BENLİK PSİKOLOJİSİ VE NARSİSİZMİN TEDAVİSİ

Richard D. Chessick, md, ph.d.

Bu cilt, kendilik psikolojisine ve klinik narsisizm sorununa kapsamlı bir giriş niteliğindedir. Üretken bir yazar, akademisyen ve yetenekli bir klinisyen olan Dr. Chessick, bu zorlu ve tartışmalı konuya Kohut'un ve takipçilerinin katkılarını tarihsel bir perspektife yerleştirerek yaklaşıyor. Narsisizme genel bir bakış atıyor ve narsisistik hastanın tedavisinde ortaya çıkan bazı zorlukların, narsisistik patolojinin anlamına ilişkin kafa karışıklığından kaynaklandığını gösteriyor. Kendilik psikolojisinin kapsamlı bir incelemesi, hem terimin dar anlamıyla başladığı haliyle hem de daha sonra daha tartışmalı olan geniş anlamıyla verilmektedir. Kohut'un teorileri Freud, Melanie Klein, Kemberg, Jacobson, Fairbairn, Winnicott, Balint, Laing, Sartre, Lacan, Foucault ve diğer birçok teoriyle karşılaştırılıyor ve karşılaştırılıyor.

Kohut'un daha sonraki yazılarında, üst düzey bir kavram olarak benlik, iki kutuplu doğasıyla (hırslar ve yol gösterici idealler) detaylandırılır ve kendisini öncelikle kendilik bütünlüğünün sağlam olmadığı durumlarda klinik bir sorun olarak gösterir. Kendilik psikolojisine göre, Freud'un yapısal modeli (id, ego, süperego), iç psişeyi, alt yapılardan eşit uzaklıkta ve hastanın psişesi dışında bir gözlemci aracılığıyla tanımlamaya çalışır; Kohut'un kendilik/kendiliknesnesi modeli, terapist-gözlemciyi, hastanın öznel deneyimini kavramsallaştıracak şekilde psişik aygıtın içine yerleştirir. Terapist, empatik iletişimi kullanarak hastanın benlik duygusunu sağlamlaştırır.

Kendilik Psikolojisi ve
Narsisizmin Tedavisi

Richard D. Chessick, MD

JASON ARONSON, INC.Northvale
, New Jersey
Londra

Yazar, aşağıdaki kaynaklardan alıntıların yeniden basılmasına izin verildiğini minnetle kabul eder:

Basch, Michael Franz. Psikoterapi Yapmaktan. Telif Hakkı 1981, Basic Books, Inc. Yayıncının izniyle yeniden basılmıştır.

Goldberg, A. Kendiliğin Psikolojisi: Bir Vaka Kitabı. International Universities Press, Inc.'in izniyle yeniden basılmıştır. Telif hakkı 1978, International Universities Press, Inc.'e aittir.

Goldberg, A. Kendilik Psikolojisindeki Gelişmeler. International Universities Press, Inc.'in izniyle yeniden basılmıştır. Telif hakkı 1980, International Universities Press, Inc.'e aittir.

Kohut, H. Benliğin Analizi. International Universities Press, Inc.'in izniyle yeniden basılmıştır. Telif hakkı 1971, International Universities Press, Inc.'e aittir.

Kohut, H. Benliğin Restorasyonu. International University Press, Inc.'in izniyle yeniden basılmıştır. Telif hakkı 1977, International Universities Press, Inc.'e aittir.

Kohut, H. Benliğin Arayışı. International Universities Press, Inc.'in izniyle yeniden basılmıştır. Telif hakkı 1978, International Universities Press, Inc.'e aittir.

Kohut, H. Analiz Nasıl İyileşir? Telif Hakkı 1984, The University of Chicago Press, Inc. Yayıncının izniyle yeniden basılmıştır,

Lichtenberg, J. ve Kaplan, S. Kendilik Psikolojisi Üzerine Düşünceler. Telif Hakkı 1983, The Analytic Press'e aittir. Yazarların izniyle yeniden basılmıştır.

Telif Hakkı 1985, Jason Aronson, Inc.'e aittir.

10 987654321

Her hakkı saklıdır. Bu kitabın hiçbir bölümü, bir dergi, gazete veya yayına dahil edilmek üzere incelemelerde yapılan kısa alıntılar haricinde, Jason Aronson, Inc.'in yazılı izni olmadan hiçbir şekilde kullanılamaz veya çoğaltılamaz.

ISBN 0-87668-745-1

Kongre Kütüphanesi Yayın Verilerini Kataloglama

Chessick, Richard D., 1931-

Benliğin psikolojisi ve narsisizmin tedavisi.

Bibliyografya ve indeks içerir.

1. Narsisizm — Tedavi. 2. Benlik. 3.Kohut,

Heinz. 4. Psikanaliz. I. Başlık. [DNLM:

1.Kohut, Heinz. 2. Ego. 3. Narsisizm.

4. Psikanaliz. 5. Psikoterapi.

Psikanalitik psikoterapi uygulayan
meslektaşlarıma ve her yerde
empati ve barış için çalışan arkadaşlarıma

İçindekiler

Önsöz xi

Teşekkür xiii

Bölüm I: NARSİSİM

1. Narsistik ve Sınırda Kişilik Bozuklukları 3

Narsisizm 4

Narsistik Kişilik Bozukluğu 7

Narsist ve Borderline Kişilik İlişkisi

Bozukluklar 11

Sınırda Kişilik Bozukluğunun Tanısı 13

Narsistik Tarzın Yönleri 16

2. Kültürümüzde Narsisizm 19

“Narsisizm Kültürü” 20

Kültürümüzdeki Narsisizmin Diğer Görüşleri 22

3. Freud ve Takipçileri 25

Freud'un “Narsisizm Üzerine” 26

“Yas ve Melankoli” 34

“Grup Psikolojisi ve Egonun Analizi” 37

Ego Psikolojisi 39

Geleneksel Psikanalitik Kuramda Benlik Saygısının Düzenlenmesi 41 vii

4. Melanie Klein ve Erken Nesne İlişkileri Kuramı 45

Klein'ın Çalışmalarına Genel Bakış 47

Klein Narsisizm Üzerine 50

Klein'ın Depresyon ve İdealleştirme Üzerine 52

Klein'ın Teorilerinin Eleştirisi 53

Narsisizm Üzerine Kleincılar 55

5. Kemberg ve Modern Nesne İlişkileri Kuramı 59

Kemberg'in Klein'a Eleştirisi 59

Modell 61'in görünümleri

Nesne İlişkileri Teorisindeki Sorunlar 63

Nesne İlişkileri Kuramında “Benlik” 67

Kemberg'in Gelişim Aşamaları . 68

Süperego 71'de Kemberg

Diğer Klinik Noktalar 72

Kemberg'in Eleştirisi 74

Bölüm II: KOHUT'UN KİŞİLİK PSİKOLOJİSİ

6. Benliğin Tanımları 81

Kohut'un Benlik Tanımının Klinik Kökeni 82

Kohut'un Daha Sonra “İki Kutuplu Benliği” 85

Sartre'ın Benlik Tanımı 87

Kohut'un Erken Benlik Tanımı 90

7. Benlik ve Nesne: Fairbairn, Winnicott, Balint ve

RD Laing 93

Fairbairn'in Görüşleri 93

Winnicott'un Görüşleri 96

Birincil Narsisizm ve İkincil Narsisizm: Balint 98

Laing'in “Bölünmüş Benliği” 102

8. Kohut'un Kendilik Psikolojisinin İlk Versiyonu 107

Kohut'un Yöntemi 108

“Narsist” Aktarımlar 112

Benliğin İlk Tanımlayıcı Psikolojisi 117

Klinik Materyal ve Yorumlar 119

Kendilik Psikolojisinden Yararlanan Klinik Çalışmanın Detayları 123

9. Geçiş 129'da Kohut

Erken Kendilik Psikolojisinin Gözden Geçirilmesi 129

Narsist Öfke 136

Empatinin Artan Önemi 137

Hayati Bir Kültürel Güç Olarak Psikanaliz 139

Geniş Anlamda Benlik Psikolojisinin Ortaya Çıkışı 145

10. Kohut'un Kendilik Psikolojisi kitabının İkinci Versiyonu 151 Bipolar Benlik 152

Kendilik Psikolojisinde “Dürtülerin” Durumu 154

Geniş Anlamda Benliğin Psikolojisi 156

Bipolar Benliğin Tanımlanmasında Sorunlar 162

Benliğin Parçalanması ve Bütünleşmesi 166

Bipolar Benlik Freud'un Tamamlayıcısı mıdır?

Metapsikoloji mi? 167

Bölüm III: KLİNİK UYGULAMALAR

11. Kohut'un Özel Klinik Gözlemleri ve

Sınıflandırmalar 175

Özel Klinik Olaylar 175

Kendilik Bozukluklarının Sınıflandırılması 181

Kohut'un Diğer Klinik Katkıları 187

Kohut'un Psikanalitik Tedaviye Bakışı 192

12. Kohut'un Klinik Vaka Sunumları 197

Bay Z. Davasının Özeti 198

203 Davası Hakkında Yorumlar

Kohut'un Eleştirmenlere Yanıtı 207

13. Kohut'un Takipçileri Tarafından Sunulan Vakalar 211

“Vaka Kitabı” —Gedo'nun Eleştirisi 211

“Örnek Olay Kitabı” İncelendi 213

Kendilik Psikologları Tarafından İncelenen Sınırda Durumlar 217

Tolpin'in Sınıflandırması 218

Brandchaft ve Stolorow Sınırdaki Eyaletlerde 221

14. Psikanalitik Psikoterapide Kendilik Psikolojisi 225 Psikanaliz ve Psikanalitik Odaklı

Psikoterapi Karşılaştırıldı 226

Bazı Eleştirel Yorumlar 231

Klinik Uygulamaya Yönelik Çıkarımlar 233

Basch: Kendilik Psikolojisinden “Psikoterapi Yapmak”

Perspektif 238

15. Bazı Geçici Klinik Uygulamalar 243

Psikolojiye Giriş Olarak Dr. E. Vakası

Benliğin 244

Bayan X. Vakası: Düzeltilen Klasik Bir Klinik Hata

Kendilik Psikolojisi 247

Bayan Y. Vakası: Hastaya Alternatif Bir Bakış Açısı

Malzeme 251

16. Narsistik Psikosomatik Bozukluklar 257

Koroner Arter Hastalığı 258

Kişisel Psikolojik Bir Yorum 261

Yetişkin Yeme Bozuklukları 264

Yetişkinlerde Yeme Bozukluklarına Kişisel Psikolojik Bir Yaklaşım 273

Yeme Bozukluklarının Psikoterapisi 277

Bölüm IV: KLİNİK DEĞERLENDİRME

17. Kohut ve Kıta Psikiyatrisi ve Psikanaliz 285

Lacan'ın Psikopatoloji Üzerine 287

Lacan'ın İnsani Gelişme Teorisi 289

Lacan'ın Psikanalitik Terapi Üzerine■ 291

Foucault ve Kohut 294

18. Empati 297

Kohut Öncesi Empatiye Yaklaşımlar 297

Kohut Empati 302 Üzerine

Kendilik Psikolojisinin Empatiye Vurgu Eleştirisi 305

Empati ve Analitik Ortam 307

19. Eleştiri 311

20. Son Hususlar 327

Psikanalitik Tedavide Yorumlayıcı Olmayan Unsurlar 327

Kendilik Psikolojisinin Psikanalitik Terapiye Etkisi

ve Psikanaliz 330

Referanslar 337

Dizin 359

Önsöz

Kitabı, ortaya çıkmakta olan “benlik psikolojisini” sunup tartışıyor ve klinik narsisizm sorununa odaklanıyor. Kohut'un yönelimi tarihsel perspektife yerleştiriliyor ve diğer görüşlerle karşılaştırılıp karşılaştırılıyor, anlaşılmasına yardımcı olması amaçlanan klinik sorunlar tanımlanıyor ve Kohut ve takipçilerinin çalışmalarında yer aldığı şekliyle kendilik psikolojisinin evrimi açıklanıyor. Benlik sistemlerinin iki psikolojisi geliştirildi; ilki bir dereceye kadar standart psikanaliz teorisiyle uyumludur, sonraki ise en iyi ihtimalle Freud'un psikanalizini tamamlayıcı niteliktedir. Bu teorilerin psikanaliz ve psikanalitik psikoterapideki klinik uygulamaları gözden geçirilmekte, kendilik psikolojisine yönelik eleştiriler anlatılmakta ve çözülmemiş konulara işaret edilmektedir.

Kohut yeni bir çığır açarken bazen (özellikle daha önceki çalışmalarında ) Heidegger'e layık bir belirsizlikle yazar, ancak terapist Kohut'un yargılamayı erteleme ve kendiliğin psikolojisine dalmaya çalışma yönündeki makul isteğini yerine getirdiğinde ne terapist ne de kendilik psikolojisine dalmaya çalışır. terapistin hastalara yaklaşımı her zaman aynı olacaktır. Bu, kişinin kendilik psikolojisinin vurguladığı yakın deneyim olayını açıklamak için sunulan teorik kavramları kabul etmesinden veya reddetmesinden bağımsız olarak doğrudur . Herhangi bir psikoterapist

, Kohut'un umduğu gibi, klinik materyali anlamaya yardımcı olacak önemli yeni fikirler ve hastalara ve belki de tüm insanlara karşı kişisel tutumlarını etkileyecek içgörüler kazanacaktır . Hatta terapistin diğer disiplinlere ve onların uygulayıcılarına yönelimi ve terapistin dünyadaki sosyal sorunlara ilişkin düşünceleri bile derinleşebilir ve değişebilir. Her şeyden önce, kendilik psikolojisinin önemi ve güçlü etkisi, psikanalitik psikoterapinin daha önce kafa karıştırıcı ve cesaret kırıcı olan hastalara klinik olarak uygulanmasına devam edilmesi konusunda yenilenmiş umut ve heyecanı ve daha önce çıkmaza yol açabilecek durumların çözümüne dair umudu taşır. veya başarısızlık. .

Ben Kohut'un "müriti" değilim ve bu kendilik psikolojisinin "resmi" bir açıklaması değil. Benim konuya yaklaşımım, Kohut'un tanımlayacağı gibi, sine ira et studio ruhuna uygundu. Psikanalizin temelini oluşturan felsefi ve psikolojik kavramlara aşina olmayan okuyuculara öncelikle Nietzsche (1983) ve Freud (1980) hakkındaki kitaplarıma bakmaları tavsiye edilir.

Teşekkür

Pek çok kişinin nezaketi, desteği ve katkısı bu kitabı mümkün kıldı. Psikanalitik psikoterapideki hastalarım bana en fazlasını öğretti ve beni tekrar tekrar klinik materyale geri getirerek duraklamamı, düşünmemi ve bir terapist ve birey olarak olgunlaşmamı sağladı. Alman Psikanaliz Cemiyeti, Kudüs İbrani Üniversitesi, Hawaii Psikiyatri Cemiyeti, Hawaii Üniversitesi, Indiana Psikiyatri Cemiyeti ve Illinois Psikiyatri Cemiyeti'ndeki meslektaşlarım, bu materyalin bir kısmının halka açık sunumları sırasında çok sayıda faydalı yorumda bulundular. Aynı şey, Dr. Bryce Mc Murry'nin gücü sayesinde mümkün olan, Amerikan Psikiyatri Birliği'nin Seattle Şubesi ve Seattle Psikanaliz Enstitüsü'ne yapılan üç günlük iki sunum sırasında meslektaşlarım için de geçerliydi . Ayrıca Chicago bölgesindeki çeşitli grup ve kurumlara yapılan çok sayıda sunum sırasında meslektaşlarımla yaptığım tartışmalardan da büyük fayda gördüm .

Northwestern Üniversitesi Evanston Hastanesi Psikiyatri Bölümü'nde asistanlara ve diğer akıl sağlığı uzmanlarına bu kitabın konusuyla ilgili dersler vererek çok şey öğrendim. Dr. Harold Visotsky, Northwestern Üniversitesi Psikiyatri Bölümü Başkanı ve merhum

Evanston Hastanesi Psikiyatri Bölümü Başkanı Dr. Donald Greaves, o dönemde bu iki kurumun Uzmanlık Eğitimi Direktörleri olan Dr. Leon Diamond ve Dr. Ira Sloan gibi öğretim ve sunumlarımı her zaman destekledi.

Ayrıca felsefe bölümü öğrencilerimden ve felsefe yüksek lisans öğrencilerimden ve bu kitabın bazı bölümlerine ilişkin öğretim ve sunumlarımın Bölüm Başkanı tarafından mümkün kılındığı Chicago Loyola Üniversitesi'ndeki felsefe fakültesinden de çok şey öğrendim. O zamanın Felsefe Bölümü'nden Fr. Robert Harvanek. Ulusal ve uluslararası gezilerin ve iki üniversitede eşzamanlı sunumların gerektirdiği birçok rahatsız edici program değişikliğine katlanmak konusunda sonsuz bir sabır gösterdi. Tüm bu önde gelen kişilere nezaketlerinden dolayı ve aynı zamanda pek çok düşünceli ve yararlı yorum yapan 30 yıllık öğretmenim ve arkadaşım merhum Dr. Joel Handler'a derinden minnettarım.

Dr. Jason Aronson'dan aldığım cesareti ve Bayan Joan Langs, Bayan Melinda Wirkus ve Bayan Nancy Palubniak'ın taslağımın editoryal incelemesini takdir ediyorum. Bayan Wanda Sauerman, taslağın birçok versiyonunun yazıya geçirilmesi ve daktilo edilmesi üzerinde özenle çalıştı. Bu kitap, kendisine özel bir şükran borçlu olduğum idari asistanım Bayan Elizabeth Grudzien'in uzun saatler süren özverili çalışması ve özverili çabası olmasaydı yazılamazdı . Ve tüm çabaların ve kargaşanın arkasında, her zaman hoşgörülü ve sevgi dolu eşim Marcia'nın her zaman istikrarlı varlığı vardı. Teşekkür ederim.

Richard D. Chessick, MD, Ph.D.

Evanston, Illinois

Klasik teori, parçalanmış, zayıflamış, süreksiz insan varoluşunun özünü aydınlatamaz: Şizofreninin parçalanmışlığının özünü, narsisistik kişilik bozukluğundan mustarip hastanın kendini yeniden toparlama mücadelesini, umutsuzluğu -suçsuz umutsuzluğu- açıklayamaz. Stres - orta yaşın sonlarında, nükleer tutku ve ideallerinde ortaya konan benliklerinin temel kalıplarının gerçekleşmediğini keşfeden kişiler için. Dinamik-yapısal metapsikoloji insanın bu sorunlarına hakkını veremez, Trajik Adam'ın sorunlarını kapsayamaz.

Heinz Kohut, Benliğin Restorasyonu

Başkalarının söylediklerine dikkatli bir şekilde dikkat etmeye kendinizi alıştırın ve konuşmacının zihnine girmek için elinizden gelenin en iyisini yapın.

Marcus Aurelius, Meditasyonlar

Bölüm I

NARSİSİZM

Narsistik ve Sınırda
Kişilik Bozuklukları

Arcissus, bir zamanlar Nehir Tanrısı Cephisus'un akarsularının kıvrımlarıyla çevrelediği ve tecavüz ettiği peri Leiriope'nin oğlu olan bir Thespian'dı. Ünlü kahin Teiresias, Leiriope'ye şöyle dedi: "Narcissus, kendini asla tanımadığı sürece ileri yaşlara kadar yaşayacak."

Narcissus'un kendi güzelliğiyle inatçı bir gururu vardı. Efsaneye göre 16 yaşına geldiğinde yolu her iki cinsiyetten de kalpsizce reddedilen aşıklarla doluydu. Bu aşıklar arasında , bir başkasının bağırışını aptalca tekrarlamak dışında artık sesini kullanamayan peri Echo da vardı ; Zeus'un cariyeleri onun kıskanç bakışlarından kaçıp kaçarken Hera'yı uzun hikayelerle oyaladığı için cezasıydı.

Bir gün Narcissus ormana gittiğinde, Echo gizlice onu takip etti, ona hitap etmek istiyordu ama önce konuşamadı. Sonunda arkadaşlarından uzaklaştığını fark eden Narcissus, "Kimse var mı burada?" diye bağırdı. "Burada," diye yanıtladı Echo ve çok geçmeden Narkissos'u kucaklamak için saklandığı yerden sevinçle koştu ama Narkissos onu sertçe silkip kaçtı; "Sen benimle yatmadan ben öleceğim" diye bağırdı. "Yalan benimle!" Echo yalvardı. Ama Narcissus gitmişti ve o da hayatının geri kalanını ona duyduğu sevginin hasretini çekerek geçirdi.

ta ki sadece onun sesi kalana kadar. Bu hikaye Ovid tarafından Metamorphoses'ta anlatılmıştır .

Birçok klasik yazar, Narcissus'un en ısrarcı taliplerinden Ameineus'a Narcissus tarafından nasıl bir kılıç gönderildiğinin öyküsünü de anlatır. Ame ineus bunu aldı ve Narcissus'un eşiğinde kendini öldürdü ve tanrıları ölümünün intikamını almaya çağırdı. Artemis bu yakarışı duydu ve Narcissus'u aşkın tamamlanmasını inkar etse de ona aşık etti. Thes pia'da gümüş gibi berrak bir pınara rastladı ve bitkin bir halde su içmek için kendini o pınarın yakınına attı ve kendi yansımasına aşık oldu . İlk başta, karşısına çıkan güzel çocuğu kucaklayıp öpmeye çalıştı, ancak çok geçmeden kendini tanıdı ve saatlerce havuza büyülenmiş bir şekilde bakarak yattı. ,

Efsane anlamlı bir şekilde devam ediyor: Her ne kadar sahip olmayı arzuladığı gibi keder onu mahvediyor olsa da, ne olursa olsun diğer benliğinin ona sadık kalacağını bilerek acılarından keyif alıyordu. Echo onun için üzüldü ve göğsüne bir hançer saplayıp ölürken sempatik bir şekilde "Ne yazık ki" diye yanıt verdi. Kanı toprağı ıslattı ve ünlü klasik narkotik Nergis yağının geldiği beyaz nergis çiçeği ortaya çıktı.

Graves'in (1955, s. 286-288) başka sözcüklerle ifade ettiği şekliyle bu ebedi Yunan mitinde, Narcissus'un kendi güzelliğiyle ilgili inatçı gururunun, başkalarına karşı empatik olmayan düşmanca ve kibirli davranışlarının, Narcissus'un diğer benliğinin en önemli meşguliyetinin tezahürünü görüyoruz. Onun aynası olan kendiliknesnesi* ne olursa olsun , ölümün, uykunun, narkozun ve huzurun yoğunlaşması ona her zaman sadık kalır .

Narsisizm

Ellis (1898) bu efsaneyi ilk kez bir erkek otoerotizm vakasını bildirirken psikolojik bir durumu göstermek için kullandı; “Narsisistik” terimi ilk kez Freud tarafından 1910'da Cinsellik Kuramı Üzerine Üç Deneme'nin dipnotunda kullanıldı (Freud 1905). Freud'un makalesi narsisizm kavramını psikiyatri literatürüne kazandırdı; Bu kavramın "narsistik kişilik bozukluğu" adı verilen nozolojik bir varlığa dönüşmesinin tarihi, Akhtar ve Thomson tarafından dikkatle sunulmaktadır.

'Kohut'un (1984) daha sonraki yazılarını takip ederek, baştan sona tiresiz kendiliknesnesi terimini kullanacağım, ancak Bölüm II'de açıklanacağı gibi yalnızca terimin özel anlamında kullanıldığında.

(1982) . Bu yazarlar bize Rank'ın narsisizm üzerine ilk psikanaliz makalesini 1911'de yazdığını ve Freud'un narsisizm üzerine makalesinin 1914'te yayınlandığını hatırlatır. 1925'te Waelder “narsisistik kişilik” tanımını sundu ve o zamandan beri bu terim Narsisizm, cinsel sapkınlıktan , benliğe yönelik psikolojik ilginin yoğunlaşmasına kadar uzanan şaşırtıcı çeşitlilikte anlamlarla kullanıldı (Moore ve Fine 1967).

Narsisizm teriminin birçok şekilde kullanıldığı gibi, narsisistik patoloji ifadesi de çeşitli yazarlar tarafından belirli nevrozları, psikozları, sınır durumlarını ve kişilik bozukluklarını gölgede bırakmak için kullanılmıştır. Freud, bu bozuklukları, aktarım nevrozlarından ayırdığında, psikanalitik psikoterapi için kötü prognoz anlamına geldiğini damgaladı.

Sorunun daha kesin bir tanımı, narsisizmi benlik saygısının düzenlenmesinin patolojik bir biçimi üzerine kurulu olarak düşünen Reich (1960, ayrıca bu kitabın 3. Bölümüne bakınız) tarafından klasik bir makalede önerilmiştir . "Abartılı, gerçekçi olmayan - yani çocuksu - iç ölçütlere sahip olan" ve "aşağılık duygularını ortadan kaldırmanın bir yolu olarak" sürekli olarak hayranlık uyandıran ilginin nesnesi olmaya çalışan hem nevrotik hem de psikotik bireylerde bulunabilir.

Narsisizm ve narsisistik patoloji kavramının, Yunanlıların fenomenolojik ve deneyime yakın mitolojik tanımlamalarından, Freudcu ve Freud sonrası psikanalistlerin durumu açıklamak için kullandıkları psikodinamik ve deneyimden uzak çatışma yorumlarına kadar evrimini incelemek büyüleyicidir. Kohut'un katkıları ve kendilik psikolojisi ile Freud'un çatışma yorumunun ana akımından nihai ayrılığı bu durumun temelinde yatmaktadır.

Hartmann, Erikson, Rap paport ve diğerlerinin çalışmaları üzerine kurulan ve 1960'lara kadar iyice gelişen Freudcu psikanaliz ve onu takip eden Kuzey Amerika ego psikolojisi okulu, pozitivist bir felsefeye dayanan ampirik bir bilimsel yönelimi temel olarak alırlar. Yirminci yüzyılın başında dünyanın umudu olarak görülüyordu. İnsan düşüncesi ve davranışı, klasik fizikte olduğu gibi, çatışan vektör kuvvetlerinin sonucu olarak görselleştirilir ve insan düşüncesine göre tarafsız ve eşit mesafeli bir konum alan, uygun şekilde eğitilmiş psikanalist-gözlemci tarafından muayene odasında ampirik incelemeye tabidir. hastanın kimliği, egosu ve süper egosu.

Kohut'un kendilik psikolojisi, daha sonraki evrimine bakılmaksızın,

İlk olarak onun empati veya dolaylı iç gözlem yöntemi olarak adlandırdığı yöntemle toplanan veriler üzerine inşa edildiği tasavvur edilmişti. Deneyime yakın vurgu, Freud'un olağan pozitivist naif on dokuzuncu yüzyıla dayanan hidrodinamik modeli (Peterfreund 1971) gibi kavramlardan ziyade, en azından kıtasal felsefi fenomenoloji ve yorumbilim hareketlerine daha yakın olan bütüncül kavramları kullanarak, hastanın kendilik duygusuna odaklanır. “insan bilimleri”ne yaklaşım. Bu noktada, bazı psikanalistlerin yaptığı gibi, Kohut'un kendilik psikolojisinin, Freud'un psikanaliziyle ve onu takip eden Kuzey Amerika ego psikolojisi psikanaliz ekolü ile karşılaştırıldığında, felsefi önvarsayımları, ahlaki değerleri ve ahlaki varsayımları bakımından temelde farklı bir sistem sunduğunu ileri sürmek mantıksız değildir. varsayımlar, deneyimden uzak hipotezler ve teorik yapılar ve en son olarak (Kohut 1984) tedavi teorisinde, her ne kadar bu farklılığın boyutu çözülmemiş bir sorun olarak kalsa da.

Öte yandan Kohut (1984), çalışmasının “analitik geleneğin tam merkezinde” [ve] “ psikanalitik düşüncenin gelişiminin ana akışında” (s. 95) olduğunu açıkça ileri sürmektedir. ego psikolojisi ile kendilik psikolojisi arasında “aşikar” bir sürekliliktir . Geleneksel psikanalizden farklılıkların, tedavi süreci için sağlanan açıklamalarda ve “ en azından bazı durumlarda analistin yorumlarını şekillendiren teorilerde ” olduğunu söylüyor (s. 104). Şu sonuca varıyor: "Benlik psikolojisi, psikanaliz tekniğinin özünde bir değişikliği savunmaz" (s. 208) ve "parametreler" sunmaz (Eissler 1953).

Kemberg (1975, 1976, 1980), narsisizm kapsamına giren olguları açıklamaya çalışırken kendilik psikolojisine karşı çıkan başka bir popüler ve kapsamlı teorik sistem sunar. Kernberg'in sistemi, Melanie Klein'ın teorilerini önemli ölçüde değiştirerek Amerikan bilimsel düşüncesi tarafından daha kabul edilebilir bir biçime dönüştürdü. Kemberg'in “nesne ilişkileri teorisi” Amerika Birleşik Devletleri'nde narsisistik ve sınır kişilik bozukluklarının anlaşılması, açıklanması ve tedavisi alanında kendilik psikolojisinin temel alternatifi haline gelmiştir (bkz. Bölüm 5, bu cilt).

Kemberg, kendi nesne ilişkileri teorisi ile Amerikan ego psikolojisi ekolü arasında temel bir fark olmadığını iddia etse de , bu konu üzerinde, bu kitabın odak noktasıyla ilgisi olmayan pek çok anlaşmazlık vardır ; Dolayısıyla Kernberg ile ego psikolojisi ekolü arasındaki öncüller konusundaki anlaşmazlık ve sonuçta ortaya çıkan tartışmaların çoğu, özünde,

Melanie Klein ve Anna Freud'un teorileri arasındaki ilkeler konusunda daha önceki anlaşmazlıklar.

Bununla birlikte, İngiliz psikanaliz ekolünün gösterdiği gibi, Melanie Klein ve Anna Freud'un takipçilerinin, söz konusu çatışmaların doğası ve dürtülerin kökeni konusunda farklılık gösterseler de, aynı psikanaliz ekolü içinde kalmaları mümkündür. her bireyin mücadele etmesi gerektiğini düşünüyorlar. Hem Anna Freud hem de Klein, temelde, hastanın nihai tedavisinin, çocukluktaki psikoseksüel gelişimin tatmin edici olmayan çeşitli dönemlerinden kalan bilinçdışı çatışmaların psikanaliz yoluyla derinlemesine çalışılmasıyla sağlanacağı konusunda hemfikirdi. Bu çatışma kümesinin merkezinde, Freud'un tüm psikonevrozların çekirdeği olduğuna inandığı Oedipus kompleksi yatıyor; Freud'un her insanda yaklaşık 4-6 yaşları arasında ortaya çıktığını ileri sürdüğü cinsel ve saldırgan dürtülerin giderek artan şekilde ortaya çıkmasının başarılı bir şekilde ele alınması olmadan, Klein'cılar ve Freudçular, zihinsel sağlığın ulaşılamaz olacağı konusunda hemfikirdir. . Her ne kadar Kleincılar Oedipus kompleksinin kökenini hayal gücüne bağlasa ve çözümünü biraz farklı görseler de bu doğrudur.

Narsistik kişilik bozukluğu

Narsisizm etiketi altında toplanan fenomenlere ve bu çeşitli teorik yönelimler arasındaki fenomenolojik ve açıklayıcı düzeydeki bazı anlaşmalara ve anlaşmazlıklara genel bir göz atalım . Narsisistik kişiliğin kısa bir açıklaması DSM-III'de (Spitzer 1980, s. 315-317) sunulmaktadır; bu, genellikle narsist olarak etiketlediğimiz kişilerin, kendine önem verme duygusunu aşırı duygusal bir tavırla ortaya koyan kişilerin sağduyulu karakterizasyonunu temsil eder . Gösterişçi ilgi ve hayranlık ihtiyacı, yetkili olma duygusu, başkaları için empati eksikliği ve kişilerarası sömürü.

Bu tanımlamada herhangi bir yanlışlık olmasa da, DSM-III'de tanımlanan kişinin kesinlikle kimsenin sevemeyeceği, uyumsuz olduğu ve hayatında ciddi sıkıntılara sürüklendiği açıkça görülen bir kişi olması için bozukluk yönünü vurgulamaktadır. Bu, psikiyatrik bozuklukları tıbbi müdahale ihtiyacını haklı çıkarmak için hastalık olarak tanımlamaya çalışan ve DSM-II'nin aksine, bu hastalıktan uzaklaşan DSM-III felsefesinin bir yansımasıdır.

Psikiyatristlerin yalnızca yaşam zorluklarını ve insanların kişiliğindeki küçük abartıları tedavi ettiği yönündeki yaygın suçlamadan kaçınmak için normal davranış ile zihinsel bozukluklar arasında bir süreklilik kavramı var .

Hem Kemberg hem de Kohut, narsisistik kişiliğe sahip hastaların yüzeysel davranışlarından rahatsız görünmeyebilecekleri, sosyal olarak iyi işleyebilecekleri ve iyi dürtü kontrolü gösterebilecekleri konusunda hemfikirdir. Başkaları tarafından sevilmeye ve beğenilmeye olan büyük ihtiyaçları, kendilerine dair şişirilmiş kavramları, sığ duygusal yaşamları ve başkalarının duygularına yönelik asgari empati eksikliği ya da empati eksikliği, ancak dikkatli bir incelemeyle ortaya çıkabilir . Bu kişiler yüksek görevlere ulaşabilir ve hatta Amerika Birleşik Devletleri Başkanı seçilebilir, bu da "narsisizm kültürü" sorununu ve yirminci yüzyılın sonunda narsisizm ve narsisistik bozuklukların varsayılan artan yaygınlığını gündeme getirebilir. Bu konuların her ikisi de bir sonraki bölümde tartışılacaktır.

Narsist bireyler üzerinde daha dikkatli bir çalışma, başkalarının övgüsünü almadıklarında veya kendilerini büyüklenme fantezilerine kaptırmadıklarında veya bu fantezileri gerçekleştirme arayışına girmediklerinde, hayattan keyif alamadıklarını göstermektedir. Sıkılmış ve huzursuzdurlar. Zaman geçirmek için her zaman aynı anda zenginliklerini, güçlerini veya cinsel yeteneklerini sergileyecek bir şeyi elde etmeye çalışan ideal Amerikalı tüketiciyi temsil ediyorlar.

Bu kişiler, diğer insanlarla açık ya da gizli olarak sömürücü ve asalak ilişkiler sergileyebilir ve istedikleri şeye sahip olduklarını ve hayattan zevk aldıklarını düşündükleri başkalarına karşı kronik, yoğun bir kıskançlık gösterebilirler. En kötüsü, kibirli, kibirli ve kontrolcüdürler; bunların herhangi birini yalnızca özel olarak başkalarıyla olan ilişkilerinde veya -ortak talihsizlik olarak- yalnızca güçlü konumlara ulaştıklarında gösterebilirler.

Narsist bireyler, genç neslin güzellik ve dinçlik sergilemesini izledikçe yaşlılıkla uzlaşamaz ve yaşlanmanın kaçınılmaz değişikliklerini kabullenemezler. Bu nedenle orta yılları genellikle öfke, depresyon ve bazen tuhaf dürtüsel davranışlarla dolu sözde krizlerle karakterize edilir. Hayranlık duyacakları veya güvenecekleri bir kahraman seçmeleri çoğu zaman sadece kendilerinin veya ideallerinin bir uzantısıdır ve duygularını aniden bir kahramandan diğerine aktarabilirler.

Bu, psikoterapistler için klinik bir uyarıdır; çünkü idealize edilmiş terapist, hastanın o noktaya kadar terapisti ne kadar övdüğüne bakılmaksızın, en ufak bir hayal kırıklığı nedeniyle bile aniden terk edilebilir. Tüm yazarlar bu konuda hemfikirdir

narsistler bir terapisti bağımsız bir kişi olarak deneyimleyemezler veya terapistle gerçekçi bir şekilde ilişki kuramazlar, ancak terapistler bunun nedenleri konusunda hemfikir değildir. Ayrıca bu kişilerin bireysel olarak tedavisinin uzun ve terapist için stresli olduğu konusunda da hemfikirdirler (Abraham 1919).

Narkissos mitinde olduğu gibi narsist bireylerin çocukluk döneminde çoğu zaman hayranlık uyandıran yetenekleri vardır; sıklıkla büyük umut vaat eden çocuklar olarak kabul edilirler . Çoğu zaman ailelerinin merkezinde yer alıyorlardı - tek çocuk, parlak çocuk, " dahi" - ve dolayısıyla ailenin beklentilerini karşılama yükünü taşıyorlardı. Ancak bu bireyler, nadir görülen başarılı narsist haricinde, yetişkinliklerinde sıklıkla şaşırtıcı derecede sıradan başarılar sergilerler. Bu tür bir kişi, üstün yetenekleri ve şansı sayesinde, büyüklenmeci beklentilerin farkına varabilir, ancak daha sonra giderek artan büyüklenmecilik düzeylerini gerçekleştirmeye çalışırken başı belaya girer. Bunun klasik örneği Lyndon Johnson'ın Vietnam'daki bombalama bölgelerine karar vermek için gece yarısı kalkmasıdır. Savaştan 9.000 mil uzakta olan Johnson, büyük bir başkan olma umutlarının paramparça olmasını kabul edemedi (Tuchman 1984).

sınırda işleyen narsisistik hastalar dışındaki narsisistik kişilik bozuklukları için tercih edilen tedavi yöntemidir . İkinci grubu, çoklu semptomlar , ego zayıflığının spesifik olmayan belirtileri (zayıf dürtü kontrolü, anksiyete toleransı eksikliği, bozulmuş gerçeklik testi ve yüceltme eksikliği), birincil süreç düşüncesine gerileme ve sürekli amansız öfke ve egonun değersizleştirilmesi olarak tanımlar. terapist, özellikle de öfke erken ve açıksa. “Bu grup için daha destekleyici bir tedavi yaklaşımı en iyisi gibi görünüyor” (s. 249). İleride göreceğimiz gibi , Kohut bu tür hastaları kesinlikle narsisistik kişilik bozuklukları olarak tanımlamazken , Giovacchini (1979) bu tür hastaların tümüne resmi psikanalizi tavsiye etme eğilimindedir.

Narsistik kişilik bozukluğunun birkaç çeşidi, bu durumun çeşitli şekillerde tanımlandığını gösterebilir. Örneğin, Finlay-Jones (1983), MS dördüncü yüzyıldan beri bilinen , acedia adı verilen bir sendromu tartışmıştır. Tembellik veya acedia, "yedi ölümcül günahtan" biri olarak etiketlenmiştir (Fairlie 1977) ve ölüme yol açan bir keyifsizlik hali anlamına gelmektedir. zihin ve ruh uyuşukluğu, irade uyuşukluğu, umutsuzluk ve arzusuzluk. Bu bir DSM-III klinik depresyonu değildir ve daha çok, Finlay-Jones'un deyimiyle, genel olarak hayattan tiksinmeyi temsil eder; üzüntü hali, yararlı hiçbir şey yapamama ve anhedoni veya acıya ve zevke karşı duyarsızlıkla kendini gösterir. . O

bu durumu anlamlı bir çalışma eksikliğine bağlıyor ve bu nedenle onu "banliyö nevrozu" olarak yeniden adlandırma eğiliminde oluyor.

Solberg (1984) "yorgunluğu" büyüyen boyutlardaki benzer bir sorun olarak tanımlamaktadır ve "bunun eşanlamlıları (yorgunluk, bitkinlik, yorgunluk veya halsizlik) birinci basamak sağlık hizmetlerinde en yaygın şikayetlerden bazılarını temsil etmektedir" (s. 3272). Ancak Solberg, örneğin "kırk yaşındaki 1050 Danimarkalı" arasındaki narsisistik orta yaşlı hastaların karakteristik "boş" depresyonunu ayırt etmeden, halsizliğin psikolojik nedenlerini daha çok "depresyon"la ilişkilendiriyor. "Şu anda yorgun" hissedenlerin görülme sıklığı çok yüksek (kadınların yüzde 41'i ve erkeklerin yüzde 25'i).

alkış, zenginlik, güç veya sosyal prestij ve tanınma arayışıyla meşgul olan insanları içeren "Nobel Ödülü kompleksini" tanımladı . Psikanalitik tedaviye başvuran sakat nevrozlardan ziyade, karakterolojik sorunları olan nispeten başarılı orta yaşlı bireyleri tartışarak başlıyor . Bu bireyler , sosyolojik açıdan çoğunlukla “sağlıklı” görünmektedir. Bir alt grup dışında, hayata dair birleştirici bakış açıları, "erdemlerinin, yeteneklerinin veya başarılarının, bu hedefe doğru çalışmak için uygun adımları atmaları halinde başarı ile ödüllendirileceğine dair iyimser bir beklenti" (s. 225) ile ortaya çıkıyordu. bu durumda psikanalizi başarıyla tamamlamanın amacı. Başarının tanınması beklentisi bu durumlarda ilk direnci oluşturur.

■ Tartakoff'un izole ettiği orta yaşlı profesyonellerden oluşan alt grup, ne "sözlerini" yerine getirdikleri ne de arzuladıkları nesnel takdiri alamadıkları inancına dayalı olarak, yaşamla ilgili yoğun bir hayal kırıklığı duygusuyla psikanalitik tedavi aramaya motive olan kişilerdir. . Bu grupta depresyonlar, stres altında yaşanan anksiyete atakları ve psikosomatik belirtiler nadir değildi.

Özellikle bu alt grupla ilgili olan, çoğu zaman çok şey başarmış olan ancak "nesnel başarının gölgede kaldığı ve çoğu zaman övgüyle meşgul olma nedeniyle engellendiği" entelektüel veya sanatsal açıdan yetenekli hastalardır (s. 237). Tartakoff, daha sonraki yaşamlarında küçük hayal kırıklıklarına, özellikle de "tanınma eksikliğine" (s. 237) aşırı duyarlılık gösteren bu başarılı kişilerle ilgili çalışmasında , yeni bir nozolojik varlık olan Nobel Ödül Kompleksi'ni tanıtıyor. Amacı “ya hep ya hiç”tir ve var olma fantezisine dayanır.

Narsistik ve Sınırda Kişilik Bozuklukları 11 Tipik narsist kişilik için yukarıda anlatılan çocukluk dönemi ile güçlü ve özeldir . Tartakoff, bu hastaların ne borderline ne de psikotik olduğuna dikkat çekiyor. Genel olarak iyi bir şekilde bütünleşmişler ve Tartakoff'un “kurumsallaşmış narsist bir fantezi” (s. 238) olarak tanımladığı Amerikan rüyasını ifade etmeye çalışıyorlar. Şu sonuca varıyor:

Sosyal yapımız, ergenlik ve yetişkinlik boyunca narsisist yönelimli tutumları güçlendirmeye devam ediyor. Bunu, bu tür arzuları yerine getirmenin sınırlı kurumsal yollarını yeterince dikkate almadan yapıyor. Ayrıca, hayranlık ve beğeniyle meşgul olmak, bireyin işlevsellik kapasitesinin engellenmesine yol açabilir. Sonuç olarak , hayat çocukça "vaadi" yerine getirmediğinde tatminsizlik ve hayal kırıklığı ortaya çıkabilir. (s. 249).

DSM-III'e dahil edilebilecek terimlerle tanımladığı narsist terapiste odaklanır . Bu tür terapistler hızlı sonuç ararlar, kendileri hakkında yapılan açıklamalara aşırı duyarlıdırlar, ancak hastalarının duygularına karşı duyarsızdırlar, hayranlık ve sevgiye ihtiyaç duyarlar. Sonuç olarak, aktarımı ve karşı aktarımı yanlış yönetirler. İdealleştirmeyle başa çıkamazlar, negatif aktarımı azarlama, iğneleme ya da zamanından önce sonlandırma gibi tekniklerle cezalandıramazlar, sürekli aktivite ve hastalara karşı aşırı saldırganlık yoluyla kendi pasifliklerinden kaynaklanan endişeyi savuşturamazlar, hastaları kötüye kullanabilirler, onlara aşırı yükleme yapabilirler ve son olarak baştan çıkarılabilirler. ve manipüle edilebilir.

Borderline Kişilik Bozukluklarının İlişkisi

Narsistik kişilik bozuklukları ile borderline hastalar arasında bir sürekliliğin varlığı hararetli bir şekilde tartışılmaktadır. Adler (1981), Adler'in kendiliğin bütünlüğü, kendilik nesnesi aktarımı olarak tanımladığı “çizgileri” kullanarak, stabil narsisistik kişilik bozukluğu olan hastadan ciddi bir gerileme yeteneğine sahip borderline hastaya kadar uzanan böyle bir süreklilik kurmaya çalışır. istikrar ve olgun yalnızlığa ulaşma. Kemberg (1975), borderline ve narsisistik kişilik bozuklukları arasında ayrım yapmaya çalıştığı ego işleyişinin "daha yüksek" ve "düşük" düzeylerini tasvir eder , ancak

Açıklamalarında, hastaları daha yüksek ve daha düşük seviyeleri ne ölçüde kullandıklarına dayalı olarak bir sürekliliğe yerleştirmeyi teorik olarak engelleyen hiçbir şey yoktur. Kemberg, sınır çizgisi kişilik örgütlenmesini, içselleştirilmiş nesne ilişkilerinin patolojisine dayanan ve benlik kavramı ile önemli başkaları kavramının bütünleşme eksikliğinde yansıtılan kimlik yayılımı ile işaretlenmiş olarak karakterize eder. Sınırda kişilik , nispeten iyi korunan gerçeklik testinin mevcudiyetinde ortaya çıkan, bölme mekanizması etrafında merkezlenen ilkel savunma operasyonlarının baskınlığı ile karakterize edilir . Kemberg'e göre bu borderline kişilik organizasyonu, aralarında DSM-III'de tanımlanan borderline kişilik bozukluğu, DSM-III'ün narsistik kişilik bozukluğu ve bir dereceye kadar şizoid, paranoid ve hipomanik kişilikler.

hakkında anlaşmaya varma ve tanımlama sorunu, narsisistik kişilikleri içeren durumdan çok daha büyüktür (bkz. Chessick 1966-1984b). Bir nevroz, hastanın kişilik gelişiminin pregenital aşamalarını oldukça iyi bir şekilde geçtiği ve sağlam bir bastırma bariyeri ve güçlü bir süperego ile nispeten iyi işleyen bir ego oluşturduğu anlamına gelir . Egonun gücü ve işleyişinin değerlendirilmesi verilmiştir (Chessick 1974, 1977), DeWald (1964) tarafından daha ayrıntılı olarak ve Kemberg ( 1976) tarafından metapsikolojik ayrıntılarla açıklanmıştır. Bir nevroz tanısı, terapistin hastanın ego işleyişini değerlendirdiğini ve onu nispeten güçlü ve sağlam bulduğunu, çoğunlukla klasik yüksek savunma savunmalarını ve egonun pekişmesini gerektiren ve güçlendiren ilgili mekanizmaları kullandığını ima eder . üçlü intrapsişik yapı veya Kohut'un terminolojisinde tutarlı bir benlik duygusu.

Yetkililer, borderline hasta ile birçok karakter bozukluğu arasında keskin bir ayrım yapılmasının gerekip gerekmediği konusunda hemfikir değiller . DSM-III (Spitzer 1980) bu anlaşmazlığı kabul eder ve borderline hastaları kişilik bozuklukları kapsamına alır ve "dramatik, duygusal veya düzensiz" kişilik bozukluklarından oluşan bir "kümenin" varlığına dikkat çeker: histrionik, narsisistik, antisosyal ve borderline. DSM-III şöyle devam ediyor: "Bu bozukluğa sıklıkla Şizotipal gibi diğer Kişilik Bozukluklarının birçok özelliği eşlik eder" [ve burada 'tuhaf veya eksantrik' kümelerinden Paranoid ve Şizoid'i ekleyeceğim] "Tarihsel, Narsistik ve Antisosyal Kişilik Bozukluklar” (s. 322).

Borderline Kişilik Bozukluğunun Tanısı

Bu karışıklıkta, hastanın kullandığı eyleme dökme ve gerçeklik testinde kendini gösteren egoya referansla yeniden tanısal bir ayrım yapılmaya çalışılabilir. Ben borderline hasta ile karakter bozukluğu arasındaki tanısal farklılığı , karakter bozukluğunda iyi bilinen bir dizi karakterolojik özelliğin nispeten katı ve her yere yayılmış bir şekilde klinik tabloya sürekli olarak hakim olduğu tanımlayıcı kritere dayanarak sürdürmeyi tercih ediyorum ; dolayısıyla obsesif-kompulsif karaktere, narsist karaktere, histerik karaktere vb. sahibiz. Bu bozuklukların daha aşırı biçimleri, uyum giderek daha fazla engellendiğinden, sınırda hastaların bozukluklarına gölge düşürmektedir, ancak benim görüşüme göre (1974b, 1983a), sınırda hastaların belirli tipik tanımlayıcı klinik özellikleri vardır. tanıya büyük ölçüde yardımcı olur.

Herhangi bir nevrotik veya yarı psikotik, psikosomatik veya sosyopatik semptomların herhangi bir kombinasyonu veya şiddet derecesi, başlangıçtaki şikayetin bir parçası olabilir. Bu tür semptomların tuhaf bir kombinasyonu, standart nozolojiyi aşabilir veya herhangi bir semptom grubunun göreceli üstünlüğü sık sık değişebilir veya kayabilir . Şikayetin belirsizliği, hatta yumuşak, şaşırtıcı derecede pürüzsüz veya ara sıra sosyal açıdan başarılı bir kişilikle karşılaşılabilir. Dikkatli bir araştırma, çekici ve cana yakın bir sosyal görünümün ardında bile gizlenmiş gerçek duygusal ilişkilerin yoksulluğunu ortaya çıkarır. Borderline hasta, çeşitli insanlarla kaotik veya fırtınalı bir dizi ilişki veya yumuşak ve yüzeysel ancak nispeten istikrarlı bir dizi ilişki sunabilir. Her iki durumda da, herhangi bir kişiye duyulan derin duygusal yatırım eksikliği, bilinçli ya da bilinçsiz olarak dikkatlice gizlenebilir.

Gerçekliği test etme kapasitesi ve işte ve sosyal durumlarda işlevsellik yeteneği, sınır hastalarında şizofreni hastalarında olduğu kadar feci derecede bozulmaz, ancak işlevsellik derecesi periyodik olarak değişebilir ve oldukça zayıf olabilir. Genel olarak bakıldığında, bu hastalar kendilerini geçindirebiliyor, bazen aile kurabiliyor ve diğer durumlarda topluma az çok uyum sağlayabiliyorlar. İzole başıboşlar, kronik hastane vakaları veya uzun süreli vakalar, tamamen antisosyal kişilikler veya kronik bağımlılar olarak ortaya çıkmazlar. Ancak sıklıkla her şeyi denemişlerdir ve çeşitli cinsel sapmalar gösterebilirler, ancak

bu sapmalar veya çeşitli semptomlar veya kaygılar nedeniyle çok uzun süreler boyunca işlevsel olarak felç olmazlar. Sınır hattındaki hastalar nispeten istikrarlı ve kalıcı bir durumdan muzdariptir. Görünürde hiçbir neden yokken ya da stres, alkol, uyuşturucu ya da uygunsuz psikoterapi sonucunda geçici psikotik dönemler gibi görünen şeyler yaşayabilirler, ancak uzun süre psikotik kalmazlar. Hızlı bir şekilde yeniden bütünleşirler, çoğu zaman bunu yapmalarına neyin yardımcı olacağını öğrenirler ve kendi kendine çare uygularlar.

Bu açıklama, teşhis kriterlerini daha da keskinleştirmek amacıyla DSM-III tanımlamasını (ben de aynı fikirdeyim) değiştirmek değil, tamamlamak içindir. Pratisyen herhangi bir psikoterapist, bu hastaların yaygın olarak görüldüğünü ve ego durumlarındaki öngörülemeyen dalgalanmalar ve terapist üzerindeki duygusal etkilerinin yoğunluğu nedeniyle son derece zor tedavi sorunları oluşturduklarını doğrulayabilir. Dolayısıyla literatürdeki tartışma asıl meseleye değinmemektedir. Sorun borderline hastaların var olup olmadığı değil (ki kesinlikle vardır), borderline hastayı diğer hastalardan ayrı, farklı bir metapsikolojik varlık olarak tanımlayan saf bir metapsikolojik formülasyonun var olup olmadığı olmalıdır. Ancak ben "sınırda hasta"nın otonom bir bozukluğun tanımlanmasından ziyade öncelikle klinik ve pratik bir tanı (Grinker ve Werbel 1977) olduğuna inanıyorum. Benim görüşlerim Kohut'un (bkz. Bölüm 11) ve Kris çalışma grubunun (Abend ve ark. 1983) görüşlerine daha yakındır. İkincisi (s. 19-20), "sınırda tanının, karakter patolojisinin geniş, gevşek bir kategorisinden başka bir şey olmadığı ve belirli çatışmalar, savunmalar ve gelişimsel sorunlar içeren açık bir tanısal varlık olmadığı " sonucunu sunar (s. 237). ).

Meissner (1978), benim kullandığım süreklilik kavramının "temelde ego-psikolojik yönelime sahip analitik düşünürler tarafından benimsendiğine " işaret ediyor. Kemberg'in "bölünmenin " borderline kişiliğin karakteristik savunma mekanizması olduğu yönündeki ısrarını eleştiren Meissner şöyle diyor:

Bölünme mekanizmasının borderline'ı daha ilkel şizofrenik varlıklardan yeteri kadar ayırıp ayırmadığı hiç de açık değildir; ayrıca onun [Kemberg'in] borderline durumunun nevrozlardan tatmin edici bir şekilde aynı temele dayalı olarak ayırt edildiğine dair iddiası da sorgulanamaz. Pek çok nevrotikte bölmenin de bulunması mümkün olabilir, tıpkı bastırmanın pek çok sınırda vakada bulunabilmesi gibi, (s. 304)

Meissner (1978a), Kemberg'in görüşüne olan temel itirazımı kabul ediyor

teorisi, "[yetişkinlerde] savunma kusurlarının, intrapsişik organizasyonun daha farklılaşmış ve gelişmiş bir durumundan erken ilkel gelişim düzeylerine kadar ne ölçüde okunabileceğini" ciddi bir şekilde sorguluyor. Kendisi şu sonuca varıyor: "Borderline patolojide bulunan çoklu bozuklukları tek bir tür ego kusuruna atfetmenin çok basit veya 'düzgün' olduğu." Diye devam ediyor:

, muhtemelen her alanda farklı düzeyde bir rahatsızlık üzerinde etkili olduğunu düşünmemiz gerekir . Bir dizi bozulma veya işleyiş düzeyine bağlı olabilen bu tür ego işlevleri, aynı zamanda sınır patolojide özellikle kararsız olan işleyiş bütünleşme düzeylerinde kısmi bir tersine çevrilebilirliğe de maruz kalabilir (s. 578).

Sadow'u (1969) takip ederek, psikozların, sınır durumlarının, aktarım nevrozlarının ve çatışmasız kapasitelerin yer aldığı bir sürekliliğin ekseni olarak egonun merkezi rolünü kullanan bir şema tasarlayabiliriz. Bu eksen boyunca hareket, örneğin başarılı psikoterapi, yaşamdaki değişimler ve organik durumlar nedeniyle gerçekleşebilecek gerileyici veya ilerici bir değişimdir. Sınırda hastalar, ego ekseni boyunca şaşırtıcı ve muazzam bir hareket aralığına ve esnekliğine sahiptir. Bu nedenle, Kemberg'in (1975) öne sürdüğü gibi egonun "daha yüksek" veya "düşük" savunma düzeylerini incelemeli ve aynı zamanda borderline hastaların tanısını koyarken egonun ego ekseni boyunca hareket etme kapasitesini de değerlendirmeliyiz. Pek çok terapist , borderline hastaların tedavisinde karamsar veya umutsuz bir prognozla kandırılmış, çünkü bu hastaları geçici olarak ego ekseninin gerilemiş bölgesinde ikamet ettikleri bir dönemde gözlemlemişlerdir.

Örneğin terapistin iki haftalık tatilinin ardından bir erkek hasta aşağıdaki rüyayı anlatır:

Güzel bir gölete, güneşe, ağaçlara bakıyorum. Orada bir kız sineklik yapıyor ama ipi düğümlüyor ve benden yardım etmemi istiyor; Bu rüyanın kahramanı benim.

Ofisteyim ama (hastanın çok küçük olduğuna dair gerçek şikayetinin aksine) rüyada ofis etkileyici, kapsamlı, bir konferans odası ve bir sekreteri var. Ancak yerde bir delik var ve işçiler orada bir şeyler tamir ediyor veya kuruyor. Zemine, duvarlara ve tavana gizlenmiş tüm kablolardan ve elektrik tellerinden etkilendim. Bunlar sadece sıradan amaçlara yöneliktir, tehlikeli değildir, kayıt cihazı vb. değildir, sadece hayranlık uyandıran aparatlardır.

_sevgiyeihtiyaç duyan üç tür erkeği anlatacağım .

, büyüklenmecilikle birlikte yeni başlayan parçalanmanın bir örneği ve tatil nedeniyle terapistin kaybına bir tepki olarak görebilirler . Eğer daha da ilerlerse, etkileme makinesi tipinde bir sanrı beklerdim, bu durumda parçalanmış hastada paranoid bir psikotik çekirdek ortaya çıkacaktı. Rüya, sınır çizgisi ile paranoyak psikotik arasındaki belirgin geçiş veya sürekliliği göstermektedir. Ofisimi daha tanrısal hale getirme konusunda başlangıçtaki idealleştirme aktarımına dikkat edin . Geleneksel psikanalistler rüyanın sonunu vurgulayabilir ve paranoid unsurları eşcinsel arzulara karşı savunma unsuru olarak görebilirler.

Aynı hasta, bir papaz, rüyayı ilişkilendirirken, çocukluğunda kasvetli, kasvetli, dinsel evinde oturma odasının zemininde çarmıhtaki İsa pozisyonunda yattığını ve çarmıha gerilmenin nasıl olduğunu merak ettiğini hatırlıyor. Tanrı'ya yükselmek için. Bir yetişkin olarak hasta birçok kez kendisini çarmıha gerilmiş gibi hissetmiş ancak bunu her zaman mecazi olarak kullanmıştır. Ayrıca sık sık kendisinin İsa ya da Tanrı olmasını diliyordu. Ama aslında kendisinin Tanrı ya da İsa olduğunu asla düşünmedi . Böylece, baskı altında, idealleştirilmiş ebeveyn imagosuyla kaynaşma arzusu (Kohut 1971) kendini gösterir, ancak parçalanma hiçbir zaman sanrı oluşumunu zorunlu kılacak kadar tamamlanmaz; bu nedenle hasta bir bakan olarak başarılı bir şekilde görev yapabilir.

Bu kitap öncelikli olarak borderline kişilik bozukluğuyla ilgili olmadığından, bu bozukluğun anlaşılmasına yönelik katkıları ancak kendilik psikolojisinden kaynaklandığında uzun uzadıya tartışacağım. Borderline kişilik bozukluğuna ilişkin daha kapsamlı bir tartışma için Borderline Hastanın Yoğun Psikoterapisine (Chessick 1977) ve konuyla ilgili daha sonraki makalelerime (1978, 1979, 1982, 1983a) bakınız . Ayrıca Meissner'ın (1984) The Borderline Spectrum, Bölüm 1-6 adlı çalışması da değerlidir.

Narsistik Tarzın Yönleri

Akhtar ve Thomson (1982), narsistik kişilik bozukluğuna ilişkin fikirlere katkıda bulunan bazı yazarları inceledi. Bach (1975, 1977, 1977a) , “bilincin narsisistik durumu” olarak adlandırdığı durumu tanımlayarak birçok fenomenolojik katkılarda bulunmuştur .

Narsist bireylerin dili iletişim için değil otosentrik bir şekilde kullandıklarını, tipik sonuçsuz sözde faaliyetlerini ve hepsinden önemlisi ruh hallerini düzenlemelerinin dış koşullara aşırı bağımlılığını vurguluyor. Bach, narsisistik bir kaybın ardından yaşanan depresyonu anlatırken, bu depresyonun temel niteliklerinin suçluluk duygusundan ziyade ilgisizlik ve utanç olduğuna işaret ederek, Kohut'un Trajik Adam ve Trajik Adam ayrımında uzun uzadıya tartıştığı bir konuya odaklanıyor. Suçlu Adam.

Modell (1976), kendi başına muhteşem ama yalnız bir şekilde yaşayan narsist bireylerin psikanalitik tedavisinde ilk koza aşaması olarak adlandırdığı dönemi tanımladı. Bu formülasyon , narsisistik bireylerin çocukluğunda benlik duyguları gelişirken deneyimlediği travmayı vurgulayan Winnicott'un (1953) çalışmasından gelmektedir . Winnicott, çocukluk dönemindeki yetersiz anne empatisinin, tümgüçlülük fantezileri tarafından desteklenen ve çevresinde büyüklenmeci benliğin geliştiği, erken gelişmiş ve savunmasız bir özerklik duygusunun oluşmasını gerektirdiğini belirtti (Chessick 1977a). Bu ve diğer nedenlerden dolayı Kohut'un Winnicott'un çalışmalarından güçlü bir şekilde etkilendiği söyleniyor.

romantizm, yaratıcılık ve narsisizm arasında var olduğu bilinen (en azından Freud'un yazılarından bu yana) yakın ilişkilere işaret etmediğimiz sürece, narsisizm hakkındaki ön tartışmamız tamamlanmış olmayacaktır . Örneğin, Gediman (1975) gibi bazı yazarlar, (akılcı, daha dayanıklı, olgun, genital bir nesne ilişkisi olarak düşünülen) sevmek ile genellikle mantıksız, fırtınalı, duygusal bir ilişki olarak deneyimlenen geçici bir durum olan aşık olmak arasındaki ayrıma dikkat çekerler. büyük tutku. Gediman'ın işaret ettiği gibi bu iki durum, Kohut'un narsisizm için hiçbir zaman aşılmayan, aksine dönüşen ayrı bir gelişim çizgisi şeklindeki tutumuna göre anlaşılabilir . Kohut (1966), ortalama bir birey için , narsisistik libidonun gelişiminde bir geçiş noktası olan yoğun idealleştirmenin yalnızca aşık olma durumunda hayatta kaldığını söyler, ancak üstün yetenekli bireylerin işlerini idealleştirdiğini ve umutsuzluğa kapıldığını da ekler. Peki.

Dolayısıyla narsisizmle ilgili herhangi bir tartışmanın, aşık olma durumları ve yaratıcılık durumları hakkında bazı içgörüleri de beraberinde taşıması gerekecektir. Dahası , Bak (1973) "aşık olmanın" çoğu zaman ayrılıktan veya önemli bir nesne kaybından (gerçek, hayali veya tehdit) veya melankoliye yol açan çok sayıda nesne temsili kaybından birinin ardından geldiğine işaret eder. .” O ekler:

Bu hızlandırıcı nedenlere, benlik imajındaki hasarı ve dolaylı olarak nesne kaybı tehdidine yol açan ideal egonun çabalarının yerine getirilmemesini ekleyebilirim. Ancak melankolide kaybedilen nesne özdeşleşme yoluyla yeniden kazanılırken ya da Freud'un ifadesiyle narsisizme gerileyerek "aşk yok olmaktan kurtulurken", "aşık olma" sorunu yaşayan kişi ikame bir nesne bulur; kayıp giderilir ve nesne değiştirilir veya yeniden dirilir, (s. 1)

Genç Werther'in Acıları adlı eserinde belki de en çarpıcı biçimde resmedildiği gibi, şiddetli depresyona ve intihara doğru bir yönelim olabileceğini belirtiyor . Freud'un narsisizm araştırmalarına yaptığı katkıları gözden geçirirken birazdan aşk konusuna tekrar döneceğiz.

Kültürümüzde Narsisizm

, 1930'lar gibi erken bir tarihte narsisizmi tartışan Glover'la başlayan psikanalistlerin, insanlığın durumunda bir değişiklik olduğunu iddia ettiklerine dikkat çekiyor :

yavaş ortadan kaybolduğunu, yerini şiddetli karakter patolojisi türlerinin, özellikle de narsisistik karakterin aldığını, bunun sonucunda da analitik etkinliğin azaldığını ve analizlerin uzaydığını söylüyorlar . ... Son yıllarda Spiro Agnew'den Christopher Lasch'a kadar herkes, sanayi sonrası toplumun karakteristik etkileri ve Batı'nın kültürel gerilemesiyle çevrelenmiş bir narsisizm çağında yaşadığımızı savundu. (s. 28-29)

Cooper şunu bildiriyor: "O zamandan bu yana literatürümüzün çoğu, bu değişimi anlama, onu analitik teorilerimizle uzlaştırma ve buna yanıt olarak etkili psikanalitik tedavi teknikleri tasarlama ihtiyacımızla ilgiliydi" (s. 29). Bu ifadelerin hiçbiri üzerinde hiçbir şekilde genel bir anlaşma yoktur. Konuyla ilgili kontrollü veya dikkatli ampirik çalışmalar yapılmadığından, bu fikrin lehine veya aleyhine iyi bir kanıtımız yok.

Psikanalitik yönelimli psikoterapistlerin ve psikanalistlerin danışma odasında ortaya çıkan gerçek hasta tipinde baskın bir değişiklik. Ancak bu hastalara konulan teşhisin, klasik nevrotik bozuklukları ifade eden terimlerden, DSM-III karakter veya kişilik bozukluklarını tanımlayan terimlere büyük ölçüde kaydığını gösteren önemli göstergelere sahibiz .

“Narsisizm Kültürü”

Kültürümüzde yeni bir narsist kişiliğin hakim olmaya başladığı fikrinin ikna edici bir savunucusu , The Culture of Narsisizm (1978) kitabının yazarı Christopher Lasch'tır. Bu kitap, Kohut ve Kemberg'in bazı kavramlarının yanlış anlaşılmasını ve kötüye kullanılmasını içermektedir. Bununla birlikte Lasch'ın çalışması, kendilik psikolojisinin ele alabileceği ve özellikle klasik Freudcu çatışma veya dürtü psikolojisinden daha iyi açıklayıcı bir paradigma olduğunu iddia ettiği türdeki sorunların anlaşılmasına yardımcı olur.

mevcut burjuva toplumunu halihazırda bunaltmakla tehdit eden zorluklarla yüzleşme kapasitesinin ve iradesinin kaybıyla ilişkilendirdiği mevcut uluslararası rahatsızlığı vurguluyor . Bilimin bu soruna hiçbir faydası olmadığını düşünüyor ve bu durum karşısında akademik psikolojinin "Freud'un meydan okumasından önemsiz şeyleri ölçmeye doğru geri çekildiğini" belirtiyor. Yeni narsisti, Kohut'un Trajik Adam olarak tanımladığı şeye benzer şekilde tanımlıyor. Lasch'ın terimleriyle, narsist suçluluk duygusundan değil kaygıdan musallat olur ve kendi kesinliklerini başkalarına dayatmaya değil, hayatta bir anlam bulmaya çalışır: "Huzursuz, sürekli tatmin olmayan bir arzu halinde yaşar" (s. 11). xvi).

Lasch, narsisistik bir toplumu, narsisistik özelliklere giderek daha fazla önem veren ve teşvik eden, bununla bağlantılı olarak geçmişin kültürel olarak değersizleştirildiği bir toplum olarak tanımlar. Lasch'ın genel tezi, narsisistik bir toplumun narsisistik kişilikler ürettiği ve bunun da daha fazla narsisistik toplum ürettiğidir; bu, geçmişin "daha iyi" olduğu, ancak bunun yeniden kazanılabileceğine inanmanın umutsuz olduğu anlamına gelir. Lasch'ın Marksist tarzdaki tarih yorumu, onu narsist toplumumuzun gelişimini kapitalizmin kaçınılmaz son aşaması olarak görmeye yönlendiriyor.

Lasch, mevcut Amerikan “narsisistik” toplumundaki narsist bireyi, anı yaşayan, bir kaybı olan bir kişi olarak tanımlıyor.

Tarihsel sürekliliğe sahiptir, özsaygının onaylanması için başkalarına ihtiyaç duyar ve dünyayı bir ayna olarak deneyimler. Yirminci yüzyıl insanlarını "öfkeyle tüketilmiş" olarak tanımlıyor (s. 11). Ancak bu genellemeleri destekleyecek hiçbir ampirik veri sunulmuyor.

Narsist bir toplumda “terapi” hem katı bireyciliğin hem de dinin halefi olarak kendini kabul ettirir. Lasch, post- Freudcu terapileri, özellikle de onların dönüşümünü ve popülerleşmesini amaçlayanların, “insanlığı bu tür modası geçmiş sevgi ve görev fikirlerinden kurtarmayı” amaçladıklarını tanımlamaktadır (s. 13). Lasch, yeni terapilerin "tedavi ediyormuş gibi davrandıkları hastalığı yoğunlaştırdığını" (s. 30) belirtiyor ve benliğin sosyal istilasından ve kültürümüzdeki parçalanmanın hızlanmasından üzüntü duyuyor, ancak "benlik" konusunda dikkatli bir tanım öne sürülmüyor.

Freud'un (1930) Civilization and its Discontents'ta ortaya koyduğu sorunlara bir çözüm olarak sunulan Erich Fromm'un Marksizmine saldırır . Zamanımızın narsist kişiliğini anlatırken Kernberg'in çalışmalarından, yine alıntılanan Kohut'un yazılarıyla bağdaşmayan öncüllere dayandıkları fark edilmeden alıntı yapılıyor. Lasch ayrıca Kohut'u da yanlış anlıyor. Örneğin, Kohut'un herkese uygulanabilir olması gereken “geniş anlamda kendilik psikolojisi” teorisini, Kohut'un patolojik narsisizm tartışmalarıyla karıştırır. Lasch'ın tanımı, örneğin yüzyılın sonundan farklı bir bireyi temsil ettiği için ikna edici değil. Breuer ve Freud'un (1893-1895) Histeri Çalışmaları'ndaki hasta. Dayandığı ergenlik çekiciliğini yitirmeye başladığında, başarılarından hiç zevk almayan yeni tarz yöneticiyi şöyle anlatıyor: "Orta yaş ona bir felaketin gücüyle çarpıyor" (s. 45).

zihniyetini, ailenin yok edilmesini ve narsisizmi teşvik eden şeyin, toplumumuzun büyük bürokrasilerin hakimiyetiyle artan aşırı örgütlenmesi olduğunu iddia etmek için Maccoby (1976) ve diğerlerinin çalışmalarına güvenmektedir: Lasch'a göre, " modern yaşamın gerilimleri ve kaygılarıyla başa çıkmanın en iyi yolunu gerçekçi bir şekilde temsil ediyor gibi görünüyor” (s. 50) . Bu , narsisizmin kültürümüzden kaynaklandığı anlamına gelmez ; ancak mevcut toplumsal koşulların, herkeste farklı derecelerde mevcut olan narsisistik özellikleri ortaya çıkarma eğiliminde olduğu anlamına gelir.

Lasch aynı zamanda reklama ve reklamın modern Batılı birey üzerindeki etkisine de saldırıyor ; tüketimi, reklamın yarattığı hastalığın tedavisi olarak sunuyor. Sürekli tatminsiz, huzursuz, kaygılı ve sıkılmış tüketici üretir ve kıskançlığı kurumsallaştırır. Her şey doğru gibi göründüğü sürece gerçek önemsiz hale gelir ve Kohut'un dediği gibi

Defalarca vurgulandığı gibi, toplumumuzdaki tiyatro, özellikle de Albee, Beckett, Ionesco ve Genet gibi oyun yazarlarının yer aldığı sözde absürt tiyatro, boşluk, izolasyon, yalnızlık ve umutsuzluk üzerine yoğunlaşıyor. Lasch bu dramayı sınırdaki dünyanın tasviri olarak tanımlıyor; ancak Kohut, absürt tiyatronun, yalnızca sınırdaki hastaları değil, toplumumuzda savunmasız veya parçalanmış bir benlik üreten güçleri ifade ettiğini belirtir.

Lasch, yeni yönetici sınıfını ve onların çocuklarını "hazcılık etiği" ile özdeşleşmiş olarak tanımlayarak ve kültürün herkesin narsisistik özelliklerini güçlendirirken narsistlerin ön plana çıktığı ve ortamı belirlediği bir toplum yaratarak bitiriyor. Kohut'un bakış açısı sınır koşullara ve hatta şizofreniye uygulandığında daha fazla kafa karışıklığı ortaya çıksa da , aileyi dönüştüren, üreten ve narsist kişiliği teşvik eden temel suçlular olarak kapitalizm ve endüstriyel üretim görülüyor.

Kültürün narsisizm ve narsisistik kişilik açısından incelenmesinde ve ayrıca narsisizmin çeşitli tanımlarının anlaşılmasında ortaya çıkan en büyük zorluk, narsisizmin anlamı hakkındaki kafa karışıklığından kaynaklanmaktadır.

Kohut'un kendilik psikolojisine ilişkin tartışması, narsisizmin bireydeki gelişimsel dönüşümlerini anlama çabasıyla başlar. Keşfedilenlere dayanarak Kohut, kültürümüzün nasıl geliştirilebileceği ve nasıl daha değerli bir varoluş bulabileceğimiz konusunda daha anlayışlı öneriler sunuyor. Benlik psikolojisi, Lasch'in muğlak sosyalist çözümlerinin yerini alır ve daha kesin olarak, eğer kültürümüzün hayatta kalması ve gelişmesi için geliştirilmesi gereken insan varoluşu alanına - hepimizin içinde yaşaması gereken empatik matris - işaret eder.

Kültürümüzde Narsisizmin Diğer Görüşleri

Kohut'un erken ebeveynliğin önemine yaptığı vurgu, Williamson'ın (1984) çağdaş Amerikan şiirinde “narsisizmin şiiri” üzerine yaptığı çalışma tarafından desteklenmektedir. Hitler'in yükselişi ile Joe McCarthy'nin düşüşü arasında (siyasi hayatta "irrasyonel nefretlerin, korkuların ve özdeşleşmelerin" etkisinin büyük ölçüde arttığı bir dönem) reşit olan tüm duyarlı şair kuşağının , şiirlerini öznel deneyimleriyle

Belki intihar dışında kaçışı olmayan kısır, boş bir benlik. Finlay-Jones (1983) ve Solberg (1984) (Bölüm 1'de alıntılanmıştır) ile benzer terimlerle onların "gösterişsiz anomi ve depresyona" yönelmelerini ve "bilinmeyen, parçalı, belki de parçalı" bir benlik hakkındaki iç gözlemsel şiirsel raporlarını vurgulamaktadır. sonuçta orada değil” (s. 2-4).

Modell (Goldberg 1983), kültürümüzde narsisizmin yükselişine ilişkin özgün yorumlar sunmaktadır. Kültürümüz üzerine bir çalışmanın ön hazırlığı olan iki kitaba dikkatimizi çekiyor : Trilling'in (1971) Samimiyet ve Orijinallik ve The Lonely Crowd (Riesman, Glazer ve Denney 1950). İkincisi, Amerikan karakterindeki değişimi, "içe yönelik" bir kişiden "ötekine yönelik" bir bireye geçiş olarak tanımlar; bu, benlik saygısı düzenlemesinde içsel değerlere bağımlılıktan dışsal aynalamaya bağımlılığa geçişi tanımlamanın başka bir yoludur.

Modell, kendi deyimiyle karakterin şekillenmesinin iki aşamasını kısaca anlatıyor. Narsisizme yol açan ilk aşama “aynalama sürecindeki bir başarısızlıktır” (s. 114). Aynalamayı anne ve çocuk arasındaki gerçek duygusal iletişim olarak tanımlıyor ve şöyle devam ediyor: “Çocuğun birleşik benlik duygusu, annenin çocuğun yüzüne baktığında oluşan ve çocuğun duygulanımlarını yansıtan duygusal bağ aracılığıyla şekillenir” (s. 114). ). Bu, Trilling'in samimiyeti duygular ile bu duyguların doğru bir şekilde itiraf edilmesi arasındaki uyum olarak tanımlamasıyla bağlantılıdır; Çağımızda samimiyetin bozulduğunu söylemek, erken dönem anne-bebek (ve biraz sonra baba-bebek) ilişkisindeki başarısızlıklara yansıyan ilgisizlik ve iletişimsizlik durumlarını tanımlamanın başka bir yolu olacaktır.

Modell, ergenlik döneminde bireyin kültürle etkileşime girmeye ve kültürü doğrudan algılamaya başladığı dönemde ortaya çıkan karakter şekillendirmenin ikinci aşamasını tasvir eder. Bebek tam üye olacak. Şu sonuca varıyor: "Çağdaş dünyamız, ergeni koruyucu çevrede, ebeveyn ortamıyla ilişkide daha önce deneyimlenenlere benzer başarısızlıklarla karşı karşıya bırakıyor ve bu ikinci hayal kırıklığı da benzer baş etme stratejilerini içeriyor" (s. H7).

Çağdaş kültürümüzdeki bu çok önemli narsisizm sorununa defalarca döneceğiz çünkü Kohut, bebeğin kendilik oluşumunu etkilediği için bebeğin aldığı anneliğin kalitesine vurgu yapıyor. Kohut'un görüşleri, özellikle intrapsişik süreçlerin tanımlandığı Kleincı kavramlarla keskin bir tezat oluşturuyor.

bebekte dış girdilerden daha bağımsız olarak ilerlediği düşünülmektedir .

Crews (1980) gibi bazı eleştirmenler, psikanalizin klinik kavramlarının (ister Freud ister Kohut'tan alınsın) tarihsel veya kültürel konulara uygulanmasına şiddetli bir saldırıda bulunsa da, okuyucu konunun içinde kaldığı sürece bu konudan kaçınılamaz. Bu tür bir yaklaşıma karşı şiddetli muhalefete dikkat edin. Clements (1982), hem Lasch hem de Kohut'u, "toplumsal sistem yapılarının makro düzeyi ile bireysel yapıların mikro düzeyini sanki tek bir homojen düzeymiş gibi" karıştırdıkları için eleştirir; bu da "önemli bir metodolojik soruna yol açar". indirgemeci hata” (s. 284). Aynı zamanda psikanalizdeki kavramların sosyal sistem düzeyinde uygulanmasındaki diğer ciddi metodolojik tehlikelere karşı da uyarıda bulunuyor. Kültürümüzde medyaya hakim olan "popüler psikoloji"nin yüzeysel ve aşırı basitleştirmelerinden kaçınmak istiyorsak, onun uyarısı önemlidir. Aslına bakılırsa, Lasch'ın işaret ettiği gibi medya, narsisistik amaçlar ve mali kazanç uğruna güvensiz olanı avlayan ve her kişisel ve toplumsal soruna hızlı ve basit çözümler sunan sözde "kendi kendini görevlendirmiş, lisanssız uzmanlarla" doludur.

Freud ve Takipçileri

Şimdi narsisizm fenomenini derinlemesine anlamak için psikanalistlerin yaptığı bazı girişimlere dönelim. Freud (1914) konuyu derinlemesine incelemeye “Narsisizm Üzerine” adlı eseriyle başlamıştır (bkz. Giovacchini 1982, Chessick 1980). Bu çalışmayı yazdığında Freud, paranoid psikozların psikodinamiklerinin formülasyonunda narsisizmin önemini zaten belirtmişti (Freud 1911). 1909'da Freud, Ernest Jones'a narsisizmin otoerotizm ile nesne ilişkileri arasındaki normal bir gelişim aşaması olduğunu düşündüğünü söyledi (Giovacchini 1982). Otoerotizmden narsisizme, oradan da az çok olgun ve genital nesne ilişkilerine kadar tek bir libidinal gelişim çizgisi kavramının, daha önceki Freudcu psikanalistler ve ego psikologları tarafından neredeyse apaçık olduğu varsayılmıştı; bununla birlikte, İngiliz klinisyenler ekolü, özellikle de Michael Balint ve diğerleri tarafından buna karşı çıkıldı, ancak Kohut'a kadar Amerikan psikanalizinde hakim görüş olarak kaldı. Her ne kadar Freud'un görüşü sağduyuya uygun gibi görünse de, Freud otoerotizm durumu ile birincil narsisizm arasındaki ayrım konusunda hiçbir zaman net olmadığı için bazı sorunlara yol açmaktadır (Abend ve ark. 1983, s. 102).

Narsisizm üzerine yazdığı makale, Freud'un görüşlerinin evriminde büyük önem taşıyor. Narsisizm konusundaki fikirlerini özetlemektedir ve

Ego ideali ve bununla ilgili kendini gözlemleyen faillik kavramlarını tanıtır. Makale aynı zamanda yapısal teorinin gelişiminde bir geçiş noktasını da işgal ediyor; Strachey (Freud 1914'te), Freud'un da Ich'e yüklediği anlamın - Strachey bunu "ego" kelimesiyle tercüme eder - kademeli bir değişikliğe uğradığına işaret eder: "İlk başta bu terimi, bizim bahsedebileceğimiz gibi, büyük bir kesinlik olmadan kullandı. Kendi'; ancak son yazılarında buna çok daha kesin ve dar bir anlam vermiştir” (s. 71). Bettelheim (1982), tartışmalı bir kitabını, Freud'un das Ich gibi sözlerinin tercümesi ve yanlış tercümesinden kaynaklanan sorunların tartışılmasına ayırmıştır ; örneğin, bu kelimeyi “ego” veya das Es olarak “id” olarak tercüme etmenin, Freud'un dilini daha “bilimsel” gibi gösterme çabasıyla yanlış tanıtmak anlamına geldiğini iddia ediyor. Ornston (1985) da bu sorunu ayrıntılı olarak inceliyor.

Freud'un sözcük dağarcığında doğal bir karışıklık vardır. Das Ich, a) zihinsel aygıtta belirli işlevlere sahip teknik bir yapı olarak ya da b) benliği daha gevşek bir şekilde temsil eden bir yapı olarak düşünülebilir . Freud , çalışmaları devam ettikçe egoyu giderek daha teknik ve yapısal bir anlamda düşündü ; yaşlandıkça onu "insanın içindeki küçük adam" olarak antropomorfize etme eğilimindeydi .

1913 yılı Freud'un mesleki yaşamının en kötü yıllarından biriydi. Bu dönem, Jung ve Adler'in ayrılması nedeniyle büyüyen uluslararası psikanaliz hareketinin dağılmasına işaret ediyordu. Bu ayrılmaya yol açan tartışmalar, Freud'un dikkatini daha önce ortaya attığı bazı ifadelerin ve tanımların yanlışlığına yöneltti ve onu, kendi psikanalizini Jung ve Adler'inkinden ayırmak için bunları tam olarak tanımlamaya motive etti. Kabul etmek gerekir ki "öfkeden öfkeli" (Jones 1955, s. 304), "Psikanalitik Hareketin Tarihi Üzerine" (1914a) ve "Narsisizm Üzerine" (1914) polemiklerini yazdı. Freud'un yazılarının en ünlülerinden biri olan, özetlenmiş, karmaşık olan ikinci çalışması , eski fikirleri revize etmesi ve bazı yeni kavramlar getirmesi nedeniyle takipçileri üzerinde devrimci bir etki yarattı . Aynı zamanda bazı ciddi yeni karışıklıkları ve zorlukları da beraberinde getirdi.

Freud'un “Narsisizm Üzerine”

Freud'un bu makaledeki ana hedefi libido teriminin anlamını cinsel enerjiyle sınırlamaktı; Adler bunu bir güç ya da güç çabası olarak değerlendirdi ve Jung bunu tüm yaşamın ardındaki enerji anlamına gelecek şekilde genişletti.

süreçler. Freud, orijinal libido anlayışını korumak için önemli teorik revizyonlar yapmak zorunda kaldı; bunların en temel olanı içgüdü teorisindeki değişiklikti.

Freud'un libidonun akışına ilişkin ünlü U-tüp benzetmesi “Narsisizm Üzerine”de sunulmuştur. İlk başta, tüm libido gelişimsel olarak egoda toplanır (yatırım yapılır), bu durum Freud'un birincil narsisizm olarak adlandırdığı durumdur. Dışa doğru akışını, nesne sevgisi durumunu temsil eden bir durum olarak tanımlar - kendilik (ya da ego) dışındaki nesnelere duyulan sevgi, otoerotik bir aşamadan sonra (henüz hiçbir egonun oluşmadığı) yaşamın ikinci yılında gelişimsel olarak ortaya çıkan bir kapasitedir. yaşamın ilk iki veya üç ayı ve ardından, belirtildiği gibi libidonun çoğunun egoya (benliğe) bağlı olduğu birincil narsisistik aşama. Bununla birlikte, zihinsel veya fiziksel hastalık, yaşamı tehdit eden travma veya kazalar veya yaşlılık gibi çeşitli durumlarda libido tekrar geri akabilir veya egoya (burada benlikten farklılaşmamıştır) çekilebilir . öz sevgi özellikle açıktır.

Libidonun çoğunlukla egoya bağlı olduğu durumlarda narsisizm olarak tanımlanan fenomenolojik durumla karşı karşıya kalırız. Yaşamın erken döneminde bu durum Freud'a göre normaldir ve birincil narsisizm durumu olarak adlandırılır; Yaşamın ilerleyen dönemlerinde libidonun tekrar egoya çekilmesi durumu ikincil narsisizm olarak tanımlanır.

Jones, bu teorinin "nahoş" yönünü, Freud'un egonun narsist olmayan bileşenlerini göstermenin zor olması gerçeğinde bulur. Jones (1955, s. 303) , egonun güçlü bir şekilde libido ile donatıldığını varsaymak için neden olduğunu söylemek, onun başka hiçbir şeyden oluşmadığını söylemekle aynı şey olmadığını yazar. "Başka bir şey"i saptamak zordur ve Freud'un teorisini, tekçi bir libidinal zihin anlayışı olduğu yönündeki eleştiriye açar. Freud'un metapsikolojik narsisizm anlayışı hâlâ yeterince açıklığa kavuşturulup çözümlenmemiştir.

Güncel tartışma Freud'un konumunun belirsizliğinden kaynaklanmaktadır. Örneğin Kohut (1977), Freud'un (1911) "arkaik narsisizm alanına en derin katkılarından" söz eder; burada Freud " bir yanda gerileyici narsisistik konumun öneminin tanınması ile çatışma konuları arasında kafa karıştırıcı bir şekilde geçiş yapmıştır" diğer yanda çok daha yüksek gelişim düzeylerinde, yani eşcinsellikle ilgili çatışmalarda” (s. 296).

"Narsisizm Üzerine" kitabının bu noktasında Freud iki tür ego dürtüsünü tasavvur etti: libidinal ve libidinal olmayan. Bu teori, başlangıçta başlıklı 12 makaleden oluşan bir kitap olması amaçlanan psikanalitik teorinin tamamen yeniden yapılandırılmasından önce gelmeyi amaçlıyordu.

Freud'un 1915'te önerdiği “Metapsikolojiye Giriş”. Bu makalelerden yalnızca beşi yayımlandı; Gerisini Freud yok etti.

"Narsisizm Üzerine" dikkatli bir çalışmayı hak ediyor çünkü klinik materyal açısından çok zengin, örneğin narsisistik ve anaklitik nesne seçimlerinin tartışılması ve "ego ideali" kavramının tanıtılması. Dahası , Freud'un makalesi, narsisistik kişilik bozuklukları ve borderline hastalarla ilgili tüm psikodinamik çalışmalar için üzerinde anlaşmaya varılan başlangıç noktasıdır. Okuyucu burada şunu belirtmelidir ki, Freud'un U-tüp benzetmesi, en azından birincil narsisizmin gelişim aşamasından sonra , her zaman bir miktar birincil narsisizm, bir miktar ikincil narsisizm ve nesnelere yönelik bir miktar libidonun bulunduğunu ima eder; libido yatırımlarının yalnızca niceliksel miktarları dalgalanır, bu da bir kişinin hayatı boyunca değişen klinik veya fenomenolojik tabloyu açıklar.

Freud, narsisizmin bir sapkınlık olmadığını, daha ziyade “ bir ölçüsü haklı olarak her canlıya atfedilebilen, kendini koruma içgüdüsünün egoizminin libidinal tamamlayıcısı” olduğunu belirterek başlıyor (s. 73-74). Daha sonra U-tüp teorisi tanıtılıyor . Freud ayrıca amip gövdesinin ortaya çıkardığı ve geri çektiği psödopod ile ilgili bir benzetme de sunuyor. Böylece, tıpkı sahte ayakların uzatılıp geri çekilmesi gibi, libido da ya nesnelere akabilir ya da egoya geri akabilir. Bu ego libidosu fenomeni , Freud'un tüm dürtüleri cinsel ya da egoist (kendini koruma) olarak ayıran düzgün düalist, erken dönem içgüdü teorisini bozar.

Freud şizofrenik fenomeni anlamak için hemen narsisizm kavramını kullanır ; Şizofren hastalarının megalomani yönü ikincil narsisizmin bir sonucu olarak açıklanmaktadır . Libidonun büyük bir kısmı nesnelerden geri çekilir ve kendiliğe yönlendirilir; klinik ve en dramatik biçimde paranoid büyüklenmecilikte görülür . Mümkün olan en fazla libidonun bir nesneye yöneldiği ters olgu ise aşık olma durumu olarak karşımıza çıkar.

Freud, yaşamın en başında, hatta egonun çekirdekleri birleşmeden önce bir otoerotizm evresi olduğunu varsaymaya devam ediyor. Ego gelişmeye başladığında libido ona yatırım yapar; bu birincil narsisizmin aşamasıdır.

Makalenin ikinci bölümü, hipokondriyazis klinik fenomeninin, egonun nesnelerden alınan libido ile doldurulmasının bir sonucu olarak görüldüğü hipokondri tartışmasıyla başlıyor. Böylece, egonun libido ile taşmasının psişik ifadesi megalomanide ortaya çıkar ve aşırı taşma (ya da baraj), hastalık hastasının nahoş duyumları olarak hissedilir.

endişe. Libidoyla dolup taşan egonun neden bu nahoş hisleri hissetmesi gerektiğine dair bir açıklama mevcut değil , ancak Freud'un düşündüğü gibi "gerçek nevrozlar" olarak adlandırılan duruma bir benzetme yapılıyor; burada yetersiz cinsel boşalma nedeniyle engellenen libido, nahoş nevrasteni duyumları. Hipokondriyazis durumunda egoyu dolduran libido, daha önce yatırım yaptığı ve şimdi geri çekildiği dış nesnelerden gelir; Gerçek nevrozlarda libido bireyin içinden gelir ve yetersiz bir şekilde boşaltılır.

Freud, şizofreniyle ilgili daha sonraki tartışmasını bitirirken, klinik tablodaki üç grup fenomeni birbirinden ayırır: bireyin normal veya nevrotik durumundan geriye kalanları temsil edenler ; libidonun nesnelerinden ayrılmasını temsil eden, megalomaniye, hipokondriyaza ve gerilemeye yol açanlar; ve libidoyu nesnelere ya da en azından onların sözel temsillerine bağlamak için bir kez daha çaba sarf edildiği restitütif semptomlar. Bu ayrımlar Freud'un şizofreni teorisinin temelini oluşturur.

Narsisizm kavramının başka bir klinik uygulaması - aşk nesnelerinin anaklitik ve narsisistik seçimleri arasındaki ayrım - bu makalenin ikinci bölümünü tamamlıyor. Anaklitik nesne seçimi, kayıp anneyi geri getirmeye çalışır ve gelişimsel olarak narsisistik nesne seçiminden önce gelir. İkincisi , sevmek üzere seçilen kişinin kendine benzediği bir tür ikincil narsisizmdir . Örneğin, eşcinselliğin belirli biçimlerinde seçilen nesne, eşcinselin annesinin kendisine davranmasını istediği şekilde davranılan çocuk-benliktir. Karışıklığı önlemek için, erken gelişimde birincil narsisizmin önce geldiğini anlamak önemlidir ; daha sonra, kaçınılmaz hayal kırıklığı nedeniyle, ilk nesnenin anne olduğu anaklitik nesne seçimi meydana gelir. Bu nedenle, narsisistik nesne seçimi ortaya çıktığında, kişinin kendisinin olduğu veya olduğu şeyi, olmak istediği kişiyi veya kendisinin bir parçası olarak düşündüğü kişiyi sevdiği ikincil narsisizmin bir biçimini temsil eder.

İçgüdü Teorileri

İlk içgüdü teorisinde, içgüdüler göreceli olarak kolayca değiştirilip değiştirilebilen cinsel içgüdüler ve açlık ve susuzluk gibi daha sabit olan ego içgüdüleri olarak ikiye ayrılıyordu. İkinci içgüdü teorisinde bazı ego içgüdüleri şöyle düşünülür:

Libidinal olmayan ya da "ego ilgisi" ama bazılarının ego-libido, yani narsisizm olduğu düşünülür. Bu teoride egonun bütünlüğü, ego libidosunun ne kadar mevcut olduğuna bağlıdır ve ego libido, egoyu bir arada tutan yapıştırıcıyı temsil eder. Dolayısıyla anaklitik bir nesne ilişkisi iki unsurun birleşimi olarak görülebilir: libido hayatta kalmaktan sorumlu olan nesneye, besleyici nesneye, anneye yönelir; ancak libidonun tamamı bu nesneye yönelirse ego tükenir, çaresiz kalır ve nesneye bağımlı hale gelir. Egonun içinde akan cinsel enerjiler kavramı, libidinal ve libidinal olmayan ego içgüdülerini ayırmayı çok zorlaştırdı çünkü "mazur görülen" kısım iyi tanımlanmadı. Açlık ve susuzluk libidinal içgüdüyü niceliksel olarak dengelemez ve bu teorik revizyonun genellikle tatmin edici olmadığı kabul edilir.

, bir yanda cinsel içgüdülerin, diğer yanda saldırganlık içgüdülerinin olduğu varsayılarak gerçekleştirildi ; ikincisi daha sonra libidinal olmayan ego içgüdülerini temsil edecektir. Bir ego içgüdüsü olarak saldırganlık kavramı, Freud'un içgüdüleri cinsel içgüdüler ile libidinal olmayan ego içgüdüleri arasında ayırma fikrini güçlendirdi ve sadizm tartışmasıyla belirlendi. Freud, eğer kendini koruma içgüdüsü açlık ve susuzluğun yanı sıra saldırganlık içgüdüsünü de içeriyorsa, gerçeklik ilkesinin hakim olabilmesi için bunların cinsel içgüdülere baskın hale gelmesi gerektiğini savundu. Sadizm yaşamın her düzeyine nüfuz ettiğinden ve kendini savunma, kontrol etme ve saldırma dürtülerinde görüldüğü gibi tüm içgüdülerle ittifak kurabildiğinden, saldırgan veya sadist içgüdüler libidinal dürtülerden farklı olarak görülür . Bu geçerli bir argüman değil, çünkü eğer sadizm cinsel gelişimin her aşamasında bulunuyorsa neden cinsel içgüdülerin bir parçası olarak görülmesin ki? Saldırgan dürtülere bir yer bulma çabası, yaşam ve ölüm içgüdülerine ilişkin son kuramı da dahil olmak üzere, Freud'un içgüdü kuramına yönelik daha sonraki tüm girişimlerini karakterize etmiştir ve özellikle narsisizm ve sınır çizgisiyle ilgili herhangi bir değerlendirmede hâlâ önemli ve metapsikolojik olarak çözümlenmemiş bir yön olarak kalmaktadır. kişilik bozuklukları.

Makalenin son bölümü şöyle başlıyor: “Bir çocuğun orijinal narsisizminin maruz kaldığı rahatsızlıklar, kendini bunlardan korumaya çalıştığı tepkiler ve bunu yaparken içine sürüklendiği yollar; bunlar, ele almayı önerdiğim temalardır. hala keşfedilmeyi bekleyen önemli bir çalışma alanı olarak bir kenara bırakalım” (s. 92). Kohut'un çalışmasının bu ifadeden kaynaklandığı anlaşılabilir.

Bu noktada, Freud'un formülasyonundaki saldırgan içgüdüleri salt sadizm olarak ele almamak gerekir, çünkü burada onları öncelikle güç, kontrol ve tahakküm arzusu olarak tasavvur etmiş ve bunlar yalnızca belirli durumlarda ikincil bir acı verme ihtiyacını içermektedir. Bu nedenle, ego içgüdüleri cinsel dürtülerden gelen libidinal bir tamamlayıcıyla dolup taştığında, klinik narsisizm durumuna sahip olduğumuzu söyleyebiliriz ; Cinsel içgüdüler , ego içgüdülerinin saldırgan bir bileşeni tarafından aşılandığında cinsel sadizmin klinik durumuyla karşı karşıya kalırız.

, id, ego ve süper egoyu içeren yapısal teoridir ; Freud'un üçüncü bölümünde gelişim sürecinde öznenin birincil narsisizmi ile aşılanan ego ideali kavramını tanıttığı “Narsisizm Üzerine”de bu yönde bir adım mevcuttur. Dolayısıyla “kendi ideali olarak önüne yansıttığı şey, kendi ideali olduğu çocukluğundaki kayıp narsisizmin ikamesidir” (s. 94). Bu ikame, içgüdünün amacının cinsellikten sapma vurgusu ile değiştirildiği yüceltmeden farklıdır .

Bundan, egonun ya nesne sevgisi ya da ego ideali oluşumu yoluyla yoksullaştığı ve nesne sevgisinin tatmini ya da ego idealinin amaçlarının yerine getirilmesiyle zenginleştiği sonucu çıkar. Benlik saygısı bu zenginleşmelerin herhangi birinden doğar ve üç bileşeni içerir: Birincil çocukluk çağı narsisizminin arta kalan kalıntısı; ego idealinin gerçekleşmesinin deneyimlenmesiyle desteklenen her şeye gücü yetme duygusu; ve nesne libidosunun sevgi nesnesinden gelen sevgi girdisiyle tatmin edilmesi. Dolayısıyla sevmek, özlem ve yoksunluk içerdiği ölçüde öz saygıyı azaltır; “oysa sevilmek, sevginin karşılığını almak ve sevilen nesneye sahip olmak onu bir kez daha yükseltir” (s. 99).

Kolayca gözlemlenebilen çeşitli gündelik olayları açıklamanın yanı sıra , bu kavramların psikanalitik psikoterapi uygulaması üzerinde de önemli bir etkisi vardır. Eğer birey sevemiyorsa, yani libidinal dürtü bastırılmışsa, kendine saygının tek bir kaynağı kalır: idealleştirme ya da "ego idealini gerçekleştirmek." Freud'un dediği gibi, bu tür kişiler kendilerini hastanın ego idealinin talep ettiği şeyi başarmış, hastanın ulaşamayacağı mükemmelliklere sahip olan kişilere bağlama eğilimindedirler. Bu, “sevgiyle iyileşmeyi” temsil eder ve çoğu zaman hastaları psikoterapiye yönlendiren türden bir beklentidir. Bu nedenle, terapiye başvurmak için önemli bir bilinçdışı motivasyon, hastanın amacına ulaşan “başarılı” bir kişiye (psikoterapiste) bağlanmanın gelişmesidir.

ego idealdir. Hasta, psikoterapiste sakatlayıcı ve kalıcı bir bağımlılık kurma eğilimine girer; Ayrıca, psikoterapi aracılığıyla sevme kapasitesi geliştirildiğinde hastanın tedaviden çekilmesi ve hâlâ hastanın ego idealinin nüfuz ettiği bir sevgi nesnesini seçmesi tehlikesi de vardır. Felç edici bağımlılık daha sonra bu yeni aşk nesnesine aktarılır ve Odier'in (1956) terk etme nevrozu adını verdiği klinik fenomeni gözlemleriz .

NARSİSİSTİK YARALANMA

Kohut'un çalışmasına yol açan son önemli ipucu, "Narsisizm Üzerine" kitabının sonunda sunuluyor; burada özsaygı veya özsaygıda bir zedelenmenin (bugün narsisistik yara olarak adlandıracağımız şey) sıklıkla görüldüğü belirtiliyor. paranoyanın tetikleyici nedeni olarak. Ego idealinin gerisinde kalma ya da egonun libidinal tamamlayıcısındaki herhangi bir hayal kırıklığı ya da tükenme, libidonun nesnelerden çekilmesine neden olacak ve ardından hipokondriyazis ve megalomani gibi klinik fenomenler ortaya çıkacaktır.

Davis (1976) benzer düşüncelere dayanarak depresyona yönelik bir yaklaşım sunmuştur. Depresyonun özünü, psişik boşluğun neden olduğu ve başarma baskısının neden olduğu huzursuz bir çaresizlik duygusu olarak görüyor. Şöyle yazıyor: "Depresif fenomenlerin sırasını gözlemlediğimizde, depresif boşluğun, Freud'un 'narsisistik bir yara' olarak adlandırdığı öz saygıdaki keskin bir azalmanın yol açtığını görüyoruz " (s. 417). Kronik depresyonlu kişiler psikodinamik faktörlerden dolayı tekrarlanan narsisistik yaralara maruz kalmış olabilirler ; bozuklukları yalnızca biyolojik veya yapısal faktörlere bağlı değildir. Bu görüşe göre, en azından kronik karakteristik depresyonun tedavisi için gereksinimler, hastanın benlik saygısı sisteminin değiştirilmesi ve değiştirilmesi ihtiyacıdır.

FREUD'UN TEORİSİNDEKİ KARARSIZLIKLAR

Freud şunu belirtir: “Bireyde başlangıçtan itibaren egoyla karşılaştırılabilecek bir birlik olamaz” (s. 77). Dolayısıyla otoerotik aşamada Freud, ruhun çok az yapıya sahip olduğunu düşünür. İlkel bir egonun oluşumu bu şekilsiz ruhtan

yer, bileşen içgüdüleri oraya yönelir; Freud, libidonun bu gelişmemiş egoya bağlanmasını veya yatırımını birincil narsisizm olarak tanımlar; onu ego (veya kendini koruma) içgüdülerinin enerjisinden ayırır. Egonun, bir kısmını daha sonra nesnelere aktaran ama temelde varlığını sürdüren bu orijinal libidinal yatırımı, belirli bir miktardaki birincil narsisizmin, Freud'un yaşam boyunca “rezervuar” olarak adlandırdığı şey olarak kaldığını ima eder; bu anlamda narsisizm bir dereceye kadar normal görülüyor ve aşağılayıcı bir çağrışım içermiyor.

Freud'un birincil narsisizmin yetişkin yaşamında devam etmesini patolojik olarak değerlendirip değerlendirmediği konusundaki belirli belirsizliğe ek olarak, bu makalede içkin bir kafa karışıklığı var çünkü bastırma ve idealleştirme odağı aynı ruhsal yapı içinde yer alıyor. Ego ideali, kendini sevmenin odağı haline gelir ve çocuksu narsisizmin tüm mükemmelliklerini içerir, ancak aynı zamanda bastırmanın kışkırtıcısı olduğundan yasakları da içerir. Giovacchini (1982), günümüzde standart Freudcu bakış açısının bu faktörleri ayırdığını ve yasakların ihlal edilmesinin korku ve suçluluk duygusuna yol açtığını, utancın ise ego idealinin standartlarını karşılayamamaktan kaynaklandığını düşünmektedir. Dolayısıyla, baskıdan sorumlu olan süperego ve benlik saygısını düzenlemekten sorumlu olan ego olmak üzere iki ego altyapısı vardır . Freud'un daha sonraki takipçileri bu konuyu önemli ölçüde detaylandırdılar.

Son olarak narsisizm üzerine yazılan yazıda bazı merak uyandırıcı ifadeler yer alıyor. Örneğin Freud, erkeklerin tam nesne sevgisi konusunda kadınlara göre çok daha yetenekli olduğu konusunda ısrar eder ve kadınların aşk nesnesi seçiminde her zaman önemli bir narsisistik bileşenin bulunduğunu ima eder. Burada kadınlara karşı bilinen önyargısının bir parçası olarak narsisizmin daha aşağılayıcı kullanımına geri dönüyor. Kadınları değersizleştirme yönünde hiçbir "taraflı arzuya" sahip olmadığı yönündeki reddiyesi (s. 89) bile, erkeksi aşk türünün üstünlüğünü ima eden ters bir tokat içermektedir. Freud, ebeveyn sevgisinin, ebeveynlerin narsisizminin yeniden doğmasından "başka bir şey olmadığını" yazar. Ünlü "Majesteleri bebek" deyimi , iki Londra polisinin yoğun trafiği durdurarak bir bebek arabasını caddenin karşısına geçirmesine izin veren bir çocuk bakıcısını gösteren bir fotoğrafa atıfta bulunarak kullanıldı . Elbette buradaki en büyük sorun, bebeğin olup bitenlerin farkında olduğu ve içinde bulunduğu kraliyet durumunu takdir etme kapasitesine sahip olduğu varsayımıdır. Giovacchini'nin (1982) Freud, Melanie Klein ve Kohut'un çeşitli narsisizm teorilerine karşı en büyük itirazı, bu teorilerin dış nesnelerin tanındığını ve onları narsistleştirme kapasitesine sahip olduğunu varsayarak yetişkinbiçimleştirmeleridir.

Bebekte var olduğunu içe yansıtma ve tanımlama. Bu kapasiteler mevcut mu, yoksa birincil narsisizm aşamasındaki embriyonik egonun yeteneklerinin çok ötesinde mi? Kohut'un buna cevabı daha sonra tartışılacaktır.

Ek olarak, Freud'un kendini gözlemlemeyi ele aldığı iki belirsiz paragraf (s. 96-97) vardır. Freud, "Paranoikteki [aynen böyle]" " vicdan biliminin özeleştirisi "nin, " dayandığı kendini gözlemlemeyle örtüştüğünü" söylüyor. Bunu, "felsefeye entelektüel operasyonları için malzeme sağlayan" bir iç araştırma biçimi olarak görüyor . Görünüşe göre Freud'un aklında Kant'ın Saf Aklın Eleştirisi gibi çalışmalar vardı. Freud'a göre, "Bunun paranoiklerin spekülatif sistemler inşa etme yönündeki karakteristik eğilimiyle bir ilgisi olabilir." Burada filozofların spekülatif sistemleriyle ilgili aşağılayıcı bir çıkarım var , ancak Freud'un hem psikologlar hem de filozoflar için önemli olan görüşü, zihindeki eleştirel gözlem yapan failin faaliyetinin vicdana veya felsefi iç gözleme kadar yükselebileceği yönündedir. Freud daha sonra kendisinin felsefi açıdan yetenekli veya bu tür iç gözlemlere alışkın bir kişi olmadığını ima eden şaşırtıcı bir açıklama ekliyor!

“Yas ve Melankoli”

, Freud'un bir yıl önce yazdığı narsisizm üzerine makalenin bir uzantısı olarak kabul edilir . Freud'un özdeşleşme kavramı burada sunulmaktadır; nesne yatırımından önce gelir ve ondan farklıdır; çoğunlukla yamyamca bütünleştirme veya içe yansıtma modelinde gerçekleşir. Üç terim -içerme, içe atma ve özdeşleşme- Freud tarafından oldukça gevşek bir şekilde kullanılmaktadır (ve 5. Bölüm'de tartışılacaktır). Melankolide nesne yatırımının yerini özdeşleşmenin aldığı süreci anlamak çok önemlidir. Bu "özdeşleşmeler", kişinin karakteri olarak tanımladığımız şeyin temelidir ve bu "özdeşleşmelerin" en eskileri süperegonun çekirdeğini oluşturur.

kesin olarak kurulmamış gibi görünen çeşitli klinik biçimler alır" ; ve bu formlardan bazıları somatikten ziyade somatik öneriyor

psikojenik duygulanımlardan daha fazladır” (s. 243). Dolayısıyla melankoli hakkındaki ifadelerinin genel geçerlilik iddiasını bir kenara bırakıyor ve melankoli grubu olarak adlandırılabilecek şeyin yalnızca küçük bir alt grubundan söz ediyor olabileceğini kabul ediyor.

Freud, melankolinin karakteristik özelliği olduğunu ve yasta bulunmadığını söylediği derin özsaygı bozukluğu dışında, özelliklerin aynı olduğu gerçeğine dayanarak, yas ile melankoli arasında genel bir klinik ayrım sunar . Yas, sevilen bir kişinin kaybına verilen bir tepki olduğundan, Freud, eğer "patolojik bir yatkınlık" varsa, melankolinin ortaya çıkmasında da benzer türde bir etkinin iş başında olabileceğinden şüphelenir ve bu "patolojik yatkınlığı araştırmaya koyulur. ”

Freud'un akıl yürütmesinin temel taşı, melankoliğin çeşitli kendini suçlamalarının genellikle hastanın sevdiği, sevmiş olduğu ya da sevmesi gereken birine uyduğu yönündeki klinik izlenimidir. Dolayısıyla Freud, kendini suçlamaların sevilen bir nesneye yönelik suçlamalar, nesneden hastanın kendi egosuna kaydırılmış suçlamalar olduğu algısını klinik tablonun anahtarı olarak görüyor. Hem obsesif kompulsif bozukluklarda hem de melankolide bu tür hastaların, kendi kendini cezalandırmanın dolambaçlı yolunu kullanarak "orijinal nesneden intikam almayı ve sevdiklerine hastalıkları aracılığıyla eziyet etmeyi, ihtiyaçtan kaçınmak için ona başvurduklarını" ekliyor. ona düşmanlıklarını açıkça ifade etmeleridir” (s. 251). Hastanın duygusal bozukluğunu hızlandıran kişinin genellikle hastanın yakın çevresinde bulunduğunu belirtiyor.

Bu akıl yürütme, depresyonun psikodinamiği üzerine daha sonra birçok psikanalitik araştırmaya yol açtı ve aynı zamanda Freud'u narsisistik nesne seçimi ve narsisizm meselesine yöneltti. Goldberg (1975) psikanalitik depresyon kavramlarının tarihini gözden geçirir ve bazı anahtar kavramların tekrar tekrar ortaya çıktığına dikkat çeker. Bunlar, gelişimin oral aşamasında depresyonun anne-çocuk birimi ile kalıcı bağlantısıdır; Depresif hastanın nesne ilişkilerinin tanımlanmasında, özdeşleşme ve öz saygının düzenlenmesine odaklanan narsisistik konular her zaman gündeme gelir; ve depresyonun saldırganlık veya düşmanlık, süperego ve bunun sonucunda ortaya çıkan suçluluk duygusuyla düzenli olarak ilişkilendirilmesi. Goldberg, narsisizm tanımını kendine yapılan psikolojik yatırım olarak kullanıyor ve şunu belirtiyor:

"Nesne yatırımının narsisizme gerilemesi", kendiliğe yönelik duygu veya ilginin arttığını gösterir: bu duruma, yüksek kendilik algısı diyeceğiz.

merkezlilik. Bu, nesne kaybının ardından gelir ve ^{x nesnesinin}içselleştirilmesiyle sonuçlanabilir . Bu nedenle kaybolan nesnenin yerine başka bir nesne getirilebilir veya kimlik tespiti yapılarak yerine yenisi konulabilir. Böyle bir kaybın nasıl ele alındığına bağlı olarak kişi depresyon yaşayabilir veya yalnızca nesneye olan ilgisinde bir değişiklik yaşayabilir (s. 127).

Melankoli, "kayıp olarak deneyimlenen egoya narsisistik darbeler içeren ve rahatsız edici nesnenin daha toptan veya travmatik içselleştirilmesini içeren" patolojik bir durumdur (Goldberg 1975, s. 128). Freud'un (1917) gerekçelendirdiği gibi, melankoli hastalığına yakalanma eğilimi, hastanın ruhsal işleyişinde narsisistik tipteki nesne seçiminin baskınlığında yatmaktadır.

Bir kayıp nedeniyle “nesnenin gölgesinin egonun üzerine düştüğü” (s. 249) temel süreç, Freud'un egonun, karakter ve kişilik oluşumunda hayati önem taşıyan terkedilmiş nesneyle özdeşleşmesini metaforik olarak tanımlama şeklidir. süper egonun. Nesneyle bu narsisistik özdeşleşme, Freud'un narsisizm hakkındaki makalesinde tanımlandığı gibi, yetişkin erotik nesne seçiminden narsisistik nesne seçimine doğru bir gerileme oluşturur.

, aktarım nevrozlarındaki nesneyle özdeşleşmeden dikkatlice ayırır . Narsisistik özdeşleşmede nesne yatırımı terk edilir, ancak histerik özdeşleşimde varlığını sürdürür ve etkisini gösterir. Freud, melankoliklerde de orijinal nesne seçiminin narsisistik tipte olduğunu veya en azından melankoli hastalığına yakalanma eğilimi için gerekli olan narsisistik tipte nesne seçiminin baskın olmasına yönelik bir eğilimin bulunduğunu ileri sürer .

gerçekçi nesne kaybı ne olursa olsun, egoya verilen tamamen narsisistik bir darbenin (s. 253), melankoli tablosunu oluşturmaya yeterli olup olamayacağı konusunu gündeme getirir . Melankoli kompleksinin "açık bir yara gibi davrandığını, katektik enerjileri kendine çektiğini" belirtiyor . . . her yönden ve egoyu tamamen yoksullaşana kadar boşaltmak” (s. 253).

, Freud'un “yeni nesne yatırımları için doymaz derecede aç bir adam gibi arayış” (s. 255) olarak tanımladığı hipomanik bir duruma yol açtığı bir geri tepme olabilir . Bu nedenle Freud, normal yasın yavaş ve aşamalı çalışması (bittiğinde genellikle herhangi bir hipomanik aşama ile işaretlenmez) ile ani bir olayla kesintiye uğrayabilen narsisistik melankoli bozukluğu arasında ayrım yapar.

hipomanik bir durumda enerjilerin serbest bırakılması. Narsisistik ve sınırda bozuklukların yoğun psikoterapisinde melankolik durumlar ile hipomanik durumlar arasındaki bu dalgalanma gözlemlenebilir ve manikteki daha aşırı dalgalanmalara rağmen, Freud'un tanımladığı dinamikler bugün bu fenomeni anlamada hâlâ aynı derecede faydalıdır. depresif bozukluğun psikofarmakolojik ajanlarla tedavi edilmesi gerekir ve önemli bir organik temeli olabilir.

Freud'un makalesi aynı zamanda narsisistik, borderline ve şizofreni hastalarında her zaman mevcut olan bir sorun olan intihar konusunu da içermektedir. Freud, egonun narsisizme gerileyerek nesneden kurtulup kendisine nesneyle özdeşleşmiş gibi davranması durumunda kendisini öldüreceğini açıklıyor. Ego daha sonra başlangıçta dış dünyadaki nesneye yönelik olan düşmanlığın tüm öfkesini kendisine yöneltir.

“Grup Psikolojisi ve Egonun Analizi''

Grup Psikolojisi ve Egonun Analizi (1921) monografisinde , “vicdan” ve ego idealinin egodan ayrılığı, Freud'un düşüncesinde daha spesifik olarak ortaya çıkmaya başladı. Burada ego ideal-vicdanının, egonun geri kalanıyla çatışması ve hatta egoya karşı eleştirel bir zulümle öfkelenmesi ihtimalini tasavvur ediyor. Bilinçsizce işleyebilen bu zulmün boyutu , Ego ve İd'de (1923) yapısal teoriyi geliştirmesi ve son sunumu için büyük bir motivasyon kaynağıydı .

Freud, süperegonun gelişimini öncelikle Oedipus kompleksinin çözümlenmesinin bir sonucu olarak değerlendirdi. Süperegonun iyi huylu, sevgi dolu yönünden ziyade cezalandırıcı ve zalim yönlerini giderek daha fazla vurguladı. Engellemeler , Semptomlar ve Kaygı (1926) adlı eserinde süperegodan gelen tehdidi iğdiş edilme tehdidinin bir uzantısı olarak düşündü ve son olarak Psikanaliz Üzerine Yeni Giriş Dersleri'nde (1933) süperegoyu, egoya hakim olan içselleştirilmiş bir ebeveyn otoritesi olarak gördü. ceza ve sevgiyi geri çekme tehditleri. Süperego'nun ebeveynleri taklit etmesinin sertliği ile ebeveynlerin gerçek hayattaki gerçek nezaketi arasında klinik olarak gözlemlenen karşıtlığın ortak paradoksu, süperego tarafından çocuğun yasaklayıcı ebeveyne karşı kendi düşmanlığının ödünç alınması yoluyla açıklandı. Bu nedenle, süperegonun her zaman id ile doğrudan bağlantısı olduğu ve id'i egoya yönelterek saldırganlığı boşaltabildiği düşünülür.

Grup Psikolojisi ve Egonun Analizi, Avusturya-Macaristan İmparatorluğu'nun 1918'in sonundaki çöküşünden ve bunu takip eden panik ve sıkıntıdan ilham aldı. Özerk bir toplumsal içgüdü kavramını reddeden ve bunun yerine Freud'un libido teorisine ve onun ortaya çıkan ego ideali kavramına dayanan bir sosyolojinin temellerini önerir. İkinci anlamda, yapısal teori üzerine The Ego and the Id'de (1923) daha bütünüyle gerçekleştirilecek bir geçiş çalışmasıdır .

Freud, LeBon ve McDougall'ın grup zihnine ilişkin teorilerini kabul edip özetlemekle işe başlıyor. Grupların davranışı ilkel bir vahşinin ya da çocuğun davranışına benzer; duygular olağanüstü derecede kararsız hale gelir ve yoğunlaşır ve zeka azalır. Freud şöyle yazıyor: “Bir grup dürtüseldir, değişkendir ve asabidir. Neredeyse tamamen bilinçdışı tarafından yönlendirilir. . . . Her ne kadar her şeyi tutkuyla arzulasa da bu asla uzun süreli olmaz, çünkü sebat etme yeteneğinden yoksundur. Her şeye kadir olma duygusu vardır” (s. 77). Şöyle devam ediyor: “Bir grup olağanüstü derecede saftır ve nüfuza açıktır. ... Doğrudan aşırı uçlara gidiyor ; eğer bir şüphe ifade edilirse, bu anında tartışılmaz bir kesinliğe dönüşür ; bir antipati izi şiddetli bir nefrete dönüşür” (s. 78).

Liderlik söz konusu olduğunda abartı ve tekrarlar grubu mantıktan çok daha fazla etkiler çünkü grup güce saygı duyar ve kahramanlarından güç, hatta şiddet talep eder. LeBon'a göre bir grup yönetilmek, baskı altına alınmak ve efendilerinden korkmak istiyor ve Freud da aynı fikirde görünüyor. Ayrıca grubun, fikirlerine fanatik bir inancı olan, irade sahibi bir lider aradığına da inanıyorlar.

Gruplar her zaman ve doğal olarak birbirlerine karşı çocuk ya da ilkel vahşiler gibi davranma eğilimindedirler; sırf grup olmasından dolayı grubun entelektüel yeteneğinde kolektif bir azalma var . Freud'un deyimiyle bu "gerileme eğilimi", tüm grupların psikolojik doğasında var ve sürekli olarak belirli bir lider tipi için haykırıyor.

Freud'un birincil grup olarak adlandırdığı grupta, her üye lideri bireysel ego idealinin yerine koymuş ve sonuç olarak üye grupla özdeşleşmiştir. Freud, grup oluşumunun her zaman kendi içinde gerileyici bir olgu olduğunu, çünkü özdeşleşme yoluyla gerçekleştiğini ve dolayısıyla bireysel nesne seçiminden daha ilkel bir insan işleyişi düzeyine dayandığını öne sürer. Benzer şekilde, grubun liderini seçim yoluyla seçmeme eğilimi de vardır.

entelektüel veya olgun nesne seçimi, ancak şimdi konsensüs süreci olarak adlandırılabilecek bir süreç aracılığıyla. Liderin sıklıkla “gruptaki bireylerin tipik niteliklerine özellikle açıkça işaretlenmiş ve saf bir biçimde sahip olması ve yalnızca daha büyük bir güç ve daha fazla libido özgürlüğü izlenimi vermesi gerekir; ve bu durumda güçlü bir şefe olan ihtiyaç çoğu zaman onu yarı yolda bırakacak ve aksi takdirde üzerinde hak iddia edemeyeceği bir hakimiyeti ona kazandıracaktır” (s. 129).

Grup oluşumunda Freud'un nesne seçiminin yerine özdeşleşmenin geçmesini gerilemenin bir sonucu olarak gördüğüne tekrar dikkat edin. Grup oluşumu durumunda özdeşleşmeyi teşvik eden ortak duygusal nitelik, liderin ortak bir ego idealine sahip olmasından kaynaklanmaktadır: “Özdeşleşme, bir nesneyle duygusal bağın orijinal biçimidir; ikinci olarak, gerileyici bir biçimde, sanki nesnenin egoya içe atılması yoluyla libidinal nesne bağının yerine geçer” (s. 108). Dolayısıyla burada da, "Yas ve Melankoli"de olduğu gibi, nesnenin egonun üzerine düşen gölgesini tartışırken Freud, nesnenin içe atılması kavramını kullanır. Aşık olma, hipnoz ve grup oluşumu durumunda, ego idealinin yerine nesne konulur ve narsisistik libido, bireyin ego idealinden nesneye akar. Kohut'un çalışmalarının bazı yönlerine döndüğümüzde bu konu yeniden ele alınacaktır .

Ego Psikolojisi

Egonun alt yapıları ve ego, id ve süperego arasındaki karşılıklı ilişki üzerine sonraki yazarlar tarafından pek çok dikkatli çalışma yapılmıştır . Freud'un (1923) egonun id'den süperego oluşturduğu iddiasına dayanarak id ve süperego arasında doğrudan iletişim olduğu varsayılır ve id ile süperego arasındaki ilişki süperegonun iyi bilinen paradoksal artışıyla daha da örneklenir . ID agresif sürücülerin harici deşarjı engellendiğinde sertlik. Süperego'nun iyi huylu yönünün işlevi tasvir edilmiş ve annenin iyi huylu tutumlarından kaynaklanan içselleştirmeleri ve babayla ilişkiden kaynaklanan bazı içselleştirmeleri taşıdığı düşünülmüştür. Annenin iyi huylu süperegosunun, annelik simbiyotik ilişkisindeki kökenleri ile erken narsisizmin ego idealine gelişimi arasındaki benzerlik nedeniyle ego idealine bitişik olduğu düşünülüyordu.

Egonun çatışmasız bir alanı, daha sonraki "ego psikologları" tarafından hiyerarşik olarak organize edildi. Kimlik ile arayüzden başlayarak, hareket kontrolü, algı, öngörü, düşünme, gerçeklik testi, hafıza, nesne kavrama ve dil gibi birincil özerk işlevler yerleştirildi. Ayrıca sentetik işlev, bütünleştirme işlevi, yargılama işlevleri, çadır, irade, kendini gözlemleme işlevleri ve kendilik ve nesne temsilleri de dahil edildi . İkincil özerk işlevler arasında (başlangıçta çocukluk dürtüleriyle başa çıkmak için geliştirilen) "işlev değişikliği" nedeniyle bağımsız karakter özelliklerinin oluştuğu ve sosyal statü, nüfuz, güç, mesleki statü ve zenginlik gibi ego çıkarlarının ortaya çıktığı düşünülüyordu. bunlardan. Doğuştan gelen ego aygıtlarının var olduğu düşünülüyordu ve yapısal teori uzun uzadıya detaylandırıldı.

Hartmann (1950), narsisistik bir ego yatırımını temsil eden egoya libidinal yatırımı birbirinden ayırdı; narsisizmi temsil eden kendiliğe (veya kendilik temsiline) yönelik libidinal yatırım; ve klinik olarak hipokondriyazis olarak kendini gösteren somaya veya vücuda libidinal yatırım. Böylece psikanalitik teorinin odak noktası , hastaya otoriter kimlik yorumlarının yapıldığı id'den (1897-1923) , egonun yorumlanmasının vurgulandığı egoya (1923 ve sonrası) kaydı. savunma ve direnişlerde görev yaptı. Bu konularda geniş ve ayrıntılı bir “ego psikolojisi” literatürü ortaya çıkmıştır, ancak bunlar bu kitabın kapsamı dışındadır.

Bu sistemde hırs öncelikle dürtü teorisi terminolojisinde tasarlandı. Sözlü düzeyde bu, dünyayı bütünleştirme arzusuna dayanıyordu; anal düzeyde, en büyük bağırsak hareketini sağlamak - üretken bir yönelim; ve fallik düzeyde en büyük kapasiteye sahip olmak ve en seçkin olmak. Ego idealine yüceltilmiş, sosyal olarak kabul edilebilir yollarla büyülü ve güçlü olma ve kişinin kendisinden ve başkalarından onay alma çabaları ile yaklaşılıyordu .

, üç sert efendisi arasında aracılık etmek zorunda olduğu savunma işlevlerini içeriyordu : id, süperego ve dış gerçeklik; birincil ve ikincil özerk işlevleri içeriyordu ve intrapsişik kendilik ve nesne temsillerini ve özdeşleşmelerini içerdiği düşünülüyordu . Bu temsilleri Bölüm 5'te daha geniş bir şekilde ele alacağız.

Geleneksel Psikanalitik Kuramda Benlik Saygısının Düzenlenmesi

Reich (1960) benlik saygısı düzenlemesini klasik kavramların kullanımına dayanarak tanımladı. Ona göre öz saygı, "kendi benliğimizi ölçtüğümüz içsel imajın doğasına ve aynı zamanda ona uygun yaşamak için elimizdeki yol ve araçlara" bağlıdır (s. 217); ve "büyümek", potansiyellerimizi gerçekçi bir şekilde değerlendirmek ve sınırlamalarımızı kabul etmek anlamına gelir.

Saldırganlık, hem büyülü mutlak mükemmellik ve kontrole yönelik çocukça talepte, hem de tam bir yıkım korkusunun olumsuz durumunda vurgulanır. Çocukluktaki büyüklenmecilik çöktüğünde ortaya çıkan, savuşturulan yıkıcı yok oluş duyguları nedeniyle, hipokondriyak kaygılar, depresyon ve özbilincin üretilmesiyle öfke benliğe yönelir. Dolayısıyla Reich'a göre öz-bilinç, paranoyak kalıba doğru bir adımdır: “Kendini agresif bir şekilde sergilemek isteyen ben değilim, fakat diğer insanlar beni agresif bir şekilde gözlemleyip yargılıyor” (s. 230). Bu yok edilme korkusunu, telafi edici narsistik kendini şişirme takip eder. Narsist hastada, " kendini takdir etmeyle ilgili olarak gerçeklik testinin gerileyici bir şekilde terk edilmesi, normalde iyi koordine edilmiş bir kişilikte izole bir boşluk olarak sıklıkla ortaya çıkar " (s. 221).

narsisistik patolojiyi klasik psikanalitik dürtü teorisi temelinde anlama çabasının bir örneğini temsil ediyor . Şöyle yazıyor: “Genel anlamda 'narsistler' olarak tanımladığımız kişiler, nesne sevgisi pahasına libidoları esas olarak kendilerine yoğunlaşan insanlardır” (s. 217). Bu makalede Freudcu ve Freud sonrası geleneksel psikanaliz tutumunun karakteristik özelliği olan iki temel çıkarım bulunmaktadır . Birincisi narsisizm tanımının görece aşağılayıcı bir kullanımı, ikincisi ise kullanılan meta psikolojiden ne yazık ki hastanın tedavisine önemli bir katkı sağlanamamasıdır. Genel olarak, Freud'dan başlayarak, şizofreni, borderline ve narsisistik (depresif hastalar dahil) hastaların tedavisine yönelik psikanaliz olanakları konusunda bir cesaret kırıklığı hissi vardı. Libidonun bu hastaların egosu üzerinde yoğunlaştığı kavramına dayanan metapsikoloji, bu tür bireylerin nesneyle ilişkili herhangi bir aktarım oluşturma ve dolayısıyla psikanaliz yöntemine yatkın olma kapasitelerinin zayıf olduğunu ima ediyordu.

DANIEL DAVASI

Reich'ın tanımladığı vakalardan biri narsisizm tanısı için bir klasiktir ve onun Kohut tarafından tartışılan vakalarla aynı türde vakaları anlattığını göstermektedir. Daniel K., birbiri ardına belirgin bir başarı ile kitap yazan, ancak bundan tatmin olmayan başarılı bir yazardı. Bir kitap rafına bakar, yazdığı ve editörlüğünü yaptığı tüm kitapları görür ve şöyle derdi: "Rafta Bay K.'nin yaklaşık iki buçuk metre kadarı var." Reich, bu ifadenin fallik anlamını vurguluyor ve bunun, Daniel'in, fallusunun sadece orada değil, aynı zamanda olağanüstü büyüklükte, standart bir psikanaliz yorumu olduğuna dair kendine güvence verdiği anlamına geldiğini düşünüyor.

Daniel sürekli olarak kendisini büyük ve önemli hissetme çabalarıyla meşguldü; oldukça yetenekli bir adamdı, ancak yazıları dikkatsiz ve yüzeyseldi - kapasitelerinin düzeyine uygun değildi - çünkü çok hızlı üretmeye yönelmişti. Gerginliğe ve hoşnutsuzluğa dayanamadığı için sonuçları bekleyemedi ; başarının hemen tatminine ihtiyacı vardı . Reich şöyle açıklıyor:

Bu ihtiyaç o kadar güçlüydü ki onun üzerinde çok az kontrolü vardı. Aynı zamanda alıngandı ve en ufak bir provokasyonda hemen güceniyordu . Sürekli olarak bir saldırı ve tehlikeyi önceden seziyor, sürekli hayranlık duyma ihtiyacından dolayı hüsrana uğradığında öfke ve intikam fantezileriyle tepki veriyordu, (s. 218)

sürekli erkeksi faaliyetlerle altta yatan pasiflik tehlikesini savuşturmak olduğu" şeklindeki dinamik yorum takip ediyor (s. 218).

Reich, "dipsiz bir büyüklük ihtiyacı" olarak adlandırdığı şeyi, dayanılmaz iğdiş edilme korkularının etkisi altında telafi edici bir çaba olarak yorumluyor. Ona göre bu, temelinde iğdiş edilme kaygısı olan Oedipus kompleksinin yer aldığı narsisistik bir nevrozdur. Bununla birlikte, iğdiş edilme tehditlerinin psikoseksüel gelişimin pregenital evrelerinden gelen çeşitli korkuları içerdiği ve böylece fallik sağlamlık arayışının aynı zamanda pregenital kayıp ve yaralanmaların ortadan kaldırılmasını da ifade ettiğine dair daha derin bir anlayış vardır. Freudcu teoride, bir aktarımın geliştirilmesi ve hastanın Oedipus kompleksinin derinlemesine çalışılması için bu ikincil veya telafi edici narsisizm oluşumu gerçekleştikten sonra bile yeterli libidonun mevcut olması umulur ; bu noktada telafi edici ikincil narsisizm artık mevcut olmayacaktır.

gerekli. Hastanın kişiliği daha sonra çocukluk narsisizminden uzaklaşarak hastanın potansiyellerinin gerçekçi bir şekilde değerlendirilmesine ve sınırlamaların kabul edilmesine doğru değişecektir. Her şeyden önce hasta, nesne sevgisi konusunda daha büyük bir kapasite sergileyecektir. Reich'ın makalesinin incelenmesi ve onun Daniel K. vakasının paradigmatik bir örnek olarak kullanılması, Kohut'un incelenmesi üzerine bir derse başlamak için mükemmel bir yerdir çünkü Kohut'un katkıları sırasında psikanalitik ego psikolojisinin bakış açısını göstermektedir. .

GELENEKSEL PSİKANALİTİK TEORİNİN ÖZETİ

Teicholz (1978), narsisizmin teorik kavramsallaştırmalarına ilişkin psikanalitik literatürün seçici bir incelemesini sunar. Freud'un narsisizm üzerine 1914 tarihli makalesinin, kavramın daha sonraki neredeyse tüm teorik gelişmelerinin tohumlarını içinde barındırdığını belirtiyor. Freud'un başlıca katkıları arasında ikincil narsisizmin libidonun dış dünyadan çekilmesi ve egoya yeniden yönlendirilmesi olarak tanımlanması ; ego idealinin çocuksu narsisizmin yetişkin versiyonu olarak tanımlanması; kişinin mümkün olduğu kadar kendine benzeyen birini veya kendisinin olduğu veya olmak istediği kişiyi seçtiği narsisistik nesne seçiminin tasviri; ve özsaygı ile narsisistik libido arasındaki önemli bağlantının tanınması.

Teicholz, Freud'un teorisinde sonradan meydana gelen başlıca değişikliklerin, Hartmann'ın 1950'de narsisizmdeki libidonun nesnesini veya hedefini egodan ziyade benlik olarak tanımlaması olduğuna işaret eder; egonun yapısında yer alan bir dizi temsil olarak "benlik" kavramının detaylandırılması ; benlik ile dış dünyadaki nesneler arasındaki ilişkilerin aksine, içselleştirilmiş nesne ilişkileri arasındaki ayrıma artan vurgu; ve Reich'ın makalesinde olduğu gibi benlik saygısı düzenlemesi kavramının detaylandırılması. Teicholz, Jacob Son'un (1964) kendilik ve nesne temsillerinin farklılaştığı ve istikrarlı, kalıcı yapılar olarak içselleştirildiği sürecin detaylandırılmasına ilişkin önemli çalışmasından alıntı yapıyor: “Jacobson'a göre, özsaygının normal düzenlenmesi normal olgunluğa bağlıdır. çeşitli id, ego ve süperego işlevlerinin oluşumu ve gelişimi ile bunlar arasındaki optimal etkileşim üzerine” (s. 847).

Melanie Klein ve Erken
Nesne İlişkileri Kuramı

BEN

Medeniyet ve Hoşnutsuzlukları - " Kültürün Doğasında Olan Huzursuzluk" olarak daha iyi tercüme edilirse -Freud (1930, s. 122) şöyle yazmıştır: "Bu nedenle medeniyetin evrimi, basitçe insan türünün yaşamı için verilen mücadele olarak tanımlanabilir." Şu sonuca varıyor:

saldırganlık ve kendini yok etme içgüdüsü tarafından toplumsal yaşamlarının bozulmasına karşı koymada başarılı olup olmayacağı ve ne ölçüde başarılı olacağıdır . . . . İnsanlar doğa güçleri üzerinde öylesine kontrol sahibi oldular ki, onların yardımıyla birbirlerini son adamlarına kadar yok etmekte hiç zorluk çekmeyecekler . (s.145)

Kırk beş yıl sonra Eissler (1975) şöyle yazmıştı: “Tüm dünyaya acı dolu bir çaresizlik havası çöktü. . . . Homo sapiens türünün bir özelliği olan aşırı saldırganlığı ve narsisizmi ortadan kaldırabilecek hiçbir çarenin bulunamadığı açık . "İnsanın Düşüşü" başlıklı bu makalede Eissler, İsa'nın çarmıhta sona erdiği şeklindeki merkezi Batı imajını tartışıyor ve şöyle açıklıyor: "İnsan ilişkilerinde temelde bir şeylerin yanlış olduğu yönünde, belki de bir önseziye varan bir duyguya sahip olan Hıristiyanlık, neredeyse iki yıldır

bin yıldır O’nun gelişini bekliyordum.” Daha önceki bir makalesinde Eissler (1971), bugün psikanalistler tarafından nadiren kabul edilen bir kavram olmasına rağmen, Freud'un ölüm içgüdüsü kavramını son derece coşkulu bir şekilde savunur. Aslında, Freud'un geri kalan teorileri ve keşifleriyle (Kohut 1984, s. 35) ve bunların New York merkezli ünlü ego tarafından derin ve ayrıntılı bir genel psikolojiye dönüştürülmesiyle bu kadar iyi uyum sağlayan daha iyi bir teori tasarlanmamıştır. Hartmann, Kris ve Loewenstein tarafından yönetilen psikoloji okulu (bkz. Loewenstein, Newman, Schur ve Solnit 1966) .

FREUD'UN İNSAN DOĞASINA BAKIŞI

Freud'un görüşüne göre, insanlar şehvetli ve saldırgan dürtülerle kuşatılmış, süperego ve gerçekliğin talepleri tarafından sınırlanmış, isteksizce dürtüleri ehlileştirmeye ve mümkün olduğu kadar dürtü tatminini koruyacak bir uzlaşmaya varmaya çalışmaktadır. Ancak yıllar süren çocukluk mücadelesinden sonra insanlar isteksizce (mümkün olduğunca az) haz ilkesinden gerçeklik ilkesine geçerler. Bu değişim, uygarlık içinde hayatta kalma ihtiyacının dayattığı bir değişimdir ve arkasında suçluluk ve nevroz bırakır. İnsanoğluna dair temelde karamsar olan bu bakış açısından uzaklaşmak amacıyla Freud'un sayısız teorik revizyonu ve yeniden okuması önerildi, ancak insanlık tarihinin kasvetli gidişatı bizi buna sürüklemeye devam ediyor. Sözde Marksist ülkelerdeki kitlesel toplumsal deneyler bile, bir kişinin diğeriyle ilişkisini yöneten, zar zor kontrol edilen güçler olan şehvet ve saldırganlığın yaygınlığını tamamen ortadan kaldırmayı başaramadı.

Haz İlkesinin Ötesinde'de Freud (1920), insanların kendi ölümlerine ve yok oluşlarına sürüklendiklerini, libidinal enerjilerin hayata doğru kısa süreli titreşmesiyle bir şekilde canlı tutulduklarını düşünür. Ölüm ve yıkıma yönelik dürtünün büyük önceliğini vurguluyor ve birey, tür ve tüm organik madde kendi yıkımına doğru hızla ilerlerken yaşam içgüdülerinin yalnızca geciktirme veya tutma eylemiyle mücadele ettiğini görüyor. Modern fizikteki en güncel kozmolojik teorilerin artık yavaş proton bozunumunu, sonunda tüm maddenin yok olmasıyla sonuçlanacak ve boş uzayda yalnızca ışık bırakacak nihai süreç olarak görmesi dikkate değer bir gerçektir (Crease ve Mann 1984). Daha sonraki yazılarında, herhangi bir tartışma ya da açıklama yapmadan , Freud yaşam ve ölüm içgüdülerine eşit değer verdi, ancak bu nedensiz bir değişiklikti ve herhangi bir klinik kanıtla desteklenmedi.

Temel formülasyonunda Freud, biyolojik organizmalardaki baskın gücün ölüm içgüdüsü olması gerektiğini açıkça ortaya koymuştur (Meissner 1980).

Klein'ın Çalışmalarına Genel Bakış

Tartışmalı psikanalist Melanie Klein, Freud'un teorisinin tüm sonuçlarını kabul etti. Freud haklıysa, insanın en büyük ve en ciddi sorunu, hayata doğduğu andan itibaren faaliyet gösteren “ölüm içgüdüsü” ile baş etmede yatmaktadır. Klein, doğumdan itibaren güçlü, doğuştan gelen saldırgan dürtülerin hayata temel engeller oluşturduğunu fark etti. Freud'un, türlerde olduğu gibi bireyde de kısa bir yaşam kıvılcımı yaşandığını ve ardından ölüm içgüdüsü galip geldiğinde ve tüm organik maddeler inorganik forma döndüğünde nihayetinde yok oluş ve yıkım yaşandığını öne süren teorisini anladı ve ciddiye aldı. Freud'un asla açıklığa kavuşturmadığı bir şeyi açıklamak için bir metapsikoloji geliştirmeye çalıştı: Yaşam içgüdüleri bu geciktirme eylemiyle nasıl mücadele ediyor? Klein'a göre bu, (Freud'un söylediği gibi) ölüm içgüdülerinin saldırganlık biçiminde dışarıya doğru saptırılması ve ardından bu saldırganlığın, "iyi" ve "kötü" nesnelerin tekrarlanan yansıtma ve içe atılma döngüleri yoluyla zayıflatılmasıyla başarıldı.

Literatürde Klein'ın ve Kohut'un narsisizm hakkındaki görüşleri arasında sıklıkla bir kafa karışıklığı vardır, ancak Kohut kendi görüşlerini Klein'dan ayırmak için büyük çaba gösterir (Kohut 1971, 1977, 1984). Klein'ın görüşleri - özellikle daha sonra örneğin Kemberg tarafından eklenen değişikliklerle birlikte (bkz. Bölüm 5) - narsisistik bozukluklar fenomeni için önemli bir alternatif açıklamalar dizisi oluşturur. Dahası , Kohut'u eleştirenlerden bazıları, nesne ilişkileri teorisinin de eklenmesiyle psikanalitik ego psikolojisinin, bu narsisistik bozukluklarda bulunan tüm fenomenler için tatmin edici bir açıklama olması nedeniyle Kohut'un teorik sisteminin gereksiz olduğu konusunda ısrar etmişlerdir; ancak Klein'ın kısa bir incelemesi bile hem Klein'ın teorisinde hem de daha sonraki nesne ilişkileri teorilerinde çözülmemiş ve tartışmalı birçok konunun bulunduğunu göstermektedir (Greenberg ve Mitchell 1983). Temel olarak Freud'un narsisistik bozukluklar olarak düşündüğü psikozlar, borderline vakalar, narsistik kişilik bozuklukları, bazı depresyonlar ve bazı mazoşist bozukluklar üzerinde Klein tarafından açıklandığı şekliyle yoğunlaşacağım .

Melanie Klein'ın sisteminin temelini oluşturan beş önemli kavram vardır. Öncelikle Oedipus'un aşamalarının şunlar olduğuna inanıyordu:

Pleks ve süperego oluşumu erken bebeklik döneminde mevcuttur; bu da bebeğin bazı çok karmaşık algılar, duygular ve zihinsel bütünleşmeler için kapasiteye sahip olduğunu ima eder. İkincisi, erken doğum sonrası içe yansıtma ve yansıtma operasyonlarının bebeğin iç fantezi dünyasını oluşturduğunu öne sürdü; içe yansıtma ve yansıtma, yaşamın ilk sorunu olan ölüm içgüdüsünü ele almaya dayanır.

Üçüncüsü Klein, Freud'un gelişim evrelerinden (oral, anal, genital gibi) farklı düşünülen, zor bir terim olan iki kritik “pozisyon” öne sürdü. Paranoid-şizoid konum, bölme ve yansıtma yoluyla kararsızlıkla ilgilenir ve yaşamın ilk üç veya dört ayında ortaya çıkar; zulüm korkuları ve hayatta kalma kaygısıyla karakterizedir. Bu pozisyon sırasında iyi meme, bebek tatmin olduğunda bir sevgi duygusu üretir; bu, iyi memenin bebeği sevmesi olarak yansıtılır ve deneyimlenir, bebek daha sonra bu sevilme duygusunu ölüm içgüdüsüne karşı bir koruma olarak içselleştirir. Bebeğin ölüm içgüdüsünden kaynaklanan oral sadizmi ve hayal kırıklığına uğradığında hayal edilen kötü meme nefret üretir. Bu, bebekten nefret eden kötü meme olarak yansıtılır ve deneyimlenir. Bu kötü meme de kontrol altına alınabilmek için içselleştirilir. Bunun temel anlamı, bebeğin kendi içinden desteklendiğini veya saldırıya uğradığını hissedebilmesidir. Dahası, nefret ve sevgi yeniden yansıtılabilir veya yeniden içe yansıtılabilir; böylece nefret yeniden yansıtılır veya yeniden içe yansıtılırsa içeriden veya dışarıdan artan bir zulüm duygusunun kısır döngüsü üretilir; eğer sevgi yeniden yansıtılır ve yeniden içe yansıtılırsa, bu artan bir refah, "güven ve şükran" döngüsüne yol açar.

Klein, "parça nesne" terimini kullanarak kafa karışıklığını ortaya çıkardı . Kemberg (1980a) bu terimi iki şekilde kullandığını belirtmektedir. İlk olarak Klein, gerçek bir kişinin kısmi anatomik bir yönünü, örneğin bebeğin, sanki bebeğin ilişki kurduğu nesneymiş gibi algıladığı meme gibi temsil etmeyi amaçladı. Çoğunlukla Klein'cı yazarlar tarafından kullanılan ikinci anlam Kemberg tarafından açıklanmaktadır:

Bölünmenin bir sonucu olarak, kısmi nesneler, saf libido ya da saldırganlık yansıtmasının etkisi altında çarpık, gerçekçi olmayan bir şekilde algılanan kişilerin bir kısmını ya da toplam kişileri oluşturur, öyle ki bu nesneler ya tamamen iyi ya da tamamen kötüdür. (s. 822)

Klein'a göre yaşamın ilk yılının ikinci yarısı, benlik ve nesne farklılaşmasının bilişsel anlamda mümkün hale gelmesiyle ortaya çıkan depresif konumla işaretlenir. Nesneleri parçalara ayırma daha az görülür ve bunun sonucunda da kaygı ortaya çıkar.

İçerideki ve dışarıdaki iyi nesnelerin kaybı, depresif pozisyonun başlangıcıdır. Bu, Klein'ın yaşamın ilk yılının ikinci çeyreğinde başladığını söylediği tüm nesneleri içselleştirme kapasitesinin bir sonucudur. Bebek, kendi yıkıcı açgözlü dürtülerinin iyi olan memeyi yok edeceğinden korkar ve bu daha sonra çocuğun ebeveynin ölebileceği korkusu olarak ifade edilir. Yıkıcı dürtüler iyi memeyi kendine mal ederek onu yok edebilir; bu bazen daha sonra tartışacağımız haset nedeniyle memenin tahrip edilmesinden de ayrılır. Her halükarda, bir üzüntü durumu devreye giriyor ve olağan gelişimin önündeki en önemli engel haline geliyor. Çok acı vericiyse, paranoid-şizoid konuma gerileme veya manik duruma savunma amaçlı bir geçiş meydana gelir ve psikozların (şizofreni veya manik-depresif bozuklukların) psikolojik temeli atılır.

Paranoid-şizoid konumdaki iyi ve kötü meme, iyi huylu ve sert süperegonun öncüleridir. Klein'a göre ödipal üçgen oral aşamada başlar ve her iki cinsiyetin cinsel organlarına ilişkin doğuştan gelen bir bilgi vardır. Dolayısıyla, Freud'un Oedipus aşamasından önce, ebeveyn kombinasyonlarını , bölünmeyi, yansıtmaları ve içselleştirmeleri içeren uzun ve karmaşık bir ön tarih vardır . Pregenital saldırganlığa karşı harekete geçirilen genital sevginin kullanılması nedeniyle ödipal materyale erken bir ilerleme olabilir.

Dördüncü kavram kümesi içe yansıtmalı özdeşleşim ve yansıtmalı özdeşleşimdir. İçe atmacı özdeşleşme nesnenin içe atılmasından kaynaklanır. Yansıtmalı özdeşim, sonraki her yazar tarafından farklı şekilde kullanılan melez bir kavramdır. Klein bunun iki yönü olduğunu öne sürdü; biri intrapsişik, diğeri ise kişiler arası. Yansıtmalı özdeşleşimde, nesneye nüfuz etme ve yaralanan nesnenin depresyona yol açabilecek şekilde yeniden içselleştirilmesinden veya düşmanca hale getirilen nesnenin zulme yol açabilecek şekilde yeniden içselleştirilmesinden oluşan güçlü, agresif bir fantezi tahliyesi vardır. hipokondri. Aynı zamanda çok ilkel bir iletişim aracıdır ve terapistte "karşı aktarımın ötesinde" bir sıkıntıya, kişilerarası bir etkileşime yol açar (Money-Kryle 1974).

Beşinci temel kavram, Klein tarafından yetmişli yaşlarında büyük bir ekleme olarak tanıtıldı ve bebeğin zihninde mümkün olduğunu varsaydığı şeye karşı yeni protesto fırtınaları yarattı. Kıskançlığın, yine ölüm içgüdüsüne dayanan, kıskanılan güzel göğsün (ya da tedavide hayal edilen sakin analistin) yok edilmesini ve ele geçirilmesini amaçlayan erken çocukluk dönemi bir biçimi olduğuna inanıyordu.

Her bireyde mevcut olan kıskançlık ve saldırganlık miktarında yapısal bir değişiklik olduğu ortaya çıktı.

Dolayısıyla oral sadizm, ölüm içgüdüsünün ilk kritik tezahürüdür. Oral sadizm yapısal güce göre değişir ve insan gelişimini ve patolojisini anlamanın anahtarıdır. İlk önce yansıtılır ve sonuçta zulüm korkuları ve yıkıcı, yutucu göğüs tarafından yok edilme korkusu ortaya çıkar. Dolayısıyla kaygının ilk kaynağı, yansıtılan oral sadizmin egoyu veya benliği yok etme ve istila etme tehdidinde bulunmasıyla ortaya çıkar (yine Klein tarafından dikkatli bir şekilde farklılaştırılmamıştır). Oral sadizm aynı zamanda ilk önce ortaya çıkan kıskançlığı da üretir; memenin isteyerek tutulduğu deneyimlenir ve onu dışarı çıkarma, yok etme ve sahip olma arzusu vardır. Kıskançlığın daha sonraki türevleri, kıskançlığın daha karmaşık bir biçimi olan ve ondan kaynaklanan açgözlülük ve ödipal çatışmalar gibi üçgen durumların daha sonraki duygusal gelişim özelliği olan kıskançlıktır. Burada üçüncü bir kişiden nefret edilir çünkü bu kişi arzu edilen sevgiyi engellemektedir. Bundan, anayasal olarak aşırı saldırganlığın, bu duygulanımlarla ve kıskançlık, açgözlülük ve kıskançlık oluşturan bunlarla ilişkili fantezilerle başa çıkmak için büyük ölçüde bölünmeyi ve gerçekliğin inkarını teşvik edeceği sonucu çıkar.

Tersine, "iyi" iç nesnelerin yeni nesnelere yansıtılması daha sonraki yaşamda güvenin temelini oluşturur. Minnettarlık, iyi deneyimlerden gelir, açgözlülüğü azaltır ve Klein'ın "tepkisel cömertlik" olarak adlandırdığı, sonunda soyulma duygusuyla sonuçlanan kıskançlığa karşı bir savunmanın aksine, sağlıklı bir cömertliğe yol açar.

Klein Narsisizm Üzerine

Klein, narsisizmi iyi nesneyle özdeşleşme ve kişinin kendisi ile iyi nesne arasındaki her türlü farkı inkar etmesi olarak tanımlıyor. “Birincil” narsisizm yoktur (Greenberg ve Mitchell 1983). Bu tanım, narsisizmin klinik fenomenini açıklamak için kullanılır ve yansıtmacı özdeşleşmeye dayanan narsisistik iç yapılardan ve narsisistik nesne ilişkilerinden ayrılmalıdır . Segal (1980, s. 120-121), Klein'ın, içsel bir ideal nesneyle özdeşleşme durumları olan ve Freud'un otoerotizm olarak tanımladığı şeye karşılık gelen narsisistik durumlar ile bebeğin varsayılan karmaşık narsisistik nesne ilişkileri arasındaki ayrımına dikkat çeker. yukarıda anlatıldığı gibi içe yansıtma ve yansıtmaya ilişkin içsel fantezileri içerir. Her ilişkinin temeli

öncelikle birey ile aynı bireyin, bireyin başka bir kişiye ait olarak deneyimlediği yansıtılmış yönleri arasındaki etkileşime dayanır. İdealleştirme, bölmenin yanı sıra "tüm iyi" iç ve dış nesneleri de korur; bu bozulduğunda hem içeriden yıkım korkusu hem de dışarıdan yıkım korkusu ortaya çıkar.

Bölünme, başlangıçta içe atılan iyi nesneler ve yansıtılan kötü nesneler şeklinde gerçekleşir, ancak saldırganlık güçlü olduğunda ve buna bağlı olarak kötü nesnelerin baskın olduğu durumlarda ikincil bir bölünme meydana gelebilir. Bu kötü nesneler daha sonra parçalara bölünür ve bu parçalar yansıtıldığında, çoklu zalimleri veya Klein'ın analizörü ve takipçisi Bion (1963, 1967) tarafından dramatik bir şekilde tanımlanan sözde “tuhaf nesneler”i elde ederiz.

, idealize edilmiş bir nesneye aşırı bağımlılık ve kişinin büyüklenmeciliğini doğrulamak için başkalarını kullanma yoluyla zulmedici korkulardan kaçma çabasıyla ortaya çıkar . Paranoid şizoid konumda dış nesnelerin idealleştirilmesi, bireyi hayal kırıklığına karşı koruyan, her türlü saldırganlık ihtiyacını reddeden ve bireyi nesnelerden kaynaklanan zulme yönelik korkulara karşı koruyan, bu nesnelerden sınırsız tatmin fantezileriyle işaretlenir.

Depresif konumda içsel nesnelerin idealleştirilmesi bireyi dayanılmaz gerçekliğe karşı korur. İç ve dış gerçekliğin inkarı, saldırganlığın inkarını temsil eder ve gerçekliğin sınanması pahasına halüsinasyonlu arzuların yerine getirilmesinin bir biçimidir. Hem kötü iç hem de dış nesnelerin saldırganlığı inkar edilir.

Duyguların bastırılması ve yapaylığı kişiyi saldırganlıktan ve zulmedilme kaygısından koruyabilir ve paranoid-şizoid konumda bir tür patolojik pekiştirmeyi temsil edebilir. Klein'a göre yansıtmalı özdeşleşim, ilkel sadizmin eyleme dönüştürülmesidir. Ölüm içgüdüsüne dayanan içsel saldırganlık korkusu , tüm bu mekanizmaların temelinde yer almaktadır.

Örneğin, genellikle narsisistik bozukluklarda görülen rastgele cinsel ilişki veya cinsel zaferler, hayali iç ve dış zalimlerden kaçmak için umutsuz bir çabayla idealize edilmiş bir nesneden diğerine dönüşü temsil edebilir. Hipokondriyazis, kişinin kendi vücudunun bazı bölümlerine zulmedici kötü nesnelerin yansıtılması olarak açıklanır; Zehirlenme korkusu ve dışarıdan patolojik kontrol korkusu, zulmedici paranoid ve hastalıklı korkuların birleşimine dayanmaktadır .

Depresyon ve İdealleştirme Üzerine Klein

Depresif pozisyonda korku, zulmetme korkusundan, iyi içsel nesneye zarar verme korkusuna dönüşür ve burada idealleştirme, iyi içsel nesneye yönelik saldırganlığa karşı koruma sağlamak için kullanılır . İyi iç ve dış nesnelerin hayatta kalmasıyla ilgili depresif kaygı veya suçluluk kritiktir, bu nedenle nesne, kendisine yönelik saldırganlığa karşı korunmak ve bu saldırganlıktan kaynaklanan suçluluğu ortadan kaldırmak için depresif konumda idealleştirilir. Kohut'un aksine idealleştirme, Klein'ın her iki temel pozisyonunda da fantezide sadizme ve yıkıma karşı bir savunma olarak kullanılır (Segal 1974, 1980). İçselleştirilmiş kötü nesneler artık depresif konumda yansıtılmaz veya yeniden içe atılmaz çünkü artık tüm nesne deneyimlenir ve bu nedenle içsel kötü nesneler kalır ve suçluluk duygularıyla egoya veya kendiliğe saldıran ilkel süperegonun köklerini oluşturur. İyi iç nesneler bu saldırıyı zayıflatır.

İdealleştirilmiş iyi içsel nesneler tarafından belirlenen standartlar veya onlardan gelen talepler, sadist süperego öncülleriyle birleştiğinde, süperegonun aralıksız sertliğine yol açan acımasız mükemmellik talepleri haline gelir. Süperegodaki iyi nesneleri aşırı idealleştirme yoluyla koruma ihtiyacından kaynaklanan ve süperego standartlarının aşırı yüksek hale gelmesinden kaynaklanan çok fazla sadizm olduğu durumlarda bu durum karmaşıklaşır.

Klein'ın teorilerinde mani, fantazide nesnenin kaybı karşısında kazanılan zaferi, depresif konumun temel korkusunu temsil eder. Mania, nesneye olan ihtiyacın ve ona yönelik herhangi bir saldırının reddedilmesini temsil eden tümgüçlülük ile karakterize edilir; dış nesnelerin küçümsenerek değersizleştirildiği veya kötü parçaların yansıtılması yoluyla değersizleştirildiği sadist bir üstbenlikle özdeşleşme; nesne açlığı - hayat bir ziyafettir, bu yüzden birkaçının yenilmesi kimin umurunda; ölü ve ölmekte olan bir depresyon evrenine karşı zafer; hatta aşırı idealleştirmenin ve idealize edilmiş iç ve dış nesnelerle özdeşleşmenin mesihlik durumlara yol açtığı bir coşkunluk. Manik ve depresif semptomları olan hastalarda güvenli, iyi bir içsel nesne oluşturulmamıştır . Tanımlanan çeşitli mekanizmaların tümü, titrek, iyi içsel nesneyi korumak ve onu kötü içselleştirilmiş nesnelerin saldırganlığıyla yok edilmekten korumak için kullanılır . Bunun sonucunda depresif konumun üstesinden gelme veya çözme konusunda bir başarısızlık ortaya çıkar.

Depresif konum çözülmediğinde,

Melanie Klein ve Erken Nesne İlişkileri Kuramı 53 Dayanılmaz suçluluk duygusunu dışarıya saptırmak için sadist üstbenliğin yeniden yansıtılmasıdır ki bu da paranoid şizoid konuma gerilemeyi gerektirir. Ancak bu, zulüm kaygısını güçlendirir ve tehdit edici dış saldırı tehlikelerine karşı bir koruma olarak malzemelerin açgözlülükle emilmesine yol açar.

Bütün bunlar, genital sevgi yoluyla pregenital sadizmi inkar etme girişimi olarak zamanından önce cinselleştirilmiş olabilir. Yerinden edilmiş oral bağımlılıktan kaynaklanan iyi memeye duyulan özlem, babanın penisine duyulan özlem olarak yaşanabilir ve erkeklerde eşcinselliğe, kadınlarda ise histeriye yol açabilir. Yerinden edilmiş saldırganlıktan kaynaklanan kötü meme, kötü, yıkıcı penis korkusu olarak deneyimlenebilir. Benzer şekilde, ilk sahne, "vajina dentata"sı olan yutucu fallik anne ve sadist baba tarafından karakterize edilen oral sadizmin yansımasını alır. Bu yansıtma nedeniyle, hayali bir sadist baba, erkeklerde normal Oidipal özdeşleşmeye müdahale eder ve hayali yiyip bitiren fallik anne , Oedipal agresif rekabete karşı artan misilleme korkusu nedeniyle kadınlarda normal Oidipal özdeşleşmeye müdahale eder. Klein'a göre penis kıskançlığı oral kıskançlıktan kaynaklanır ve bu nedenle kadın cinselliğinin kritik bir özelliği değildir. Tersine, cinsel engelleme , cinsel dürtülere sızan sadist dürtülere karşı savunmadan kaynaklanır . Klein, sözlü dürtülerin ve sözlü çatışmaların her yerde Ödipal gelişimleri körükleyen ve sızan şeyler olduğunu kavramsallaştırır.

Klein'ın Teorilerinin Eleştirisi

Klein'ın teorisinde bazı şüpheli varsayımlar var. Birincisi, çocuksu ruhtan çok fazla şey talep ediyor. Bunun örnekleri, kıskançlığın, doğuştan gelen ölüm içgüdüsünün en erken çocuksu ifadelerinden biri olduğu ve bebek açısından hatırı sayılır bir bilişsel beceri gerektiren bir ifade olduğu fikrinde görülmektedir. Bebeğin her iki cinsiyetin cinsel organlarına ilişkin doğuştan gelen bir bilgiyle doğduğu iddiası için daha da karmaşık bir düşüncenin öne sürülmesi gerekir, aynı zamanda bebeğin ilk yılda bir Oidipus kompleksi deneyimleme kapasitesine sahip olduğu iddiası için de ileri sürülmesi gerekir. hayatın. Benzer bir itiraz, Kohut'un büyüklenmeci benlik ve idealleştirilmiş ebeveyn imagosunun 4 yaşından önce ortaya çıkan ara narsisistik oluşumlar olduğu yönündeki varsayımına da yöneltilmiştir. Ne var ki bu nispeten önemsiz bir varsayımdır.

Klein'ın bir bebeğin zihninde var olduğunu varsaydığı olağanüstü karmaşık kapasitelerle karşılaştırıldığında bu durum daha da karmaşıktır.

İkincisi, psikanalizde yeni ve güçlü bir hareket aslında Fairbairn ve diğer neo-Kleiniciler gibi, psikopatolojinin gelişimine ilişkin açıklamalarında çevresel faktörlerin olağanüstü derecede ihmal edildiğine işaret eden yazarlardan doğmuştur. Klein'ın yapısal olarak saldırganlık payına sahip olan bebeği, erken dönemdeki koşullara anında tepki verir ve ardından çevresel faktörlere çok az dikkat ederek fantezide kendi yönüne doğru gider. Klein'ın takipçilerinin çoğu bu eksikliklerin farkındadır.

Klein'ın açıklamalarında erişkin klinik psikopatolojisindeki farklılıkların göz ardı edilmesidir . Paranoid-şizoid ve depresif konumdaki ilkel fantezileri ve savunmaları içeren yorumlar, her türlü patolojinin tedavisinde kullanılır ve gelişimin her düzeyindeki materyallerde bulunur. Bu, bazı psikanaliz yazarları tarafından ciddi biçimde eleştirilmiştir (Kernberg 1980).

Kohut'un çalışmalarına ilişkin tartışmayla en alakalı olanı, yetişkin narsisistik idealleştirmesini ve büyüklenmeciliğini bilinçsiz saldırganlığa karşı savunma olarak gören Klein ve takipçileri ile yetişkin narsisistik idealleştirmesini ve büyüklenmeciliğini gelişimsel duraklamaya dayalı ve kökensel bir duraklama olarak gören Kohut arasındaki anlaşmazlıktır. Bazı eleştirmenlerin yanlış anladığı gibi olmasa da normal bir gelişim aşamasını temsil ediyor. Klein, erken dönem sözlü sadizmini, idealleştirme ve büyüklenmeciliğin ortaya çıkışının anlaşılması açısından kritik hale getiriyor. Kohut, erken dönem oral sadizmi, doğuştan gelen herhangi bir ölüm içgüdüsünün, saldırgan dürtünün veya başka bir "içgüdünün" ifadesi olarak değil, annelik empatisindeki başarısızlıklardan kaynaklanan hayal kırıklığı nedeniyle benliğin bir çöküşü ürünü olarak görüyor. Bu , kendilik psikolojisi ile tüm Kleincılar ve neo-Kleinciler arasındaki derin ve uzlaşmaz bir anlaşmazlıktır .

Saldırganlığın rolü ve kökeni ile normal ve patolojik gelişimdeki dönüşümleri büyük bir tartışma alanı olmayı sürdürüyor ; dahası, yeni bir teorinin gelecekteki bir tarihte saldırganlığın değişimleri ve kökenleri hakkında daha tatmin edici ve tüm psikanalistler için daha kabul edilebilir bir açıklama sunabileceği olasılığını göz ardı etmek için hiçbir neden yoktur.

Melanie Klein, doğuştan itibaren işlevsel bir egonun varlığını varsaydı ve yaşamın ilk evresinin, Freud tarafından öne sürülen otoerotik evreyi ortadan kaldırarak, zaten anneyle bir tür narsisistik nesne ilişkisine dayandığı konusunda ısrar etti . Böylece, o şunu kabul ediyor:

Çevresel etkiyi sınırladı ancak saldırganlığın yapısal yönlerini vurguladı. Klein, Freud'la aynı fikirde değildi çünkü normal yas tutmanın bile, depresif konumdaki suçluluk duygusunu yeniden harekete geçirdiği için her zaman suçluluk duygusu içerdiğine inanıyordu. Ayrıca normal yasın, depresif konumun çözümünü, bu konumun yeniden derinlemesine çalışılmasına ve çözülmesine neden olarak güçlendirebileceğini de hissetti.

Narsisizm Üzerine Kleincılar

, Kleincı bir bakış açısıyla narsisizm konusuna özel bir ilgi gösterdi . Segal (1983), Klein'ın bize narsisizmi anlamamız için kavramsal ve teknik araçlar verdiğini ancak kendisinin bu konuda çok az şey söylediğine dikkat çekiyor. Yukarıda açıklandığı gibi Klein, idealleştirilmiş içsel nesnelerle özdeşleşmeye geri çekilmeyi içeren geçici narsisistik durumlar ile nesneleri kontrol etmek için yansıtmalı özdeşleşimi ve yapıyı etkileyecek şekilde onların yeniden içe atılmasını içeren daha uzun süreli bir organizasyon olan "narsisistik yapılar" arasında ayrım yaptı. ego ve süperego (Spillius 1983). Narsisizmi kıskançlığa karşı bir savunma olarak düşündüğü Kıskançlık ve Şükran (1975) adlı kitabında örtük olmasına rağmen, bu konuyu genişletmedi ve kıskançlık ile narsisizm arasında açık bir bağlantı kurmadı . Segal (1983) narsisizmin ölüm içgüdüsünün bir ifadesi ve buna karşı bir savunma olduğunu vurgulayarak klinik örnekler vermeye devam ediyor.

Rosenfeld (1971), Segal gibi, narsisizmin en geçici durumları dışındaki tüm durumlarını temelde yıkıcı ve ölüm içgüdüsüyle dolu olarak kabul eder ve kişinin kendine saygısı ve kendine önem vermesiyle karıştırılmamalıdır. Kendi "yıkıcı narsisizm" kavramını, kötü benliğin idealleştirilmesine dayalı, iyi benliği baştan çıkarma ve analisti mağlup etme konusunda zafer kazanan bir örgütlenme olarak tanımlıyor. Narsisizm, harici bir nesneye olan herhangi bir bağımlılığı reddetme ihtiyacı olarak deneyimlenir, çünkü bu tür bir bağımlılık, iyi nesnenin aşırı idealleştirilmesi biçimini alan nefretle birlikte, aynı zamanda yoğun bir şekilde nefret edilen sevilen ve potansiyel olarak sinir bozucu bir nesneye duyulan ihtiyacı ima eder. Narsisistik nesne ilişkileri , hayal kırıklığının ve kıskançlık farkındalığının neden olduğu saldırgan duygulardan kaçınmaya izin verir . Rosenfeld, narsist bireyin "tamamen iyi" bir ilkel kısmi nesneyi içe yansıttığını veya nesneyle herhangi bir farklılığı veya ondan ayrılığı reddetme temel amacı ile idealize edilmiş "tamamen iyi" bir nesneyi birisine yansıttığını söylüyor; içinde-

Narsisistik nesne ilişkilerine sahip bireyin kendilik ve nesne arasındaki ayrılığın tanınmasından kaçınmasına izin verilir.

Bu, Kohut'un kendilik nesnesi anlayışıyla karıştırılmamalıdır . Klein'cılara göre, kendilik ile nesne arasındaki ayrılığın tanınmaması, karmaşık içe atma ve yansıtma mekanizmalarına dayanan güçlü bir savunmadır. Bu savunma bozulursa, benlik ve nesne arasındaki ayrılık, kişinin bağımlılık çabalarının ayrı nesnesine bağlı tüm nefret ve kıskançlıkla birlikte yeniden ortaya çıkar . Kohut'un teorisinde kendiliknesnesi kavramı birincil bir deneyimi temsil eder ve gelişimin belirli bir aşamasında normaldir. Buna karşılık Rosenfeld (1964) şöyle diyor:

İdeal kendilik imajının katı bir şekilde korunması, narsisistik hastaların analizinde herhangi bir ilerlemeyi engeller çünkü psişik gerçeklikle herhangi bir içgörü ve temas nedeniyle bu imajın tehlike altında olduğu hissedilir. Narsist hastanın ideal benlik imajının, hastanın tümgüçlülüğüne ve gerçekliği inkarına dayanan oldukça patolojik bir yapı olduğu düşünülebilir (s. 336).

, bir yanda Klein'ın ve nesne ilişkileri teorisyenlerinin, diğer yanda Kohut'un gelişim ve muamele teorilerini ölçmek için mükemmel bir noktadır . Rosenfeld'in dediği gibi "ideal benlik imajının" gelişimi ve işlevi, bu iki teorisyen grubu tarafından temelde uzlaşmaz teorik ve klinik yaklaşımlarla tamamen farklı bir şekilde değerlendiriliyor.

Klein'ın depresif konumun hiçbir zaman çözülmediği ve bu nedenle herhangi bir kaybın sorunları yeniden uyandıracağı yönündeki temel önermesi çerçevesinde, kişinin öz saygısında yaralar ya da bağımlı olduğu nesnelerin kaybı olsun, kayıplara verilecek tepki tasavvur edilebilir. bu pozisyonun. Nispeten güvenli, içselleştirilmiş iyi bir nesne varsa, yetişkin depresyonu, ego zenginleştirmesi ve yaratıcılıkla depresif konumun derinlemesine çalışılmasına yol açabilir. Aksi takdirde, zulüm kaygısı ve korkuyla birlikte paranoid-şizoid konuma gerilemeyi görüyoruz. Bu , narsisistik yaraların ilk başta depresif bir durum yarattığı ve daha sonra bu durumun yaratıcılık ve yenilenen çabalar yoluyla aşılması veya bireyin yenilenen çabalarla parçalanmasıyla takip edilebildiği yaygın fenomen için Kleincı türden bir açıklama olabilir. paranoid belirtilerin ve hipokondriyak kaygıların ortaya çıkışı (Segal 1974).

Ancak Segal'in (1974, s. 119) teknikle ilgili dipnotunda görece sakin analistin hastanın yansıtmaları ve düşünceleri tarafından değiştirilmediği anlatılır.

göreceli olarak karşı aktarımdan bağımsız olarak hastaya neler olup bittiğini yorumlamak , Kohut'un sakin, iyi eğitimli zanaatkar tanımıyla (Kohut 1968, 1971) belirli bir benzerlik taşır ve narsisistik hastaya narsisistik yaranın empatik olarak algılanan deneyimini açıklar . seans bittiğinde ve hastanın ofisten ayrılması gerektiğinde dahil olur. Bununla birlikte, ilgili açıklamaların doğası ve iki teorideki tedavi kavramı tamamen farklıdır (Kohut 1984).

Klein'a göre yaşamın her aşamasında mücadele yeniden yürütülmelidir; çünkü her kayıpla birlikte birey paranoid-şizoid konuma gerilemeden veya manik bir savunma geliştirmekten kaçınmalıdır ; eğer mücadele başarıyla yürütülürse kişilikte daha fazla gelişme olacaktır (Segal 1980). Kohut'a göre “savaş” o kadar da belirsiz değil. Empati ve yorumlama ortamında, küçük narsisistik yaralar içselleştirmeleri dönüştürerek yeni büyümelere yol açar; hiçbir erken dönem karmaşık “pozisyon” öne sürülmemiştir.

Spillius (1983), bazı fikirlerini kap olarak cilt üzerine kısa bir makalede yayınlayan Bick'in çalışmalarından bahseder (Bick 1968). Spillius'a göre Bick, bebekte ölüm dürtüsünün parçalanma, sonsuzca boşluğa düşme ya da içinin sıvılaşıp kontrolsüz bir şekilde dışarı akması şeklinde deneyimlendiği fikrini ortaya atmıştır. Spillius şöyle yazıyor:

Bu kaygıya verilen tepkinin, benliği bir arada tutmak için tüm duyuların çaresizce kullanılması olduğunu düşünüyor; parlak nesnelere, seslere, tutulmaya , meme ucunun ağızda hissedilmesine odaklanmak; daha sonra bazı faaliyet ve hareket biçimleri, benliği bir arada tutma işlevine hizmet edebilir . (s. 324)

Kendiliğin parçalanmasını ve bu felaketi önleme girişimini tanımlamak için kullanılan dilde Kohut'la burada dikkate değer bir örtüşme var, ancak aynı zamanda teorik kavramsallaştırmalarda ve bebeklerin ego kapasitelerine ilişkin varsayımlarda da tam bir farklılık var.

James (1973), Kleincıların her zaman Kohut'un incelediği aynı türden narsisistik fenomenlerle ilgilendiklerini ancak bu ilgiyi kabul etmediklerini ısrarla vurgulamaktadır. James, Kohut'un "ilk yılda çok fazla akıl hastanesine abone olmuş gibi görünmesi" (s. 366) konusundaki "gerginliği" olarak adlandırdığı şeyi zekice tespit eder; bu da Kohut'u Klein'a yöneltilen eleştirilerin aynısına açık bırakacaktır.

İki teori arasındaki farklardan ziyade benzerlikleri vurguluyor. Kohut ve Klein'ın görüşleri esas itibariyle birbiriyle çelişen ve uzlaşmaz varsayımlara ve öncüllere dayanmaktadır ve bunları uzlaştırmak, Melanie Klein ve Anna Freud'un görüşlerini uzlaştırmaktan çok daha zordur .

Bu üç açıklama dizisi: Klein'cı, Freud ve ego psikologlarınınki ve kendilik psikolojisi, narsisistik fenomenin anlaşılmasına yönelik alternatif teorik sistemleri temsil eder . Bunların "tamamlayıcı" mı yoksa uzlaşmaz mı olduğu bugün psikanalitik hareket içinde teorik bir soru olduğu kadar politik bir soru haline geldi.

Kleincı teoriyi ego psikolojisi ekolü ile daha tutarlı ve Kuzey Amerikalı psikanalistlerin zevkleriyle daha uyumlu hale getirme çabası içinde Kerberg, Kleincı teorinin en azından bazı ilkeleriyle hâlâ tutarlı olan önemli bir revizyonunu üretti. Bunu yaparak, bir sonraki bölümde ele alacağımız, modern nesne ilişkileri teorisi olarak bilinen kendilik psikolojisine yönelik mevcut en popüler alternatifi geliştirmiştir. Klein'ın ana kavramları arasından seçim yapmak ve hangisinin kabul edileceğine karar vermek daha fazla varsayım ve varsayım gerektirir.

Kemberg ve Modern
Nesne İlişkileri Kuramı

Kemberg'in Klein'a Eleştirisi

Kemberg (1972, 1980), Melanie Klein'ın çalışmaları hakkında bir dizi eleştirel yorumda bulunur. Klein'ın 2 veya 3 yaşındaki çocuklardan fantezilerin toplandığı tekniğinin, 1 yaşındaki çocukların fantezi yaşamına ilişkin varsayımlarını haklı çıkaracak hiçbir şey içermediğine dikkat çekiyor. Örneğin cinsellik, cinsel organlar veya doğuştan Oedipal arzular veya ölüm içgüdüsü gibi varsayılan doğuştan gelen bilgilere dair hiçbir kanıt yoktur .

Kemberg, Kleincılar tarafından daha yüksek seviyedeki savunmaların ihmal edildiğini ve bebekte normal ile patolojik arasındaki ayrımın bulanık olduğunu ileri sürmektedir. Klein'ın terminolojisinin mekanizmaları, yapıları ve fantezileri umutsuzca karıştırdığını açıklıyor. Örneğin “iç nesne” nedir? Ayrıca Klein'da çeşitli erişkin patolojilerinin tanıları ve tedavileri arasında çok az ayrım vardır.

Kemberg, Klein'ın erken dönem nesne ilişkilerine ve yansıtmaya yaptığı vurgunun, tedavide erken dönem derin büyülü aktarım yorumlarına yol açtığını gözlemliyor; bu yorumların tedavi için kritik olduğu varsayılıyor, ancak bunlar tedavi için kritik öneme sahip.

aslında daha fazla gerilemeyi tetikleyebileceğinden korkuyor. Klein'cıların terapötik ittifakı ihmal ettiklerini ve aktarım ile aktarım nevrozu arasındaki ayrımı bulanıklaştırdıklarını söylüyor. Direncin içerikten önce yorumlanması ve yüzeyden çalışılması şeklindeki iyi bilinen kuralı ihlal ediyorlar.

Kemberg, daha sonra (1974, 1974a) Kohut'a uygulayacağı iddiasında, aktarımda ortaya çıkan fantezilerin yaşamın ilk yılında ortaya çıkan gerçek fantezileri tekrarladığına dair hiçbir kanıt bulunmadığına inanmaktadır. Klein'ın içe atma ve özdeşleşme denklemine karşı çıkıyor , ancak erken dönem süperego öncüllerinin önemi konusunda Klein'cılarla aynı fikirde. Yine de Klein'cı analistlerin hızla göğüslere, süte vb . tekrar tekrar yapıldı. Bu eleştiri zaten Balint (1968) tarafından yapılmıştır.

Bir vaka örneği olarak Kemberg (1972), Klein'cı analist Segal'in ilk oturuma "minimum sürede nitelikli olmaya kararlı olduğunu ve ardından sindirim sorunları hakkında konuştuğunu söyleyerek" başlayan bir aday-analizana ilişkin bildirdiği tedaviden bahsediyor. ve başka bir bağlamda inekler hakkında. Analist şu yorumu yaptı: "Ben de onu emziren anne gibi inektim ve o, analiz sütümün tamamını açgözlülükle, mümkün olduğu kadar hızlı bir şekilde boşaltacağını hissetti ; bu yorum, annesini yorma ve sömürme konusundaki suçluluğuna ilişkin materyali hemen ortaya çıkardı” (s. 87). Kemberg, bu hevesli hasta adayının, yeni bir büyülü dil öğrenme arzusunun bir parçası olarak bu kadar derin bir yorumu ne ölçüde kabul edeceğini ve bu öğrenmenin entelektüelleştirme ve rasyonelleştirme savunmasını ne ölçüde besleyeceğini merak ediyor. Onun asıl vurguladığı nokta şudur: "Hastanın açgözlülüğü aynı zamanda narsisistik bir karakter yapısını da yansıtabilir ve bu tür karakter savunmalarının daha sonra aktarımın derinleşmesine ne ölçüde müdahale edebileceği, tatmin edici olmaktan ziyade bu savunma yapısını daha fazla araştırarak açıklığa kavuşturulmalıdır. özelliğin olası nihai kaynağının doğrudan yorumlanması konusunda hastanın istekliliği” (s. 87).

Kemberg, daha sonraki eleştirilerinde “anayasal kıskançlık” ve “ölüm içgüdüsü” gibi kavramların vurgulanmasının bir tür sözdebiyolojiyi temsil ettiğini belirtmektedir. Klein'ın "konumlar" kavramında bunların klasik savunmalarla nasıl ilişkili veya onlardan farklı olduğu konusunda netlik yoktur. Bu şikayetler, Gill'in (1982) şu yorumuyla birlikte:

"Aksi yöndeki ifadelere rağmen, Klein'cılar gerçek analitik durumun mevcut gerçekliğiyle yeterli bağlantı kurmayı başaramayan, uygunsuz derecede derin aktarım yorumları yapıyor gibi görünüyorlar " (s. 136) Sandler ve Sandler ve Steiner tarafından reddedilir ( Bornstein 1984, s. 391-392, s. 446). Bu yazarlar, tıpkı Freudçular gibi, Kleincıların da Melanie Klein'ın öğretilerini kabul etme konusunda önemli ölçüde farklılaştığını ve pek çok modern Kleincının - belki de çoğunluğun - duyarlı olduğunu ve vaktinden önce derin yorumlara girişmediğini belirtiyorlar.

Son olarak Kemberg, bazen bastırmayla, bazen de daha ilkel bir işlemle eşitlenen bölmenin Klein'cı kullanımını ve Klein'cılara göre kişilerarası kontrol ve iletişim çabasıyla birleştirilmiş içsel bir ruhsal mekanizmanın melezi olan yansıtmalı özdeşleşimi eleştirir.

Kemberg (1975, s. 30-31) yansıtmalı özdeşimi, tamamen zayıf bir egodan dolayı başarılı olamayan yansıtma olarak yeniden tanımlamaktadır, böylece hastalar hem kendi saldırganlıklarını deneyimlemeye hem de dış nesneden korkmaya devam etmektedir. Bu nedenle hastalar dış nesneden korkarlar ve onları yok etmeden önce onu kontrol etmek, hatta ona saldırıp yok etmek zorundadırlar. Abend ve ark. (1983), her yazarın bu terimi farklı tanımladığını ve bunun kafa karışıklığına yol açtığını belirtmektedir.

Modell'in Görünümleri

Pek çok psikanalist, narsisistik ve borderline hastalarla çalışmanın, Klein'cılardan Modell'in, hastanın gelişiminin devam edebilmesi için geçiş nesnesi aktarımının gerçekleşmesine izin verme tekniğine yönelmesinin daha gerçekçi ve pratik olduğunu düşünüyor ; burada bir tür arkaik aktarımla karşı karşıyayız (Gedo 1984). “Geçiş nesnesi” kavramı ilk olarak Winnicott tarafından ortaya atılmış ve daha sonra Modell (1963, 1968) tarafından değinilmiştir. Nesne sevgisinin gelişiminde, refah ve koruma üretmesi için sihirli güçlerin verildiği dış nesneyle bağlı bir ilişkinin olduğu bir "geçiş nesnesi aşaması" tanımlar. Modell'e göre bu, nesnenin ayrı olarak kabul edilmediği birincil narsisizm ile nesneyle ayrı, insani ve kendine ait ihtiyaçları olan bir varlık olarak ilişki kurma kapasitesinin olduğu gerçek nesne sevgisi arasında yer alır.

Modell, tedavinin yeterince iyi bir sonuç sağlaması gerektiğini vurguluyor

"Nevrozdan çok şizofreniye daha yakın olan" "aktarımdaki nesne ilişkisinin ilkel bir biçimi" olan geçiş nesnesi aktarımına yol açan tutucu ortam. Bu aktarımda terapistle yalnızca temasın pasif bir şekilde iyileştirmesi ve büyülü koruma sağlaması beklenir; Hasta tedavide herhangi bir fiili çalışma yapmayı beklemez. Modell, geçiş nesnesi aktarımını vurgulayarak, diğer tipik aktarımların ortaya çıktığı klasik tipteki psikonevrozlar arasında, kapalı bir sistemde kendi kendine yeterlilik yanılsamasını sürdürmeye çalışan ve dolayısıyla geçiş nesnesi aktarımı ve bu "yoğun nesne açlığını" gösteren borderline hasta. Little (1981) ve diğerleri tarafından tanımlandığı gibi bu tür arkaik aktarımlar, ölüm kalım türü aktarımlardır ve terapist, hastayı hayatta tutmak için bir oksijen hattı haline gelir.

Bu tanımlayıcı bir resim ama metapsikolojik olarak kafa karıştırıcı. Sınır kişilik bozuklukları ile şizofreni arasındaki ayrımı bulanıklaştırır ve "nesne" ile "nesne temsillerinin toplamı" arasındaki farkı göz ardı eder. Bununla birlikte, bir tutucu ortam olarak hizmet eden analitik ortamın kolaylaştırdığı iyileşme fikrine dikkat çekmektedir . Winnicott (1958), analistin yargısının tutarlılığı ve güvenilirliğinde gizli olan doyuma , analistin hastanın benzersiz kimliğini algılama kapasitesine ve analistin kişiliğinin değişmezliğine ve güvenilirliğine dikkat çekti.

Tüm teorilerin tartışılması ve kesilmesi boyunca, tedavi ve iyileşmeye ilişkin iki temel psikanaliz modelinin olduğu konusunda bir ikilem ortaya çıkıyor. Birincisi analistin tarafsız-yorumlayıcı duruşunu vurgular; ikincisi analitik etkileşim içindeki besleyici-yeniden yapıcı deneyimi daha çok vurgular. Dolayısıyla, Kemberg ve Amerika Birleşik Devletleri'ndeki pek çok "geleneksel" psikanalist ilk yaklaşımın klinisyenleridir; Balint, Winnicott ve Kohut ise travmatik gelişimsel aşamalara gerilemenin ve analitik ilişki yoluyla büyümenin yeniden başlatılmasının mümkün kılınmasını vurgularlar.

Bu kitapta tekrar tekrar döneceğimiz ikilem, tarafsız-yorumlayıcı duruşun, baskın olduğu zaman, kurak kişilerarası ortam nedeniyle ezici dirençler yaratıp yaratmayacağıdır. Yoksa besleyici-yeniden yapıcı deneyim, tarafsızlık ve yorumlama pahasına vurgulandığında, gerçekten hastanın, önce katı kalıplaşmış kendilik ve nesne imgelerini analiz etmeden, ilişkinin yararlı yönlerini deneyimlemesine olanak sağlıyor mu? Volkan

(1976) şöyle yazıyor: "Hastanın terapistin işlevini içe yansıtması ve onunla özdeşleşmesi, yalnızca terapist arkaik imajdan farklılaştığında, hali hazırda oluşmuş yapıları değiştirme ve/veya yenilerini oluşturma hizmetinde görülüyor" ( s.87).

Nesne İlişkileri Teorisindeki Sorunlar

Nesne ilişkileri teorisinin temel varsayımı Sha piro (1978) tarafından ifade edilmektedir:

, birbirlerine dair sahip oldukları içsel imajlar incelenerek anlaşılabilir . En sağlıklı insanlarda, bu görüntüler diğer kişinin gerçekliğine oldukça doğru bir şekilde karşılık gelir ve yeni bilgiler algılanıp bütünleştikçe sürekli olarak yeniden şekillendirilir ve yeniden işlenir. Psikolojik açıdan daha az sağlıklı insanlarda, imajlar kalıplaşmış, katıdır ve yeni bilgilerle nispeten değişmez (s. 1309).

Nesne ilişkileri teorisi, yardımsever terapistin kafa karıştırıcı etki eksikliğini anlamada faydalıdır; yani, eğer psikoterapide ortaya çıkıyorsa, düzeltici duygusal deneyimin neden zaman zaman yavaş yavaş, çoğunlukla da iyi niyetli terapistin acı verici karşıaktarım hüsranıyla sonuçlandığını anlamada faydalıdır. niyetli terapist. Bununla birlikte nesne ilişkileri kuramı, Orta Çağ skolastiklerine ve öne sürülen kuramsal ayrıntılar hakkındaki saplantılı tartışmalara kendini verme eğilimindedir, ancak aynı zamanda Oedipal öncesi anne-çocuk biriminin doğrudan gözlemlerini organize etmede de değer göstermiştir (Mahler ve ark. 1975).

Nesne ilişkileri teorisinin doğasında var olan pek çok tartışmalı sorun vardır. Kemberg tarafından tanımlandığı gibi (Abend ve ark. 1983) gelişimin çeşitli aşamalarının yetişkin tedavisinden türetilen nesne ilişkileri teorisinin yeniden yapılanmasını doğrulamak için hiçbir metodoloji geliştirilmemiştir . Bu yeniden yapılandırmaları , gözlemcinin önyargılı kavramlarını enjekte etmeden Oedipal öncesi anne-çocuk biriminin doğrudan gözlem verileriyle ilişkilendirmemizi sağlayacak bir yaklaşım da tasarlanmamıştır .

Yazarlar "ilkel içselleştirilmiş nesne ilişkileri" konusunda aynı fikirde değiller. Bunlar bir motivasyon kaynağı mı ve dürtü teorileri tarafından yeterince açıklanmayan davranışlar için tek veya birincil kaynak mı yoksa ek bir açıklama mı? Bu görüşlerin hiçbiri bunlara neyin sebep olduğunu açıklamıyor

davranışı etkileyecek içselleştirmeler; “dürtüler” ve “içselleştirmeler” arasındaki ilişki açık değildir. Gedo (1979), ölüm içgüdüsünün çoğu analist tarafından reddedilmesinin, "bu klinik veriler bütününü motivasyonel temeller olmadan tekrarlama zorlantısı başlığı altında sınıflandırılabilir bıraktığına" işaret eder. Bana göre, erken dönem nesne ilişkilerinin insan motivasyonunun ek bir kaynağı olduğu düşüncesi, bu metapsikolojik boşluğu doldurma yönündeki önemli eğilimlerden biriydi” (s. 366).

Ayrıca “içselleştirme” sorunu karmaşıktır. Schafer (1968) içselleştirmeyi, bir öznenin çevreyle gerçek veya hayali düzenleyici etkileşimlerini iç düzenlemelere ve özelliklere dönüştürdüğü tüm süreçler olarak tanımlar . Algı içselleştirme ile aynı şey değildir ve nesne temsillerinin bilişsel olarak yaratılması içselleştirme ile aynı şey değildir. İçselleştirme yapısaldır; algı ve bilişsel yaratım deneyimseldir. Bu teorilerde yapısal ile deneyimsel arasındaki ilişki belirsizliğini koruyor ve deneyimselden yapısala giden yol büyük bir sorunu temsil ediyor ve zaten belli bir ego kapasitesi varsayıyor. Dolayısıyla algılardan nesne temsillerine, içsel yabancı mevcudiyetler olarak içe atmalara ve ruhsal yapıya doğru intrapsişik hareket, farklı nesne ilişkileri teorisyenleri tarafından farklı şekilde karakterize edilir.

, Meissner'in (1978, 1980a) nesne ilişkililiği olarak adlandırdığı kişilerarası ilişkiler, yani insanlar arasındaki "gerçek" gözlemlenebilir etkileşimler ile her iki tarafın da kendi içinde yaşadığı deneyimler olan nesne ilişkileri arasında her zaman bir ayrım yapmazlar. etkileşim ve buna ilişkin içsel deneyimler.

Bir başka karışıklık da “nesne temsili” ile “içe yansıtma” arasındaki ilişkiyle ilgilidir. Volkan'a (1976) göre Kernberg ve Jacobson “içe yansıtma” teriminden tamamen kaçınırken, Giovacchini bunu “nesne temsili” ile özdeş olarak görmektedir. Her yazar bu terimleri farklı şekilde kullanır.

Volkan, yas sürecine ilişkin çalışmalarından yola çıkarak bir tanım sunuyor. İçe atmayı “ özdeşleşmeyi sağlamak için kendilik temsili içinde özümsenmeye çalışan özel, zaten farklılaşmış bir nesne temsili” olarak tanımlıyor (s. 59). İçe atılanlar, nesne temsillerinin aksine “işlevseldir ve ruhsal yapının oluşumunda ve değişmesinde rol oynayabilir” (s. 59). Bu konuyu tartışıp açıklığa kavuşturacağım. Volkan'a göre içe atma, nesne temsili olma ile içsel bir varlık arasında deneyimlenir.

henüz psişik ego yapısının içine çekilmemiş olmak . Giovacchini için olduğu gibi onun için de terapi, örneğin erken dönemdeki kötü niyetli içe atılanların değiştirilmesi veya zayıflatılması yoluyla psişik yapıyı değiştirmek veya yeniden biçimlendirmek için ağırlıklı olarak analistin içe atılımını psişik yapıya özümsemeye dayanır.

İçselleştirme mekanizmaları literatürde sıklıkla karıştırılmaktadır. Özdeşleşme en olgun olanıdır, dürtülere daha az doğrudan bağımlıdır, uyum açısından en seçicidir, en az kararsızdır, daha çok bir modelleme sürecidir ve başlangıçta ebeveynlere yönelik bir modellemedir. Bu , bireyin bir veya birkaç açıdan başka bir insana benzediği otomatik, genellikle bilinçsiz bir zihinsel süreçtir. Bu öğrenme sürecinin bir parçasıdır ama aynı zamanda korkulan ya da kaybolan bir nesneye uyum sağlamanın da bir yoludur. Tanımlama büyümeyi teşvik eder ve daha iyi adaptasyona yol açar; bu kritik bir klinik noktadır.

İçe yansıtma sözcüğü Freud tarafından iki şekilde kullanılmıştır. Başlangıçta (1917) "Sabah ve Melankoli"de bunu , psişik yapının bir parçası olarak alınan ve tutulan kayıp bir nesne anlamında kullanmıştı . Daha sonra (Freud 1933), süperegonun oluşumunda ebeveynlerin taleplerini sanki kişinin kendi talepleriymiş gibi kabul etmeyi temsil etti. Burada kimlik belirlemede olduğu gibi nesneyi seçerek kopyalamak yeterli değildir; daha kapsayıcı bir süreç meydana gelir. Freud'un orijinal tanımları, tutarlı bir benlik duygusu ve nispeten iyi işleyen bir ego ile sağlam bir bastırma bariyeri olduğunu varsayıyordu. Dolayısıyla Freud'un kullanımında daha yüksek bir düzeyin tadı vardır.

Birleştirme, ağızdan alma ve yutma fantezisini içeren bir içe yansıtma biçimi veya modelidir veya başka bir kişinin niteliklerini akla almaktır. Şirket içinde gerçekleştirilen özdeşleşme, hayali yamyamlık yoluyla değişimi ima eder; Bir keresinde bir hastamın bana söylediği gibi, "Kitabınızı aç bir kurt gibi yutuyorum ." Birleşme , kişilerarası ilişkiler fantezisinin ilkel bir türüdür. Bu, hayal ürünü bir “nesne bağlantılılık” biçimi olan birincil süreç düşüncesidir. Bir zamanlar bu fantazinin tüm içe bakışlara eşlik ettiği düşünülüyordu , ancak artık bunun doğru olduğuna inanılmıyor.

içe atmalar olarak oluşturulduğu veya onlara dönüştürüldüğü bir süreç olarak tanımladığı içe yansıtmanın modern bir incelemesini sunar . Schafer , içe atma kişinin kendisini sürekli veya aralıklı dinamik bir ilişki içinde hissettiği içsel bir mevcudiyet olduğunu söylüyor ve büyük klinik değeri olan içe atmaların belirli özelliklerini sıralıyor:

Kişiye benzer bir şey veya yaratık olarak düşünülebilirler.

2. Bilinçsiz, bilinç öncesi veya bilinçli olabilirler.

3. Bunlar, deneğin durumu veya davranışı üzerinde, onu kontrol etmeye yönelik bilinçli çabalardan bağımsız olarak bir baskı veya etki uyguluyormuş gibi deneyimlenebilir.

4. Öznenin geçmiş geçmişinden ve mevcut gelişim evresinden ve dinamik konumundan kaynaklanan fanteziler, yansıtmalar, simgeleştirmeler, yanlış anlamalar, idealleştirmeler, değersizleştirmeler ve seçici önyargılar” tarafından şekillendirildikleri için dış nesneleri kopyalamazlar ( s. 73).

5. Bir içe atma oluştuktan sonra dış nesnenin etkisini azaltır . Bu önemli bir nokta. İçe yansıtma , dış nesneyle olan sıkıntı verici ilişkileri değiştirme çabasındaki şiddetli kararsızlık veya az çok hayal kırıklığı nedeniyle oluşur .

6. İçe atılan nesne bir kez oluştuktan sonra, dış nesneyle olan ilişkisini, dış nesnenin etkisi artık azaldığı için, dış nesneyle daha sonraki deneyimlerle düzeltilemeyecek şekilde değiştirir.

7. İçe yansıtma bir olaydır, psişik organizasyonda ve bir nesne temsilinin psişik durumundaki bir değişikliktir. Bunun bebeğin egosunda nasıl aktif bir rol oynadığına dikkat edin .

Bölüm 8'de sunulacak olan dönüştürücü içselleştirme kavramıyla karşılaştırmak için içe atma ve içe atmayla ilgili bu tanımları anlamak gerekir. İçe atma, egonun gerçeklik test etme işlevini ve sınırların gerileyici bir değişimini temsil eder veya ifade eder. . Muhtaçlığı ve kararsızlığı sürdürür, onu içeriye kaydırır. Dönüştürücü içselleştirmenin aksine , içe yansıtmalar büyümeyi teşvik etmez ancak pasif bir ustalık tarzını temsil eder ve kendi başına uyarlanabilir değildir.

Bölme, nesne ilişkileri teorisinde yazarlar tarafından farklı şekilde kullanılan bir terimdir (Pruyser 1975). Bu genellikle Freud'un (1940) inkarla ilişkilendirdiği, ancak daha birçok preödipal çağrışıma sahip olan egonun sentezleme işlevindeki başarısızlığı temsil eder . Rüyalardan sapkınlıklara, nevrozlardan psikoza kadar her durumda gerçeklikten uzaklaşmak için çok önemlidir ve bu süreçlerin gerçekleşmesini sağlar.

Yansıtma, daha sonraki nesne ilişkileri teorisyenleri tarafından, enerji veya etkiyle yüklenen (yani içe yansıtmalara dönüştürülen) nesne temsillerinin ve kendilik temsillerinin yansıtıldığı bir süreç olarak tanımlanır.

analist gibi kendiliğin sınırlarının dışından geliyormuş gibi deneyimlenir ve bağımsız bir nesneye, yaratığa veya şeye (örneğin, etkileyen makineye) atfedilir. Yukarıda tanımlandığı gibi bir ilişkiyi aktif olarak sürdüren yansıtmalı özdeşleşimin aksine, kabul edilemez olandan ayrılmaya yol açar.

Nesne İlişkileri Teorisinde “Benlik”

Kemberg (1982), "nesne" kavramının aksine "benlik" kavramının ortadan kaldırılmasını önermektedir çünkü bu şekilde kullanılmasının psikososyal bir tanım olduğunu savunmaktadır. Kemberg'e göre ruhsal bir yapı olarak kendilik, hem libidinal hem de saldırgan biçimde yatırım yapılan kendilik temsillerinden kaynaklanır : "Kısacası, bileşen kendilik temsillerinin bütünleşmesinden aşamalı olarak kendilik temsillerini kapsayan üst düzey bir yapıya doğru gelişen bir ego işlevi ve yapısıdır. diğer ego işlevleri” (s. 905). Dolayısıyla, psişede çeşitli derecelerde içsel çelişki ve kopukluk veya otistikten gerçekçiye bütünleşmeyle birlikte bu tür kendilik temsillerinin bir toplamı mevcuttur; Kendilik temsillerinin son seti , bu önceki temsillerin ne kadar iyi bütünleştiğinin ve geliştiğinin bir fonksiyonudur . Aynı şey nesne gösterimleri için de geçerlidir.

Uyum sağlama açısından başarılı olan herhangi bir davranış için, bireyde nispeten iyi organize edilmiş, iyi gelişmiş ve iyi bütünleşmiş bir dizi benlik ve nesne temsilinin olması gerekir. Kendilik ve nesne temsilleri, birçok modern nesne ilişkileri teorisyeni için esas olarak öznel kavramsallaştırmalar veya davranışa yol açan deneyimsel kılavuz gönderileridir ; oysa içe atmanın, kişinin hoşuna gitse de gitmese de, kişinin düşünceleri veya davranışları üzerinde bir etki yarattığı düşünülür; ne yazık ki literatürde bu ayrım genellikle bulanıktır. Greenberg ve Mitchell (1983), Kemberg'in, benliği bir temsil olarak tanımlama konusunda Hartmann'ı takip etmesine rağmen, “ kendiliği bir yapı olarak ele almaya” yöneldiğini iddia etmektedir (s. 335).

narsisizmi anlamaya doğru ilerlemek için kendilik ve nesne temsillerinin değişimlerini kullanma konusunda karmaşıklığın en yüksek noktasına ulaşmıştı . Sağlıklı narsisizmi kendiliğin libidinal yatırımı olarak tanımladı, ancak daha sonra benlik saygısını daha karmaşık bir fenomen olarak tanımladı (Teicholz 1978) . Benlik saygısını bozan herhangi bir faktör, rahatsızlığa katkıda bulunur

bölünmüş, istikrarsız veya gerçekçi olmayan değersiz veya görkemli kendilik temsilleri gibi narsisizm veya:

Eğer egonun algısal yetileri veya yargılama kapasitesi hatalıysa, eğer ego ideali kendilik ve nesneye ilişkin ilkel idealizasyonları çok fazla koruyorsa, süperegonun eleştirel güçleri çok sertse ve olgun bir ego tarafından hafifletilmemişse ve Saldırgan veya libidinal dürtüler yeterince nötrleştirilmemişse veya yeterince kaynaşmamışsa, süperego, kendiliğin libidinal ve saldırgan yatırımını düzenleyemez . (Teicholz 1978, s. 848)

Jacobson'ın konumunun Teicholz (1978) tarafından gözden geçirilmesi, Jacobson'un nesne ilişkileri teorisinin skolastik karmaşıklığını göstermektedir. Greenberg ve Mitchell'in (1983) belirttiği gibi, “Jacobson'un argümanının akışı neredeyse kaybolana kadar kıllar bölünür ve yeniden bölünür” (s. 306).

Kemberg'in teorisi -ki büyük ölçüde Jacobson'un çalışmalarına dayanmaktadır- normal ve patolojik içsel nesne ilişkileri teorisidir. Onun argümanı nesne ilişkisi veya ilişkilerle pek az ilgilidir; bunun yerine, Kemberg'in "içselleştirilmiş nesne ilişkileri" olarak adlandırdığı, deneyimlenen nesne ilişkilerinin veya ilişkilerinin içselleştirilmiş türevlerine odaklanır . Meissner (1978), ikincisinin “başka bağlamlarda 'içe yansıtma' olarak tanımlanan şeye çok daha yakın göründüğünü” belirtir (s. 587). Bir nesne ilişkisi teorisinden ziyade , bu tür içselleştirilmiş nesne ilişkilerinin, içselleştirilmiş nesnelerin veya içe atılanların değişimlerine ve "metabolizmasına" hitap eden bir nesne temsilleri teorisidir -yine de Kemberg'in yukarıda bahsedilen Klein'ın sözde biyolojisine itirazlarına bakın- nesnelerle olan ilişkilere çok az dikkat edilir . Meissner (1978) şöyle devam ediyor: "Sonuç olarak riski, daha sonraki ve daha farklılaşmış patolojinin gelişimini nesne ilişkisinin ilkel değişimleri açısından okuma yönündeki indirgemeci eğiliminde yatmaktadır" (s. 588).

Kemberg'in Gelişim Aşamaları

Kemberg (1976) şimdi içselleştirilmiş nesne ilişkilerinin gelişiminin beş aşamasını öne sürüyor. Onun ilk veya “birincil farklılaşmamış” aşaması, Mahler'in “normal otizm” aşamasına benziyor. Nesne ilişkileri kuramı , başlangıçtaki Oedipal dönem öncesi anne-bebek ikilisine ilişkin doğrudan gözlemlerin düzenlenmesine oldukça uygundur.

Kemberg'in alternatif olarak adlandırdığı şekliyle benlik ya da nesne temsilleri ya da imgeler değildirler . Bu aşama yaklaşık bir veya iki ay sürer ve Mahler'in 2 ila 6 ay arasındaki simbiyotik evresine karşılık gelen, 6'dan 8'e kadar olan birinci veya "farklılaşma" ayrılma-bireyleşme alt evresine eklenen ikinci aşamaya götürür. 9 aylık.

Bu aşamada temsiller vardır, ancak bunlar kabaca farklılaşmamış, yalnızca iyi ve kötü olarak ayrılmış kendilik ve nesne kümeleridir ve sonuç olarak bu aşamada kendilik ve nesne arasında hiçbir ayrım yoktur. Kemberg burada , haz verici deneyimlerle ("saf zevk egosu") ilişkili ve libido ile donatılmış "birincil , farklılaşmamış 'iyi' kendilik nesnesi temsili" veya "takımyıldızı" nı öne sürüyor; ve acı ve hayal kırıklığıyla ilişkili ve saldırganlıkla ilişkilendirilen "birincil, farklılaşmamış 'kötü' kendilik nesnesi temsili ". Kemberg'in “kendilik nesnesi-duygulanım birimi” kavramı, Kohut'un, Bölüm II'de anlatılacak tamamen farklı bir metodoloji ve teoriden gelen deneyime yakın bir anlayış olan “kendiliknesnesi” ile karıştırılmamalıdır.

6-9 aylıkken ortaya çıkan ayrı bireyleşmenin ilk uğultularını takip eden üçüncü aşama, kendilik ve nesne temsillerinin iki ana grup (“iyi” ve “kötü”) içerisinde farklılaşmasıyla başlar. Yukarıda açıklanan ikinci aşamada baskınlık . Mahler'in ayrılma-bireyleşme aşaması gibi, yaşamının üçüncü yılında, "iyi" ve "kötü" benlik temsillerinin nihai olarak bütünleşmiş bir benlik kavramı içinde bütünleşmesi ve "iyi" ve "iyi" ve "kötü" benlik temsillerinin bütünleşmesiyle sona erer. "kötü" nesne temsillerini "toplam" nesne temsillerine dönüştürür . Nesne tutarlılığına ve iç dünyayı dış dünyadan ayırmaya yönelik sağlam kapasiteye (sabit ego sınırları) ulaşmak bu aşamaya bağlıdır.

içselleştirilmiş nesne ilişkilerinin gelişiminin bu aşamasına patolojik saplantı ve/veya gerilemenin, sınır kişilik organizasyonunu belirlediğini” öne sürmektedir (s. 65). Bu üçüncü aşamada şöyle açıklıyor: "Libidinal olarak yatırım yapılan ve agresif olarak yatırım yapılan kendilik ve nesne temsillerinin ayrılması, anneyle ideal, iyi ilişkiyi korumaya yönelik bölme mekanizmasının aktif kullanımıyla güçlenir. kendini kötü temsil etme ve ona dair kötü temsillerden kaynaklanan kirlenme” (s. 67). Normalde bu bölünme azalır, ancak Kemberg intrapsiyi özellikle tanımlamayı amaçlayan bir ifadeyle devam ediyor.

Borderline kişilikte baskın olan şık patoloji: “Sınır kişilik organizasyonundaki bölünmeyi merkeze alan savunmacı kümelenmenin ana hedefi, erken nesne ilişkilerinden kaynaklanan, saldırgan biçimde belirlenmiş ve libidinal olarak belirlenmiş intrapsişik yapıları ayrı tutmaktır” (s. 67) . Normal gelişimin üçüncü aşamasının sonunda nesne temsillerinden farklılaşmış sağlam bir benlik kavramı olmasına rağmen, kendilik kavramı içinde hâlâ iyi ve kötü kendilik temsillerinin bazı bölünmeleri vardır . Benzer şekilde nesne temsillerinde de “başlangıçta sadece anneyi, sonra da babayı, kardeşleri vb. temsil eden” temsiller bulunmaktadır. (s. 66-67), iyi ve kötü nesne temsilleri, giderek azalan bölünmeyle “bir arada var olurlar”.

temsillerinin belirli kendilik sistemiyle ve libidinal olarak yatırım yapılan ve agresif bir şekilde yatırım yapılan kendilik temsillerinin bütünleştirilmesiyle karakterize edilir. Nesne-imgelerini Total'in nesne-temsillerine yerleştirdi ” (s. 67). Bu aşamada intrapsişik yapılar olarak ego ve süperego “birleştirilir”. Bu aşamadaki tipik patoloji, nevrozlar ve Kemberg'in "daha yüksek seviye" olarak adlandırdığı karakter patolojisinin organizasyonu ile temsil edilir; burada "patojenik çatışmalar tipik olarak ego ile nispeten iyi bütünleşmiş ancak aşırı derecede katı ve cezalandırıcı bir süperego arasında meydana gelir" ( s.67).

Bu aşamada oluşan karakter patolojisinin bir çeşidi, Kemberg'e göre anormal bir konsolidasyon olan narsisistik kişiliktir; patolojik bir "görkemli benlik"in "sınır çizgisine benzer" bir savunma organizasyonuna gömülmesiyle karakterize edilir. kişilik organizasyonu” (s. 68), üçüncü aşamaya gerileme nedeniyle .

Böylece, Kemberg'e göre, "iyi" ve "kötü" kendilik temsillerinin egoda belirli, bütünleşmiş, nispeten gerçekçi genel bir kendilik temsilinde birleşmesi ve "iyi" ve "kötü" nesnenin birleşmesi. Benlikteki temsillerin belirli, bütünleşmiş, nispeten gerçekçi genel nesne temsillerine dönüştürülmesi dördüncü aşamanın görevidir ve borderline hastada başarısız olur. Bu başarısızlık, doğuştan gelen ego kusurundan ya da aşırı saldırganlığın hastayı üçüncü aşamaya sabitleyerek ya da ona gerilemesine yol açarak dördüncü aşama olan birleşme ya da bütünleşmeyi imkansız hale getirmesinden kaynaklanıyor olabilir . Bu birleşme , Hartmann'ın nötralizasyon, egonun işleyişi için enerjinin serbest bırakılması ve daha yüksek düzeyde egzersiz kavramıyla bağlantılıdır ve ona dayanmaktadır.

Kemberg ve Nesne İlişkileri Teorisi 71 baskının, yani karşı yatırımların kurulmasının; başarısız olursa, zayıflamış ego , daha fazla zayıflık ve daha fazla bölünmeden oluşan aşağı doğru bir sarmalı harekete geçirerek, temel savunma olarak bölünmeyi kullanmalıdır .

Beşinci ve son gelişim aşaması, 5 ila 7 yaş arası, Oedipal evrenin çözülmesi, süperegonun pekişmesi, ego ile süperego arasındaki keskin karşıtlığın azalması ve daha fazla iç uyuma yol açması ve son olarak da süperego'nun oluşumu ve konsolidasyonudur. “ego kimliğinin” sağlamlaştırılması. Kemberg'e göre normal gelişimde bölünmenin üçüncü ay civarında başladığına, birkaç ay sonra zirveye ulaştığına ve ikinci yılın sonunda ve yaşamın üçüncü yılının başında yavaş yavaş ortadan kaybolduğuna, ardından da bölünmenin geliştiğine dikkat edin. baskı ve daha yüksek düzeyde savunmalar (s. 69).

Kemberg Süperego Üzerine

Kemberg, süperego ve narsisizm anlayışlarında, bu daha Kleincı kavramlardan Jacobson'un çalışmalarına daha fazla güvenmeye doğru kayıyor. Bununla birlikte, Jacobson katı adım adım tanımlamalardan kaçındı ve " 'ilkel içe atılmışlar' arasında süregelen çatışmalardan ziyade ebeveynin çocukla etkileşimini hayati öneme sahip olarak değerlendirdi " (Abend ve diğerleri 1983, s. 163).

Süperegonun ana bileşenleri, Kemberg'e göre Freud'un düşündüğünden daha önce, ikinci ila beşinci yıl arasında inşa edilir. Bunlar dördüncü ila altıncı yıllarda bütünleştirilir ve beşinci ila yedinci yıllar arasında yumuşatılır ve pekiştirilir (kişilikten arındırılmış ve soyutlanmıştır). En eski süperego yapısı, “'dışarı atılmış', yansıtılmış ve yeniden içe atılmış 'kötü' kendilik nesnesi temsillerini yansıtan olağanüstü derecede düşmanca, son derece gerçekçi olmayan nesne-imgelerin içselleştirilmesinden” kaynaklanmaktadır (s. 71). (Bunu Kohut'un “kendiliknesnesi” ile karıştırmayın.) Pregenital hayal kırıklığı ve yapısal saldırganlık ne kadar güçlü olursa, bu sadist süperego öncüleri de o kadar baskın olur; sadist süperego gelişimin dördüncü aşamasının başlangıcında zirveye ulaşır .

Ayrıca ikinci bir ilkel süperego yapısı daha vardır; "ilkel idealleştirme" yoluyla ego idealinin çekirdeğini oluşturan yoğunlaştırılmış, büyülü, ideal, "tamamen iyi" kendilik ve nesne temsilleri .

Gelişimin dördüncü aşamasında, süperegonun öncüllerinin bu iki yönü “bütünleşir” ve savunmanın azalmasına yol açar.

Ödipal dönemde ebeveynlerin daha gerçekçi talep ve yasaklarının içselleştirilmesine izin vererek, etkin bir yansıtma sağlar. Bütünleşme ve içselleştirme, süperegoyu ilkel ve arkaik işlevsellikten daha modüle edilmiş ve makul işlevselliğe doğru "tonlandırma" işlevini yerine getirir . Gelişimin beşinci aşamasında yumuşatılmış süperego, egoyla daha bütünleşmiş ve uyumlu hale gelir, bu da ego kimliğinin pekişmesine yol açar ve süperego daha soyut ve kişiliksizleşir.

Dolayısıyla Kemberg'in teorisinde iki tür süperego başarısızlığı ortaya çıkabilir . Birinci tipte , süperegonun sadist öncüllerinin iyi huylu veya ilkel olarak idealize edilmiş öncüllerle bütünleşmesinde bir başarısızlık vardır; bu, daha gerçekçi Oedipal ebeveyn imgelerinin içselleştirilmesine müdahale eder ve böylece ilkel sadist süperego öncülerini sürdürür ve aşırı yeniden yansıtmayı teşvik eder. paranoyaya yol açıyor .

İkinci tipte, borderline kişilikte olduğu gibi, tehlikeli bir ilkel idealleştirme nedeniyle bu öncüllerin bütünleşmesinde benzer bir başarısızlık türü vardır . Yansıtılan kötü nesneler tarafından yok edilemeyeceklerinden emin olmak için dış nesneler tamamen iyi olarak görülür . Bu fenomen, çok fazla saldırganlığa karşı savunma ihtiyacından dolayı çok erken ve çok aşırı bir şekilde ortaya çıkar. Dolayısıyla idealleştirme yine saldırganlığa karşı bir savunma olarak görülüyor. Dahası, ilkel olarak idealize edilmiş erken dönem nesne-imgelerinin içselleştirilmesi imkansız içselleştirilmiş talepler yaratır ve bu, bu gerçekçi olmayan ideal nesneler ile "dışsal zalimler" veya yansıtılan kötü nesneler arasında "felaket yaratan bir kaynaşmanın" oluştuğu bir çıkmaza yol açar. Bu, yeniden yansıtma ve yeniden içe atmayla sürdürülen sadist bir süperego çekirdeğine yol açar. Bu, daha gerçekçi ebeveyn yasaklarının içselleştirilmesi , süperegonun kendisinin bütünleşmesi ve süperego ile ego arasındaki uyumun gelişmesi yoluyla süperegonun yumuşamasına bir müdahaleye yol açar. İkincisi, ego kimliğinin oluşumuna müdahaleye neden olur ve borderline hastanın önemli DSM-III özelliklerinden biri olan tutarlı ve bütünleşmiş bir benlik kavramının eksikliğine yol açar.

Diğer Klinik Noktalar

Kemberg, terapistle füzyon deneyimleri sunan psikotik hasta ile gerçeklik testini büyük ölçüde sürdüren borderline hasta arasında ayrım yapıyor. O, (1980) amacının

ilişkiler teorisi ego psikolojisinin ayrılmaz bir parçasıdır ancak psikanalitik dürtü psikolojisinden oldukça farklı olan ve (Greenberg ve Mitchell 1983) “bölümden bölüme” (s. 331) değişen bir duygulanım ve motivasyon teorisi sunar.

Kemberg'e göre, ilk olarak farklılaşmamış psikofizyolojik kendilikte ortaya çıkan, anayasal olarak belirlenmiş zevkli ve zevksiz öznel durumlar, içselleştirilmiş "iyi" ve "kötü" nesne ilişkileri bağlamında bütünleştirilir ve farklılaştırılır ve içgüdüsel dürtülerin libidoya farklılaşmasında kritik öneme sahiptir. ve saldırganlık. Kemberg'e göre Freud'un yapısal teorisindeki her üç sistem de (id, ego, süperego) içselleştirilmiş nesne ilişkilerinden kaynaklanmaktadır.

mazoşizm) diye bir şey yoktur ve en erken libidinal yatırım , farklılaşmamış kendilik nesnesi temsiline yapılır. (Bu, Kohut'un kendiliknesnesi ile karıştırılmamalıdır!) Kemberg (1980), “dürtülerin” libidinal ve saldırgan kümelenmelerin hiyerarşisinden kaynaklanan tüm motivasyon sistemleri üzerinde olduğunu belirtir. Kendilik ve nesne ilişkilerinde "iyi" ve "kötü" duygulanım durumları olarak bütünleşen "doğuştan duygulanım eğilimleri" ile başlıyoruz ve "dürtü sistemlerinin veya en geniş anlamda libido ve saldırganlığın genel hiyerarşik organizasyonuna" yol açıyoruz ( s.108).

Kemberg (1980) şizoid sınır çizgileri olarak adlandırdığı, ayrılma bireyleşmesinin farklılaşma alt aşamasıyla ilişkili olan ve tutulmayı gerektiren küçük bir grubu ayırır. Sınırda hastaların geri kalanı, onların "tamamen kötü" ve "tamamen iyi" kendilik ve nesne temsillerinin terapiste yansıtılmasının yorumlanmasıyla tedavi edilecektir . Oedipus kompleksini ve onun borderline hastalardaki çarpıklıklarını basitçe göz ardı ettiği konusunda ısrar ettiği Masterson (1976) ile aynı fikirde değildir. Kemberg, ödipal ve ödipal öncesi konuların yoğunlaşmasının her zaman dikkate alınması gerektiğine işaret ediyor.

Kemberg, yoğun psikoterapide destekleyici ve yorumlayıcı tekniklerin birbirini iptal etme eğiliminde olduğunu vurguluyor çünkü hastaya aynı anda sunulan iki tür psikoterapi, bölme ve yansıtmayı etkinleştiriyor. Çoğu borderline ve narsisistik hastanın yoğun psikoterapisine ilişkin temel varsayım, bölünmüş aktarım yansıtmalarının yorumlanmasının daha iyi bütünleşmeye ve sonunda normal aktarımların ve daha gerçekçi nesne ilişkilerinin gelişmesine yol açacağı ve bunun da daha sonra aktarımın resmi olarak derinlemesine çalışılmasına izin vereceğidir. Oedipal gelişim aşaması.

Kemberg, bu hastaları bilişsel olarak anlamak ve yorumlamak için terapötik çabaları birleştirmeyi umuyor.

terapistin işlevi veya “gerçek ilgisi”. Bu özgün ilgi, hastanın özerkliğine saygı duymak, hastanın saldırganlığına göğüs germek, empati ve desteğe hazır olmak ancak tarafsızlıktan vazgeçmemekle kendini gösterir; Kemberg , borderline hastalarda gelişme eğilimi gösteren arkaik aktarımların yönetilmesinde belirli bir dengenin gerekli olduğunu düşünüyor .

Kohut'un aksine Kemberg, narsistik kişilik bozukluğunun savunma özelliklerinin borderline kişilik bozukluğununkilere benzer olduğuna inanmaktadır. Borderline hastalarda olduğu gibi aynı yoğun oral saldırganlığa dayanan aynı bölünme, inkar, yansıtmalı özdeşleşme, ilkel idealleştirme ve tümgüçlülük duygusu hakimdir . Bununla birlikte, arkaik saldırganlığı maskeleyerek narsisistik kişilikte patolojik büyüklenmeci kendiliğin oluşması, daha iyi yüzeysel sosyal ve iş işleyişine olanak tanır. Kemberg (1975), uzun bir süre boyunca, onun "parıltının ardındaki boşluk" (s. 230) olarak adlandırdığı bu tür insanlarda derinlik eksikliği gözlemlediğimizi söylüyor. Kemberg ve Kohut'un görüşleri arasındaki temel farklılık 11. Bölüm'de tartışılacaktır.

Kemberg'e (1976, 1980) göre bu büyüklenmeci kendilik, patolojik olan ve yıkılması gereken bir savunma yapısıdır ve kendilik imgesinin (a) çocuğun erken dönem deneyimlerinin gerçekliğindeki özellikle patolojik kaynaşmasını temsil eder. ; (b) telafi edici görkemli bir öz imgeyi temsil eden idealize edilmiş öz imge; ve (c) aynı zamanda telafi edici olan ve daima seven ve daima veren bir ebeveyne sahip olma fantezisini içeren idealleştirilmiş nesne-imgesi. Bunlar, bağımlılıktan kaçınma ve değeri düşürülen dış nesnelerden gelecek beklenen saldırılara karşı koruma işlevi gören patolojik bir büyüklenmeci benlik oluşturmak üzere birleşir. Yansıtma nedeniyle dış nesnelere yüksek ve tehlikeli güçler yüklenir ve böylece dünya da hasta kadar nefret dolu ve intikamcı görünür. Hasta, gerçek ebeveynleri de dahil olmak üzere bu tehlikeli diğerlerinin değerini düşürmek zorundadır; bu değersizleştirme daha sonra herkeste hayal kırıklığı olarak rasyonelleştirilir.

Kemberg'in eleştirisi

Heimann (1966), Kemberg'in bölünme kavramının tipik veya normal bir çocukluk pozisyonunu değil, gerileyen bir ego işlevini temsil ettiğini ileri sürer. Holzman (1976), Kemberg'in yersiz varsayımlarına saldırıyor

ve fikirlerini gereksiz yere karmaşıklaştıran ve belirsiz olan karmaşık terminolojisi ve iddiaları. Kemberg'in teorisindeki kişinin düşünmediği, içe yansıtmalarla yaşadığı sonucuna varır.

Calef ve Weinshel (1979), Kemberg'in temel varsayımlarının netleştirilmediğini ileri sürmektedir. Melanie Klein'ın çalışmalarından seçici olarak alıntı yapmasını hangi kriterlerin haklı çıkardığını soruyorlar. Bu yazarlar, Kemberg ve diğerleri tarafından yürütülen her türlü tedaviden elde edilen klinik verilerinin kaynağını sorguluyorlar. Materyalin, verilerin ortaya çıktığı farklı psikoterapi veya psikanaliz biçimlerinin bulaşması veya etkisi tartışılmadan sunulduğunu ve materyalin, hastanın durumunu etkileyebilecek tedavi aşamasına (başlangıç, orta veya ileri) atıfta bulunmadığını iddia ediyorlar. malzeme. Calef ve Weinshel de onun zor terminolojisini eleştiriyor; Kemberg'in kullandığı bazı terimlerin kendine özgü bir anlamda tanımlandığını ve kullanıldığını söylüyorlar. Sınır kişilik organizasyonu gibi tek bir varlığın bu kesin sistemleştirmede tanımlanıp tanımlanamayacağını sorguluyorlar. Ayrıca çok fazla varlığın ve güvercin yuvasının "zihinsel akrobasi" ile sonuçlandığını da iddia ediyorlar.

Diğer yazarlar gibi (Abend ve ark. 1983), "tamamen kötü" kendilik ve nesne temsillerinin terapiste yansıtılması gibi baskın ilkel savunma operasyonlarının yorumlanmasının, terapiste egoyu güçlendireceği varsayımına karşı çıkıyorlar. Bu son derece rahatsız hastalar ve bu tür hastaların bu tür yorumlardan dolayı aslında gerileme tehlikesiyle karşı karşıya kalma olasılığını artırıyorlar. Kemberg'in , sınır kişilik organizasyonu kavramının ayrıklığını koruyabilmek için görüşlerini sürekli olarak değiştirdiğine ve değiştirdiğine inanıyorlar . Tüm bu yansıtma ve yansıtmalı özdeşleşim eğilimi devam ederken, borderline hastasının terapi durumunun içinde veya dışında gerçeklik testini nasıl sürdürebildiğini sorguluyorlar. Nesne ilişkileri kuramının, Freud'un üçlü yapısal kuramıyla bağdaştırılamaz olduğu sonucuna varırlar ; ayrıca bunun açıkça Kemberg'in nesne ilişkileri kuramıyla değiştirildiğinde ısrar ederler. Bizi, belirli bir teşhis etiketinin içinde yer aldığına inanılan şeylere dayanarak hastaya "bir tür Kraepelin taksonomisine geri dönüş" (s. 489) temelinde "hazır fikirler prizmasından" bakmamamız konusunda uyarıyorlar.

Calef ve Weinshel, kendilik psikolojisine yönelik eleştirilerde defalarca öne sürülen bazı konuları gündeme getiriyor; ancak bu sistem kesinlikle Kemberg'in yaklaşımından farklı. Onlar şunu öneriyor:

Meraklı bir toplumsal olgu olarak şu anda psikanalitik teorinin revizyonlarına yönelik "bu tür öneriler telaşının ortasında" olduğumuzu tahmin ediyorlar. Bu tür revizyonların tüm unsurlarını kapsayan spesifik bir formül sunmanın henüz mümkün olduğunu düşünmüyorlar, ancak "çoğunlukla yalnızca geçici bir önem ve popülerliğe sahip oldukları" konusunda uyarıyorlar (s. 487).Oedipus kompleksinin merkeziliğinden geri çekilme ve cinselliğin cinselliğe yapılan değişimlere vurgu yapılmasından endişe ediyorlar. Saldırganlığın ve pregenital faktörlerin psikolojik yaşamdaki rolü Eldeki materyalin savunma amaçlı bir gerilemeyi mi, yoksa “gelişimsel bir duraklama ve/veya kusuru” mu temsil ettiğine yeterince dikkat edilmediğine inanıyorlar (s. 488).

Klein ve Tribich (1981), Kemberg'in Freud'un dürtü teorisini ortadan kaldırarak kendine ait yeni bir metapsikoloji getirdiğini belirtmektedir. Freud'u anlamanın anahtarı, içindeki bir şeyi salıverme ihtiyacıyla hareket eden kişi kavramıdır. Bu yazarlar, Kemberg'in bağlanma nesnesini Freud'un dürtüleri boşaltma nesnesiyle karıştırdığını ileri sürmektedir. Freud'a göre bölmenin, Freud'un Kemberg'den farklı olarak kullandığı inkar ve inkar mekanizmalarıyla ilişkili olduğuna ve Kemberg'in temel insan motivasyonu olarak dürtülerden ziyade insan nesnelerine olan ihtiyacı öne sürdüğüne dikkat çekiyorlar . Bu görüşün Bowlby'nin "bağlılığına" Kemberg'in kabul ettiğinden daha yakın olduğunu ve psikopatolojiyi daha çok kişiler arası ilişkiler alanına yerleştirdiğini düşünüyorlar . Onlar, Kemberg'in saldırganlığın kökeni meselesini atlatıp karıştırdığını ve libido ve saldırganlığın anlamını dürtülerden, çevresel zihinsel deneyimlerden biriken duygu durumlarına dönüştürdüğünde ısrar ediyorlar (ayrıca bkz. Goldberg 1985).

Klein ve Tribich, Kemberg'i Hartmann'ın birleşme ve nötralizasyon terimlerini yanlış kullanmakla suçluyor ve onun diğer nesne ilişkileri teorisyenlerine yönelik eleştirilerinin kusurlu olduğunu ileri sürüyor. Onlar, Kemberg'in "karşılaştıran ve rekabet eden" Freudcu içgüdü teorisi ile nesne ilişkileri teorisi arasında yakınlaşma ve uyumlu çözüm bulma girişiminin "teorik olarak yersiz" olduğu ve yalnızca "Kafa karışıklığına, çarpıklığa ve tutarsızlığa" yol açtığı ve burada "Kemberg'in sentezinin Kemberg'in teorisi haline geldiği" sonucuna vardılar. (s. 27). Görüşleri Greenberg ve Mitchell'in (1983) ayrıntılı çalışmasıyla desteklenmektedir.

Narsisistik ve borderline bozukluklara ilişkin genel bir psikanalitik bilgi birikimi ve psikopatolojinin genel olarak üzerinde mutabakata varılmış bir dizi psikanalitik metapsikolojik formülasyonu mevcut değildir. Benliğin psikolojisi bir tür günahı temsil etmez.

Bazı yazarların ima ettiği gibi sıradan sapkınlık ya da bir “tarikat” ya da parçalanmış grup teşkil etmez. Kendilik psikolojisi, klinik olgulara yönelik güncel farklı yaklaşımlardan birini oluşturur ve şimdiye kadar karanlık veya geleneksel yorumlarla uzlaşmaz görünen klinik materyale ilişkin bazı açıklamalar sağlar.

Bölüm II

KOHUT'UN
KİŞİLİK PSİKOLOJİSİ

Benliğin Tanımları

Benliğin psikolojisini incelemeye çalışan herkesin karşılaştığı ilk sorun, "benliğin" tanımından kaynaklanmaktadır. Bu terimi tam olarak aynı şekilde kullanan iki yazar yoktur. “Benlik” teriminin belki de en iyi bilinen kullanımı, zihin ve benliğin sosyal etkileşimden ortaya çıktığını görerek zihin ve beden arasındaki paralelliği ortadan kaldırmaya çalışan pragmatist George Herbert Mead'e (1962) aittir. ve doğuştan ayrı bir varoluşa sahip olmamak. Mead'e göre benlik, iki aşamada oluşan sosyal bir benlikti. İlk başta bireyin benliği, bireyin kendileriyle birlikte katıldığı belirli toplumsal eylemlerde, başkalarının hem bireye hem de birbirlerine karşı tutumlarının düzenlenmesiyle basit bir şekilde oluşturulur. Daha sonra, ikinci aşamada, “genelleştirilmiş ötekinin veya bir bütün olarak ait olduğu sosyal grubun sosyal tutumlarının düzenlenmesi” eklenir (s. 158). Bu nedenle, Mead'e göre zihin veya benlik, sosyal deneyimden gelen "düşünümsellik" ile şekillenir; bu görüş muhtemelen HS Sullivan'ı (1953) kendi "kişilerarası okul"unu oluştururken etkilemiştir (Chessick 1974, 1977a, Greenberg ve Mitchell 1983). . Bu görüş, ampirizmi zihnin veya benliğin psikolojisine genişletme girişimi olan "sosyal davranışçılığı" temsil eder . McCall (Mischel)

1977) buna, benliğin esasen sosyal bir yapı olduğu "kendiliğe sosyal ayna yaklaşımı" adını verir.

Kohufs'un Klinik Kökeni Benliğin Tanımı

Mead'in yaklaşımı, Kohut'un kişinin öznel deneyimine, içsel benlik duygusuna odaklanan kendilik psikolojisiyle doğrudan çelişmektedir. Terapist bunu empati veya dolaylı iç gözlem yoluyla öğrenir ve kişinin bir yanda büyük ölçüde bilinçdışı hırsları, diğer yanda ise büyük ölçüde bilinçsiz idealleri ile ilişkili olarak özsaygının yükselişini ve düşüşünü anlamaya çalışır. Mischel'in (1977) açıkladığı gibi:

Bunlar da, bebeğin kendisini besleyen anneyle ilişkisinden başlayarak, başkalarıyla ilişkilerden gelişen bir benlik duygusuna kök salmış olarak görülüyor ; bu gelişmenin değişimleri nispeten uyumlu bir benliğe ya da bir benliğe yol açabilir. parçalanma eğiliminde olan, ... hipokondride olduğu gibi veya olağandışı cinsel hedeflere sürüklenme deneyimi veya kişinin kendisinin mantıksız olarak deneyimleyebileceği diğer davranışlar (s. 26)

Hastanın yaşadığı ve klinik açıdan büyük öneme sahip olan böylesine bariz bir "irrasyonellik", erkek arkadaşı altı hafta boyunca bir gezi nedeniyle uzakta olmak zorunda kalan yüksek lisans öğrencisi Bayan S.'nin vakasını sunan Wolf (Mischel 1977) tarafından vurgulanmaktadır. . Sadece onu özlemekle ve üzülmekle kalmıyordu, aynı zamanda onun başka bir kadına bulaşıp onu unutacağı düşüncesinden de kendini kurtaramıyordu; ancak mükemmel ilişkilerinin ışığında mantıklı olarak bu uygun bir korku değildi. Yine de huzursuzluk, depresyon, yorgunluk, hafif uykusuzluk ve iş verimliliğinde bozulma hissinden kurtulamıyordu ve "birdenbire kendini dokunma ve cinsel temas fantezileriyle başka kadınlara bakarken buldu , kendinden korktu, merak etmeye başladı." eşcinsel olup olmadığı ve bir analiste danışıp başvurmadığı” (s. 205-206). Kendilik psikolojisi açısından bakıldığında, bu örnek, hastanın rahatsız edici bir kendilik durumuna ilişkin öznel algısını, hastanın görünüşte mantıksız düşüncelere ve istenmeyen fantezilere ilişkin kendi algısını ve hastanın bir duygu biçimindeki algısını göstermektedir. kendisinde bir şeylerin ters gittiğini, belki de nevrotik olarak tanımladığını ya da

delirmek ya da sapık olmak. Bu duygular onu bir doktora başvurmaya yöneltti.

Kendilik psikologları bunun, Freud'un benimsediği doğa bilimleri çerçevesinden temelde farklı bir yaklaşım olduğunu ileri sürmektedirler. Kendilik psikologlarına göre, Freud'un yapısal modeli - id, ego ve süperego - bu psişenin veya "zihinsel aygıtın" dışında konumlanan bilimsel gözlemcinin iç psişeyi tanımlama girişimidir. Wolf şöyle açıklıyor:

Öte yandan Kohut'un kendilik/kendilik-nesne modeli, psikanalitik verilerden elde edilen içgörülerin, bu verilerin psişik bir aygıtın içinden deneyimlendiğini açıkça kabul eden bir model açısından kavramsallaştırılmasına izin verir; ilişkileri deneyimleme aygıtının içinde konumlanan bir gözlemcinin bakış açısından tanımlar , (s. 209)

Wolf bu farkı yukarıda anlatılan Bayan S. örneğini kullanarak gösteriyor. Klasik psikanalitik yapısal teoride Bayan S.'nin erkek arkadaşıyla ilişkisi narsisistiktir; bu, yatırım yapılan nesnenin geçici bir kaybının bile narsisistik libidonun - U-tüp teorisine göre - egoya çekilmesine neden olduğu anlamına gelir. artık kayıp nesneyle ilgili bir kimlik içerecek şekilde değiştirildi. Ego, başlangıçta kaybedilen nesneye yönelik saldırganlığın hedefi haline gelir ve depresyon deneyimine maruz kalır. Ego, eşcinsel ilişki fantazisiyle ifade edilen yeni bir narsisistik nesne seçimi biçimiyle bu duruma çare bulmaya çalışır. Bayan S.'nin erkek arkadaşı seçiminin de narsistik bir seçim olduğunu varsaymamız gerekiyor; Başlangıçta Bayan S.'ye benzediği veya Bayan S.'nin olmayı arzuladığı gibi olduğu için seçilmişti. Freud'un teorisinde bu, birinin kendi ve farklı niteliklerine duyduğu sevgi olarak tanımlanan gerçek nesne sevgisiyle tezat oluşturur.

Kohut'un modelinde analistler kendilerini hastanın ruhuna yerleştirmeye ve hastanın öznel deneyimini kavramsallaştırmaya çalışırlar . Bayan S., erkek arkadaşı gidene kadar kendini az çok iyi işleyen bir "ben" olarak deneyimliyordu ; daha sonra sanki eksik olan bir şeyi, " önceki sakinlik ve esenlik hissini yeniden sağlamak için kendini rahatlatacak bir şeyi" çılgınca ararmış gibi gerginlik, depresyon ve huzursuzluk deneyimlemeye başladı (s. 210). Terapist, empati ya da temsili iç gözlem yoluyla, Bayan S.'nin eski benliği gibi hissetmediği ya da bütünleşmiş benliğinin başlangıçta ya da kısmi parçalanmaya maruz kaldığını hissetmediği konusunda deneyime yakın bir anlayış kazanır. Bunun nedeni erkek arkadaşın yokluğudur. Bir psikolojik tedavi uygulamıştı.

ancak kendisi artık orada olmadığında ortaya çıkan biyolojik işlev; Bayan S.'nin benliğine "bir şekilde" bir bütünlük kazandırdı ve bir çeşit dış yapıştırıcı işlevi gördü. Kendiliğin bütünlüğü kaybolduğunda, eksik parçanın yerini alacak ve bütünlüğü yeniden sağlayacak yeni bir kendiliknesnesi için huzursuz bir arayış olur.

Benliğin bütünlüğünü kaybetmesiyle birlikte, "sanki cinsellik uyumlu bir şekilde dengelenmiş bir matris içinde gerçek işlevini kaybetmiş gibi" (s. 211) yoğun cinsellik, çoğu zaman parçalanma ürünleri arasında bulunur. Sapkın cinsel davranışın kendi kendini parçalayan bir deneyimi takip ettiği yaygın bir klinik gözlemdir; sanki cinsel heyecan ve doyum, benliğin kaybolan bütünlüğünden kaynaklanan ölüm hissini savuşturuyormuş gibi. Bayan S., yeni bir kendiliknesnesine duyduğu özlemin patolojik bir şekilde cinselleştirilmesini örnekliyor. Greenberg ve Mitchell (1983), “kırılgan bir benlik duygusunu sürdürme hizmetinde cinselliğin ve sapkınlıkların kullanılması”nı ilk kez tanımlayan psikanalist Erich Fromm'a itibar ederler (s. 106).

Kohut'un (1966) belirttiği gibi, bütünlük ve iyi olma duygusuyla birlikte bir benlik duygusu olarak deneyimlenen, tutarlı bir konfigürasyon olarak benlik kavramı, benliğin herhangi bir sosyal tanımından oldukça farklıdır. Kohut'un ilk dönem çalışmaları tekrar tekrar deneyime yakın yönleri vurgulayarak, kendiliğin parçalanmasının (bağlantısının kaybı), olası kaygı ve hatta panikle birlikte depresyon veya ölülük duyguları gibi aşırı rahatsızlıklarla nasıl deneyimlendiğini anlatır. Geçici uyum kayıpları bile hipokondriyazis ve benlik saygısı bozuklukları gibi semptomlarla kendini gösterir; bireyi dikizleme ve teşhircilik gibi iyileştirici eylemlere yönlendirebilen, bağımlılık benzeri bir yoğunluk kazanan acı verici öznel durumlar. Dolayısıyla, örneğin hafta sonu hasta ve terapist ayrıyken patlak veren görünüşte irrasyonel semptomlar, fanteziler ve davranışlar , terapistin kendilik bütünlüğünü sağlamada önemli bir işlevi olduğuna işaret etmektedir. Şimdiye kadar kafa karıştırıcı ve görünüşe göre mantıksız olan çok çeşitli klinik fenomenler birdenbire anlaşılır hale geliyor!

Orijinal olarak Kohut tarafından kullanılan benlik duygusu, terapistin dolaylı iç gözlem veya hastayla empati kurma yoluyla kavradığı öznel bir deneyimi ifade eder. Bu haliyle, Freud'un yapısal teorisiyle doğrudan uyumsuz değildi ve belirli ego işlevlerine dayalı olduğu düşünülebilirdi. Ancak Kohut'un teorileri geliştikçe antropomorfik dil de yavaş yavaş ortaya çıkmaya başladı.

Benliğin psikolojisini, Freud'un son yazılarında “ego”yu “insanın içindeki küçük adam” olarak antropomorfize etme biçimine benzer bir şekilde ele alır.

Kohuts Daha Sonra “İki Kutuplu Benlik”

Kohut'un (1977, 1984) daha sonraki yazılarında, üstün bir kavram olarak benlik, iki kutuplu doğasıyla detaylandırılır ve kendisini öncelikle kendilik bütünlüğünün sağlam olmadığı durumlarda gösterir. Metapsikolojik enerjik kavramlar bir kenara bırakılır ve benliğin artık kişilik içinde “merkezi konumu” işgal ettiği görülür. Bu üstün benlik, (Kohut'un daha önce düşündüğü gibi) bir araya gelen dağınık çekirdekler olarak başlamayan, daha ziyade yaşamın başlangıcından itibaren "için" temeli olan üstün bir konfigürasyonu oluşturan bir benlik olarak başlamayan bir çekirdek benlikten veya çekirdek benlikten gelişir . en merkezi tutkularımız ve ideallerimizle ve bedenimizin ve zihnimizin uzayda bir birim ve zamanda bir süreklilik oluşturduğu deneyimimizle bütünleşmiş, bağımsız bir inisiyatif ve algılama merkezi olma duygumuz ” (Kohut 1977, s. 177). Benlik artık varlığımızın "her şeyin oradan kaynaklandığı ve tüm deneyimlerin bittiği yer" merkezine benzemektedir (Kohut 1978, s. 95). Kohut iki kutuplu benliğe ve onun bileşenlerine geçtiğinde, görünüşe göre yeni bir paradigma ortaya koyuyor. Benlik artık klasik terminoloji kullanılarak metapsikolojik olarak tanımlanabilecek bir derinlik-psikolojik kavram değildir; benlik, zihinsel aygıt içindeki bir varlık veya hatta zihnin dördüncü bir "failliği" olarak düşünülemez. Kohut'un (1978, s. 753) dediği gibi, “Benliğin alanı ve değişimleri”, Freud'un psikanalizinden ayrılır; Kohut (1978) kendisi bunu “benliğin bilimi” olarak adlandırır (s. 752n).

KANT'A PARALEL

Bölüm 10'da daha ayrıntılı olarak ele alınacağı gibi, hem Kant hem de Kohut benlik kavramını önceki ve sonraki teorilerinde farklı şekilde kullanırlar. Kohut'un (1977) özgür irade tartışmasında Kant ve Kohut arasında dikkate değer bir paralellik ortaya çıkar. Seçim, karar ve özgür irade, Kohut tarafından " oluşum tarihi ne olursa olsun, bir inisiyatif merkezi haline gelen psişik bir konfigürasyonun - benliğin - ortaya konulması : kendi yolunu izlemeye çalışan bir birim" olarak açıklanıyor. (s. 245). Bu

toplam evren " ile ilgili olarak takip eden kavram ve analoji, Kant'ın (1781) tanımladığı ve onun ahlak felsefesinde seçim ve özgür olma olasılığını açıklamak için kullandığı üç klasik "akıl fikrinden" ikisidir. irade.

Her ne kadar Kohut benliğin deneyime yakın bir tanımını sürdürdüğünü iddia etse de (tıpkı Kant'ın felsefesinin öncelikli olarak “olumsuz anlamda noumenal benliğe” işaret etmesi gibi), o da Kant gibi, teorileri geliştikçe benliğin tanımına giderek daha fazla güvenmektedir. Benlik üstün bir kavramdır. Kohut'un üst düzey “iki kutuplu benlik” kullanımı, Kant'ın açıklayıcı bir kavram olarak “olumlu anlamda noumenal benlik” kullanımına benzemektedir. Bunun gelişimini Kohut'ta, daha önceki tanımı sunduğu 1972 sunumundan başlayarak ( Benlik Arayışı'nın 31. Bölümü [1978]) takip edebiliriz. Daha sonra, öznel özgür irade olgusuna ilişkin felsefi ikilemi çözen üstün bir kavram olarak The Restoration of the Self'de (1977) iki kutuplu benliğe odaklanmaya doğru ilerliyoruz . Bu değişimdeki dönüm noktası, Kohut (1978, s. 935) tarafından 1974 tarihli makalesinde şöyle etiketlenmiştir: “Benliğin Oluşumu Hakkında Açıklamalar” (Benliğin Arayışında Bölüm 45 [ 1978]).

Kohut'un orijinal kendilik kavramı, belirli klinik fenomenlerle parçalanmışlığıyla işaretlenmiş, daha basit, deneyime yakın bir soyutlamaydı ; kesinlikle geleneksel psikanaliz teorisiyle tutarlıdır. Ancak daha sonra kendiliğini kullanması bu teoriyle tamamen tutarlı değildir. Kavramlarını psikanalitik deneyimden çıkarmaya devam etmesine rağmen , benliği bir inisiyatif merkezi olarak kabul etmek, içgüdüsel dürtülerin (onların yerine veya onlara ek olarak) yanı sıra gizemli bir şeyin insan davranışının ana enerji kaynağı olduğunu ima eder ve düşünce. Ve aslında Kohut, dürtülerin tezahürlerini insan doğası için temel olmaktan çok, zaten "çözülme ürünleri" olarak görüyor. Kohut ve Wolf (1978) şöyle yazıyor: "Benlik, kalıtsal ve çevresel faktörlerin etkileşiminde kristalleştikten sonra , kendi özel eylem programının gerçekleştirilmesine yöneliktir..." (s. 414). Bu kavramda, insan benliğinin oluşumunu ve yaşam boyu programını, tutumlarını ve inançlarını büyük ölçüde içinde oluştuğu hakim sosyoekonomik ortamın bir ürünü olarak gören bazı Marksist düşünürlerin ilgisini çekecek çok şey olacaktır (Wood 1981) .

Kohut'un inisiyatif ve eylem merkezi olan “iki kutuplu benliğini” terimin diğer bazı yaygın kullanımlarıyla karıştırmamak önemlidir. Kohut'un takipçileri tarafından kullanılan "benlik" terimi tamamen

İnsan davranışında özgür iradenin merkezi ve sorumluluğun temeli olarak öne sürülen filozofların “esas benlik”inden veya Kohut'un (1977) dediği gibi “aksiyomatik benlik”ten farklıdır . Bu " öz benlik"in uzun bir felsefi tarihi vardır ve metafiziksel "töz" kavramıyla ve teolojik "ruh" kavramıyla ilişkilidir . Bilinçdışı ya da gelişimsel bir yönü yoktur ve doğasını ortaya çıkarmak için klinik ortamda empati ve iç gözlem yöntemi uygulanmaz. Bununla birlikte, örneğin Kierkegaard veya Augustine'in çalışmalarında ifade edilen kişisel iç gözlem, bazen yazarların seçimlerden sorumlu olan gerçek, sahici veya felsefi bir benlik olarak gördükleri şeye ışık tutar.

Sartre'ın Benlik Tanımı

Bu programatik benliğin modern ya da varoluşsal versiyonu , yine yalnızca bilinçli fenomenolojik psikolojiyi kullanarak, benliğin bir özü olmadığını ancak birey hayatta ilerledikçe kendisini şu ya da bu şekilde biçimlendirme yeteneğine sahip olduğunu varsayar. Sartre ve diğer varoluşçu filozoflar, hipotezlerini veya kanaatlerini psikanalizin ampirik verileriyle bütünleştirme girişiminde bulunmadılar. Bir sonraki bölümde tartışılan İngiliz psikanaliz yazarları grubu, varoluşsal anlamda hastanın etrafındaki dünyayı vurgulayan, ancak aynı zamanda teorilerini Freud'un görüşleriyle uzlaştırmaya çalışan ya da en azından deneyen klinisyenlerdir. klinik psikanalitik deneyimi ve bilinçdışını kullanmak.

Murdoch'un (1980) Sartre'ın (1964) Bulantı'sına ilişkin tartışması , bunu insanlığın durumuna ilişkin bir yorum olarak görüyor. Sartre , Varlık'la doğrudan ilişkimizin "kasvetli" veya "viskoz" bir his taşıdığında ısrar ediyor , ancak bunun neden olması gerektiğine dair hiçbir açıklama yapmıyor. Bu fikir ilk olarak, belki de uygun bir şekilde, onun Savaş Günlükleri'nde (1984) ortaya çıktı. Sartre'a göre var olan şey acımasız ve isimsizdir; bu saçma olan ve doğrudan bize verilen temel kendinde-varlıktır.

Varlık ve Hiçlik kitabının "Varlığın Açığa Çıkması Olarak Nitelik" bölümünde "viskozun büyüsünü" tartışır. Bu, doğrudan ve somut bir varoluşsal kategoridir. Sartre'ın " fenomenolojisi" absürd veya acımasız kendinde-Varlığa ilişkin doğrudan deneyimimizi mide bulandırıcı bir deneyim olarak sunar.

Bireyin Varlığı kendinde-Varlığı var olan her şeyle paylaşır ama aynı zamanda kaçınılmaz bir sonuç olan kendi-için-Varlığı da içerir.

insan bilincinin bir devamı ve ayrıca Sartre'ın başkaları için-Varlık olarak adlandırdığı Varlığın üçüncü bir biçimi. Bu ikincisi , örneğin diğerinin bakışının ( le care) hızlandırdığı belirli durumlarda yaşanan doğrudan utanç yoluyla, bireyi diğerleriyle ayrılmaz bir şekilde birbirine bağlar .

Sartre'a göre varoluş özden önce gelir ve bireyler seçimlerden kaçamayacakları için isteseler de istemeseler de kendilerini yaratırlar. Tanrı'dan insan doğası yoktur, insana öz yoktur ve Tanrı yoktur. İnsanlar , eylemlerinde geriye dönük olarak ortaya çıkan kendi hedeflerini ve ideallerini yaratırlar . Özgür olmaya “mahkumuz” ve özgürlük farkındalığımıza ıstırap eşlik ediyor. Bu ıstıraptan kurtulmak için Tanrı'yı, kalıtımı, yetiştirilme tarzını, koşulları, bilinçdışını vb. suçlayabiliriz , ancak bunların hepsi Sartre'ın mauvaise foi (kötü niyet) dediği şeylerdir.

Bireyin işlevsel ideali veya ideal benliği ve değerleri eylemlerde ortaya çıkar. İlk önce orijinal bir seçim veya temel proje tarafından belirlenirler. İnsanların temel projesini, eylemlerini inceleyerek keşfediyoruz; temel proje, bireyler kendi geleceklerine doğru ilerledikçe kendini ortaya koyar.

Sartre'ın tüm takipçileri, bireyin yalnızca eylemlerin ve bilinçli veya bilinç öncesi amaçların toplamı olduğu fikrini vurguluyor. Tüm varoluşçular temel bilinçli tercihin hayatımızın anahtarı olduğunu vurgular. Freud'un bilinçdışını ve davranışçılık gibi diğer determinist psikolojileri mauvaise Joi'nin (kötü niyet) tezahürleri olarak görüyorlar. Tüm varoluşçular bireysel ruhun id, ego ve süperego gibi yapısal bileşenlere ayrılmasına karşı çıkarlar (bkz. Chessick 1984). Birey bir öz ya da varlık olarak değil, bir süreç olarak görülür, çünkü yaşam, bilinçli seçimler yapma ve dolayısıyla gerçekleştirilen faaliyetlere yansıyan bir benlik oluşturma özgürlüğü aracılığıyla olanaklarla donatılmıştır.

Sartre'ın Freud'a yönelik saldırılarını Freud'un gerçek öğretileriyle uzlaştırmak için güçlü girişimlerde bulundular . Hanly (1979), varoluşçu filozoflar ve psikoterapistler ile Freudcu psiko analistler arasında uzlaşmaz tutum ve yaklaşım farklılıklarının devam ettiğini ikna edici bir şekilde göstermiştir . Kohut'un daha sonraki (1977) “geniş anlamda kendilik psikolojisi”, her ne kadar bilinçdışı kavramını korusa da, bütünsel bir epistemolojik konum söz konusu olduğunda felsefi yönelim açısından Freud'dan ziyade Sartre'a daha yakındır.

Hem Sartre hem de Freud, kişinin bilmediği ve belirli koşullar altında bilinebilecek bir şeyin var olduğu konusunda hemfikirdir. Freud'a göre bu, bastırmayı ve bilinçdışını ima eder; Sartre'a göre, kendini kandıran birleşik bir ruh - kendini kandırma veya kötü niyet, Freud'un "reddi" ve Kohut'un "dikey bölünmesine" daha yakın bir kavram.

Sartre, insanların her şeyi kapsayan ve yabancılaştırıcı bir dünyada özgürlüklerini gerçekleştirmek için mücadele ettiğine inanıyor. Sartre'nin (1976) daha sonraki yazılarında maddi gerçeklik, “pratik-atıl”, yani projelerimize direnç gösteren, bilgimizi sınırlayan ve yaşamak için tek aracımız olan toplam çevremiz olarak tanımlanır. İnsan , insana alerjisi olan bir evrene atılmış bir varlıktır . Sartre, insanı kasvetli bir şekilde "yararsız bir tutku" olarak tanımlar; bu anlamda, insanın özgürlüğü ya da kendisi için-Varlık'ın temel projeyi gerçekleştirme çabası, insan öldüğünden beri başarısızlığa mahkumdur.

Çözülmemiş bireysel insan özgürlüğü meselesi, felsefe ve psikolojideki en temel ve tartışmalı sorunlardan birini oluşturmaktadır ve daha sonraki bölümlerde anlatılacak olan Sartre'ın “temel projesi” ile Kohut'un “çekirdek benliğe ilişkin temel programı”nın arkasında gizlenmektedir . Barnes (1980-1981) tarafından gözden geçirilen Sartre'ın çeşitli “benlik” kavramları ile Kohut'un psikanalizdeki “benlik”i arasındaki uzlaşmaz farklılıklar kolaylıkla görülebilir. Kohut'un çalışması bazen iddia edildiği gibi varoluşçu felsefenin bir versiyonu değildir .

Dryud (1984), Sartre'ın söz öncesi gelişimsel tarihi HS Sullivan'ın yaptığı gibi ele aldığını belirtmektedir: Önemlidir ancak analiz edilemez; Daha sonra Sartre bu aşamadan "ön-tarih" olarak söz eder. Dryud, Kohut'un ilktarihin analiz edilemez olduğu konusunda Sartre ile aynı fikirde olmadığına işaret ediyor . Hem Sartre hem de Sullivan'ın, Winnicott'un “sahte benliğine” çok benzeyen ve Lacan'ın (bkz. Bölüm 17) egoyu “düşman” olarak görmesi gibi (s. 234-235) benliği bir uzlaşma olarak gördüklerini sürdürür. Sartre, esas olarak, seçimler yapan bir fail olarak benlik modelini kullanır ve onun sözde varoluşsal psikanalizi, "her yaşayan kişinin kendisini bir kişi haline getirdiği öznel seçimleri" gün ışığına çıkarmak için tasarlanmış bir metodolojidir (Mitchell 1984, s. 13). 258). Ancak Freud'a göre zihin, kişinin hiçbir zaman kendi nedensel etkisini yaratamayacağı psişik determinizm ilkesine göre çalışır; özgür irade ve özgür seçimin bu teoride hiçbir statüsü yoktur. Freud, insan deneyiminin büyük ölçüde bilinmeyen güçler tarafından yönlendirildiğini, iç baskıların ve uzlaşmaların doğrudan bir ürünü olduğunu tasvir eder.

_xKohut'un Erken Benlik Tanımı

Kohut'un kendilik psikolojisinin kuruluşuna ilk kesin katkı olan “Narsisizmin Formları ve Dönüşümleri” (1966) adlı eseri, psikanaliz kurumu tarafından genel olarak kabul edildi. Kohut'un çalışmalarının incelenmesi, Kohut, Freud, Sartre ile filozofların ve psikologların "benlik" hakkındaki diğer çeşitli görüşleri arasında açık farklılıkların ortaya çıktığını göstermektedir.

Narsisizmin Biçimleri ve Dönüşümleri, narsisizmin antitezinin nesne ilişkileri değil, nesne sevgisi olduğunu belirterek başlıyor. Bu nedenle, bir kişinin çok sayıda tanıdığı olabilir, ancak nesne sevgisi olmayabilir. Tersine, bir münzevi teorik olarak narsisizmin gelişim aşamasını geçmiş olabilir ve münzevinin hiçbir nesne ilişkisi olmamasına rağmen nesne sevgisine sahip olabilir. Bir birey , ne yazık ki bazı Amerikan başkanlarında ya da patolojik medya "kişiliklerinde" gördüğümüz gibi, o kişiyi "popüler" yapan çok sayıda nesne ilişkisine sahip olabilir . Öte yandan nesne sevgisi, nesneyle devam eden deneyimler arasında geçiş yapan, nesnenin gerçekçi intrapsişik temsiline dayanan, nesnelerle olgun bir ilişkiyi temsil eder.

Narsisistik kendiliğin (daha sonra büyüklenmeci kendilik olarak anılacaktır) arkaik oluşumları ve idealleştirilmiş ebeveyn imagosu, Kohut'un çalışmalarında, bebeğin mutlulukla deneyimlediği birincil narsisizm dengesinin bozulmasının kaçınılmaz sonucu olarak tanıtılır. Bu noktada Kohut, idealize edilmiş ebeveyn imagosunun ağırlıklı olarak dürtü kontrolüyle ilişkili olduğunu, narsisistik (büyüklenmeci) benliğin ise dürtüler ve gerilimlerle yakından iç içe geçmiş olduğunu söylüyor. Bu iki yapının bilinç öncesi türevlerinden bahseden Kohut, “insanın idealleri tarafından yönlendirildiğini ancak hırsları tarafından itildiğini ” belirtmektedir (s. 435).

"Narsisizmin Biçimleri ve Dönüşümleri"nde Kohut, narsisistik (büyüklenmeci) benliğin ve idealleştirilmiş ebeveyn imagosunun yavaş yavaş egomuzun ağına entegre edilmesi gerektiğini düşünüyor; Freud'da olduğu gibi ego ve olgun benlik dikkatli bir şekilde farklılaşmamıştır. Zaten "Formlar ve Dönüşümler"de "ego" terimi bilinçli zihinden uzak ve daha sabit olan organizasyonları, işlevleri ve yapıları temsil etmek için kullanılırken , "benlik" deneyimsel bilince daha yakın olup kabaca kişiyi temsil eder. birey öznel olarak kendisinin olduğunu hisseder. Narsisistik (görkemli) kendiliğe hakim olma kavramı hâlâ biraz belirsiz bir şekilde egonun narsisistik enerjileri dizginleme ve narsist enerjileri dönüştürme kapasitesinin bir fonksiyonu olarak sunulmaktadır.

sisistik takımyıldızları daha yüksek derecede farklılaşmış yeni psikolojik konfigürasyonlara dönüştürür.

Kohut'un ilk çalışmalarında, bu tür bir ustalığın sonucu zaten yaratıcılığın gelişimi, geçiciliğin kabulü, empati kapasitesi, mizah duygusu ve “bilgelik ” olarak tanımlanıyor. Ancak bunlar esasen narsisizmin dönüşümünde başarılı ego işleyişinin türevleri olarak algılanıyor. Sonunda, Kohut'un neden bu önemli katkıyla yetinmeyip ilk kitabı The Analysis of the Self'de (1971) geleneksel psikanaliz teorisinin ana akımlarından ayrılmaya başladığını sormamız gerekiyor. Bu sorunun cevabı kendilik psikolojisinin kökeninin ve süregelen öneminin anahtarıdır.

Benlik ve Nesne:
Fairbairn, Winnicott, Balint
ve RD Laing

Benlik kavramını kullanan üç psikanalitik teori Kohut'un çalışmalarıyla benzerlik göstermektedir ve çoğu zaman onun görüşleriyle karıştırılmaktadır. Fairbairn, Winnicott ve RD Laing'in teorileri farklı benlik anlayışlarını kullanır ancak hepsinin Kohut'la ortak noktası, benliğin en başından itibaren anneyle etkileşimden itibaren şekillendiği ve oluştuğu veya Winnicott'un (1965) belirttiği varsayımdır. kolaylaştırıcı ortamı çağırır. Bu, özellikle ruhun içsel olarak içe yansıtma ve yansıtma döngüleri yoluyla geliştiğine inanan Melanie Klein ve diğer nesne ilişkileri teorisyenlerinin görüşleriyle keskin bir tezat oluşturuyor. Bu gelişimin çevresel etkilerden nispeten bağımsız olduğu ve daha çok yapısal yoğunluğa veya dürtü takımyıldızlarının genetik açılımına bağlı olduğu görülmektedir .

Fairbairn'in Görüşleri

WRD Fairbairn (1889-1964), teorilerini Melanie Klein'ın çalışmalarına tepki olarak oluşturdu çünkü teorilerinin sözde biyolojik veya "id" temellerinin ortadan kaldırılması gerektiğini düşünüyordu. Fairbairn'e göre birey, doğuştan gelen enerjisinden kaynaklanan saf bir egoyla başlar.

kendini geliştirmeye çalışır. Çalışması, egonun hem normal hem de patolojik gelişimde bölündüğünü varsayması nedeniyle zorluk çekiyor. Fairbairn'in bölünmüş psişik benliğinin kesin metapsikolojik anlamı açık değildir; örneğin tanımlanamayan “içselleştirilmiş nesne” kavramını kullanıyor. Fairbairn teorilerinde “ego”yu “psişik benlik” anlamında kullanır (Guntrip 1974, s. 833). Sorun, egonun id ile mücadelesinden ziyade, bu bölünmüş psişik benliğin dış dünyayla başa çıkma mücadelesidir. Fairbairn'e göre "kimlik" yoktur. Fairbairn bu nedenle Freud'dan temel olarak farklıdır ve Rangell (1985, s. 306-310) tarafından ayrıntılı olarak tartışıldığı gibi tamamen farklı bir metapsikoloji sunar.

Fairbairn, Winnicott ve Balint çevrenin ve annenin etkisinin önceliğini vurguluyor. "Yeterince iyi annelik " (Winnicott 1958) gerçekleşmediği sürece, bebek giderek daha fazla fantezi nesnelerinin iç dünyasına gider, ancak ego her zaman nesneleri arar ve onlara ihtiyaç duyar ve onlarla her zaman bir ilişki içindedir. Ego asla soyut bir işlevler veya alt sistemler kümesi olarak görülmez. Fairbairn'e göre, tamamen Freudyen olmayan bir tanımla libido, her zaman deşarj arayışından ziyade nesne arayışıdır; “Libido”, egonun farklılaşmasını ve büyümesini mümkün kılan iyi nesneler arayışının enerjisidir.

Kohut'un daha sonraki çalışmalarında olduğu gibi Fairbairn, saldırganlığı bir içgüdü olarak değil, libidinal dürtünün engellenmesine bir tepki olarak görüyor. Fairbairn, Freud'un oral-anal-fallik aşamalarını reddeder ve bunların yerine üç gelişim aşamasını koyar: bebekliğin olgunlaşmamış bağımlılığı, bir geçiş aşaması ve eşit yetişkinler arasında nihai bir olgun bağımlılık. Bu son aşama, tüm yetişkinlerin ihtiyaç duyduğu "empatik matris"i vurgulayan Kohut'un daha sonraki çalışmalarıyla bazı yüzeysel benzerliklere sahiptir.

Fairbairn (Guntrip 1974) psişik kendilikte üç katlı bir bölünme ve "içsel ego-nesne ilişkileri " adını verdiği içsel bir mücadele sunar. Doyumsuzluk durumundaki çocuksu libidinal ego (Freud'un kimliğine benzer), Fairbairn'in çocuğun ihtiyaçlarını heyecanlandıran ancak asla tatmin etmeyen "heyecan verici nesne" olarak adlandırdığı içsel kötü bir nesneyle ilişkilidir. Bu "libidinal egoyu harekete geçiren nesne", kendisinden sürekli uzaklaşan bir kadını takip eden bir erkek hastanın rüyasında klinik olarak örneklenmektedir.*

'Fair bairn, Guntrip ve daha sonra iddiaya göre Kohut tarafından intrapsişik veya kendilik durumlarını göstermek için açık rüya içeriğinin kullanılması, geleneksel psikanalistler tarafından çok eleştirildi. Bu konu 11. ve 19. Bölümlerde tartışılmaktadır.

Kendiliğin bir sonraki bölümü, reddeden nesnelerle özdeşleşmeyi temsil eden çocuksu antilibidinal egodur (Freud'un süperegosunun sadist kısmı); bireyin kendi libidinal ihtiyaçlarına karşı çevrilir . Kendiliğin bu yönünün klinik bir örneği, " anti libidinal , egoyu reddeden nesne" bir kadın hastanın rüyasında sunulur: "Küçük bir kızdım, seni gördüm ve ona ulaşırsam güvende olacağımı düşündüm." .' Ve sana doğru koşmaya başladım. . . ama başka bir küçük kız yüzüme tokat attı ve beni uzaklaştırdı.”

Kendiliğin ya da merkezi egonun (Freud'un egosu) üçüncü yönü, gerçeklikle baş etmeye çalışan ve bunu yaparken de ebeveynleri (ideal nesne, Freud'un süperegosunun ahlaki yönü) idealleştirmeye çalışan günlük yaşamın bilinçli benliğidir. Böylece “merkezi ego-ideal nesnesi” güçlenme ve uyum sağlama amacıyla ebeveynlerle iyi ilişkileri korumaya çabalar.

Fairbairn'in analizörü ve öğrencisi Guntrip, [*]Fairbairn'in çocukluktaki libidinal egosunda olduğu varsayılan şizoid hastalarda nihai bir bölünme ekledi . Bu yön yaygaracı, oral olarak aktif histerik libidinal ego ve derinlemesine içine kapanık, pasif şizoid libidinal ego olarak ikiye ayrılır . Bu ikinci "gerilemiş ego" hasta tarafından kompülsif bir uyku ihtiyacı, bitkinlik, bir hiçlik hissi , kendiliğin bir parçasını kaybetmişlik hissi, bağlantıdan kopmuşluk duygusu olarak deneyimlenir ; bunlar şizoid durumların yaygın olarak rapor edilen fenomenleridir. kişinin kendisi ile dünya arasında bir cam levha olduğunu hissetmesi gibi. Guntrip (1974), hastanın kronik olarak öfkeli kalarak ve enerji seviyesini korumak için mücadele ederek bu yok oluş duygusundan korunabileceğini belirtmektedir. Bu, Kohut'un (1977) hastanın tükenmiş, boş bir kendiliğin dayanılmaz öznel duygusuna karşı savunma yapmak için her şeyin sözde dramatizasyonunu ürettiğini ileri süren daha sonraki teorisiyle karşılaştırılmalıdır .

Fairbairn (1963) karmaşık görüşlerinin bir sayfalık özetini yayınladı. Guntrip (1974), görünüşte metapsikolojik olarak savunulamaz olan içselleştirilmiş nesneler kavramına dayanan bu teoriyi açıklamaya çalışır . Kernberg (1980), Guntrip of Fairbairn'in teorisinin kullanımına ilişkin bazı teşvik edici fikirler sunar ve her ikisini de kendi bakış açısıyla eleştirir. Klein ve Tribich (1981), Kemberg'in Fairbairn'e yönelik eleştirisini şiddetle kınıyor; Fair Bairn'in nesne ilişkileri teorisini Kernberg'inkine tercih ediyor gibi görünüyorlar . Benliğin psikolojisi, Fairbairn'in nesnesine bazı benzerlikler taşısa da

ilişkiler teorisi, İngiliz ekolü ve Kemberg'in tanımladığı gibi bir nesne ilişkileri teorisi değildir. Ancak Fairbairn, Balint ve Winnicott'un temel kişiliğin oluşumunda hayati önem taşıyan anne-bebek etkileşim ortamına yaptıkları merkezi vurguyu paylaşıyor . Bu anlamda “modern” ya da yeni-nesne ilişkileri teorisidir.

Robbins (1980), nesne ilişkileri teorisindeki mevcut tartışmayı gözden geçirerek Kohut'un görüşleri ile Fairbairn'in fikirleri arasındaki çarpıcı benzerliğe dikkat çekiyor. Robbins, Fairbairn ve Kohut'un görüşlerini Klein ve Kemberg'in görüşleri ile karşılaştırıyor ve bunların da birbirleriyle yakından ilişkili olduğunu düşünüyor.

Robbins'e göre Fairbairn'in terminolojisi kafa karıştırıcıdır çünkü Fairbairn egoyu basit bir intrapsişik yapıdan ziyade birincil benliği belirtmek için belirsiz bir şekilde kullanır. Robbins, Fair Bairn'i eleştirir çünkü ikincisinin teorisi, kısmi nesneler ve duygulanımlar arasında ayrım yapma ve deneyimi içe yansıtma, ayırma ve yapılandırma kapasitelerini varsayar; bunların hepsi de bebeğin kapasitesinin ötesinde olabilir . O ekler:

Onun temel fikirleri Kohut'un habercisidir; özellikle libidoyu azaltması, saldırganlığı bir parçalanma ürünü olarak kavraması ve dinamik bir yapı olarak kendilik ile empatik kendilik nesnesi arasındaki temel ilişkiye odaklanması. Böyle bir ilişki başarısızlıkla sonuçlandığında veya hayal kırıklığına uğradığında, hem Fairbairn hem de Kohut öfkenin ifadesini, sapkın, oto-erotik fenomenlerin gelişimini ve genel bir kopukluk ve ilgisizlik tablosunu anlatırlar (s. 484).

Winnicott'un Görüşleri

, "ego-orgazm" gibi şüpheli ve kafa karıştırıcı bir terminoloji kullanan muhteşem, sezgisel bir doktordu . Psikanaliz gerektiren Oedipal hastalar ile "yönetim" veya kendi deyimiyle egoya uygun bir tutma ortamı gerektiren Oedipal öncesi vakalar arasındaki farkı vurguladı. En önemli kavramları arasında "geçiş nesnesi" ve "kolaylaştırıcı çevre" kavramlarıyla ilişkilendirilen gerçek ve sahte kendilik kavramları yer alır (Winnicott 1953, 1958, 1965).

Sahte benlik, erken dönem empatik olmayan anneliğe tepki olarak gelişir ve uyumlu olmayı öğrenmekle ilgilidir; asla kişinin kendi özgün benliğini ve onun ihtiyaçlarını keşfetmemesiyle ilgilidir. Kohut (1984) defalarca bahseder

Psikanalizde hastanın sürekli uyumu, başa çıkılması en zor dirençlerden biridir. Sahte benlik belirli bir içsel katılık ve özerklik eksikliği ya da kendiliğinden duygular üretir ve gerçek benliği gizli tutma işlevi görür. Hasta devre dışı bırakılır. Winnicott'a göre, patolojik sahte öz-uyumun ortadan kalkabilmesi ve terapötik durumda gerçek bir duygu ve duygu alışverişinin ortaya çıkabilmesi için bunun sıklıkla terapötik gerileme yoluyla çözülmesi gerekir . Bu , ortaya çıktığında derin bağımlılığa gerileme zamanıdır .

Kohut'tan önce Winnicott (1958), hastanın analistin başarısızlıklarından yararlandığını yazar; bunlar terapötik olarak kullanılabilir ve hastanın öfkelenebileceği geçmiş başarısızlıklar olarak tedavi edilebilir. Bu sahte ve gerçek kendilik kavramı , psikoterapide genellikle uyumu büyük bir sorun olarak sunmayan borderline hastalardan ziyade, Winnicott'un şizoid alt değişken olarak adlandırdığı şeye aittir . Ancak gerçek benlik ile sahte benlik arasında bölünmüş olan hastaları, Kohut'un belirli narsisistik kişilik bozukluklarına ilişkin tablosuna çok benzeyen terimlerle tanımlıyor. Winnicott (1965) şöyle yazıyor: "Bu tür kişilerde kültürel uğraşlar yerine aşırı huzursuzluk, konsantre olamama ve bireyin yaşam süresinin bunlara tepkilerle doldurulabilmesi için dış gerçeklikten gelen etkileri toplama ihtiyacı gözlemlenir. çarpışmalar” (s. 150).

Ödip öncesi hasar görmüş hastaların yönetimine ve yeterince iyi annelik kavramına vurgu yapan Winnicott, ortamın psikoterapide kullanılan yorumlarla eşit veya daha önemli hale geldiğine inanmaktadır (Greenberg ve Mitchell 1983). Winnicott'a göre olgunlaşma, kolaylaştırıcı ortamın kalitesini gerektirir ve ona bağlıdır. Bu ortamdaki bebek nesneyi yaratır ve yeniden yaratır. Winnicott'a (1965) göre nesne, ilk etapta öznel bir olgudur ve onun "öznel nesne" olarak adlandırdığı bir olgudur. Daha sonra nesnel olarak algılanan bir nesne haline gelir; bu, “nesnel bir öznenin”, yani “benlik fikrinin ve kimliğe sahip olmaktan kaynaklanan gerçek olma duygusunun” oluşmasının bir işlevidir. Benliği, (1971) "ben olan, yalnızca ben olan, olgunlaşma sürecinin işleyişine dayalı bir bütünlüğe sahip olan kişi" olarak tanımlayan Winnicott'a göre benliğin ego ile aynı olmadığına dikkat edin. Buradaki kilit nokta, benliğin şekillenmesinde ve gelişmesinde annenin sahiplenme niteliğinin çok önemli bir role sahip olmasıdır.

Cassimatis (1984) Kohut'un "Winnicott'un epigramatik fikirlerini genişlettiğini ve şunu göstermede büyük katkı sağladığını" yazar:

analizi (ve saygı/veya saygı) , klasik analitik yaklaşımlardan ve yorumlardan önce gelmelidir” (s. 69). Doğru ve sahte kendilik meselesiyle Winnicott (Kohut'un yaptığı gibi), Cassimatis'e göre klinik psikoterapi ve psikanalize “varoluşsal” meseleleri sokar. Onların çalışmalarını, Kierkegaard'ın teolojik imalarla "gerçek" bir bireyi kastettiği gerçek bir benlik olma arzusu hakkında yazan Kierkegaard'ın (1859) çalışmasıyla karşılaştırır.

Birincil Narsisizm ve İkincil Narsisizm: Balint

Birincil narsisizmle ilgili iki temel karşıt görüşü ayırt edebiliriz . M. Balint (1896-1970) böyle bir şeyin olmadığı konusunda ısrarcıydı. Fairbairn'in izinden giderek (1953) bireyin "birincil nesne sevgisi" ile doğduğunu ileri sürdü. Başlangıçta bebek, kişinin ihtiyacını önce nesneye iletmesine gerek kalmadan kişiyi tatmin edecek bir nesne arar. Sezgisel, tamamen empatik, her şeyi seven anne nesnesine yönelik ilk arzudur. Balint'in teorisinde birincil narsisizme yer yoktur ve gelişimin, birincil nesne ilişkilerinden olgun nesne sevgisine doğru hareket ederek kesinlikle nesne ilişkileri çizgisi boyunca ilerlediğine inanır. Eagle (1984), bebekler ve çocuklarla yapılan çalışmalardan elde edilen ve bu görüşü destekler görünen deneysel kanıtları gözden geçirmektedir.

Basch (Stepansky ve Goldberg 1984) bu konuyu ele alarak Ferenczi'ye, Kohut'un olgunlaşmanın içgüdüsel hüsran ve çatışmaya değil, “içgüdüsel olarak güçlenen genetik kalıplar ile genetik kalıplar arasındaki uyumlu etkileşime” dayalı olduğu yönündeki can alıcı varsayımıyla sonuçlanan bir insani gelişme yaklaşımı kurmasıyla itibar eder. Bakıcının bebeğin duygusal iletişimine verdiği empatik tepkide vücut bulan potansiyeli serbest bırakan mekanizmalar” (s. 12). Basch, bu insani gelişme kavramının Freud'dan bu yana elde edilen bilimsel bulgularla tutarlı olduğunu öne sürüyor. Bu nedenle kendilik psikolojisi “psikanalitik teoriyi bilimsel saygınlığa kavuşturdu” (s. 37). Ancak Kohut'a (1977) göre bir bebeğin benliğinin “sanal” bir benlik olduğunu unutmayın (s. 101). Bu , Klein'da olduğu gibi en azından potansiyel olarak dile getirilebilecek fanteziler açısından değil , gerilimin artması veya azalması açısından tanımlanmalıdır . Bu yaygın bir kafa karışıklığı kaynağıdır ve Kohut, bebeğe karmaşık ego işlevleri atfetme tuzağına düşmekten bir dereceye kadar kaçınır.

Öte yandan Freud, bebeğin buradan geçtiğine inanıyordu.

herhangi bir ego çekirdeğinin gelişmesinden önce basitçe vücut durumlarının bulunduğu otoerotizm başlangıç durumu, ego çekirdeklerinin oluşumuyla başlayan ve bu ego çekirdeklerinin libido ile yoğun bir yatırımını temsil eden birincil narsisizm aşamasına kadar. Daha sonra, libido egodan arındırıldıkça (Freud tarafından benlik yerine kullanılır) ve nesnelere veya nesne temsillerine yatırım yapıldıkça, birincil narsisizm aşamasından nesne sevgisi durumuna kademeli bir geçiş meydana gelir. Freud bu konuda spesifik değildir.

İkincil narsisizm de farklı yazarlar tarafından farklı şekilde tanımlanmaktadır . Freud'un ikincil narsisizmi, libidonun savunma amaçlı olarak nesnelerden geri çekilmesi ve egonun ya da benliğin yatırımına geri çekilmesidir, ancak tüm ikincil narsisizm sadece patolojik değildir. Mahler ve ark.'nın belirttiği gibi, yapı oluşumunun değişimleri açısından bu geri çekilmenin bir kısmı normaldir. (1975) “sağlam ikincil narsisizm” olarak adlandırmaktadır. Öte yandan Balint, birincil narsisizm diye bir şey olmadığı için tüm narsisizmin ikincil narsisizm olduğunda ısrar ediyor. Kohut, narsisizmin bağımsız bir gelişim çizgisi izlediğini, ikincil narsisizm kavramını tamamen bir kenara attığını ve narsisizmin ilkel formlardan olgun formlara dönüşümlerini tanımladığını savunuyor.

Freud'a göre narsisistik bozuklukların psikanalitik tedavisi son derece zordur. Libidolarının çoğunu egoya ya da kendiliğe yatıran hastaların nesnelere yatırım yapacak libidoları yoktur ve bu nedenle hiçbir aktarım oluşamaz. Sonuç olarak bu hastalar, bir aktarım nevrozunun gelişmesini ve yorum yoluyla çözülmesini gerektiren Freud'un psikanalizine uygun değildir . Narsisizme aşağılayıcı, kasvetli bir çağrışım ima ediliyor.

BALINT'IN GÖRÜŞLERİ

Balint'e (1968) göre, klasik nevrotik olmayan ancak bozuklukları bastırma bariyeri pekişmeden başlayan hastaları tedavi eden psikoterapistlerin, " temel bir hatayı" düzeltmek için hastaya "yeni bir başlangıç" sağlamaları gerekir. Terapist, hastaya erken dönemde uygulanan empatik olmayan anneliği düzelten duygusal bir deneyim olan bir atmosfer sağlamaya çalışır. Balint'i takip edenler, hastanın terapistten kesinlikle empati kurması gerektiğini ve uygunsuz sözlü yorumların tehlikesini vurguluyor; Bu tür hastaların başarılı bir şekilde tedavi edilmesi için aktarımın yorumlanmasından ziyade Balint tarafından tanımlanan empatik etkileşimler esastır .

Psikanalizdeki uygun gerilemede, Balint'in (1968) iyi huylu gerileme olarak adlandırdığı - umutsuzluk ve tutku gibi işe yaramaz niteliklere sahip olan, haz uğruna kötü niyetli gerilemeden ayırmak için - hasta Balint'in "arglos" durumu dediği duruma ulaşır. Bu durumda analist, hastanın "yeni bir başlangıcın" ve temel hatadan kurtulmanın özü olan ihtiyaçlarını ve tatmin özlemlerini fark etmelidir. Balint'in yeni bir başlangıç için kesinlikle gerekli bir önkoşul olarak gördüğü arglos durumu, hastanın birincil aşka duyduğu özlemle açıklanmaktadır.

Bu durum sırasında sağlanan özel atmosfer, kitlesel tatminden çok tanınmayla ilgilidir. İhtiyaçların yalnızca göstermelik tatmini sağlanıyor ve Balint'in görüşlerinde yavaş bir evrim yaşanıyor, böylece doğrudan tatminin işaretleri azalıyor; hastanın ihtiyacının tanınması ve terapistin dikkat çekmemesi temel unsurlardır . Kohut'un teorilerinin bu görece kaba öncüsünde bile, Balint'in öğretmeni Ferenczi'nin (1955) büyük ölçekte hastanın ihtiyaçlarını karşılamak için gerçek bir çaba sarf edilmesi gerektiğini savunan daha karmaşık olmayan görüşlerinden bir uzaklaşma söz konusudur. temelde hem terapist hem de hasta için her zaman kaosa ve yıkıma yol açan bir prosedür (Chessick 1974).

İlk vakalarında Balint, hastaların kendisinden önce ip atlamalarına veya takla atmalarına izin veriyordu; Balint, Kohut'un aynalayan kendiliknesnesi olarak adlandıracağı şekilde işlev görüyordu. Çok geçmeden bu tür "düzeltici duygusal deneyimlerin" bile geçici olmadığı sürece faydasız olduğunu fark etti. Ancak hastanın teşhirci ihtiyacını sezgisel olarak tanıması ve yorumlaması, kendilik psikolojisi kavramlarına doğru atılmış ilk adımdı.

Terapistin, hastanın yeni bir başlangıç yapmasını sağlamak amacıyla hastanın ihtiyaçlarını ve özlemlerini tanıdığını iletebilmesinin klinik açıdan değerli iki yolu vardır. Balint bu farkındalığı hastaya örneğin bir açıklama veya yorumla ya da belki de ihtiyacın sembolik bir şekilde karşılanmasıyla iletir. Kohut'un yöntemi daha inceliklidir: Hasta, terapistin kendi ihtiyaçlarını empatik bir şekilde tanımasını, terapinin ortamı ve yorumların tonu, ifadesi ve zamanlaması aracılığıyla deneyimler. Hem Balint hem de Kohut mantıksız bir şekilde eleştirildi ve hastaya kitlesel olarak bir tür doğrudan tatmin sağlamaya çalışmakla suçlandı. Buna kalkışan terapistler psikanalistler ya da psikanalitik psikoterapistler değildir; bu tür davranışlar her zaman yeterince analiz edilmemiş bir terapistin yaptığı bir eylemdir.

Balint ve Winnicott, arkaik aktarımlar kavramını preödipal bozuklukların tedavisine dahil ettiler. Preödipal bozukluğu olan hastaların gerilemelerinde oluşan aktarım, çocukluk çağındaki libidinal ihtiyaç boşaltımlarına yönelik arzuların baskı bariyerinin aşılmasını temsil etmez. Bunun yerine, ilk başta yoruma değil (hatta yorumlar karışabilir) terapist-hasta ilişkisinin kalitesine yanıt veren bazı arkaik aktarım benzeri durumlar gelişir . Söz konusu özlemler daha "arkaik"tir ve Modell, Little, Kohut, Gedo ve daha pek çok kişi bu özlemleri tanımlamaya çalışmıştır. Bu arkaik aktarımları klasik psikanalitik teori açısından tartışmak zordur ve bunları anlayıp tedavi edecek duyarlı bir terapist gerektirir. Kohut'un çalışmalarından önce yetenekli klinisyenler genellikle bunlara sezgisel olarak yanıt veriyorlardı .

Little (1981) “temel birlik”i tartışırken arkaik aktarımın bir örneğini sunar : ortakyaşamdan önce, Klein'ın paranoid-şizoid konumundan önce, doğumda meydana gelen birincil, toplam farklılaşmamışlık. Temel birliğin zamanından önce bozulmasına bir hiçleşme kaygısı eşlik eder ; Little'a göre temel birlik, bunu yalnızca fanteziye havale edemeyen borderline hastalarda çok önemli bir konu haline geliyor. Terapistle birlikte bu noktaya geri dönmeli ve psikanalitik psikoterapideki bu temel birlikten ayrılma konusunda tekrar tekrar çalışmalıdırlar. Söylemeye gerek yok, bu tür arkaik aktarımlarla uğraşırken terapistin üzerine ağır bir karşı aktarım yükü bindirilir.

Ne yazık ki, Balint ve Little'ınki gibi teorik formülasyonlar, yetişkinomorfik hatalara dayanmaktadır ve bunların mistik bir yönü vardır. Bazı hastalar için özel bir atmosfer sağlamaya yönelik kasıtlı girişimler manipülatif, aşırı dramatik ve mistiktir. Tüm hastalara (Stone 1961) doktorluk mesleği ve terapistin gerçek benliği sunulmalıdır . Hastaya empatik annelik sağlamaya çalışırken hangi özel tekniklerin kullanıldığı açık değildir. Yeterince iyi tutma kavramı hakkındaki bu belirsizlik, Winnicott, Balint ve Little gibi sezgisel klinisyenlerin terapötik önerilerine de yayılmıştır.

1930'larda Balint, klasik psikoterapötik teknik anlayışında önemli bir teorik değişikliğe dikkat çekti. Bu değişiklik , iyi huylu bir gerilemedeki hastanın terapistle yaşadığı gerçek deneyime veya "eğitime" (Freud buna "eğitim sonrası" diyordu) verilen önemin artmasıyla belirlendi . Böyle bir tedavi, Oedipal öncesi sınır çizgisi veya anlatı ile uğraşırken daha önemlidir.

klasik nevrozlarla uğraşırken olduğundan daha sisistik bozukluklar . Balint, tedavi türlerini ödipal düzeydeki hastalara yönelik olanlar ve "temel hata" düzeyindeki hastalara yönelik olanlara ayırmaya çalıştı. Bunun psikanaliz mi, yoğun psikanalitik psikoterapi mi yoksa parametrelerle psikanaliz mi olduğu bugün bile oldukça tartışmalıdır. Winnicott'un (1965) belirttiği gibi, “Bu şekilde bağımlı hale gelen hastaların ağır ihtiyaçlarını karşılamaya hazır olmayan analistler, vakalarını Yanlış Benlik tiplerini içermemesine dikkat etmelidir” (s. 151).

Laings “Bölünmüş Benlik”

sözde İngiliz psikanaliz klinisyenleri ekolünden Winnicott, Fair Bairn ve Balint'in çalışmalarını Sartre ve Kierkegaard gibi varoluşçu yazarlarla birleştirdiği RD Laing'in The Divided Self (1960) adlı eserini incelemek istiyorum. . Burada kendi amaçlarım doğrultusunda, yalnızca Laing'in “bölünmüş benlik” kavramını tartışacağım; onun daha sonraki şizofreni, aile ve grup etkileşimi kavramlarını ya da radikal politik ve antipsikiyatrik görüşlerini tartışmayacağım.

Sartre'ın çalışmalarında olduğu gibi, Laing'in kavramlarının merkezinde bireyin fail olarak benliği yer alır. Bununla birlikte Laing, benliğin bölünmesinin çocuklukta failin kontrolü dışındaki güçler tarafından tetiklendiğine inanırken Sartre, benliği yalnızca bilinçli niyeti olan ve önceden niyetli nedensel kökenleri olmayan bilinçli bir fail olarak kabul eder (Hunter 1977). Laing (1960) benliğin oluşumunu ve bölünmesini etkileyen organik, biyolojik ve genetik faktörlerin yanı sıra aile politikaları veya aile baskılarının da etkili olduğunu belirtmektedir . Laing'in daha sonraki çalışmalarında şizofreni kavramının bu yönünü bir kenara bırakır; bu durumun Laing'i şizofreni hakkındaki ana psikiyatrik düşünceden ayırdığına inanıyorum .

Laing, neden bazı hastaların bölünmüş benlik nedeniyle şizofreni geliştirdiğini, bazılarının ise geliştirmediğini asla açıklamaz. Daha sonra şizofreniyi klinik bir durum olarak görmez ve "hastalığın" ruhsal bozukluklar için yetersiz bir model olduğuna inanır. Laing, psikotik fenomenlerin anlaşılır olduğunu söylüyor ve şizofreni terimi için hiçbir kriter olmadığına ve bunun bilimsel olarak sağlam olmayan bir kavram olduğuna inanıyor. "Deliliği" anlamak için yalnızca bireyi değil aileyi de incelemek gerekir. Bir ailenin veya siyasi grubun muhalif üyeleri olan kişiler sıklıkla hatalı bir şekilde deli olarak sınıflandırılır ve istatistiksel olarak normaldir.

mutlaka deliliğe tercih edilmez. Dolayısıyla akıl sağlığı ve delilik kavramları sosyal olarak görecelidir ve deliliğin doğal olarak iyileştirici olabileceğine inanmaya başlamıştır (Collier 1977).

Laing ilk çalışmalarında kişiler biliminin varoluşsal-fenomenolojik temeli dediği şeyi sunar. Şizoid bireyin deneyimleri iki şekilde bölünmüştür: Dünyaya ilişkin olarak birey dünyada evinde değildir, yalnızdır; ve benliğe ilişkin olarak birey, bedenle arasındaki yalnızca zayıf bir bağ nedeniyle bölünmüş hisseder, bu da bireyi vücudun bazı kısımlarından üçüncü şahıs olarak konuşmaya sevk eder. Bu, Laing'in "insan trajedisi" dediği şeye yol açar; bu, Kohut'un Trajik Adam kavramından çok da uzak değildir ve kökleri, kişinin dünyaya, sahte benliğe ve bedene çifte yabancılaşmasından kaynaklanır. Bu, Laing'in varoluşçu-fenomenolojik yöntemiyle anlamamız gereken, hastanın dünyada var olma biçimidir; yöntemleri tamamen farklı epistemolojik temellere dayanmasına rağmen, Kohut'un empati ya da dolaylı içgözlem yoluyla diğerinin dünyasının ne olduğunu ve diğerinin bu dünyada var olma biçimini kavrama çabasına benzer (Chessick 1980b). Laing, Sartre'ın aksine, bilinçdışını reddetmez, onu yalnızca sıfat anlamında kullanır ve "birincil süreç"in özel yasalarına sahip bir alan olarak değil. Kohut'un bilinçdışı kullanımı Freud'unkine çok daha yakındır.

benliğin devamlılığını ve bütünlüğünü sürdüremeyen bireyi karakterize etmek için teorik olarak savunulması mümkün olmayan "ontolojik güvensizlik" terimini sunar . Kohut'un bütünleşik kendiliğine sahip hasta, Laing'in ontolojik güvenliğine sahip hastaya çok benzer. Kohut'un parçalanan kendiliğine sahip hasta, Laing'in ontolojik güvensizliğine sahip hastaya benzer. Bu örtüşme, Laing'in ontolojik güvenliğe sahip hastaların öncelikle kendilerinin tatminini arzuladıkları yönündeki ifadesinde de devam etmektedir. Böylece bu tür hastalar gelişimin libidinal ve ödipal evrelerine girmeye hazırdır. Kohut'un terimleriyle (1978, s. 163) tutarlı bir benlik tatmini arayan hastalar; Kendilik patolojisine sahip olanlar güvence ararlar.

Ontolojik güvensizliği olan hasta, benliğini korumak ister ve üç tür kaygıdan muzdariptir: yutulma, bunalma korkusu ; benliği korumak için yorucu ve umutsuz bir faaliyet gerektirir ve izolasyonu ana savunma olarak kullanır; İçe patlama, gerçekliğin boş benliğe çarpıp yok edeceği korkusu (böylece gerçeklik zulmeden olur); ve taşlaşma, dönüşme korkusu

Sartre'ın deyimiyle bir otomat ya da nesne yaratmak. İkincisine sıklıkla duyarsızlaşma eşlik eder ; bu, başka bir kişinin yorucu veya rahatsız edici hale gelmesi ve hastanın yanıt vermeyi bırakması durumunda ortaya çıkar.

Sartre'dan Varlık ve Hiçlik'in 3. Bölümünden Laing'e, Kohut'a kadar başka bir bireyin ya kendi benliğini canlandırabileceği ya da zaten yoksullaşmış bir benliğini öldürebileceği kavramında bir düşünce örtüşmesi vardır. Gerçek bir karşılıklılık yerine diğer kişiye “ontolojik bağımlılık” (Laing 1960) olduğunda, izolasyon ile o diğer kişiyle birleşme arasında bir salınım olur. Normal karşılıklılıkta salınım, ayrılık ile ilişkililik arasındadır . Kohut öncesi terimlerle Laing, eğer yansıtma olmazsa "ontolojik özerklik" de olmayacağını ve hastanın geleneksel anlamda çatışmalarla ilgili bir sorunu olmayacağını -Freud'un bilinçsizce ifadeye yönelik baskı yapması ve ona karşı savunduğu- işaret eder. ego – ancak hastanın ontolojik güvenlik araması gerekecektir. Bu bozukluk Freudyen anlamda çatışmalar ve dürtülerle tanımlanamaz, Laing'in ifadesiyle "haz ilkesinin ötesindedir".

Laing'in anlattığı Bayan R. vakasında semptomatik zorluk agorafobiydi. Anne ve babası her zaman birbirlerine o kadar dalmışlardı ki, ikisi de onu fark edemeyecek kadar; başka biri için önemli ve önemli olmayı arzuluyordu.

Laing, Kohut'a benzer bir şekilde, Bayan R.'nin cinsel fantezilerinin yalnız kalma korkusuna karşı bir savunma olduğuna işaret ediyor. Şu sonuca varıyor: "Onun cinsel yaşamı ve fantezileri, öncelikli olarak tatmin kazanmaya yönelik değil, öncelikle ontolojik güvenliği aramaya yönelik çabalardı. Sevişirken bu güven yanılsamasına ulaşıldı ve bu yanılsama temelinde doyum mümkün oldu” (s. 61).

Laing, normal "bedenlenmiş benlik" ile patolojik olarak bölünmüş "bedenlenmemiş benlik"i ortaya koyan vakalar arasında ayrım yapar. Bu patolojik vakalarda, gerçek bedensiz kendilik , bedene bağlı, savunma amaçlı oluşturulmuş, uyumlu, uyumlu sahte kendilikten ayrılır . Böylece kopuk, bedensiz, içsel gerçek benlik, bedene bağlı sahte benliğe şefkatle, keyifle ama genellikle nefretle bakar. Laing, bedenlenmemiş benliğin nasıl aşırı bilinçli hale geldiğini, kendi imagosunu ortaya koymaya çalıştığını ve kendisiyle ve bedenle muhtemelen karmaşık bir ilişki geliştirdiğini açıklıyor.

Laing (1960, s. 101-102) üç sahte kendilik sistemi arasında ayrım yapar:

1. Normal sahte kendilik sisteminde davranışlarımızın bir kısmı mekaniktir , ancak kendiliğindenliğe tecavüz etmez ve kendisini bireye zorlayan özerk bir yabancı cisme dair hiçbir öznel duyguya , hiçbir zorlantı duygusuna sahip değildir; içimizdeki bir şey tarafından yaşadığımız hissine de sahip değiliz.

2. Histerik sahte benlik sistemi, tatmini amaçlayan ve bilinçli ya da önbilinçliymiş gibi davranmayla karakterize edilen bir yaşam biçimidir; Sartre'ın kötü niyet kavramıyla bağlantılı bir inkâr biçimidir.

3. Şizoid sahte kendilik sistemi aç ve tatminsizdir; tatmini değil, korumayı amaçlayan bir sistemdir.

Şizoid hastanın kompülsif itaati veya "iyi olması" nefreti ve zulüm duygusunu içerir. Şizoid hastanın özbilinci , hastanın var olduğuna dair güvence verir ve dünyanın her yerinde hissedilen tehlike karşısında endişeli bir farkındalığı temsil eder.

Laing şunu belirtiyor:

Ancak anne sadece çocuğun görebildiği bir şey değil, onu gören kişidir . Bu nedenle benliğin gelişiminde gerekli bir bileşenin, annenin sevgi dolu gözü altında bir kişi olarak kendini deneyimleme olduğunu öneriyoruz . . . . Annenin, bebeğin varlığının şu veya bu yönüne karşı tepki vermemesinin önemli sonuçları olabilir (s. 125)

Laing'in teorileri son derece metaforiktir, ancak onun şizoid kişiliğe ilişkin açıklaması, kendimizi teşhissel olarak şizoid olarak etiketlediğimiz bireyin deneyimlerine empatik olarak yerleştirmemize izin veren öznel benlik duygusu kavramını kullanmaya çalışan ilk açıklamadır . Bu yöntem, Laing'in şiirsel biçiminde bile, şizoidin bireylerdeki tuhaf davranışını ve şizoid savunmaların kendi kendini yenilgiye uğratan doğasını daha iyi anlamamızı sağlar .

Laing'in şizoid ve şizofrenik iletişimleri anlama konusunda sezgisel bir dehası vardı. Dramatik bir pasajda (s. 29-31), Kraepelin'in katatonik heyecanı olan bir hastayı anlatan klasik 1905 dersini gözden geçirir; burada Kraepelin hastayı ulaşılmaz ve anlaşılması imkansız bulur ve böylece hastaya psikotik tanısı koyar. Ancak Laing'in hastanın gerçek materyalini incelemesi, hastanın parodisi yapılmış bir hikaye ile bir hikaye arasında bir diyalog sunduğunu gösteriyor.

Kraepelin'in versiyonu ve hastanın meydan okuyan, isyankar benliği. Kendilik psikolojisinin popülaritesindeki artış, daha önce "kötü" bir hastanınkiler olarak etiketlenen davranışları, semptomları ve iletişimleri anlaşılır ve yoğun psikoterapi veya psikanaliz sürecine uygun hale getirme konusundaki benzer potansiyeline dayanmaktadır.

Bölüm 8

Kohut'un
Kendilik Psikolojisi'nin İlk Versiyonu

einz Kohut 1913'te Viyana'da doğdu ve orada eğitim gördü, tıp diplomasını 1938'de Viyana Üniversitesi'nden aldı. Sık sık tren istasyonuna nasıl koştuğunu ve tanımadığı Sigmund Freud'a veda etmek için şapkasını çıkardığını anlattı. kişisel olarak - Freud'un Naziler tarafından Viyana'yı terk etmeye zorlandığı gün (Goldberg 1982).

Kohut'un babası Yahudi olduğu için o da Avusturya'yı terk etti ve sonunda 1940'ta Chicago Üniversitesi'ne yerleşti; 1953'te Chicago Psikanaliz Enstitüsü'ne katıldı. Asıl eğitimi nöroloji üzerineydi ve psikanalize geçişinin nörolojiye, edebiyata ve Freud'un fikirlerinin gücüne olan ilgilerini bir araya getiren aşamalı bir geçiş olduğunu söyledi (Montgomery 1981). Chicago Psikanaliz Enstitüsü'nde okudu ve 15 yıl boyunca Enstitü'de psikanaliz teorisi dersleri vererek Amerikan psikanalizinde merkezi bir figür haline geldi. 1964-1965'te Amerikan Psikanaliz Birliği'nin başkanlığını yaptı ve 1965'ten 1973'e kadar Uluslararası Psikanaliz Birliği'nin başkan yardımcılığını yaptı. Kohut'un 1971'de yazdığı ilk kitabıyla damgasını vuran “kendiliğin psikolojisi” üzerine yayınları heyecan yarattı. ona karşı büyük bir düşmanlık vardı. Montgomery (1981) onun şu sözlerini aktarıyor: “Ben Bay Psikanalizdim. Ben her odada

içeri girince gülümsemeler oldu. Artık herkes başka tarafa bakıyor. Tekneyi salladım.”

Time dergisi 1 Aralık 1980'de onun " öyle bir kült figür haline geldiğini, öğrencilerin onu Freud'la karşılaştırdığını" belirtti (s. 76). Meslektaşlarıyla olan kişisel deneyimlerime dayanarak , Kohut'un zaman zaman kıdemli psikanalistlerde yarattığı heyecanı doğrulayabilirim . Örneğin , çok saygın bir Chicago Enstitüsü eğitim analistinin, Northwestern Üniversitesi Psikiyatri Bölümü'nde verdiği bir konferansta, Kohut'un keşiflerinin penisilinin keşfinden bu yana tıpta kaydedilen en büyük ilerleme olduğunu söylediğini hatırlıyorum.

Kohut mükemmel bir öğretmen olma ününe sahipti. Fiziksel olarak küçücük olduğundan bazen münzevi bir karizmaya sahip olduğu düşünülürdü ama o hayatın zevklerinden keyif aldığını iddia ederdi (Breu 1979). Kısa bir röportajda ve 1978'de (Goldberg tarafından 1980'de yayınlanan) Chicago Kendilik Psikolojisi Konferansı'nda onunla ilgili izlenimim, onun çok zeki, kendinden oldukça emin ve mesleğinin zirvesinde olağanüstü bir doğaçlama konuşmacı olduğu yönündeydi. Oldukça hoşgörülü davrandı ve daha çok " kendini tayin eden bazı müridlerin hoş karşılanmayan etkisiyle çalışmalarımın uğradığı çarpıklıklardan " şikayet ediyordu (Kohut 1978, s. 884). Öte yandan Kohut, organize psikanalizin tüm alanına meydan okudu ve çalışmalarına karşı direnci açıklarken kendilik psikolojisi kavramlarını uygulamaktan çekinmedi; bu süreç, meslektaşlarıyla son derece acı verici etkileşimlere neden olmuş olmalı.

Kohut'un Yöntemi

Kohut'un 1959 tarihli “İçe Bakış, Empati ve Psikanaliz” başlıklı makalesinde sunduğu yöntemle başlamak mantıklıdır (Kohut 1978). Şöyle yazıyor: "Yalnızca iç gözlem yoluyla ya da bir başkasının iç gözlemiyle empati kurarak gözlemlemeye çalışabileceğimiz bir olguya psikolojik denilebilir. Gözlem yöntemlerimiz ağırlıklı olarak iç gözlem ve empatiyi içermiyorsa , bir fenomen 'bedensel', ' davranışsal' veya 'sosyal'dir ” (s. 208-209). Kohut, analistin iç gözlemin genişletilmesinde kullandığı eğitimli iç gözlem becerisine büyük ölçüde yaslanır; iç gözlemin bu uzantısını dolaylı iç gözlem veya empati olarak adlandırır .

Sıklıkla alıntılanan örnek alışılmadık derecede uzun boylu bir adamla ilgili: "Yalnızca kendimizi onun yerinde gördüğümüzde, yalnızca biz,

Vekaleten iç gözlem yaparak, onun alışılmadık boyutunu sanki kendimizmiş gibi hissetmeye başlarız ve böylece alışılmadık veya dikkat çekici olduğumuz içsel deneyimleri yeniden canlandırırız, ancak o zaman bu alışılmadık boyutun bu kişi için sahip olabileceği anlamı takdir etmeye başlarız ve ancak o zaman psikolojik bir gerçeği gözlemledik” (s. 207-208). Böylece, empati kurarak kendimizi diğer kişinin yerine koyarız ve dolaylı iç gözlem yoluyla diğer kişinin nasıl hissettiğini keşfetmeye çalışırız.

Vekaleten iç gözleme yapılan vurgu, Freud ve Kohut'un psikanalizini Sullivan'ın kişilerarası teorisinden ayırır. Ko hut'a göre, "kişilerarasılık teriminin psikanalitik anlamı", "içe dönük kendini gözlemlemeye açık kişilerarası bir deneyimi; dolayısıyla sosyal psikologlar ve diğerleri tarafından kullanılan kişilerarası ilişki, etkileşim, işlem vb. terimlerinin anlamından farklıdır ” (s. 217).

Dahası, psikanalizin sınırları potansiyel iç gözlem ve empatinin sınırları tarafından belirlenir. Örneğin Kohut özgür irade ve determinizm sorununu ele alıyor. Kohut, 1959 gibi erken bir tarihte, yukarıda bahsedilen makalede, ben-deneyiminin ve ondan kaynaklanan etkinliklerin çekirdeğinin şu anda içebakış yöntemiyle başka bileşenlere bölünemeyeceğine işaret etmektedir. Dolayısıyla irade özgürlüğü anlayışımız psişik determinizm yasasının ötesindedir ve iç gözlem yöntemiyle çözülemez. Kohut, Freud'un bu konuda kararlı olmadığına dikkat çeker; çünkü The Ego and the Id (Freud 1923) adlı eserinde psikanalizin, hastanın egosuna şu ya da bu yolu seçme özgürlüğünü vermek üzere yola çıktığını belirtir. Ancak Freud'un daha önceki düşünceleri mutlak ruhsal determinizme yönelikti; Onun daha önceki teorik sisteminde egonun karar verme özgürlüğüne çok az yer vardır. Daha sonraki bölümlerde Kohut'un ben-deneyimine ilişkin ilk sözünün, onun temel iki kutuplu benlik kavramı içinde nasıl detaylandırıldığını göreceğiz .

AKTARIM

1959 tarihli bu makaledeki bir diğer önemli kavram ise Kohut'un narsist ve borderline hastalardaki beyanıydı:

Analist, iç yapının (aktarım) yansıtıldığı ekran değil, önceden var olan bir gerçekliğin doğrudan devamıdır.

katı psikolojik yapılara dönüştürülemeyecek kadar uzak, fazla reddedici veya güvenilmezdir. . . O, analiz edilenin teması sürdürmeye çalıştığı, kendi kimliğini ayırmaya çalıştığı ya da kendisinden bir nebze iç yapı türetmeye çalıştığı eski nesnedir (s. 218-219) .

, bastırma bariyerini aşan ve sanki analist hastanın çocukluğundaki önemli bir kişiymiş gibi analisti hedef alan çocukluk çağı nesne libidinal çabalarını içeren aktarım ile hastanın çocukluğundaki önemli bir kişiymiş gibi analisti hedef alan aktarım ile her ne kadar analistin çocukluğundan ortaya çıksa da nesnelere yönelik çabalar arasında önemli ayrımlardan birini yapıyor. ruhsal derinlik, Freud'un bastırma bariyerini aşmaz ve bir nebze içsel yapı elde etme çabalarını temsil eder. Bu ayrım nedeniyle Kohut'un iyi bilinen narsisistik veya kendiliknesnesi aktarımları (ayna, idealleştirme, alter-ego) kelimenin orijinal metapsikolojik anlamında aktarımlar değildir; Kohut özellikle daha önceki çalışmalarında bunlardan aktarım benzeri fenomenler olarak söz eder, ancak bu ayrım literatürde her zaman takip edilmez.

EMPATİ

Kohut, 1966 tarihli "Narsisizmin Biçimleri ve Dönüşümleri" başlıklı makalesinde empatiyi "kişinin diğer insanlar hakkında psikolojik veriler toplaması ve ne düşündüğünü ya da hissettiğini söylerken, öyle olmasa da içsel deneyimlerini hayal etme tarzı" olarak tanımlıyor. doğrudan gözleme açık” (Kohut 1978, s. 450'de yeniden basılmıştır). Empati hakkında birkaç ek noktaya değiniyor:

1. Empati, psikolojik gözlemin temel bir bileşenidir ve psikanalitik terapiye veri sağlamada çok önemlidir.

2. Empati kapasitesi insan ruhunun doğuştan gelen donanımına aittir, ancak gerçeklik algısının orijinal empatik tarzı -bebeğin annesiyle olan birincil empatisi- çok geçmeden yetişkinde baskın hale gelen empatik olmayan biliş biçimleri tarafından katmanlanır hale gelir.

3. Analistin amacı "kapsamlı empatik kavrama "dır (s. 452), bu da analistin empatik kapasitesini uzun süreler boyunca kullanma becerisini gerektirir. Dikkati eşit şekilde askıya alma, not almaktan kaçınma, gerçekçi etkileşimi kısıtlama tutumu.

Tedavi etme ve yardım etme arzusundan ziyade anlayışa ulaşma amacına odaklanma ve konsantrasyon, “deneyimsel kimliklerin algılanması yoluyla” empatik kavrayışı teşvik etme amacını taşır (s. 452).

Empatinin kullanımına özellikle uzun süre engel olan en önemli engel terapistteki narsisistik zorluklardır ve bu nedenle “narsisistik konumların gevşetilmesi eğitim analizinin özel bir görevini oluşturur” (s. 452-453). Kohut, doğuştan gelen belirli bir yeteneğe, çocukluk deneyimlerine ve analistin eğitim analizine dayanarak, uzun bir süre boyunca oldukça gelişmiş empatik gözlem kapasitesinin analistin becerisi açısından kritik öneme sahip olduğunu düşünüyordu. Bu uzun süreli empatik gözlem veya dolaylı iç gözlem kapasitesi olmadan, psikanalizi veya yoğun psikanalitik psikoterapiyi gerektiği gibi uygulamak imkansızdır.

Zor bir konu olan empati, literatürde geniş ilgi görmüştür (Lichtenberg ve ark. 1984, 1984a). Basch (1983) konuyu yeniden değerlendiriyor ve şunu belirtiyor:

Duygulanımsal rezonans ister hızlı bir şekilde kurulsun ister gecikmeli olsun, empatik algı hiçbir zaman başka bir zihnin içinde olup bitenlere bir şekilde doğrudan bakma meselesi değildir; daha ziyade, bizim hissettiklerimiz ile analitik durum söz konusu olduğunda analizanın bilinçli veya bilinçsiz olarak deneyimlediği şey arasında bir örtüşme olduğuna dair düşünülmüş bir yargıdır (s. 114)

Bir süre boyunca analist, hastaya dair empatik bir anlayış geliştirir ve bu, vekaleten iç gözlemin test edilebilir ve düzeltilebilir bir şekilde genişletilmesine olanak tanır. Bu temsili iç gözlem ne yansıtma ne de özdeşleşmedir; Hastanın sözlü ve sözsüz iletişimlerine duygusal olarak tepki veririz ve bu süreçte hasta hakkında bir şeyler öğreniriz. Bu nedenle empati bir tanıma sürecidir. Her ne kadar empati kuran kişiye yardımcı olma niyetini atfetmek için kullanılma eğiliminde olsa da, bu mutlaka doğru değildir. Empati ya da dolaylı iç gözlem süreciyle elde edilen bilgi, iyilik ya da kötülük için kullanılabilir. Terapist, uygun ve iyi zamanlanmış müdahaleler ve yorumlar yapmak için empatik anlayışı kullanacaktır.

, kısmen Kohut'un düşüncesindeki değişimin de etkisiyle literatürde kayda değer bir tartışmaya yol açmıştır.

kendisi. Bu tartışma Kohut'un son kitabında (1984) son biçimine kavuşmuştur; burada Kohut empatik olarak anlaşılma deneyiminin kendisinin önemli (nispeten "geçici" olsa da) iyileştirici bir işlevi olduğu konusunda ısrar eder ve Kohut'u kendi Teori İskender'in “düzeltici duygusal deneyimine ” benzemektedir ve onu psikanalizde hastayı yalnızca yorumun iyileştirdiğini ısrarla savunan bazı analitik püristlerden ayırmaktadır. Zaten 1977 yılında Kohut, “Hastayı iyileştiren yorum değildir” (s. 31) diye yazar ve bununla ikinci kitabında geleneksel Amerikan psikanalizinden kararlı bir adım atar. Bu tartışmayı 10. Bölüm'de ele alacağız; ancak kendilik grubu psikolojisinden hiçbir yazar, hastaya sevgi dolu ya da özel sempatik bakım olarak tanımlanan bir tür "empati" sağlamaya yönelik kasıtlı çabayı savunmaz; Benlik psikolojisi hastaya kesinlikle bir aşk tedavisi sunmuyor. Ciddi bir psikanalitik tedavi sistemidir.

“Narsist” Aktarımlar

1966 tarihli “Narsisizmin Biçimleri ve Dönüşümleri” makalesi ve bunu takip eden 1968 tarihli “Narsistik Kişilik Bozukluklarının Psikanalitik Tedavisi” (Kohut 1978) hakkındaki makale psikanaliz hareketindeki bazılarını şaşırttı ancak Kohut için büyük bir kişisel zorluğa yol açmadı. Hartmann'ın narsisizm tanımını korudu ve bu tanım kesin olarak kendiliğe libidinal yatırım olarak tanımlandı ve burada benliği intrapsişik kendilik temsilleri olarak, esasen egonun altyapıları olarak kullandı. Bu, ana akım psikanaliz yazarlarının daha önce anlatılan görüşleriyle az çok tutarlıdır.

1968 tarihli "Narsisistik Kişilik Bozukluklarının Psikanalitik Tedavisi" başlıklı makale, kendilik psikolojisi üzerine bir çalışmaya başlamak için mükemmel bir yerdir; ancak bu makale daha sonra Kohut tarafından birçok önemli açıdan değiştirilip değiştirilmiştir. Bu, Kohut'un nar sisistik aktarımlarının (daha sonra kendiliknesnesi* aktarımları olarak adlandırılacaktır) derinlemesine çalışılması sırasında gerçekte ne olduğunun açık bir tanımıdır. Makale, Kohut'un (1971) ilk kitabı The Analysis of the Self'de sunulan daha ayrıntılı ve daha zor materyallerin çoğunun ana hatlarını çiziyor.

Daha önceki çalışmalarında buna "kendilik nesnesi" yazıyordu, ancak daha sonra arkaik nesnelerin nasıl deneyimlendiğini daha açık bir şekilde ifade etmek için kısa çizgi kullanılmadı.

Çocuğun orijinal narsisistik mutluluğu, anne bakımının kaçınılmaz eksiklikleri nedeniyle bozulur ve çocuk, bu mutluluk deneyimini ona (a) büyüklenmeci ve teşhirci bir imaj (narsisistik benlik); ve (b) idealize edilmiş bir ebeveyn imagosu - hayal edilmiş, tamamen sadık, her şeye gücü yeten bir ebeveyn. Optimal gelişimsel koşullar altında, arkaik büyüklenmeci benliğin teşhirciliği ve büyüklenmeciliği yavaş yavaş ehlileştirilir ve tüm yapı yetişkin kişiliğiyle bütünleşir ve ego-sintonik tutkularımızı ve amaçlarımızı sağlar; benzer elverişli koşullar altında idealleştirilmiş ebeveyn imagosu, yol gösterici değerlerimiz ve ideallerimiz olarak yetişkin kişiliğiyle bütünleşir. Buradaki can alıcı nokta, eğer çocuk şiddetli narsisistik travmaya maruz kalırsa (daha sonra arkaik kendiliknesnelerinin başarısızlığı olarak tanımlanacaktır), büyüklenmeci kendiliğin birleşmemesi ya da bütünleşmemesi, bunun yerine "değişmemiş haliyle tutulması ve arkaik amaçlarını gerçekleştirmek için çabalamasıdır" ( s.478). Benzer şekilde, eğer çocuk, hayranlık duyulan bakım veren yetişkinde travmatik, uygunsuz hayal kırıklıkları yaşarsa, idealize edilmiş ebeveyn imagosu da değişmemiş haliyle korunur ve birey, gerilimin düzenlenmesi için tutunacağı arkaik bir geçiş nesnesi arayışına ihtiyaç duyar. özgüvenini korumak için.

1968 tarihli makaledeki bu gevşek ve metapsikolojik açıdan belirsiz kavramlar, idealleştirici ve aynalayıcı aktarımı tanımlamak için kullanılmıştır . İdealleştirici aktarım, “psişenin küresel narsisistik mükemmelliğin kayıp deneyiminin bir kısmını, onu arkaik (geçiş) bir nesneye, idealleştirilmiş ebeveyn imagosuna atayarak kurtardığı erken durumun terapötik olarak yeniden canlandırılmasıdır” (s. 479). Hasta tüm mutluluğu ve gücü idealleştirilmiş analiste atfeder ve analistten ayrıldığında kendini boş ve güçsüz hisseder. Analist ya da herhangi bir idealize edilmiş ebeveyn imago aktarım nesnesi, kendi nitelikleri nedeniyle sevilmez; yalnızca, Kohut'un yapısal bir kusur olarak adlandırdığı, zihinsel aygıtın çocuklukta kurulmamış bir bölümünün işlevlerinin yerine geçmesi için ihtiyaç duyulur.

Klinik bir örnek olarak - ve bu teorinin tamamı yakından klinik deneyime dayanmaktadır - Kohut bize, analize girme nedeni olarak eşcinsel meşguliyetlerden şikayet eden Bay A.'nın durumunu veriyor. Kohut, Bay A.'nın sürekli olarak yetkili konumdaki çeşitli adamların onayını araması gerektiğini vurguluyor. Bay A. çeşitli otoriteler tarafından onaylandığını hissettiği sürece kendisini bir bütün, kabul edilebilir ve yetenekli olarak görüyordu ve iyi iş çıkarıyordu; En ufak bir onaylamama belirtisinde depresyona girdi ve öfkelendi, sonra soğuk, kibirli ve yalnızlaştı.

Bu bizi, kendilik psikolojisinin değerlendirilmesinde hala tartışmalı olan bir meseleyle tanıştırıyor : Hastaların "sapkın" cinsel faaliyetlere ve fantezilere ilişkin şikayetlerini öncelikle cinsel olmayan narsisistik ve yapısal eksiklik güçlükleri açısından yorumlama eğilimi var . Bazı yazarlar, kendilik psikoloğunun, hastaya, bastırılmış ensest ve ödipal çatışmalara karşı hastayı savunmaya yardımcı olan bu yapısal eksiklik zorluklarına dayalı, kesin olmayan yorumlar sunmasından korkuyor. Kendilik psikoloğu muhtemelen uygun empatinin veya temsili iç gözlemin, terapistin, hastanın birincil bozukluğunun kendilikteki kusurlardan mı yoksa tutarlı bir kendiliğin varlığında bastırılmış Oedipus sorunlarından mı kaynaklandığını belirlemesine olanak sağlayacağı şeklinde cevap verecektir. Ancak daha sonra tartışılacağı üzere Kohut'un görüşleri değişti.

Kohut, idealleştirici aktarımın rahatsız edilmeden gelişmesine izin verilmesi gerektiğini defalarca vurguluyor. Bir kez bu sağlandıktan sonra hasta kendini güçlü, iyi ve yetenekli hisseder. Daha sonra, tedavinin çeşitli değişimleri nedeniyle hasta, örneğin tatillerde veya toplantılarda idealize edilen analistten mahrum kalır. Sonuç olarak benlik saygısı bozulur ve hasta kendini güçsüz ve değersiz hisseder, belki de "arkaik idealleştirmelere" yönelir: belirsiz, kişiliksiz, transa benzer dini duygular, duygusal soğukluk ile büyüklenmeci benliğin aşırı yatırımı, konuşmada yapmacıklığa eğilim ve davranış, utanç eğilimi ve hipokondri. Dikkatli terapist bunu izler ve hastanın duygularına yönelik doğru bir empati atmosferi içinde olup biteni defalarca açıklar ve yorumlar.

Kohut, eğer doğru şekilde yapılırsa, mevcut deneyimin dinamik prototiplerine ilişkin bir dizi anlamlı anıların yavaş yavaş ortaya çıkacağını iddia ediyor:

Hasta, çocukluğunda, idealize edilen ebeveynden ayrılığın neden olduğu parçalanma, hipokondri ve ölülük duygusunun üstesinden gelmeye çalıştığı yalnız saatleri hatırlayacaktır. Ve idealize edilmiş ebeveyn imagosunu ve onun işlevlerini, erotikleştirilmiş ikameler yaratarak ve büyüklenmeci benliğin çılgınca aşırı yatırımı yoluyla nasıl ikame etmeye çalıştığını hatırlayacak ve minnetle anlayacaktır. (s. 488)

Kohut'un klinik deneyimlerde sıklıkla ortaya çıkan çılgın çocukluk faaliyetlerine ilişkin olarak bahsettiği örnekler, çocuğun yüzünü pürüzlü bir yüzeye sürtmesi, annesinin fotoğrafına bakması veya

çekmecelerini karıştırıyor ve iç çamaşırını kokluyor. Bu durumda yaşanan güven verici uçuş anıları veya süpermen fantezileri ortaya çıkabilir . Yetişkin hastada, kendiliknesnesi (aşağıya bakın) analistinden benzer ayrılmalar sırasında, röntgencilik, mağaza hırsızlığı ve dikkatsiz araba kullanma gibi benzer faaliyetler ortaya çıkar.

Bu açıklama her "optimal hayal kırıklığı" ile tekrarlandıkça ve çocukluk anıları gündeme getirildikçe (klasik psikanaliz yöntemiyle tutarlı olarak), ego, analistin yokluğuna ve zaman zaman empatik olma konusundaki başarısızlıklarına karşı artan bir tolerans kazanır. Hastanın psişik organizasyonu, daha önce idealleştirilmiş nesne tarafından gerçekleştirilen bazı işlevleri yerine getirme kapasitesini kazanır ve bu, göreceğimiz gibi, Kohut'un dönüştürücü içselleştirme kavramına yol açar.

İdealleştirici aktarıma benzer şekilde Kohut, kuramın bu erken aşamasında büyüklenmeci kendiliğin terapötik bir canlanışını temsil eden ayna aktarımlarını tanımlar. Arkaik formda büyüklenmeci benliğin genişlemesi yoluyla bir birleşme vardır; Daha sonra ayrı bir aktarım türü olarak tanımlanacak (Kohut 1984) bir ara form ortaya çıkar ; burada hasta, analistin de tıpkı hasta gibi olduğunu varsayar ve alter-ego ya da ikizlik aktarımı olarak adlandırılır . Ayna aktarımının en az arkaik biçiminde analist ayrı bir kişi olarak deneyimlenir, ancak bu kişi yalnızca hastanın başarılarını yansıtmak amacıyla önem taşır. Bu sonuncusu “dar anlamda ayna aktarımı”

Çocuğun teşhirci gösterisini yansıtan annenin gözlerindeki parıltının ve çocuğun narsisistik zevkine annenin katılımının diğer biçimlerinin çocuğun özsaygısını doğruladığı ve bu tepkilerin giderek artan seçiciliğiyle bu onu gerçekçi yönlere yönlendirin, (s. 489)

, hastanın çocuksu teşhirci ihtişam fantezilerini bilinç düzeyine çıkarmak için dirençleri aşmanın ne kadar zor olduğunu gösteren birkaç örnek verir . Bunlara sıklıkla utanç ve hipokondri eşlik etmekle kalmaz, aynı zamanda “ büyüklenmeci benliğin ve narsisist-teşhirci libidonun egoya farklılaştırıcı müdahaleleri” (s. 491) tehlikesi nedeniyle sıklıkla çok korkutucudurlar .

Ayna aktarımının bozulmasının bir sonucu olarak psikolojik ve davranışsal zorluklar ve dürtüler ortaya çıktığında, bu ayna aktarımlarının derinlemesine çalışılmasında da benzer bir süreç ortaya çıkar.

geliştirmek; Kohut'un burada sunduğu örnek aynı zamanda analistten hafta sonu ayrı kaldığında röntgencilik örneğidir. Umumi tuvaletteki erkek hastaya özgü röntgenciliğin amacı, analistin yokluğunda baktığı adamla birleşme hissini sağlamaktır. Ayna aktarımlarının bu tür bozuklukları, idealleştirici aktarımlarda olduğu gibi uygun empatik ortamda açıklanır ve yorumlanır. Bu, büyüklenmeci benliğin "gerçekçi bir benlik anlayışıyla bütünleşmesine ve hayatın narsisist-teşhirci arzuların tatmini için yalnızca sınırlı olanaklar sunduğunun farkına varılmasına" (s. 492) yol açar, böylece bir bütünleşme ve oluşum sağlanır. daha makul hırslara izin verilir.

NARSİSTİKLE BAŞA ÇIKMADA YAPILAN HATALAR

TRANSFERLER

Bu ilk makalede bile Kohut tarafından analitik psikoterapide idealleştirmeyi aktif olarak teşvik etmememiz, bunun yerine onun müdahale olmadan kendiliğinden oluşmasına izin vermemiz konusunda özellikle uyarıldık. Narsisistik (kendiliknesnesi) aktarımlarda sıklıkla karşılaşılan diğer iki büyük tuzak, analistin hastanın narsisizmi hakkında ahlak dersi vermeye hazır olması ve hastanın spesifik deneyimlerine doğrudan atıfta bulunarak yorumlamak ve açıklamak yerine teorileştirme eğilimidir .

Kohut, ahlak dersi verme ve hastanın lideri ve öğretmeni olma eğiliminin büyük olasılıkla “ incelenen psikopatoloji metapsikolojik olarak anlaşılmadığında” ortaya çıktığını belirtmektedir (s. 496); O zaman eğilim, yorumları telkin edici baskıyla desteklemek yönündedir ve terapistin kişiliğinin ağırlığı daha büyük bir önem kazanır. Kohut, terapötik kahramanlık konusunda büyük başarılar sergileyen, karizmatik olarak yetenekli bireyin aksine, iyi eğitimli, sakin zanaatkar kavramını ortaya koyuyor ve terapistin zanaatkar benzeri bir yaklaşım benimsemesini sağlayacak narsist kişiliklere dair bir anlayış sağlamaya çalışıyor. Bu aynı zamanda analistin idealleştirme ve ayna aktarımlarına verdiği tepkilerin anlaşılmasını da gerektirir. İdealleştirici aktarım, terapistin kendi bastırılmış büyüklenmeciliğini uyardığı ve ayna aktarımları can sıkıntısına yol açtığı ve hatta terapistin hastanın çocukluk narsisizmi için bir ayna rolüne indirgendiği bir duruma karşı hoşgörüye yol açtığı için reddedilme eğilimindedir.

Breuer ve Freud'un hastası Anna O.'ya biraz benziyor

(1893) tarafından serbest sosyalleşme olarak “baca temizleme” yöntemini keşfeden Bayan F., Kohut'un 1978 tarihli makalesinin sonunda, onun hiç bitmeyen aynalama talebinin farkına varmasını sağlayan ilk hasta olarak aktarılır. Ondan yalnızca daha önce söylediklerini özetlemesini veya tekrarlamasını istiyordu, ancak ne zaman bunun ötesine geçip bir yorum sunsa, hasta onu gergin, tiz bir sesle öfkeyle kendisini baltalamakla suçluyordu. Ödipal seviyeye dayalı hiçbir yorum herhangi bir fark yaratmadı ve sonuçta, çok küçük bir çocuğun ses tonunda haklı olduğuna dair bu kadar kesin bir inancı ifade eden tiz tonu, Kohut'un onun için kullanıldığını fark etmesine yol açtı. hastanın eksik psişik yapısını değiştirme çabasındaki amaçları yansıtır.

Burada kendilik psikolojisinin en tartışmalı yönlerinden bir başkasını tanıtıyor: Bazı durumlarda yalnızca geçici olarak sağlanması gerekebileceğini düşündüğü "çocukluk arzusuna isteksizce uyma" (Kohut 1978, s. 507'de yeniden basılmıştır). Büyüklenmeci benliğin nihai derinlemesine çalışma sürecinin başlangıcı. Hastanın annesinden kaçırdığı aynalamanın sunulması, düzeltici bir duygusal deneyimdir. Bununla birlikte, Kohut bunu iyileştirici bir faktör olarak değil , yalnızca bazen ayna aktarımlarının geleneksel yollarla nihai olarak çalışılması ve yorumlanması için zemin hazırlamanın kaçınılmaz olduğunu savunuyor.

Benliğin İlk Tanımlayıcı Psikolojisi

Kendiliğin Analizi'nin (1971) yayınlanması, kendilik psikolojisinin geleneksel psikanaliz teorisinden ilk büyük ayrılığına işaret ediyordu . İlk olarak, benliğin, zihnin bir aracısı olmayan ama zihnin her bir aracısında var olabilen ruhsal bir yapı olan, nispeten düşük düzeyli, nispeten deneyime yakın, psikanalitik bir soyutlama olarak yeni bir tanımını sunar. akıl. Kohut geleneksel yapısal teorinin (id, ego ve süperego) ötesine geçer. Benliğin tanımını, zihinsel aygıtın geleneksel bir aracısı olarak değil, zihin içinde bir tür yan yana durumda var olan bir şey olarak görüyor. Kendiliğin bu tanımı, Kohut'un teorileri geliştikçe değişir ve kendilik psikolojisinin oldukça tartışmalı ve zor bir yönü olarak kalır; Kohut'un ortaya çıktığı haliyle benlik kavramı, deneyime yakın bir psikanalitik soyutlamadır. Empati veya vekâlet yoluyla gözlemlerimize dayanır.

hastanın benlik duygusunun bütünlük veya parçalanma hissinin (parçalanma) iç gözlemi. Bu, Freud'un metapsikolojisinin bir uzantısı olan "dar anlamda benlik psikolojisidir" . Sonunda Kohut'un kendi ayrı gelişim çizgisini izleyen narsisistik bir libido biçimini ortaya çıkarmaya yönelik metapsikolojik çabası nedeniyle suya düştü.

İyi bir kucaklama ortamında, annenin veya terapistin empatisindeki küçük başarısızlıklar kaçınılmazdır ve annenin veya terapistin bebek veya hasta için yaptığı şeyleri yavaş yavaş ve sessizce bebeğin veya hastanın özümsemesine yol açar. Bu süreç, benliğin dokusuna katkıda bulunan dürtü düzenleme ve dürtü yönlendirme yapılarını oluşturur ve Kohut'un dönüştürücü içselleştirme kavramını oluşturur. Bu, uygunsuz bir hayal kırıklığı nedeniyle yoğun bir bütünleşmenin olduğu ve nesnenin, benlik ile nesne arasındaki ilişkinin içe atılma olarak devam edeceği şekilde psişe içinde kurulduğu içe yansıtmanın tersine bir mikro içselleştirmedir. Optimal psişik yapı içe atmayla oluşturulmaz ve genellikle yalnızca tatmin edici olmayan bir ilişkiyi sürdürür ve dış nesneye bağımlılığı ortadan kaldırır.

Kendilik nesnesi kavramı Kohut tarafından nesne ilişkileri ile nesne sevgisi arasında ayrım yapılmasına yardımcı olmak için ortaya atılmıştır. Küçük çocuğun nesne ilişkileri vardır ama nesne sevgisi yoktur. Çocuk başkalarıyla kendilik nesneleri olarak ilişki kurar; burada nesne kendiliğin bir parçası olarak deneyimlenir ve kendine ait bir yaşamı yoktur. İki tür kendiliknesnesi vardır: Çocuğun büyüklük ve mükemmellik duygusuna yanıt veren, onu onaylayan ve yansıtanlar ve çocuğun başını kaldırıp onunla bütünleşebileceği nesneler. İkinci kategorideki kendiliknesneleri, narsisistik denge sağlamak için ödünç alınabilecek bir sakinlik ve tümgüçlülük imajı sağlar.

Kendiliknesnesi ağırlıklı olarak kendiliğin hizmetinde kullanılan ya da kendiliğin bir parçası olarak deneyimlenen bir nesnedir. Narsisistik olarak deneyimlenen arkaik kendiliknesnesini birbirinden ayırmak önemlidir (Kohut 1971, s. 50-51) ; daha önce dış nesne tarafından gerçekleştirilen "dürtü düzenleme, bütünleştirme ve uyum sağlama işlevlerini" yerine getirmeye devam eden, "narsisistik olarak deneyimlenen arkaik nesnenin kademeli olarak yatırımının kesilmesiyle" oluşturulan psikolojik yapılar; ve “nesne-içgüdüsel yatırımlarla yatırım yapılan gerçek nesneler (psikanalitik anlamda), yani kendisini arkaik nesnelerden ayıran bir ruhun sevdiği ve nefret ettiği nesneler” (s. 51).

Kohut'un kavramları heyecan verici ve önemlidir çünkü

Kohut'un Kendilik Psikolojisinin İlk Versiyonu 119 birçok hastanın arkaik "aktarımlarında" yer alır ve psikoterapide, normalde terapist açısından tahrişe ve reddedilmeye neden olacak davranışların belirli yönlerini anlamamıza yardımcı olurlar. Eğer kişi yapışan bağımlı aktarımı hastanın narsisistik nesne ilişkileri aşaması açısından anlarsa ya da hastanın terapistten ayrıldığında hissettiği öfke, hastanın terapistin ihtiyaçlarını kavrama konusundaki toplam yeteneksizliğinin temsilcisi olarak anlaşılırsa ya da terapist üzerindeki herhangi bir kontrol eksikliğini tolere ederse, hastaya daha uygun bir empatik tepki ve yorum sunulabilir.

Kohut dikey ve yatay bölünme kavramını sunuyor. Geometrinin bu talihsiz kullanımında Kohut dikey bölünmeyi Freud'un (farklı bir bağlamda) inkar olarak düşündüğü şeyle ilişkilendirir. Kişiliğin dikey olarak bölünmüş bölümü veya reddedilen kısmı, narsisistik kişilik bozukluklarında, hastanın olağan kişiliğiyle dönüşümlü olarak açıkça sergilenen çocuksu büyüklenmecilikle kendini gösterir . Aslında hasta çoğu zaman düşük özgüven, utanma eğilimi ve hipokondri gösterebilir. Psikoterapi dikey bölünmeyle ilgilenerek başlar çünkü hastanın bilinçli günlük düşünce ve davranışlarından dikey olarak bölünmüş sektöre ilişkin örnekler almasına yardımcı olmak genellikle mümkündür . Bu, açıkça sergilenen çocuksu büyüklenmeciliğe son verir ve yatay bölünmenin gizlediği bastırılmış malzemenin baskısını artırır.

Düşük özgüven, utanç eğilimi ve hipokondri, bastırma bariyerine benzer görünen yatay bölünmenin gizlediği şeye karşı bir tepki oluşumunu temsil ediyor. Yatay bölünmenin altında, annenin gözlerindeki ışıltıyla kabul edilmesi gereken, çocuğun ortaya çıkan gerçek benliğini temsil eden, bastırılmış, yerine getirilmemiş, arkaik narsisistik talepler yer alır. Çocukluk narsisizminin reddedilen ifadesinin engellenmesiyle , bu arkaik narsisist talebin baskısı artar ve arkaik büyüklenmecilik ortaya çıkmaya başlar.

Klinik Materyal ve Yorumlar

Aşağıdaki örnek, kendilik psikolojisi ile geleneksel yoğun psikoterapi veya psikanaliz arasındaki hasta materyaline yaklaşım farklılığı hakkında bir fikir vermektedir. İki yıldır yoğun psikoterapi gören bir hasta şu rüyayı gördü: “Anne

oradaydım ve dürtüsel olarak onu becermek istedim; sonraki sahnede ölüyor.” Şiddetli bir narsistik kişilik bozukluğuna sahip olan bu hasta, yakın zamanda şirketindeki bir amirden yaralanma raporu almıştı . Çok keskin dilli bir karısı ve keskin dilli bir annesi var. Çağrışımları bir kontrol aracı olarak "sikişme"ye ve evlilik dışı ilişkilerden ne kadar memnun olduğu hissine yol açtı: "Bu kadınlar beni bir sevgili olarak inanılmaz olarak nitelendiriyor ama karım asla böyle davranmıyor. Sadece 'İstersen tamam' diyor." O halde bu hasta için "sikişmenin" amacının birincil bir cinsel değeri yoktur. İhtiyacı olan annenin yerine geçen bu kadınlar tarafından takdir edilecek ve harika ve inanılmaz olarak adlandırılacaktır; yattığı kadınlar, görevi onun cinsel performansını övmek olan kendilik nesnelerinin aynasıdır. Eğer annesi ona harika demezse kendisi, karısı ve patronu ölmeli!

Bunu, bu malzemenin geleneksel Oedipal yorumuyla karşılaştırın. Gizli ensest arzuların vurgusunu nasıl önemsizleştirdiğine ve açık Oedipus içeriğine sahip bir ensest rüyanın, aynalayıcı bir kendiliknesnesi yoluyla narsisistik dengeyi yeniden sağlamaya yönelik umutsuz ihtiyacı ve narsisistik öfkeyi ifade etme ihtiyacını gizlemek olarak nasıl yeniden yorumlandığına dikkat edin.

Kohut'un erken dönem teorilerini dayandıkları deneyime yakın verilere taşımaya yardımcı olacak bir dizi klinik yorumda bulunmak istiyorum. Hastayı büyüklenmeci bir benlikle izleyen gözlemci, hastanın kibirli olduğunu düşünür ve hastayı idealleştirici bir aktarımla izleyen gözlemci, hastanın terapistin her şeyi bildiğine ve tavsiye ve güç konusunda her zaman güvenilebileceğine inandığını görünce şok olur. Eskiden terapistin bu durumların her birinde gerçeklik testini düzeltmesi gerekiyordu, ancak Kohut "kendiliknesnesi aktarımlarının" müdahale olmadan gelişmesine izin verilmesi gerektiğinde ısrar ediyor. Terapist, empati veya dolaylı iç gözlem temelinde , gelişen aktarımın nesne bağlantılı mı yoksa narsisistik mi olduğuna karar vermelidir ve bu, aktarımın yorumlanmasına ilişkin karara yardımcı olacaktır. Örneğin, ödipal düşmanlığı gizleyen nesne bağlantılı idealleştirici bir aktarım varsa, bunun yorumlanması gerekir. Öncelikle narsisistik kişilik sorunları olan bir hastada ayna aktarımı ortaya çıkıyorsa , “birbirimize benziyoruz” gibi bir ifade düzeltilmek yerine terapist tarafından kendi haline bırakılır, çünkü böyle bir düzeltme “düz kol” olarak deneyimlenir. Hastayı gerekli kendiliknesnesi aktarımını geliştirmekten alıkoyan narsisistik bir yaradır. Hasta olacak

daha sonra artık gerekli olmadığında bırakın. "Düzeltme" hastanın geri çekilmesine, kibirli olmasına neden olur ve muhteşem bir izolasyon içinde büyüklenmeci benliğe geri çekilmeyi teşvik eder.

Hastayı "gerçeklikle" yüzleştirmek yerine, bu kendiliknesnesi aktarımlarına bir kabul havası sunulmalıdır . İdealleştirme aktarımı ile birleşme aktarımı arasında ayrım yapmak bazen zordur; Hasta terapisti idealize ederken terapistle de bütünleşmek ister. Birleşme tipi ayna aktarımında hasta analiste sanki analist hastanın bir parçasıymış gibi davranır, ancak idealleştirici bir aktarımda hasta ilk önce terapiste her türlü bilgeliği ve gücü aktarır. Kohut yine bu idealleştirmenin kabul edilmesi ve düzeltilmemesi gerektiğini, çünkü hastanın artık ihtiyaç duymadığında kendiliğinden ortadan kalkacağını savunuyor.

Bu aktarımların derinlemesine çalışılmasında narsisistik yaralanma ve bunun sonucunda ortaya çıkan narsisistik öfke kaçınılmazdır. Narsisistik yaralanma, çevrenin beklenen tepkiyi vermemesi durumunda ortaya çıkar; terapistin empatik kusurları nedeniyle ya da terapi dışında hastanın iyi bir iş çıkarması ve hiçbir ödül almaması nedeniyle ortaya çıkabilir. Küçük narsisistik yaralanmalarda bile öfke, terapist tarafından küçümseme ve öfkeyle karşılanmamalı, bunun yerine, sıklıkla tekrarlanması gereken, olanları açıklama girişimiyle karşılanmalıdır. Açıklama, terapistin olaylara rasyonel bakış açısını benimsediği umulan hasta için giderek daha anlamlı hale gelir. Hastaların kendilerine karşı daha iyi niyetli bir bakış açısıyla terapistin olaylara bakış açısını benimsemek, içselleştirmeyi dönüştürmenin bir parçasıdır. Örneğin, hastanın kendisinden beklenen beğeni olmadan bir şey yaratıldığında duyduğu nefret ve öfke, zamanla yerini, sonuçlar sınırlı da olsa, hayranlık kazanmak için elinden gelenin en iyisini yapmanın mümkün olduğu duygusuna bırakabilir.

Kendilik psikologları, bu yaklaşımın terapistin daha fazla katılımına neden olduğunu, tedaviye daha insani bir kalite ve ortam yarattığını düşünüyor. Aynalamayı sağlamaya ya da idealleştirmeyi teşvik etmeye yönelik kasıtlı girişimlerin hiçbir zaman Kohut ya da takipçileri tarafından savunulmadığını ve yalnızca terapist tarafından gerçekleştirilen narsisistik bir karşı aktarımı temsil ettiğini her zaman eklemek çok önemlidir . Kendilik nesnesi aktarımları, onları tolere ederek ve hastayı doğrudan silahlandırmayarak veya ortaya çıktıklarında sabırsızca düzeltmeyerek veya kişinin kendi parlaklığını sergilemek için erken yorumlar yaparak onlara müdahale etmeyerek harekete geçirilir.

İdealleştirici aktarım, arkaik biçimlerden daha olgun biçimlere doğru “televizyon” yapabilir ve bazen travmanın patognomik dönemini belirlemek zordur. Belki de daha önemli olan şey , tedavi sürecinde hayal kırıklığından büyüklenmeci benliğe geçişin idealleştirici aktarımında klinik olarak deneyimlenen yönlerdir. Bu, önceden idealize edilen analistlere karşı soğukluk, düşünce ve konuşmanın ilkelleştirilmesine yönelik bir eğilim (yapmaca konuşmalardan yeni sözcüklerin kaba kullanımına kadar), üstünlük tutumları, artan öz-bilinç ve utanç eğilimi ve hastalıklı meşguliyetlerle kendini gösterir; hastalar içine kapanır ve sessizleşir.

Terapinin ilk aşamasında, kendiliknesnesi aktarımları engellenmezse, gerilemeye karşı direnç ve bunun sonucunda bu aktarımların yeniden harekete geçmesi nedeniyle belirli karakteristik kaygı rüyaları görebiliriz. Kohut (1971, s. 87) eğer bir ayna aktarımı geliyorsa düşme hayallerine, idealleştirici bir aktarım geliyorsa yüksek görkemli dağlara tırmanma hayallerine bakmamızı söyler . Aktarımlar oluştuktan sonra, idealleştirici aktarım bozulduğunda umutsuzluk daha fazla olma eğilimi gösterir ve ayna aktarımı bozulduğunda öfkeye doğru daha büyük bir eğilim olur. Bu ipuçları , belirli bir zamanda ne tür bir aktarımın baskın olduğuna karar vermeye yardımcı olabilir . Kendiliknesnesi aktarımları oluştuğunda, çocuklukta travmatik olarak kesintiye uğrayan dönüşümsel içselleştirme süreci artık tedavide yeniden başlatılmaya hazırdır.

Gelişimsel olarak egonun dokusu, kişiye herhangi bir durumda ne yapması veya yapmaması gerektiğini söylemeye yardımcı olan çok sayıda mikro deneyimden oluşur. Hepimizin yararlanabileceği bir deneyimler kütüphanesi var. Kişilerarası yeterlilik bu iç kütüphaneyle ilgilidir. Gerilimin azaltılması ve narsisistik denge açısından, anne ile çocuk arasında makul bir empatik ortam, çocuğun annesinin mükemmel olmadığını anladığında, bir zamanlar annesinin yaptığı şeyleri kendisi için yapmayı küçük yollarla öğrenmesini sağlayacaktır. . Bu, egonun dokusunun, çocuğun içselleştirilmiş hedef ve değerlerin oluşumunda yansıtma işlevini ve idealleştirme nesnesini kendine almasıyla yavaş yavaş inşa edildiği, dönüştürücü içselleştirme kavramıdır.

Kohut'a (1977) göre, başarılı psikanalizde de benzer bir süreç meydana gelir ve kendiliknesnesi aktarımları bir kez oluştuğunda şunu açıklar:

Sayısız mikro içselleştirme sürecinin bir sonucu olarak , analistin imajının kaygıyı hafifleten, gecikmeyi tolere eden ve diğer gerçekçi yönleri, yavaş yavaş analizanın psikolojik donanımının bir parçası haline gelir; bu, analizin "mikro" hayal kırıklığıyla eşdeğerdir . analizanın bu bağlamda analistin sürekli varlığına ve mükemmel işleyişine olan ihtiyacı. Kısaca: içselleştirmeyi dönüştürme süreciyle yeni psikolojik yapı inşa edilir, (s. 32)

Kohut'a göre tedavi en iyi şekilde psikolojik "mikro yapılardaki" değişiklikler açısından tanımlanır (s. 31) ve herhangi bir hastanın psikanalizinde temel yapısal dönüşümler bu aşamalı içselleştirmelerin bir sonucu olarak ortaya çıkar (s. 30).

Kendilik Psikolojisinden Yararlanan Klinik Çalışmanın Detayları

Kohut'un ilk kitabının orta kısmı oldukça zordur. Tam ölçekli bir analizde Kohut, çocukluk çağının genetik dizisinin kendiliknesnesi aktarımlarındaki değişimlerde ortaya çıktığını görmeyi umuyor . Çocuklukta önce bir idealleştirme girişimi, sonra bunda bir başarısızlık ve ardından büyüklenmeci benliğe geri dönüş olmuşsa, ilk olarak kısa bir idealleştirme aktarımının tedavide bir geri adım olarak görülmesi mümkündür. regresyon ve ardından daha istikrarlı bir ayna aktarımı. Bu aktarımların gelişimine müdahale edilmemeli ki doğal olarak gelişip hastanın çocukluğuna dair ipucu verebilsin.

, hasta tedavideyken benliğin empatik olarak gözlemlenen bütünlüğüne dayanmaktadır . Narsistik kişilik bozuklukları olanlar, ayna karşısında hayal kırıklığına uğradıklarında ve aktarımları idealize ettiklerinde, düşmanlık, soğukluk, kibir ve sessizlikle savunulan arkaik büyüklenmeci benlik imajına hızlı bir hiperkateksi oluşturabilir, hatta daha da ileri giderek hipokondriyazise gidebilirler, ancak durum şu şekildedir: nispeten kısa bir süre içinde ve terapistin açıklamasının etkisi altında geri döndürülebilir. Borderline hasta ve psikotik hasta kendiliknesnesi terapistinde hayal kırıklığına uğradıklarında geri dönüşü olmayan bir parçalanma geliştirirler ve bu nedenle Kohut'a göre psikanaliz yöntemine boyun eğmezler . Herhangi bir istikrarlı narsisistik aktarım oluşturmazlar, ancak çok geçmeden geri dönüşü olmayan bir şekilde parçalanırlar. Bu da karamsar bir prognoza yol açıyor

borderline ve psikotik hastaları yoğun psikoterapi veya psikanaliz yöntemiyle tedavi ediyor ve aynı zamanda insan ilişkilerinden çekilerek daha fazla narsisistik yaralanmaya karşı koruma geliştiren şizoid hastalarla bu tür yöntemlerden kaçınmaları konusunda bir uyarı üretiyor ; Kohut bizi bu kişilere karşı “porselen dükkanındaki boğa” olmamamız konusunda uyarıyor. Brandschaft ve Stolorow (Lichtenberg ve ark. 1984a), borderline hastalar için bu kasvetli prognozu kendilik psikolojisi çerçevesinde revize ettiler (s. 344). Kohut onlara kendi görüşüyle uyumlu olduğunu söyledi. Bu konuyu Bölüm 13'te ayrıntılı olarak ele alacağım.

İdealleştirici aktarımdan büyüklenmeci benliğe geçişin doğru yorumunun doğrulanması, çocukluktaki benzer durumlarla ilgili bir grup anı ortaya çıktığında ortaya çıkar. Örnek olarak , filmlerin yarattığı heyecanla terapistin yaşadığı ölüm ve kayıp duygusuyla mücadele etmek için hafta sonları pornografik filmler izlemek zorunda kalan hastayı ele alalım . (Kohut vakasında hasta erkekler tuvaletine gitti ve fantezide başka bir adamın hayalindeki güçlü, canlı penisiyle birleşti.) Bunun hastaya yapılan açıklamaları, hastanın röntgencinin narsistik hayal kırıklıklarıyla baş etmeye çalıştığı çocukluk anılarıyla doğrulanıyor. İstikrarlı heyecan, yavaş yavaş terapistin mantıklı, istikrarlı, sakin ve yatıştırıcı tutumunun içselleştirilmesine izin verecektir , böylece örneğin hasta yüceltebilir ve hafta sonları bol bol fotoğraf çeken bir fotoğrafçıya dönüşebilir. Bu , şiddetli stres veya narsisist darbeler altında hastanın daha arkaik büyülü röntgenci faaliyetlere geri döndüğü klinik olarak birçok kez doğrulanmıştır .

Üstün yetenekli bir ego, büyük benliğin arkaik beklentilerini sıklıkla fark edebilir ve en azından yaşamının erken dönemlerinde şaşırtıcı başarılar elde edebilir. Ancak karakteristik olarak bu tür başarılar asla yeterli değildir; ve performansa yönelik sonsuz bir talep vardır, dolayısıyla "başarılı" insanlarda orta yaşlı depresyon tipik bir sonuçtur. Hayatları, başarının hiçbir kurtuluş getirmediği bir koşu bandına dönüşür; her zaman bir beğeni, başarı ve sonsuz tatmin arzusu vardır. Bu tür insanlar, tuhaf talepleri olan, bölünmüş bir büyüklenmeci benlik tarafından yönlendirilirler ve kendilik psikolojisi açısından psikoterapi, olup biteni anlamak için çok şey sunar.

Gizli arkaik büyüklenmeci benliğin daha incelikli klinik örnekleri arasında, hasta her şeyi bilmemeye tahammül edemediği için yabancı bir şehirde yön sormaya utanan hasta ya da

Öğrencinin yapılan yorumlara heyecan ve huşu ile tepki verilmemesinden korktuğu için sınıfta tek kelime etmeyen öğrenci hasta. Benzer şekilde, yalan söylemek, övünmek ve ismi düşürmek çoğu zaman büyüklenmeci benliğin beklentilerini karşılama çabası olarak ortaya çıkar ve psikoterapide dersler ve "gerçeklik testi"nin düzeltilmesi yoluyla sıklıkla yanlış bir şekilde ele alınır.

Çocuksu teşhirci ihtişam fantezilerinin tehlikeli bir şekilde harekete geçmesi yaygın bir klinik durumdur. Kaygı, iğdiş edilme kaygısı değil, Kohut'un (1971, s. 152) " narsisistik yapıların ve onların enerjilerinin egoya farklılaştırıcı olmayan müdahalesi" olarak adlandırdığı şeydir . Bu tür yaklaşan izinsiz girişlerin belirtileri belirsizdir ve şunları içerebilir:

1. İdealleştirilmiş ebeveyn imagosu ile coşkulu bir birleşme yoluyla veya Tanrı ve evrenle "yarı dini gerilemeler" yoluyla "gerçeklik benliğini kaybetme korkusu" (s. 153).

2. Yoğun gerçekçi olmayan büyüklenmecilik veya megalomaninin ortaya çıkması nedeniyle gerçeklikle temasın kaybı korkusu.

3. Teşhirci arzuların bilinçli olarak müdahalesinden kaynaklanan utanç ve öz-bilinç.

4. Kohut'a göre, hastanın hissettiği rahatsızlığın atfedilmesi için bedenin bir yer olarak kullanılması yoluyla benliğin parçalanmasının ifadesini temsil eden hipokondriyazis, ego tarafından "parçalanmış bedenin arkaik görüntülerinin izinsiz girmesi"nin detaylandırılmasıdır. -kendi' (s. 152).

Narsisistik yapıların bilince patlamasına ilişkin kaygıyı ödipal iğdiş edilme kaygısından ayırmak mümkündür . İğdiş edilme kaygısında klinik materyal, Oedipal üçgene dair bir ipucu, daha fazla ayrıntı ve detaylandırma ve genellikle tehlikeli bir kişi olarak düşman kavramını içerir.

Diğer bir tehlike ise büyüklenmeci benliğin dışına çıkmaktır. Bu, tedavide aşırı yatırım tehdidi oluşturduğunda ortaya çıkar ve hastayı tehlikeli durumlara sokabilir. Terapist tarafından yakından izlenmeli ve yorumlanarak engellenmelidir.

Kohut'un aynası ve idealleştirici aktarımları, normal gelişimsel konumlara gerilemeyi temsil eder. Bu, idealleştirici aktarıma paralel olan yansıtmalı özdeşleşimin ve ayna aktarımına paralel olan içe atmacı özdeşleşmenin ortaya çıkışına ilişkin Klein'ın tanımlarıyla çelişmektedir . Projektif ve

Yetişkin hastaların psikoterapisinde ortaya çıkan içe atmacı özdeşleşim patolojiktir ve Klein'ın teorilerinde kendilik ve nesne farklılaşmasına yönelik daha yüksek bilişsel çocukluk kapasitesine işaret eder. Her ne kadar bazı yazarlar bunların klinik olarak Kohut'un kendiliknesnesi aktarımlarına benzer olduklarında ısrar etseler de, bunlar öncelikli olarak dolaylı iç gözlem veya empati yoluyla deneyimlenmez .

Kohut'un ilk çalışmalarında bile belirtilen ortam, terapistin, özellikle ayrılığa verilen tepkilerle uğraşırken ve geçmişe dair yorumlar üretmek yerine hastanın şimdiki deneyimlerine daha yakın dururken daha büyük bir katılımıdır. Terapiste uzaktaki materyali gün yüzüne çıkarmaya çalışmak yerine deneyimin yakınında kalması tavsiye edilir. Aslında geçmişe dair yorumlar hasta tarafından sinir bozucu bir yara gibi deneyimlenebilir çünkü hasta geçmişle ilgili pek bir şey yapamaz. (Narsist hastalar kontrol edemeyecekleri şeyler konusunda son derece hassastırlar.) Kendilik psikologları, tedavinin tüm ortamının daha iyi huylu olduğunu ve kendiliknesnesi aktarımının daha da gelişmesini teşvik ettiğini söylüyorlar . Geleneksel psikanalistler bu tavsiyede yeni bir şey olmadığını iddia ediyorlar.

, narsisistik (ve borderline) hastaların insanlarla yaşadığı olağan ilişkiyle tezat oluşturur ; burada büyüklenmecilikleri genellikle öfkeli bir reddedilmeye neden olur ve idealleştirmeleri sıklıkla tahrişe neden olur. Genel olarak ilişkide öğüt, telkin ve vaaz verme azaltılır ve ne olduğu ve hastaların neden böyle davranıp hissettikleri hakkında açıklamalar üretmek için daha fazla çaba gösterilir.

Bu zor hastalarla, karakteristik olarak olumsuz karşı aktarımı harekete geçiren hastalarla çalışan terapiste belirli ödüller tahakkuk eder. Bu ödüller, zor bir terapötik görevde ilerlemenin keyfi ve bunun nasıl başarıldığını anlamanın entelektüel zevkidir. Terapistin hastaya pek çok iyi niyetli açıklama yapabilmesi gerekir ve bazen narsisistik öfkeyi ve narsisistik aktarımları kabul etmek için büyük bir çaba gösterilmesi gerekir . Aynı zamanda terapist, sakarin yorumlarıyla karakterize edilen aşırı duygusallığa ve terapi saatinde hastayla geçici birleşmeden geri çekilememeye karşı da kendini korumalıdır . Kohut'un temel fikri, yorumlamanın bir elektrokardiyogram okumaya benzemesi gerektiğidir: okumalar objektif olarak gözlemlenir ve raporlanır. Açıklamalar veya yorumlar her zaman hastanın yetişkin egosuna hitap eder.

ERKEN ELEŞTİRİ

Bu karmaşık metapsikolojik formülasyonlar, Kohut'un ilk dönem çalışmalarına yönelik birçok eleştiriye yol açtı. Giovacchini (1977) gibi yazarlar, Kohut'un temel kavramlarının, Freud'un terminolojisinin geometri kullanılarak yeniden ifade edilmesinden ibaret olduğunu savundu. Özellikle Kohut'un Oedipus döneminden önce meydana geldiğini anlattığı, bastırmaya benzeyen "yatay bölünmeye" saldırır. Olgunlaşmamış bir pre-ödipal psişede psişik bir imagonun "bastırılması" nasıl mümkün olabilir? Bölme terimi genellikle bunun için kullanılır; bu, yatay ve dikey bölmelerin her ikisinin de bölünmesine neden olur. Ancak Kohut iki farklı mekanizmayı ima ediyor.

Freud'un metapsikolojisinin, narsisistik ve cinsel olmak üzere ayrı gelişim çizgilerinden geçen iki tür libidoyu varsayarak değiştirilmesine bazen Kohut'un “çift eksen teorisi” adı verilir. Bu durum çok fazla kafa karışıklığına ve tartışmalara neden olmuştur (Loewald 1973), Bölüm 19'da gözden geçirilmiştir.

Bebek idealize edilmiş bir ebeveyn imagosu oluşturmak için yeterli kendilik ve nesne bilişsel ayrımına sahip mi? Bazıları bunun ebeveyn ve dış dünya hakkında farkındalık gerektirdiğini iddia ediyor mu? Büyüklenmeci benlik kavramında da benzer bir sorun vardır. Diğer itirazlar Kohut'un teorisinin bu noktada basit olduğu gerekçesiyle saldırmaktadır; çünkü travmanın herhangi bir aşamada yara izleri bırakması ve sonraki tüm aşamalarda patolojik oluşumlara ve çarpıklıklara yol açması nedeniyle, gelişimin normal bir aşamasında klinik olarak bir sabitlenme temsil edilemez. Bu nedenle, yetişkinlikte büyüklenmeci kendiliğin ortaya çıkışı, çocukluk oluşumunun değişmemiş bir versiyonu olamaz. Diğer birçok ayrıntılı eleştiri Lichtenberg (1973) ve Loewald (1973) tarafından yapılmıştır.

Kohut, sonraki iki bölümde göreceğimiz gibi, bu itirazları giderek daha fazla kabul etti ve "geniş anlamda benlik psikolojisi"ni geliştirirken geleneksel Freudyen metapsikolojiden giderek uzaklaştı.

Geçiş Aşamasındaki Kohut

Erken Kendilik Psikolojisinin Gözden Geçirilmesi

Kendilik psikolojisini ilk veya “dar” versiyonuyla özetlemek gerekirse, narsisizmimiz bir dizi karakteristik gelişimsel yol boyunca dönüşüp olgunlaştıkça, öz değerlendirmemiz başkaları tarafından yapılan değerlendirmeye daha da yakınlaşır. Çevreden gelen uyaranlara tepki olarak ve epigenetik bir ön programlama nedeniyle, bu gelişimsel yollar otoerotizmden birincil narsisizme (bebeğin dünyayı kendisi olarak mutlu bir şekilde deneyimlediği) götürür ve daha sonra, bu tür narsisistik tümgüçlülükteki kaçınılmaz hayal kırıklığı nedeniyle, Büyüklenmeci benliğin ve idealleştirilmiş ebeveyn imagosunun oluşumu. Büyüklenmeci kendilik , kendiliknesnesi tarafından onaylanmayı yansıtma talebiyle birlikte çok güçlü, hatta tümgüçlü olma inancını taşır ; İdealleştirilmiş ebeveyn imagosu, tüm mutlak gücü, daha sonra kontrol edilecek ve kaynaşılacak bir kendiliknesnesi olarak görülen büyülü bir figüre atfeder.

Uygun bir çevrede bir dizi dönüştürücü mikro içselleştirme yoluyla, büyüklenmeci benlik, egoya veya benliğe hırs olarak (sonraki teoride benliğin bir kutbu haline gelir), gerçekçi bir şekilde yüceltilebilen ve kendisi olan bir dürtü veya itme olarak dahil edilir.

dürtü kanalize etme (Kohut 1971, s. 187), bu da motive edilmiş ve aktif bir faaliyetle sonuçlanır. İdealleştirilmiş ebeveyn imagosu, bireyi belirli hedeflere doğru çeken ve dürtüleri dizginleme işlevini yerine getiren ego idealine aşılanır (veya daha sonraki teoride benliğin diğer kutbu haline gelir) (Kohut 1971, s. 186). Bu narsisistik oluşumların uygun şekilde bütünleştirilmesi, sonuçta mizah duygusuna, empatiye, bilgeliğe, yaşamın geçiciliğinin kabulüne ve hatta bireyin sınırları dahilinde yaratıcılığa daha fazla dönüşümle yol açar.

Büyüklenmeci benlik yavaş yavaş egonun gerçekçi amaçlarıyla bütünleşmezse, onun türevleri reddedilir (dikey bölünme) veya bastırılır (yatay bölünme) ve arkaik biçimde değişmeden varlığını sürdürür; birey daha sonra bilinçli olarak kendisine mantıksız bir şekilde fazla değer verme ve aşağılık duyguları ile hırsın engellenmesi nedeniyle narsisist bir aşağılanma arasında gidip gelir. İdealleştirilmiş ebeveyn imagosu, ego idealiyle bütünleşmezse, arkaik bir yapı olarak bastırılır ve hasta, narsisistik huzuru yeniden kazanma ihtiyacından dolayı bilinçsizce, sürekli arayış içinde olan, dışsal idealleştirilmiş bir kendiliknesnesine duyulan özleme sabitlenir. Her şeye gücü yeten, güçlü bir kişinin birleşebileceği ve onun desteği ve onayı sayesinde bireyin büyülü bir güç ve koruma kazanabileceği bir şey.

Bu gelişimsel duraklamanın ve bu arkaik yapıları düzgün bir şekilde bütünleştirmedeki başarısızlığın bir sonucu olarak , daha önce "narsisistik aktarımlar" (Kohut 1971) olarak adlandırılan karakteristik "kendiliknesnesi aktarımları" (Kohut 1977) ortaya çıkar. Bu "kendiliknesnesi aktarımları" , çocukluğun karşılanmamış narsisistik ihtiyaçlarını giderme ihtiyacının baskısı altında, bilinçdışı arkaik narsisistik yapıların (büyüklenmeci kendilik ve idealleştirilmiş ebeveyn imagosu) analistin ruhsal temsiliyle birleşmesinin sonucudur . Bunların tam anlamıyla aktarım olarak adlandırılıp adlandırılmayacağı hala tartışmalıdır. Bunlar içgüdüsel gerilimleri boşaltma ihtiyacıyla motive edilmedikleri gibi analiste nesne libidosu yatırımı yapılarak da üretilmezler. Bunları aktarıma benzer fenomenler olarak düşünmek isteyebilirsiniz, ancak ben burada Kohut'un daha sonraki yazılarına dayanarak onlardan kendilik nesnesi aktarımları olarak söz edeceğim.

Kendiliknesnesi aktarımının idealleştirilmesinin amacı , terapistin gücünü ve tümgüçlülüğünü bir birleşme yoluyla sihirli bir şekilde paylaşmaktır. İdealleştirilmiş ebeveyn imagosunun terapötik seferberliğinin sonucu olarak ortaya çıkan bu tür aktarımların iki temel türü vardır ve aralarında çeşitli dereceler vardır. En belirgin tür daha sonraki bir biçimlendirmedir.

Genellikle babanın idealleştirilmesindeki başarısızlığa dayanan bu düşünce, hastanın onaylandığını ve korunduğunu hissetmek için bağlanması gereken idealleştirilmiş bir ebeveyn arayışını vurgular. Kendiliknesnesi aktarımının daha arkaik bir türü ortaya çıkabilir veya diğer türün altında gizlenebilir; bu aktarım genellikle anneyle yaşanan bir başarısızlıkla ilişkilidir; burada vurgu, tanrısal, idealleştirilmiş ebeveynle coşkulu birleşme ve mistik birleşme üzerindedir.

Böyle bir aktarım bir kez oluştuğunda, bu aktarımdaki rahatsızlığın klinik belirtileri büyüklenmeci kendiliğe doğru bir salınımı temsil eden soğuk, mesafeli, öfkeli, öfkeli bir geri çekilmedir; ayrılık nedeniyle parçalanma ve hipokondri duyguları; ve özellikle birçok varyasyonla birlikte röntgencilikle ilgili olanlar gibi çılgınca faaliyetler ve fantezilerle erotikleştirilmiş ikamelerin yaratılması .

İdealleştirici kendiliknesnesi aktarımlarına yönelik tipik karşıaktarım (Kohut 1971), terapistte mevcut olan analiz edilmemiş kalıntı ne olursa olsun, arkaik büyüklenmeci kendiliğin harekete geçirilmesi yoluyla gerçekleşir . Bu, hastanın idealizasyonunu inkar ederek, bu konuda şaka yaparak ya da onu şiddetle yorumlamaya çalışarak, hastanın utanç verici ve savunmacı bir şekilde “doğrudan silahlandırılmasına” yol açar. Bu tür karşıaktarım hastada tipik rahatsızlık belirtilerine ve yukarıda bahsedilen büyüklenmeci kendiliğe geri çekilmeye neden olur.

Bastırılmış ve bütünleşmemiş arkaik büyüklenmeci kendiliğin terapötik seferberliğinin bir sonucu olarak ayna kendiliknesnesi aktarımlarının üç biçimi görülür . Bu aktarımların amacı, ya terapistle hastanın hayal edilen büyüklüğüne katılarak ya da terapistin hastanın büyüklüğünü yansıtmasını ve onaylamasını sağlayarak, terapistle hastanın teşhirci büyüklenmeciliğini paylaşmaktır. Arkaik birleşme tipi ayna aktarımında hasta, terapisti hastanın bir parçası olarak deneyimler, terapistin hastanın zihninde ne olduğunu bilmesini bekler ve kişinin kendi kolundan veya bacağından talep ettiği türden tam kontrol talep eder.

Alter-ego ya da ikizlik tipi ayna aktarımında hasta, terapistin psikolojik olarak hastaya benzediği ya da benzer olduğu ya da terapist ile hastanın birbirine benzediği konusunda ısrar eder. Kohut (1984) son yazısında buna kendiliknesnesi aktarımının üçüncü kategorisi olarak ayrı bir statü verir.

Üçüncü tür ayna aktarımında ya da "tam anlamıyla ayna aktarımında" hasta, terapistin farklı göründüğünü ve farklı olduğunu fark eder , ancak terapiste yalnızca hastanın performansını ve büyüklüğünü övme, yankılama ve yansıtma görevini vermekte ısrar eder. .

Kohut bunu “bebeğine bakan annenin gözlerindeki ışıltıya” bağlıyor. Bazen hangi tür kendiliknesnesi aktarımının oluştuğunu söylemek çok zorlaşır, özellikle de görkemli aynalama talebi ile idealleştirilmiş ebeveyn tarafından onaylanma talebi arasında ayrım yapmanın zor olduğu daha az ilkel aktarımlarda.

Ayna aktarımlarının bozulması, benliğin parçalanması hissine, hipokondriye ve vücudun izole edilmiş bölümlerine, çeşitli zihinsel işlevlere veya faaliyetlere aşırı yatırım yapılmasına yol açar. Teşhircilik ve diğer cinsel çeşitlilikler ve sapkınlıklarla karakterize edilen kompulsif cinsellik , çoğunlukla ölülük duygusuyla ve boş bir benlikle mücadele etmek için ortaya çıkar; amacı, benlik duygusunu ve psikolojik olarak "canlı" olma duygusunu sihirli bir şekilde yeniden tesis etmektir. Parçalanan bir benliği yeniden canlandırmak için uzun süren umutsuz bir çabanın mükemmel bir edebi örneği, Para: Bir İntihar Notu (Amis 1985) romanında tasvir edilmiştir .

Ayna aktarımlarına verilen tipik karşıaktarım tepkileri (Kohut 1971), can sıkıntısı, hastaya ilgi eksikliği, dikkat dağınıklığı, rahatsızlık, alaycılık ve hastayı terapistin karşı-teşhirciliğinden vazgeçirme eğilimi veya teşvik ve ikna yoluyla kontrolü ele geçirme eğilimidir.

Buradan çıkan sonuç, klinik çalışmalarda kendiliknesnesi aktarımlarının belirli erken işaretlerini yakalayabileceğimizdir. Hastanın bizim empatik zaman kaybımıza, iptallerimize ve tatillerimize, hatta seanslar arasındaki zaman aralığına, sapkın veya diğer türde cinsel eylemlerle, hipokondriazisle , asabi ve kibirli davranışlarla, acı veren depresif ruh halleriyle ve bir duygu durumuyla tepki verdiğini not ediyoruz. boşluk ve tükenmişlik. Bu işaretler , kendiliknesnesi aktarımlarının bozulması nedeniyle kendiliğin kısmi parçalanmasının tezahürleri ve ilgili acı verici gerilimleri yeniden yapılandırma ve boşaltma girişimleri olarak anlaşılabilir .

Kendilik nesnesi aktarımlarının amacı, kendilik nesnesinin çocuğun büyüklenmeciliğini sevinçle kabul etmesi ve onaylaması ve Kohut ve Wolf'un (1978) "sağlıklı ihtiyaçlar" olarak kabul ettiği "tümgüçlü bir çevre" için çocukluğun karşılanmamış narsisistik ihtiyaçlarını gidermektir. erken yaşlarda yanıt verilmemişti” (s. 424). Bu tepkiler ortaya çıktığında narsisistik bir huzur ve denge duygusu ortaya çıkar.

Anneyle olan deneyimlerin çok erken dönemlerinde ortaya çıkan, idealleştirilmiş ebeveyn imagosunda uygunsuz aşamadaki hayal kırıklığı, idealleştirilmiş ebeveynden optimal düzeyde sakinleştirme ihtiyacına ve uyuşturucu arayışına yol açar.

Arızalı bir uyarıcı bariyeri ile. Bu tür hastalar tam da bu nedenle psikoterapiye bağımlı olma eğilimindedir. Geç pre-ödipal dönemde, önemli kendiliknesnelerine bağlanan idealleştirilmiş ebeveyn imagosunda uygunsuz bir hayal kırıklığı, fantazi veya eylemlerde yüksek oranda sapkınlıklarla birlikte pregenital dürtülerin ve türevlerinin yeniden cinselleştirilmesine neden olur.

Erken gizil dönemde, idealize edilmiş Oedipal nesnedeki ciddi hayal kırıklığı, yakın zamanda kurulmuş, istikrarsız idealize edilmiş süperegoyu ortadan kaldırır. Bu, dışsal bir mükemmellik nesnesi arayışına, psişik yapının eksik parçaları olarak algılanan idealize edilmiş kendilik nesnelerine yönelik yoğun bir arayışa ve onlara bağımlı olmaya yol açar. Bu tür hastalar için her başarı yalnızca geçici iyi duygular verebilir ancak hastanın öz saygısına katkıda bulunmaz çünkü hasta, kendisi dışında idealize edilmiş bir ebeveyn imagosu bulmaya sabitlenmiştir ve bu gelişim aşamasında sürekli bir dış onay kaynağına ihtiyaç duymaktadır. .

İDEALİZASYONLAR

İdealleştirmeler aktarım nevrozlarında da ortaya çıkabilir ve aktarımdaki aşık olma durumuyla ilişkilidir. Aktarım nevrozlarında idealleştirme, nesnenin gerçekçi özellikleri ve sınırlamalarıyla bağlantısını tamamen kaybetmez. Tipik nevrotik durumlarda idealleştirme, analizanın idealize edilmiş süperegosunun analist üzerine bir yansımasını temsil edebilir ve pozitif aktarımın bir parçasını oluşturabilir veya aktarım düşmanlığına karşı savunmacı idealleştirmeler oluşabilir.

Ancak narsisistik bozukluklarda bilinçdışı, özlemini sürdürdüğü idealize edilmiş bir kendilik nesnesine takılıp kalır. Bu tür kişiler, sürekli olarak, destek ve onaylarından güç almaya çalıştıkları, her şeye gücü yeten dış güçleri ararlar. Dolayısıyla, narsisistik aktarımlarda, terapistin ilahi olduğu yönündeki aşırı bir yanılsamaya kadar malzemenin merkezinde yer alan ürkütücü, belirsiz bir idealleştirme duygusu vardır. Kişi hastayla bir insanın diğerine olduğu gibi ilişki kurma hissine kapılmaz, bunun yerine terapistin materyali kavramsal olarak anlamaması durumunda terapistin utanç ve olumsuzlukla tepki verdiği ürkütücü nitelikteki mantıksız bir coşku duygusuna kapılır. Çarpıtmanın yoğunluğu terapiste hastanın ne kadar çaresiz olduğu konusunda bir fikir verir. Daha büyük

Çaresizlik arttıkça, terapistin tutarlı bir terapötik yapı sunarak, tekrarlanan açıklamalar yaparak ve mevcut gerçekliğe odaklanarak sakinleştirmesine olan gereksinim de artar.

ÇALIŞMAK

Bu gelişimsel bozukluklarla çalışırken terapist, özellikle ayrılıklara ve aktarımlardaki hayal kırıklıklarına verilen tepkilerle ilgilenerek ve geçmişe dair derin yorumlar sunmak yerine günlük deneyimlere daha yakın kalarak katılmalıdır. Aslında geçmişe dair yorumlar narsisistik bir yaralanma olarak da ortaya çıkabilir çünkü hasta geçmişle ilgili pek bir şey yapamaz ve kendini zayıf ve iktidarsız hisseder. Bu tür yorumlara duyulan öfke , çoğu zaman yanlış yorumlandığı gibi aktarımın bir parçası değil, narsisistik yaralanmanın sonucudur . Terapist iyi huylu bir yaklaşım benimser ve sabırlı, ustaca bir çalışmayla kendiliknesnesi aktarımlarının gelişimini teşvik eder.

Kendiliknesnesi aktarımları, erken yaşamdan itibaren kendilik ile kendiliknesnesi arasındaki ilişkinin yeni bir versiyonunu temsil eder; Çocuksu tutkular ve idealleştirmeler, terapinin genel atmosferi ve hastanın ihtiyaçlarına ilişkin hastanın deneyimiyle empati yoluyla yeniden harekete geçirilir . Küçük hayal kırıklıkları fark edilir, bugüne ve geçmişe ilişkin yorumlar yapılır. Daha sonra dönüştürücü içselleştirmeler yoluyla hasta iç dünyasını değiştirir ve çocuğun gelişimine paralel olarak öz düzenleme gelişir. Arkaik büyüklenmeci talepler öz düzenlemeye dönüştürülür ve uygulanabilir standartlar bu süreçte çocuk tarafından, daha sonra psikoterapide de benzer şekilde hasta tarafından belirlenir. Bunun çocukluk gelişimiyle ne kadar yakından paralel olduğu belirsiz ve tartışmalı bir konu olmaya devam ediyor. .

İÇSELLEŞMELERİ VE YARATICILIĞI DÖNÜŞTÜRMEK

Dönüştürücü içselleştirme diğer içselleştirme süreçlerinden farklıdır. Terapistin gücüne ve becerisine duyulan bilinçsiz ihtiyaçtan kaynaklanan kaba özdeşleşme, büyülü ve kalıcı değildir. Kohut, böylesine kaba bir tanımlamanın gerçekleşmemesinin tedavi açısından olumlu bir işaret olduğunu savunuyor . Saldırganla özdeşleşme genellikle analistin saldırgan olarak deneyimlenmesiyle ortaya çıkar;

ya da hastanın bilinçdışından gelen bir yansımanın dışında. Çocuklukta ve belki de daha sonra yetişkin psikoterapisinde içselleştirmeyi dönüştürme süreci, çocuğun aldığı dışsal ilgi türünün önemiyle dengelenen doğuştan gelen donanıma sahip özerk faktörlerle ilişkilidir . Dönüştürücü içselleştirme kavramı, önemli kendiliknesnelerinin tepkisinin ruhuna ve uygunluğuna odaklanır .

Kohut (1977, s. 287) ile başlayan kendilik psikologları sıklıkla Eugene O'Neill'in oyunlarından alıntı yaparlar; örneğin, başkahramanın benliğin parçalanmasına karşı ömür boyu süren mücadelesini tasvir eden The Great God Brown . Babayla olan soğuk ilgisizlik ve anneyle daha az patolojik olan sevinçli birleşme, benliği bir arada tutacak bitmek bilmeyen bir "yapıştırıcı" arayışına yol açar.

Bazen son derece yaratıcı bireyler bu “yapıştırıcıyı” kendi yaratıcı etkinliklerinde bulabilirler. Örneğin, biyografi yazarı Leon Edel (1969), Henry James'in oyun yazma çabaları defalarca başarısızlıkla sonuçlandığında derin narsistik yaralar aldığını anlatır. Saldırılara ve talihsizliklere rağmen, James'in kısa öykü yazmaya yöneldiği bir kişisel eğlence gerçekleşti. Orta yaşlarında sevgi dolu, güvenli kişilerarası ilişkileri olmamasına rağmen, işinin disiplinine yönelerek orta yaşlı yalnızlığını kabullenebildi. Ruhunun bu dolaylı yatıştırılması, dünya görüşünü genişletti ve kişiliğinde bir sıcaklık ve canlanmış bir benlik duygusu yarattı.

İllüzyonlar yaratıp ardından kendi yarattıkları idealleştirmeleri içselleştirerek narsisistik dengeyi sağlayarak kendilerini rahatlatmak, bazı insanların eşsiz bir hediyesi gibi görünüyor. Bu, bu fenomenlere ilişkin Freud'un aşağılayıcı psikanalitik yorumlarından oldukça farklı bir bakış açısı üretecek dinlerin ve sanatsal üretimlerin oluşumuna bir anahtar verebilir.

Sanat ve din konusunda tamamen farklı bir bakış açısına ek olarak , kendilik psikolojisi, psikanaliz tekniğini ve yoğun psikoterapiyi büyük ölçüde etkilemektedir. Örneğin Kohut (1978), Wilhelm Reich'in hastanın narsisistik “zırhına” saldırma yönündeki öğütlerinde yarattığı saldırgan terapist imajını şöyle anlatır: “Reich, hasta ile hekim arasındaki düşmanlığı, kavgayı, kavgayı ima eden saldırgan bir imaj yarattı. Direnci aşmak isteyen hekim, analizanın zırhını parçalayan bir saldırgana dönüşür” (s. 548-549). Kohut'un verdiği bir başka örnek de analistin bir

Analizin erken aşamalarında hastanın parapraksisi: “Bütün bunlar dikkatle ve gerçek bir empatiyle yorumlanmalıdır” (s. 552). Bir kez daha , bir yorumun hasta tarafından nasıl deneyimleneceğine ilişkin analist açısından doğru incelik, zamanlama ve anlayışa vurgu devam etmektedir .

Narsistik Öfke

Kohut'un (1971) Kendiliğin Analizi kitabı çıktıktan sonra, kitapla ilgili ana şikayetlerden biri, narsisistik hastaların tedavisinde mücadele edilmesi en zor yönü temsil ettiği için narsisistik öfke konusunu ele almamasıydı. Belki de bu zorluğa yanıt olarak Kohut (1978), 1972'de en önemli makalelerinden biri olan "Narsizm ve Narsisistik Öfke Üzerine Düşünceler"i yazdı ve bu makale onu kendilik psikolojisini büyük dünya tarihi sorunlarına da uygulama yönünde yönlendirdi. bireyin zorluklarına gelince.

, kısa hayatına intiharla son veren ve Alman edebiyatındaki itibarı Batı'da ancak şimdilerde tanınmaya başlayan Heinrich von Kleist'in (1777-1811) büyük öyküsü Michael Kohlhaas'ı (Kleist 1976) anlatarak başlıyor. yalnızca Goethe'ninkiyle (Maass 1983). Daha tanıdık olanı , tıpkı Kleist'in hikayesi gibi, bitmek bilmeyen narsisistik öfkeye takıntılı bir adamın kaderini anlatan Melville'in Moby Dick'idir . Büyüklenmeci benliğin özlemleri engellendiğinde, idealize edilmiş kendiliknesnesi ile birleşme özlemine yol açan grup narsisistik öfkesinin patlak vermesi, daha sonra Hitler'in yükselişine ve Nazi Almanyası'nın acımasız savaş ücretine ilişkin bir anlayışa uygulanır .

Kohut, insanın doğasında var olan saldırganlık güdüsünün uygarlık kisvesi tarafından pek az korunduğu ve savaşın patlak vermesine neden olduğu hipotezine kesinlikle karşı çıkıyor. Ona göre, insan saldırganlığı en tehlikeli biçimiyle narsisistik öfkeden doğar; bu da kendiliknesnelerindeki derin hayal kırıklığının bir sonucu olarak bir parçalanma veya yan üründür. Narsisistik açıdan savunmasız birey, gerçek ya da beklenen narsistik yaralanmaya ya utangaç bir geri çekilmeyle ya da narsisistik öfkeyle tepki verir ve Kohut'un makalesi bu tür öfkenin çeşitli biçimlerinin muhteşem bir klinik tanımını sunar.

Bütün “önleyici saldırı” sorunu ve sınırsız istek

Egonun işleyişinin her yönünün narsisistik öfkenin hizmetine çekildiği intikam için - Sovyetler Birliği ile nükleer silahlanma yarışına dair mevcut çılgınlığımızın da çok iyi gösterdiği gibi - narsisist öfkenin aslında egoyu köleleştirdiği bir durum olarak anlaşılabilir hale geliyor . En küçük narsisistik yaralar bile, narsisistik açıdan savunmasız bireylerde en şaşırtıcı narsisistik öfke gösterilerine neden olabilir. Öfke, hastanın narsisistik olarak algılanan gerçekliğinde bir kusur olarak deneyimlenen "düşmana" (ya da "kötü imparatorluğa") yönelik hale gelir . Hasta tam ve tam kontrol bekler, dolayısıyla kendiliknesnesinin bağımsızlığı veya inatçı davranışı kişisel bir saldırıdır.

Kendiliknesnesi mutlak itaat beklentilerini karşılayamadığı zaman , suçluya karşı hiçbir empatinin olmadığı narsisistik öfke ortaya çıkar . Ego, intikamın elde edilmesi için yalnızca bir araç ve rasyonelleştirici olarak işlev görür. İkincil süreç düşüncesi arkaik saldırganlığa sürüklendiğinden ve ego tüm başarısızlıkları işbirlikçi olmayan kendiliknesnesinin kötü niyetine bağladığından, kronik narsisistik öfke daha da tehlikelidir.

Bu tür bir öfke aynı zamanda depresyona yol açan bir nesne olarak kendiliğe ya da psikosomatik bozukluklara yol açan beden benliğine de yöneltilebilir. Ulusal prestij için kabul edilebilir çıkış noktalarının engellenmesi veya grup ya da dini değerlerin yok edilmesi yoluyla, toplumun barışına yönelik uğursuz bir tehdit taşıyan “narsisistik öfke tadı” (s. 658) ortaya çıktığında, yine bu durum grup süreçlerine uygulanır. dünya.

Bu aynı zamanda bize tedavideki ilerlemenin önemli bir klinik göstergesini de verir. Hasta olgunlaştıkça, narsisistik öfke, değerli hedeflere hizmet eden ve narsist ve borderline hastaların yoğun psikoterapisinin erken aşamasını karakterize eden birçok ilkel patlamadan uzaklaşan gerçekçi yetişkin atılganlığına dönüşmeye başlar .

Empatinin Artan Önemi

Zamanın geçmesiyle birlikte Kohut, 1970'lerin ortalarında ilkel büyüklenmecilik veya idealleştirme içeren yapısal kusurların doğru yorumlanmasından uzaklaşarak empatiye odaklandı . Yavaş yavaş analitik müdahalelerin doğruluk değerinin terapötik ilişkiler üzerindeki etkilerinden daha az önemli olduğuna karar verdi.

gemi; analistin "empatik" ortamının gerçek iyileştirici gücünü vurgulamaya başladı. Uygulamada bu, hastanın bakıcılar üzerindeki iddiasının meşruluğunu vurgulayan terapötik bir duruşa bağlılık anlamına geliyordu.

Bu adımla Kohut'un sistemi yavaş yavaş yetiştirme psikolojileri alanına girdi ve Kohut, kendisi ile analitik gelenekçiler arasındaki temel farkın değerler arasında olduğunu belirtmeye başladı. Psikanalizin , doğruluk ve gerçeklik ahlakının vurgulanmasından empatinin idealleştirilmesine doğru değerlerde büyük bir değişimin hız belirleyicisi olması gerektiğinde ısrar etti ; açık görüş ve tavizsiz rasyonellikten duyulan gururdan, benliğin bilimsel olarak kontrol edilen genişlemesinden duyulan gurura doğru. Dünün dünyası, onun deyimiyle, bağımsız zihnin, dik ve ileri görüşlü duran gururlu bilim adamının dünyasıdır . Bugünün ve yarının dünyası, Kafka'nın Dönüşüm'deki “Gregor Samsa”sının, Dava ve Şato'daki “K”sinin dünyasıdır; başıboş dolaşan “K”ye kayıtsız kalan bir ailenin ve toplumun dünyasıdır. Bütün dünya bomboş, dümdüz, anlayamadığı bir şeye özlem duyuyor. Böyle bir dünyada, anlamsız uzaylar ve çılgınca yarışan yıldızlardan oluşan bir evrende insani anlam bölgesini oluşturan ve sonluluk ile ölümü anlamsızlık ve umutsuzlukla eşleştirmeyi önleyen şey, insani empatidir.

Kendini Arayışı'nın (Kohut 1978) 2. Cildini oluşturan makaleler dizisi, Kohut'un kendilik psikolojisini insanın ilgisini çeken diğer birçok alana genişletmesinin izini sürer. Benlik kavramı, çekirdek benlikten kaynaklanan, deneyime yakın bir kavram olarak kalır, ancak Kohut, benliğin bir dizi ilkel çekirdeğin birleşiminden oluştuğu yönündeki ilk düşüncesini yavaş yavaş gözden geçirir; artık doğumdan hemen sonra ilkel bir benliğin mevcut olduğuna inanıyor. Paul Ornstein'ın (Kohut 1978) bu seriye giriş bölümünde Kohut'un kavramlarının gelişiminin mümkün olandan daha ayrıntılı bir şekilde izini sürüyor.

Empati, bir gözlem modu statüsünün ötesine geçerek, insanlar arasındaki etkileşimlerin gerçekleştiği "olumlu atmosfere" ve duygusal iklime doğru genişleyerek merkezi bir konu haline gelir; Psikolojik bir bağ ve beslenme olarak empati , “tüm bazı sosyal etkiler” yaratabilir (s. 707). Böylece empatik gözlem, giderek daha fazla empatik bir ortam sağlayacak şekilde yeniden tasarlanıyor. Psikoterapötik durumda, her insanın durumunda ve dünya barışının bir gereği olarak bu empatik ortamın önemi , Kohut'un düşüncesinde giderek daha merkezi hale geliyor.

Hayati Bir Kültürel Güç Olarak Psikanaliz

Benlik psikolojisinin en dikkat çekici yönlerinden biri, çok çeşitli insan olgularının anlaşılmasına ne kadar kolay uyum sağladığıdır; bu , kendilik psikolojisi üzerine çeşitli konferans yayınlarının (Goldberg 1980, Lichtenberg ve Kaplan 1983) gösterdiği gibi, birçok bilimsel disiplindeki çalışanlar tarafından neden hevesle ele alındığını açıklayabilir . Kendilik psikolojisinin savunucuları, Kohut ve çalışmalarının tüm psikanaliz alanını yeniden canlandırdığını ileri sürdüler ve Freud'un teknikleriyle keşfedilebilecek her şeyin keşfedildiği yönündeki yaygın şikayetle çeliştiler.

Kabaca Kohut'un (1971) The Analysis of the Self'inden Kohut'un 1977'deki ikinci kitabı The Restoration of The Restoration of the Benlik. 1970 yılında Kohut, Berlin Psikanaliz Enstitüsü'nün 50. kuruluş yıldönümünde Berlin'deki Özgür Üniversite'de ders verdi. “ Hayatını sürdüren geleneklerinin ve ideallerinin özünü kaybetmeden yeni koşullara uyum sağlayamayan Jivagolar her yerde ölüyor ” (s. 513). Bu, Kohut'un psikanalizi önemli bir uygarlaştırıcı güç olarak savunduğu ahlaki bir sunumdur; " sessizce kendilerini dizginleyerek, uykusuz geceler geçirmek yerine tüm dikkatlerini terapötik etkinliklerinin somut sorunlarına odaklamak isteyen meslektaşlarım"ın aksine. insanlığın izlediği yol” (s. 517).

, modern dünyada yaygın olan korkunç dizginsiz saldırganlık sorunuyla mücadelemizde bize yardımcı olabilecek güçlü bir potansiyel kültürel güç haline gelebilir . İnsan , hemcinslerine yönelik zulmünü kontrol edemiyor gibi görünüyor: "Görünüş farklılıklarına veya çıkar çatışmalarına yalnızca tek bir şekilde yanıt vermeye zorlanıyor gibi görünüyor: savaşmaya ve yok etmeye hazır olma durumunu harekete geçirerek" (s. 526 ) ). Kohut'un buradaki çözümü, insanlığın iç yaşamının yoğunlaştırılması, detaylandırılması ve genişletilmesidir; bu, belki de yaratıcı sanatçı ve icracının çalışmaları ve sanattan zevk alabilenlerin psikolojik etkinlikleriyle örneklendirilebilir. Kohut'a göre, kendi kendine yeten zihinsel işlevlerin uygulanmasına yönelik bu içe doğru geçiş, entelektüel ve duygusal açıdan yeterli donanıma sahip olanlar için, hayattan keyif almalarına ve enerjilerini tatmin edici bir şekilde kullanmalarına olanak tanıyan tatmin edici bir aktivite olabilir.

x KENDİ VE EGO İLİŞKİSİ

Benlik üzerine ilk kez 1970 yılında yayınlanan bir konuşmasında Kohut, Nietzsche'yi anımsatan, bunun bir "soyutlama" olduğu görüşünden, Bergson'u anımsatan, "kalıcı" bir görüşe geçiş yapar. Şunu belirtir: "Ancak benlik, psikanalitik durumda ortaya çıkar ve zihinsel aygıtın bir içeriği olarak, nispeten düşük seviyeli, yani nispeten deneyime yakın bir psikanalitik soyutlama tarzında kavramsallaştırılır. Dolayısıyla zihnin bir aracısı olmasa da içgüdüsel enerjiyle yatırım yaptığı ve zaman içinde sürekliliği olduğu, yani kalıcı olduğu için yine de zihnin içinde bir yapıdır” (s. 584-585). Kohut bu geçiş makalesinde yapısal teori ile kendilik psikolojisi arasında bir mücadele yaşıyor ve bu iki teori hızla ayrışıyor.

Uyumlu kendilik ile ego fonksiyonlarının güçlü yatırımı arasındaki karşılıklı olarak güçlenen ilişki, Kohut'un çalışmasının önemli bir klinik yönüdür ve benim görüşüme göre, kendilik kavramını kendilik kavramını ego kavramından farklı kılan temel argümanlardan biri olmaya devam etmektedir. altyapılar. Klinik olarak, egonun işlevlerini güvenilir bir şekilde yerine getirebilmesinin önkoşulu olarak kişinin kim olduğuna dair güvenli bir duyguya sahip olması gerekir. Benliğe yeterince yatırım yapılmamışsa, ego işlevleri zevksiz, birbirinden kopuk ve kararlı bir amaçtan yoksun olarak gerçekleştirilir. Tersine, tutarlı benlik duygusunun geliştirilmesini sağlamak için ego işlevlerinin etkinleştirilmesine ilişkin günlük olaylar da yaygındır. Örneğin, Kohut, kişinin öz saygısına aldığı darbeden kurtulmanın fiziksel egzersiz (beden benliğine yatırımın artmasına neden olur) veya kendini onaylamaya yol açan yoğun zihinsel faaliyetlerin gerçekleştirilmesi yoluyla iyileşmesini listeler .

Şizofreni araştırmasından önemli bir klinik örnek sunulmaktadır . Prepsikotik aşamada hasta kendiliğin parçalandığının farkındadır; hasta "farklı", daha az "gerçek" hissediyor. Hasta, egonun "zorla düşünme, konuşma, yazma ; zorla fiziksel ve zihinsel çalışma” (s. 588). Bu "fazla çalışma" çoğu zaman hasta ve ailesi tarafından yanlış bir şekilde, kendi kendini iyileştirme çabası olarak değil, hastalığın bir nedeni veya hızlandırıcısı olarak değerlendirilir; aslında parçalanan benliği sağlamlaştırma ve şizofrenik parçalanmayı engelleme çabasıdır.

Kohut, 1972'deki kısa bir tartışmada “benlik”i kavramsallaştırma mücadelesine devam ediyor; çekirdek benliği, en temel olarak deneyimlenen ve değişime en dirençli olan olarak tanımlıyor. Bu çekirdek benlik, ergenlik döneminde , empatik temasın sürdürülmesi için doğrulayıcı yansımalar görevi gören akran ilişkilerinin yardımıyla güçlenir .

Bu tartışmada Kohut, ergenlik döneminde, bir yetişkin olarak “karakteristik idealizmi” (s. 661) edindiğini hissettiği gizli bir topluluğun üyesi olduğunu belirterek, bize kendisine dair kısa bir bakış sunuyor. Kendisinin coşkulu olma kapasitesini ve aynı zamanda inandığı davalar için başkalarında coşku uyandırma yeteneğini kendine atfediyor; bu, takipçilerinin enerjisiyle de doğrulanıyor. Ancak yaşlanmanın etkisinin çekirdek benlikte bile bir değişime yol açtığını kabul ediyor: "Artık içimde daha az coşku (ve daha az Pollyan na ) var ve değerlerin devamlılığı (yani hayatta kalma) konusunda daha fazla endişe var. uğruna yaşadığım” (s. 661).

The Last Picture Show filmiyle ilgili dikkat çekici bir açıklamayla bitiriyor : “Genç nesilde ve tüm ölmekte olan kasabada, kasabanın ölmekte olan toplumunda ebeveynlerin ilgisizliği var. ebeveynlerin tepkisizliğinin, empatik olmayan bir şekilde kendi kendine yönelmelerinin sembolüdür ” (s. 662).

KOHUT'UN “DEĞERLERİN YENİDEN DEĞERLENDİRİLMESİ”

Kohut'un 1973'te sunduğu “Psikanalizin Geleceği” konulu makalesi “Değerlerin Yeniden Değerlendirilmesi” alt başlığını taşıyabilir ve yine Nietzscheci bir hava taşır. Belki de 60. yaş gününün yıldönümü olması nedeniyle, bize kendi içinde oluşturduğu babayı anlatarak başlıyor:

Psikolojik açıdan zorlayıcı koşullar altında kendimin bütünlüğünü korumama yardım eden bu içsel müttefik, hayatımın çok eski zamanlarından beri bana derin düşünmeye, anlamlar ve açıklamalar aramaya yönelmeyi öğretti . Ve bu zihinsel faaliyetlerden alınan zevkin çoğu zaman, sınırlanması zor olan doğrudan tatminlerin yerini alması gerektiğini öğrendim, (s. 665)

Kohut, psikanalistlerin arkaik nesnelerinin (Freud) yerine yeni bir bağımsız inisiyatif dalgasına yol açacak güçlü idealler ve değerler dizisi koymaları gerektiğini, zira Freud'un din ve psikozlar gibi konularda yanıldığını ileri sürer. Freud'un delilerle ilgili “dokunaklı itirafı” dediği şeyi aktarıyor; “Bu hastaların beni rahatsız etmesi, onları kendime ve insani olan her şeye yabancı bulmam umurumda değil” (s. 672). Başka bir yerde (1980) Freud'un din hakkındaki görüşlerini özetlemiştim.

Kohut, vurgunun "doğruluk ve gerçeklik ahlakından empatinin idealleştirilmesine doğru, açık görüş ve uzlaşmaz akılcılıktan gururdan benliğin bilimsel olarak kontrol edilen genişlemesinden duyulan gurura" doğru bir değişim çağrısında bulunur (s. 676). Bir sonraki çağrısı, çeşitli bilim dallarının birbirinden savurgan bir şekilde izole edilmesine yol açan “araç ve yöntem gururunun” sona ermesi yönündedir. Tek başına duran bilim adamının dünün dünyası için uygun bir ideal olduğunu, ancak yarının dünyası için bir kaçış yolu olarak yeni, genişletilmiş bir içsel benliğin gerekli olacağını savunuyor. Bu çözüme ek olarak yarının dünyasıyla başa çıkmanın ikinci bir yolunu sunuyor: "Benliğin genişlemesi, bilinçli olarak yenilenen ve geliştirilen derinleştirilmiş bir empati yoluyla daha fazla sayıda ve daha fazla çeşitlilikteki başkalarını kucaklama kapasitesinin artması." (s. 682).

Bu makale tüm bunların nasıl gerçekleşeceğine dair çok az ipucu vererek bitiyor ve doğrudan 1973'te yazılan bir sonraki makale olan "Bilimciler Topluluğundaki Psikanalist"e gidiyor. Burada Kohut yine bazı kişisel bilgiler veriyor ve şunu öneriyor: yaşayacak başka bir hayatı olsaydı tarihçi olmayı deneyecekti; oğlu tarihçi. Makale, üniversitedeki her disiplini birbirinden ayıran ve içsel katılığa ve canlılığın azalmasına yol açan araç ve yöntem züppeliği sorununu bir kez daha gözden geçirdikten sonra, epistemoloji ve bilim felsefesindeki en zorlu sorunlardan bazılarını ele alıyor.

Kohut ayrıca akademisyenler camiasında psikanalizin kabul edilmemesini, Grunbaum'un (1983, 1984) vurguladığı gibi psikanalizin epistemolojik temellerindeki herhangi bir temel kusura dayanarak değil, "psikanalizin metodolojisinin kabulü, bilimsel düşüncenin inşa edilmiş yapısını zayıflatacaktır” (s. 696). Nesnel bilimsel araştırmalara ulaşmak için çok çalışan modern insanın zihni, düşünce süreçlerini öznellik, animist düşünce anlayışı gibi bazı arkaik veya çocuksu niteliklerden arındırmak zorunda kalmıştır.

doğa ve post hoc propter hoc hipotezlere yol açan anlık duyusal izlenimler. İnsanın iç yaşamının incelenmesine geri dönmek, modern insanın “animistik düşünceye ve antropomorfik kavramlara geri dönme yönündeki kabul edilmemiş ve halen devam eden cazibesinin” (s. 696) atılımını tehdit etmektedir.

Kohut bir sanat olarak değil, bir bilim olarak psikanalizin yanında yer alır; Empati ya da temsili iç gözlem, gözlem ve veri toplamanın benzersiz psikanalitik araçlarıdır; veriler daha sonra ampirik bilimlerin olağan ve titiz yöntemiyle işlenir. Bu, Kohut hakkında önemli ve sıklıkla yanlış anlaşılan bir noktadır ve şöyle yazar: "Psikanalizin günün modaları arasında hoş karşılanmasına, onun belirli, karmaşık bir sanattan başka bir şey olmadığı şeklindeki hatalı düşünceye dayanarak itiraz etmeliyim. insanları empatinin rezonansı yoluyla anlamak” (s. 701).

bilimsel gözlem yöntemlerinin (örneğin, çocukların gelişimine ilişkin ampirik çalışmalar ve terapötik etkileşime ilişkin istatistiksel çalışmalar) bırakacağı konusunda ısrar edenlerle de aynı fikirde değildir (Eagle 1984). Bu konum, Kohut'un psikanalizin Batı düşüncesinin gelişiminde attığı belirleyici adım olduğunu iddia ettiği şeyi göz ardı etmektedir. Empati ile geleneksel bilimsel yöntemi birleştirdi; Psikanalizin verileri empati veya dolaylı iç gözlem yöntemiyle tanımlanır ve sınırlandırılır. Bu argümanda, psikanalizin hermeneutik ile enerji bilimini yeni bir bilgi toplama süreci içinde birleştirme konusunda epistemolojik açıdan belirleyici yeni bir adım attığını düşünen Ricoeur'un (1970, Chessick 1985 tarafından özetlenen) argümanıyla ilginç bir paralellik vardır .

Kohut, bilimi insanlıktan yalıtmayacak ve bilimin insanlık dışı ustamız olmasına izin vermeyeceksek, psikanalizin empatiyi diğer bilimlere de bir gözlem aracı ve bir matris olarak dahil edebileceğini umuyor. Dolayısıyla Kohut'a göre empatinin insan yaşamındaki önemi üç yönlüdür: Benliğin diğerinde tanınmasıyla empati vazgeçilmez bir gözlem aracıdır; benliğin ötekini kapsayacak şekilde genişlemesiyle bireyler arasında güçlü bir psikolojik bağ oluşur ; ve “ benliğin uyandırdığı insan yankısını kabul etmek, onaylamak ve anlamak ” (s. 705) insan yaşamının her aşamasında psikolojik bir besindir. Empati ilk anlamıyla yanlış kullanılabilecek bir araçtır; “değer tarafsızdır”. İkinci anlamda empatiyi artırarak öfkeyi ve yıkıcılığı azaltabilir.

farklı halklar arasında köprü; Kohut bir kez daha kendilik psikolojisinin “pek çok terapi kültünü karakterize eden, sevgi yoluyla iyileştirmeye yönelik bilimsel olmayan yöntemler” önermediğini vurguluyor (s. 707).

Üçüncü anlamda empatiyi kullanan Kohut, zamanımızın yaygın varoluşsal rahatsızlığını felsefi bir temelde değil, somut bir deneyimsel temelde açıklamaya çalışıyor. Lasch (1978) ile tutarlı görünen bir görüşle "buna olan eğilimimiz, benliğimizin çekirdeğinin oluştuğu kritik dönemde karşılaştığımız yetersiz veya hatalı empatik tepkisellikten kaynaklanmaktadır " (s. 713) ifadesini kullanır. Narsisizm Kültürü içinde .

Bazı önemli ve acil çağdaş felsefi sorunlara psikanalitik ışık tutması nedeniyle temel felsefe derslerinde incelenmesi gereken bu makalenin geri kalanı, “ilahi okullar ve . . . Felsefe bölümleri, çoğu zaman huzursuzca takip edilen düşünce çizgilerinin takip edildiği, bunların ilgisizliğini fakültenin en iyilerinin uzun süredir ruhlarının sessizliği içinde kabul ettiği felsefe bölümleridir” (s. 716). İnsanın "temel benliğini insana duygusal açıdan besleyici destek vermekten daha iyi bir şekilde yerine getiremeyeceği" fikrine dayanan yeni bir tür hümaniterizm getirerek bu bölümleri yeniden canlandırmayı ve üniversiteyi gerçek bir akademisyenler topluluğu olarak yeniden harekete geçirmeyi umuyor. kendisine ve benzerlerine” (s. 715). Bu görüş ile farklı terminolojiye rağmen Sartre'ın daha sonraki çalışmalarında gösterilen temel duruş arasında çarpıcı bir benzerlik vardır. Sartre, tüm insanlar özgür olmadığı sürece bireyin özgür olamayacağını ve katılımın bir söz değil, bir eylem olduğunu savunur (de Beauvoir 1984).

büyük bir hastanedeki her hastanın kesinlikle acı verici bir şekilde deneyimlediği, büyük kurumun insanlık dışı etkisinin araştırılması için harika bir test alanı olan üniversite hastanesini incelememizi öneriyor . Nietzsche ile aynı yönelimi izleyerek , yeni kitle toplumumuzda bile şu sonuca varır: “İnsanın hayatta kalmasını desteklemek insanın nihai amacıdır ” (s. 722). Konuyu kısaca özetlemek gerekirse Kohut şöyle yazıyor: “Üniversitenin başarısızlığı , giderek insanlık dışı bir ortamda boğulan insanın trajedisine gözlerini kapatırken, uzmanlaşmış çabalar peşinde geleneksel çalışmalarını sürdürmek olmuştur. kendisi yaratmaya devam ediyor” (s. 724). Bildiğim kadarıyla Kohut'un bu konulardaki görüşlerine akademik hiyerarşi tarafından çok az önem verildi.

Geniş Anlamda Benlik Psikolojisinin Ortaya Çıkışı

dar anlamda kendilik psikolojisi”nden “geniş anlamda kendilik psikolojisi”ne geçişinde dönüm noktası sayılabilir . Kendiliğin, kendiliknesnesi başarısızlığına üç şekilde tepki gösterdiğine dair klinik gözlemiyle başlar. Birincisi, hipokondriyazis, organizasyon bozukluğu , darmadağınık bir görünüm ve tuhaf konuşma ve jestlerle işaretlenen geçici parçalanma olabilir . İkincisi, büyüklenmeci benliğin arkaik biçimlerine ve idealize edilmiş ebeveyn imagosunun müdahaleci ve yıkıcı taleplerine gerileme olabilir . Üçüncüsü, içi boş bir depresyon ve özgüvende bir düşüş ortaya çıkabilir. Psikanalizin sanat değil ampirik bir bilim olduğunu ve benliğin parçaların bir araya gelmesiyle oluşmadığını yineliyor. Çocuğun kendilik deneyimi, vücut parçası deneyimlerinden ayrı olarak ortaya çıkar ve ayrı bir gelişim çizgisine sahip olan kendiliğin kaderi “haz ilkesinin ötesindedir” (s. 753).

İnsanlığın durumuna dair anlayışımız artık iki yoldan yaklaşıyor: Geleneksel psikanalitik yaklaşım, zevk arayışı dürtüleri konusunda çatışan bireyi “Suçlu Adam” olarak tasavvur ederken, kendilik psikolojisinin yaklaşımı ise “Trajik Adam”ı şu şekilde tanımlıyor: birey kendini gerçekleştirme girişiminde bloke olmuştur . Freud'un Suçlu Adam'ı zevk arayan ve suçluluk ve kaygıya karşı mücadele eden kişidir; ancak bu, bireyin çocukken vücudunun tek parçalarına ve tek bedensel ve zihinsel işlevlerine karşı aldığı ebeveyn tepkileri alanını ifade eder. Ancak, “kendisinin daha büyük, tutarlı ve kalıcı bir organizasyon olarak başlangıçtaki deneyimine, yani kendisine bir benlik olarak uyum sağlayan” ebeveyn tepkilerinin başka bir alanı daha vardır (s. 755-756).

Bazı temel istekler ve idealler yaşamın erken dönemlerinde belirlenir; Kohut bunu nükleer benlik olarak adlandırıyor. Benlik, ister hırsları alanında ister idealleri alanında olsun, uyarım ve gerilim-boşaltma yoluyla hazzı aramaz, ancak bu nükleer hırs ve ideallerin gerçekleştirilmesi yoluyla doyuma ulaşmaya çalışır. Kohut'a göre bunun gerçekleşmesi, bir dürtünün doyurulması gibi haz getirmez; haz ilkesinin ötesinde, zafer ve sevinç ışıltısı getirir. Benzer şekilde, bloke edilmesi endişe sinyalini uyandırmaz, bunun yerine utanç ve boş depresyonu uyandırır.

Benliğin ezilmesi ve arzularının nihai yenilgisi konusundaki umutsuzluk” (s. 757). Dolayısıyla Trajik Adam, Sartre'ın insanlığı işe yaramaz bir tutku olarak tanımlamasını hatırlatan bir bakış açısıyla, nükleer benliğin amaçlarının gerçekleşmesini engelleyen erken bir ölümden korkar.

Haz İlkesinin Ötesinde'de endişelendiği gibi, bu düşüncelerin spekülatif, felsefi ve bilim dışı görünebileceğinden endişe duymaktadır . Kohut, bireyin ana hedeflerindeki bu ikiliğin, önemli klinik fenomenleri açıkladığı konusunda ısrar ediyor; çünkü iki ana insan eğilimi -zevk arayışı ve benliğin modelini gerçekleştirme çabası- ya birlikte uyumlu bir şekilde çalışabiliyor ya da birbiriyle çatışabiliyor.

, bu çabalar arasındaki uyumsuzluktan doğan yaratıcılık olasılığıyla ilgilidir . Kohut, çocuğun vücut parçalarına veya çekirdek benliğine yanıt verenlerin yanı sıra, çocuğu yeni, ayrı bir birey veya gelecek nesilde yeni bağımsız yaratıcı benlik olarak kabul eden üçüncü tür temel ebeveyn tutumu önermektedir. Bu, bireyin kendi kendine yeten, yaratıcı bir yalnızlığın tadını çıkarma kapasitesinin ayrı bir gelişim çizgisine yol açabilir. Burada Kohut ciddi bir şekilde benlik psikolojisini yaratıcılık anlayışına uygulamaya çalışmaktadır.

Sonraki iki kısa makale, "Tarihte Benlik" ve "Kadın Cinselliği Üzerine Bir Not", narsist yaralanmayı ve sözde "penis kıskançlığını" kendilik psikolojisi açısından ele alıyor. Bu konuyu daha önceki iki yayında uzun uzadıya tartışmıştım (Chessick 1983b, 1984a). Son geçiş makalesi ise “Yaratıcılık, Karizma, Grup Psikolojisi” başlığını taşıyor ve Kohut'un Freud'un kendi kendini analizi üzerine düşüncelerini sunuyor. Bu makalenin yazıldığı 1976 yılına gelindiğinde Kohut, geleneksel psikanaliz teorisi ve düşüncelerinden büyük bir mesafe kaydetmişti ve bu makaleden anlaşılabileceği gibi, giderek artan eleştirilere ve belki de organize psikanaliz nedeniyle sosyal dışlanmaya maruz kalıyordu .

KOHUT'UN FREUD ÇALIŞMASI

Kohut, "mükemmel bir aktarım figürü" (s. 793) olarak adlandırdığı Freud hakkında objektif olmanın ne kadar zor olduğunu belirterek başlıyor, çünkü biz ya idealleştirici bir aktarım kurmaya eğilimliyiz

Freud'a yönelmek ya da tepki oluşumuyla kendimizi ona karşı savunmak. Analistler genellikle Freud'la mesleki benliklerinin oluşumunun gerçekleştiği kritik ilk yıllarda tanışırlar. Kohut, Freud'un bu idealleştirilmesinin, Freud'un (1921) Grup Psikolojisi ve Egonun Analizi'ndeki kendi ifadelerinden alıntı yaparak, psikanalitik grup arasında uyum ürettiğine inanır. Sterba (1982), ilk Viyanalı psikanalistler arasında Freud'a duyulan "şanlı hayranlık"la ilgili bazı kişisel anılarını aktarır.

Psikanalistlerin Freud'u idealleştirmesi, yeni fikirlerin ortaya atılmasında kurallara uymaya ve aşırı dikkatli olmaya yol açmaktadır. İdealleştirme aynı zamanda yaratıcılığa elverişsiz psikolojik koşullar da yaratır çünkü bireysel psikanalistin potansiyel olarak yaratıcı narsistik çabalarının çoğu, grubun idealize edilmiş hedeflerinin çok büyük bir kısmına adanmıştır. Varsayım, özgün yaratıcılığın ağırlıklı olarak büyüklenmeci benlikten güç aldığı, daha çok geleneğe bağlı bilimsel ve sanatsal faaliyetlerin çalışmasının ise “idealleştirici yatırımlarla gerçekleştirildiği”dir (s. 801). Kohut, Freud'un idealleştirilmesinin psikanalisti utanma eğilimine, kıskançlığa, kıskançlığa, öfkeye ve özgüven bozukluklarına karşı koruduğunu ileri sürer; dolayısıyla Freud'u idealsizleştirmeye yönelik herhangi bir girişim , Freud'a karşı nesnel, gerçekçi bir tutum takınmaya karşı muazzam bir direnç yaratacaktır .

Doğrudan Freud'un kendi kendini analizine dönen Kohut, Freud'un Fleiss'le ilişkisini yaratıcılığın aktarımı olarak tanımlıyor; Fleiss bir aktarım figürü olarak kullanıldı, ancak aktarım görünürde çözülmedi . Kohut'a göre, narsistik kişilik bozukluklarının psikanalitik tedavisi sırasında kendini tesis eden idealleştirici aktarıma benzer şekilde, yaratıcılığın yoğun olduğu dönemlerde insanlar idealleştirebilecekleri başka bir kişiye ihtiyaç duyarlar. Bu, yaratıcı insanların, onları arkaik birleşme deneyimleri aramaya iten kişilik bozukluklarına sahip olduğu anlamına gelmez; daha ziyade, belirli yaratıcı insanların ruhsal organizasyonunun, temel narsisistik konfigürasyonların "akışkanlığı" ile karakterize edildiği anlamına gelir .

İstikrarlı özsaygı ve güvenli idealleştirilmiş içsel değerlerle narsisistik denge dönemlerine, ayrıntılara dikkat ile karakterize edilen istikrarlı ve azimli çalışma eşlik eder. Bunu, değerlere yatırımın azaldığı, özsaygının düşük olduğu, bağımlılık yaratan veya sapkın özlemlerin ve çalışma güçlüğünün olduğu, yaratıcılık öncesi bir boşluk ve huzursuzluk dönemi izler . Son olarak, ideallerden ve benlikten çekilen bağımsız narsistik yatırımların artık yeniden ortaya çıktığı yaratıcı bir dönem vardır.

yaratıcı etkinliğin hizmetinde kullanılan: özgün düşünce; gergin, tutkulu bir çalışma içinde ” (s. 816).

Bu, psikolojik literatürde, örneğin Ellenberger (1970) tarafından yaratıcı bir hastalık olarak tanımlanmıştır, ancak Kohut'un açıklaması kendilik psikolojisine dayanan ilk ayrıntılı metapsikolojik tartışmadır. Yaratıcı zihinlerin yaratıcılığın yoğun olduğu dönemlerde kurduğu aktarımlar, yaratıcılık döneminde kendini zayıf hisseden benliğin bir ayna aktarımıyla ya da idealize edilmiş bir nesneden güç alma ihtiyacıyla bütünlüğünü koruma çabasını temsil eder. Kendiliknesnesi aktarımının idealleştirilmesi, öncelikli olarak Oidipal geçmişten bir figürün yeniden canlandırılmasıyla ilgili değildir.

Venedik'te Ölüm'de anlatılan, sanatsal yüceltilmesinin parçalanması sırasında geciktirici bir eylem olarak eşcinselliğe gerileyen yaşlanan sanatçının örneği izliyor . Kohut'un 1948'de yazdığı (Kohut 1978'de yeniden basılan) aynı hikayeyi ele alan ilk makalesinin de gösterdiği gibi, artık tam bir döngüye girmiş bulunuyoruz.

Kohut, Freud'un Fliess'e aktarımının çözümlenmesinin herhangi bir yorum biçimiyle gerçekleşmediği, bunun nedeninin Freud'un Fliess'e oluşturduğu idealleştirici yaratıcılık aktarımının gereksiz hale gelmesi ve Freud'un ilk yaratıcı çalışması bittikten sonra doğal olarak ortadan kalkması olduğu sonucuna varır. Freud, bu noktada yaratıcı görevini tamamladıktan sonra, aktarımın içgörüyle çözümlenmesiyle çelişen, Fliess'in büyüklüğüne dair yanıltıcı duygudan vazgeçebildi. Yakın zamanda yayımlanan Sigmund Freud'un Wilhelm Fliess'e Tam Mektupları (Masson 1985) üzerine yapılan dikkatli bir çalışma, Kohut'un vardığı sonucu kuvvetle desteklemektedir.

GRUP PSİKOLOJİSİ ÜZERİNE KOHUT

Grup Psikolojisi ve Egonun Analizi adlı eserine yaptığı ek olarak düşünülebilir . Grup idealizasyonuna uygun bireyin özellikleri sarsılmaz bir özgüven ve görüşlerini mutlak bir kesinlikle dile getirmesidir. Kohut, kendini büyüklenmeci benliğiyle özdeşleştiren karizmatik bireyi ve idealize ettiği ebeveyn imagosuyla özdeşleşen ve “doğal” lider haline gelen mesihçi bireyi tanımlar. Bu tür insanlar hiçbir esnekliğe sahip değildir ve narsist kişilikten psikotik kişiliklere kadar her düzeyde ve renkte bulunurlar.

Kohut, bir grubun tarihindeki normal zamanlar ile kriz zamanları arasında bir paralellik kurar; grup krizleri, yaratıcı kişinin geçici ihtiyacına benzer bir durum yaratır; örneğin Britanya Savaşı sırasında Churchill gibi karizmatik bir bireye duyulan ihtiyaç . . Tartışma, Schreber'in babası Hitler ve belki de Fliess gibi örneklerle bu karizmatik ve mesihçi bireylerin çocukluklarına da yer veriyor.

Kendilerinin gücüne ilişkin mutlak bir kesinlik ve ideallerinin geçerliliğine ilişkin mutlak bir inanç ile diğer insanların duygu, ihtiyaç ve haklarına ve el üstünde tutulan değerlere ilişkin eşit derecede mutlak bir empatik anlayış eksikliğini birleştiriyor gibi görünüyorlar onlar tarafından. Yaşadıkları çevreyi yalnızca kendi narsisistik evrenlerinin bir uzantısı olarak anlarlar, (s. 834)

Makale, çekirdek bireysel benlik ile çekirdek grup benliği arasında bir paralellik olduğu önerisiyle sona ermektedir. Bu nedenle, bireysel benliğe dair bir çalışmadan öğrendiklerimizi grup fenomenlerine uygulayabiliriz . Bir dipnotta (s. 837), Kohut bize bilinçdışı benliğin modelini ( büyüklenmeci benliğin merkezi bilinçdışı tutkuları ve içselleştirilmiş idealize edilmiş ebeveyn imagosunun merkezi bilinçdışı değerleri) elde edemeyen bir kişinin, Nevrotik çatışmanın, ıstırabın, semptomların veya engellemelerin varlığına veya yokluğuna bakılmaksızın, hayatındaki aşırı başarısızlık duygusu . Kohut, grup olgularının da benzer şekilde çalışılabileceğini öne sürüyor. Kohut, "grup süreçlerinin büyük ölçüde narsisistik dürtüler tarafından harekete geçirildiğini" belirttiği bir makale yazdığında, Freud'un bazı temel keşiflerine ve teorilerine ihanet ettiği için eleştirilen ayrıntılı bir kendilik psikolojisi formüle etmişti. Cevabı şu: “Derinlik psikolojisi alanındaki belirleyici ilerlemenin, yalnızca kaygıdan muzdarip olmakla kalmayıp aynı zamanda iftira edilmeye ve dışlanmaya eğilimli olan araştırmacının kişisel cesaret eylemlerine bağlı olduğuna eminim” (s. 843).

Kohut'un
Kendilik Psikolojisinin İkinci Versiyonu

belki de birleştirilemez iki hayat sürdüm ." Kohut'un annesi Katolik bir Romalıydı. Babası agnostik olmasına rağmen Yahudi kökenliydi; bu nedenle Nazi ırk yasalarına göre Kohut tehlikedeydi. Alman ve Avusturya kültürüne tutkuyla bağlı olmasına rağmen Freud'dan bir yıl sonra Viyana'yı terk etmek zorunda kaldı; Freud'un Viyana'dan ayrılışı onun için "uğruna yaşadığım her şeyin" kaybını simgeliyordu. Kohut, yaşamındaki bu kesintinin kendisini parçalanmış kendiliğin sorunları ve kendiliğin nasıl bir tedavi sağlamaya çalıştığı konusunda uyardığını belirtirken, kendilik psikolojisinin gelenekselden uzaklaştığını defalarca bildirmiştir (Goldberg 1980). Freudcu psikanaliz, klinik malzemenin kademeli olarak birikmesine dayanan yavaş bir süreç olmuştur.

Breu (1979), Kohut'un babasının, Kohut'un yaşamının ilk altı yılının beşinde Avusturya ordusunda olduğunu bildirir; kendisinin şöyle dediği aktarılıyor: “Genç, güçlü bir babadan mahrum bırakıldım… onun yerine yaşlı bir adam, bir büyükbaba getirildi ve bu aynı şey değildi. Dolayısıyla erkek öğretmenlerimin benim oluşumumda çok büyük rolü vardı” (s. 63). Böyle bir kişi, çocuğun benliğinin oluşumunda asıl önemli olanın ebeveynlerin ne yaptığı değil, onların gerçekte ne olduğu olduğunda ısrar eder. Kohut şu sonuca varıyor:

(Breu 1979), “Dünyada olduğumuzu bilmek için anne ve baba duyarlılığına ihtiyacımız var. İlk nefesimizden son nefesimize kadar ona ihtiyacımız var” (s. 63).

Bipolar Benlik

Kohut'un kitapları, Kendiliğin Restorasyonu (1977) ve Analiz Nasıl İyileşir? (1984) onun nihai görüşlerini veya genel olarak “geniş anlamda benliğin psikolojisi” olarak adlandırılan şeyi içerir. 1966'daki "Narsisizmin Biçimleri ve Dönüşümleri" adlı makaleden çok uzun bir yol kat ettik ve artık üst düzey kavramın iki "kutbunu" vurgulayarak klasik metapsikolojiyi tamamen terk ettik: iki kutuplu benlik.

Bu iki kutup , büyüklenmeci benlikten ve onun teşhirci hırslı beğeni ve yansıtma çabalarından türetilen özsaygı ile idealleştirilmiş ebeveyn imagosunun içselleştirilmesinden türetilen yol gösterici idealler ve onların peşinde koşmadır . Psikoterapide, benliğin işlevsel rehabilitasyonu olarak bilinen bir süreçle, kutuplardan biri diğerindeki kusurları telafi etmek için güçlendirilebilir. Savunma yapıları (sadistçe uygulanan kontrol ve kabul iddiası gibi yaygın fanteziler ) kusurları maskelemek için gelişebilir ve daha umutlu telafi edici yapılar (hedeflerin ve başarıların daha yapıcı şekilde takip edilmesi gibi) bir kutuptaki zayıflığı güçlendirerek telafi edebilir. diğeri. Dolayısıyla Kohut'a göre iyileştirme süreci artık ya aktarımdaki içselleştirmeleri dönüştürerek kendilikteki bir kusuru doldurmak ya da klasik tıpta bir tedavi teşkil etmeyecek şekilde telafi edici yapıları işlevsel olarak güvenilir, gerçekçi ve özerk hale getirerek güçlendirmek olarak düşünülüyor. psikanaliz. Dolayısıyla Slap ve Levine (1978) şunu belirtmektedir: “Her ne kadar Kohut bunu psikoanaliz olarak adlandırsa da , onun terapötik yöntemi telkin ve öğrenmeye dayanmaktadır, ancak içgörüye, çatışma çözümüne ya da bilinçdışını bilinçli hale getirmeye değil ” (s. 507).

Savunmacı yapının başka bir klinik örneği, hastanın çılgınca zihinsel veya fiziksel aktiviteyle içsel bir ölülük hissine, tükenmiş boş benliğe, kendi kendini uyarma yoluyla karşı koymaya çalıştığı sahte canlılık olabilir. Başka bir yerde (Lichtenberg ve Kaplan 1983, s. 138) Kohut, kaba özdeşleşmelerden veya kaba makro içselleştirmelerden savunma yapıları olarak söz eder.

Kohut, gördüğümüz gibi, Freud'un psikolojisindeki “Suçlu Adam”la tezat oluşturuyor.

Narsistik kişilik bozukluğunun “Trajik Adam” ile analizi. Trajik Adam nükleer hırslarını ve ideallerini gerçekleştirmede başarısız oldu ve orta yaş çok önemli bir sınav haline geldi; Bu noktada Trajik Adam için hayat anlamsızlaşır. Kohut, benliğin iki kutbu arasındaki eylemi teşvik eden bir “gerilim yayından” veya “gradyan”dan söz eder (dar anlamda teoride geometriye, daha geniş anlamda teoride fiziğe yönelir), burada “ Her iki kutbun kalıplarını gerçekleştirmek için gereken yürütücü işlevler ve becerilerden oluşan ara alan.

Terapi, benlik duygusunu güçlendirerek hastanın “doğru seçimler” yapmasına yardımcı olur. Bunlar, hastanın yeteneklerini gerçekçi uzun vadeli hedeflerin hizmetinde kullanmaktan ve sadistçe dayatılan övgü fantezilerinden vazgeçmekten oluşur. Bu seçimlerin elbette kişinin gerçek yetenekleri, fırsatları ve hedefleriyle uyumlu olması gerekir. Bunlar, hasta ne kadar küçük olursa olsun, anlamlı yaratıcı çabaya dayalı olarak hayattan bir keyif duygusu deneyimlemeye başladığında ortaya çıkmıştır.

Böylece, yaşamın ikinci yılında ortaya çıkan ve birinci kutup olan benlik saygısından (hırs, teşhircilik, büyüklenmeci benlikten kaynaklanan) oluşan, yönetici işlevler ve becerilerden oluşan bir ara alanla - bir gerilim yayı veya eylemi teşvik eden bir durum oluşturan eğim - ikinci kutupla, yol gösterici idealler (idealleştirilmiş ebeveyn imago ile kaynaştıktan sonra bu değerlerin peşinde koşmak ve röntgenci bir yön içeren). Erotikleştirilmiş teşhircilik bazen hırslar kutbunun ve idealler kutbunun erotikleştirilmiş röntgenciliğinin çöküşünü temsil eder.

Kendiliğin psikolojik yapısındaki bir kusur, belirli onarıcı faaliyetlerle kendini gösterebilir. Bunlar ya kusuru maskeleyen savunma yapıları (sözde canlılık, sahte drama ve ölülük hissini ortadan kaldırmak için sadist iktidar fantezileri) ya da benliğin bir kutbundaki zayıflığı diğer kutbu güçlendirerek telafi eden telafi edici yapılar olabilir. .

Tedavi daha sonra ya kendiliknesnesi aktarımları ve dönüştürücü içselleştirmeler aracılığıyla kusuru doldurabilir, hastaya hayatta üçüncü bir şans sunabilir ya da Kohut'un "işlevsel rehabilitasyon " dediği şeyi, telafi edici yapıların işlevsel olarak güvenilir ve özerk hale getirilmesi için güçlendirilmesini sağlayabilir. Yerleşmiş tutku ve ideallerin hizmetinde beceri ve yeteneklerin başarılı bir şekilde kullanılması bir tatmin duygusu yaratır: Benlik bir bütün ve bütün olarak deneyimlenir. Bunun tersine, kişinin becerilerini kullanamaması

hırs ve ideallere hizmet eden yetenekler ise tam tersi bir olguyla sonuçlanır ve benlik boş ve değersiz olarak deneyimlenir.

Kendiliknesnesi aktarımları , kendilik yapısının içselleştirilmesinin dönüştürülmesi yoluyla tamamlanmasına veya telafi edici yapıların güçlendirilmesine yönelik terapötik vurguyla birlikte gecikmiş bir olgunlaşma ve gelişme biçimi olarak görülür. Kendiliknesnesi ortamı , kendilik için yapı inşasında kritik hale gelir. Yıkıcı saldırganlık ya da narsisistik öfke dürtüler değil, kendilik patolojisinin sonuçlarıdır. Atılganlık, saldırganlığın sağlıklı bir öncüsüdür ve sağlıklı iki kutuplu benliğin bir parçasıdır; böylece bir kutupta atılganlık ve hırs, diğer kutupta ise iç gerilimleri düzenleme kapasitesine sahip içsel değerler ve hedefler bulunur. •

Çocuk büyüdükçe, daha sonra idealize edilmiş ebeveyn imagosuna aynalama veya dönüş, kendilikteki ikincil veya telafi edici yapıların güçlendirilmesini sağlayabilir ; oysa mükemmel erken aynalama ve tatmin edici idealleştirme, çekirdek kendiliğin sağlıklı bir birincil yapısına yol açar. Neşeli yaratıcı aktivite, çekirdek benliğin yapısında derin bir şekilde kök salmıştır ve bu da çocuğun ihtiyaçlarına yönelik sağlıklı empatik anne tepkilerine dayanmaktadır. Bu, çocuğun artan kaygı ve öfkesine, onları bir sinyalle sınırlayarak yanıt vermeyi içerir, böylece çocuk, ilkel benlik duygusu parçalanmadan önce annenin yeterli ve uygun sakinleştirmesini deneyimler.

Kendilik Psikolojisinde “Dürtülerin” Durumu

Bu yeni teoride narsisizm genellikle Oedipus kompleksine karşı bir savunma olarak düşünülmemektedir. Gerçekten de, tedavinin sonunda, sıcak bir sevinç parıltısının eşlik ettiği ve kendiliğin işlevsel gelişimi nedeniyle yeniden ortaya çıkan kısa bir Oidipal dönem vardır; bebeklikten kalma, yeniden harekete geçirilmiş bir Oedipus kompleksi değildir. Kohut'a göre Oedipus aşaması, kendiliğin sağlamlaşmasına yardımcı olur ve olumlu bir yönü, aşamaya uygun bir fırsatı temsil eder ve empatik kendiliknesnesi ortamını gerektirir. Normal durumda bu durum Oedipus kompleksine yol açmaz. Bu teoriye göre, yalnızca zayıflamış veya parçalanmış bir benlik varsa, Oedipal çabalar üzerinde patolojik bir saplantı söz konusudur, böylece aktarım nevrozlarında anormal bir Oedipus kompleksi yeniden canlanır. Freud'un tasarladığı her yerde bulunan Oedipus kompleksi evrensel olarak mevcut değildir. Kohut'a göre, kendilik bozukluklarındaki materyalin öncelikli olarak ödipal olarak yorumlanması şu şekilde deneyimlenecektir:

empatik değildir ve hasta kendini öne sürmeye çalıştığında hastanın ileri hareketine karşı hoşgörüsüzlüğü temsil eder.

Bilinçli zihnin bilişsel genişlemesi yoluyla çatışma çözümünü temsil eden geleneksel psikanalitik tedavi fikrinin aksine, Kohut'un görüşü, kendiliğin tutarlılığının elde edilmesini ve duyarlı kendiliknesnelerinin empatik yakınlığı yoluyla kendiliğin yeniden yapılandırılmasını vurgular. Başarıya ulaşma ve hayattan keyif alma kapasitesi, böyle bir tedavinin gerçekleştiğinin önemli bir kanıtı haline gelir. Son kitabında Kohut (1984) aynı zamanda kişinin yaşamı boyunca varlığını sürdürmesini sağlayacak empatik kendiliknesnesi matrisini kendi kendine geliştirme kapasitesini de vurgular. Benlik saygısı, kendini sakinleştirme kapasitelerine ve benlik saygısının nispeten istikrarlı kalmasını sağlayan yerleşik bir iç gerilim düzenleme kapasitesine vurgu yapan, uyumlu ve iyi işleyen bir benliğin bir işlevi haline gelir.

Dönüştürücü içselleştirmenin anlamında 1971 ile 1977 arasında ince bir değişiklik meydana geldi. 1971'de mikro yapıların egonun dokusu içinde inşa edildiği düşünülüyordu, ancak şimdi dönüştürücü içselleştirmenin bipolar içinde yapı ve işlevlerin gelişmesi olarak düşünülüyor. öz.

Cinsel “dürtüler”, narsistik açıdan yaralanmış veya zarar görmüş bir benliği sakinleştirmek veya uyarmak için ikincil olarak kullanılabilen parçalanma ürünleri olarak kabul edilir. Annenin empati konusundaki büyük başarısızlıkları , nesne ilişkileri teorisyenlerinin karmaşık formülasyonlarının aksine , benliğin yapısında doğrudan hasara yol açıyor olarak görülüyor . Bu, kendilik psikolojisinin, daha yoğun derinlik psikolojisine doğru ilerlemek yerine, tıpkı kendilik psikolojisi gibi Bilinçdışı dürtülerin ve çatışmaların önemini ortadan kaldırma eğiliminde olan varoluşçuluğun sığ derinliklerine doğru ilerlediği yönündeki ciddi eleştirilere yol açmıştır. Şunu hatırlayın : "Psişik aygıtın etkinliğini harekete geçiren dürtüler fikrinin kabulü." . . 'ortodoks' psikanalist için turnusol testi haline geldi” (Greenberg ve Mitchell 1983, s. 304).

Daha geniş anlamda kendilik psikolojisi, klasik psikanalizden oldukça farklı, oldukça tartışmalı bir teorik sistemi temsil eder . Öğrencinin, bunun yararlı ve geçerli bir katkıyı temsil edip etmediğine karar vermek için büyük ölçüde kendi kendini incelemesi ve hastalara geri dönmesi gerekecektir. Felsefe ve politikanın yanı sıra psikanaliz ve yoğun psikoterapi uygulamaları için de sonuçları olan önemli bir psikolojik ve felsefi sistemi temsil eder .

Geniş Anlamda Benliğin Psikolojisi

aktarımlardaki küçük hayal kırıklıklarının ve ardından hastadaki karakteristik tepkilerin hastaya sakin bir şekilde açıklanması gereken derinlemesine çalışma sürecini tam olarak kavraması gerekir . Bu kavramsal anlayış olmadan hastaya yönelik her türlü tedavi dışı faaliyeti başlatma isteği ortaya çıkar . Bu ayartmaların bazıları karşıaktarım düşmanlığına, bazıları ise bu düşmanlığa tepki oluşumlarına dayanmaktadır. Ancak prensip, terapistin sakin , iyi huylu zanaatkar rolünün dışına çıkma eğiliminin, terapide olup bitenlerin ve karşıaktarım tarafından neyin motive edildiğine dair yanlış anlaşılmaya dayandığıdır. Analiz edilmemiş psikoterapistin , hastanın istismarını ve ona karşı misilleme yapılmasını haklı çıkarmak için sunabileceği rasyonelleştirmelerin sonu yoktur .

kendilerini reddedilmeye ve daha fazla narsisistik yaralanmaya karşı korumak için büyüklenmeciliğe çekilme eğilimindedirler, bu da insanları rahatsız eder ve sinirlendirir ve daha fazla reddedilmeye yol açarak daha fazla geri çekilmeye neden olur. Ayrıca bu tür hastalar kendilerine karşı çok daha sert davranırlar çünkü idealize edilmiş ebeveyn imagosunun sevgisinin içselleştirilmesi gerçekleşmediğinden yalnızca sert eleştirel süperegoya başvurabilirler.

Tipik olarak, idealleştirici aktarım meydana geldiğinde narsisistik barış ve klinik iyileşme, daha iyi işlevsellik ile birlikte sağlanabilir, ancak bu tür aktarımlar, eğer idealleştirilmiş ebeveyn imagosu ile birleşme arzusu oldukça güçlüyse, ego sınırlarının kaybı ve kaynaşma korkusuna da yol açabilir. Negatif bir terapötik reaksiyon ortaya çıkar. Hasta, ego sınırlarını korumak için katlanılabilir olandan daha fazla terapiste benzeme korkusuyla, birleşme tehdidine direnmelidir .

Üstün yetenekli bir kişi aslında büyüklenmeci benliğin sınırsız beklentilerinin bazılarını gerçekleştirebilir, ancak elde edilen başarılar hiçbir zaman yeterli değildir ve hasta, mükemmel performansa yönelik bitmek bilmeyen bir taleple boğuşmaktadır. Örneğin orta yaş depresyonunun, koşu bandına çıkıp para ve güç elde eden, ancak başarısı hiçbir rahatlama getirmeyen başarılı insanlarda çok yaygın olduğunu görüyoruz. Bu tür hastaların her zaman sürekli takdire ve daha fazla başarıya ihtiyacı vardır; birçok arzularını gerçekleştirme yeteneğine sahiptirler ancak bölünmüş bir büyüklenme tarafından yönlendirildikleri için hiçbir zaman tatmin olamazlar.

tuhaf talepleriyle kendini Bu tür hastalarda "yalan söylemek" ve isim düşürmek, büyüklenmeci benliğin beklentilerini karşılama çabası olarak anlaşılabilir ve bu nedenle terapistin zımni ahlaki kınamalarından arındırılmalıdır . Basch'ın (Stepanksy ve Goldberg 1984) açıkladığı gibi, "Göreceli güç ve önem eksikliği ve merkezi olmayan konumu gerçeğine entelektüel, yüzeysel bir uyum çocuk tarafından sağlanırken, benlik söz konusu olduğunda , daha önceki narsisistik aciliyet duygusu hakimdir” (s. 28). Okuyucunun burada Reich'ın (1960) 3. Bölüm'de anlatılan vakasına dönmesi ve onun patolojiye ilişkin geleneksel psikanalitik açıklamasını bu yaklaşımla karşılaştırması gerekir. Daha sonra, benzer bir yazar vakasının ayrıntılı bir kişisel psikolojik açıklaması için, "Mr. M.,” bkz. Kohut (1977).

İKİ KUTUPLU BENliğin GELİŞİMİ

Bu nedenle narsist hastalar için karakteristik aktarımların ele alınması tedavinin özü haline gelir. Bu narsisistik "aktarımlar", Oedipal nevrozlarda olduğu gibi terapistin nesne libidosu ile yatırım yapmasını gerektirmez, ancak harekete geçmiş büyüklenmeci kendiliğin ve idealize edilmiş ebeveyn imagosunun bastırma bariyerinin aşılmasını içerir. Bu nedenle, Kohut'un bu yapıların gelişimi ve değişimlerine ilişkin nihai fikrinin açık ve kesin bir şekilde anlaşılması hayati önem taşımaktadır.

Kohut, 8 aydan 3 yaşına kadar olan çocuklar için "büyüklenmeci kendilik" (kendiliğin gösterişli teşhirci imajı) ve idealize edilmiş ebeveyn imagosunun (tümgüçlü bir kendiliknesnesi imajı) güçlü narsistik yatırımının normal, orta bir aşamasını varsayar. kimin füzyonu isteniyorsa). Bu psişik oluşumlar yavaş yavaş içselleştirilir ve psişik yapıyla bütünleşir. Uygun küçük hayal kırıklıklarının bir sonucu olarak büyüklük , 2 ila 4 yaş civarında pekişir (Kohut 1977, s. 178); benliğin nükleer hırslar kutbunu oluşturur ve bireyi ileriye doğru iter. Büyük ölçüde anneyle olan ilişkiden kaynaklanır ve dar teoride egonun bir parçasını oluşturduğu düşünülür. Daha geniş teoride “benlik” ve ego birbirinden ayrılmıştır ve dolayısıyla içselleştirilmiş büyüklenmeci benliğin, benliğin nükleer hırslar kutbunu oluşturduğu düşünülmektedir.

Ödipal evrenin zirvesinde olan 4 ila 6 yaşlarında (Kohut 1977, s. 178), her ikisinden de türeyen idealleştirilmiş ebeveyn imagosu

ebeveynler de içselleştirilir ve bütünleştirilir. Dar teoride, hem süperegonun hem de egonun, başlangıçta idealize edilmiş ebeveyne yönelik sevgi ve hayranlığın aşılanması olarak düşünülüyordu ; bu daha sonra öz saygının hayati bir iç kaynağı ve egonun temeli olarak hizmet ediyor. -süperegonun ideal yönü. Bu ego ideali kişinin arzuladığı bir sistem oluşturur; dolayısıyla birey nükleer hırslar tarafından aşağıdan yönlendirilir ve ego ideali tarafından yukarıdan çekilir. Daha geniş anlamda kendilik psikolojisinde, idealleştirilmiş ebeveyn imagosunun pekiştirilmesi, benliğin diğer kutbunu, çekirdek idealler kutbunu oluşturur. Bu iki kutuplu benlik kavramı, kendilik psikolojisinin can alıcı kavramıdır.

yaklaşık 4 ila 10 yaş arası önemli ikizlik (alter-ego) deneyimlerini (dürtü psikolojisinde erken latent olarak bilinir) içeren üçüncü bir "kendiliknesnesi gelişimi çizgisi"ni (s. 198) ekler. . 194]), örneğin mutfakta büyükannesinin yanında hamur yoğuran küçük kız veya babasının yanında babasının aletleriyle "tıraş olan" veya "çalışan" küçük oğlan. Bu kendiliknesnesi ihtiyacı, hırslar ve idealler kutuplarıyla birlikte çekirdek benliği oluşturan beceri ve yeteneklerin ara alanına karşılık gelir ve bunları onaylar.

Bu üç ana konsolidasyon bir dereceye kadar gerçekleştiğinde , güçlü ve tutarlı bir benlik duygusu oluşur ve kişi, Oedipal aşamayı çözerek devam etmeye hazır hale gelir. Dürtü psikolojisi terimleriyle süperego oluşabilir ve iğdiş edilme kaygısının yerini (içeriden gelen) ahlaki kaygı alır. Bastırma bariyeri, latent dönemde ve ergenlikte kurulur ve sonunda pekişir ve kaygı, sinyal kaygısı (esasen Kemberg'in "beşinci aşaması") olarak işlev görmekle sınırlı hale gelir. Ancak Kohut'a göre, ergenlikten sonra bile narsisizmde daha başka dönüşümler meydana gelir ve sonuçta olgun bilgelik, mizah anlayışı, hayatın geçiciliğinin kabulü, empati ve yaratıcılık ortaya çıkar. Bu dönüşümler benlik duygusunun daha da güçlenmesini içerir ve olgun aşkı mümkün kılar.

Dar anlamda teoride, idealleştirilmiş ebeveyn imagosu içselleştirildiğinde , Oedipal öncesi egoda ve süperegoda dürtüleri dizginleme işlevini yerine getirir. Ödipal süperegoda artık kişiyi yönlendiren idealize edilmiş bir süper ego oluşur. Çocukluktaki büyüklenmeci benlik nükleer hırsları oluşturur ve kaba çocuksu teşhircilik kanalize edilir ve sosyal açıdan anlamlı faaliyetlere ve başarılara dönüştürülür . Dolayısıyla narsisizm, uygun şekilde dönüştürüldüğünde hem normaldir hem de olgun insan kişiliğinin işleyişi için kesinlikle hayati öneme sahiptir; artık aşağılayıcı bir terim değil.

"Geniş anlamda kendilik psikolojisinde" bu içselleştirmeler açıklandığı şekliyle uyumlu bir iki kutuplu benliğe dönüşür ve gelişimde Freud tarafından tanımlananın ötesinde tamamlayıcı bir rol Oedipus evresine verilir. Burada ebeveynlerin çocuğun libidinal, saldırgan ve teşhirci çabalarına tepkisi - onların gururu ve gelişiminin yansıması - bu içselleştirmelerin oluşmasına ve sorunsuz bir şekilde bütünleşmesine izin verir. Örneğin Freud'un teorisinde, çocuğun saldırganla özdeşleşmesine ve babanın değerlerini içselleştirmesine neden olan şey, babası tarafından iğdiş edilme korkusudur. Kohut'a göre, çocuğun anneye sahip olamama konusundaki hayal kırıklığını yumuşatan ve idealize edilmiş ebeveyn imagosunun sıkı bir şekilde içselleştirilmesini sağlayan şey, aynı zamanda oğlanın ödipal çabalarında ve taklit çabalarında kendini gösteren , babanın oğlanın ortaya çıkan atılganlığından duyduğu gururdur. benliğin nükleer kutbu.

Örneğin, eğer baba ya da anne, çocuğun ödipal çabalarından duydukları dehşete tepki olarak çocuktan çekilirse, bu içselleştirme gerçekleşemez ve çocuk, gelişiminde, idealize ettiği kişiyi bağlayacağı bir birey bulma konusunda sabit kalır. ebeveyn imago. Bu durumda çocuğun içsel öz-saygısı çok düşük kalır ve çocuğun öz-saygısı ve benlik duygusu, idealleştirilmiş ebeveyn imagosu ile donatılan dış nesneden sürekli ve sonsuz bir destek gerektirir. Böyle bir destek gelmediğinde , derin bir hayal kırıklığı, narsisistik öfke ve hatta kendiliğin parçalanmasının yaklaştığı duygusu ortaya çıkar. Böylece, narsisistik kişiliğin ortak ama kafa karıştırıcı yönlerini anlamlandırmak için yeni açıklayıcı kavramların ve Freud'un yapısal teorisinin kullanıldığı kendilik psikologlarının tamamlayıcı bir teori olarak adlandırdığı şeye sahibiz.

Benliğin süreklilik duygusu, yalnızca çekirdek benliğin bileşenlerinin içeriklerinden ve bunların kurdukları faaliyetlerden değil, aynı zamanda bu bileşenlerin ilişkisinden de kaynaklanır. Bu ilişki , benliğin iki kutbu, kişinin hırsları ve idealleri arasında “herhangi bir spesifik aktivitenin yokluğunda bile” “ aksiyonu teşvik eden bir durum” veya “gerilim eğimi” sağlar (Kohut 1977, s. 180). Kohut, "çekirdek benliğin belirli özelliklerini ve sağlamlığını, zayıflığını veya kırılganlığını açıklamak" için "ebeveynlerin kişiliklerinin ve çocuğun içinde büyüdüğü atmosferin yaygın etkisini" sürekli olarak vurgulamaktadır (Kohut 1977, s. .186-187). “Terimin dar anlamıyla benlik psikolojisi” ile “kendilik psikolojisi” arasındaki temel fark

Terimin daha geniş anlamıyla”, ilkinde benliğin zihinsel aygıtın bir içeriği olduğu, ikincisinde ise kendiliğin “merkezi bir konuma” sahip olduğu anlamına gelir (Kohut 1977, s. 207).

PSİKOPATOLOJİDE BİPOLAR BENLİK

VE RUH SAĞLIĞI

Kohut, büyüklenmeci benlik ile idealleştirilmiş ebeveyn imagosunun bütünleşme eksikliğinin iki temel sonucunu vurgular. Birincisi, benliğin hâlâ arkaik yapılara yatırılan enerjiden yoksun kalması nedeniyle yetişkin işleyişi ve kişiliği zayıflar. İkincisi, yetişkinlerin faaliyetleri, arkaik yapıların arkaik iddialarıyla birlikte ihlal edilmesi ve bunlara izinsiz girilmesi nedeniyle sekteye uğramaktadır . Bu bütünleşmemiş yapılar ya bastırılır (Kohut'un “yatay bölünmesi”) ya da reddedilir (Kohut'un “dikey bölünmesi”) ve hem narsisistik hem de borderline hastaların psikoterapi durumlarında kendilerini hızla gösterirler .

Hastalar bizden yüzde yüz onlara aitmişiz gibi tepki vermemizi istiyor; Öfkeli bir karşılık veya sert eleştiri yerine bu arzuya iyi huylu bir bakış açısı, hastaların kendilerine karşı tutumlarını arındırır ve kibirli büyüklenmeciliğe geri çekilmeyi önler. Bu tür hastalar için dışarıdan gelen başarı yalnızca geçici iyi duygular verir ancak süperegonun idealleştirilmesine katkıda bulunmaz; çünkü bu hastalar, kendilerinin dışında idealize edilmiş bir ebeveyn imagosu bulduklarında gelişimsel olarak tutuklanırlar - bu, hâlâ dış onay kaynaklarının devamına ihtiyaç duydukları bir aşamadır. . Narsisist yaralanma büyük bir öfke yaratır ve bu, aktarım kendiliknesnesinin idealleştirmeye uygun yaşamaması durumunda da ortaya çıkar. Böylece narsisistik ve borderline hastalar her an patlamaya hazır bir psişik aygıt sunarlar ve zayıf ego idealleriyle patlamaları ve parçalanmaları meydana geldiğinde etkisiz hale getiremezler.

Kemberg (1976) borderline hastalarla çalışırken "terapistin, tedavinin hemen başlarında, hastanın erken, yoğun ve kaotik aktarımıyla ve terapistin psikolojik strese dayanma kapasitesiyle daha çok ilgisi olan gergin duygusal tepkiler yaşama eğiliminde olduğu" konusunda uyarıyor. ve kaygı, terapistin geçmişindeki herhangi bir özel sorundan daha fazladır” (s. 179). Aslında terapistin yoğun ve erken duygusal tepkileri, Kemberg'e göre hastada ciddi bir gerilemenin varlığına işaret ediyor.

Bastırılmış ya da bölünmüş büyüklenmeci benlik, tuhaf talepleri ile hastayı acımasızca yönlendirebilir ve daha önce de belirtildiği gibi, hatta

Kohut'un Benlik Psikolojisinin İkinci Versiyonu 161 büyüklenmeci benliğin beklentilerini karşılayabilmek için onu “yalan söylemeye, övünmeye ve adını düşürmeye zorlar. Kendini canlı hissetme ve her şeye gücü yetme ve büyüklük inancını oluşturma çabasının bir parçası olarak belirli türden tehlikeli eyleme dökmeler de ortaya çıkabilir; Bir kadın hastam, sis nedeniyle görüş mesafesinin azaldığı durumlarda sıklıkla otoyolda yüksek hızda motosiklet kullanıyor. Bu tür hastalarla çalışırken terapist, ayrılık ve hayal kırıklığına verilen tepkilerle uğraşmalı ve mevcut deneyimlere ve tümgüçlülük ve büyüklenme çabalarına yakın kalmalıdır. Narsisistik ve borderline hastaların psikoterapisinde iyi niyetli kabul, kavramsal açıklama ve hastanın eğitimi önemli bir role sahiptir.

Aktarımların değişimleri ve öfkenin ortaya çıkışı, dikkatli bir zanaatkar gibi çalışan sakin, kaygısız terapiste, hastanın arkaik narsisizmi anlamasına ve dönüştürmesine yardımcı olma fırsatını sağlar, böylece saldırganlık gerçekçi hırslar ve amaçlar için kullanılabilir. ve idealler. Gelişim sürecinin başarılı bir şekilde yeniden başlamasının ve narsisizmin uygun dönüşümlerinin işaretleri hastanın yaşamının iki ana alanında bulunabilir. Birincisi, öncelikle benlik duygusunun artan sağlamlaşmasından dolayı nesne sevgisinde bir artış ve genişleme meydana gelecektir. Hastalar kendi kimlikleri ve kabul edilebilirlikleri konusunda daha güvende olurlar; sevgiyi sunma konusunda daha yetenekli hale gelirler. İkinci alan, daha fazla dürtü kontrolü ve dürtü yönlendirme ve daha iyi idealize edilmiş bir süperegonun yanı sıra daha gerçekçi hırslar ve kaba çocuksu teşhirciliğin sosyal açıdan anlamlı faaliyetlere dönüşmesidir. Sonunda empati, yaratıcılık, mizah ve belki de en sonunda bilgelik duygusuna sahip olmayı umuyoruz .

"Geniş anlamda benlik psikolojisi" açısından bakıldığında benlik, yaşamdan keyif alma ve yeteneklerimizle, fırsatlarımızla ve hedeflerimizle uyumlu doğru seçimleri yapma konusunda kritik öneme sahiptir . Eğer tutarlı bir benliğimiz varsa, başkalarıyla empatik bir matris oluştururuz. Ancak işleyen bir benlik, “ideal arayışının sağladığı özgüven ile teşhircilik ve hırs alanındaki zayıflığın telafi edilmesi” gibi telafi edici yapıların geliştirilmesinde başarı elde edilerek kurulabilir (Kohut 1977, s. 1). . İşleyen bir benlik, “hırsların, becerilerin ve ideallerin neşeli yaratıcı faaliyetlere izin veren kesintisiz bir süreklilik oluşturduğu psikolojik bir sektör” olarak tanımlanır (s. 63). Benlik saygısını koruyan aktivite, getirdiği mutluluk açısından çok güçlü ve ödüllendirici olduğundan, bir “bağımlılık” niteliği bile kazanabilir.

faydalı döngüye" (Kohut 1977, s. 135) atıfta bulunur ve bu durum yerleşik hale gelir:

Güçlendirilmiş benlik, kişiliğin beceri ve yeteneklerinin düzenleyici merkezi haline gelir ve böylece bu işlevlerin uygulanmasını geliştirir ; Üstelik beceri ve yeteneklerin başarılı bir şekilde kullanılması, benliğin uyumunu ve dolayısıyla gücünü artırır. (1977, s. 135)

, bu faaliyetten vazgeçilmesi veya gevşetilmesi durumunda eskinin güvencelere ve dengesizliklere geri döneceği korkusunun yattığı konusunda uyarılırız (Kohut 1984, s. 161) .

kendi kendine süreklilik duygusunun çekirdek benliğin bileşenlerinin içeriğinden, "onların baskısı ve rehberliği sonucunda" oluşturulan faaliyetlerden kaynaklandığını öne sürdüğünü akılda tutmak önemlidir. ve eylemi teşvik eden bir durum üreten benliğin bileşenleri arasındaki ilişki . Sürekli çabalama veya bu yaratıcı gerilimlere dayalı faaliyetler, yaşamdaki değişimlere rağmen süreklilik duygusunun ve neşeli yaşamın sürdürülmesinde merkezi öneme sahiptir. Freud'un (Schur 1972) sekseninci yaş gününde yazdığı gibi, "Benim yaşımda hayat kolay değil ama bahar güzeldir, aşk da öyle" (s. 480).

Bipolar Benliğin Tanımlanmasında Sorunlar

, cerrahın veya bilgisayarın modelini değil, psikoterapistin veya analistin hekimlik mesleğini defalarca vurgulamaktadır . Bunun nedeni, geleneksel nevrotiklerin çocukken aşırı uyarılmış olmaları, ancak kendilik patolojisi olan hastaların daha az mesafeye ihtiyaç duyması ve bu sağlanmadığı takdirde narsisistik öfkenin ortaya çıkmasıdır. Kohut'a göre bu öfke bir empati sorunudur ve Klein'cıların dediği gibi doğuştan gelen çocukluk saldırganlığı ve ardından gelen korku ve suçluluktan kaynaklanmaz. Analistler dürtülerle ilgili çatışmalara odaklandıklarında, ya eğitici olma (örneğin öz kontrolü teşvik etme) ya da devam eden narsisistik öfke konusunda gereksiz yere kötümser olma eğilimindedirler.

Kohut'un (1977) şu itirafı devam eden bir sorundur:

İç gözlem ve empati yoluyla kendiliğimize nüfuz edemeyiz; yalnızca içebakışsal ya da empatik olarak algılanan psikolojik tezahürleri

şenlikler bize açıktır. Benliğin doğasının kesin bir tanımına yönelik talepler, “benliğin” soyut bir bilim kavramı değil, ampirik verilerden türetilen bir genelleme olduğu gerçeğini göz ardı etmektedir. (s. 311)

Ancak zaman zaman benlik, Kohut ve takipçilerinin bir steno veya mecaz yöntemi olarak mazur gördükleri, sanki bir seçme aracısıymış gibi varoluşsal olarak kullanılır (Kohut ve Wolf 1978, s. 415-416). Benlik kavramının kullanımındaki bu belirsizlik, hem Kant'ın hem de Kohut'un gelişen düşüncesinde ortaya çıkar (Chessick 1980a).

Kant'a (1781) göre, zihni "iç duyumuz" veya "ampirik tam algımız", kendilik durumunun içsel görünümlerinin akışına ilişkin bilincimiz aracılığıyla deneyimleriz. Hem Hume'un hem de Kant'ın kabul ettiği gibi, bunda kalıcı veya kalıcı bir "benlik" yoktur . Böylece fenomenal benlik, psikolojide incelenen benlik, deneysel olarak zaman içindeki zihinsel durumların bir dizisi olarak bilinir, çünkü Kant (1781) Saf Aklın Eleştirisi'nde zamanın iç duyumuzun a priori biçimi olduğunu söyler .

Bu, numenal veya aşkın benlikten, bilen benlikten, kalıcı ve “gerçekte” olduğu haliyle olan benlikten ayrılır. Dolayısıyla Kant'a göre "dışarıdaki" gerçeklik ve "gerçek" bilen benlik hakkında düşünebiliriz, ancak hiçbir zaman ikisini de doğrudan bilemeyiz veya onları tanımlayacak doğrudan ifadelerde bulunamayız.

Hem Kant hem de Freud, görünüş dünyasının "dışında" veya "arkasında" bir gerçeklik olduğunu ve fenomenal benliğin arkasında zihnin bir kısmının bulunduğunu varsayarlar. Freud'a göre, Kant'ın numenal benliğine benzeyen, doğrudan bilinemeyen ama yine de deneyimlenen benlik duygumuzu derinden etkileyen bir kavram, topografik teoride bilinçdışı sistemdi. Yapısal teoride id (ve egonun ve süperegonun parçaları) haline gelir. Freud (1940a) şöyle yazar: “O halde varlığımızın özü, dış dünyayla doğrudan bağlantısı olmayan ve kendi bilgimize bile yalnızca başka bir aracı aracılığıyla erişilebilen belirsiz id tarafından oluşturulur” (s. 13). 197).

Kant'ın temel "anlama yetisinin saf kavramlarının aşkınsal çıkarımı"nın can alıcı argümanı, öz-bilincin aşkınsal birliği, "Ben benim" duygusu, tek bir sürekli benliğin tutarlı duygusu öncülüne dayanır. Öz-bilincin bu devam eden özü, kişinin kendi sınırlarını ve kendi deneyimlerini dış dünyadan gelen deneyimlerden ayırmak için açıkça gereklidir. Kant, Hume'un temel bir hata yaptığını belirtir:

öz-farkındalık ile algısal nesnelerin farkındalığı arasındaki ayrılmaz karşılıklı bağımlılığın gözden kaçırılmasıdır. Tersine Kant, eğer bilincin öznel birliği çeşitli nedenlerle parçalanmaya başlarsa, bireyin kendi benliği ile kendilik deneyimleri ve dış dünyaya ilişkin deneyimleri arasındaki ayrım konusunda kafasının karışacağını ileri sürer. Dolayısıyla Kant'a göre bile benlik duygusunun parçalanması, ego sınırlarının dağılması ve gerçeklik testinin kaybedilmesi anlamına gelir.

Kant, numenal benlik ve fenomenal benlik doktrininde en tutarlı olduğu zaman, bunları şu şekilde tanımlayacaktır: Fenomenal benlik, yalnızca, içsel durumların veya deneyimlerin içebakışsal araştırması ile açığa çıkan, klasik psikolojinin ampirik olarak deneyimlenen kendilik durumlarından oluşur; numenal benlik, mantığın bizi fenomenal benliğimize dair bir çalışmadan yönlendirdiği, ampirik olmayan bir "sınırlayıcı kavramdır". Noumenal benlik, sınırlayıcı bir kavram olarak, deneyimimiz tarafından akıl yürütmeye doğrudan önerilmesi anlamında deneyime yakındır; Kant'ın terimleriyle, fenomenal kendilik deneyimlerimizi tanımlama ve sınıflandırmada akıl yürütmeye yararlı, düzenleyici bir kavramdır. Bu tamamen rasyonel bir kavram olduğu için onun hakkında daha fazla söylenemez (Ewing 1967). Kant noumenal benlik kavramını bu şekilde kullanırken ondan olumsuz anlamda noumenal benlik olarak bahsetmektedir. Bu, birleştirici ve açıklayıcı kavramlar geliştirme çabalarında aklın ampirik verilerimiz üzerindeki eylemiyle haklı olarak ulaşılan tek ampirik olmayan (Kant buna aşkınsal diyebilir) benlik kavramıdır.

Kant felsefesinin geri kalan kısmında kendi argümanlarını görmezden gelir ve numenal benlik kavramını oldukça farklı bir anlamda kullanır. Kant'ın felsefesindeki bu çözülmemiş çelişki Scruton (1982, Bölüm 5) tarafından açık bir şekilde tartışılmaktadır. Onun ahlak felsefesinde numenal benlik, bağımsız bir fail olarak kullanılır ve bununla ilgili pek çok şey öne sürülür. Bu değişim genellikle Kant'ın olumsuz anlamdaki numenal benlikten olumlu anlamdaki noumenal benliğe doğru yaptığı bir hareket -dikkatsiz bir hareket- olarak tanımlanır. Bu, akıl yürütmeye önerilen numenal benlik kavramından, dolaysız ampirik deneyimden çok daha karmaşık ve deneyimden uzak bir numenal benlik kavramına geçiştir; Kant'ın Saf Aklın Eleştirisi'ndeki kendi felsefesi tarafından haklı gösterilemeyecek bir değişimdir .

Kant ve diğerlerinin bahsettiği bu noumenal benlik, inanç konularını haklı çıkarmak için olumlu anlamda kullanılır ve Kohut'un (1978, s. 659-660) aksiyomatik benlik olarak ifade ettiği şeye yaklaşır. Benlik kavramını bu şekilde kullandığımızda bilim alanından uzaklaşmış oluyoruz. Kohut'un (1977, s. 311) açıklamasının anlamı budur.

Kohut'un Benliğin Psikolojisinin İkinci Versiyonu 165 benliğin “özünde” tanımlanamayacağını; böyle bir tanım, Kohut'un haklı olarak bilim dışı olduğunu düşündüğü ve bilinçdışının önemini ortadan kaldırdığı “aksiyomatik” bir benliği varsayar (bkz. Ornstein'ın Kohut'taki tartışması [1978], s. 95-96).

Smith'in (1962) işaret ettiği gibi Kant'a göre benlik, tüm birliğin tek kaynağıdır. Fakat Broad (1978) şu sonuca varıyor: “Kant'ın insan benliğinin doğasına ve onun kendisine ilişkin bilgisine ilişkin açıklaması son derece karmaşıktır ve onun çeşitli ifadelerinden tek bir tutarlı öğretinin çıkarılıp çıkarılamayacağı şüphelidir” (s. 234).

, psikanalitik gerçekleri bulmanın temel ilerlemesinin, terapistin dolaylı olarak hastayla iç gözlem yaptığı ve iç benliği ve hastanın etrafındaki dünyayı uyumlu bir şekilde deneyimlediği yeni bir metodolojiye doğru bir adım daha atmak olduğunu açıklar. hastanınkine. Bu, herhangi bir zamanda hastanın durumu hakkında başka hiçbir yaklaşımla elde edilemeyecek önemli veriler sağlar. Kohut'un kendilik duygusuna ilişkin erken dönem kavramı “aksiyomatik” değildir ancak herhangi bir zamanda hastanın kendilik duygusuyla empatik özdeşleşmeden gelir. Hastanın iç ve dış dünyayı neden ve nasıl algıladığına ve buna göre davrandığına dair bir açıklamayı, dolaylı iç gözlem yoluyla hastanın kendilik duygusunun nasıl tutarlı ve parçalı olduğunu gerçekten anlayarak elde ederiz .

Bu, Freud'un metapsikolojisinden daha deneyime yakındır, çünkü ek aygıtlar veya yapılar , davranışın sonucunu belirleyen bireyin kafasındaki homunculi olarak varsayılmaz . Kohut'a göre hastanın algısı ve davranışı, herhangi bir andaki hastanın kendilik duygusuna doğrudan atfedilebilir. Yaklaşımı, Freud'un (1937, s. 225) “Cadı Metapsikolojisi” olarak adlandırdığı şeyden önemli ölçüde kaçınır, ancak bu durumda anlayış, temel olarak terapistin, hastanın içsel durumuyla empati kurma kapasitesine bağlıdır.

Ancak Kohut zaman zaman, tıpkı Kant gibi, benlik kavramından boş ve tükenmiş ya da aynalama ya da birleşmeye yönelik "özlem" olarak söz ederken olumlu anlamda benlik kavramına kayar. Benlik bu durumlarda “sanki” kavramı olarak kullanılmış ve antropomorfik dil eleştirilmiştir. Kendiliğin Analizi'nde Kohut (1971, s. 130), kendiliğin zaman içindeki tutarlı deneyiminin, bir süreklilik olarak kendilik deneyimiyle aynı olduğundan bahseder; bu, Kant'ın içsel durumlar kavramıyla aynı gibi görünmektedir. . Ancak aynı paragrafta Kohut, benliğin bütünlüğünü sağlayan “genişlik ve derinlik”ten de söz eder, ancak bunun bir tanımı yoktur.

Kendiliğin parçalanması kavramı asla tatmin edici bir şekilde açıklığa kavuşturulmamıştır (Schwartz 1978). Psikotik benzeri fenomenlerle eş tutuluyor gibi görünüyor , bu durumda terapistle bile gerçeklik temasının kaybolma tehlikesiyle karşı karşıya olduğu bir durum. Kohut'un (1971) "bağlantılılığa sahip fiziksel ve zihinsel bir birim olarak kendilik deneyiminin büyümesi" olarak tanımladığı uyumlu kendilik durumunun aksine, ağırlıklı olarak otoerotik, parçalanmış kendilik çekirdekleri durumu olan gerileyici bir fenomen olarak karakterize edilir. uzayda ve zamanda süreklilik” (s. 118). Burada Kohut, Kant'ın zamanın iç duyumuzun tek biçimi olduğu yönündeki iddiasına katılmıyor gibi görünüyor. Kohut, Jacobson'un (1964) “nesnenin gelişimi ve kendiliğin değişmezliği” (s. 55) hakkındaki tartışmasını akılda tutarak, uzaydan da söz eder.

Kohut'un (1971) kendiliğin bütünlüğüne ilişkin orijinal kavramı, “narsisistik libido ile sıkı bir yatırım” (s. 119) ile ilgilidir; bu da öznel bir iyi olma hissine ve egonun işleyişinde bir iyileşmeye yol açar . Daha sonraki yazılarda bu metapsikolojik açıklama atlanmıştır; Kendiliğin parçalandığına dair işaretler, öznel bir benlik durumu kaygısı duygusuyla ve ego işlevinin bozulmasına ilişkin nesnel ve öznel işaretlerle ilgilidir. Kohut'un (1971) açıkladığı gibi, buna iş ve cinsel alanlardaki çeşitli türden çılgınca faaliyetler eşlik eder; özellikle de "öznel olarak acı veren kendilik parçalanma hissine, fiziksel uyarılma ve sporla ilgili çeşitli zorlayıcı eylemlerle karşı koyma" çabası içinde. aşırı çalışmaya yönelik faaliyetler. . . meslek ve iş” (s. 119). Böylece, Kohut'un ilk çalışmalarında "kendiliğin narsisistik birliğinin çözülmesi" (s. 120-121) olarak adlandırdığı kendiliğin parçalanması, hipokondri ve çılgınca faaliyetler gibi belirli karakteristik öznel duyumlar tarafından kendini gösterir. gerileme dalgası.

Kohut (1971), kendiliğin bütünleyiciliğinden parçalanmışlığına doğru bir gerilemeyi, “narsisizmden otoerotizme” gerilemeye paralel olarak görür (s. 253). Bunun klinik tanımı, benliğin “ego aktivitelerinin düzenleyici merkezi” olduğu temeline dayanır (s. 296-298). Kendilik parçalandığında, regresyona katılmamış kişilik, merkezi parçalanmayla baş etmeye çalışır, ancak “parçalanmış beden-zihin-benlik ve kendilik-nesne deneyimi psikolojik olarak detaylandırılamaz” (s. 30).

Kendiliğin Restorasyonu'nda ( 1977), iki kutuplu doğasında üstün bir kavram olarak kendilik, öncelikle klinik odak noktamız haline gelir.

kendi kendine uyum sağlam olmadığında. Metapsikolojik enerjik kavramlar atlanmıştır ve benliğin artık kişilik içinde "merkezi konumu" işgal ettiği görülmektedir. Dolayısıyla kendiliğin parçalanması, ürettiği deneyimlerle tanımlanır. Daha sonraki bu kitapta benlik, nihayet "önemi, parçalarının toplamını aşan, sıra dışı bir konfigürasyondur" (s. 97).

Dolayısıyla Kohut ilk önce benliği olumsuz anlamda psikanalitik deneyimden deneyime yakın bir soyutlama olarak sunar. Çalışmaları geliştikçe benliğe giderek daha fazla odaklanıyor ve sonunda benliği merkezi ve aşkın bir konuma yerleştiriyor. Benliğe yapılan bu vurgu, Kohut'un (1978, s. 659-660) reddettiği, Kant'ın pozitif anlamda özgür iradeyi açıklamak için kullandığı numenal benliğine (tüm inisiyatiflerin kaynaklandığı ve tüm deneyimlerin sona erdiği varlığımızın merkezi) benzemektedir.

Bipolar Benlik Freud'un
Metapsikolojisini Tamamlayıcı mı?

Kohut üst düzey iki kutuplu kendiliğe ve onun bileşenlerine geçtiğinde yeni bir kavram ortaya koyar. Benlik artık klasik terminoloji kullanılarak metapsikolojik olarak tanımlanabilecek derinlik psikolojik bir kavram değildir ve benlik artık ne zihinsel aygıtın içinde ne de zihnin dördüncü bir "failliği" olarak düşünülmemektedir. Kohut'un (1978, s. 753) dediği gibi, "Benlik alanı ve onun değişimleri", tıpkı Saf Aklın Eleştirisi'nde fenomenal dünyanın incelenmesinin ayrı bir disiplin olması gibi, özünde Freud'un psikanalizinden ayrı bir bilimdir. Pratik Aklın Eleştirisi'ndeki numenal dünyanın incelenmesinden . Kohut'un (1978) kendisi bunu "benliğin bilimi" olarak adlandırır (s. 752n) ve onun yeni bir bilim kurmaya çalıştığı iması kaçınılmazdır.

Freud, Kohut'un kendilik psikolojisi teorisini daha geniş anlamda “tamamlayıcı” olarak kabul etmezdi; bunun yerine, tedavi prosedürünün Freud'un psikanalizdeki metapsikolojisinden alternatif bir açıklamasını kullanan, farklı ama ilişkili bir teori olarak kabul ederdi. Yeni açıklama, Kohut (1977) tarafından Zeigarnik etkisine (1927) dayanmaktadır (aşağıda Bölüm 11'de tartışılmıştır). Kohut, gelişmemiş yapıların, fırsat verildiğinde gelişimlerine devam etmek için bir tür içsel motivasyonunu varsaymaktadır; bu motivasyonun ardındaki enerjinin Freud'un içgüdüsel dürtüleriyle hiçbir ilgisi yoktur ve kökeni açıklanmamıştır. Bunun bir tür olduğunu varsayıyorum

biyolojik büyüme gücü. Kendilik psikolojisindeki terapinin temeli, tedavide "kendiliknesnesi aktarımlarının" veya aktarım benzeri yapıların uygun şekilde geliştirilmesinin, bu gücün kontrolü ele almasını ve dolayısıyla kendiliğin gelişiminin dönüştürücü içselleştirme yoluyla yeniden başlamasını mümkün kıldığını varsayar; bu, çatışmaların aktarım nevrozunun yorumlanması yoluyla çözülmesinden temel olarak farklıdır .

Bu farklı bir bilimsel paradigmayı temsil ediyor. Bu durumla doğrudan yüzleşmek insan bilgisinin ilerlemesi açısından daha iyidir; Aksi takdirde, konunun öğrencileri erken dönem Kohut ile geç dönem Kohut'u bir şekilde uzlaştırmaya veya Freud'un psikanalizi ile “geniş anlamda kendilik psikolojisini” uzlaştırmaya çalışırken umutsuzca kafaları karışacaktır. Kant'ın olumlu anlamda kullandığı noumenal benlik gibi, daha geniş anlamda Kohut'un benliği de hayattan keyif almak ve doğru seçimler yapmak için hayati önem taşıyor; Saf Aklın Eleştirisi'nde ya da dar anlamda "benlik psikolojisinde" böylesi bağımsız ya da aşırı bir varlığa yer yoktur . Kohut'un (1978) kendisinin de kabul ettiği gibi, bu üstün benlik, psişik determinizmin yasalarının ve geleneksel psikanalizin sınırlarının dışındadır. Tıpkı Kant'ın etik felsefesinin, inancı sağlam bir temele oturtmanın ahlaki kullanımı için geliştirilmesi gibi, Kohut'un "geniş anlamda benlik psikolojisi" de, giderek artan bir biçimde boğulmakta olan modern insanların trajedisini hafifletmek gibi ahlaki bir amaca hitap etmektedir. insan ortamını kendileri yaratmaya devam ediyorlar.

DÜRÜŞ PSİKOLOJİSİNİN KARŞILAŞTIRILMASI

VE KENDİ PSİKOLOJİSİ

, kendilik psikolojisi üzerine yayınlanmış iki konferans bildirisinde çeşitli yazarlar tarafından uzun uzadıya tartışılmıştır (Goldberg 1980, Lichtenberg ve Kaplan 1983). Goldberg (1980) , Advances in Self Psychology kitabının önsözünde, psikanalizde yeni fikirlere atfedilen statünün çok fazla çalışma sonrasında ve çoğu zaman büyük rahatsızlıklarla ulaşılan son derece kişisel bir karar olduğunu yazar . Kohut'un kendisi defalarca, benliğin psikolojisine uzun süre dalmamızı ve karar verirken daha fazla sabır göstermemizi ister.

Kendilik psikologlarının geleneksel ego psikolojisi ekolüne temel itirazı, gelişimin devam ettiği yönündeki Freudcu görüştedir.

"bağımsızlığa". Kohut burada temel bir değer farkı görüyor; yaşamının sonuna ulaştıkça, empatik kendiliknesnesi matrisinin varlığının, yaşam boyunca tutarlı bir kendilik duygusu için çok önemli bir gereklilik olduğu konusunda giderek daha fazla ısrar etti; kendilik, etkili bir şekilde işleyebilmek için her zaman empatik tepki veren kendiliknesnelerinden oluşan bir ortama ihtiyaç duyar. Nükleer amaçlarının açığa çıkması kritik öneme sahiptir ve yaşamın herhangi bir noktasında kendiliknesnelerinden “bağımsızlığa” ulaşmak ciddi bir patolojiyi temsil eder - genellikle paranoya veya "Hitlerci sahte üretkenlik".

Burada Kohut ve Kemberg'in görüşlerinin çatışmasıyla karşı karşıyayız. Kemberg, düşmanlığın ve Kleincı savunmanın önceliğini vurguluyor ve Oedipus kompleksinin analizi yoluyla birleşmeden özerkliğe geçişe değer veriyor. Kohut yaşam boyunca meydana gelen kendilik-kendilik-nesne ilişkileri dizisiyle ilgilenir ve bu ilginin farklı bir ahlaki sisteme dayandığını düşünür. Sürdürülebilir bir kendilik nesnesi matrisi olmadığında, yaratıcı-üretken faaliyetler durur, ego işlevleri bozulur ve parçalanma tehlikesi ortaya çıkar. Yalnız yaşlı insanlarda görülen kaç tane psödodemans vakası bu şekilde açıklanabilir?

Bu, ruh sağlığının yeni bir tanımını ima ediyor. Tutkuların, becerilerin, yeteneklerin ve idealleştirilmiş hedeflerin kesintisiz bir süreklilik oluşturduğu en az bir sektör kurulmalıdır. Bunların içeriği kişiden kişiye değiştiğinden, sağlık her birey için farklıdır ve hırsların, becerilerin ve yeteneklerin ve idealleştirilmiş hedeflerin işlevsel üstünlüğü, temel bileşenlerin seçimine ve bunların baskınlık derecesine göre farklılık gösterir. Her bireyin ruh sağlığını belirleyen davranışsal farklılıklara yol açar .

Kohut'a göre zihinsel olarak sağlıklı bir kişi, nükleer benliğin tasarımını yaşar. Bu, sosyal açıdan faydalı sonuçlara ve empatik kendiliknesnesi matrisinin sürekli yaratılmasına yol açar; Sağlık yalnızca uyum sağlamak değildir . Bir kişi, nükleer hedefleri gerçekleştirmek için yeterli bireysel beceri ve yetenekleri harekete geçirmeli ve aynı zamanda uzun süreli bir araştırmadan sonra özgürce seçilmiş empatik kendiliknesnelerinden oluşan bir matris bulmalıdır.

bağımlı “sevgi ve çalışma”sı ya da Hartmann'ın “uyum”unun aksine, Kohut tarafından büyük ölçüde vurgulanmıştır ve Kohut'un (1984) son kitabı Analiz Nasıl İyileşir?' de detaylandırılmıştır. Bu kitabın bir bölümü, Benliğin Restorasyonuna yönelik çok sayıda eleştiriye yanıt vermeye ayrılmıştır . Kohut (s. 61-63) kendilik psikolojisinin, kendilik psikolojisiyle daha doğrudan temas halinde olanlar tarafından kabul edildiğini ileri sürer (s. 61-63).

modern insanın birincil ihtiyacı olan empatik kendiliknesnesi matrisidir. İkincil, gururlu bir inkar duvarının, kendilik psikolojisini reddedenleri, bir benliğin böyle bir matrisin dışında başarılı bir şekilde var olamayacağı şeklindeki narsistik darbeden koruduğunu düşünüyor .

ilişkin geleneksel psikanalitik "çatışma" açıklamalarından uzaklaşır ve psikanalizde iyileştirici bir faktör olarak tek başına yorumlamanın (psikanalizin "saf altını") merkezi ve geleneksel önemini azaltır. Bunu bir sonraki bölümde ayrıntılı olarak ele alacağım. Kohut (1984, s. 78, s. 153), Alexander'ın “düzeltici duygusal deneyimi”nin bir biçimini savunmakla suçlanacağını öngörüyor çünkü o, empatinin veya dolaylı iç gözlemin can alıcı rolünü tekrar tekrar vurguluyor. Geleneksel savunma ve direniş kavramları da Kohut tarafından bu çerçevede yeniden yorumlanıyor. Terapist, hastanın duygularını bir "zihinsel aygıtın" işleyişini gözlemleyerek ampirik olarak deneyimlemek yerine, hastanın deneyimlediği şeyi dolaylı iç gözlem veya empati yoluyla deneyimler.

Kohut'un (1982) ölümünden sonra yayınlanan makalesi "İç Gözlem, Empati ve Ruh Sağlığının Yarı Çemberi", onun empati hakkındaki iddialarını gözden geçirir ve Kohut'un, bireyin anlayışını temellendirecek tamamen yeni bir değer sistemi önerisini bir kez daha vurgular. Kohut , Oedipus'un baba katlini, Homeros'un Odysseus'un küçük oğlunu nasıl koruduğuna dair anlattığını söylediği hikayeyle karşılaştırarak , [†]normal olanın, sonraki nesil için ebeveyn desteğinin önceliği olduğunu göstermeye çalışır . Nesiller arası çekişmeler ve karşılıklı öldürme ve yok etme istekleri anormaldir. Şöyle yazıyor: "Ancak ebeveynin benliği normal, sağlıklı, uyumlu, güçlü ve uyumlu bir benlik olmadığında, çocuk 5 yaşındayken gurur ve şefkat yerine rekabetçi ve baştan çıkarıcı bir şekilde tepki verecektir. , şimdiye kadar ulaşılamayan bir iddialılık, cömertlik ve şefkat derecesine doğru heyecan verici bir adım atıyor” (s. 404). Ancak çocuğun deneyimiyle rezonansa giremeyen bu tür kusurlu ebeveyn benliğine yanıt olarak çocuğun benliği dağılır ve Oedipus kompleksini oluşturan düşmanlık ve şehvetin yan ürünleri ortaya çıkar. Bu bir temel temsil eder

Kohut'un Benlik Psikolojisinin İkinci Versiyonu 171, Freud'un, her çocuğun gelişimindeki çatışmanın normal merkezi kaynağı ve tüm psikonevrozların merkezinde yer alan Oedipus kompleksine yaptığı vurguya meydan okuyor.

o yaştaki deneyimlerin normal durumuna atıfta bulunarak Oedipus evresi ile normal evrenin patolojik çarpıklığına atıfta bulunarak Oedipus kompleksi arasında ayrım yapar ( Lichtenberg ve Kaplan 1983, s. 211). Çokça alıntılanan bir pasajda Kohut şöyle devam ediyor:

Öncelikle kendilik psikolojisinin dürtüleri veya çatışmaları patolojik olarak değerlendirmediğini bir kez daha vurgulamak isterim. Yoğun kaygı veya suçluluk deneyimlerini bile başlı başına patolojik veya patojenik olarak değerlendirmez. Sürüşler için üç şerefe! Çatışmalar için üç şerefe! Onlar yaşamın özüdür, sağlıklı benliğin deneyimsel özünün bir parçasıdır. (s. 388)

bakış açısı tamamlayıcılığı sunması, ancak dürtü psikolojisinin yerini almaya çalışmaması anlamında hâlâ bir dürtü psikoloğu olduğunu söyleyerek itiraz eder (s. 397) . Ancak Greenberg ve Mitchell (1983) “Kohut'un tamamlayıcılığı seçim zorunluluğunu gizlemek için kullandığını” iddia etmektedir (s. 363). Kohut (Lichtenberg ve Kaplan 1983) şöyle devam ediyor:

Bu tür bozukluklarda dürtüyle ilişkili çatışmaların rolü hakkındaki bakış açımızı, altta yatan kendilik nesnesi başarısızlıklarının Oedipal dönem kendiliğinin parçalanmasına yol açtığının ve dolayısıyla Oedipus'u simgeleyen cinsellik ve saldırganlığın ifadesinin açıklanmasının farkına varacak şekilde değiştirmeliyiz. karmaşık, (s. 399)

Yalnızca ruhta doğumdan itibaren yerleşik birincil çatışmaların olmadığını iddia eder, ancak travmatik bozulmaların yapı inşasında kusurlara veya eksikliklere yol açtığını ve bunların da olağan yöntemlerle incelenebilecek ikincil çatışmalara yol açtığını kabul eder. Kişinin o dönemde bu bakış açısını kullanmak istemesi koşuluyla, psikanalizin bir dürtü psikolojisi olarak kullanılması. Kohut şu konuda ısrar ediyor (Goldberg 1980): “Psikolojik olarak algılanan dürtülerin, benliğin parçalanmasından sonra ikincil olarak ortaya çıktığı yönündeki iddiamın nedenleri ampiriktir. ... Gözlem verilerine uyuyor ama dürtü önceliği teorisi uymuyor” (s. 489). Kohut (Goldberg 1980) şu sonuca varıyor:

Dürtüleri kişiliğin merkezine koyan reklam bakış açısı, dürtü işleme kalitesinin terapötik başarıyı ölçmek için kıstas haline geldiği bir model _kullanacak; Benliği kişiliğin merkezine koyan bir bakış açısı, benliğin temel programının (çekirdek benlik) gerçekleşme derecesinin bu ölçüt haline geldiği bir model kullanacaktır, (s. 509)

Bölüm III

KLİNİK UYGULAMALAR

Kohut'un Özel Klinik
Gözlemleri ve
Sınıflandırmaları

Özel Klinik Olaylar

Öncelikle Kohut'un tanımladığı belirli spesifik klinik olgulara dönelim.

TRAVMATİK DURUMLAR

Travmatik durumlara ilişkin yeni klinik kavram (Kohut 1971, s. 229-238), egonun yetersiz içselleştirilmiş düzenleyici işlevleri nedeniyle narsisistik libido ve bazen de oral sadist öfke ile intrapsişik bir taşkın olarak açıklanmaktadır. İki klinik tip tanımlanmıştır. Birincisi, her türlü hayal kırıklığı ve narsisistik yaralara, örneğin bir partide yapılan bir hataya karşı spesifik olmayan bir tepki olarak ortaya çıkar; ikincisi ise paradoksal bir şekilde, yatıştırmaya ve idealleştirmeye yönelik derin ve karşı konulmaz özlemleri serbest bırakan doğru bir yorumun sonucudur.

Klinik olarak hastalar kendilerini rahatsız, aşırı yüklenmiş ve aşırı yüklenmiş hissederler. Kompulsif mastürbasyonla, sadist kontrolle, mazoşist ya da sapkın fantazilerle içsel ölülük duygusuyla mücadele etmek ya da öfkeyle ifade edilen her şeyin cinselleştirilmesini gösterebilirler.

çekingen ve röntgenci davranışlar. Hasta darmadağın ve hatta Hamlet'in tarzında geçici olarak "deli" görünebilir. Diğer reaksiyonlar arasında sesler, ışıklar, çocuklara yönelik hi-fi veya televizyon setleri gibi duyusal uyaranlara karşı aşırı sinirlilik; alaycılık ve kelime oyunu, ardından trafikte tehlikeli faaliyetlere veya tartışmalara girme veya insanları ışıkları durdurma konusunda yarışma eğilimi; ve tuhaf, destekleyici olmayan, empatiden uzak ve zulüm edici olarak deneyimlenen genel bir öfke ve tüm dünyaya saldırma (örneğin, Rockefeller'ın 1976'da Cumhuriyetçilerin Başkan adaylığını alamayınca geniş çapta duyurulan parmak işaretini vermesi).

Bu noktada hastaya yapılan her istek veya talep hoş karşılanmaz ve öfke üretir. Hasta, kendilik nesnelerinin kontrolünü yeniden üstlenerek, "her şeyi düzene sokmak için" sahte obsesif kompulsif davranışlarla veya din için önemli bir işlev olan çeşitli kişisel veya dini ritüeller yoluyla dengeyi yeniden sağlar.

Parçalanma kaygısı tipik olarak kendilik nesnesinin talepleri karşılayamaması, ciddi narsisistik yaralanma veya yoğun psikoterapide kontrolsüz gerileme tehlikesi nedeniyle ortaya çıkar. Rüyalarda ve yaşanan olgularda, Freud'un yapısal teorisindeki iğdiş edilme korkusu veya ayrılma korkusuna dayanan klasik sinyal kaygısından klinik olarak farklıdır. Bu, sevgiyi kaybetme korkusuyla değil, daha ziyade kendilik duygusunun parçalanması korkusuyla ilgilidir; bu, "kendiliknesnesi ile yoğun arkaik bağın kaybının sonucu olarak" esasen bir psikozla sonuçlanacaktır. Belirsizdir, klinik sorgulamayla tespit edilemez, ayrıntılı olarak ifade edilemez ve fobik bir nesne gibi tek bir duruma bağlı değildir.

KİŞİSEL DEVLET HAYALLERİ

Kohut'un (1977, s. 109) bu kaygıyı duyuran “benlik durumu rüyaları” olarak adlandırdığı rüyalarda çağrışımlar hiçbir yere varmaz. Ödipal kaygı yaklaşımından farklı bir yaklaşım olan hastanın bu kaygıya ilişkin “açıklamaları”na karşı çıkılmamalı çünkü hastanın kendi ürettiği “açıklamalar” tıpkı paranoid hastanın “açıklamaları” gibi gerilimi azaltan bir entelektüel yapı sağlar. olup bitenlerden. Hata bulmak ya da hastanın açıklamalarıyla tartışmak yerine narsisistik yarayı bulmaya odaklanmak en iyisidir.

Kohut'un Özel Klinik Gözlemleri ve Sınıflandırmaları 177 kaygıya değindi ve ardından hastaya sırayı açıkladı.

"Benlik durumu rüyası" olarak nitelendirilen bu tür rüyalar, kendilik psikolojisini eleştiren bazı eleştirmenler tarafından güçlü bir şekilde tasvip edilmeyen bir hedef olmuştur. Kohut (Lichtenberg ve Kaplan 1983), The Restoration of the Self'den (Kohut 1977, s. 109-110) kısa bir pasajın yanlış anlaşılmasından kaynaklanan bu soruna doğrudan değinmeye çalışır . Bu tür rüyaların yalnızca görünen içeriklerden yorumlandığı doğru değildir. Dernekler göz ardı edilmiyor. Kohut, benlik durumu rüyasının ipucunun, çağrışımların hiçbir yere varmaması olduğuna işaret ediyor; "en iyi ihtimalle bize rüyanın görünen içeriğiyle aynı seviyede kalan daha fazla görüntü sağlarlar" (Lichtenberg ve Kaplan 1983, s. 402). Kendilik durumu rüyalarının imgelerinde tasvir edildiği şekliyle hastanın kendiliğinin durumuna ilişkin analistin anlayışının doğru olması çok önemlidir çünkü “yalnızca bir analizan, kendilik durumunun kendilik nesnesi analisti tarafından doğru bir şekilde anlaşıldığını hissettiğinde bunu başaracaktır. daha ileri gitmek için yeterince güvende hissediyor” (s. 406). Dinamik-genetik çatışmaya dayalı yorumlarla ortaya çıkmak için hastaya daha fazla çağrışım yapması için baskı yapmak, hasta tarafından empatik bir başarısızlık olarak deneyimlenecek ve öfke ve "dirençler" üretecektir. Kohut çoğu rüyanın kişisel durum rüyaları olmadığını (s. 404) ve geleneksel şekilde takip edilmesi gerektiğini kabul eder .

, psikoterapinin doğru şekilde yürütülmesi açısından önemlidir . Örneğin, geçici psikotik ataklardan muzdarip bir kadın hasta, psikoterapide, şiddetli stresin , erken ventriküler kasılmalar, sinirsel kolit ve "hazımsızlık" nöbetleri gibi psikosomatik semptomlarda daha çok kendini gösterdiği noktaya kadar yavaş yavaş iyileşti. Geçici parçalanma durumlarının sürekli olarak gelişmesi ve anlaşılmasıyla , stres durumlarında yaklaşan parçalanma tehlikesi, benlik rüyalarında kendini duyurmaya başladı. Kocasının kendisinin ve çocuklarının ihtiyaçlarından özellikle habersiz olduğu bir hafta, yeni bir işe başlamıştı ve her şeyi tek başına halletmesi konusunda inanılmaz bir baskı altındaydı. Rüyasında şunu gördü: “Ofisinize geliyordum, merdivenlerden yukarı çıkıyordum ve birisi beni durdurdu ve bir ayak işi yapmamı istedi. Ne olduğunu bilmiyorum; üç saatin nasıl geçtiğini unuttum ve kafa karışıklığı içinde ofisinize geldim .” Bu rüyadan büyük bir kaygıyla uyandı çünkü zamanın nasıl geçtiğini anlamamak ve nerede olduğunu bilememek “bana hiç benzemiyordu”.

üç saat sürdü. Çok iyi organize olmuş ve dikkatli bir insandı ve bunun kendisinin anormal bir durumunu temsil ettiğinin farkına vardı ve alarma geçti. Çağrışımlar, içinde bulunduğu aşırı yük durumuna ve kendisi için pek çok "ayak işi" yaptığı, empatik olmayan, meşgul kocasına karşı yaşadığı hayal kırıklığına defalarca yol açtı. Rüyanın, stresi azaltmadığı takdirde psikosomatik parçalanma semptomlarının geri döneceğine dair bir uyarı olduğuna ikna olmuştu. Klinik uygulamada bu tür rüyalar sıklıkla bir tür dağılmanın habercisidir; çağrışımlar belirsizdir ve çatışmaların derinlemesine anlaşılmasına yol açmaz.

HİPOKONDRİYAZ

Hipokondriyaz Kohut'un teorisinde daha önemlidir ve Freud'un yapısal teorisinden daha iyi açıklanır; çünkü ikincisi, örneğin Arlow ve Brenner (1964) tarafından psikotiklerin tuhaf somatik şikayetlerini açıklamak için kullanılır: "Hipokondriyazis semptomları, kendisi de içgüdüsel bir istek arasında bir uzlaşma olan bir fantezinin beden dilinde . . . ve savunma” (s. 173). Bu, bu tür hipokondriazisin belirsizliğini ve geçici doğasını ve narsisistik, borderline ve şizofreni hastalarının tedavisindeki yorumlara rağmen inatçı ısrarını göz ardı etmektedir.

Öte yandan Kohut'a göre, dağılma kaygısı ortaya çıktıkça, belirli vücut parçaları, "hastanın kendiliknesnesinin yokluğuna duyduğu özlemden, kendilik parçalanma durumlarına kadar" gerileyen gelişimin taşıyıcıları haline gelir. Bu vücut parçaları hipokondriyak endişe için kristalleşme noktaları haline gelir. Kaygı ve şikâyetler bedenin bir parçasına bağlanır; bu da benliğin parçalanmasını yeniden yapılandırmak ve açıklamak için umutsuz bir çabaya işaret eder.

Şizofrende, kendiliğin bir kısmı bölünebilir ve geri kalanının yüzeysel bir şekilde yeniden oluşturulmasına izin vermek için libidodan tamamen arındırılabilir; bu, vücudun daha sonra işe yaramaz, istenmeyen olarak görülen bir kısmı tarafından temsil edilebilir ve hatta hasta tarafından kelimenin tam anlamıyla kesilebilir.

Hipokondriyazisin gelişiminde olağan klinik süreç şu şekildedir: örneğin empatik başarısızlık veya kendiliknesnesinin yokluğu nedeniyle narsisistik bir yara; parçalanma kaygısı; hipokondriazis ve travmatik durumlar; uykusuzluk hastalığı; cinselleştirme ve bu şekilde benliği sakinleştirme çabası; ego fonksiyonunun bozulması, sıklıkla

buna, çeşitli fiziksel ve zihinsel aktivitelerin çılgınca telafi edici artışı eşlik eder; örneğin, kendi kendini uyarma yoluyla içsel bir ölülükle mücadele ederek bir araya gelme çabası içinde "fazla çalışma".

Bu noktada muhakeme gücü zayıflar, hafıza zayıflar, hatta karmakarışık bir kafa karışıklığı durumu ortaya çıkabilir. Arlow ve Brenner'ın teorisinin aksine, benliğin narsisistik yaralanması ve parçalanmasının ego işlevindeki bozulmadan nasıl önce geldiğine ve "aşırı çalışmanın" nasıl parçalanmanın bir nedeni olmaktan çok bir semptomu olduğuna dikkat edin. Ayrıca somut düşünmenin bazı ipuçları da ortaya çıkabilir. Hasta, konuşma şekillerini veya talimatları harfiyen tercüme ederken kafası karışabilir. Son derece bilgili bir hasta, "nakit yalnızca beşin katları halinde mevcuttur" yazan bir banka bankamatikinde yalnızca beş dolarlık banknotun mevcut olduğu anlamına geldiğini düşündü.

NARSİSİSTİK ÖFKE

Artık, preödipal bozukluklarla ilgili çalışmalarımızda ortaya çıktığı şekliyle öfkenin klinik bir sınıflandırmasını sunabilecek konumdayız. Hafif bir rahatsızlıktan katatonik öfkeye kadar uzanan narsisistik öfke, kişinin kendiliknesnesinden beklentilerindeki hayal kırıklığı üzerinde görülür . Buna tipik olarak aşağılanma duyguları da eşlik eder ve akut bir dönemde ya da kronik, bağışlayıcı olmayan bir amansızlıkla ortaya çıkabilir ve baş ağrıları ya da artan kan basıncı gibi akut ya da kronik somatik semptomlarla ifade edilebilir ya da edilmeyebilir. En kötü ihtimalle yansıtılır ve sabit bir paranoyak durum gelişebilir; bu tür hastalar bazen çok tehlikeli olabiliyor.

Kendine zarar verme ve hatta intiharın takip ettiği depresyon dizisi, boş benliğin dünyasıdır; ya bireyin gücünden ve hatta kas tonusundan mahrum bırakıldığı umutsuz bir umutsuzluk ya da hastanın kontrolü dışında odaklanmamış bir ajitasyon durumu vardır. Bu aynı zamanda kendiliknesnesindeki hayal kırıklığını da takip eder ve çekirdek kendilikteki çok önemli bir zayıflığı açığa çıkarır; nükleer kendilik, kendisini yalnızca dışsal kendiliknesneleriyle yatıştırma veya idealleştirme amacıyla kurduğu ilişki yoluyla ayakta tutabilir. Bu diziyi gösteren hastalar sıklıkla borderline olarak etiketlenir.

Sadomazoşist davranış, öfkenin ifadesini onarıcı faaliyetle birleştirir. Mazoşizmde, güçlü, her şeye gücü yeten işkenceciyle özdeşleşmenin yanı sıra, tekrarlayan faaliyetlerle ve acıyla canlı hissetme yoluyla kendini sakinleştirme vardır. Sadizmde birey, güç ve kontrole dair güven verici fanteziler hayal eder veya bunları gerçekleştirir.

mastürbasyon fantezilerinde yaygındır, genellikle pornografik filmlerin merkezinde yer alır ve tecavüzde kullanılır. Her zaman mevcut olan parçalanma tehdidi nedeniyle, bu onarıcı faaliyetler zorlayıcı, tekrarlayan ve her yere yayılan bir nitelik kazanıyor.

Normal bireyde seçici atılganlık, başarı ve hayal kırıklığına toleransın birleşimi dengelenmelidir; yalnızca gerilim azalması söz konusu değildir. Yani Kohut, atılganlığın kendine ait bir gelişim çizgisinin de olduğunu söylüyor; bu çizgi, yeterli narsisistik yaralama veya kendiliknesnelerinden kaynaklanan empatik başarısızlık varsa öfke ve saldırganlığa yönelebilir .

Terapide öfkeye değil, parçalanma ürününü üreten benliğin durumuna odaklanırız: narsisistik öfke. Bu, kendilik psikolojisinin psikoterapötik yaklaşımında daha yaygın olan çatışma temelli teorilerden kritik bir farktır ve odağımızı bir tartışma kaynağı olan cinsel ve saldırgan “dürtülerden” uzaklaştırır.

Öfke nöbetinin hiçbir amacı yoktur. Kohut'a göre “dürtüler” çocukluktaki kendiliknesnesi matrisindeki empatik başarısızlıklardan kaynaklanan ikincil parçalanma ürünleridir. Dolayısıyla bakış açısı, tüm insan yaratımlarını ve faaliyetlerini dürtülerin ve savunmaların çarpışması sonucu üretilmiş olarak görmek değil, kişinin tamamı ve onun başarıları üzerinedir . Kohut, Freud'un meşhur kötümserliğinin dürtü teorisinin kaçınılmaz bir sonucu olduğunu ve bunun metapsikolojisinden kaynaklandığını ileri sürer . Diğer yazarlar, Freud'un Zevk İlkesinin Ötesinde ( 1920) ve Medeniyet ve Hoşnutsuzlukları'nda (1930) ifade ettiği karanlık görüşlerinden dolayı Birinci Dünya Savaşı felaketlerini ve Freud'un kızının ölümünü suçluyorlar .

Kohut'a göre saldırganlık, içgüdüsel bir boşalma değil, parçalanma tehdidi altındaki bir benliğin tepkisidir. Savaşta saldırganlığın serbest bırakılması, sonuçta dünyadaki saldırganlığı azaltmaz, ancak saldırganlığı artırır çünkü ebeveyn kendiliknesnelerinin çocuklarıyla ve birbirleriyle empati kurmak için yeterli güvenliğe ve rahatlığa sahip olduğu kültürel durumu azaltır.

Teşhircilik, röntgencilik ve oral ve anal sadist çabalar da dahil olmak üzere öfke bileşeni içeren tüm etkinlikler, kendiliknesnesi matrisinin başarısızlığından kaynaklanan ikincil teselli veya çöküş ürünleridir ve Kohut'a göre “yetişkinlerin derinliklerinde çocuğun umutsuzluğunu” temsil eder. .” Dolayısıyla kendiliknesnesi kavramı, kendilik psikologları tarafından klinik verilerin düzenlenmesinde temel noktadır.

FOBİLER

Fobiler kendilik psikolojisi tarafından da farklı şekilde anlaşılır. Örnek olarak Kohut tarafından bir agorafobi vakası gündeme getirilmiştir (Goldberg 1980, s. 521-522). Bu durumda kadın hasta ancak yanında birisinin, genellikle de yaşlı bir bayanın eşliğinde sokağa çıkabiliyor. Freud'un bunu kadının fahişelik yapması yönündeki Oidipal temelli isteğe karşı bir savunma olarak açıklamasının aksine Kohut şu soruyu sorar: "Kendiliknesnesi matrisinde henüz edinilmemiş olan, hastanın bu arzuya sahip olmasını gerektiren şey nedir? dışarı çıktığında yaşlı bir kadının yanında mı?" Buradaki büyük odak ve ilgi değişikliğine ve ayrıca Freud ve Kohut'un agorafobi açıklamalarının RD Laing'inkilerle nasıl çeliştiğine dikkat edin. İkincisi, agorafobi'yi Freudyen tarzda yorumlar, ancak cinsel isteğin kendisi, öncelikle Oidipal dürtünün değil, ontolojik güvensizliğin bir tezahürü olarak görülür . Hem Kohut hem de Laing için, ortaya çıkan kişi, esasen, her zaman tatmin için çabalayan, evcilleştirilmemiş veya zorlukla ehlileştirilmiş bir dürtüler demeti değildir.

Ödip öncesi hasarlı hastalarla yapılan çalışmalardan bir başka örnek de bireyin örümceklerden korktuğu, çaresiz hissettiği ve örümceği öldürmek için başka bir kişiye, sihirli bir koruyucuya ihtiyaç duyduğu örümcek fobisidir. Yine, Sullivan'ın (1953) örümceği "ben olmayanı" veya kaygılı, öfkeli anneyi simgelemek için kullanması gibi çeşitli yorumlar mümkündür . Kendilik psikolojisinde hastanın kendiliğin kayıp bir parçasını, her şeye gücü yeten bir kendiliknesnesini aradığı görülür ; idealleştirilmiş ebeveyn imagosu benlikle bütünleşmemiştir.

Kendilik psikolojisine göre, bazı depresyonlar, kendiliğin yetersiz idealleştirilmesine dayanır ve sözlü fazdaki sabitlenmeden kaynaklanan çift değerlik eğilimine veya çeşitli nedenlerden dolayı saldırganlığı etkisiz hale getirememeye değil.

Kendilik Bozukluklarının Sınıflandırılması

Kohut ve Wolf (1978) kendilik bozukluklarına ilişkin bir burun bilimi sunmaktadır. Aşağıdaki tartışmada onların önemli makalelerinden ve Kohut'tan (1977, s. 191-193) büyük ölçüde alıntı yapacağım. Kendilik bozuklukları ikincil rahatsızlıklar ve birincil rahatsızlıklar olarak ikiye ayrılabilir.

rahatsızlıklar. Kendiliğin ikincil rahatsızlıkları, yapısal olarak hasar görmemiş bir kendiliğin, yaşamın ve sağlığın doğal değişimlerine verdiği tepkilerdir. İşte krize müdahale ve ergenlerin uyum sorunlarına ilişkin kritik bir anlayış alanı. İkincil bozuklukların psikoterapisi, kendiliğin otomatik olarak sağlamlaşması için aynalayıcı ve idealleştirilebilir bir kendiliknesnesi sağlar. Hastanın ego işlevleri eşit derecede iyileşir ve zorluklar ve değişimler çok fazla yoruma gerek kalmadan optimal, nispeten kısa bir şekilde ele alınabilir .

derin kendilik bozuklukları olan ve geçici olarak regresif parçalanmaya uğramış ergenlerin psikoterapisinde mümkün olan tek şeydir . Sezgisel olarak yetenekli bir psikanalistin , İncil'deki bazı pasajların teolojik anlamını tartışarak geçici psikotik bir ergeni başarılı bir şekilde tedavi ettiği ünlü bir vakayı hatırlıyorum . Benzer bir vakada, bir ergenin saatlerce motosiklet konusunu tartıştıktan sonra mükemmel bir fonksiyonel iyileşme elde ettiği bir vaka yaşadım . Hiçbir yorum yapılmadı; Tepkilerinden hastanın bunları kullanmak istemediğini veya kullanamayacağını anlayabiliyordum. Ancak hasta terapiye derinden bağlıydı.

Kendiliğin birincil bozuklukları beş kategoriye ayrılabilir . Psikozlarda çekirdek kendilikte ciddi hasar olmuştur ve biyolojik olsun veya olmasın bu kusuru kapatacak önemli veya güvenilir savunma yapıları oluşmamıştır.

Sınır durumlarında, psikozlarda olduğu gibi aynı kusur vardır, ancak bu, terapistin uyum sağlama yeteneğini geliştirmek dışında kurcalaması akıllıca olmayan karmaşık savunmalarla maskelenmiştir. Sınırdaki devletlere ilişkin bu kötümser bakış açısına yukarıda belirtildiği gibi karşı çıkılmıştır; Bunu 13. Bölümde tartışacağım.

Şizoid ve paranoid kişilikler, “kalıcı veya uzun süreli bir kopuşa, zayıflamaya veya kendiliğin ciddi çarpıklıklarına” karşı korunmak için benliği duvarla kapatır ve kendilerini diğerlerinden duygusal bir mesafede tutarlar (Kohut 1977, s. 192). Kohut (1971) tarafından bu tür hastalara ulaşmaya çalışırken “porselen dükkanındaki boğa” olmamamız konusunda bir kez daha uyarıyoruz. Burada da aşırı bir karamsarlığın ifade edildiğini düşünüyorum . Terapist empatik ve nispeten sabırlı ise, bu hastalar tarafından bazen istikrarlı kendiliknesnesi aktarımları oluşturulur ve çok fazla gelişme meydana gelebilir.

Narsistik davranış bozukluklarında sapkınlık , bağımlılık ve suçluluk belirtileri vardır , ancak benlik yalnızca geçici olarak

çarpık veya zayıflamış. Bu hastalar , ilk üç kategorideki hastalara göre çok daha dayanıklı bir benliğe sahiptir ve tedaviye daha uygundurlar. Ancak bunların tedavisi borderline veya şizoid kişilik bozukluklarından daha kolay değildir .

Narsistik kişilik bozukluklarında sorun bir istisna dışında önceki kategoriyle aynıdır. Ağırlıklı olarak davranış belirtileri yerine hipokondri, keyifsizlik, can sıkıntısı, depresyon ve hafife karşı aşırı duyarlılık belirtileri vardır. Kohut'a göre yalnızca narsisistik davranış ve kişilik bozuklukları analiz edilebilir , çünkü ilk üç kategorideki benlik narsisistik ihtiyaçların parçalanmadan yeniden etkinleşmesine dayanamaz. Bu bir tür ters tanımdır ve istikrarlı narsisistik aktarımların oluşup oluşmamasına bağlıdır.

Kohut ve Wolf (1978) kendilik bozukluklarının belirlenmesinde belirli klinik sendromları gözden geçirmiştir. Yeterince uyarılmamış kendilik, çocukluktaki kendiliknesnesinin uyarıcı yanıt verme yeteneğindeki kronik eksiklikten kaynaklanır ve birey canlılık, can sıkıntısı ve ilgisizlik eksikliği gösterir; bu tür hastalar, acı veren ölülük hissini savuşturmak için her türlü heyecanı kullanmak zorunda kalabilirler.

Parçalanan benlik, hastanın, terapistin empati eksikliği gibi narsisistik hayal kırıklıklarına, tutarlı benlik duygusunun kaybıyla tepki vermesiyle ortaya çıkar. Burada darmadağınık kıyafetlere, duruş ve yürüyüş bozukluklarına, belirsiz kaygılara, zaman ve mekan yönelim bozukluklarına ve hipokondriyak kaygılara dikkat etmeliyiz . Bu, küçük bir şekilde, özsaygımızın uzun süre boyunca zorlandığı ve yenileyici bir gıdanın ortaya çıkmadığı durumlarda veya özsaygımızı sarsan bir dizi başarısızlıktan sonra hepimizin başına gelir.

Kohut (1978, s. 738), narsisist bir darbenin, arkaik ama tutarlı biçimlerin bulunduğu kendiliğin gerilemesine yol açabileceğine ve aynı zamanda boş tükenmeye, "zayıflamaya" veya geçici parçalanmaya da yol açabileceğini belirtir. Bu tür bir gerileme, kendisini normal atılganlıktan narsisistik öfkeye, idealize edilmiş bir ebeveyn imagosu arayışında röntgenciliğe veya büyüklenmeci benliğin aynalı onayını arayışında kaba teşhirciliğe geçişle gösterebilir .

Aşırı uyarılmış kendiliğe, çocukluktaki kendiliknesnesinden gelen empatik olmayan aşırı tepkiler, nevrotik ebeveynlerin müdahaleci aşırı kaygılı narsisist heyecanı neden olur . Büyüklenmeci-teşhirci kutup aşırı uyarılmışsa, hasta her zaman kaygı yaratan arkaik büyüklük fantezilerinin istilasına uğrama tehlikesiyle karşı karşıya kalır.

ve normal başarıların sevincini bozar. Yoğun hırslarından korkan bu hastalar, normal yaratıcılık ve üretkenlikten kaçınır, dikkat çekecek durumlardan kaçınırlar.

çocuğun beğenisini kazanmak için kendilerini sergilemeleri yoluyla ideal kutbu aşırı uyarılırsa içselleştirme gerçekleşemez ve yoğun bir birleşme ihtiyacı ortaya çıkar. Normal hedeflere ve ideallere yönelik sağlıklı coşkunun kaybı.

Yakından ilişkili aşırı yüklenmiş kendilikte, çocukluktaki kendiliknesnesi sakin olmamıştır. Ne tümgüçlü bir kendiliknesnesinin sakinliğiyle birleşme oldu ne de içselleştirilmiş, kendi kendini yatıştırma kapasitesinin gelişimi. Rahatlatıcı kendiliknesnelerinden yoksun bir dünya, düşmanca ve tehlikeli olarak deneyimlenir. Terapist empati kuramadığında hasta, yılanlar ve diğer yaratıklarla çevrili, zehirli bir atmosferde yaşadığını hayal eder ve terapistin ofisindeki seslerden, kokulardan ve sıcaklıktan şikayet eder.

Kendilik bozuklukları alanındaki bazı davranışsal sendromlar da Kohut ve Wolf (1978) tarafından sunulmuştur. Aynaya aç kişilikler, kendilerine onaylayıcı ve hayranlık uyandıran yanıtlar verecek kendiliknesnelerine susamıştır . “Kendilerini sergilemeye ve başkalarının dikkatini çekmeye zorlanırlar, geçici de olsa içsel değersizlik duygusuna ve özgüven eksikliğine karşı koymaya çalışırlar” (s. 421).

İdeallere aç kişilikler sonsuza dek prestij, güç, güzellik, zeka veya ahlaki veya felsefi itibar gibi çeşitli idealleştirilmiş özelliklere saygı duyabilecekleri ve hayran olabilecekleri başkalarını ararlar . Bu tür hastalar ancak bu idealize edilmiş kendiliknesneleriyle bir şekilde ilişki kurduklarında kendilerini değerli olarak deneyimleyebilirler. Belki de bunun en patolojik örneği, Albert Speer'in (1970) , Hitler'e yönelik idealleştirici aktarımına ilişkin kendi tanımını içeren ve görünüşe bakılırsa pek çok kişiyle paylaştığı otobiyografisinden gelir .

Alter ego kişilikleri, başkalarının kendi duygularını, görünüşlerini, fikirlerini ve değerlerini deneyimlemesini ve onaylamasını isterler ve aynaya aç kişiliklerden daha uzun süre beslenme ve hatta bir tür arkadaşlık kurma becerisine sahiptirler. Bu üç tip narsisistik kişilik öncelikle patolojik değildir; ancak Speer gibi uç noktalara taşındıklarında patolojik olabilirler.

Diğer iki davranış türü psikopatolojiyi temsil eder. Bunlar, kendiliknesnelerini kontrol etmeye zorlayıcı bir ihtiyaç duyan, kendiliknesnesinin bağımsızlığına karşı son derece hoşgörüsüz olan, ayrılıklara karşı çok duyarlı olan ve onların rızasını talep eden, birleşmeye aç kişiliklerdir.

ince mevcudiyet. Bunun edebi bir örneği, Proust'un (1981) Remembrance of Things Past adlı eserinin “The Captive” başlıklı bölümünde Marcel'in Albertine ile olan ilişkisidir (bkz. Chessick 1985a).

Temastan kaçınan kişilikler, sosyal temastan kaçındıkları ve izole oldukları için birleşmeye aç kişiliklerin tam tersidir. İhtiyaçlarının yoğunluğu o kadar büyüktür ki, en ufak bir reddedilme belirtisine karşı aşırı duyarlıdırlar ve bunu başkalarından tecrit ederek ve geri çekilerek engellerler .

NARSİSİSTİK KİŞİLİK BOZUKLUĞUNUN TANISI

Kohut'a (1971, s. 23) göre narsisistik kişilik bozukluğu tanısı, klinik olarak bazı olası belirtilerin gözlemlenmesi durumunda şüphelidir : cinsel alanda, sapkın fanteziler veya cinsiyete karşı ilgisizlik; sosyal alanda, çalışma engelleri, önemli ilişkiler kurulama ve sürdürememe ve/veya suça yönelik faaliyetler; kişilik alanında mizah eksikliği, empati eksikliği, yaşamda çarpık orantı duygusu ve öfke saldırıları, yalan söyleme ve isim düşürme eğilimi; ve psikosomatik alanda hipokondriyazis ve çeşitli otonom sinir sistemi fonksiyon sorunları.

Kohut, istikrarlı kendiliğinden kendiliknesnesi aktarımları gelişirse narsisistik kişilik bozukluğu tanısının kesin olduğunu söylüyor. Bunlar, bilinçdışı narsist yapıların (büyüklenmeci benlik, idealleştirilmiş ebeveyn imagosu) analistin kesintiye uğramış gelişimi yeniden başlatma ihtiyacına hizmet eden psişik temsiliyle birleşmesinden oluşur . Bunlar , Freud'un klasik nevrozlarda tanımladığı, nesneye yönelik bastırılmış çocukluk arzuları ile analizanın bilinç öncesi arzularının ve analiste yönelik tutumlarının karışımı olan aktarımlarla karşılaştırılmalıdır . Kendiliknesnesi aktarımlarının gerçek aktarımlar olup olmadığı “can sıkıcı bir soru”dur ancak Kohut, narsisistik veya borderline egonun nevrozlarda olduğu gibi tatmin değil güvence aradığını belirtir.

Kohut ve Kornberg Görüşlerinin Karşılaştırılması

Kohut'un narsisistik kişilik bozukluğuna ilişkin klinik görüşlerini açıklığa kavuşturmak için bunları kısaca Kemberg'inkilerle karşılaştıralım (1974, 1974a, 1975, 1975a, 1980; Schwartz 1973). Kohut için

Narsisizmin temel patolojisi gelişimsel bir duraklamadan kaynaklanırken, Kemberg'e göre narsisizm “ yansıtılan sözlü öfkeyle ilişkili paranoyak özelliklere karşı bir savunmayı” temsil eder (1975, s. 228). Kemberg (Schwartz 1973, Kemberg 1974a) bu hastaların sergilediği klinik özellikler konusunda Kohut'la aynı fikirdedir.

Kemberg'e (1975, s. 229) göre bu tür hastalar depresyona giremezler ancak bir kayıp meydana geldiğinde intikam arzusuyla öfke, kızgınlık ve diğer kişiye karşı büyük bir değersizlik yaşarlar; Kohut bunu kabul eder ancak hastanın erken dönem kendilik nesnesi deneyimini klinik fenomenin temel açıklaması olarak görür (Ornstein 1974).

Kemberg'e (1974a, 1975) göre narsist hastanın savunmaları sınırdakilere benzer. Bölme, inkar, yansıtmalı özdeşleşme ve her şeye gücü yetme duygusuyla birlikte ilkel idealleştirme hakimdir. Kemberg (1975, s. 234), narsisistik ve borderline hastaların, bebeklik döneminde yapısal olarak belirlenmiş veya hayal kırıklığı nedeniyle aynı yoğun oral saldırganlığa sahip olduklarını ve bunun etiyolojinin anahtarı olduğunu söylüyor. Narsist hastaların büyüklenmeci benliği, daha iyi yüzeysel sosyal ve iş işleyişine izin verir, ancak uzun bir süre boyunca "parıltının altındaki boşluğu" gözlemleriz (1975, s. 230).

Kemberg'e (1974, 1974a) göre, psikoterapide olumlu ve olumsuz aktarımlara odaklanmalıyız çünkü hastanın terapiyi ve terapisti değersizleştirme ve bağımlılıktan kaçınma ihtiyacı vardır. Analistin değersizleştirilmesi ve ona bir eklenti gibi davranılması, iktidarsızlık, can sıkıntısı, terapinin değersizleştirilmesi ve öfke gibi tipik bir karşıaktarım tepkisine yol açar (1975, s. 245-248). Hasta için , kıskançlığın ve yansıtılan öfkenin kaynağı olan terapistin değeri düşürülmeli, kontrol edilmeli veya yok edilmelidir. Büyüklenmeci benlik savunmacı bir patolojik yapıdır ve yıkılması gerekir. Kohut'un idealleştirme ve ayna aktarımları, kaynaşmış patolojik büyüklenmeci kendiliğin bileşenlerinin alternatif aktivasyonlarıdır (Schwartz 1973, s. 621; Kemberg 1974, s. 260; 1974a, s. 223) ve psikoterapideki erken idealleştirme aktarımı bir savunmadır. korkulan dış nesneye veya terapiste yönelik kıskançlığa ve değersizliğe karşı. Öfke bozukluğun temelinde yer alır.

Kemberg'e göre Kohut'un idealleştirmeye isteksizce uyması, altta olanı gizler ve hastanın nefreti ve kıskançlığıyla yüzleşmekten kaçınır. İdealleştirici aktarım, değersizleştirmeye göre daha az karşı aktarım sorunu yaratır ve bu nedenle onu kendi haline bırakmak cazip gelebilir. Ancak Kohut'un aktarımı kabul etmesi, hastanın büyüklenmeci kendiliği daha uyumlu bir şekilde kullanmasına olanak sağlar. Yeniden eğitim anlamına gelir ancak temel yapısal değişime yol açmaz

(Kemberg 1974a) ve dolayısıyla Kohut'un yöntemi , sınır düzeyde işleyenler hariç (Kemberg 1974, s.257, 1974a, s.217).

Kemberg'e göre “benlik” egonun bir parçasıdır ve çoklu kendilik temsillerini ve duygulanımlarını içerir. Kohut'tan farklı olarak Kemberg'e (1974, 1974a) göre büyüklenmeci benlik , egonun yapısal gelişiminin patolojik değişimlerinden oluşur . Kohut'a göre büyüklenmeci benlik, patolojik bir yapı değil, arkaik, normal, ilkel benlik imgesinin bir kopyasıdır. Kemberg (1974, 1974a), yetişkinin büyüklenmeci benliğinin çocuğunkinden önemli ölçüde farklı olduğunu savunur: Yetişkin büyüklenmeci benliği daha aşırıdır ve talepleri açısından çarpıktır; çocuğun ben-merkezciliğinde sıcak bir nitelik vardır; normal çocuğun benmerkezciliğinde daha az anormal yıkıcılık ve acımasızlık vardır . Ancak Kohut (1971, s. 124-125), büyüklenmeci kendiliğin, çocuğun büyüklenmeci kendiliğinin parçalanma ürünleri olan sadist dürtü öğeleriyle karışmış “geriye dönük olarak değiştirilmiş bir versiyonu” olduğunu, dolayısıyla bunun uzlaşmaz bir fark olmadığını belirtir.

saldırganlıktan ve içselleştirilmiş nesne ilişkilerinin değişimlerinden ayıramayız . Ayrı bir gelişim çizgisi yoktur. Kemberg (1975a), Kohut'un yönteminin büyüklenmeci kendiliğin daha iyi uyum sağlayıcı kullanımına yol açtığını, ancak büyüklenmeci kendilik analiz edilmediğinden patolojik nesne ilişkilerinde çok fazla değişimin eşlik etmediğini savunur. Kemberg, iyileşme sürecinin yalnızca narsisizm ve diğer libidonun gelişim çizgilerinin ayrı olması nedeniyle gerçekleşmediğini belirtir . Bu görüşler temelde uzlaştırılamaz ve sentezlenemez.

Kohut'un Diğer Klinik Katkıları

Kohut'un (1984) bir başka geç dönem klinik kavramı, kendisinin “tanısal sınıflandırma ve spesifik prognozun görecelik ilkesi” olarak adlandırdığı şeydir (s. 183). Analistin kritik görevinin, analizanın aktarım çarpıtmalarına saldırma eğilimini önlemek amacıyla kendi kendini incelemeye dayandığı klinik bir örnek sunulmaktadır (s. 178) . Böyle bir saldırı "yalnızca analizanın, analistin duvarlarla çevrili olduğu kadar dogmatik, kendisinden tamamen emin olduğu yönündeki inancını doğrular."

patojenik ebeveynlerin (ya da diğer kendiliknesnesinin) olduğu gibi, çarpık bir görüşün kendini beğenmişliğinde” (s. 182). Kohut, hastanın suçlamalarını psikolojik açıdan gerçekçi olarak içtenlikle kabul etmeye devam etmeyi, ardından analiste uzun süreli bakma çabasını ve hastanın empatik kavrayışının önünde duran engelleri kaldırmayı önerir. Başarılı olması halinde, bu süreç sınırda bir vakanın narsisistik kişilik bozukluğuna dönüşmesiyle sonuçlanabilir; Ko Hut'un ifadesiyle analiz edilemeyen bir hasta analiz edilebilir bir hastaya dönüşür. Bu bir bakıma Kohut'un Kemberg'in narsisistik kişilik bozukluklarının tedavisindeki yaklaşımına verdiği yanıt olarak değerlendirilebilir .

Kohut'a göre iki tür rüya vardır; dürtüleri, çatışmaları ve çözüm girişimlerini içeren gizli içerikleri ifade edenler ve "travmatik durumların sözel olmayan gerilimlerini (aşırı uyarılma korkusu veya benliğin dağılması korkusu) bağlamaya çalışanlar". [psikoz]). Bu ikinci tip rüyalar, rüya görenin kontrol edilemeyen bir gerilim artışı karşısında duyduğu korkuyu ya da benliğin çözülmesinden duyduğu korkuyu tasvir eder” (1977, s. 109). Bunlar yukarıda tartışılan benlik durumu hayalleridir. Söylenenlerden, analizin ötesine nüfuz edemediği sözde ana kayanın, erkekteki iğdiş edilme tehdidi ya da kadındaki penis eksikliği olmadığı ve fiziksel olarak hayatta kalmaya yönelik bir tehditten daha ciddi olduğu sonucu çıkmaktadır. Kohut (1977, s. 117) bunun nükleer benliğin yok edilmesi tehdidi olduğunu söylüyor. Bunu önlemek için her türlü bedel ödenecektir.

Dolayısıyla Kohut (1977, s. 121, s. 124), ehlileştirilmesi gereken hayvani bir dürtü olarak öfkenin tezahürlerine vurgu yapan Kleincı vurgunun başarısızlığına işaret eder: Kohut'a göre öfke, öfkenin bir eksiklikten kaynaklanan belirli bir gerileyici olgudur. kendiliknesnesi açısından empati. Hipokondriyazis'te belirli vücut parçaları, "hastanın kendilik nesnesinin yokluğuna duyduğu özlemden, kendilik parçalanma durumlarına kadar uzanan gerileyici gelişimin taşıyıcısı haline gelir ve bu nedenle, özellikle hipokondriyal endişe için kristalleşme noktaları olmaya kendilerini adayacaktır " (Kohut 1977). , s.156).

Kohut (1977), alışılmış anlamda eyleme geçmekle aynı şey olmayan klinik “eylem-düşünce” kavramını ortaya atar (Chessick 1974). Kendilik bozukluğunu iyileştiren hastanın psikolojik dengeye giden yolda attığı adımları temsil eder. Gerçek yetenekler, tutkular ve idealler temelinde hasta tarafından yaratıcı bir şekilde başlatılan, ancak daha sonra güvenilir bir yol oluşturmak için değiştirilip mükemmelleştirilen eylem kalıplarından oluşur.

kişiliğin narsisistik bölümünde istikrarlı bir psikoekonomik dengenin postanalitik olarak sürdürülmesi Kohut'un Özel Klinik Gözlemleri ve Sınıflandırmaları 189. Bu tür faaliyetlerin doğru yorumlanması sonucu ortadan kalkması beklenmemeli ve gerici adımlar değil, ileriye yönelik bir hareket teşkil etmelidir . Bu hareketin ileriye dönük doğasının tanınmaması hasta tarafından empatik bir kayıp olarak deneyimlenir.

Bay M.'nin (Kohut 1977) vakasında keman çalmaktan ergen bir çocukla arkadaş olmaya ve bir yazarlık okulu açmaya kadar geçen hareket dizisi, klinik olarak gözlemlenen eylem düşüncesinin mükemmel bir tanımıdır. Hasta yavaş yavaş kendiliğin bütünlüğündeki iyileşmeyi ve arkaik narsisistik yapıların içsel olarak bütünleşmesini yansıtan daha etkili bir kendiliknesneleri empatik matrisi geliştirirken benzer bir eylem-düşünce biçiminin gerçekleşmesi gerekir .

Kohut'un incelediği bir diğer önemli klinik psikiyatri olgusu da orta yaş vurgusudur. Kohut'a göre geç orta yaş, önceki gelişimin başarısız mı yoksa başarılı mı olduğuna dair son önemli testi oluşturan, benliğin yaşam eğrisindeki temel noktadır. Umutsuzluk, uyuşukluk, boş depresyon, baskın suçluluk hissi olmadan ancak kendine yönelik saldırganlık ile başvuran hastalar, kendilik bozukluğunun tanısı için güçlü göstergelerdir ve klinik uygulamada yaygındır.

Bir diğer önemli klinik katkı, Kohut'un sürekli olarak yanlış seçimler yapıyor gibi görünen ve “talihsiz durumlara” atfedilen acılarla sonuçlanan hastalar hakkındaki düşüncelerinden kaynaklanmaktadır. Bu tür hastalar sıklıkla, " sahip olduğu doğuştan gelen yeteneklerle ve kendisine açık olan dış fırsatlarla tam bir uyum içinde olan seçimler, ilkelerine veya ilkelerine hizmet eden seçimler" olarak tanımlanan gerçekçi seçimler yapmalarını zorlaştıran kendilik patolojisine sahiptir. ulaşılabilir hedeflere ulaşmayı tam olarak destekler” (Kohut 1977, s. 283). Kendilik patolojisinden kurtulmanın bir başka klinik işareti, tutarlı bir kendiliknesnesi matrisinin kademeli olarak birikmesinin yanı sıra, yukarıda tanımlandığı anlamda gerçekten gerçekçi olan üretken ve yaratıcı bir varoluş bulma konusunda hastanın açıkça artan kapasitesidir.

Bu bizi tekrar Kohut'un kendiliknesnesi aktarımlarının tamamlanmamış gelişimsel görevleri tamamlama ihtiyacının bir sonucu olarak gelişeceğini varsaydığı "Zeigarnik fenomenine" getiriyor. Bu görevler çocuklukta tamamlanırsa tutarlı bir benlik üretebilirdi. Deneysel psikolojideki Ziegarnik (1927) etkisi, herhangi bir görevin kesintiye uğramasının gerginliğe yol açtığı ve

ilk fırsatta bu göreve devam etme eğilimi gerilimi azaltır. Narsisistik bozukluklarda aktarım, klasik meta psikolojide olduğu gibi nesneler aracılığıyla içgüdüsel doyuma ulaşma çabası sonucu değil, gelişimi ve yapıyı tamamlama ihtiyacından kaynaklanır (Kohut 1977, s. 217). "Kusurlu kendiliğin gelişimsel potansiyelinin" tedavi durumunda yeniden etkinleştirilmesi kavramı, Kohut'un (1984, s. 4) kendilik psikolojisinin "merkezi hipotezi" dediği şeydir.

Kohut'un teorisine karşı en büyük argümanlardan biri bu anlayışın belirsizliğidir. Bir birey yapının bir kısmının eksik olduğunu nasıl bilebilir? Hastayı eksik yapıları tamamlamaya veya oluşturmaya iten gelişimsel güçlerin doğası ve kökeni nelerdir ? Varsayım, iki yaşında kesintiye uğrayan gelişimin devam ettirilmesi için, uygun şekilde yürütülen bir tedaviyle gelişim güçlerinin yeniden başlayacağı yönündedir. Kendiliğinden ortaya çıkan bu kendiliknesnesi aktarımları, Kohut'un (1984) her iki hasta türü için de ortak olan temel terapötik birim olarak adlandırdığı şeye yol açar: Ödipal çatışma nevrozu olanlar ve narsisistik kişilik bozuklukları ve narsisistik davranış bozuklukları olanlar.

Tedavinin ilk aşaması anlayıştır. Bu, tedavide kaçınılmaz ihtiyaç aktivasyonu ve bunun optimal düzeyde engellenmesi , ihtiyacın karşılanmaması veya "yoksunluk" ile başlar. Terapötik süreç , hastanın acı çektiğine dair empatik temelli tanıma iletişimi yoluyla, kendilik ile ihtiyacın doğrudan karşılanmaması nedeniyle tehdit edilen kendiliknesnesi arasındaki empati bağını yeniden kurarak, doğrudan ihtiyacın karşılanmasının yerine geçmesini sağlar. Bazen bu, ortaya çıktığı psikanalitik "okul"dan bağımsız olarak "çılgın bir yorum" yoluyla bile ortaya çıkar. Bu ikame, sınırlı yapısal birikim sağlar ve geçici sonuçları olan bir psikoterapi biçimi olarak düşünülebilir; bu biçim, geniş ya da derin olmadığı için eksiktir ve daha zayıf bir empatik bağın varlığında gerçekleşir.

Terapinin ikinci aşaması ise empatiye dayalı olan açıklamadır. Burada dinamikler hastaya aktarım deneyimine göre yorumlanır. Hastanın hassasiyetlerinin ve çatışmalarının genetik öncülleri tartışılıyor ve açıklanıyor. Bu, daha güçlü bir empatik bağa ve hastanın kendini anlama ve kabul etme yeteneğinin genişlemesine ve derinleşmesine yol açar. Ancak temelde tedavi, bilişin genişletilmesine değil, psişik yapının geliştirilmesine dayanır. Psikoterapiye bu yaklaşımda

Yüzleştirmelerin kullanılması tavsiye edilmez (1984, s. 173) ve bunun yerine kendiliknesnesi aktarımlarının tutarlı bir şekilde yorumlanması gerekir. Kohut şu sonuca varıyor:

harekete geçebilmelidir. . . Çocukluğun yeniden canlanan kendilik nesnelerinin dönüştürülerek içselleştirilmesi yoluyla yapı inşa etmeye yönelik olgunlaşmaya yönelik ihtiyaçlar . Bu kendilik nesneleri, çocuğun psikolojik yapısının öncüleri olarak işlevleri yerine getirir. . . Yetişkinin ruhu bunu daha sonra ailesi, arkadaşları, iş durumu ve kendilik nesnesi ortamının yardımıyla gerçekleştirebilecektir. . . ait olduğu grubun kültürel kaynakları. (1984, s.71)

TEDAVİNİN ORTAMI

Kendilik psikolojisine ilişkin birçok yanlış anlamanın aksine Goldberg (1978) şunları belirtmektedir:

Analist aktif olarak sakinleştirmez; analizanın yatıştırılma arzusunu yorumluyor. Analist aktif olarak yansıtma yapmaz; yanıtların onaylanması ihtiyacını yorumluyor. Analist büyük beklentilere aktif olarak hayran kalmaz veya onları onaylamaz; psişik ekonomideki rollerini açıklıyor. Analist pasif sessizliğe düşmez; müdahalelerinin neden müdahaleci olarak algılandığını açıklıyor (s. 447-448)

Terapistin makul, insancıl, incelikli, aşağılayıcı olmayan tutumuna dayanan analitik ortam, psikanaliz ve psikanalitik psikoterapi sürecini kolaylaştırır ve yorumlanabilecek rahatlatıcı bir etkiye sahiptir. Memnuniyet yerine yorumlama kuraldır. Ancak bazen, özellikle preödipal bozuklukların tedavisini kesinlikle aksatacak olan soğuk, eleştirel ve kabullenmeyen bir ortamdan kaçınmak için belirli bir "isteksiz itaat" gerekli olabilir.

Ortalama bir beklenebilir ortam gereklidir (Wolf 1976). Sıcak bir odadaki hasta, "yarı kanepeden kalkıyor, yarı analiste doğru dönüyor" (s. 108), elbisesinin ceketini çıkarıp çıkaramayacağını sorarsa ve analistin tepkisi buz gibi bir sessizlik ya da ifadesiz bir surat olur. Baktığınızda, genellikle yanlışlıkla aktarımdan kaynaklanan saldırganlık olarak yorumlanabilecek "aktarım eserleri" ortaya çıkacaktır . Varsayımsal "klasik" analist böyle bir talebe neden buz gibi bir sessizlikle ya da somurtkan bir bakışla karşılık verebilir? Terapist “perhiz kuralına” uyduğunu düşünmüş ve tatmin etmek istememiş olabilir.

Talebin altında yatan hastanın erotik veya teşhirci arzusu. Bu teknik olarak doğru olsa da, beklenen ortalama bir ortam sağlanmadığında ortaya çıkan narsisistik yarayı gözden kaçırır ve kendilik psikolojisi, bu önemli faktöre ilişkin bakış açımızı korumamıza yardımcı olma eğilimindedir.

Hasta, terapistin bu ortam için sunduğu teorik temellere bakılmaksızın, terapistin sağlamakta ısrar ettiği ortama uyum sağlamalıdır. Örneğin, Kohut (1984), tatmin edici herhangi bir “müdahaleden” kaçınma arzusuyla hastaya bir kutu mendil verilmesini eleştiren (s. 162ff) Langs'in (1981) uygulamasından (isim vermeden) bahseder. hastaya. Hastalar bu tür aşırı kuraklığa uyum sağlayacaklardır, ancak kendiliğin psikolojisine göre , iyatrojenik narsist bir geri çekilme ve tepkisel büyüklenmeciliğin gelişmesiyle bunun bedeli ödenecektir .

Yorumlanarak çözülmesi son derece zor olan "dirençlere" dönüşen bu tür iatrojenik gerilemelerin önemi Stone (1961, 1981) tarafından uzun uzadıya tartışılmıştır. Hem kendisi hem de Lipton (1977, 1979), bunu Freud'un görüşlerinin hatalı anlaşılması ve uygulanması olarak tartışmaktadır . Leider (1983, 1984), tartışmalı "analitik tarafsızlık" konusunu ve temelde "psikanaliz sürecinde analistin temel işlevlerine ilişkin farklı görüşlerden" kaynaklanan, empatinin ve yorumlayıcı olmayan müdahalelerin rolü lehinde ve aleyhindeki argümanları gözden geçirir. (1983, s. 673) ayrıntılı olarak. Sonraki bölümlerde gözden geçirilecek kendilik psikolojisinden klinik örneklerde inceleyeceğimiz gibi, Kohut'un çalışması bu konu üzerinde pek çok yeni tartışmayı ateşledi . Tartışma, "klasik" (ya da "neoklasik") analitik duruşun bazen analitik sürece müdahale edecek kadar tepkisiz olup olmadığı ya da Kohut ve takipçilerinin "empatik" duruşunun müdahale edip etmediği üzerindedir. aktarımı kirletmemeli ve analize müdahale etmemelidir .

Kohut'un Psikanalitik Tedaviye Bakışı

Şimdi Kohut'un psikanaliz tedavisinin son versiyonuna geçeceğim . Yukarıda belirtildiği gibi empati, hastayı taklit etmek veya memnun etmek için herhangi bir kasıtlı girişim gerektirmez . Temelde, terapistin öncelikle hakim kendiliknesnesi aktarımını yorum yapmadan kabul etmesini gerektirir. Empati her zaman her iki tarafa da yayılmalı

analistin nihai olarak iyileştirici müdahalelerini oluşturan önemli adımlardır.

Birincisi, empati yoluyla analistin hastanın herhangi bir zamanda neyi deneyimlediğini ve nedenini anlaması gerekir; daha sonra terapist, kendiliknesnesi aktarımlarının empatik başarısızlıklar nedeniyle geçici olarak kesintiye uğramasına yol açan şeyi "tekrar tekrar" (Kohut 1984, s. 206) açıklamalı ve bunu tarihsel olarak önemli kendiliknesneleri tarafından sağlanan çocukluk ortamıyla ilişkilendirmelidir. Bu, empatik terapistin, örneğin idealleştirici bir aktarımla gizlendiği düşünülen, altta yatan varsayılan bir saldırganlığa ulaşma çabasıyla, gelişen kendiliknesnesi aktarımlarına yorum yoluyla müdahale etmemesini gerektirir.

Terapistin anlama ve açıklama becerisi hasta tarafından tekrar tekrar deneyimlenirse ve empati genel olarak bu müdahalelerin her ikisine de hakim olursa, dönüştürücü içselleştirmeler yoluyla yapı inşası gerçekleşecektir. Analiz kendilik bozukluklarını bu şekilde tedavi eder ve Kohut (1984) bu tür kendilik bozukluklarının bir dereceye kadar psikopatolojide evrensel olduğunu tanımlar. Tedavinin “kanıtı” soyut değildir ancak hastanın başkalarıyla güvenli bir empatik matris geliştirme kapasitesinde yatmaktadır; bu, Kohut'un yaşam boyunca kendi kendine uyum için hayati önem taşıdığını düşündüğü bir matristir (s. 77).

Kohut, kendilik psikolojisine dayanan bir psikanalizin, temel psikanaliz tekniğinde herhangi bir değişikliğe yol açmayacağı konusunda ısrar ediyor. Psikoanaliz ve yoğun psikoterapi, tedavinin "anlama" adımını (veya aşamasını) paylaşır; bu adım, "psişik yapının yerleşmesine yol açan ve böylece analitik tedavi için zemin hazırlayan terapötik mini süreçlerin" üç alt adımından oluşan bir diziyi gerektirir. s.103). Bu üç alt adım, terapötik durum tarafından bir ihtiyacın yeniden etkinleştirilmesi, kendiliknesnesi analistinin "kaçınması" veya yanıt vermemesi ve analistin hastayla kendilik nesnesi arasındaki iletişimin az çok doğru olmasıyla kendilik ile kendiliknesnesi arasında bir empati bağının yeniden kurulmasıdır. Hastanın içsel deneyiminin anlaşılması.

Analistin hastanın ne hissettiğini anlamasına ve hastanın üzüntüsünün hastanın kendiliknesnesi aktarımındaki deneyiminden meşru olduğunu kabul etmesine rağmen, analist hâlâ doğrudan hastanın arkaik ihtiyacına göre hareket etmez. Ancak bunun anlaşılması ve iletilmesi yoluyla analist ile hasta arasında empatik bir bağ kurulur veya yeniden kurulur. Bu, hastanın ihtiyacının karşılanmasının yerini alır ve içselleştirmeyi dönüştürerek yapının inşa edilmesine olanak tanır. Peki...

Yani bunlar kusurları dolduran yeni yapılar ya da telafi edici yapılardır, asıl mesele bu değil. Bazı hastalar, analitik tedavinin ikinci adımının (veya aşamasının) yararlı bir şekilde gerçekleştirilebilmesinden önce, tek başına uzun süreli anlayışa ihtiyaç duyacaktır.

Analitik tedavinin ikinci adımı (veya aşaması), iyi tasarlanmış yorumlar yoluyla psikanalitik açıklamayı oluşturur. Yalnızca ilk veya anlama adımının etkisini arttırmakla kalmaz, aynı zamanda hastanın hassasiyetlerinin ve çatışmalarının genetik öncüllerine atıfta bulunarak , hasta için anlaşılma hissini genişletir ve derinleştirir. Aynı zamanda hastanın, daha önce bir aktarım kesintisinin yorumlanmasına yol açan deneyimlere benzer deneyimlerle yüzleşmesine olanak tanır ; örneğin analistin bir seansı iptal etmesine analizanın verdiği tepki gibi , bunlar Kohut'un (1984) "dalgalanmalar" (s. 67) anlama adımında kurulan analist ve analizan arasındaki empati akışında.

Bu ikinci veya “açıklayıcı” adım veya aşamanın iki alt adımı vardır (Kohut 1984, s. 106). Birincisi, dalgalanmaları dinamik terimlerle açıklayan yorumları oluştururken, ikincisi, hastanın hassas yeteneklerinin ve çatışmalarının genetik öncüllerinin keşfedilmesi ve açıklanması anlamına gelir. Bu nedenle, genetik yeniden yapılandırmalar tek başına bilgi değeri açısından, hastanın anlaşılma hissini derinleştirme açısından olduğu kadar önemli değildir. Bu iki alt adım aracılığıyla gerçek anlamda psikanalitik terapötik bir etki elde edilebilir; bu etki “yalnızca anlama aşamasından kaynaklanan etkiden niteliksel olarak farklıdır” (s. 105).

Kohut ile geleneksel psikanaliz arasındaki metodolojik farkın kritik noktası onun (1984) şu ifadesindedir: “Psikanalitik tedavinin temel terapötik birimi bilişin genişletilmesine dayanmaz. (Örneğin, analizin fantezisi ile gerçekliği arasındaki farkın, özellikle de yansıtılan dürtüleri içeren aktarım çarpıtmalarına ilişkin olarak farkına varmasına dayanmaz )” (s. 108). Tedavinin özü, analiz kumunun ihtiyaçlarının veya isteklerinin optimal düzeyde engellenmesine dayanan psişik yapının birikmesidir . Psişik yapının birikmesi, önce anlama ve daha sonra benliğin bir bölümünde temel bir değişiklik oluşturan, hastanın kırılganlıklarının genetik öncülerini içeren açıklama ve yorumlamayla sağlanır. Bu, içselleştirmeyi dönüştürerek kendilik bozukluğunun iyileştirilmesine yol açar.

Anlama, açıklama ve yorumlamanın yapı oluşturucu yönüne ve aynı zamanda "benlik ve hayatta kalma" vurgusuna yapılan bu vurgu

nükleer programı” (Kohut 1984, s. 147), kendilik psikolojisini geleneksel psikanalizden ayırır. Farkı vurgulamak için Kohut, psikanalistlerin öncelikle bilgiyi artırmak için bir mücadele içinde oldukları ve bilinçli olma ve özgürleştirilmiş bilişsel içeriği analistle paylaşma yolunda ilerlemeyi engelleyen her şeyin bir "direnç" olduğu fikrini kabul edemeyeceğine işaret ediyor . ” En derin düzeyde, hastanın motivasyonları “ gelişimini tamamlamaya ve böylece benliğinin nükleer programını gerçekleştirmeye yönelik kalıcı arzusunun bir ifadesidir” (s. 148).

Psikoterapi ile psikanaliz arasındaki fark şu şekildedir: Analistin hastanın kendiliğinin durumuna ilişkin az çok doğru empatik anlayışının sonuçları, iletildiğinde , sağlığa doğru hareketi teşvik eder ve yeni psikolojik yapının ortaya çıkmasına yol açar, ancak bunun sonuçları “geçici” olma eğilimindedir (s. 106). Dinamik genetik açıklamaların veya yorumların ikinci adımı (veya aşaması) "yalnızca hastanın kendi empatik kabulünü kavramasını genişletmek ve derinleştirmekle kalmaz, aynı zamanda hastanın kendisi ile arasında kurulmakta olan empatik bağın gerçekliğine ve güvenilirliğine olan güvenini güçlendirir. ve analisti, analistin kendisine ilişkin anlayışının tüm derinliği ve genişliği ile onu temasa geçirerek” (s. 105). Kohut'a göre benlik saygısındaki artış, mevcut yapıların sağlamlaştırılmasının yanı sıra tedavi sırasında edinilen optimal yeni benlik yapılarının doğrudan sonucu olarak ortaya çıkar. Bunun gerçekleştiğinin kanıtı, hastanın istikrarlı bir empatik kendiliknesnesi matrisi bulma ve kendiliğin kutupları arasında, gerçekçi uzun vadeli hedeflerin hizmetinde önceden var olan gerçek yetenekleri harekete geçiren en az bir neşeli aktivite alanı geliştirme konusundaki artan başarısı tarafından sağlanmaktadır .

Kohut'un Klinik Vaka
Sunumları

ohut, eleştirmenlerin çok kısa olduğundan ve Kohut'un hipotezlerini destekleyecek gerekli klinik kanıtlardan yoksun olduğundan şikayet ettiği birçok vaka öyküsü sundu. Kohut belki de bu eleştirilere karşı koymak için en önemli makalelerinden biri olan "Bay Z'nin İki Analizi"ni yazdı. (1979), kendilik psikolojisi çalışmaları için hızla paradigmatik bir vaka haline gelen ve literatürde karışık bir tepkiye yol açan .

Eleştirmenler, Bay Z.'nin kapsamlı vaka geçmişinin Kohut'un hipotezleri için yetersiz kanıt sağladığını, çünkü vaka materyalinin çeşitli şekillerde yorumlanabileceğini savundu. Örneğin Edelson (1984), Kohut'un "sunduğu kanıtın hipoteziyle kanıtlayıcı bir şekilde ilişkili olduğuna dair argümanı ikna etmek için neyin gerekli olduğu" konusunda hiçbir anlayış göstermediğini iddia etti (s. 61). Eleştirmenlerine yanıt vermek için Kohut şunları yazdı: “Vaka tarihçeleri - yazılarımda sıklıkla kullandığım kısa vaka hikayelerinden bahsetmiyorum bile - hiçbir zaman açıklayıcı olmaktan öteye gidemez; klinik araştırmacıdan meslektaşlarına bilimsel bilgileri açıklığa kavuşturmayı amaçlayan profesyonel topluluk içinde özel bir iletişim aracıdırlar . Meslektaşları mesajın anlamını kavrayabilseler bile, bunu kendi çalışmalarında kullanmak yine onlara kalmıştır” (1984, s. 89).

Bu tartışmayı akılda tutarak öncelikle Bay Z'nin vakasına dönelim. Önce durumu özetleyeceğim, sonra Ferguson (1981), Ornstein (1981) ve diğerlerinin yorumlarına geçeceğim.

Bay Z. Davasının Özeti

yirmili yaşlarının ortasında yüksek lisans öğrencisiyken danıştı . Yakışıklı ve kaslı, solgun, hassas bir yüze sahip, "bir hayalperest ve düşünürün yüzü" olarak tanımlanıyor. Başarılı bir iş yöneticisi olan babası dört yıl önce öldüğü ve geride hatırı sayılır bir servet bıraktığı için dul annesiyle birlikte rahat bir mali koşullar içinde yaşıyordu . Bay Z. tek çocuktu.

Belirsiz şikayetleri ekstrasistoller, avuç içi terlemesi, midede dolgunluk ve kabızlık veya ishal gibi hafif somatik semptomları içeriyordu. Kendini sosyal olarak izole edilmiş hissediyordu ve kızlarla ilişki kuramıyordu; notları iyiydi ama kapasitesinin altında çalıştığını hissediyordu . Yalnızdı ve kadınlarla ilişkilerinde de sorunlar yaşayan, evli olmayan tek bir arkadaşı vardı. Hastanın Kohut'a başvurmasından birkaç ay önce bu arkadaşı bir kadına bağlandı ve Bay Z.'yi görmeye olan ilgisini kaybetti.

Baskıcı bir kadının hizmetinde sıradan görevleri itaatkar bir şekilde yerine getirdiği mastürbasyon fantezileri mazoşistti. Yine de hatırlayabildiği kadarıyla annesiyle mükemmel bir ilişkisi olduğu konusunda ısrar etti. Kendisi üç buçuk yaşındayken Bay Z.'nin babası ciddi bir şekilde hastalandı ve birkaç ay hastanede yattı; Bu sırada babası, kendisiyle ilgilenen bir hemşireye aşık oldu. Eve dönmedi, bunun yerine yaklaşık bir buçuk yıl hemşirenin yanında yaşamaya gitti ve aileyi nadiren ziyaret etti . Boşanma olmadı ve hasta beş yaşına geldiğinde baba eve döndü.

Açılış aktarımı narsisistikti; psikanalitik durumu kontrol etme girişimi ve ona düşkün bir anne tarafından hayranlık duyulması ve karşılanması talebiyle damgasını vurdu. Bu, Kohut tarafından Oedipal bir zafer arzusu olarak yorumlandı, ancak bu tür yorumlara patlayıcı bir öfkeyle yanıt verildi.

İlk analizdeki önemli bir dönüm noktası, Kohut'un bir yorumun başında gelişigüzel bir şekilde şu sözlerle konuşması oldu: "Kişiye hakkı olduğunu varsaydığı şeyin verilmemesi elbette acı verir." Bunun önemi o zamanlar Kohut tarafından anlaşılmamıştı.

vakanın hastanın psikopatolojisinin merkezi alanına doğru ilerlediğini düşünüyordu: Oedipus kompleksi ve iğdiş edilme kaygısı.

Kohut, narsisizmi , annesine cinsel açıdan sahip olan güçlü bir rakip olan geri dönen babanın acı dolu farkındalığına ve babasına yönelik rekabetçi ve düşmanca dürtülerinin farkındalığının onu maruz bırakacağı iğdiş edilme kaygısına karşı koruma olarak yorumladı. Dolayısıyla vakanın ekseni, babaya karşı rekabetçi bir duruş sergileme korkusu nedeniyle pregenital dürtü hedeflerine gerilemeydi. Mazoşizm, oldukça standart geleneksel psikodinamik yorumlar kullanılarak, annesine Oedipal öncesi sahip olma ve bilinçdışı Oidipal rekabetle ilgili suçluluk duygusunun cinselleştirilmesi olarak açıklandı.

Hasta, 11 yaşındayken yaz kampının müdür yardımcısı olan 30 yaşındaki bir öğretmenle eşcinsel ilişkiye girdiğini açıkladı. İlişki çoğunlukla karşılıklı okşamalarla belirginleşti ve yaklaşık iki yıl sürdü. Arkadaşını idealize eden Bay Z. için bu ilişki mutluydu. Bay Z.'nin vücudunda ergenlik döneminde meydana gelen değişikliklerin ortaya çıkmasıyla yok edildi ve bu sırada ortaya aşırı cinsellik çıktı. Ergenlik, sosyal izolasyon duygusunu artırdı ve onu annesine daha çok bağladı; hiçbir heteroseksüel deneyim yoktu.

İlk analiz görünüşte iyi sonuçlar verdi: mazoşist fanteziler yavaş yavaş ortadan kalktı ve hasta annesinin evinden kendisine ait bir daireye taşındı. Kendi yaşındaki kızlarla çıkmaya başladı ve birkaç cinsel açıdan aktif ilişkisi oldu; Analizinin son yılında bir kadınla ciddi bir ilişki kurmuş ve evlenmeyi düşünüyormuş gibi görünüyordu. Bütün bunlar , Kohut'un Bay Z.'nin narsisistik beklentilerini kesin bir şekilde reddetmesi ve bunların, erkeksi atılganlık ve erkeklerle rekabetle bağlantılı daha derin korkulara karşı direnişler olduğu konusunda ısrar etmesiyle eş zamanlı olarak gerçekleşti.

Fesihten yaklaşık altı ay önce önemli bir rüya ortaya çıktı : “Bir evin kapısının aralık açık olduğu bir evdeydi. Dışarıda hediye paketleriyle dolu olan baba içeri girmek istiyordu. Hasta çok korktu ve babasını dışarıda tutmak için kapıyı kapatmaya çalıştı” (s. 8). Kohut, bu rüyanın babaya yönelik kararsız tutumu ve hastanın geri dönen babasına karşı düşmanlığını, babanın iğdiş edilme korkusunu içeren psikopatolojisine ilişkin temel yorumu doğruladığını hissetti.

rekabetçilikten ve erkek atılganlığından “ya annesine olan eski Oedipal öncesi bağlılığa ya da babaya karşı savunmacı bir şekilde alınan itaatkar ve pasif eşcinsel tutuma” geri çekilme eğilimi (s. 9).

Geriye dönüp baktığında Kohut, ilk analizin sonlandırma aşamasıyla ilgili bir şeylerin pek doğru olmadığını hissetti çünkü hastanın Oedipal öncesi annenin idealleştirilmesinden ve ona olan hayranlığından hararetli bir şekilde bahsettiği analizin önceki kısmına kıyasla bu aşama duygusal açıdan sığ ve heyecansız görünüyordu. danışman için. Ancak analiz "sıcak bir el sıkışma" ile sona erdi ve Bay Z. ile yaklaşık dört buçuk yıl boyunca çok az temas yaşandı, bu sırada Bay Z. Kohut ile iletişime geçerek başının yeniden belaya girdiğini söyledi.

İkinci analizin ilk ziyaretinde yalnız yaşamasına ve mesleğinde oldukça başarılı olmasına rağmen işinden hoşlanmadığını bildirdi. Sequitur olmayan bir şekilde , hızlı ve biraz savunmacı bir tavırla cinsel mazoşizminin geri dönmediğini ekledi. Kohut, mazoşist eğilimlerinin işine ve genel olarak yaşamına kaydığını hissetti. Aslında hasta, kız arkadaşlarıyla cinsel ilişki sırasında, fantezileri ( nasıl olduğu açıklanmadı) "erken boşalmaya karşı bir panzehir" olarak ve cinsel deneyimi arttırmak için kullanarak onları cinsel olarak çağırmak zorunda kaldı. En son kız arkadaşından ayrıldıktan sonra, giderek artan sosyal izolasyon duygusu ve mazoşist fantezilerle mastürbasyona geri dönme yönündeki içsel baskı nedeniyle alarma geçmişti. Bu, eski bir bağımlının tekrar bağımlılığa yenik düşme isteğiyle tehdit edilmesine benziyordu.

Bay Z., beş yıl önceki ilk analiz sırasında annesinden uzaklaştıktan sonra, annesinde bir dizi sınırlı paranoid sanrılar gelişti ve Kohut ilk başta onun dağılmasının Bay Z.'yi eski hastalığına geri sürüklediğini düşündü, ancak bu ortaya çıktı. yanlış olmak.

Benliğin Analizi'ni (1971) yazmaya derinlemesine daldığı sırada sona erdi . İkinci analiz, kendilik psikolojisinin hipotezlerini test etmeye başladığı zamana denk geldi. Bay Z. ikinci analize başladıktan kısa bir süre sonra kendini daha iyi hissettiğinde, Kohut bunun annesinden kamp müdür yardımcılığına geçtiği zamana benzer bir idealleştirme aktarımının başlangıcını temsil ettiğini anladı.

Bu idealleştirici aktarım yalnızca kısa bir süre sürdü ve yerini, ilk analizin başında ortaya çıkana benzer, birleşme türü bir aktarıma bıraktı. Ancak bu sefer

yorumda savunma amaçlı olarak değil, çocukluktaki bir durumun yeniden açılması olarak görmüştür . Kohut, "buna karşı bir duruş" sergilemedi ve bu da "analizin bazı iatrojenik artifaktların (bana karşı verdiği verimsiz öfke tepkileri ve bunu takip eden benimle çatışmalar) getirdiği yükten kurtardı" (s. 12). Kohut, hastayı büyütmek için terapötik tutkularından vazgeçtiğini ve bunun yerine hastanın annesinin patolojik kişiliğine olan bağlılığını içeren erken deneyimlerini incelemeye çalıştığını anlatıyor.

Annenin gerçek imgesi ortaya çıktı ve Bay Z'nin ikinci analizinin saatlerini doldurdu. Annenin onu bir kendiliknesnesi olarak tuhaf kullanımına ilişkin pek çok örnek sunuluyor; onunla değil, yalnızca dışkısı ve bağırsak işlevleri ve daha sonra cildi gibi vücudunun belirli yönleriyle ilgileniyordu , bu da onu hiç itiraz etmeden boyun eğmek zorunda kaldığı sadist müdahalelere maruz bırakıyordu. Davranışına ilişkin bu tanımlamalardan, oğlu üzerinde sıkı bir kontrol sağlayarak psikozunu geçici olarak örtbas edebildiği ve oğlu evden ayrıldığında sonunda dağıldığı açıkça ortaya çıktı .

Kohut, bu materyalin ilk analizde yer almadığını, çünkü dikkatinin annenin kişiliğinden ziyade Oedipus kompleksinden gerilemeyi yorumlamaya odaklandığını savunuyor. Yani ilk analizdeki gelişme , hastanın geleneksel analist Kohut'a Oedipal sorunları sunarak onun kanaatlerine uyduğu bir aktarım tedavisiydi . Analitik ofisinin dışında Bay Z., analistin beklentilerini, semptomlarını bastırarak ve davranışını, analistin olgunluk ahlakı, yani narsisizmden nesne sevgisine geçiş tarafından tanımlanan normallik görünümüne uyacak şekilde değiştirerek karşıladı.

Ancak ikinci analizde, annenin psikopatolojisinin farkındalığı ve bunun Bay Z. üzerindeki patojenik etkisinin anlaşılması son derece duygusal ve dramatikti, hatta dağılma kaygısını bile harekete geçiriyordu. Bu , ilk analizin duygusal açıdan sığ sonlandırma aşamasıyla keskin bir tezat oluşturuyordu . Hastanın benliğinin depresif yönleri, annenin psişik organizasyonu içinde umutsuzca arkaik bir tuzağa yakalanmışken, yavaş yavaş üzerinde çalışılırken, Bay Wendy'nin itaatkar feragatinden oldukça farklı, yeni, iddialı ve hayati bir dizi ilgi ortaya çıktı. Z. anne figürüne bağımlıdır.

Artık eşcinsel ilişkinin yeni bir yorumu sunuldu; fallik anneye bir gerilemeyi değil, belki de güçlü bir baba figürüne duyulan özlemi temsil ediyordu.

Bay Z.'nin hayran olduğu ağabeyi hiç sahip olmadı. Tedavinin en önemli anında, kendiliknesnesi babasıyla güçlü, olumlu, tanınmayan bir ilişkinin oluştuğu açıkça ortaya çıktı. Bu korkutucuydu çünkü Bay Z.'nin her zaman tek kişi olarak gördüğü kendiliknesnesi anneyle bağlantılı arkaik kendilikten ayrılmayı gerektiriyordu. Analizde "şimdiye kadar bilinmeyen bağımsız nükleer kendiliğin (kendiliknesnesi babasıyla şimdiye kadar tanınmayan bir ilişki etrafında kristalleşmiş )" (s. 19) yeniden etkinleştirilmesi mümkündü.

Analiz ilk analizden tamamen farklı bir yöne gitti; babayla olan umutsuz rekabetten babayla gurur duymaya doğru ilerledi; Kohut , ödipal materyalin ve çatışmaların arka planda saklanmadığını söylüyor. Analist-baba güçlü ve erkeksi olarak deneyimlendi; benliğin yapısını sağlamlaştırmanın bir aracı olarak geçici olarak birleşebileceği bir erkeksi güç imajı . Sonlandırma, Kohut'un açıklamasına göre, yeni ve şaşırtıcı çağrışımlara göre farklı bir anlam kazanan ilk analizin sona ermesinden itibaren yukarıda alıntılanan rüyaya kendiliğinden bir geri dönüş ile işaretlendi. Çocuğun ödipal rakibe karşı çiftdeğerliliğini [‡]içerdiği yönündeki önceki açıklamanın aksine , bu rüya artık babanın ani dönüşü olarak açıklanıyor ve hastayı merkezi bir psikolojik ihtiyacın muazzam potansiyel tatminiyle karşı karşıya bırakıyor. Bu durum, hastaya gizliden gizliye özlemini duyduğu tüm psikolojik hediyelerin (paketlerin) karşı konulmaz bir anilikle sunulması nedeniyle travmatik bir durum yaşamasını tehlikeye atıyordu. Kohut şöyle yazıyor: "Bu rüya özünde, eşcinsellikle değil, özellikle de ödipal temelli tepkisel pasifle değil, babasının derinden arzulanan geri dönüşü nedeniyle çocuğun ruhunun maruz kaldığı büyük oranlardaki psiko-ekonomik dengesizlikle ilgilidir. eşcinsellik” (s. 23).

Kohut, Bay Z.'nin analizdeki en önemli psikolojik başarısının “annesiyle olan derin birleşme bağlarını koparmak” olduğunu açıklıyor (s. 25). Benliğinin üç bileşeni de analiz sırasında kesin biçimde değişti. Hasta evliydi, bir kızı vardı ve oldukça tatmin edici ve neşeli bir yaşam sürdürebiliyordu.

Bay Z. Davası Hakkında Yorumlar

Ferguson'a (1981) göre, vakanın Kohut tarafından yayınlanması ancak Bay Z.'nin ikinci analizinin sona ermesinden on yıl sonra gerçekleşti ve Kohut'un "Bay üzerinde yarattığı faydalı etkinin kalıcılığından emin olması" gerekiyordu. Z.'nin hayatı” (s. 141). Ferguson, Kohut'un yeni teorik görüşlerinin daha fazla kavramsal netlik ve daha fazla terapötik etkinlikle birlikte daha fazla açıklayıcı güç sunduğunu savunuyor. Bay Z.'nin durumunda bu aynı zamanda psikanalitik teorinin döngüsel olması gerekmediğini de gösteriyor; Teorinin lehine veya aleyhine delil sağlayabilecek, herhangi bir teorik yönelimden bağımsız olarak gözlemlenebilir deliller vardır. Ferguson'a göre bu vaka, psikanalizde ilerleyici değişimin olağandışı bir örneğini sunuyor. Her ne kadar herhangi bir terapistin bilimsel düşüncesi teorik önyargılar veya kişisel önyargılarla kirlenmiş olsa da, psikanalistlerin bunun farkında olması, birbirini takip eden ilerici paradigma seçimlerine olanak tanır. Psikanalizdeki gözlemler analistin teorik yönelimi tarafından belirlenmez, ancak bir psikanalitik hipotezin veya yorumun değerlendirilmesiyle ilgili bazı gözlemler, söz konusu teoriden bağımsız olabilir. Bu nedenle Ferguson'un görüşü, Kohut'un Bay Z.'nin iki analizinin psikanalizde ilerici ve arzu edilen önemli teori değişimini temsil ettiği yönündeki tasviriyle esasen uyumludur.

Ornstein (1981) de aynı fikirdedir ve Kohut'un kendiliknesnesi kavramına dayalı yeni bir paradigma oluşturduğunu iddia eder (s. 357). Ornstein'a göre bu, birçok önemli sonucu olan belirleyici bir teorik ilerlemeyi temsil ediyor . Kohut'un, ayna aktarımını Oedipus kompleksinin yeniden harekete geçmesine karşı bir savunma olarak görmek yerine, ayna aktarımının tamamen ortaya çıkmasına izin vererek, annenin tutumunun Bay'da uyandırdığı derin depresyon ve umutsuzluğun keşfedilmesine ve harekete geçirilmesine olanak tanıdığını bir kez daha belirtir. Z. Bu, anneyle olan arkaik birleşmenin derinlemesine çalışılmasına olanak sağladı ve Bay Z.'nin yoğun uyum sağlama itaati ile çocukluk çağındaki mazoşist mastürbasyon fantezilerinin başarılı analitik çözümlenmesine olanak sağladı. Fanteziler derinlemesine çalışıldığında, güçlü ve kudretli babaya yönelik bastırılmış özlemler yoluyla idealleştirici aktarımın ortaya çıkmasına izin verdi.

Bay Z.'nin "idealleştirilmiş babayı içeren uzun zaman önce travmatik bir şekilde raydan çıkmış gelişimsel diziyi " harekete geçirmesi mümkün hale geldi (s. 370). Rüyanın sona ermesine yakın olarak yorumlanması

, ilk analizde aktarımdaki bu gelişimsel adımın yeniden başlamasını engelledi . Yeni yorum, Oedipal anneyi kendine saklamak için kapıyı kapatıp babasını dışarıda tutmak istemesi değil, babasının hediyelerini her seferinde bir paket almak için kapıyı yavaş yavaş açmayı dilemesiydi. gelişimsel olarak meydana gelen dönüştürücü içselleştirmeler aracılığıyla içeriklerini özümseyecek ve onları kendine ait kılacaktı ” (s. 371). Dolayısıyla Ornstein, idealize edilmiş erkek gücünün, dönüştürücü içselleştirmeler yoluyla kazanılmasının " ikinci analizin ikinci aşamasının merkezi olayı olduğunu" söylüyor (s. 372).

Ornstein, annenin psikopatolojisine ve bunun Bay Z. üzerindeki etkisine dair kapsamlı bir anlayışın, kendilik psikolojisi bakış açısının analistin dikkatini ve algısını nasıl analistin algısına odakladığı, dinleme tarzının empatiye veya içebakışta vekaleten değiştiğinde mümkün olduğu sonucuna varıyor. hastanın ihtiyaç ve taleplerinin hedefi olmaktan ziyade öznesi gibi hissedilir (Schwaber 1979, Chessick 1985c). Geleneksel analist annenin psikopatolojisini ve bunun Bay Z. üzerindeki etkisini algılayabilmiş olsa bile , arkaik narsisizmin savunmacı olarak görülme eğiliminde olduğu tek eksenli teorinin analizin sonuçlarını ciddi şekilde sınırlayacağını ekliyor. Ornstein bu vakayı, kendilik yaklaşımı psikolojisinin daha doğru genetik yeniden yapılanmalara, Bay Z.'nin psikopatolojisinin doğasının daha iyi anlaşılmasına ve daha derin terapötik sonuçlara ^yolaçtığının bir kanıtı olarak övüyor.

1979'da, Kohut'un makalesinin yayınlandığı yıl, psikanalist Ostow'un (1979) editöre yazdığı bir mektup aynı derginin daha sonraki bir sayısında yer aldı. Ostow, Kohut'un raporunun yalnızca ilk analizin uygun klasik teknikle yapılmadığını gösterdiğini, ikinci prosedürün ise bazı kusurları düzelttiğini savundu. Ostow, Kohut'un ilk analizde hastanın annesiyle anlattığı pastoral ilişki ile aktarımda sergilenen düşmanlık arasındaki karşıtlığı gözden kaçırdığını iddia ediyor. Ostow'a göre aktarım, anneye karşı bastırılmış bir düşmanlığı akla getiriyor; bu yorum , bir kadına köle olma yönündeki mazoşist mastürbasyon fantazisiyle de doğrulanıyor . Bu derinden bastırılmış düşmanlık o kadar güçlüydü ve o kadar çok kaygı ve direnç yarattı ki, ne pahasına olursa olsun anneye bağlılığı sürdürmek olan baskın ihtiyacı işaret ediyordu.

Bu materyal gerektiği gibi ele alınmadığında hasta, annesini memnun ettiği gibi analisti de memnun etmeye çalıştı.

uygun analitik materyal; “analist bu manevranın ne olduğunu anlamadı” (s. 531). Dolayısıyla Kohut, hastanın pregenital materyalle meşguliyetinin ödipal ve iğdiş edilme kaygısına karşı savunma amaçlı olduğu yönündeki yorumunda yanılgıya düştü. Ostow bunu "iyi bilinen formülasyonların aslında onları gerektirmeyen klinik verilere dayatılması" olarak adlandırıyor (s. 531). Anneye karşı duyulan gizli düşmanlığın gözden kaçırılması, verilerin gerektirmediği bir yorumun empoze edilmesi ve son olarak hastanın ortaya attığı materyalin sırf analistin beklediği veya arzuladığı şeylerle uyuşmadığı için bastırılması (bunun sonunda olduğu gibi ) ilk analiz) zayıf psikanaliz tekniğini temsil eder. Bu nedenle, anneyle olan patolojik ilişkiyi derinlemesine inceleyen ikinci analiz, yalnızca birincinin eksikliklerinin ve kusurlarının düzeltilmesini temsil eder.

Goldberg'in (1980a) Ostow'a yanıtı, vaka materyalinin farklı yorumlanması sorununun verimsiz tartışmalara yol açtığına işaret eder ve vaka sunumunun temel amacının, Kohut'un daha başarılı bir araştırma yürütmesini sağlamada kendilik psikolojisinin yararlılığını göstermek olduğunu ileri sürer. analiz. Ornstein (1981) gibi o da kendilik psikolojisinin Bay Z'nin genel psikopatolojisine ilişkin açık ara en iyi açıklamayı sunduğunu vurguluyor.

Ostow gibi geleneksel bir psikanalist, geleneksel teorik duruşu kullanarak ilk analizi doğru bir şekilde gerçekleştirebilir miydi? Rangell (1981) evet der ve şöyle yazar: “'Bay Z.'nin iki analizi.' Kohut tarafından rapor edilenlerin tam bir klasik analiz içermesi gerekirdi” (s. 133). Psikanalitik literatürde yapılan bir araştırma, geleneksel analistlerin Bay Z.'nin ikinci analizini temel olarak birincinin düzelticisi olarak gördüklerini gösteriyor; ilk analiz düzgün bir şekilde yürütülmüş olsaydı bunun gerçekleşmesine gerek kalmazdı. Tüm yazarların , bu iki analiz arasındaki aktarımların gerçek yönetiminde analitik teknikte herhangi bir değişiklik olmaması gerektiği konusunda hemfikir olduğuna dikkat edin . Kohut (Meyers 1981) tarafından özetlenen büyük fark, kendilik psikolojisinin daha önce ikincil ve savunmacı olarak kabul edilen psikolojik içerikleri birincil olarak değerlendirmesidir. Kohut, bunun analitik atmosferde ince bir değişikliğe yol açarak narsisistik açıdan hasar görmüş hastanın gereksinimlerine uygun hale getirilmesine yol açtığını iddia eder.

Wallerstein (1981), klinik malzemenin akışında ve akışında "sürekli olarak hem tutarlı bir kendiliğin olduğu Ödipal hem de Oedipal öncesi dönemle ilgilendiğimizi öne sürerek geleneksel analiz ile kendilik psikolojisi arasındaki boşluğu doldurmaya çalışır. orada nerede

Savunmacı gerilemeler ve gelişimsel duraklamalarla, savunma aktarımları ve savunma dirençleriyle ve daha önceki travmatik ve travmatize olmuş ruhsal durumların yeniden yaratılmasıyla henüz gerçekleşmemiş olabilir” (s. 386). Bipolar kendilik üzerine yapılan bir sempozyumda, en keskin anlaşmazlık alanı (Meyers 1981), kendiliğin üstün bir kavram olarak mı yoksa zihinsel aygıtın bir içeriği olarak mı görülmesi gerektiği sorusunu sorguladı. Bu kritik bir ayrımdır ve bunun arkasında kendilik psikolojisi yaklaşımının, üst benliğin bütünsel olarak geliştirildiği yepyeni bir meta psikolojiyi gerektirip gerektirmediği sorusu yatmaktadır. Wallerstein öyle düşünmüyor.

KOHUT'UN VAKA SUNUMUNUN EK ELEŞTİRİSİ ''

Kohut'un düzeltici bir duygusal deneyim sağladığı yönündeki yaygın eleştiriye (Stein 1979), Basch'in (1981) keskin argümanları karşı çıkıyor. Ancak Kohut'un iyileştirme sürecinde empatinin gücüne giderek daha fazla vurgu yapması yoluyla, düzeltici bir duygusal deneyim yaşatma çabasına ilişkin süregelen şikâyet , kendilik psikolojisi eleştirilerinde kaybolmamıştır. Wallerstein (1981) yeni bir metapsikolojinin gerekli olduğunu düşünmüyor ve uğraştığımız şeyin iyi bilinen aşırı belirleme ilkesi ve Waelder'in (1930) ifadesiyle çoklu işlev olduğunu iddia ediyor. Bu nedenle, analitik materyalin çatışma ve eksiklik problemlerini içeren tüm yönleri, resmin genel olarak anlaşılması için uygundur. Yorumların ve açıklamaların ne zaman ve hangi vurguyla verilmesi gerektiğine dair klinik kararın yanı sıra bir incelik ve zamanlama meselesi haline gelir.

Bay Z.'nin vakasına yönelik başka bir eleştiri çizgisi, Kohut'un bakış açısının, formülasyonlarının narsisizm terimleriyle ifade edildiği ve klinik tartışmalarının narsisizmle ilişkileri yansıttığı kişilerarası bir teoriye kaydığını iddia eden Mitchell (1981) tarafından örneklendirilmiştir. çocuk ve ebeveyn figürleri arasında. Bay Z.'nin raporu çarpıcı bir şekilde "ilk analizde ebeveynlerin gerçek kişiler olarak yokluğunu " gösterirken, ikinci analizde "hasta bir ilişkiler ağı içinde görülüyor" (s. 320-321).

Benzer bir görüş Kainer (1984) tarafından da sunulmaktadır; Kainer (1984), dikkatin eşit şekilde dağılması şeklindeki geleneksel analitik tutumdan Kohut'un temsili iç gözlemine geçişin , kişinin içsel içgüdüsel ortamına odaklanan çatışmadan “etrafındaki çatışmaya” doğru ilerlediğini savunmaktadır.

Kohut'un Klinik Vaka Sunumları 207 kişinin 'dışsal', yani empatik, nesneyle ilgili çevresini tatmin eden veya düzenleyen” (s. 110). Kainer'in argümanı, Kohut'un, Bay Z.'nin kibirliliği ( annesiyle birleşmiş kaldığı sürece annesinin ona aşırı değer vermesine dayalı) arasında geçiş yaptığı Bay Z. (reddedilme) vakasındaki dikey bölünmeye yapılan vurguya dayanmaktadır. ) bir yanda düşük özsaygısı, depresyonu, mazoşizmi ve annesini savunmacı bir şekilde idealleştirmesi. Vurgu, bilinçdışı ve id'den, baskı yerine inkarın incelenmesine doğru ilerliyor. Eş zamanlı olarak, etiyolojik vurgu intrapsişik olandan kişilerarası olana doğru kayar.

Kendilik psikolojisinin psikanalitik metapsikolojinin bütünüyle bağlantılı olmadığı sonucuna varan Robbins (1982) daha uç bir şikâyette bulunur : "Bu ayrım o kadar önemlidir ki kişi neredeyse bir kendilik psikoloğuyla daha geleneksel bir psikolog arasında seçim yapmak zorunda kalır . köklü psikanalist” (s. 459). Robbins, Kohut'un Bay Z. vakasının, Bay Z.'nin patolojisine ilişkin kavramsallaştırmasının kendi gelişimsel duraklama teorisiyle çeliştiğini gösterdiğini ileri sürüyor. Robbins tarafından önerilen narsisistik kişilik bozukluğunun formülasyonunu daha iyi destekleyecek şekilde, verileri ve Kohut'un makaledeki dikey ve yatay bölünme diyagramlarını yeniden yorumlamaya çalışmaktadır. Bu, rapor edilen analitik vaka materyalinin yorumlanması ve yeniden yorumlanmasının doğasında olan sürekli zorluğa dayanmaktadır.

Bay Z.'nin iki analizinin tek bir analiz teşkil ettiği konusu Wallerstein (Lichtenberg ve Kaplan 1983) tarafından daha önceki makalesine benzer bir tartışmada yeniden ele alınmıştır. Wallerstein, Rangell'in (1981) yukarıda alıntılanan iddiasını yapıcı bir şekilde ele alıyor, ancak Ornstein (Lichtenberg ve Kaplan 1983) bu alıntıyı “açıklanamaz bir iddia” olarak görüyor. Şöyle yazıyor: "Kendiliknesnesi aktarımlarının harekete geçirilmesi ve derinlemesine çalışılması kavramının nasıl hem Kohut'un klasik analize önemli bir katkısı olabileceği (Wallerstein) hem de aynı zamanda bütüncül bir klasik analizin (Rangell) ayrılmaz bir parçası olarak değerlendirilebileceği benim anlayışımın ötesindedir." (s. 380).

Kohut'un Eleştirmenlere Yanıtı

Kohut (Lichtenberg ve Kaplan 1983, s. 408-415), ikinci analiz sırasında farklı bir teori tarafından yönlendirildiği ve bu farklı teorinin Bay Z.'yi görmesine izin verdiği iddiasını desteklemek için Bay Z.'nin tartışmasını yineler. Z.'nin kişilik bozukluğuna bakış açısı

bu psikolojik gerçeğe daha yakındı. Bunun en açık örneği Bay Z.'nin ilk analizin sonuna doğru gerçekleşen ve hasta tarafından kendiliğinden hatırlanan ve benzer bir analiz sırasında yeni bir bakış açısıyla yeniden analiz edilen babasının dönüşüne ilişkin rüyasının yorumlanmasıdır. İkinci analizde zaman.

Kohut, teorideki bu değişimi yeni bir paradigmanın yaratılması olarak görmekten hoşlanmamaktadır ve bu noktada Ferguson'un (1981) makalesine katılmaktadır. Bay Z.'nin iki analizi arasında meydana gelen teori değişikliğinin önemi, daha büyük açıklayıcı güç ve kapsam taşıyan bir değişiklik olarak en iyi şekilde tanımlanabilir. Bu, Kuhn'un (1962) tanımladığı iyi bilinen paradigma değişimlerinden farklıdır. Kohut şu sonuca varıyor: “İlk analizde dikkatim neredeyse tamamen psikolojik makro yapıların (yani Bay Z.'nin çatışmalarının) incelenmesine odaklanmıştı; oysa ikinci analizde, iki olay arasında geçen sürede meydana gelen teori değişiklikleri. analizler beni mikro yapıların incelenmesine (yani Bay Z.'nin kendisinin durumuna) yönlendirdi” (s. 415).

Kohut (1984) Bay Z.'nin vakasına geri dönerek iki analizde de hakim olan atmosferdeki değişimi vurguluyor. Diğerlerinin vakayla ilgili yorumlarını iki sınıfa ayırıyor: ilk analizin kötü yürütüldüğünü veya Kohut'un karşı aktarımın kurbanı olduğunu iddia eden düşmanca bir grup meslektaşın yorumları ve arkadaş canlısı bir meslektaş grubunun yorumları. Bay Z. Kohut'un iki analizini karşılaştırarak iddia edildiği gibi, kendilik psikologlarının hastalara yaklaşımlarında bir şekilde daha insani bir yaklaşıma sahip oldukları iddiasından esasen rahatsız olan kişiler , zayıf teknik eleştirisini, karşı aktarım eleştirisini ve " propaganda” eleştirisi.

Kohut, ilk analizdeki tekniğinin geleneksel ve kabul edilebilir olduğuna inanıyor, ancak sezgisel olarak yetenekli bazı analistlerin ikinci analizin yönteminde Bay Z.'ye daha fazla yaklaşmış olabileceğini kabul ediyor. Geleneksel analistlerin her iki analizde de ortaya çıkan benlik durumu rüyasının doğru yorumunu fark edemeyeceklerini ve Kohut'un ilk analizde yaptığı gibi rüyayı analiz etmeye daha yatkın olacaklarını iddia ediyor. Öncelikle kendilik psikolojisi teorisine geçiş gerekliydi. Arızalı psişik işleyiş odağından hatalı işleyişten sorumlu hatalı yapılara odaklanmaya geçiş, dinleme ve yorumlama tekniğinde bir değişimin mümkün olması için gerekliydi.

hastanın annesiyle psikopatolojik birleşmesinin nihai olarak anlaşılması.

Kohut, ilk analizde Bay Z.'ye karşı belli bir sinirlilik hissettiğini itiraf ediyor. Sinirliliğinin , psikanaliz teorisi ve pratiğine yönelik vurguda kararlı bir değişimle öne çıktığına dair belirsiz farkındalığına dayandığını öne sürüyor . O yazıyor:

Bay Z.'ye karşı bir karşı aktarımın üstesinden gelemediğim için kendimi gerçekten suçlayabilir miyim? Yoksa söz konusu karşı aktarımın, belli belirsiz fark ettiğim gibi, meslektaşlarım arasında güçlü tartışmalara yol açacak ve hayatımın geri kalanı boyunca tüm entelektüel ve duygusal kaynaklarımı harekete geçirmemi gerektirecek bilimsel bir adım atma zorunluluğuna yönlendirildiğini mi iddia etmeliyim? hayat? (s. 89)

Bay Z.'nin ilk analizindeki klinik tablonun, geleneksel yönelimin bir analistin Oedipus kompleksinin hastalığın merkezini oluşturduğu bir nevrozdan bekleyebileceği şeylerle tutarlı olduğunu ve diğer birçok analistin de bunu beklediğini ekliyor. ilk analizin sonraki aşamalarında Kohut'un Bay Z.'ye karşı tutumunu karakterize eden aynı kararlılıkla tepki verdiler.

Bay Z. vakasına ilişkin tartışmayı, kendilik psikolojisinin tedavide, analist narsisizmi savunmacı bir yaklaşımın parçası olarak gördüğü sürece hüküm sürme eğiliminde olan tedavi durumundan farklı bir tutum ve atmosfere yol açtığında ısrar ederek bitiriyor. empatik başarısızlıklara karşı tepkisel bir olgu olmaktan çok birincil olgu olarak, yapıyı ve dürtü belirtilerini (özellikle hastanın öfkesini) göz önünde bulundurur. Bay Z.'nin iki analizinden öğrenilecek en önemli ders, analistin kendiliknesnesi aktarımlarına ilişkin kavrayışının, genişletilmiş empati yoluyla klinik materyalin ele alınmasını nasıl etkilediğidir.

PSİKOTERAPİYE BAŞVURU

psikoterapinin nasıl uygulanacağını gösteren vaka hikayelerini arayan psikoterapist hayal kırıklığına uğrayacaktır. Bazen Kohut'un yazılarının deneyimli bir psikanalistin yazısı olduğunu ve psikanalistler için yazıldığını unutuyoruz. Bay Z.'nin vakası iki psikanalizin sunumu olarak ele alınıyor; Ancak bu nedenle Basch (1981) bunun paradigmatik bir yöntem olarak kullanılabileceğini belirtmektedir.

Bu, genel olarak psikanaliz ile psikoterapiyi birbirinden ayırmanın yanı sıra, psikanalitik içgörülerden türetilen psikoterapiyi tasvir etmeye yönelik bir durumdur . Aşağıdaki durumlarda psikanaliz yapılıyor demektir:

Hastanın iyileşmesi veya iyileşmesi öncelikle patolojisinin analiste aktarılmasına, hastanın kendisini anlamasını artıracak şekilde yorumlanmasına ve daha önce arızalı olan yapıların yeniden depolandığı veya kusurlu yapıların yeniden güçlendirildiği noktaya kadar çalışılmasına bağlıdır. öyle ki hasta üretken bir yaşam sürdürebilir. (s. 345)

narsisistik kişilik bozukluklarının psikanalitik tedavisinde herhangi bir parametre eklemek gerekli değildir ; ancak bazıları Kohut'un “isteksiz itaatinin” bir parametre olduğunu kesinlikle iddia edecektir. Baskı, ikna veya diğer analitik dışı manevralar yoluyla (Bay Z.'nin ilk analizinde bunun bir ipucunu gösteren) hastayı "büyümeye" yönelik eski moda sezgisel girişim artık gerekli değil. .

Basch'a göre Kohut'un kendiliknesnesi aktarımına ilişkin klinik keşfi, psikanalitik tedaviyi psikonevrotik hastaların analiziyle aynı şekilde yürütmemize olanak tanır: hastanın çağrışımlarını teşvik etmek, zamanından önce kapanmayı önlemek, uygun ve uygun materyali sağlamak için bilinçdışına güvenmek. yorumlamalar ve içgörü açıkça elde edilene kadar hastanın derinlemesine çalışma sürecine dahil edilmesi. Narsist hastaya ayna tutma veya kendini potansiyel bir ideal olarak sunma girişimleri, histerik bir hastayı baştan çıkarmaya çalışmaktan daha psikanalitik değildir. Bu, Kohut'un kendilik psikolojisinin geleneksel psikanalizde sıkı bir şekilde kök saldığı ve rakip ya da rakip bir paradigma olması anlamına gelmediği yönündeki iddiasıyla tutarlıdır. Kohut aforistik bir şekilde (Meyers 1981) klasik analizin yetişkinin derinliğinde çocuğun umutsuzluğunu keşfettiğini, "kendilik psikolojisinin ise çocuğun derinliğinde yetişkinin umutsuzluğunu keşfettiğini" (s. 158) açıklamaktadır. yaşanacak, hasar görmüş bir nükleer benliğin sonucu olarak gerçekleşmemiş bir gelecek.

Kohut'un Takipçileri Tarafından Sunulan Vakalar

Kohut'un yaşamı boyunca takipçileri, Kohut'un belirli psikiyatrik teşhisler ve psikanalitik psikoterapiye ilişkin anlayışlarında değişiklikler yapmaya başladılar. Bazı durumlarda bu değişiklikler bir gelişmeydi, ancak diğerlerinde benliğin psikolojisini daha belirsiz ve anlaşılması zor hale getirdi.

“Vaka Kitabı”—Gedo'nun Eleştirisi

Kohut'un takipçilerinin (onun gözetimi altında çalışan genç analistler) yaptığı vaka sunumlarından oluşan önemli bir koleksiyon , Kendilik Psikolojisi: Bir Vaka Kitabı'nı (Goldberg 1978) içermektedir. Bu koleksiyon, Kohut'la aynı enstitüden psikanalist olan ve birçok önemli açıdan Kohut'tan ayrılan Gedo (1980) tarafından incelenmiştir . Gedo şöyle bildiriyor: “ Kohut'un 'sistemi'ni küresel çapta kınayan ya da bu sisteme karşı hayranlığı benimseyen düşmanca ideolojik kampların oluşumuna tanık olduk ” (s. 363-364). Gedo , vaka raporlarının kendilik psikolojisine ilişkin hipotezleri desteklemek veya çürütmek için ne ölçüde kullanılabileceğini sorar .

Gedo, vakaların operasyonel bir tanımlamayı mümkün kıldığına inanıyor.

211

Terimin daha geniş anlamıyla benliğin parçalanması. Benliğin somut bir kişinin temsili olmaktan ziyade, üstün bir psikolojik organizasyon olarak kullanılması, Gedo'nun alıntı yaptığı diğer çalışmalarda Kohut'tan önce ortaya çıkar. Vaka kitabının klinik materyalinin Kohut'un hipotezlerine göre düzenlendiğine ve bu nedenle bunların test edilmesi için uygun olmadığına inanmaktadır. Ancak Gedo vaka kitabından yapılan bir alıntının öneminin altını çiziyor: “ Yeni bir analitik keşfin kavramsal yardımını alana kadar hastanın söylediklerinin önemini 'duyamadım' ” (s. 203). Vaka kitabındaki analistlerden birinin bu beyanı, Kohut'un (1979) Bay Z. hakkındaki raporunun amacına benzemektedir ve kendiliğin psikanalitik psikolojisini, Freud'unkinden farklı olan diğer birçok teorik yönelimden ayırmaktadır.

Kohut'un takipçileri, kendilik psikolojisine dalmanın, terapistin hasta materyalinde, Kohut'un kendilik psikolojisinin yardımı olmadan fark edilemeyecek önemli temaları bulmasını sağladığını iddia etmektedir. Şimdiye kadar mantıksız görünen malzemenin ani tutarlılığı, çoğu zaman kendilik psikolojisinin deneyimli bir psikoterapist üzerinde bile çarpıcı bir etkiye sahip olmasına neden olur. Gedo'nun vaka raporlarının en az yarısının “analitik aktarımın doğal gelişimi için modeller olarak kusurlu” (s. 371) olmakla eleştirilebileceği yönündeki iddiası makuldür; bize sadece Bay E. ve Bayan R.'nin vakalarının esas itibarıyla eksiksiz olduğunu ve " teknik açıdan makul eleştirinin ötesinde" olduğunu hatırlatır (s. 371).

Gedo, gelişimsel bir eksikliğin onarılmasının içselleştirmenin dönüştürülmesi yoluyla gerçekleşip gerçekleşmediğini sorguluyor. Daha da ciddisi, Goldberg'le birlikte şu iddiayı savunuyor: “Goldberg vaka kitabı onun 'analistin faaliyeti yorumlamadır' (s. 9) yönündeki iddiasını doğrulamaz ” (s. 379). Gedo ve diğerleri, Kohut ve takipçilerinin sapkın davranışları diğer psikolojik ihtiyaçların veya arzuların erotikleştirilmesi olarak açıklama eğilimlerini eleştirdiler. Örneğin, Kohut (1977, s. 201) tarafından rapor edilen vakada olduğu gibi, oral seks yoluyla eril gücü birleştirme fantezisinin neden cinsel açıdan heyecan verici olması gerektiği Gedo (s. 381) için açık değildir.

Son eleştiri, Kohut'un vaka kitabındaki yazarların artık sadece bir gözlem aracı olarak değil aynı zamanda bir iyileştirme aracı olarak gördükleri empati görüşüyle ilgilidir. Gedo bunu " analistin davranışını karakterize etmesi gereken bir davranış kalitesi olarak empatiye dair kendine özgü bir görüş" olarak adlandırır (s. 381-382).

“Vaka Kitabı” İncelendi

Vaka kitabı birçok klinisyenin daha fazla klinik veriye yönelik ısrarlı talebine yanıt olarak yazılmıştır ve Kohut'un takipçileri enerjik ve çalışma için materyal üretmeye adanmışlardır. Altı vakanın hiçbirinin Kohut'un tanımına göre sınırda olduğu düşünülmüyor. Giriş bölümünde, bir grup psikanalistin buluştuğu, bu materyali tartıştığı ve "daha doğrusu, her bir hastanın büyük fayda sağladığı ve klasik klinik psikanaliz teorisinin bu değişiklikleri anlamada sunabileceği çok az şey olduğu yönünde genel bir izlenim olduğu" belirtiliyor. ” (s. 3). Tedavinin amacına ilişkin genel bir fikir verilmektedir:

Başarılı derinlemesine çalışmanın sonuçları, dürtü kontrol eden ve dürtü kanalize eden yapıların artmasıyla, idealleştirici aktarımın azaltılması yoluyla süperegonun idealleştirilmesiyle ve görkemli fantezilerin makul hırs ve amaçlarla bütünleştirilmesiyle gösterilir. (s.8)

Ortaya çıkan narsisistik aktarımlar, nesne-içgüdüsel aktarımların ortaya çıkmasına karşı savunma olarak görülmez, yani "savunma-aktarımlar" (s. 14) olarak değil, hareket etmesine izin verilmesi gereken arkaik narsisistik konfigürasyonların harekete geçmeye başladığının göstergeleri olarak görülür. analizin merkez aşamasına girer ve onu işgal eder. Örneğin (s. 115), Bay I. kendisini analiste gergin, bağımlılık benzeri bir nitelikle bağladı çünkü kendi narsisistik dengesini sürdürmekte ciddi zorluk çekiyordu . Ya ani, çılgınca ve kontrol edilemeyen bir boşalmayı gerektiren aşırı uyarılma hissiyle birlikte çok fazla iç gerilim vardı ya da anında ve çılgınca kendi kendini uyarmayı gerektiren bir boşluk duygusuyla yansıtılan çok az iç gerilim vardı . Bu aynı zamanda yoğun psikoterapi vakaları arasında da tipik ve öğretici bir durumdur.

Bay M.'nin Kohut (1977) tarafından anlatılan vakası vaka kitabında detaylı olarak verilmektedir. Burada Gedo'nun, eğer başka ihtiyaçların ifadesi olarak düşünülürse sapkınlıklardaki erotizasyonun hiçbir açıklaması olmayacağı yönündeki şikâyetine bir yanıt var gibi görünüyor:

Çocuklukta ve sonraki yaşamda, sapkın fanteziler ve etkinlikler, daha önce ortaya çıkan acı verici bir duygulanımı dönüştürmeye yönelik savunma işlevine hizmet ediyor gibi görünmektedir.

. Çocuklukta pasif bir şekilde erotizasyon yoluyla aktif bir ustalık duygusuna katlandık . Cinsel bağlam acı veren duygulanım üzerinde hakimiyet duygusu sağlarken aynı zamanda ister hayal kırıklığından ister aşırı uyarılmadan kaynaklansın narsisistik gerilimler için bir boşaltma kanalı da sağlar . (s. 136)

Vaka kitabında Kohut'un cinsel dürtülerin empatik başarısızlık sonrasında parçalanan benliğin parçalanma ürünlerini temsil ettiği fikrine ilişkin çok az teorik tartışma bulunmaktadır. Vaka kitabı , Benliğin Restorasyonu'ndan kısa bir süre sonra ortaya çıktı ve daha çok "dar anlamda benliğin psikolojisi" çizgisinde yazıldı.

Bay M.'nin vakasında bildirilen yaygın bir klinik sorun (s. 157), birçok evliliğin dağılmasının arkasında görünmektedir. Bay M., sanatçı olmayı hedefleyen eşiyle empati kuramıyordu ve ona ihtiyaç duyduğu cesareti veremiyordu. Bir kadının özgürleşmeye, bir kariyere ve kendine ait sağlıklı bir benliğe ulaşma çabasında, kocanın karşılıklı bir kendiliknesnesi olarak işlevi hayati önem taşır. Bay M.'nin durumunda, kendisinden ve evliliklerinden neye ihtiyacı olduğunu bilemeyecek kadar muhtaçtı ve bu nedenle evlilik başarısız oldu. Kohut'un (1984) bir evlilikte karşılıklı karşılıklı kendiliknesnesi işleyişinin ve empatinin önemine yaptığı vurgu, partnerlerin ihtiyaçları değiştikçe birçok evliliğin bariz trajik parçalanmasını anlamada değerlidir.

Vaka kitabının 4. Bölümü, standart DSM-III tanısal bakış açısına göre sınırda olduğu düşünülebilecek zor bir hastayı (Bayan Apple) tanıtıyor. Bayan Apple, kendini işine adamış bir kadın analist tarafından tedavi edilmişti. Hastanın büyük bir öfke içinde olması nedeniyle vaka neredeyse çıkmaza girdi, ancak analist resmi olmayan bir tartışma için Kohut'a yaklaştı ve onun seminerine katıldı. Hastanın materyalini yeni bir yolla incelemeyi başardı .

Bayan Apple'ın analisti, acı veren analitik durumu açıklayabilecek üç olasılıktan söz ediyor: Hastanın doğrudan tedavi konusundaki ısrarı, çocuklukta ödipal ve ödipal öncesi anneye yönelik öfkenin yeniden açığa çıkmasına karşı "direnç"i temsil etmiyor, bunun yerine arkaik bir kendiliknesnesi olarak deneyimlenen analisti içeriyor. ; kendiliknesnesi analisti başlangıçtaki bozukluğun ve aktarımın doğası hakkında kararsız olduğunda, analist hasta tarafından, hastada ortaya çıkan tüm öfke ve hayal kırıklığıyla birlikte, kin dolu bir şekilde ona yanıt vermeyi reddeden, benlikle meşgul bir anne olarak deneyimlenir; ve hastanın narsisistik öfkesinin bombardımanı duygusal bir geri çekilmeyi uyandırır.

analistin çekim gücü, bir kısır döngü içinde öfkeyi daha da şiddetlendiriyor. Dolayısıyla çocukluktaki yapısal çatışmaların geri dönüşü bu bozuklukların merkezinde yer almıyor. Israrcı talepler, yanlış anlaşıldığında, görünüşte ulaşılamayan ve isteksiz bir kendiliknesnesine başka bir kronik maruz kalmayı temsil eden ayna aktarımının bir parçasıdır ve hastada beklenen narsisistik öfke sonucuyla birlikte ortaya çıkar. Analist, bu yaklaşım temelinde yeniden yapılandırmalar yapıldığında hastanın ruh halinde ve durumunda çarpıcı bir değişiklik olduğunu bildiriyor (s. 231); Hasta tarafından empatik başarısızlık olarak algılanan şeyin açıklanmasından sonra görülen bu belirgin "sakinleşme" yaygın bir klinik bulgudur.

Bölüm 6'daki Bayan R. hakkındaki rapor, tedavideki küçük bir maddenin nasıl büyük bir tökezleyen blok haline getirilebileceğinin bir örneğidir, çünkü bu, hastanın kendiliknesnesi analistinin bir takım küçük empatik başarısızlıklarından duyduğu hayal kırıklığını tek bir şikâyette yoğunlaştırmaktadır. . Hasta, analistin ona adı yerine Bayan R. diye hitap etme konusundaki ısrarını kabul edemedi. Uzun tartışmasında bu duyarlı analistin ne yapılması gerektiği konusunda uğraştığını hissedebiliyoruz. O zamanlar ona adıyla hitap etmemeye karar vermişti ama şimdi özür diliyor çünkü bunu yaparak iyatrojenik bir gerilemeyi önlemiş olması mümkün.

Bu, analistin, Eissler'in (1953) terimin anlamındaki bir parametreden ve muhtemelen iki kişi arasında gerekli olan “bariyer”e (Trachow 1963) yapılan geleneksel vurgudan ayırmaya çalıştığı Kohut'un “isteksiz itaat”inin bir örneğidir. analist ve hasta . Tartışma, "isteksiz itaatin" öfkeyi önleyen bir "gizli anlaşmayı" mı temsil ettiği (Langs 1982) yoksa bunun yokluğunun hastaya karşı empatik olmayan bir tepkiyi mi temsil ettiği üzerinedir. Bu, her terapistin vermesi gereken en zor klinik kararlardan biridir. Karar, kendilik psikolojisinin kabul edilmesi veya reddedilmesinden ve karşı aktarım sonuçlarından etkilenir.

Mea culpa sorunu bu durumda da ortaya çıkıyor ve kendilik psikolojisinin, hastanın tüm sorunlarının sorumlusu olarak terapistin başarısızlıklarını suçlamanın olası kötüye kullanılması tehlikesini gösteriyor. Analist hastayı uluslararası bir geziden telefonla aramadı ve hastanın çocuğunun ne zaman doğduğuna dair umduğu sihirli bilgiyi göstermedi. Bununla birlikte analist , hastayla beklenen doğum tarihine yakın bir zamanda iletişim kurmak için "özel bir çaba" göstermesi gerektiğini hissetti ; "sadece gerileyici biçimde çarpıtılmış taleplere uyum sağlamak amacıyla değil, aynı zamanda somut, ihtiyaç duyulan bir onay ve bir ap- sağlanması

büyük ölçüde yoğunlaşan ihtiyaçları için uygun analitik atmosfer” (s. 341). Bu tutum, analistin tehlikeli davranışlarda bulunmasına ve hastanın çocuklaştırılmasına yol açabilir; Ben (1983b), Greenson'ın Marilyn Monroe ile psikanalitik terapisini tartışırken bu problemin bir örneğini verdim. Uygun analitik atmosferi neyin oluşturduğuna dair tartışılacak çok yer var. Bu örnekte hasta ciddi patolojiden önemli kazanımlar elde etti ; Sunulan tüm vakalarda analistlerin ilgili ve özverili olduğu da açıkça görülüyor.

Son durum, bir analiz oluşturup oluşturmadığı açısından muhtemelen en tartışmalı olanıdır. Terapist, hastanın yeni arabasını (kullanılmış bir cip) görme isteğini yerine getirmek için aktif bir yansıtma yaptı: "Hayran oldum ve o da memnun oldu" (s. 387). Bu tür yansıtmaların büyük bir kısmı muayene odasının mahremiyetinde meydana gelir ve literatürde pek fazla bildirilmemiştir. Bu vakanın yazarı bu tür olayları büyük bir samimiyetle aktarıyor. Hastaya iki kez borç verir (s. 399), ancak bunu ikinci kez isteksizce yapar (s. 404). Bu vaka incelemesi birçok açıdan Langs'in (1981, 1982) analistin etkinliğini tamamen yorumlarla sınırlayan tavsiyelerine neredeyse taban tabana zıt bir psikanaliz tekniğini kullanıyor.

psikolojisinin hastaya “düzeltici duygusal deneyim” mi, yoksa gerçek bir analiz mi sunduğunu inceleme fırsatı sunuyor . En iyi ihtimalle analiz eksikti, ancak daha olgun aktarım istekleri ve tutumları ortaya çıktı, bu da kendi kendine uyumda önemli bir kazanım olduğunu gösteriyor. Ancak bu kazanım ya bir analizle ya da düzeltici bir duygusal deneyimle elde edilmiş olabilir. Kazanımın boyutunun en iyi şekilde dönüştürücü içselleştirmeler ve bunun sonucunda telafi edici yapıların oluşmasıyla mı açıklanacağına yoksa kendilik bütünlüğündeki iyileşmenin öncelikle terapist tarafından sağlanan düzeltici duygusal deneyim yoluyla mı sağlanacağına karar verilmesi gerekecektir .

, narsisistik aktarımlar ve talep edilen kendilik nesnesi deneyimlerindeki hayal kırıklıklarını içeren ilişkilerdeki değişimler tarafından hızlandırıldığı tespit edilmiştir . Bu narsisistik aktarımları ayırt etmek zor değildi ve bunların bozulması, psikanalizde en sık hafta sonlarında ortaya çıkan rahatsız edici semptomlarla ortaya çıkıyordu; daha az sıklıkta görülen psikoterapide bunu tespit etmek çok daha zor olurdu.

Vakalar Kohut'un gözetimi altında yürütüldü: “Artık hastaların ne söylediğini anlamak için genişletilmiş bir şemaya sahip olan analistin narsistik yaralanma potansiyeli o kadar kolay harekete geçmiyor” (s. 444-445). Kendilik psikolojisini değerlendirmeye çalışan klinisyenlerin, zor veya mantıksız hastaları daha iyi anlama konusunda benzer deneyimlere sahip olup olmadıklarını görmek için bunu akılda tutmaları gerekir. Bu klinik materyallerin hiçbiri kendilik psikolojisine ilişkin hipotezlerin bilimsel geçerliliğini kanıtlamıyor.

Kendilik Psikologları Tarafından İncelenen Sınır Durumları

kalıcı veya uzun süreli parçalanma, zayıflama veya kendiliğin ciddi şekilde çarpıtılması" olarak tanımlanan sınır durumları hakkındaki oldukça kötümser görüşünü değiştirmeye çalışan takipçilerinin raporlarında bulunabilir. az çok etkili savunma yapılarıyla kaplıdır ” (Kohut 1977, s. 192). Bu, uzun vadeli bir durumu temsil ediyor gibi görünüyor ve sınır durumunu, benzer kalıcı veya uzun süreli bir parçalanmayı, zayıflamayı veya kendiliğin ciddi şekilde çarpıtılmasını önlemek için mesafeyi kullanan savunma örgütleri tarafından girişimde bulunan paranoid ve şizoid kişiliklerle ilişkilendiriyor gibi görünüyor.

borderline hastanın "yapısını ve analiz edilebilirliğini" tartışır . Tolpin'e göre Kohut, borderline hastaların analistle değişen derecelerde uyum kurabilmelerine rağmen, kendiliğin çekirdek sektörünün analistin imajıyla aktarım karışımlarına girmediğini savunuyor. Bu nedenle istikrarlı kendiliknesnesi aktarımları oluşamaz. Hastanın büyük bir kesintiye ilişkin korkulu beklentisi nedeniyle bu eski aktarımların gelişmesine izin verilmez. Bu tür derinlemesine aktarımlar olmadan, uygun dönüştürücü içselleştirmeler benlikte herhangi bir temel değişikliği etkileyemez.

Kohut'a göre sınırdaki bozukluk her zaman kendiliğin bütünlüğünün uzun süreli bir bozulma potansiyeli ile işaretlenirken, narsisistik kişilik bozukluğu yalnızca geçici bir rahatsızlık, geçici bir parçalanma, zayıflama veya ciddi kendiliknesnesi başarısızlığı zamanlarında kendiliğin çarpıtılmasını gösterir. . Psikotik hastada borderline kişinin organize savunma yetenekleri bile yoktur. Bununla birlikte, paranoid hastalar gibi bazı psikotik bireylerde, kişiliğin tutarlı bir şekilde organize edilmiş bölümleri vardır.

Temel psikotik organizasyonla paralellik gösterebilir. Görünüşte normal olan bir sosyal görünüm bile korunabilir. Bu, açıkça psikotik bir çekirdeğe sahip olan hastalarla, daha etkili savunma yapılarına sahip olan ancak daha açık bir şekilde yıkıcı olan borderline kişiliğe sahip hastalar arasındaki klinik karışıklığı açıklamaktadır .

Vaka kitabındaki son vakanın ele alınmasına ilişkin tartışma, tedavide gerçekten uygulanabilir bir derinlemesine aktarımın mı yoksa bir dizi aktarım mı geliştirildiği meselesine dayanmaktadır. Eğer öyleyse, hastaya en azından kısmi bir psikanaliz yapıldığı söylenebilir . Aksi takdirde, hastanın belirgin iyileşmesinin açıklaması Tolpin'in (Goldberg 1980) şu ifadesiyle açıklanmalıdır:

Bununla birlikte, çeşitli ustaca psikoterapötik stratejilerin kullanılması yoluyla, psikotik olmayan kişilik sektörleriyle ilişkili olarak terapistle anlamlı bir uyum geliştirilebilir ve bu çabalar, psikotik olmayan kişilik sektörlerinin sonuç olarak güçlendirilmesi ve daha fazla hakimiyeti ile sonuçlanacaktır (s. 11). 304)

Tolpin'in Sınıflandırması

Tolpin, kendilik psikolojisi çerçevesinde "analiz edilemeyen" borderline bozukluklar ile "analiz edilebilir" narsisistik bozukluklar arasındaki boşluğu doldurmaya çabalıyor. Kendisi, “gerçek borderline kişiliğin 'sınırını'” (s. 306) yani “sınırdaki” borderline kişilikleri oluşturan bir grup borderline bozukluğun olduğunu öne sürmektedir. Bazıları “oluşabilecek daha bariz sosyal uyumsuzluklara rağmen, bu gruptaki bireyin gerçek borderline hastanın benliğinden daha iyi organize edilmiş bir benliğine sahip” (s. 307). Bu grubun bazı üyeleri devasa, neredeyse yönetilemez, bazen oldukça erotikleştirilmiş birleşme aktarımları geliştirir (Chessick 1974b). Tolpin'in söylediği gibi, bu tür aktarımlar "terapistin anlayışını, soğukkanlılığını ve etkililiğini ciddi şekilde zedeleyebilir" (s. 307).

Tolpin, kendilik yapısının kalitesine dayanan, sağlıklıdan psikotik kişilik organizasyonuna kadar uzanan bir spektrum kavramı önermektedir. Spektrum kavramı, çeşitli bozuklukların kısa bir incelemeyle ayırt edilemeyeceğini belirtir. Bozuklukların tanısına yönelik kriterler mutlaka davranışta, semptomlarda ya da hastalığın biçiminde (açık içeriğinde ya da sosyal ciddiyetinde) yatmaz . Bunun yerine tanı, uzun süreli bir değerlendirme veya

Yeterli aktarım ipuçlarının geliştirilmesi için yeterli zaman sağlayan tedavi testi. Bu vakalarda terapistin kişiliği ve empatik sınırlamaları , hastanın birincil temel rahatsızlığının değerlendirilmesinde önemli bir rol oynar: "Değerlendirme en azından kısmen, genişletilmiş bir teşhis veya tedavi sürecindeki iki katılımcının etkileşimine dayanır. . İki partili bir sistem içerisinde işleyen bir süreçtir ve terapist de hasta kadar önemli bir değişken olabilir” (s. 308).

Tolpin önemli bir ipucu veriyor: "Çekirdek psikotik kişilik organizasyonunun özü", ister gerçek borderline hastada olduğu gibi savunulsun ister psikotik hastada olduğu gibi savunulmasın, "olumlu tonda birincil kendiliknesnesinin son derece sınırlı yaşayabilirliği" nde yatmaktadır. deneyimler ” (s. 311). Tolpin'in "sınır" borderline hastaları da dahil olmak üzere psikotik olmayan bir kişilik organizasyonu için, bu ciddi kendilik bozukluklarının terapötik rehabilitasyonuna bir başlangıç sağlayacak , hayal gücünden ve çocukluktan itibaren bazı yaşayabilir, kendi kendini besleyen, uyumlu kendiliknesnesi deneyimlerinin olması gerekir. . Bu, Kohut'un (1984, s. 206) çocukluktaki en az travmatik kendiliknesnesi deneyimlerine dayanan ve tedavide kendiliğin can alıcı telafi edici alanlarının güçlendirilmesine yol açabilecek "temel" kendiliknesnesi aktarımı olarak adlandırdığı şeyin oluşumuna izin verir. Hikaye alırken , bebek ve küçük çocuğun bakımı konusunda güvenilen önemli yetişkinlerin anıları ve deneyim kalıpları araştırılır . Bazen bir hizmetçi ya da büyükanne ve büyükbaba, hastanın çocukluğunun karanlık atmosferinde can alıcı kıvılcımı oluşturur.

Ancak öykü alarak kolaylıkla yanıltılabiliriz; bu nedenle ben (1974) tüm hastalara yoğun bir açığa çıkarma psikoterapisi denemesi yapılmasını öneriyorum, eğer bundan faydalanabilecekleri ihtimali varsa. Bu, DSM-III klinik tanısına dayanarak bu prosedürün kullanımını açıkça reddetmek yerine tercih edilir. Tolpin , terapistin azmini, terapistin ise empati ve duyarlılığını vurguluyor; Bir hastayı ne kadar az anlarsak, ona sınırda demeye o kadar yatkın oluruz. Analistin yetenekleri ve empatisi çok önemlidir. Bu tür hastalarda canlılık üreten empatik tepkilere, bazen çok uzun bir süre boyunca, umutsuzca ihtiyaç duyulur. Kohut (1984, s. 182-184) borderline patoloji kavramının göreceli olduğunu belirterek, genellikle analistin hasta tarafından tekrarlanan narsisistik yaralamalara rağmen empatiyi koruyabilme ve hastayı BM yoluyla mümkün kılma becerisine bağlı olarak aynı noktaya değinir. hastanın deneyimlerini anlamak, “kendini yeniden bir araya getirmek

altta yatan kırılganlığın dinamik ve genetik nedenlerinin aşamalı olarak araştırılmasını mümkün kılmak için kendiliknesnesi aktarımının yardımıyla yeterli düzeydedir” (s. 184).

Çözülmemiş teorik ve klinik sorular, borderline hastaların uyumlu bir kendilik (en azından nispeten istikrarlı kendiliknesnesi aktarımları oluşturmak için yeterince uyumlu) geliştirmelerine yardım edilip edilemeyeceği ve bunun ne ölçüde kişinin kişisel tarzının, empatik kapasitelerinin ve hassasiyetlerinin bir işlevi olduğu etrafında dönüyor. terapist. Benim kendi klinik deneyimim Tolpin'in yaklaşımını destekliyor. Kendilik psikolojisinin kodlanmasından önce uygulama yapan sezgisel araştırmacıların klinik deneyimleriyle de desteklenen, sıkı bir şekilde kendilik psikolojisine dayanan bir bakış açısı, kendilik psikolojisinin geçerliliği veya klinik etkinliği için başka bir kanıt oluşturur. Pek çok klinisyen Kohut'un görüşleriyle ilk tanıştığında "a-ha!" Sezgisel terapistlerin bir süredir yapmakta oldukları şeyler hakkında teorik bir anlayışa sahip olduklarında deneyim kazanırlar. Geleneksel psikanalistler, kendilik psikolojisinde yeni olanın iyi olmadığını ve iyi olanın da yeni olmadığını söyleyerek karşılık verirler.

TOLPİN'İN VAKA SUNUMU

Daha sonraki bir yayında Tolpin (1983), kendilik psikolojisi açısından tedavi edilen, sözde-ödipal nevroz olarak adlandırılabilecek şeyin ayrıntılı bir vakasını sunar. Kırklı yaşlarının başında boşanmış bir kadın olan hasta, tekrarlayan depresif durumlar, uykusuzluk, aşırı uyku ilacı kullanımı ve ara sıra kleptomani nedeniyle tedavi arıyordu. Ancak en büyük sorunu, kendisiyle evlenmeye cesaret edemeyen yaşlı bir adamla yaşadığı aşk ilişkisiydi. Görünüşte vaka bir histrionik kişilik bozukluğu gibi görünüyordu, ancak Tolpin'e göre bu semptomlar aslında hastanın kendiliğindeki birincil eksiklikleri kapatıyordu ve onu erken çocukluk dönemindeki kendiliknesnesi ihtiyaçlarındaki hayal kırıklığının etkilerini yeniden deneyimlemeye karşı koruyordu. Rüya materyalinde ve Beethoven'ın Dörtlüsü Opus 130'un kullanımında*

*“Opus 130'un iki plağını eskitmişti. Her zaman ulaşılabilir olsun diye kasete koydu” (s. 471). Benzer bir hastam Wagner'in Niebelung Yüzüğü'nün tamamını (Yüzüğün ödipal öncesi unsurlarının tartışılması için bkz. Chessick 1983c ) bu amaçla kullanmış, onu sürekli çalmış ve mümkün olan her kaydı toplamıştı - oda arkadaşını acı verici bir şekilde dehşete düşürerek. başarısız deneyim için bkz. Brahms'ın Bir Akşamı (Sennett 1984).

hasta, idealize edilmiş analisti içselleştirdiği kademeli bir ikame gerçekleştirdi. Bu, kendi kendine değer kavramının artmasına neden oldu ve kendilikteki eksikliği onardı; böylece hasta, öz saygısını korumak için artık dışarıdan idealize edilmiş bir figüre ihtiyaç duymadı.

Kendilik psikolojisi, Tolpin'in hastanın birincil ihtiyaçlarını tanımasını ve bunları ona tanımlamasını sağladı; böylece onu savunan ayrıntılı histrionik semptomoloji - Tolpin'in "karmaşık ve aşırı belirlenmiş bir savunma cephesi" (s. 480) olarak adlandırdığı şey - " idealleştirici bir aktarımın gelişimi ve dönüşümü” (s. 480). Klinik materyal, çeşitli ayna aktarımlarının da ortaya çıkmasına rağmen, tedavide baskın olan bu gelişme ve dönüşümü tasvir ediyor.

Brandchaft ve Stolorow Sınırdaki Eyaletlerde

Brandchaft ve Stolorow (Lichtenberg, Bornstein ve Silver 1984a) sınır devleti hakkındaki bu tartışmayı daha da ileriye taşıyor. "Sınır çizgisinin" ayrı bir patolojik karakter yapısına işaret ettiği fikrini reddediyorlar . DSM-III, bunu dürtüselliği, yoğun dengesiz ilişkileri, uygunsuz öfkeyi ve ruh hali değişimlerini vurgulayan bir tanısal varlık olarak kabul eder ve ayrıca fiziksel olarak kendine zarar veren yaşlanma davranışlarına, boşluk veya can sıkıntısı şikayetlerine ve yalnız kalmaya tahammülsüzlüklerine de atıfta bulunur. Kemberg (1975), borderline kişilik organizasyonunun, bölünmenin ana savunma olduğu özel bir yapıya sahip olduğunu ileri sürer. Psikotik hastaları, gerçekliği test etme kapasitelerine dayanarak borderline hastalardan dikkatle ayırıyor; Sınırdaki hastalarda gerçeklik testi sağlam olarak görülüyor ve yalnızca hasta şiddetli stres altındayken geçici olarak bulanıklaşıyor.

Kendilik psikolojisinden yararlanan Brandchaft ve Stolorow, "sınır çizgisi" teriminin tamamen iyatrojenik bir hastalığı ifade etmediğini, bunun yerine hastanın tanıya yol açan açık psikopatolojisinin "her zaman hastanın kendilik bozukluğu ve ruhsal bozukluğu tarafından birlikte belirlendiğini " ileri sürmüşlerdir. terapistin bunu anlama yeteneği” (s. 367). Bu nedenle (Kemberg'e doğrudan karşıt olarak) borderline kişilik organizasyonu kavramının geçersiz olduğunu ve borderline karakter yapısının herhangi bir patognomonik çatışma veya savunmadan kaynaklanmadığını iddia ediyorlar. "Sınırda kişilik organizasyonunun" spesifik bir karakterolojik organizasyon tipini ifade ettiği konusunda ısrar etmek, yanlış bir yanlış anlaşılmayı temsil eder.

terapistler açısından anlayış ve “terapistlerin borderline patolojinin ortaya çıktığı arkaik öznelerarası bağlamları anlamada yaşadıkları zorluk” (s. 367-368).

Klinik olarak, hasta tarafından öznel olarak deneyimlenen kendiliknesnesi terapistinin küçük empatik başarısızlıkları ( terapistin teknik yeterliliğinin nesnel bir göstergesi olarak kullanılmamalıdır) sınır semptomatolojinin üretilmesi için çok önemlidir . Bu empatik başarısızlıklar, kendiliknesnesi aktarımının yarattığı arkaik referans çerçevesinden hastanın ruhsal gerçekliği içinde deneyimlenir. Hastanın intrapsişik deneyimleri ve kanaatleri, terapistin empatik başarısızlığının subjektif bakış açısından kaynaklandığında ve kronik olarak fark edilmediğinde, hasta tarafından sergilenen DSM-III sınır fenomeni kronik hale gelir. Hasta daha sonra sınırda kişilik bozukluğu olarak etiketlenir.

Bu yazarlar aynı zamanda terapistleri tedavide ortaya çıkabilecek psikopatolojik semptomatolojiden dolayı kendilerini suçlamamaları konusunda da uyarmaktadırlar . Hasta tarafından deneyimlenen terapistin empatik başarısızlıklarına odaklanırken, kendilik psikolojisini takip edenler arasında bunun, kendiliknesnesinde hayal kırıklıkları yaratması kaçınılmaz olan arkaik kendiliknesnesi aktarımı bağlamında meydana geldiğini göz ardı etme eğilimi vardır. . Kohut (1984), eğer tedavi ortamında makul bir durum varsa ve terapist, terapistin empatik bir başarısızlık ürettiğini deneyimlediğini fark etme kapasitesine sahipse ve bu farkındalığı hastaya iletirse, ortaya çıkan bir durumun ortaya çıkacağını ileri sürmüştür. “optimum hayal kırıklığı.” İçselleştirmeyi dönüştürerek hastalar, kendilik nesnesi aktarımında terapistin kendileri için yapmasını istediklerini yavaş yavaş kendileri için yapmayı öğrenebilirler . Bunun yanlış anlaşılması, kendilik psikolojisinin uygulanmasında yeni başlayanların sıklıkla yaptığı bir hatadır ve kolaylıkla kendini gereksiz yere cezalandırmaya yol açar.

Brandchaft ve Stolorow, "sınırda" hastanın ihtiyaçlarının karşılanmadığı durumlarda

fark edildiğinde, tepki verildiğinde veya empatik olarak yorumlandığında şiddetli olumsuz tepkiler ortaya çıkabilir. Eğer bu öfkeli tepkilerin nesnelerin iyi ve kötü yönleri arasında savunma amaçlı bir ayrışmayı temsil ettiği varsayılırsa, bu aslında hastanın kendi öznel deneyimlerini görmezden gelmesi ve analistin ve yorumlarının "iyiliğini" takdir etmesi yönünde örtülü bir talep oluşturur. Hastanın öznel deneyiminin derinlemesine analizini engeller, (s. 335)

Terapist, yansıtma ve yansıtmalı özdeşleşim kavramlarına geri dönerek hastaları, terapistin zalim, mesafeli, kontrolcü veya aşağılayıcı davrandığını hissettikleri durumları işaretleme yolundan mahrum bırakır. (Yansıtma ve yansıtmalı özdeşleşimi kullanan açıklamalar analistin iyiliği ve doğruluğu varsayımını teşvik eder .) Bu aslında hastaların ebeveynleriyle olan deneyimlerine benzeyen tehlikeli bir çifte açmaz durumuna yol açabilir .

Tolpin'i takip ederek bu yazarlar, en azından bazı sınır kişiliklerinde hastanın en sonunda istikrarlı ve analiz edilebilir kendiliknesnesi aktarımları oluşturmasının mümkün olduğu konusunda hemfikirdir; ancak bunların daha ilkel ve yoğun, daha değişken ve bozulmaya karşı daha savunmasız olduğu ve daha fazla olduğu doğrudur. terapist için daha zordur. Ancak bu hastalar, eğer doğru şekilde anlaşılırsa, ciddi, kronik, uzun süreli kendilik parçalanmaları geliştirmezler çünkü hastalar genellikle böyle bir parçalanmanın oluşmasına izin vermeden tedaviyi bırakırlar (Chessick 1977, 1983a).

, onu neyin şiddetlendirdiğine dair yanlış bir anlayış olduğunda artar , ancak Brandchaft ve Stolorow'un pek çok sınırda hastanın eninde sonunda analiz edilebileceğine dair umutları konusunda fazla iyimser olduklarını düşünüyorum. Kohut'un onlara, terapist hastayla ne kadar empatik bir köprü kurabilirse, hastanın artık sınırda bir vaka değil, ciddi bir narsisistik kişilik bozukluğundan biri olduğunu söylediği aktarılıyor (s. 344). Kendilik psikologları, sınır çizgisi kişilik örgütlenmesini, bölünme gibi karakteristik savunmalara sahip sabit bir varlığı temsil eden bir varlık olarak değil, özneler arası bir alan içindeki değişken bir durum olarak görürler. Bunun bir örneği Brandchaft ve Stolorow tarafından sunulan “Carolyn” durumudur (Lichtenberg ve diğerleri, 1984a).

Başka bir yayında (Stepansky ve Goldberg 1984), Brand Chaft ve Stolorow kendilik psikolojisi açısından daha fazla klinik materyal sunmaktadır. Kendilik nesnesi gelişim teorisinin “nesne ilişkilerinin çağdaş bir teorisi olduğunu” iddia ediyorlar. Kendiliğin bir parçası olarak deneyimlenen, kendilikle birleşmiş veya kendiliğin hizmetinde olan nesnelerle kurulan en arkaik ilişkilerle ilgilidir” (s. 108) . Bu, Melanie Klein'ın çalışmalarına dayanan ve Kemberg gibi diğer birçok yazar tarafından ileri sürülen nesne ilişkileri teorilerinden farklılaştırılmalıdır. Burada Brandchaft ve Stolorow, borderline hastaların aşırı pregenital saldırganlığının, "belirli durdurulmuş arkaik ihtiyaçların ve bunlarla ilişkili arkaik ruh hallerinin özünde patolojik savunmalar olduğunda ısrar eden terapötik bir yaklaşımın kaçınılmaz, kasıtsız sonucu" olduğunu ileri sürüyorlar.

analiste bağımlılığa veya ona karşı düşmanlığa karşı” (s. 113). Onlar için tedavide bu tür bir saldırganlığın ortaya çıkması, analistin yanlış anlaması veya yanlış yapılandırması nedeniyle daha fazla narsisistik yaralanmaya verilen bir tepkiyi temsil ediyor. Bu kendilik psikologları, kendiliknesnesi analistinin belirli bir arkaik arzuyu veya ihtiyacı karşılamadaki başarısızlığı olarak hastanın deneyimlediği sayısız ve kaçınılmaz hayal kırıklığı ve hayal kırıklığı olaylarını analiz etmenin önemini vurguluyorlar .

Kohut'un (1984) işaret ettiği gibi, herhangi bir derin veya genetik yorum veya açıklamanın büyük bir etki yaratması için, bu anlayışın basit bir şekilde anlaşılması ve iletilmesi için uzun bir süre gerekli olabilir. Şiddetli kendilik patolojisi olan hastalar, aktarım durumunda açıklamalar ve yorumlardan faydalanmak için yeterince istikrarlı kalabilmeleri için, analistten birçok kez tekrarlanan anlaşılma deneyimini almalıdır. Deneyimlerime göre (1982, 1983a), bazı borderline hastalarda uzun bir süre boyunca kendilik bütünlüğünde böylesine kademeli bir iyileşmenin meydana gelmesi mümkündür . Çoğu şey, terapistin bireysel olarak hastaya olan bağlılığına ve terapistin empatik kapasitesine ve çok uzun ve zorlu bir tedaviye dayanma isteğine bağlıdır.

Literatürde yeterince açık bir şekilde ele alınmayan, ancak Kohut'un takipçilerinin vaka materyalinde çarpıcı bir şekilde kendini gösteren bir faktör, tüm vaka materyalinde görülen bu rahatsız hastalara yönelik güçlü ve ısrarcı kararlılıktır. Vaka kitabının 6. Bölümünde terapistin yazdığı gibi:

Ayrılma ve sessizliğe, savunmacı büyüklenmeciliğe veya duygusal izolasyona geri çekilme eğilimine rağmen, beni onunla duygusal bir ilişki içinde güçlü bir şekilde ısrar eden biri olarak deneyimledi . Ve onun büyüyen önemli içsel değer duygusunu dürüstçe tanıyan ve ona yanıt veren biri olarak. Bütün bunlar onun refah duygusunun güçlenmesini sağladı . (Goldberg 1978, s. 327)

Hastaya yapılan bu güçlü yatırımın, hastalarına olan bağlılığı ve kişisel bütünlüğü hepimiz için model oluşturan Freud'un tedavi ettiği ilk vakalara benzer önemli bir düzeltici deneyime sahip olduğu imasını göz ardı etmek zordur (Chessick 1980).

Psikanalitik Psikoterapide Kendilik Psikolojisi

BEN

Kendilik psikolojisini takip etmek için Kohut (1977) tarafından tanımlanan tedavinin bir hedefini aklımızda tutmalıyız: hastanın telafi edici psikolojik yapılarını güçlendirmesine yardımcı olmak, hastanın aktif ve yaratıcı olmasını sağlamak ve anlamlı bir sonuca doğru çalışmasını sağlamak. hedefler. Kohut, çalışması boyunca yaratıcılığa yoğun bir vurgu yapıyor . Bazı hastalar için yaratıcı yaşamın ilişkilerden bile öncelikli olması gerekir. Başarının kanıtı, hastanın kendini canlı, gerçek ve değerli hissetme duygusuna dair raporunda ortaya çıkıyor, böylece “bu tutumlar ve aktiviteler bana hayatı yaşanmaya değer kılmak için yeterli miktarda neşe veriyor; boşluk hissini ve depresyonu önler” (K- 17).

Psikanalitik psikoterapi ve psikanaliz, bu neşeli kendini gerçekleştirmeye izin veren üretken faaliyete giden bir yol açabilir. Kohut'un ifadesiyle, “Bu faaliyetler artık etkili bir şekilde gerçekleştirilebiliyordu çünkü analiz, yeniden canlandırılmış büyüklenmeci benliğin arkaik hırsları için düzenleyici görevi gören idealleştirilmiş hedeflerin daha sağlam işleyen bir yapısını oluşturmuştu. Analiz aynı zamanda halihazırda mevcut yürütme aygıtının güçlendirilmesine ve iyileştirilmesine de yol açmıştı” (s. 53). Benlik psikolojisine göre bu temel dönüşümler zekadan kaynaklanmaz.

deneyimlerin daha olgun ruh tarafından tekrar tekrar yaşanması gerçeğinin" (s. 30) getirdiği içselleştirmeleri dönüştürerek gelirler . Kendiliğin bozukluklarını iyileştirmede, empatik ve modüle edici bir kendiliknesnesi olarak terapist, optimal hayal kırıklığına rağmen ve içselleştirmeleri dönüştürerek hastanın kendilik düzenlemesinin anahtarıdır.

Psikanaliz ve Psikanalitik
Yönelimli Psikoterapinin Karşılaştırılması

Bir hastanın psikanalize “uygun olmaması”, kendilik psikolojisinde yeni bir anlam kazanıyor. Sıradan uygulamada bir hastaya "psikanalize uygun değil" denildiğinde sıklıkla psikanalize yönelik psikoterapi tavsiyesi yapılır. Tedavi prosedürü artık bir klinisyenden diğerine daha çok kendine özgü farklılıklar gösteren ve "parametrelerin" girilmesini gerektiren, daha az anlaşılan bir sürece doğru kaymıştır. Buna bazı yazarlar yoğun psikoterapi, bazıları ise psikanalitik psikoterapi veya (Kohut) psikanalize yönelik psikoterapi adını verir. Tartışılan yazarlara bağlı olarak bu terimleri birbirinin yerine kullanacağım.

Psikanalitik yönelimli psikoterapide başarılı bir psikanalizden bekleyebileceğimiz hedeflerin bazılarına yaklaşmak için çaba gösterilir , ancak bunlar seçicidir ve terapötik tutku dikkatle sınırlandırılmıştır. Çeşitli nedenlerden dolayı hasta daha az sıklıkta görülebilmektedir. Terapist daha aktiftir ve hatta sorular sorabilir ve tavsiyelerde bulunabilir, böylece aktarımı "kirletebilir" veya onu sulandırabilir ve prosedürü daha çok telkin veya eğitime dayandığı suçlamasına açık bırakabilir.

Kendilik psikolojisi odaklı psikanalizin, psikanaliz odaklı bir psikoterapi biçimi mi yoksa gerçek bir psikanaliz mi olduğu henüz cevapsız kalmıştır ve “psikanaliz”in tanımına bağlıdır. Uluslararası Psikanaliz Derneği'nin yakın tarihli bir monografisinin (Joseph ve Wallerstein 1982) gösterdiği gibi, psikanalitik psikoterapi ile psikanaliz arasındaki ayrım son derece tartışmalıdır . Wallerstein şu sonuca varıyor: "Bugün bu soru üzerinde fikir birliğine tam on yıl öncesine göre bir nebze olsun daha yakın görünmüyoruz" (s. 122).

Psikanalitik yönelimli psikoterapide, herhangi bir aktarım nevrozu oluşmamış ve üzerinde çalışılmamışsa, seansların sıklığı ne olursa olsun, işleme psikanaliz demek zor olacaktır. En muhafazakar geleneksel psikanalistler, kendilik psikolojisi açısından yürütülen psikanalizin gerçek bir psikanaliz olmadığını ileri sürerler. Kendilik psikologlarının, geleneksel psikanaliz ortamının, sunduklarından daha az hoş veya daha az empatik olduğunu ima etmelerini saldırgan buluyorlar . Kendilik psikolojisinin aslında gereksiz olduğunu ve sadece geleneksel analistler tarafından klinik deneyimlerden elde edilen bilgilerin tekrarlandığını söylüyorlar. Bazıları, psikanalitik kendilik psikolojisinin ve tüm psikanalitik odaklı psikoterapinin yalnızca eğitimsiz bir analist tarafından yürütülen psikanaliz olduğunu ekleyebilir .

Kohut psikanalitik yönelimli psikoterapiye karşı daha yardımseverdir. Önemli bir geometrik metafor kullanarak, gerçek psikanaliz ile psikanalitik yönelimli psikoterapi arasında bir ayrım yapmaya çalışıyor . Kendisi (Goldberg 1980, s. 532), psikanalizin asıl amacının kendilik patolojisi bozukluklarından mustarip hastaların “kendiliklerinin bir bölümünde değişiklikler meydana getirmeyi amaçladığını” , psikanaliz odaklı psikoterapinin ise “kendiliğin bir bölümünde değişiklikler meydana getirmeyi amaçladığını” savunur. benliğin." Psikanalizin “psişenin derinliğini” etkilediğini, diğer terapi biçimlerinin ise yalnızca yüzeye dokunduğunu göstermeye çalışıyor. Böylece görünüşe göre benliğin bir "bölümünün" ruhun derinliğine ulaştığını, oysa benliğin bir "bölümünün" daha yüzeysel olduğunu ya da psikanaliz tarafından kendilikte sektörel değişiklikler yapılmaya çalışıldığını ve derinliği etkileme çabaları olduğunu kastediyor. oysa bölümsel değişiklikler yüzeyseldir ve daha çok psikanalitik yönelimli psikoterapi tarafından üretilir.

“Dikey” ve “yatay” bölünmeler gibi (Kohut 1971), bu da geometrinin yanıltıcı bir kullanımıdır. [§]Oxford İngilizce Sözlüğü (1970) ve Websters Yeni Uluslararası Sözlüğü'ndeki (1961) " sektör" ve "segment" anlamlarına ilişkin dikkatli bir çalışma, terimlerin geometri veya diğer alanlardaki kullanımında bu farklılaşmayı desteklememektedir.

söylem alanları. Kavramlarını anlamak için Kohut'un “sektörü” derinlik, “bölüm”ü ise yüzey katmanı olarak tanımladığını hatırlamak önemlidir .

Goldberg'in (1980) tartışmasında Kohut, kendiliknesnesi aktarımını takip eden derinlemesine çalışma sürecine odaklanır. Psikanalizde süreç daha da genişler ve yavaş yavaş arkaik kendiliknesnesinden vazgeçilmesine yol açar; bunun sonucunda kendiliğin kutupları ve bunlar arasındaki eğimdeki işlevler ve beceriler içsel olarak güçlenir. Psikanalitik yönelimli psikoterapide, Kohut tarafından aktarım yorumlarının daha az kapsamlı olduğu ve minimumda tutulduğu düşünülür ve hastanın kendiliknesnesi analistinden diğer kendilik nesnesi figürlerine geçmesini sağlamaya ve "hassasiyetini mümkün kılacak kadar hassasiyetlerini yeterince azaltmaya" çalışırlar. çevresindeki uygun insanlardan , onu hayal kırıklığına uğrattıklarında hemen geri çekilmeden elde edebileceği kendiliknesnesi desteğini kullanmak ” (s. 535). Bu dış kendiliknesnesi desteği , dinler gibi çeşitli toplumsal kurumlardan da elde edilebilir . Kendiliknesnesi aktarımı çözülmez ve hasta, eğer gerekiyorsa, dış koşullar özellikle zorlayıcı olduğunda bu aktarımın geçici olarak yeniden etkinleştirilmesi için geri dönmekte özgür hisseder.

yönelik psikoterapinin genetik dinamiği vurguladığını , psikanalizin ise nihai hedeflerinde dinamik genetiği vurguladığını söylüyor. Aynı zamanda “bu farklılaştırıcı çizgilerin her zaman keskin bir şekilde çizilemeyeceğini” de kabul ediyor (s. 535).

GEÇİCİ BİR SINIFLANDIRMA

TEDAVİ MODALİTELERİ

geleneksel psikanaliz teorisinde tasarlandığı şekliyle, kendilik psikolojisi ile ilişkilendirilen gelişimsel aşamalarla ilişkili bir tedavi yöntemleri hiyerarşisi oluşturabiliriz . Doğumdan altı veya sekiz aya kadar olan birinci aşama, doğumdan bilişsel benlik ve nesne farklılaşmasına kadar geçen süreyi temsil eder. Birincil narsisizm hakimdir. Freud'un "ilk bastırılması" (Chessick 1980) savunmanın can alıcı ilk mekanizmasıdır ve

kaygı, aşırı uyarılma veya taşma yoluyla yok olma kaygısıdır. Bu aşamaya geri dönmek zorunda kalan hastalar, çok ağır travmatik durumlar veya psikotik panikler yaşarlar. Bu vakaların tedavisi, uyarılmanın kontrol altına alınması , kontrollü katarsis ve gerekirse ilaç kullanımı ve hastaneye yatırılma anlamına gelen pasifleştirmedir. Pasifikasyonun özü, kısmi deşarj yoluyla gerilimi azaltma ve hakimiyettir (Gedo ve Goldberg 1973, s. 162).

farklılaşmasının, bu aşama başarıyla tamamlanırsa nükleer kendiliğin esas olarak geri döndürülemez bir bütünlüğe kavuşmasına izin verecek şekilde ilerlediği aşamadır . Bu aşamada büyüklenmeci kendilik ve idealleştirilmiş ebeveyn imagosu, kendiliknesnelerindeki kaçınılmaz aşamaya uygun hayal kırıklıklarıyla başa çıkmak için kullanılır. Ayrılık kaygısı karakteristik kaygıdır, sihir kullanılan gerçeklik testi türüdür ve kitlesel yansıtma ve içe yansıtma kullanılır . Kendilik psikolojisi açısından bu aşamadaki “temel” tehlike, yeni oluşan çekirdek benliğin bozulmasıdır. Böyle bir aşamaya gerileyen hastalar sınırda veya psikotik parçalanma gösterirler ve tedavi birleşmedir. Bu tür hastalar kendiliklerinin bütünlüğü için dışarıdan yardıma ihtiyaç duyarlar; güvenilir ve sürekli olarak kullanılabilen kendilik nesneleri ve ayarları sağlamalıyız. Terapistle kesintisiz bir ilişki çok önemlidir. Terapist, hastanın yaşamında bir geçiş nesnesi haline geldikçe, Balint'in (1968) temel bir hatanın onarılması dediği şey ortaya çıkar. Terapi, hasta için arkaik bir kendiliknesnesi olarak deneyimlenen gerçek bir nesneyle kesintisiz bir ilişkinin oluştuğu gerçek bir deneyimdir. Terapist bazen hastanın hayatına gerçek bir nesne gibi nazikçe müdahale etmelidir, ancak tatmin ve sakinleştirme yerine genellikle kesintisiz bir ilişki kurmak yeterlidir.

Yaşamın üç ila altı yıl arasındaki üçüncü evresi, yeni oluşmuş ancak tamamlanmamış bütünleşik benlikten süperegonun sağlam oluşumuna kadar geçen süreyi kapsar. Freud'a göre narsisizm daha çok fallusla sınırlı hale gelir ve iğdiş edilme kaygısı tipiktir. Reddetme, ilk etapta bir savunma mekanizmasıdır çünkü bastırma bariyeri henüz oluşturulmaktadır, ancak benlik ve nesne çoğu zaman bir bütün ve farklı ya da ayrı ve gerçekçi olarak algılanır. Kohut'a göre narsisistik kişilik bozuklukları yaşamın bu evresinde gelişimsel olarak sabittir. Benliğin büyük bir parçalanması artık gerçekleşmiyor, ancak arkaik büyükbabamlık

Öz kendilik ve idealleştirilmiş ebeveyn imagoları çekirdek kendiliğe henüz gerektiği gibi entegre edilmemiştir, bu nedenle narsist yaralanma üzerine bunlara geri çekilme eğilimi vardır ve bu da bozukluğun klinik özelliklerini oluşturur. Bu durumda onların tedavisi optimal hayal kırıklığı, "gerçeklikle yüzleşme" (Gedo ve Goldberg 1973, s. 164) veya belki de Kohut'un istikrarlı narsisistik kendiliknesnesi aktarımlarının oluşmasına izin verildiği, kabul edildiği ve sonunda yorumlandığı türden bir psikanalizdir . Hasta, içselleştirmeleri dönüştürerek yavaş yavaş narsisistik yetki duygusundan vazgeçebilir. Büyüklenmeci benlik ve idealize edilmiş ebeveyn imagosu, kişiliğe uygun şekilde entegre edilmiştir.

Çocukluğun son aşaması olan altı ila sekiz yaş ile ergenlik arası, süperego oluştuktan sonra egonun pekiştiği ve bastırma bariyerinin sağlam bir şekilde oluştuğu aşamadır. Gerçeklik ilkesi öne çıkıyor. Artık sağlam bir benlik duygusuna sahip olan kişi, ego ideali tarafından yönlendirilir ve hırslar tarafından itilir. Ahlaki veya suçluluk kaygısı tipiktir, karakteristik temel savunma mekanizması olarak bastırma meydana gelir ve Freud'un çocukluk çağı nevrozlarının oluşma çağına sahibiz . Bu aşamaya gerilemeyle temsil edilen bozuklukların tedavisi klasik psikanalitik yöntemdir. Egonun güçlendiği, süperegonun şiddetinin azaldığı ve az miktarda engellenmiş iç enerjinin boşaltıldığı aktarım nevrozunun yorumunu kullanan yapısal teoriye dayanmaktadır. Yüceltme kapasiteleri geliştirilir ve yetişkinlerin işleyişinde gelecekteki başarı için hayati önem taşır .

Hayal kırıklığı terapisi ile geleneksel psikanaliz tedavisi arasındaki ayrımı göstermek için, daha önceki bir geleneksel psikanalizde çöken bir hasta şunları söyledi: "Önceki tedavimde, yetişkinin içindeki çocuk dağınık bir şekilde dışarı çıkmaya teşvik edilmişti, ancak sizinle yaptığım tedavide, Çocuğun içindeki yetişkin dışarı çıkmaya kararlıdır .”

Gedo ve Goldberg (s. 107), ergenliğin tamamlanmasından yetişkinliğe kadar yaşamın beşinci evresini ekler ; buna "tamamen farklılaşmış psişik aygıtların çağı " adı verilir. Sinyal kaygısı bu dönemde tipiktir ve narsisizm bilgeliğe, empatiye, mizaha ve yaratıcılığa dönüşmüştür. Bu süre zarfındaki zorlukların dikkatli bir iç gözlem ve hatta öz analizle çözüleceğini umarız. Bunun olağanüstü ayrıntılı bir örneği Calder (1980) tarafından sunulmaktadır.

Bazı Eleştirel Yorumlar

Narsisizm teorilerinin hiçbiri bütünüyle tatmin edici değildir ve çeşitli bakış açılarının yukarıdaki tasviri ve bütünleştirilmesini eleştirmek kolaydır; değeri yalnızca klinik çalışma için temel bir kuraldır. Bu kitabın ilk iki bölümü zaten Freud, Fairbairn, Klein ve Balint'e bazı itirazları içeriyor. Kemberg, Piaget'nin bu tür kapasitelerden yoksun olduğunu iddia ettiği bir dönemde, çocukluk benliğinin bölünme ve kendilik ve nesne temsillerinin oluşumu konusunda oldukça fazla kapasiteye sahip olduğunu varsayar. Terapide görünüşte bölünmüş kendilik ve nesne temsillerine bağlı olarak ortaya çıkan muazzam öfkenin aslında bir tür psişik iç içe geçme olduğuna inanıyorum. Kimlik, kendisinin türevlerini sunduğunda, egonun ürettiği imgeler veya temsiller aracılığıyla kendini sunar. Şeytanlar, etkileyici makineler veya şeytani psikoterapist gibi kötü niyetli yansıtmalı temsiller, aktarımdaki duygulanımın sunumunda ego tarafından kullanılır, ancak bu tür spesifik kendilik ve nesne temsillerinin zihinde zaten mevcut olduğunu varsaymak yetişkinomorfiktir. bebeğin ruhu.

Bu konu, Kohut'un teorilerinden dürtü psikolojisi ile kendilik psikolojisi arasındaki temel karşıtlığı tartışmadan yalnızca geçiştirerek bahseden Meissner'in (1978b)ki gibi paranoid sürece ilişkin ayrıntılı neo-Kleinian yorumlarının temelini oluşturur . Meissner'in görüşlerini Kohut'un (1971, Bölüm 1 ve s. 255-256) paranoid sanrılara oldukça farklı yaklaşımıyla karşılaştırın. Kohut'a göre (s. 10), "onların kuruluşu büyüklenmeci benliğin ve idealleştirilmiş ebeveyn imagosunun parçalanmasını takip eder." Psikozlarda, bu "yapıların" yıkılmasını, bunların bağlantısız parçalarının sanrılar halinde ikincil olarak yeniden düzenlenmesi izler ve bunlar daha sonra ruhun geri kalan "bütünleştirici işlevleri" tarafından rasyonelleştirilir.

"benlik" kavramımızın, (Hume'a göre) alışkanlıkla bir varlık içinde yersiz bir soyutlama olarak bir araya getirdiğimiz bir algılar veya temsiller demeti olduğu konusunda ısrar edeceklerdir . Kohut felsefe alanına girdi ve benlik psikolojisinin deneyimden uzak ve bütünsel kavramlarının çoğunda daha yüksek bir soyutlama düzeyine geçti; bu, dindar ve felsefi düşünceye sahip kişilere daha çok, belki de klinisyene daha az hitap edecek. Örneğin, Jaspers daha 1913'te Genel Psikopatoloji (1972) adlı eserinin bir bölümünü bizim durumumuzu tartışmaya ayırmıştır.

Psikiyatrik ve varoluşçu bakış açısını bir arada kullanarak benliğin farkındalığı.

Kohut'un tükenmiş benliğe (1977, s. 243) dayalı orta yaş boş depresyonu - aynasız hırsların ve ideallerden yoksunluğun dünyası - vurgusu psikanalizde (Jung 1933) ve felsefede uzun bir geleneğe sahiptir. Örneğin Wollheim (1984), ağırlıklı olarak Kohut'tan ziyade Freud ve Melanie Klein'dan alıntı yaparak varoluşçu felsefesinde, projeler içeren bir süreç olarak bütünsel benlik kavramının, kişinin "hayatı değerli bulmasında" merkezi bir rol oynadığını savunur. sıra " önemli olduğunu düşündüğü arzularının veya planlarının tatmini için ona vaat ettiği fırsatlar meselesidir " (s. 246). Kohut gibi o da bunu , yaşamdaki zevk ve acı dengesiyle ilgili olan "yaşamaya değer bir hayat bulmak"tan (P-244) ayırır .

Kohut'a göre narsisizm dönüşümü başarılı bir şekilde geçirilmişse, orta yaşta belli bir iç huzur ortaya çıkar. Aynı sonuç Hegel tarafından da iddia edilmektedir (Taylor 1975), ancak bu dönüşümde benliğin ortaya çıkışının evrensel Geist'in bir yayılımını temsil ettiğinin kişinin farkına varmasına dayanmaktadır . Bu noktada kişinin bütünlük özlemi artık "hayal kırıklığına mahkum" olmayacak, Hegel'in "mutsuz bilinç" olarak adlandırdığı acıyı çeken kişi, yaşamın geçiciliğini kabul edebilecek ve diğer benlikleriyle empati kurabilecektir. Hatta Butler (1984) şunu iddia etmektedir: “Hegel'in diyalektik yöntemi, empatik anlama yönteminin bir versiyonudur” (s. 19).

Kohut, psikanalizi on dokuzuncu yüzyıl ampirik doğa bilimlerinden uzaklaştırdı ve kendisinin de (1978, s. 751) kabul ettiği gibi, Freud'un sürekli olarak kendi içinde dizginlemeye çalıştığı hümanist felsefi düşünce alanına daha derinlemesine taşıdı. Her psikoterapist, empatiye veya dolaylı iç gözleme olan güveniyle temsil edilen bu yönde ne kadar ileri gideceğine karar vermek zorundadır.

Kohut, özellikle psikoterapide, Oedipal öncesi bozukluklara yönelik klinik açıdan Klein'cılardan daha yararlı bir yaklaşım sunmaktadır. Benlik, nesne, süperego, penis, meme vb. gibi her türlü oluşturulmuş bilişsel temsili kavramı bebeğe atfetmek gibi geriye dönük yetişkinomorfik hatalardan dikkatle kaçınır . Bu hala tartışmalıdır , ancak klinisyenlerin her gün yaklaşımları hakkında seçimler yapması gerekir ve bu seçimlerin psikoterapiyi nasıl uyguladıkları üzerinde derin bir etkisi olacaktır. Rotenberg (1983) kendilik psikolojisine dayalı kişilik bozukluklarının tedavisine ilişkin genel bir bakış sunar.

ego psikolojisine dayanan; kişinin yönelim seçimine bağlı olarak klinik teknikteki farklılıkları vurguluyor.

Hastalarla ilgili acil zorunluluklar nedeniyle yaklaşımımızla ilgili önemli kararlar almaya zorlanıyoruz ve tartışmalı teorilerden birini veya diğerini kullanabiliriz. Terapist bu seçimleri, mevcut tüm seçeneklerin sağlam bir anlayışına dayanarak bilinçli olarak yapmalı ve müdahaleleri doğrulamak için devam eden bir çaba içinde sonraki klinik materyali dikkatle izlemelidir. Deneyimli meslektaşlara danışmak her zaman arzu edilir.

Klinik Uygulamaya Yönelik Çıkarımlar

Yoğun psikoterapi uygulamasına ilişkin bazı çıkarımlar, yaptığım didaktik ve geçici ayrımlarla temsil edilmektedir. Bazı kişiler resmi psikanalizi pasifleştirme ve birleşme için kullanır ve bunun tersine, koşullar uygunsa daha az sıklıkta yapılan bir psikoterapide de bazen aktarım nevrozunun yorumlanması ortaya çıkabilir . Bu , bazı geleneksel psikanalistlerin farklılaşma teorisine karşı olan psikanaliz ve psikanalitik psikoterapinin süreklilik teorisini ima eder . Dahası , geleneksel psikanalizin bastırılmış çocukluk çağı çatışmalarına dayanan nevrozların yanı sıra gelişimsel kusurlar veya yapısal bozukluklar için de uygun olup olmadığı sorunu ortaya çıkıyor ; Anna Freud (1971) bu tür bir uygunluk konusunda şüpheliydi. Kendilik psikologları , psikanalizi eksiklik bozukluklarına uygulanabilir hale getiren bir teknik geliştirdiklerini iddia ediyorlar .

Burada benliğin onarımı denebilecek, yani onu bir zamanlar olduğu en iyi duruma döndürmeyi temsil eden şeyden bahsetmiyorum. Bu tür bir terapi, aktarıma, yeniden düzenlemeye veya yeni organize olmuş bir benliğin oluşumuna odaklanmayan, üç aylık, kısa süreli bir psikoterapi olabilir. Aslında bazı analistler tartışmalı bir şekilde psikoterapinin tek meşru biçiminin onarım için kısa psikoterapi ve resmi psikanaliz olduğunu iddia ediyorlar. Bu çözülmemiş anlaşmazlığın tarihsel bir incelemesi için bkz. Sachs (1979).

Terapistin becerisi, yoğun psikoterapinin hasta için sonu gelmez destekleyici bir kendiliknesnesi ilişkisinden daha fazlası olup olamayacağını belirlemede önemli bir faktördür. Farklılaşma teorisini öne sürmenin bir tehlikesi var; sıklıkla psikanalitik psikoterapiyi aşağılayıcı bir şekilde sunulur ve psikoterapistlerin

her türlü uygulamanın caiz olduğuna inanıyorum. Hastanın istediği ve başarma kapasitesine sahip olduğu şey ile terapistin gerçekleştirebildiği şey, hastanın tam kapsamlı bir psikanaliz mi yoksa psikoterapi mi alacağını belirler. Kohut'un belirttiği gibi, terapistin empatik kapasitesi ile kendiliğin bütünlük derecesinin birleşimi (böylece en küçük empatik başarısızlıklar bile her seferinde tedavinin tamamen kesintiye uğramasına neden olmaz) hastanın bu yeteneğe sahip olup olmadığını belirler. “sektörel” veya “bölümsel” bir muameleden söz edilebilir.

Kendilik psikolojisi bakış açımızı hastanın içine kaydırır; kendimize hastanın ne deneyimlediğini sorarız. Hastanın terapistte uyandırdığı duyguları inceliyoruz.' Kendimize, hastanın bizden ne ya da kim olmamızı istediğini ya da hasta tarafından bir kendiliknesnesi olarak nasıl kullanıldığımızı sorarız . Yoğun psikoterapide sürekli olarak ulaşılabilir olmaya dikkat ederiz, bu da hastanın kendi kendini onarmak için bizden faydalanmasına olanak tanır. Daha sonra bu kendiliknesnesi aktarımlarını yorumlamaya ve üzerinde çalışmaya devam edip etmememiz, psikanalizi yoğun psikoterapiden ayırır. Psikoterapide , Kohut'un açıkladığı gibi, bu kendiliknesnesi aktarımlarının yorumlanmasına odaklanmak yerine, hastayı bunları arkadaşlarına, ailesine ve çeşitli sosyal organizasyonlara kaydırmaya teşvik ederiz, böylece hastaya çok ihtiyaç duyduğu empatik matrisi sağlarız. terapistin yeri.

Kendilik psikolojisinin yanlış anlaşılmasındaki yaygın bir hata, terapistin büyük empatik hatalar yapmaması durumunda hastaların tatmin olacağı ve mutlu olacağı inancıdır. Bu , bazı hastaların birleşme ve özerklik kaybı korkusu nedeniyle bir kendiliknesnesi aktarımı oluşturmaktan korktukları ve gizlice bir birleşme aktarımı oluşturmalarına izin verseler bile terapisti sürekli olarak değersizleştirmek zorunda oldukları gerçeğini göz ardı eder . Bu nedenle, terapisti ve terapiyi sürekli olarak değersizleştiren, ancak düzenli olarak gelen ve dış koşullarda olumlu değişiklikler gösteren mutsuz, şikayetçi hasta, mutlaka terapistin özgüveninde bir azalmaya yol açmamalı veya terapötik umutsuzluğa yol açmamalıdır. Terapistler yine kendilerine bunların ne şekilde kullanıldığını ve hastanın terapiyi kullanmasının kendilik bütünlüğünde iyileşme ve bunun sonucunda ego işleyişinde iyileşme kanıtı gösterip göstermediğini sormalıdır.

Terapist ne tür bir kendilik nesnesi aktarımının oluştuğunu fark ederse ve bunu kabul edebilirse, bu, hastanın kontrol ve düzenleme yapmasına , uyarılmanın yönlendirilmesine ve gerçekçi hedefler belirlenmesine yardımcı olacaktır.

idealleştirici aktarım yoluyla, bunların hepsi yeniden onarılmış bir narsisistik denge üretir. Terapist, hasta bunu bildirmese bile yeniden sağlanan bu dengeyi fark edecektir ve bu, aktarımların yorumlanmasına gerek kalmadan hastanın psikoterapide işlevsel iyileşme göstermesini sağlayacaktır.

ERGENLERDE PSİKOTERAPİ

Bunun tersi de -eğer terapist hastanın ihtiyaçlarını tanıyamazsa ya da hastayı kişisel kendiliknesnesi ihtiyaçları için kullanmaya çalışırsa terapi sona erecektir- da doğrudur. Ergen Dora örneğinde (Freud 1905a), Freud, Dora'nın (Wolf 1980) Bay K. tarafından öpüldüğü sırada duyduğu tiksinti hissini histerik ve cinsel heyecandan kaynaklanan bir durum olarak yorumladığında, Dora'nın (Wolf 1980) tüm öznel deneyimini fena halde gözden kaçırdı. . Freud burada genç bir kızın deneyimi hakkında düşünmüyor ya da dolaylı bir iç gözlem yapmıyordu. Dora o sırada 14 yaşındaydı. 40 yaşındaki Bay K., onu bir öpücükle şaşırttı. Ergen hastalarla deneyimli psikiyatristler onun tiksintisinin yaşına uygun olduğu konusunda güçlü bir argüman ileri sürebilirler ; Wolf'un muhtemelen bu ergen kıza yönelik empatik anlayışını kaybetmesine neden olduğuna inandığı şey, Freud'un cinsel teorisine olan yoğun bağlılığından kaynaklanan karşıaktarımdır. Ya da belki Freud'un kadınlara karşı tutumuyla ilgili daha derin nedenler vardı.

Kendilik psikolojisi (Kohut 1971, s. 119n), ergenlik çağındaki cinsel aktivitenin, öz saygıyı artırarak öncelikle narsisistik amaçlara hizmet ettiğini ve yalnızca ergenlik dürtülerinin patlamasından ibaret olmadığını öğretir. Özellikle kendilik patolojisi mevcut olduğunda, bu genellikle dayanılmaz kendilik tükenmesi ve ölülük duygularından bir kaçışı temsil eder. Kohut'un (1978) analisti August Aichhorn (1955), bir terapist olarak sıra dışı sezgisel becerileri ve karizmatik kişiliği aracılığıyla, suçlu ergen hastalarında (Kohut 1971, s. 161-164) idealleştirici bir aktarımın oluşmasını kolaylaştırdı.

Kendilik psikolojisinin ergenlerle çalışan psikoterapistlere sunabileceği birçok fikir vardır. Onların cinsellikle meşgul olmaları ve ergenlik dönemindeki tipik ruh hali dalgalanmaları, en azından bizim kültürümüzde, hayatın bu aşamasında açıkça kaçınılmaz olan, bozulan narsisistik dengenin değişimleri açısından daha iyi anlaşılır. Ergenlik, benliğin ortaya çıkan yaşam eğrisinin önemli bir dönüşümsel yönünü temsil eder; ergenliğin uyumsuzluğuyla başlar

Ödipal çatışmaların özetlenmesi ve ergenlik sonrası idealize edilmiş etik ve değerlerle özgün bir benlik haline gelmek için potansiyel bir özgürlük dönemi sunar. Bu nedenle Kohut (1971) bunu nükleer psikolojik yapıların oluşturulmasında “belirleyici bir son adım” (s. 43) olarak adlandırır .

Klinisyen, bireyin çılgınca arayışını, oldukça tehlikeli olabilecek sakinleştirici ve kendini pekiştirici faaliyetler için kırılgan bir benlik duygusuyla, geç ergenin felsefi veya "otantik" bir benlik bulma arayışıyla karıştırmaktan kaçınmalıdır. Zaten Kohut'un kullandığı anlamda uyumlu ve nispeten sağlam bir benlik gerektiren bir arayış (Chessick 1985a'da tartışılmıştır). Ergenlikte bir "kimliğin" çökelmesi, hastanın kendiliğinin nihai olarak sağlamlaşmasına ve bütünleşmesine olanak tanır ; bu, Wolf, Gedo ve Terman (1972) gibi kendilik psikologları tarafından henüz yeni keşfedilmeye başlanan ergenliğin önemli bir görevidir . ).

“ZOR” VEYA “DİRENÇLİ” HASTALAR

Basch (Stepansky ve Goldberg 1984), Kohut'un (1971) Kendiliğin Analizi adlı kitabı ilk yayınlandığında, psikanalizin eski devlet adamlarının kararının “zekice olduğunu ancak psikanaliz olmadığını” söyler (s. 25). Basch'a göre, Kohut'un çalışması pek çok şekilde kullanıldı, ancak başarısının "resmi" olarak tanınması söz konusu değildi . Bunun yerine, “düzen” Kohut'u analitik olmadığı için suçlamayı bıraktı ve şimdi onun yeni bir şey sunmadığını iddia etti.

Kohut'un çalışması bizi, daha önce destekleyici tedavi için gönderilecek olan hastalarla, bunun yerine daha psikanalitik yönelimli açığa çıkarma yöntemleri kullanarak ilgilenmeye teşvik ediyor. (Bazı Kleincılar ve Kuzey Amerikalı psikanalistler uzun yıllardır bunu savunmaktadırlar.) Yoğun, kararsız ve kesintiye karşı son derece savunmasız olan arkaik kendiliknesnesi aktarımlarına sahip hastalar artık daha iyi tolere edilebilir ve anlaşılabilir; bazı vakalarda daha gösterişli psikopatolojinin ortadan kalkması ve önceden borderline ve hatta psikotik olarak etiketlenen bazı hastaların analiz edilebilir hale gelmesine olanak sağlanması.

, bu yönelimden "içselliğe" dayalı olduğu anlaşılan olumsuz terapötik tepkiler olarak adlandırılan tepkilere yönelik tipik kendilik psikolojisi yaklaşımını göstermektedir.

Hastanın kendiliknesnesi aktarım ihtiyaçlarının sürekli olarak yanlış anlaşıldığı ve dolayısıyla reddedildiği öznellik dışı durumlar” (s. 48) . Yoğun psikoterapi veya psikanalizdeki “dirençler” bile Kohut (1984) ve Wolf (Stepansky ve Goldberg 1984) tarafından tartışıldığı gibi kendilik psikologları tarafından farklı şekilde anlaşılmaktadır. Kendilik psikologları dirençleri, hastanın “aşağılanma , reddedilme ya da başka bir tür aşağılanma” korkusunun tezahürleri olarak yorumluyorlar ve bu korku onları, kendini açığa vurmaya karşı “hassas bir ihtiyatlı” kılıyor (Wolf, Ste pansky ve Goldberg 1984'te, s. 152). ). Bu uyarı dürtülere karşı savunmayı değil , "kendiliği parçalayabilecek kendiliknesnesi başarısızlıklarına karşı" savunmayı temsil eder. Wolf bunları "zorunlu kişisel koruma önlemleri " olarak adlandırıyor. Aslında Wolf, "bir veya ikiden fazla analist tarafından" (s. 153) analiz denemeleri yapılıncaya kadar bir hastanın sınırda olarak etiketlenmemesi gerektiğini düşünüyor çünkü bu hastaların tedavisindeki aksaklıkların sıklıkla sona erdirilebileceğine inanıyor "yorumlama ve açıklama yoluyla " (s. 155), sonunda istikrarlı bir kendiliknesnesi ilişkisinin oluşmasına izin verir; yine analistin becerisi ve empatik uyumu çok önemlidir. Kendiliğin maruz kaldığı en az iki potansiyel travma vardır: "ihtiyaç duyulan kendiliknesnesi tepkisinin kaybı" ve "kendiliknesnesinin sınırlarını aşarak kendi çekirdeğine girmesi." Wolf, “benlik yapısı ne kadar kırılgan olursa , benlik o kadar savunmasız olur ve benliğin potansiyel tehlikeye karşı savunma manevraları da o kadar çarpık olur” diye açıklıyor (s. 152). Kendilik psikolojisi açısından bakıldığında, terapist tedavide kendiliknesnesi olarak hastası tarafından kendisine atanan işlev hakkında ne kadar çok şey öğrenirse , terapist psikoterapiyi uygulamada o kadar iyi olacaktır.

KARŞI AKTARIM

Wolf'un (1979) özetlediği gibi, kendilik psikolojisinin aktarım ve karşı aktarım hakkında da söyleyecek çok şeyi vardır. Gunther (1976), karşı aktarımın kökeni ve anlamına ilişkin, kendilik psikolojisine dayalı yeni bir görüş sunar: “Karşı aktarım olgusu, analistin kendi narsisistik dengesindeki bozuklukları onarmak için tasarlanmış uzlaşma oluşumları olarak hizmet eder” (s. 206). Bu , analistlerin hastalarla narsisistik, cinsel veya saldırgan isteklerini yerine getirdiğine dair sunulan çeşitli raporları daha az ahlaki veya aşağılayıcı bir biçimde açıklıyor ; sahaya yönelik periyodik şiddetli ihbarlar

önceden geleneksel olan ve şimdi dönek analistlerin psikanalizi ve onların Gunther'in “kurtuluş ideolojisi” olarak adlandırdığı şeyi önermeleri; ve gelecek vaat eden bir analistin ya da deneyimli bir psikoterapötik klinisyenin ara sıra trajik, ani depresif dağılması ya da intiharına ilişkin haberler. Gunther'in makalesi alışılmadık derecede geniş bir kaynakça sağlıyor. Karşı aktarımın ahlaki bir başarısızlıktan değil, hastanın narsist ihtiyaçlarının travmatik bir şekilde istila ettiği "analistin tehlike altındaki konumu"nun bir sonucu olarak ortaya çıktığını savunuyor. Analistin empatik işlevine herhangi bir müdahale, narsisistik dengeyi yeniden sağlama çabası içinde karşıaktarım fenomeni üreten, narsisistik doyumun daha önceki biçimlerine ve buna eşlik eden saldırganlığa gerilemeye yol açabilir.

Gunther'e göre karşıaktarım davranışı zaten analistin mesleki beklentilerindeki narsist bir yaranın sonucudur . Özellikle Oedipal öncesi vakalarda, hastanın kendiliknesnesi analistinin mükemmelliğine yönelik devam eden, amansız arkaik taleplerinden dolayı, analistin birleşik yetişkin kendiliğinin temel istikrarı ve özsaygı düzenlemesine yönelik tehlikeler vardır. Karşıaktarım, gerileyici yeniden uyarılma ve arkaik talepler içeren bir ilişkide analistin kendi mesleki beklentilerindeki kaçınılmaz narsist aşağılama veya hayal kırıklığının sonucu olarak ortaya çıkar. Gunther şu sonuca varıyor:

Analistin kendi narsisistik bütünlüğündeki dengesizlik. . .artık önemli bir karşıaktarım uyarımı kaynağı olarak kabul edilebilir. Bu nedenle, klinisyenin belirgin semptomatik davranışı, mutlaka optimal analitik odağının bozulmasının birincil nedenini oluşturmaktan ziyade , narsisistik gerilemeyle ilişkili bir uzlaşma oluşumu oluşturabilir ve savunma işlevine hizmet edebilir (s. 222).

Böylece kendilik psikolojisi, terapist için uzun vadeli psikoterapi veya psikanaliz uygulamasının tehlikelerinin daha iyi anlaşılmasını sağlar.

Kişisel Psikolojik Açıdan “Psikoterapi Yapmak”

Basch (1980) psikoterapinin optimal ortamını kendilik psikolojisi açısından sunar; ile karşılaştırıldığında hastalarla ilgili olarak belirlenen tutucu ve rahatlatıcı ton

Yayınlanan diğer vaka raporları, [**]kendilik psikolojisi tarafından desteklenen psikoterapi veya psikanalizin gerçekten de ortamda belirli bir iyi huylu değişime uğradığını üstü kapalı bir şekilde savunur.

Basch'in "nasıl yapılır" kitabı bize altı kapsamlı klinik örnek sunuyor, bazı alternatif yanıtlar veriyor ve her birinin değerini veya dezavantajlarını açıklıyor. Kitap, " hastanın cinsel çatışmalarının araştırılmasından kaçınmak için" kendilik psikolojisi kavramlarını kullandığı için eleştirildi (Waldron 1983, s. 626). Waldron, Basch'ın klinik materyalle ilgili açıklamasının, "kendilik sorunlarına ve Oedipal dönem öncesi sorunlara yönelen önyargılı kavramların dayatılmasından zarar gördüğünü" (s. 627) ve hastanın güçlü, çözülmemiş Oedipal durum tarafından kesintiye uğrayan tam genital nesne sevgisine ulaşmasının zarar gördüğünü öne sürer. konular ihmal ediliyor.

psikanalistlerin, kendilik psikologlarının, psikoterapistleri ve analistleri, çözülmemiş Oedipus komplekslerinden kaynaklanan şehvet ve saldırganlıkla yüzleşmekten kaçınmak için hastalarla gizli anlaşmaya yönlendiriyor olabileceği yönündeki devam eden eleştirilerini bir kez daha göstermektedir . Basch, sunduğu vakaların öncelikle kendiliğin pre-ödipal bozuklukları olduğunu ve bunların ödipal zorluklarının ikincil olduğunu ima eder. Kendilik psikologları, kliniklerde psikoterapide görülen hastaların çoğunun bu tür hastalar olduğuna ve klasik psikanalizdeki psikonevrozun temelinde Oedipus kompleksi bulunan geleneksel vakalardan farklı olduğuna inanırlar. Ancak Kohut son çalışmasında (1984) kendilik patolojisini geleneksel Oedipus kompleksinin bile altına yerleştirir .

Okuyucu, Basch'in bildirdiği vaka geçmişlerini inceleyerek, Basch'in hastalarını kendilik bozukluklarını temsil ediyormuş gibi tedavi etmekte haklı olup olmadığı ya da hastaların patolojilerinin çözülmemiş bir Oedipus kompleksinden gerilemeyi temsil edip etmediğine karar vermelidir. Düşüncemizi dayandıracağımız tam ölçekli bir psikanaliz verilerine sahip olmadığımız için, bu karara varmak zor . Onun sunduğu spesifik vakaların ortalama bir stajyerin karşılaştığı tipik vakalar olduğu konusunda Basch'a katılıyorum. Basch'in vakalarına, çözülmemiş bir Oedipus kompleksine dayanan nevrozlar olarak pek yaklaşılmıyor.

Örneğin Waldron (1983) tarafından eleştirilen Bayan Banks'in kendisini sekiz ay içinde özel muayenehaneye başlayacak bir terapiste sunan vakasını ele alalım. Önceki terapisti, "çözülememiş Oedipus kompleksi" üzerinde üç yıl boyunca onunla çalıştı;

Psikoterapi eğitimini tamamladı ve özel muayenehaneye başladı . Hasta onunla devam etmeyi göze alamaz ve kendini son derece yaralı ve düşmanca bir durumda sunar; terapist bunu mükemmel bir beceriyle halleder. Bu vaka, böyle bir hastanın , yaşadıkları hakkında doğru bir anlayışa sahip olmadığı takdirde ne kadar kolay sınırda olarak etiketlenebileceğini göstermektedir . Basch, dürtü kontrolü zayıf olan hastalara "sınırda" denildiğini açıklıyor:

Çoğunlukla bu, terapistin, oyunu kurallarına göre oynamayan ve terapiyi etkili kılmak için bundan sonra ne yapması gerektiği konusunda terapisti çaresiz bırakan bir hastaya kızdığını ve bundan tatmin olmadığını gösteren aşağılayıcı bir ifadedir. Eğer bir hasta "sınırda" ise bunun anlamı, onun aslında psikotik bir birey olduğu, hayatın taleplerine marjinal olarak uyum sağlamayı başardığı, ancak kırılgan savunmaları gerildiğinde her zaman dağılma tehlikesiyle karşı karşıya olduğu anlamına gelir (s. 60).

Basch, Bayan Banks'in sınırda bir vaka olmadığını, narsisistik kişilik bozukluğunu, gelişimsel bir duraklamayı temsil ettiğini düşünüyor. Terapideki öfke nöbetlerinin, bir çocuğun "dünyadan sorunsuz bir şekilde geçeceğine ve eğer böyle bir geçiş yakında değilse suçlanacak birisinin olduğuna ve o zaman birisinin bu durumu ayarlamaya zorlanacağına" dair gerçekçi olmayan beklentisine dayandığını açıklıyor. yine önemli” (s. 61).

, belirli bir seansta belirli bir hastayla çalışırken, kendisini sevebilmesi için çalışması gerektiğini" söylüyor . . . . Kendinden memnun olmamak, bir şeylerin ters gittiğinin açık bir işaretidir” (s. 75).

Bayan Banks vakası ortaya çıktıkça, terapistin sunduğu ortam ve kabul, terapide esasen yorumlanmayan veya çözülmeyen hayati bir kendiliknesnesi aktarımının oluşmasına yol açar. İşten ayrılma düşünülürken Bayan Banks, babası gibi doktor olmaya ve kendini bu hedefe adamaya karar verdi; bir yıl sonra terapisti arayıp tıp fakültesine kabul edildiğini ve o noktada hayatından memnun olduğunu söyledi.

Kendilik psikolojisinin hastaların ödipal çabalarından kaçınıp kaçınmayacağı konusundaki tartışma, Basch'in raporunda kendini gösteriyor:

Hasta kısa bir süreliğine aktarımı cinselleştirdiğinde ve düşüncelerinden korktuğunda, terapist ona

Yanlışlıkla cinsel dürtüleri, işi aracılığıyla kendisine şimdiye kadar kapalı olan doyumları elde etme şansı veren erkeğe duyduğu sevgi ve şefkate atfetmesi. Duygularının, güçlü, veren ebeveyne hayranlık duyan ve onunla birleşmek isteyen çocuğa uygun olduğunu ve cinsel açıdan heyecanlı bir kadına ait olmadığını anlamasına yardımcı oldu, (s. 86)

Basch, doktor olma kararının çözülmemiş bir aktarımı - hem doktor-babasıyla hem de doktor-terapistle özdeşleşmeyi - ya da " nevrotik bir çatışmayı psikolojik içgörü yerine eylem yoluyla çözme girişimini" temsil etmediği konusunda ısrar ediyor. Çünkü planlarına düşünceli bir şekilde devam etti, "heyecanlanmadı" ve süreçten gerçek bir tatmin elde etti.

Ne olduğunu ve Basch'in terapinin sonlandırılmasına yol açan "yanlış bir yorum" sunup sunmadığını anlamaya çalışmak, bildirilen psikanaliz verilerinin farklı yorumlanmasının zorluğuyla dolu tartışmalı bir konudur. Böyle bir tartışmanın çözülebileceğini düşünmüyorum ve bu Basch'in vurgusunu bulanıklaştırma eğiliminde: Eğer hastanın kendilik bozukluğundan ya da narsisistik bir bozukluktan muzdarip olduğu yargısına varılırsa, terapötik çalışma tehdit altındaki parçalanmalara, kesintilere, ve kendiliknesnesindeki hayal kırıklığı üzerine ortaya çıkan öfke nöbetleri, hastayı herhangi bir başarılı kişilerarası deneyime sahip olmaktan ya da duygusal, empatik bir kendiliknesnesi matrisi oluşturabilmekten alıkoyan fenomenler.

Bu yaklaşımda cinselleştirmenin görünümü bastırılır ve çocuksu şehvet veya saldırganlığın temsili olarak yorumlanmaz; odak noktası hastanın kendiliknesnelerini yansıtma veya idealleştirme ihtiyacıdır. Terapist yanlış yargıda bulunmuşsa ya da narsisistik fenomen ağırlıklı olarak çözülmemiş bir Oedipus kompleksinin savunma amaçlı gerilemeleriyse, kendilik psikolojisi yaklaşımına göre terapi, çocuksu saldırganlık ve cinsel sorunların (her ikisi de) ortaya çıkmasını önlemek için hasta ile terapist arasında bir gizli anlaşmayı temsil edecektir. eşcinsel ve heteroseksüel). Klinik yargı söz konusudur.

Benzer bir ikilem Basch'in depresyonlu bir hastayla ilgili raporunda da ortaya çıkıyor. Basch hastaya kısmen şunu "açıklıyor":

Depresyonun ayırt edici özelliği, yaşamın anlamsız olduğu duygusu ya da tutumudur ; bu, benlik algısının artık hırslar ve idealler için birleştirici bir odak noktası olmadığının bir göstergesidir. . . sayısız semptom

benlik için yön duygusunu yeniden yakalamak için yardım isteme girişimidir . (s. 136)

, genellikle depresyonun arkasında yattığı öne sürülen çocuksu şehvet, saldırganlık ve oral kararsızlık sorunlarından kaçınmak için hastayla gizli bir anlaşma olarak görülebilir . Ancak Kohut, Trajik Adam'ın çekirdek hedeflerine ulaşamamış, tükenmiş boş benliğe dayanan depresyonunu, Freud'un (1917) tanımladığı Suçlu Adam sorunlarından ayırır. Açıkça Basch, bahsettiği hastanın Kohut'un "Açıklamasını" açıklayan "Trajik Adam" kategorisine ait olduğuna inanıyor.

Basch'ın kitabının değerlendirilmesi, sunulan vakaların altında yatan önermenin kabulüne dayanmaktadır: bunlar öncelikle kendilik bozukluklarını temsil eder, çözülmemiş bir Oedipus kompleksinden gelen gerilemeleri değil. Bunlar geleneksel psikanalitik tedavi raporları olarak değil, psikoterapideki vakalar olarak sunulmaktadır . Basch, psikoterapide terapistin, hastanın beklentileri ve hayal kırıklıkları açısından neler olduğunu hastaya tekrar tekrar açıklama etkinliğini göstermektedir. Terapistin bu artan etkinliği aynı zamanda kendilik psikolojisinin sunduğu tedavi kavramının da bir sonucudur ve yöntemi yine telkin, eğitim ve iknayı temsil etme suçlamasına maruz bırakır.

Kemberg'inki gibi daha ılımlı bir geleneksel yaklaşıma daha iyi yanıt verip vermeyeceği sorgulanabilir . Hastalar öfke ve hayal kırıklığından patlayacak mıydı ve bu durum onlara tüm kötü kendilik ve nesne temsillerinin terapiste yansıtılmasının tezahürleri olarak mı yorumlanacaktı? Hangi yaklaşımın ve hangi gerekçelerle doğru olacağını düşünmek okuyucuya bırakılmıştır.

Bazı Geçici Klinik

Uygulamalar

Kendilik psikolojisinin uygulanması tutarlı bir şekilde çalışıyor gibi görünüyor ve daha önce belirsiz veya şaşırtıcı olan belirli klinik ve grup olaylarını anlamamıza yardımcı oluyor. Bu bölümde ve bir sonraki bölümde kendilik psikolojisi kavramlarını kendi klinik vaka materyalimin bazılarına uygulamak için bazı girişimlerde bulunacağım. Terapist-okuyucuları kendilik psikolojisini terapötik çalışma araçlarının ve kavramsal sistemlerinin bir parçası haline getirmeye ve bunu bireysel ve grup fenomenlerine yönelik kendi özel ilgi alanlarına uygulamaya çalışmaya teşvik etmeyi umuyorum . Bu , Kohut'un (1984) bizden tekrar tekrar yapmamızı istediği gibi, "uzun süreli dönemler boyunca ve çeşitli hastalarla" (s. 90) okuyucuları kendilik psikolojisine dalmaya motive etme çabasıdır ; daha sonra bunun çeşitli klinik olguları incelemenizde ve anlamanızda gerçekten önemli bir değişiklik yaratıp yaratmadığını görmek için.

Şimdi kendi materyalimi ve fikirlerimi sunduğum için, kendilik psikologları onların kavramlarını yanlış anladığım veya yanlış uyguladığım konusunda itiraz edebilirler ve geleneksel analistler Basch'in kitabına uygulanan eleştirilerin aynısını ileri sürebilirler. Ancak benim amacım okuyucuyu pratik, günlük klinik düzeyde kendi kendine psikolojik açıdan düşünmeye teşvik etmektir.

Bu, meşru bir şüphe ve beklenebilir bir çekişme olacaktır.

Benlik psikolojisini kullanmaya yönelen psikoterapistlerin veya psikanalistlerin geleneksel analistlerin bir kısmı, yeterince analiz edilmemiş bir Oedipus kompleksini açığa çıkarıyor. Geleneksel analistler, kendilik psikologlarının, Oedipus kompleksinin klinik çalışmalarımızda görülen çeşitli karakterolojik bozuklukların ve narsisistik fenomenlerin çekirdeğinde olmadığını öne süren bir psikolojik sistemi benimseyerek kendilerini savunmaya çalıştıklarını iddia edebilirler. Kohut'un (1984) buna karşı argümanı, kendilik psikolojisinin sıcak bir şekilde kabul edilmesinin “modern insanın temel ihtiyaçları ile daha doğrudan temas halinde olanlarda” (s. 61-62) bulunduğu ve bunu reddedenlerin, yaşamdaki narsist darbeyle yüzleşemeyecekleri yönündedir. Kohut'un kendiliğin özerkliğinin her zaman göreceli olduğuna dair keşfi: kendilik “asla kendilik nesneleri matrisinin dışında var olamaz” (s. 61).

Benlik Psikolojisine Giriş Olarak Dr. E. Vakası

Benlik psikolojisini öğrenci terapistlere (zaten geleneksel psikanaliz terapisi dersi almış olanlara) genellikle aşağıdaki vaka sunumuyla tanıtıyorum: E. küçük bir kasabada doğmuş bir psikiyatristti. Babası iki kez evlenen küçük bir iş adamıydı. O sırada 40'lı yaşlarında olan babanın ikinci evliliğinden bu evliliğin ilk oğlu E. dünyaya geldi. Babanın da 17 yaşında yaptığı ilk evliliğinden iki oğlu vardı. Baba her zaman iyi bir şeyin ortaya çıkmasını bekleyen insanlardandı; bir işadamı olarak başarısız oldu.

İkinci evliliği sırasında baba zaten büyükbabaydı çünkü ilk evliliğinden olan oğlunun bir oğlu vardı ve dolayısıyla E. dayı olarak doğmuştu. E.'nin üvey erkek kardeşinin oğlu olan yeğeni, E'den bir yaş büyüktü. Çocukken yeğen, E.'nin yakın arkadaşıydı ama aynı zamanda kendisinden bir yaş büyük olduğu için daha güçlü olan nefret edilen bir rakibiydi. Yine de yaşı, devam eden bir yarışmanın düzenlenmesine yetecek kadar yakındı.

E., babasıyla evlendikten bir yıl sonra doğduğunda E.'nin annesi 21 yaşında çekici bir kadındı. İkinci çocukları E. 11 aylıkken doğan erkek çocuktu. Çocuk 8 ay sonra E. 19 aylıkken hayatını kaybetti. E. 2^2 yaşındayken bir kız kardeş doğdu; bundan sonra dört kız daha doğdu ve bunu sonuncusu takip etti.

çocuğu, başka bir oğlu, E. 10 yaşındayken doğdu. E.'nin annesinin çok saygı duyulan ama duygusal bir kadın olduğu belirtildi.

E.'nin ilk yıllarındaki önemli bir figür, katı bir Katolik olan, cennet meseleleri ve cehennem ateşleriyle meşgul olan ve E. 2V2 yaşındayken aileden hırsızlık yaptığı için işten atılan bir aile hizmetçisiydi. aynı zamanda en büyük kız kardeşi de doğdu.

E., aile tarafından kaderinde büyük bir başarı olacağı anlamına geldiğine inanılan bir caul'da doğdu ve çocukluğunda onun sonunda büyük bir politikacı olacağına dair birçok kehanet vardı.

E. ilk iki anısını aktardı: 2*/2 yaşındayken kız kardeşi doğup hizmetçi taburcu olduğunda annesini çıplak gördü; ve 3 yaşındayken ailenin bir yıl boyunca yaşadığı küçük bir şehre taşındığı anı. (E. 4 yaşındayken aile yeniden büyük bir şehre taşındı). Spesifik anı, 3 yaşındayken küçük bir şehre taşınma sırasındaydı; endüstriyel tesislerden gelen ve ona cehennemde yanan ruhları hatırlatan gaz jetleri gördü.

■ Erken çocukluk dönemi, okulda başarılı olması ve beceriksiz iş adamı babasına karşı giderek artan hayal kırıklığıyla damgasını vurdu . Kendisini yaşlı baba figürü öğretmenlerine bağladı ve arkadaşlarıyla kararsız bir ilişki kurdu, çoğu zaman arkadaşlığı rekabet ve kavgayla sonlandırdı. Ana ilgi alanı laboratuvarda bilimsel araştırma yapmak olan bir doktor oldu.

Depresif belirtiler, çarpıntı ve hipokondri ile seyreden “kalp nevrozu” ve bir yıl önce babasının ölümünden sonra şiddetlenen anksiyete nedeniyle ilk psikanalizini 41 yaşında yaptırdı. Bu ilk psikanaliz, Oe dipus kompleksini kapsamlı bir şekilde ele aldı ve yaklaşık üç yıl sürdü. Tatmin edici bir sonuç verdi ama yine de işini engelleyen iki semptomla baş başa kaldı.

İlk analizinin ardından Dr. E., insanlar hakkında giderek derinleşen bir karamsarlık ve alaycılık ve insanlığın geleceğine dair umut kaybı yaşadı; bu belirtiler yaşı ilerledikçe daha da kötüleşti ve yaygınlaştı. Ayrıca , özellikle halk arasında herhangi bir ödül, onur veya övgü almaktan güçlü bir tiksinti duymaya devam etti . Bu durumlar onu sinirlendiriyor ve rahatsız ediyordu, hatta doğum günü kutlamalarından bile kaçınıyordu. Hatta psikanalizden önce bile nişanlısına şöyle yazmıştı : "Eminim hediyeler, tebrikler, bakılmalar ve bakışlar olmadan yapmayı kabul edeceksiniz.

eleştirildi; hatta herkesin baktığı gelinlik ve hatta karşınıza çıktığınızda hayranlık dolu 'ah'lar.

E. geride kalan zorluklarına rağmen başarılı bir adam oldu, ancak arkadaşlarıyla, özellikle de onunla rekabet etmek isteyenlerle, kişilerarası hoş olmayan deneyimler yaşamaya devam etti ve bazen bazı gözlemcilerin reddedilen otokratik bir eğilim olarak gördüğü şeyleri gösterdi; elbette kadınlara karşı tutumu en azından bazen kibirli olabiliyordu.

Başarılı psikanaliz, Oedipus kompleksinin ardındaki kendilik patolojisine daha derinlemesine girmediği için, geriye kalan narsisistik patolojiyi bıraktığı için Kohut'u narsisistik yapılara ilişkin daha derin bir çalışmaya yönelmeye yönlendiren böyle bir durumdur. gelişimleri ve dönüşümleri bakımından libidonun olağan oral-anal-fallik (ödipal) aşamalarından ayrıdır. Burada, büyük dehasına rağmen müziği, felsefeyi ya da modern sanatı takdir etmeyi başaramayan (Kohut 1977, s. 292-297, Chessick 1980) Sigmund Freud'un tarihinin taslağını çiziyorum; yüzyılda /yılda hızla gelişiyor Viyana (Janik ve Toulmin 1973).

Hem Freud'un olağanüstü dehasına duyduğum saygıdan, hem de Kohut'un konuyu uzun uzadıya tartışmış olmasından dolayı (1984), Freud'un çözümlenmemiş olduğu iddia edilen narsisistik dönüşümlerini “analiz etmeye” kalkışmayacağım . Kohut'a öğrenciler tarafından psikoterapi ve psikanaliz alanında ne okunması gerektiği sorulduğunda, "Freud'u okuyun" dediği iddia edildi. Bundan sonra ne okuyacağı sorulduğunda ise Kohut'un "Freud'u tekrar oku" cevabını verdiği iddia edildi.

Freud'un biyografisi ve yazıları üzerine yapılan bir çalışma, kendilik psikologlarının, bazı psikanaliz adaylarının psikanalizlerinin kendilik bozukluklarına yeterince dikkat edilmemesi nedeniyle sıklıkla bocaladığını iddia ederken neyden bahsettiklerine dair bize bir ipucu verir. Kohut (1984, s. 163-170) , eğitim analizlerinde iddia edilen bu ortak kusuru, narsist yaralanmaların tekrar tekrar ciddi düşmanca büyük bölünmelere yol açtığı psikanaliz hareketinin dikkate değer tarihini açıklamak için kullanmaya çalışır . Aslına bakılırsa, psikanalizin dost canlısı bir gözlemcisi bile, başlangıcından günümüze kadar, Freud ve öğrencileri arasındaki anlaşmazlıklardan başlayarak (Roazen 1975) olağanüstü sayıda kişisel sert tartışmalardan muzdarip olduğunu kabul etmek zorunda kalacaktır. Ancak buradan Kohut'un bu talihsiz tarihsel eğilime ilişkin tartışmalı açıklamasının doğru olduğu sonucu çıkmaz.

Kohut psikanalitik toplantılara katılırken şunları dinledi:

İyi analiz edildiği varsayılan meslektaşları arasındaki kavgaların ve yaralanan hassasiyetlerin çeşitli belirtileri :

O zamanlar ulusal derneğimizin başkanıydım ve grubumuz içindeki anlaşmazlıklar ve özellikle de ara sıra arkadaş gibi görünen insanların aniden dönüp düşman haline gelmesi gerçeği konusunda kafa yoruyordum. Bunu tanımayı öğrendim. . . Böyle bir bireyin daha sonraki düşmanca tutumunu belirleyen kritik anda, jüride her zaman küçük ama yine de önemli bir narsist bulunabilir . (Kohut 1978, s. 772)

Bayan X Vakası:
Kendilik Psikolojisiyle Düzeltilen Klasik Bir Klinik Hata

Burada, psikoterapideki klasik bir hatanın kendilik psikolojisi tarafından düzeltildiğini gösteren bir vaka örneği yer almaktadır. Hastanın erotikleştirilmiş özlem deneyimleriyle ilgili çatışmasına odaklanmamda hata yaptım. Ancak kendilik psikolojisindeki bu erotikleştirilmiş özlem , cinsel bir “dürtüsü” temsil etmez. Bunu bu şekilde yorumlayıcı bir şekilde ele almak, hasta tarafından empatik olmayan yaralayıcı bir saldırı olarak algılandı ve bir parçalanma ürünü olarak daha fazla öfkeye yol açtı. Bu hatadan, psikoterapide ileri hamleleri kaçırmamam ve bunları doğrulamayı düşünmem gerektiğini de anladım! Bu durum Kohut (1984, s. 187-190) tarafından, bazen bu tür onayların kendilerinin empatik başarısızlığı temsil edebileceğine dair dikkatli uyarılarla birlikte tartışılmıştır; örneğin, yeni başarılara yönelik girişimlere eşlik edebilecek kaygının farkına varılmaması ve futbol takımına hitap eden bir teknik direktör.

Destekleyici psikoterapide doğal olarak hastayı cesaretlendirir ve överiz. Psikoterapi öncelikli olarak açığa çıkarıcı olsa bile, bunu yapmamak için iyi bir neden olmadığı sürece ileri hamleler empatik olarak kabul edilmelidir, çünkü bu onaylayıcı yanıt benliğin bütünlüğünü arttırır ve ikincil olarak ego işlevini geliştirir. Bunun tersine, yorumları çatışmalara ve ihtiyaçlara odaklamak ve ileriye yönelik hamleleri esasen göz ardı etmek, her zaman eleştiren ve asla övmeyen ebeveynin hafızasını canlandırır. Böylece, Basch'in (1980) Bayan Banks'i işindeki başarısından dolayı sıcak bir şekilde tebrik ettiği vakasında gösterdiği gibi, psikoterapi uygulama tarzımız değişir. İleriye doğru hareketi yakalamak ve tanımak, terapistin müdahalelerinde daha çok ön plana çıkıyor.

Bayan X. kendisini ilk olarak DSM-III'ün yansıtacağı şekilde sundu.

orta derecede sınırda kişilik bozukluğu olarak tanımlayın; Uzun süren terapötik çalışmaların ardından artık kendisine narsistik kişilik bozukluğu teşhisi konulacaktı. Yoğun psikoterapi (haftada iki kez) sırasındaki bir seansın ardından , bana duyduğu bazı erotik arzuları yeni erkek arkadaşı Dan'e kaydırdığına dair bir yorum yaptığımda rüyasında şunları gördü: "Dr. Chessick sağır bir çocuğa bakıyordu.” Onun çağrıştırdığı şey şuydu: "Hiç kimse, duymayanlardan daha sağır değildir." Hasta , benim için kabul edilemez ve sinir bozucu özlemlerle dolup taşmak istemediği için yerinden edilmenin önceki yorumunu duymak istemedi . Bu, birleşmeye o kadar yoğun bir ihtiyaç duyan bir hastaydı ki, küçük bir çocukken, uyuyan ablasıyla yatakta yattığını ve onunla yakın fiziksel temas halinde yatarken, nefesini kelimenin tam anlamıyla kız kardeşininkiyle tam olarak senkronize etmeye çalıştığını hatırladı. .

Ertesi gün Dan bir erkek oda arkadaşını yanına aldı. Hasta, yeni oda arkadaşının mahremiyetlerini ihlal etmesi nedeniyle Dan'e öfkelendiğini bildirdi; Dan'le yattıktan sonra sabah kalktığında ve oda arkadaşını orada bulduğunda kendini aşağılanmış hissetti . Dan ise paraya ihtiyacı olduğunu savundu. Hasta şu rüyayı anlattı:

Çift kanatlı bir uçak iniyor. Bir kanat düşüyor ve çarpıyor. Bir dizi patlamaya neden olur ve hepimiz kaçmalıyız. Güvenliğe ulaşmak ve tutunmak için bazı tepelere tırmanıyorum ama sahne çöp ve teneke kutularla dolu ve Sisifos gibi bir tepeden diğerine tırmanmak zorunda kalıyorum. Tırmanırken, eğer kayarsam düşüşün çok dik olacağını fark ediyorum.

Bir sonraki sahnede Dr. Chessick araba kullanıyor ve elini göğsüme koyuyor. Kendi kendime “Bu nedir?” diyorum. Sonra bunun fizik muayenenin bir parçası olduğunu anlıyorum; sonuçta o bir doktor. Midemi yokluyor ve şişkin olduğunu, bu kadar yememem gerektiğini söylüyor. Sonra bir sonraki sahnede kendimi çok küçük bir alana sıkışmış buluyorum ama bu ne acı verici ne de korkutucu.

Tırmanma hayali kuran narsist hastanın bize Kohut'un (1971, s. 87) bu tür rüyaların genellikle idealize edici bir aktarımın yaklaşmakta olan oluşumunun habercisi olduğu ve düşme rüyası gören narsist hastanın bu rüyayı görebileceği yönündeki yorumunu hatırlattığını belirtmek gerekir. bir birleşme aktarımı geliştirmek üzereyiz.

Bu rüyanın çağrışımları şu şekildeydi: “Kendimle gurur duyuyorum çünkü Dan'in beni hayal kırıklığına uğrattığı önceki bölümlerin aksine ona patlamadım. Bu üç rüyadan sonraki ilk rüya

Dr. Chessick'in benimle ilgilendiği yıllar yaşadım (çeşitli ebeveyn aktarım figürlerinin onu tamamen görmezden geldiği birçok rüyanın aksine) ve bu heyecan verici bir rüya! Rüyanın son sahnesindeki sıkışma göğüs ağrısıyla bağlantılı; belki kalp krizi geçiriyorum ve sonrasında yoğun bakım ünitesinde tedavi altına alınabiliyorum.”

Bu rüyayla ilgili ilk yorumum oldukça gelenekseldi; Dan'in bir oda arkadaşı almasının ona (kendisine istenmeyen) kardeşlerinden birinin doğumunu hatırlattığını ve bu nedenle hem geçmişteki hem de mevcut durum tarafından körüklenen narsist öfkede bir artışa neden olduğunu öne sürdüm. . Bunu, narsisistik dengeyi yeniden kurmasına yardımcı olacak idealleştirilmiş bir ebeveyn arayışı izledi, ancak bu işe yaramadı çünkü ebeveynlerinin çöp ve teneke kutular gibi çok fazla hayal kırıklığı yarattığını hatırlıyor. Hasta daha sonra bana ulaşıyor ama bundan korkuyor ve durumu tersine çevirmek zorunda kalıyor, ben de rüyamda ona ulaştım. Yani bana ulaşma isteğine karşı kendini savunması gerekiyor. Özerkliğini kaybetme korkusu nedeniyle ulaşamadığı için, hipokondri ve garip vücut duyumları ile kendini gösteren parçalanmanın yaklaştığı endişesi gelişir. Böylece içerikten önce "savunmayı" -özerklik kaybı korkusunu- yorumladım ki bu teknik olarak doğrudur, ancak sonuçta Oedipal çabalara, ilk sahneye ve deneyime dayalı olan geleneksel bir çatışma yorumu yerine kendilik psikolojisini kullandım. babayı içeren hamilelik dilekleri.

Hastanın tepkisi, ben yorumu yaparken bana büyük bir öfke duymak oldu çünkü dedi ki, koğuşa doğru olan adımı kaçırdım ! Rüya, her ne kadar sadece küçük bir adımı temsil etse de, yaygın savunmalara rağmen ısrarla şunu vurguladı: "Mesele şu ki, bu hoş olmayan bir rüya değildi, umut vericiydi." Hasta şöyle dedi: “Sen her zaman etkili olan, performans için çabalayan ve çocukluğumda yaptığım küçük başarıları kaçıran annem gibisin; Bu rüyayı kız kardeşimle temasa geçmek için sana ulaşmamın bir karşılığı olarak seni mutlu edecek bir hediye olarak gördüm ve uyanıp bunu hatırladığımda çok mutlu oldum.

Üzerinde düşündükten sonra, empatik bir hata yaptığımı hissederek onun yorumuna katıldım (muhtemelen bu kadar zor hastalarla yavaş ve sık sık kesintiye uğrayan çalışmalarda yaşanan tipik karşı aktarım hayal kırıklığına dayanıyordu); hemen sakinleşti ve rahatladı . Rüyasında mide şişkinliğini sorduğumda bunu hamile kalma arzusuyla ilişkilendirdi. Bu adım ona

fiziksel birleşme sorunu üzerinde kontrol sahibi olmaktı, çünkü bebeğin ona ihtiyacı olacaktı, hatta onun içinde olacak ve ona bağımlı olacaktı. Bunu , ebeveynlerle idealleştirme girişimlerinde yaşanan hayal kırıklığından dolayı büyüklenmeci benliğe olası bir başlangıç geri çekilmesi olarak gördüm ; bu da başarısız olduğunda kişi, hipokondri ve hemşirelik bakımı arzusuyla kendini gösteren parçalanmaya maruz kalır.

Okuyucu, eksiksiz klinik verileri yorumlamaya ve yeniden yorumlamaya kalkışmazsa , bu yaklaşımın , bu rüya materyalinden kolayca yapılabilecek standart Oedipal yorumlardan ne kadar farklı olduğunu fark edecektir . Kohut, terapistin neyin baskın olduğuna dair bir karar vermesi gerektiğini söylüyor. Bu özel hasta, Bayan F.'nin Kohut (1971) için oluşturduğu işlevin aynısını benim için küçük bir şekilde gerçekleştirdi . Hastam, onunla uyumumu kaybettiğimde şiddetli bir şekilde öfkelenen, çok ciddi bir patolojiye sahip, alışılmadık derecede zeki ve son derece hassas bir bireydi; o sıralarda kendiliğin psikolojisini araştırmaya başlıyordum ve vaka kitabındaki analistler gibi (Goldberg 1978), hastanın kendilik olarak nerede deneyimlediğime dair şikayetlerini daha dikkatli dinlemeye başladığımı fark ettim. onu hayal kırıklığına uğratan nesne. Kendilik psikolojisi kavramlarının gerçek bir klinik geçerliliği olduğunu belli belirsiz fark etmeye başladığım yer burasıydı. Hastayı yeni bir şekilde dinlemeye başladım, onun mevcut kendiliknesnesi ihtiyaçlarını daha iyi anlamam için bana rehberlik etmesine izin verdim ve böylece psikoterapide bunlara daha kolay katlanabildim.

Bu gerçekleştiğinde hasta yavaş yavaş sınırda kişilik olarak açıkça teşhis edilebilecek bir bireyden istikrarlı bir kendiliknesnesi aktarımı oluşturan, narsisistik kişilik olarak teşhis edilebilecek ve en azından geleneksel psikanaliz yaklaşımını tolere edebilen bir bireye dönüştü. Bunu , kendilik psikolojisi yaklaşımının meşru bir yanı olduğuna dair inancım açısından önemli bir adım olarak değerlendirdim .

Her şeyden önce, daha önce savunma amaçlı ya da pek alakalı ya da önemli olmadığını düşündüğüm materyalleri duymama neden oldu. Bay Z'nin iki analizine ilişkin can alıcı argüman yine buradadır. Kendi kendine psikolojik yaklaşıma sahip olmayan, uygun şekilde eğitilmiş bir geleneksel analist bu materyali hâlâ duyabilir mi? Değilse, kendilik psikolojisi yaklaşımının geçerliliği vardır çünkü klinik verilere yönelik yeni yönelimler açar ve zor hastaların önemli ölçüde yeni anlaşılmasına yol açar. Geleneksel psikanalistler bu materyali duyacaklarını söyleyebilirler ve bunu yapmamak sadece bir karşıaktarım sorununu temsil eder.

Bayan Y.'nin Durumu:

Hasta Materyaline Alternatif Bir Bakış Açısı

Derinden rahatsız olan bir başka hastam da rüyasında bir papazla dansta olduğunu gördü. Şöyle anlattı: "Bana gülümsediğinde kendimi gerçekten güzel, ışıltılı, güzel ve çok kadınsı hissettim." Hastanın çağrışımları, kendisinin “saçma” bulduğu rüyadaki papaz olma ihtimalim üzerineydi ve bana böyle bir yanıt verilmesini kesinlikle istemediğini iddia etti. Kendilik psikolojisi açısından bakıldığında rüya önemlidir çünkü idealleştirici bir aktarımın ya da arkaik bir birleşme aktarımının oluşumunu gösterir. Vurgu, gülümsemesi bu hastanın benliğini bir araya getiren ve küçük kıza güzel, ışıltılı, güzel ve kadınsı olma duygusunu veren baba figürü üzerindedir. Bu, Kohut'un küçük kızın ödipal çabalarına bir ebeveynin vereceği aşamaya uygun tepkiye ilişkin fikrinin bir örneğidir. Daha geleneksel bir yorum, aşık olmaya, cinsel yönlere ve nispeten dokunulmaz bir ebeveyn figürü olarak bakana odaklanacaktır. Bunu kendiliknesnesi aktarımının oluşumu sırasında ortaya çıkan bir kendilik durumu rüyası olarak görmek yerine, daha geleneksel yaklaşım rüyadaki gizli ensest arzuları vurgulayacaktır.

, lisansüstü bir analistin yanında dört yıl boyunca geleneksel psikanaliz eğitimi almış fırtınalı bir hastaydı ; analiz başarısızlıkla sonuçlandı. Bir noktada analiste karşı cinsel arzular onu bunalttı ve işlevsel olarak çöktü. Bu bir aktarım nevrozu olarak kabul edildi ve öyle yorumlandı, ancak analizin geçici olarak durdurulması ve analist tarafından destekleyici psikoterapötik önlemlerin uygulanması gerekiyordu. Hasta birkaç ay içinde kendini toparladıktan sonra analiz yeniden başlatıldığında duygulanım daha az yoğundu ve materyal çok entelektüel ve sığdı; Çok geçmeden hasta, analistin seanslar sırasında tekrar tekrar uykuya daldığını ve horladığını fark etmeye başladı. Bu tür birkaç olaydan sonra hasta inisiyatif aldı ve tedaviyi durdurdu.

İkinci psikanaliz tedavisinde hasta, kendiliknesnesi aktarımlarının oluşumuna karşı dehşete düşmüş bir savunmanın eşlik ettiği, yoğun bir aynalama ve idealleştirme ihtiyacının olduğu, son derece boş ve tükenmiş bir benliği ortaya çıkardı. Aynı zamanda, kendisini ve bebeği, Leonardo da Vinci'nin mutlu Meryem Ana ve Çocuk tablolarına benzeyen mükemmel bir anne-çocuk çifti olarak gördüğü, bebeğiyle muhteşem bir birleşme aktarımı oluşturdu.

Çocuğu düştüğünde ve küçük bir yara bile aldığında, hasta parçalanmış hale gelmiş, aşırı kaygı ve korkudan, uykusuzluktan ve daha önce parçalanmış benliğin klinik belirtileri olarak tanımlanan diğer çeşitli semptomlardan yakınmıştı. Bunlar, kendilik psikolojisine dayalı yorumlara nispeten hızlı bir şekilde yanıt verdi ve tedavi, aksaklıklar minimum düzeyde tutularak sorunsuz bir şekilde ilerleyebildi.

Bu yazının yazıldığı sırada hasta, "görünüşe göre hiçbir zaman güvenilir bir kendiliknesnesi aktarımına yerleşmek için yeterli iç huzuru bulamayan parçalanmış benliklere sahip" hastalardan biri olarak kalıyor (Wolf, Stepansky ve Goldberg 1984'te, s. 153). Böylece hasta, Kohut'un (1984) en derin ve en zorlu direnç olarak kabul ettiği uyumla ortaya çıktı, ancak aynı zamanda özlediği anlamlı, bilinçli olarak deneyimlenen kendiliknesnesi aktarımını oluşturmaya karşı da güçlü bir şekilde savundu. Ancak durum umut verici ve tüm bunların altında sessiz bir birleşme aktarımının (Kohut 1971, s. 251) oluştuğuna inanıyorum.[††]

İlk analizin analiste uyumu temsil ettiği ortaya çıktı. Yoğun erotikleştirilmiş ve yıkıcı bir aktarımın oluşumunun kendilik psikolojik açıklaması - borderline hastalarla yapılan çalışmalarda tanımlandığı gibi (Chessick 1977) - ilk analizin çöküşünü, parçalanma veya parçalanma ürünlerini temsil eden bir fenomen olarak anlamamıza yardımcı olur. kendilik nesnesi analistinden beklentilerinde yine başarısız olan, hayal kırıklığına uğramış bir benliğin .

Çok sayıda karşı argümanın mümkün olduğunun tamamen farkındayım. Hatta hastanın ilk analizine ilişkin raporunun güvenilmez olabileceği bile iddia edilebilir, ancak bu durumda hem hastanın algısal yeteneklerinin doğasından hem de genel güvenilirliğinden dolayı onun ilk analizine ilişkin dürüst bir rapor sunduğuna inanmam için nedenlerim var. analiz. Burada geleneksel analistlerin genellikle tedavilerini bu şekilde yürüttüklerine dair bir ima yoktur. Ancak bu zor hastalarla yapılan geleneksel psikanaliz, artan bir hayal kırıklığı , aksama ve karşı aktarım tehlikesi taşır.

türlü göz ardı edilebilecek veya ilgisiz olarak düşünülebilecek hasta malzemesine bakmanın alternatif bir yolunu nasıl sunduğunu göstermektedir . Aynı zamanda bir anti-

Malcolm'un (1981) bildirdiği gibi, geleneksel psikanalitik bakış açısının çok katı bir şekilde uygulanmasından kaynaklanan tehlikeye dikkat çekiyorlar. Burada kimliği belirsiz ve belki de kısmen hayali bir geleneksel New York analisti, inatçı narsisistik kişilik sorunlarına bir çözüm olarak geleneksel yönelime sahip analistlerden tekrarlanan yeniden analizler istiyor . Bu analistin kendilik psikolojisi yaklaşımına sahip birini seçmesinin üçüncü veya dördüncü bir analize devam etmenin bir değeri olmaz mıydı?

EDEBİ VAKA ÖRNEĞİ: JUDITH ROSSNER'IN AĞUSTOS'U

Klinik doğruluğu nedeniyle genel olarak övülen kışkırtıcı bir modern roman, geleneksel psikanalitik psikoterapi ile kendilik psikolojisine yönelik psikoterapi arasındaki tedavi ortamındaki farkların tartışılmasına uygun bir vaka çalışması sunuyor. Ağustos ayında , Judith Rossner (1983), doktora teziyle tedavi gören, intihara meyilli ergen bir kızın canlı bir tanımını sunuyor. Kendisi de çekirdek depresyondan ve boş, tükenmiş bir benlikten muzdarip olan psikoterapist. Terapistin, Kohut'un "yatay bölünme"sinde tasvir edildiği gibi, bütünleşmemiş, bastırılmış arkaik büyüklenmeci benliğin bir göstergesi olan, çekiciliğine ilişkin kamuoyunun iltifatını kabul edebilmesi için türü belirlenmemiş iki psikanalize ihtiyacı vardı. Alkolik babası ve intihar eden depresif annesiyle erken dönemde yaşadığı hayal kırıklığı nedeniyle terapist, narsisistik kendilik patolojisinden bağımsız olarak olgun erkek bağları oluşturamıyor.

Kitabın olay örgüsü, hem hastanın hem de "doktorun" kendilerine empatik bir kendiliknesnesi matrisi sağlamak için yaptığı sözde dramatik bir arayıştır. Terapist başarısız olur ve kırklı yaşlarında esasen yalnız kalır; Yirmili yaşlarının başında üniversiteden mezun olan hastanın geleceği daha umutlu. Kitap aynı zamanda iki kuşaktan modern kadınların geçiş durumu ve gerçekten acı veren toplumsal sorunları üzerine bir yorumdur. Dramatik bir cümle terapistin tavrını özetliyor : “Kadınlar kır saçlı bir adama baktılar ve babalarını gördüler; erkekler gri saçlı bir kadına baktı ve ölümden kaçtı” (s. 36). Rossner, klinik deneyimimde ortak bir savunma yapıyor: Terapistin erkeklerle başarılı bir şekilde ilişki kuramamasının suçunu kültürümüzdeki erkeklerin patolojisine bağlıyor.

Terapist, tedavide önemli bir iyileşmeye yol açan sezgisel bir karışım uyguladı.

bir psikanaliz ama kesinlikle geleneksel bir biçimi değil. Terapistin terapötik inançlarının ne olduğu hala belirsizliğini koruyor. Hikâyenin gerçek gibi görünmesini sağlayan şey, Kohut'un psikoterapide benliğin bütünlüğünü sağlamlaştırmada temel olduğuna inandığı şeyin ne olduğunu gösteren terapinin ortamıdır .

Ağustos , borderline bir hastanın tedavi raporu olarak ikna edicidir ve sezgisel bir terapistin, herhangi bir teorik anlayış olmasa bile kendilik psikolojisini nasıl olumlu sonuçlarla uygulayabileceğinin değerli bir örneğidir. Kohut'un hedefi, bu eğitimsel uzmanlığı teorik temelleri olan, öğretilebilen ve metodik olarak uygulanabilen bir zanaata dönüştürmekti.

Kitabın başlığı psikanalistlerin geleneksel tatil zamanlarına ve bu ve diğer yokluklar nedeniyle kendiliknesnesi aktarımlarının kaçınılmaz olarak bozulmasına gönderme yapıyor. Kitabın tüm draması, Kohut'un (1971, s. 91) her tedavide meydana gelmesi gereken kaçınılmaz empati başarısızlıklarının tipik özelliği olarak bu tür tatillere yaptığı vurgunun dikkate değer bir edebi tasvirinde, bu tatil kesintileri etrafında dönüyor!

GELENEKSEL BİR KARŞI ÖRNEK

Searles'ın (1985) borderline hastaya ilişkin tartışması, nesne ilişkileri yaklaşımının kendilik psikolojisinden nasıl farklılaştığının bir örneğidir. Borderline hastanın "tüm öznel olarak iyi, sağlıklı yönlerini kendisi tarafından yaratılmış gibi görme ve tüm psikopatolojisini çarpık, incitici, ihmalkar (ve dolayısıyla ebeveyn figürlerinin bazı yönleri” (s. 21). Searles'e göre terapistler bu yönelimi paylaşma eğilimindedirler ve hatta kendilerinin "hastanın karşılaştığı ilk iyi kişi veya potansiyel olarak iyi kişi" olduklarına inanmaya başlarlar (s. 10). Bölme, içe yansıtma ve yansıtma mekanizmalarına dayanan açıklaması Kohut'unkine taban tabana zıttır.

Searles kanepenin arkasında "yarı uyuklarken" yakalandığında ve hasta bir sessizlikten sonra "Gerçekten burada mısın bilmiyorum" (s. 14) dediğinde, hastanın sessizliğini bağlayarak yanıt verir ve şunu söyler : duygusal açıdan kopuk bir anneyle ilgili ilk deneyimleri (s. 14). Bir kendilik psikoloğu, kendiliknesnesi terapistinin burada ve şimdi başarısızlığını vurgulayarak bu olaya farklı bir şekilde yaklaşacaktır.

hastanın yorumunu kelimenin tam anlamıyla mevcut hayal kırıklığının bir ifadesi olarak sunmak. Searles, sessizliğin ve yorumun öncesinde hastanın "yarı uyukladığını" fark etmemiş gibi göründüğü bir dönemin geldiğini belirtiyor. Bu temelde, sessizliği ve yorumu “terapistin kişiliğinin daha kopuk bileşenleriyle” bir özdeşleşme olarak yorumluyor (s. 14).

Narsistik Psikosomatik
Bozukluklar

somatik ve psikolojik faktörlerin birbirleriyle koordinasyonunun araştırılması olarak tanımlanabilir . Belirli hastalıklara yol açan nedensel olaylar zincirinde bazı bağlantılar ancak psikolojik terimlerle açıklanabilir ve psikosomatik çalışmalarda aradığımız şeyler bunlardır. Psikosomatik tıpta yaygın olarak incelenen üç alanı oluşturan psikolojik süreçlerin vücut işlevleri üzerindeki üç tür etkisi vardır : motivasyonel arka planı yalnızca psikolojik terimlerle tanımlanabilen koordineli istemli davranış; Darwin'in (1965) amacı duygusal gerilimin boşaltılmasını sağlamak olan “ifade edici innervasyonlar”; ve muhtemelen iç organlarda meydana gelen, ne doğrudan hedefleri, bilinçli motivasyonları ne de duygusal gerilimin anında boşaltılmasını içermeyen uyumsal tepkiler. Cannon (1953) bu tepkileri duyguların etkisi altında vücut ekonomisinde meydana gelen değişiklikler olarak açıklamış ve savaş ya da kaç için uyarlanabilir bir hazırlık fikrini ortaya atmıştır.

Örneğin, yiyecek alma isteği sürdürülürse, mide sıvılarının salgılanması gibi belirli tipik fizyolojik tepkilerle ilişkilendirilir. Bu tepkiler ancak şu durumlarda patolojik hale gelir:

Uzun bir süre boyunca depolanan gerilimin etkisi. Dolayısıyla arzunun, duygusal problemin veya çatışmanın gönüllü faaliyetle giderilmesi mümkün olmadığında, organik zorluk ortaya çıkmaya başlar. Duygusal gerilimi hafifletecek istemli davranış, örneğin bu davranışla ilgili çatışmalar nedeniyle hiçbir zaman gerçekleşmediğinde, isteğin sürdürülmesi organik patolojiye yol açar. Bu yaklaşım durumun kronikliğini vurgulamaktadır.

psikosomatik bozuklukların her birini açıklarken belirli karmaşık psikolojik dürtü-çatışma gruplarını (Alexander 1950) varsaymak da gerekli değildir . Örneğin narsisistik psikosomatik bozukluklar, belirli kronik narsisistik kişilik ve davranış kalıplarına ikincil olarak ortaya çıkan patolojik, değişen vücut koşulları olarak tanımlanabilir . Narsistik kişilik ve narsisistik davranış bozuklukları gibi bu kalıplar, hatalı bir kendini sakinleştirme aygıtının üzerine bindirilmiş kronik bir narsistik dengesizlik durumu üreten kendiliğin yapısındaki temel kusurlardan kaynaklanır . Bu modeller, doğası gereği tekrarlayan ve kronik olan ve başarısızlıklara ikincil olarak narsisistik öfkenin eşlik ettiği, narsisistik dengeyi yeniden sağlamaya yönelik başarısız çabaları temsil eder; bu, zaten hatalı olan dürtü yönlendirme ve dürtü kontrol kapasitelerine ek bir kronik yük getirir ve dengesizliği artırır. kısır bir patolojik sarmala ve olası kendi kendini yok etmeye yol açar .

Koroner arter hastalığı

Koroner arter hastalığını narsisistik psikosomatik bozukluğun bir örneği olarak ele alırsak , literatürde pek çok spekülasyona rağmen çok az kesin gerçekle karşılaşırız. Hurst ve diğerleri gibi standart bir ders kitabını incelerken. (1974), fikir birliği, koroner arterin arter duvarının çeşitli uyaranlara ve patojenik akışlara tepki verdiği yönündedir ; Aterosklerotik süreçte geri dönüşümlü unsurlar vardır. Böylece erken yağlı çizgilenmelerin ve hatta erken komplikasyonsuz ateromatöz lezyonların hayvanlarda ve insanlarda geri dönüşümlü olduğu gösterilmiştir. Koroner arter hastalığı genetik, çevresel ve diğer faktörlerin rol oynadığı çok faktörlü bir hastalıktır ve bunlardan yalnızca bazıları tanımlanmıştır. Şu anda duygusal faktörler yeterince tanımlanmıyor ve standart ders kitaplarında "küçük risk faktörleri " olarak tanımlanıyor. Erken koroner arter hastalığının genetik aile öyküsü gibi faktörler; yüksek serum lipit seviyeleri; toplam kalori açısından zengin bir diyet,

doymuş yağlar, kolesterol, şeker ve tuz; hipertansiyon; şeker hastalığı; ve sigara içimi, araştırmalarla belirlenen başlıca risk faktörleridir. Obezite, hareketsiz yaşam, kişilik tipi ve psikososyal gerginlikler öne sürülüyor ancak risk faktörleri olarak belirlenmiyor.

Karşıt bakış açısı Friedman ve çalışma arkadaşları tarafından bir dizi yayında defalarca dile getirildi. Bu eserlerin yazılması sırasında Friedman ve ark. Kişilik tipinin koroner kalp hastalığında en önemli risk faktörü olduğuna inanmaya doğru ilerledik. Friedman'ın (1969) Koroner Arter Hastalığının Patogenezi'nde , rekabetçi bir davranış modelinin ciddi bir şekilde ek bir risk faktörü olduğu düşünülmektedir: Oldukça rekabetçi, agresif ve düşmanca bir davranış modeline sahip olan bireylerde, koroner arter hastalığı görülme sıklığı çok daha fazladır. Daha az rekabetçi bireylere göre hastalık. Bu tür teoriler, 1897'de Friedman'ın erken arteriyel dejenerasyonun bir nedeni olarak modern yaşamın endişesi ve gerginliğinden alıntı yaptığı Osler tarafından bile sunuldu. Bu görüş, 1955 yılında orta yaşlı ve genç koroner hastalarımızın "neredeyse her birinde" belirli özelliklerin varlığını gözlemlemeye başladığında Friedman'ın zihninde netleşmeye başladı.

Friedman'ın (1969) “A modeli”nin en dikkat çekici tanımı şu şekildedir: “ En kısa sürede ve gerekirse çevredekilere karşı, çevreden sınırsız sayıda kötü tanımlanmış şeyi elde etmek için nispeten kronik bir mücadele . aynı ortamdaki diğer şeylerin veya kişilerin çabalarına karşı çıkmak” (s. 84). Bu mücadele, çağdaş Batı narsisizm kültürü tarafından teşvik edilmektedir; Friedman'ın böyle bir kişiyi amblemi “kronometreyi tutan sıkılı bir yumruktur ” (s. 85). Bu davranış tipini, belirgin endişe, korku, histeri veya anksiyete ile ortaya çıkan kronik veya akut anksiyete nevrotiklerinden ayırmak önemlidir. İkinci gruptaki hastalarda, sürekli endişe duymalarına rağmen, koroner arter hastalığı görülme sıklığında artış görülmez.

Artık A Tipi olarak adlandırılan bu kişilik o kadar sık anlatılmıştır ki (Hoffman 1984), ayrıntıya girmeye gerek yoktur; Dahası , Friedman'ın olağanüstü çabalarına rağmen, A Tipi kişiliğin artan kalp hastalıklarıyla ilişkili olduğu konusunda bir fikir birliği yok . Örneğin, E. Friedman ve Hellerstein (1973) A Tipi ilişkilendirme ve açıklamaya katılmamakta ve çalışmalarının A Tipi kişilerde koroner risk oranının düşük olduğunu gösterdiğini ileri sürmektedir. Koroner adayları balgamlı veya B Tipi bir bireydir

düşük özgüvenle! Konu hâlâ tartışmalarla çevrilidir ve daha fazla araştırmaya ihtiyaç vardır (Moldofsky 1984).

Tartışma, Friedman ve Rosenman (1974) ile Friedman ve Ulmer (1984) tarafından hararetli bir noktaya getirildi ve burada teori kanıtlanmış bir gerçek olarak sunuldu: A Tipi davranış, koroner arter hastalığının kritik nedeni olarak sunuldu. Friedman teorisi kardiyologlar tarafından bilimsel olarak kanıtlanmış kabul edilmiyor.

koroner arter hastalığının etiyolojisinin psikolojik yönlerine yönelik iki ana yaklaşım vardır . Yaklaşımlardan biri yoğun psikososyal gerilimlerin spesifik olmayan etkilerini vurgularken, diğeri belirli bir kişilik tipi ile artan koroner arter hastalığı vakası arasında istatistiksel bir korelasyon olduğunu iddia ediyor. Konunun Jenkins (1971) tarafından kapsamlı bir şekilde incelenmesi bazı umut verici fikirlere yol açmaktadır. Jenkins, yaşam memnuniyetsizliğinin koroner hastalık için bir risk faktörü olduğunu öne sürüyor. Özellikle yorgunluk, depresyon ve duygusal tükenme ortamında, devam eden yaşam sorunlarıyla uzun vadeli mücadele, aynı derecede anlamlı bir etiyolojik faktördür; “Stres” ve “tatminsizlik” arasındaki kavramsal ayrım yapaydır. Jenkins, koroner eğilimli davranış modelini henüz çözülmemiş bir konu olarak görüyor. Enfarktüslerden önce sıklıkla prestij kaybının (narsist yaralanma) geldiğini ve buna daha fazla çalışmayla tepki verildiğini belirtiyor. Anjina hastalarının bastırılmış kırgınlıktan patlayan hastalar olduğu anlatılır; Appels ve ark. (1979), narsisistik olarak algılanan ortamın kontrol edilememesi durumunda bu saldırganlığın içe dönük olduğunu vurgulamaktadır. Rimé ve Bonami (1979), koroner hastaların reddedilen teşhirciliğinin yanı sıra benzer bir olguyu belgelemektedir .

araştırmacılar tarafından, zorluklarla yalnızca fazladan çaba harcayarak göğüs geren değil, aynı zamanda başarılardan çok az tatmin alan bir kişi olarak tanımlandı . Bu genç prekoroner hasta, boş zamanlarında huzursuz ve hatta rahatlama konusunda biraz suçluluk duyuyor. Bu kişi nadiren tatile çıkar ve boş zamanlarını çeşitli sosyal, toplumsal veya eğitimsel faaliyetlere zorunlu katılımla ayırır. Geleneksel psikanaliz yazarları (Alexander 1950, s. 72-75, Weiss ve English 1957, s. 217) bu modeli derin gerileyici pasifliğe karşı bir savunma olarak görmüşlerdir. Onların anlayışı Friedman'ın A Tipi kişilik kavramından farklıdır. Alexander ve Weiss ve English, koroner hastalığa yatkın bireyi tanımlarken bilinçdışı suçluluk ve karşı fobi mekanizmalarını vurguluyorlar.

Güncel çalışmalar düşmanlığın önemini vurguluyor ve noktayı koyuyor.

kalp hastalığına katkıda bulunan başlıca faktörler olduğu vurgusuna (Williams ve ark. 1980). Benzer çalışmalar (Dembroski ve ark. 1985), koroner hastalığa yatkın bireylerin stres altında geliştirdikleri depresyon, anksiyete, gerginlik ve bastırılmış öfkeyi belgeleyerek, çevresel etiyolojiden ziyade biraz daha psikojenik bir etiyolojiye işaret etmektedir. Bu genellikle uykusuzluk ve uyanırken yorgun olma hissiyle ilişkilendirilir; Burada strese karşı savunmasız, bitkin ama mutlaka A Tipi bir kişiliğe sahip olmayan bir kişi var.

Belki de bu iki temel psikolojik bakış açısı (spesifik olmayan stres ve kişilik tipi) kronik stresin rolü vurgulanarak birleştirilebilir. Hayatı saldırganlık, öfke ve hırs duygularıyla karakterize edilen A Tipi bir kişi için, günlük yaşamın olağan stresleri ve gerginlikleri oldukça artar. Bu stresleri narsist bir bakış açısıyla, hiç bitmeyen bir tatminsizlik akışı ve sürekli rekabeti göz önünde bulundurarak kazanılacak kontrol savaşları olarak gören bir kişi , koroner eğilimli olacaktır. Aynı zamanda, gerçekçi nedenlerden ötürü çok büyük kronik duygusal stres altında olan bir kişi de benzer şekilde koroner hastalığa yatkındır. Her iki durum da aşırı yüklenmiş bir benlikte duygusal tükenme durumuna neden olur; aşırı miktarda kahve içme ve diğer uyarıcıları kullanma eğilimini şiddetlendirebilir ; ve bireyi yemek yeme, sigara içme ve içki içme gibi gerilim azaltıcı araçları kullanmaya sevk eder ve buna karşılık olarak rahatlayamama ve planlanmamış zamanın, dinlenmenin ve uykunun tadını çıkaramama anlamına gelir. Her durumda, bu karmaşık çok faktörlü hastalıkta genetik, diyet ve diğer etiyolojik faktörlerin de rol oynadığını varsayıyorum.

Kişisel Psikolojik Bir Yorum

Bilinçli psikolojiyi kullanan A Tipi kişilik kavramı, Kohut'un çalışmalarına dayanan daha psikanalitik bir bakış açısıyla karşılaştırılabilir. Koroner hastalığa yatkın bireyin özelliklerinin çoğu, Kohut'un narsistik kişilik bozukluğu tanımına benzer. Başarılardan tatmin olmama duygusu, belirsiz ve kötü tanımlanmış hedefler, zamanın aciliyeti duygusu ve şiddetli rekabet, çözülmemiş narsisistik sorunları olan bireyin tipik özellikleridir ve Kohut'un formülasyonlarıyla açıklanmaktadır.

Friedman ve Ulmer (1984), “statü güvensizliği (temel olarak yetersiz veya azalmış özsaygı duygusundan kaynaklanan ), aşırı saldırganlık veya her ikisinin de neredeyse her zaman

A Tipi kişiliğin gelişimi için temel nedenleri başlatmak” (s. 43). Bunun, "A Tipi kişinin bebeklik döneminde ve çok erken çocukluk döneminde ebeveynlerinin birinden veya her ikisinden koşulsuz sevgi, şefkat ve teşvik alamamasından" kaynaklandığını bildiriyorlar (s. 45). Başarılardan duyulan tatmin duygusunun eksikliği ve belirsiz ve kötü tanımlanmış hedefler, kendilik psikolojisinde bütünleşmemiş büyüklenmeci benliğe ve idealize edilmiş ebeveyn imagosuna işaret eder ve bunun sonucunda bipolar kendilikte ciddi kusurlar ortaya çıkar. Bu tür narsisistik hasar görmüş bireylerde, başarılar hiçbir zaman beklentileri karşılayamaz; tam da bu yazarların (s. 78) A Tipi kişilik için tanımladığı gibi.

kronikleşebilen derin narsisistik öfkeden (Ko hut 1978) muzdarip olabilirler . Narsisistik olarak deneyimlenen arkaik bir çevre üzerinde mutlak kontrol talebi ve bilinçsiz, sınırsız hırslı teşhircilik, bireyi dış dünyayla ve diğer insanlarla sürekli çatışmaya sokar. Dahası , narsist kişiliğin amaçları ve büyük hedefleri, bölünmüş büyüklenmeci benlik tarafından aralıksız olarak motive edildiği için, bu belirsiz, sonsuz ve sınırsız ihtiyaçların kalıcı bir tatmini asla olamaz. (Hepimiz bu tür bireylerle klinik pratikte karşılaşıyoruz.)

Ego, akıl yürütme, değiştirme ve düzenleme kapasitesini, teşhirci başarıya yönelik ısrarlı ısrarı rasyonelleştirme görevine giderek daha fazla devretmektedir. Aşırı durumlarda, başarısızlıklar ve zayıflıklar , bireyin doğuştan gelen sınırlamalarını kabul etmek yerine, benliğin dışındaki işbirlikçi olmayan bireylerin kötü niyetine ve yozlaşmasına atfedilir . En kötü ihtimalle bu, kronik yarı paranoyak bir duruma dönüşür. Çoğu durumda gerçeklik testi korunur, ancak narsisistik öfke engellendiğinde Kohut, bunun odağını değiştirebileceğini ve ya kendi kendini yok eden bir yaşam tarzı ve depresyonun sonucu olarak kendine ya da somaya yönelebileceğini öne sürüyor. psikosomatik bir hastalık gelişebilir veya her ikisi birden gelişebilir.

Genetik yatkınlık, sigara içimi, yüksek yağlı beslenme ve yüksek kan basıncı gibi, genellikle bu tür hırslı araç kullanma aktivitelerine eşlik eden uygun risk faktörleri göz önüne alındığında, kronik narsisistik öfkeyle karakterize edilen yaşam, koroner arter hastalığını şu şekilde üretebilir: önceki tüm çalışmalarda açıklanmıştır. Kendilik psikolojisi bakış açısındaki farklılık, Friedman ve çalışma arkadaşları (1974, 1984) tarafından önerilen davranışsal değişim yöntemlerinin sonucunun ima edilen umutluluğuyla çelişmesidir. Eğer kişi narsistik kişilik bozukluğuna sahipse ve bilinçsizce büyük hırslara ulaşmak için aralıksız çaba göstermeye odaklanmışsa,

Her şeye gücü yetmeye ve sınırsız teşhirciliğe ulaşmaya çalışırken, tüm bunları sağduyulu akıl yürütme, öz kontrol ve bilinçli zihinsel egzersizlerle kontrol altında tutmak mümkün değildir. Kişi davranışını kasıtlı olarak kısıtlasa bile kronik narsisistik öfke bilinçdışı düzeyde azalmadan devam eder. Çatışma , Tip-A olarak etiketlenen yüzeysel tanısal tezahürleri üreten öfkenin ve narsist amaçların eyleme dönüştürülmesinin engellenmesiyle yeraltına yönlendiriliyor . Bu bilinçli ve kasıtlı yöntemle yalnızca vücut fizyolojisi üzerindeki çok fazla çalışma ve yeterince dinlenmemenin ikincil etkisi ortadan kaldırılabilir, ancak altta yatan narsisistik öfke, güçlü, dindirilmemiş narsisistik gerilimlerle azalmadan devam eder. İkincil etkilerin de ortadan kaldırılması önemli olduğundan Friedman ve Carruthers'in (1974) davranışsal yaklaşımına karşı hiçbir şey söylenemez . Bu yaklaşımın koroner arter hastalığının önlenmesinde ne kadar etkili olacağı tartışmalıdır.

Yaşamdan uzun süreli tatminsizlik, sosyal ve boş zaman aktivitelerinden tatmin olamama , ayrıca koroner arter hastalığının öncesinde iş hayatında prestij kaybı (narsist yaralanma) içeren bir aksaklığın yaşandığı ve buna karşı aşırı tepkiler verildiğinin sık sık görülmesi daha da sıkı çalışma, altta yatan narsisistik kişilik bozukluğunun öne sürülmesiyle açıklanmaktadır. Bu çok daha keskin bir dinamik açıklama sunuyor ; narsisistik olarak algılanan arkaik kendilik nesnelerinin kronik kaybı veya başarısızlığı, buna eşlik eden derin narsisistik öfkenin üretimiyle ortaya çıkmıştır. Öfke aynı zamanda A Tipi bireyin kendine zarar veren bir yaşam tarzına açıkça aldırış etmemesini de açıklıyor. Anjina ve romatizmal kalp hastalığı olan hastalardan oluşan küçük örneklemleri karşılaştıran bir çalışmayı gözden geçiren Jenkins (1971), yazarların anjina hastası olan hastaların son derece öfkeli oldukları ancak bunu bastırmaya çalıştıkları veya kompülsif savunmalar kullandıklarına karar verdiklerini bildirmektedir; diğer yazarlar da “iyi kontrol edilen saldırganlığın” koroner hastalık risk faktörleriyle ilişkili olduğunu bulmuşlardır (Jenkins 1976).

Narsistik kişilik bozukluğu ve ardından gelen narsisistik öfke, koroner arter hastalığıyla yüksek oranda ilişkili olduğu tanımlanan çeşitli yaşam tarzlarında yaygındır. Ben (1976) yakın tarihli bir kitabımda bu görüşü genişlettim ve dramatize etmeye çalıştım. Bu yaşam ve davranış biçimlerini değiştirmeye yönelik bilinçli çabalar, sağlıksız bir yaşam tarzı üzerindeki ikincil etkilerin azaltılmasında en yararlısı olacaktır, ancak temel bozukluk devam etmektedir. Kronik narsisistik öfkenin dışa vurulmasa bile koroner arter hastalığının gelişimi üzerindeki etkisi, bilinçli yaşam tarzı değişikliğinin bu duruma yol açabileceğine dair umudumuzu azaltıyor.

bir şekilde bu bozukluğun önlenmesinde veya morbiditenin azaltılmasında önemli bir faktör olabilir.

Daha fazla kanıt bu bakış açısını desteklemektedir, çünkü kalp krizi mağdurlarının önceki yaşam tarzlarına dönmeleri, kilo almaları ve sıklıkla sigara içmeye devam etmeleri yaygındır. Bu, hekimin ve hasta ailesinin engelleme çabalarına rağmen doğrudur ve hastayı ölüme sürükleyen, altta yatan dayanılmaz bilinçdışı narsisistik dengesizliğe işaret eder.

Miyokard enfarktüsünün ardından kendine zarar veren bir yaşam tarzına geri dönen hastalar, tıpkı şiddetli narsisistik kişilik bozukluğu olan hastalar kadar, acilen yoğun psikoterapiye ihtiyaç duymaktadır. Farktüs sonrası miyokard hastasının kilo almasını, sigara içmeye devam etmesini ve önceki davranışına devam etmesini izleyen dahiliye uzmanı veya pratisyen hekimin, hastayı duygusal bozukluğun yaşamı tehdit eden bir durum olduğu gerçeğiyle yüzleştirme ve yoğun psikoterapi önerme yükümlülüğü vardır.

Yetişkinlerde Yeme, Bozukluklar

Şimdi yetişkinlerde yeme bozukluklarını narsisistik psikosomatik bozuklukların ikinci örneği olarak inceleyeceğim. Goodsitt (1985) benzer şekilde kendilik psikolojisini klasik anoreksiya nervozaya ilişkin bir çalışmaya uygulamıştır. Erken dönem kendilik nesnelerinin başarısızlığından kaynaklanan narsisistik öfke , migren (Friedman ve Ulmer 1984), yetişkinlerde öfke nöbetleri, kendine zarar verme faaliyetleri, paranoid eğilimler, beden imajı bozuklukları ve kompülsif davranışlar da dahil olmak üzere yetişkin yeme bozukluklarının çeşitli özelliklerini üretir. ritüeller. Bu tür bir öfke, kusurlu bir kendini sakinleştirme aparatını doldurur ve hasta, geçici bir rahatlama sağlamak ve kendiliğin parçalanma tehdidine karşı koymak için yeme bozukluklarına geriler (Chessick 1985b). Bu bozuklukların psikanalitik psikoterapisi çeşitli yöntemlerin bir kombinasyonunu gerektirir, ancak olup bitenlere ve her bir vakada farklılık gösteren ve belirli hastalık modelini belirleyen bilinçdışı narsist fantezilere ilişkin içgörü , hastanın yaşam tarzında kalıcı değişiklikler için sürekli olarak gereklidir . .

Örneğin bir hasta rüyasında kendisinin, kocasının ve küçük kızının bir bahçe diktiğini görüyor. Hastanın ebeveynleri ziyarete gelir ve bahçe güzelce büyür, ancak anne bakmak için dışarı çıkmaz. Babam, çok ikna edildikten sonra bahçeye çıkan ve morali bozuk bir adamdır.

bir göz atın ve oldukça kayıtsız bir şekilde şöyle der: "Bu çok hoş." Daha sonra hasta küçük kızına pizza yedirdiği için baba mutlu ve neşeli olur. Bu, psikotik bir anneye sahip obez bir kadının rüyasından; kendisi tamamen tükenmiş bir benlikten, genellikle depresif olan ve hasta yemek yediğinde büyük ölçüde neşelenen babası tarafından kurtarılmıştı. Ne baba ne de anne , hastanın doğal gelişim veya büyüme deneyimlerinden herhangi biriyle pek ilgilenmiyordu .

Weiss ve English (1957), bazı ailelerin hayata yönelimlerinde oldukça “sözlü” olduklarını hatırlatmaktadır. Böyle bir aile için ikram, yaratıcı çalışma veya oyun yerine iyi bir yemek olacaktır. Yiyeceğin sunulması ve alınmasıyla ilgili her şey yüksek bir duygusal değerle donatılmıştır.

kırıklıklarını çocuk aracılığıyla telafi ettiği bir aile ortamında meydana geldiğine işaret etmektedir ; Anne ailenin baskın üyesidir ve obez çocuğu, yiyecek itmek de dahil olmak üzere endişeli aşırı korumayla tutar. Anne-babanın başarısızlıklarını telafi etmek için sıklıkla çocuğun başarısı konusunda yüksek beklentilere sahiptir . Obez çocuk, boyun eğme rolünü isyan etmeden pasif bir şekilde kabul eden ve sevgi ve tatminin yerine yemeği koyması öğretilen çocuktur . Bu aynı zamanda Kohut'un (1971) narsisistik kişilik bozukluğunda “dikey bölünme” olarak adlandırdığı psikolojik durumu da üretir; Kohut (1971, s. 185) tarafından şematize edildiği gibi; Açıkça sergilenen çocukluktaki büyüklenmecilik, annenin çocuğun performansını narsistçe kullanması ile ilgilidir .

Hamburger (1951) dört farklı fakat yakından ilişkili hiperfaji tipini tanımladı. Hastalarından bir grup, yalnızlık, kaygı ya da can sıkıntısı gibi spesifik olmayan duygusal gerilimlere tepki olarak aşırıya kaçıyor. Başka bir grup ise kronik gerilim ve hayal kırıklığı durumlarında aşırıya kaçıyor ve uzun süreler boyunca hoş olmayan yaşam durumlarında tatminin yerine yiyecekleri kullanıyor . Üçüncü grupta ise aşırı yeme, altta yatan psikopatolojinin bir belirtisini, çoğunlukla da içi boş bir depresyonu temsil ediyordu. Aşırı yemenin bir bağımlılık boyutuna ulaştığı son grup , dış olaylarla ilgisi olmayan kompulsif bir yemek arzusuyla karakterize edildi ve bu nedenle bilinçsiz, kronik bir narsisistik dengesizlik tarafından yönlendiriliyordu .

duygusal rahatsızlıklara ilişkin çok sayıda tanımlayıcı tipolojik rapor literatürü doldurmuştur. Araştırma ne kadar iyi olursa, ayırt edici psikolojik özelliklere ilişkin kanıtlar da o kadar az olur.

Stunkard (1980), psikoterapide karakteristik olarak vücutlarının tuhaf ve iğrenç olduğundan ve başkalarının onlara düşmanlık ve küçümsemeyle baktığından şikayet eden obez kişilerdeki olumsuz beden imajını tanımladı. Çocuklukta obez olan kişilerin obezitesi ("hiperplastik obezite", "gençlik başlangıçlı obezite" veya "gelişimsel obezite" olarak da adlandırılır), yetişkinlerde obez olan kişilerinkinden ("hipertrofik obezite") farklıdır. Genç tipler daha şiddetli olma eğilimindedir, tedaviye daha dirençlidir ve duygusal rahatsızlıklarla ilişkilendirilme olasılığı daha yüksektir. Ancak Stunkard (1975) ve diğerleri "orta yaş obezitesinin" yavaş ve aşamalı olarak geliştiği yönündeki yaygın görüşe katılmıyorlar; Aslında bu bir dizi kilo artışıyla ortaya çıkar, çünkü orta yaştaki her stresli döneme yatkın kişilerde aşırı yemek yeme eşlik eder.

duygusal faktörler ile obezite arasındaki kesin ilişkiyi anlamaya ilerlemenin son derece zor olduğunu" açıklıyor. (s. 777). Daha sonraki bir aşamada obezite sıklıkla başarısızlığın gerekçesi haline gelir ve aşırı kilolu kişilerin kendilerine yönelik tutumları , özellikle kadınlarda obeziteye yönelik mevcut Batı kültürünün hoşnutsuzluğu nedeniyle karmaşık hale gelir (Wooley ve Wooley 1980).

Çok sayıda yazar, obez çocuğun büyük arzularda günlük yenilgiler yaşanırken büyük hayallerle dolduğunu bildirmiştir. Bu fanteziler ya bilinçlidir ya da reddedilmiştir ve psikotiklerden farklıdır çünkü obez kişi bunların mantıksız olduğunun farkındadır. Yetişkin obez hastaların psikanalitik tedavisinde Ingram (1976), bu genişlemeci ve narsisistik özelliklerin nasıl kilo vermeyle aynı anda ortaya çıktığını bildirmektedir. Bazı durumlarda aşırı yeme, yeni başlayan psikoza karşı koruyucu gibi görünmektedir; Bu tür hastalar yoğun diyetlerle kilo vermeye çalıştıklarında psikoz geliştirebilirler.

BAĞIMLILIK OLARAK OBEZİTE

Stunkard (1975, 1980), çoğu kadın olmak üzere obez erkeklerin yaklaşık yüzde 10'unun , sabah anoreksi ve uykusuzlukla birlikte akşam hiperfajisi ile karakterize edilen bir "gece yeme sendromu" sergilediğini tanımlamaktadır. Obez kişilerin yaklaşık yüzde 5'inde ani kompulsif davranışlarla karakterize edilen bir "tıkınırcasına yeme sendromu" bulunduğunu söylüyor.

Kısa sürede çok miktarda yiyeceğin yutulması ve bunun ardından genellikle büyük bir heyecan ve kendini kınama. Obez vakaların yalnızca yüzde 15'ini oluşturan bu iki sendromda, sözellik ve kararsızlık içeren psikodinamiklerin ana hatlarını çizmenin daha kolay olduğu iddia ediliyor. Ancak Bruch (1973) kendi deneyimine göre bu tür gece yiyenlerin nadir olduğunu, tıkınırcasına yiyenlerin ise daha yaygın olduğunu iddia ediyor.

Bu, bozukluğun daha hafif göründüğü obez kişilerin büyük çoğunluğunu bırakıyor. “Yemek bağımlıları” olarak tanımlanan bu büyük grupta hastalar, psişik yapıdaki bozuklukların yerine gıdayı kullanmışlardır. Aşırı yemek, yaşam biçimlerinin vazgeçilmez bir parçası haline geldi ve aşırı kilo verme, onları dayanılmaz gerilimlere maruz bırakıyor. Tek başına kilo vermeyi amaçlayan güçlü tedavi nadiren başarılı olur ve başarılı olsa bile nadiren çok uzun süre sürdürülür. Frosch (1977) bu hastaları "karakter dürtü bozuklukları" arasına yerleştirir ve onların "öngörme" ve güven kapasitelerine gelişimsel müdahale nedeniyle gerilime veya hayal kırıklığına karşı tahammülsüzlüklerini vurgular .

gaz” kavramını da ortaya atan Rado'ya (1926) kadar uzanır ; Obezitenin gıda bağımlılığını temsil ettiği yönündeki argümanlar Leon (1982) tarafından güncellenmiş ve gözden geçirilmiştir. Obez hastaların yemeyle ilgili yaygın gözlemleri ve raporları, Rado'nun nispeten daha yavaş ve daha uzun süren "beslenme orgazmı" kavramının, organizmanın her yerine yayılan, bir dinlenme duygusu ve uzak bir bakışla tamamlanan yaygın bir iyilik hissi olduğunu göstermektedir. gözler aslında yetişkinlerin cinsel ve daha karmaşık kişilerarası yakınlıklarından kaçınmak için bir kısa devre görevi görebilir. Klinik deneyim aynı zamanda onun "sıradan gıdalardan toksik maddeler açısından saf olanlara kadar düzenli bir derecelendirme oluşturan uzun bir gıda ve lezzet dizisinin hazırlanabileceği " şeklindeki iddiasını da doğrulamaktadır (Rado 1926, s. 37n). Ben (1960) bu derecelendirmenin ilaç ucunu ve “farmakojenik orgazmı” araştırdım. Woollcott (1981), bazı açılardan borderline hastanın patolojisine benzer şekilde "füzyon-bireyleşme çatışmasına" yol açan "temel hatayı" vurgulayarak bu konuyla ilgili daha güncel bir tartışma sunar.

KİŞİSEL PSİKOLOJİK BİR AÇIKLAMA

Bağımlıyı tartışırken Kohut (1971) şöyle yazıyor:

Psişesi arkaik bir kendilik nesnesine takılıp kalır ve kişiliği, yaşamı boyunca, görünüşte belirli nesnelere bağımlı olacaktır.

nesne açlığının yoğun bir biçimi olmak. X arayışının ve bu nesnelere olan bağımlılığın yoğunluğu, psişik yapının eksik parçalarının yerine konulmaya çalışılmasından kaynaklanmaktadır . . . . [Bağımlının annesi] çocuğun ihtiyaçlarıyla ilgili kusurlu empatisi nedeniyle. . . işlevleri tam olarak yerine getiremedi . . . olgun psişik aygıtın daha sonra ağırlıklı olarak kendi başına gerçekleştirebilmesi (veya başlatabilmesi) gerekir . Bu arkaik aşamalarda yaşanan travmatik hayal kırıklıkları. . . Çocuğu, en iyi şekilde rahatlatılma veya uykuya dalma konusunda yardım alma konusundaki erken deneyimlerin kademeli olarak içselleştirilmesinden mahrum bırakmak (s. 45-46)

Kohut (1984) son kitabında, 15 yıl boyunca yedek kendiliknesnesi olarak işlev gören Dr. Schweniger'in yiyecek, şarap ve tütüne olan "isteklerini" azaltmasını sağlayan obez Bis marck'a dikkat çekti. Kohut bunu Pflanze'nin (1972) bir raporuna dayandırıyor; bu rapor Bismarck'ın Schweniger'in hayatına girdikten sonra gerçekten kilo verip vermediğini göstermiyor. Her halükarda, Schweniger aynı zamanda sezgisel bir terapist ve Münih'teki tıp fakültesinden ahlaki bir suçlama nedeniyle ihraç edilmiş bir tıp şarlatanıydı - ama bir terapist olarak Bismarck için ne yapması gerektiğini biliyordu.

Kendilik psikolojisinin dilinde, gün içinde travmatik düzeydeki kendiliknesnesi başarısızlıkları, kendiliğin belirli bölümlerinin giderek daha fazla parçalanmasına yol açar; bu, Bis Marck tarafından özellikle yatmadan önce, "oral istekler" olarak deneyimlendi. bir sürücünün aktörü. Kohut, kendiliknesnelerinden vazgeçen böyle bir bireyin, içsel bütünlük ve canlılık duygusu için vücut bölgelerinin uyarılmasına yöneldiğini ileri sürmektedir. Kohut, bağımlılığa benzer yoğunluğun bir dürtüden değil, yapısal bir kusuru doldurmaya yönelik yoğun ihtiyaçtan kaynaklandığını söylüyor. Sadece bir an için başarılı olur ve hiçbir yapı oluşturmaz, dolayısıyla mide fistülüyle yemek yemeye benzer. Schweniger, yemeğin, şarabın ve puroların yerini alabildi ve Bismarck için destekleyici bir kendiliknesnesi olarak işlev gördü; tıpkı bir ebeveynin çocuğuyla oturduğu gibi, Bismarck uyurken onunla birlikte oturuyordu. Bu kendiliknesnesi aktarımını başarmayı başardığında Schweniger, kendisini 15 yıl boyunca Bismarck ailesi için vazgeçilmez buldu.

Bruch (1973), aşırı yemenin daha derin depresyona karşı bir savunma görevi gördüğü "reaktif obeziteyi" tanımladı. Cantwell ve diğerleri gibi çeşitli yazarlar. (1977) yeme bozukluklarını depresyona bağlamıştır ; yakın zamanda bu bozuklukların antidepresan ilaçlarla tedavisine ilişkin bazı umut verici raporlar (Pope ve ark. 1983) ortaya çıkmıştır . Bu hastalarda aşırı yeme, kendini sakinleştirme çabasını temsil eder

bastırılmış ve mevcut depresif duygusal durumla ilişkilendirilen daha derin arkaik deneyimlere parçalanmayı önlemek için.

Krystal'in (1982) görüşüne göre, bu arkaik deneyimler genellikle "kolik, egzama, beslenme veya uyku güçlükleri" gibi "ortak talihsizliği ortadan kaldırmaya yönelik ortak istekle ilişkili bir sessizlik komplosu tarafından örtülen" gerçek çocukluk felaketleriydi. (s. 598). Dolayısıyla aşırı yeme, hastayı, mevcut stres durumunun azalmadan devam etmesi halinde gelişme tehdidi oluşturan, ilkel arkaik nitelikteki temel, parçalayıcı, yoğun duygulanım durumlarına karşı korur. Kendilik psikolojisinde aşırı yemenin, benlik duygusunun parçalanmasına karşı koruma sağladığı söylenir .

BULİMAREXYA

Bir aşırı arınma döngüsü olan bulimareksi sendromu, çoğunlukla ergenlik çağındaki ve yirmili yaşlardaki hastalar arasında popüler hale geldi (Casper 1983) . Sendrom her yaşta ortaya çıkabilir ve bundan muzdarip olanların yaklaşık yüzde 5'i erkektir. Aşırı yeme sırasında kontrol kaybı ve suçluluk duygusu vardır; Tasfiye sırasında bir telafi, bir arınma ve kontrol duygusunun güçlendirilmesi. Tüm bu yeme bozukluklarının altında kendilik psikolojisi dilinde isimsiz bir söz öncesi depresyon, ilgisizlik, boş, tükenmiş bir kendilikte bir ölülük duygusu ve yaygın kronik narsisistik öfke yatmaktadır. Benim klinik deneyimime göre, kitlesel öfke ya paranoid korkulara ya da çarpık nefret dolu öz imajla birlikte kendinden nefrete, migrene, öfke nöbetlerine ya da bunların herhangi bir kombinasyonuna, borderline hastadakine benzer şekilde yol açıyor. Aynı zamanda hastanın görünen her şeyi yediği, zevkten yoksun, tuhaf, amansız, zorlayıcı bir ritüel olarak da görünebilir .

Bruch (1973, s. 100) tüm bu hastalarda şişmanlığın yalnızca içerideki çirkinlik inancının dışsallaştırılması olduğuna işaret ediyor. Bir hasta şunu bildirdi:

Hissetmek için yiyorum, hiçbir hissizlik yerine biraz his almak için yiyorum. Bunu yaptığında rahatsız olursun ama bu bir duygudur. Ayrıca sanırım kendimle ilgili içimdeki hisleri yansıtmak için kendimi şişmanlatıyorum; bu, "Bu çirkin insanı olduğum gibi seviyorum" diyen bir mesaj veriyor. Bu benim insanlara olan güvensizliğime uyuyor ve “Bana iyi davranmak istersen işini zorlaştırırım” diyor.

Bu alıntıyı Laing'in yansıtmanın nasıl bir kendini yansıtma girişimini temsil ettiği hakkındaki yorumu (Bölüm 6) ışığında değerlendirebiliriz . Kendilik bakış açısının psikolojisi açısından, bu vakalarda yansıtma, ister fantezide ister gerçekleşmiş olsun, kendiliknesnesinden vazgeçmek ve umutsuzca ihtiyaç duyulan aynalamayı, dikkati ve yatıştırmayı elde etmeye çalışmak olarak anlaşılabilir . Bizim kültürümüzde şişman bir kişi, pek de hoş olmayan bir şekilde de olsa fark edilir. Şişmanlamak ve dolayısıyla kendini aşağılayıcı bir ilginin nesnesi haline getirmek , bireylerde herkesin kendisine düşmanca bir niyetle baktığını hayal eden yansıtmalı bir fantezinin gerçekleşmesi olarak düşünülebilir .

Dramatik yeme bozukluğu, ister "beslenme, ister gaz," mazoşist bir kendini aç bırakma veya nahoş kompülsif tıkanıklık ya da tıkınırcasına temizleme suçluluğu ve telafi döngüsü yoluyla olsun, öfkeyi ve paranoyayı boşaltır ve hastanın dikkatini boş, tükenmişlikten uzaklaştırır. kendi kendine ve gastrointestinal sistem duyumlarıyla meşgul olma. Bu şekilde bir tür canlı olma duygusu korunur. Hasta, tükenmiş ve parçalanmış nükleer çekirdeğin üzerine, bazen hastanın toplumda işlev görmesine izin veren çeşitli koruyucu ritüeller ve kendini sakinleştirici faaliyetler inşa etmiştir.

NARSİSİSTİK ÖFKE

Aynı zamanda hasta yoğun narsisistik öfkeyle ya da (geleneksel olarak adlandırıldığı şekliyle) bilinçdışı sadizmle de uğraşmak zorundadır. Örneğin, Offenkrantz ve Tobin (1974) bu hastaları “depresif karakterler” olarak ele almakta ve hastaya bilinçsizce ihtiyaç duyduğu şeyleri sağlamayan önemli nesnelere karşı duyulan büyük bilinçdışı öfkeyi vurgulamaktadır. Öfke çoğu zaman terapiste yönelir . Bunun altında , tükenme ve yeterli tatminin mümkün olabileceğine dair umutsuzlukla karakterize edilen bir "anaklitik depresyon" yatıyor .

Glover (1956) 1932'deki dönüm noktası niteliğindeki bir çalışmada da oral aşamada sabitlenmeye daha az vurgu yapmış ve bağımlılığı psikotik ve nevrotik aşamalar arasında bir geçiş durumu olarak görmüş, sadizmi kontrol etme ve psikoza gerilemeyi önleme işlevine hizmet etmiştir veya parçalanma. Bağımlılıkları "sınırlandırılmış narsisistik nevrozlar" olarak etiketleyerek, hastanın öfkesinin

Kararsız kaldığı nesnelerle özdeşleşmeyle birlikte tehlikeli bir ruhsal durum oluşturur. . . içsel somut bir madde olarak sembolize edilir . O halde ilaç, yıkımla iyileşen harici bir karşı maddedir. Bu anlamda uyuşturucu bağımlılığının paranoyaya karşı bir gelişme olduğu düşünülebilir; paranoidal unsur, daha sonra melankolik bir modelin intrapsişik çatışmasıyla başa çıkmak için terapötik bir ajan olarak kullanılan uyuşturucu maddeyle sınırlıdır (s. 208)

Glover'ın adlandırdığı şekliyle "yerelleştirici paranoid kaygı" nın bu biçiminde , adaptasyonun ilerlemesi sağlanır ve gıda gibi daha zararsız olanlardan tehlikeli kimyasallara kadar olan madde seçimi arasındaki farkların, Glover tarafından, arkaik sadizm.

ve tamamen zararlı olarak algılanabilir . Bu en iyi şekilde Innaurato'nun (1977) oyunu olan Benno Blimpie'nin Dönüşümü'nde açıklanır; bu oyun, yaşamını yemek yiyerek bitirmeye hazırlanırken hayatındaki aşağılayıcı olayları yeniden yaşayan, tuhaf derecede şişman ve yalnız 25 yaşındaki bir adamın kabus gibi anlatımıdır. kendini ölümüne. Çocukluğunu yemek yiyerek, hayal kurarak ve resim yaparak geçiren Benno şöyle diyor: “Görüyorsunuz ki resimler yeterli değil. Yalnızlık, boşluk ve özlem jöle gibi donduğunda hiçbir şey acıyı dindiremez. Hiçbir şey, hiçbir şey, hiçbir şey.” Dramada narsisist öfke patlak verdiğinde kişiliksizleşiyor ve şöyle planlar yapıyor: “O kadar şişmanladığımda, onun kıyafetlerine giremiyorum ve zorlukla hareket edebiliyorum, kapıyı çivileyeceğim. Uzun bir çiviyle gözlerini oyacağım ve ölene kadar kendisini ısıracağım” (Sahne 8, s. 16-17). Oyunun sonunda Benno, vücudunu et satırıyla parçalamaya hazırlanır.

YETİŞKİN ANOREKSİ VE ANOREKSİ NERVOZA

Anoreksiyadan muzdarip hastalar Dally (1969) tarafından üç alt gruba ayrılmıştır; çeşitli yazarlar (Wilson 1983), bu sendromun heterojenliğini birçok bozukluk için “nihai ortak yol” olarak vurgulamıştır . Obezite gibi anoreksi de klinik uygulamada çok çeşitli şekillerde ortaya çıkabilir. Bir grup kusmayı sağlar ve kusmaya neden olur; başka bir grup intihar girişimi, kendine zarar verme ve alkolizm gibi dürtüsel kendine zarar verici davranışlar gösteriyor; diğer bir grup ise sadece diyet yaparak istenen zayıflığa ulaşıyor.

Genç kadınlarda anoreksiyanın psikodinamiğinin uzun süredir, erken dönemdeki başarısız bir anne-kız ilişkisinden kaynaklanan gelişimsel bozulmayı içerdiği düşünülüyordu. Kadınsı bireyleşmeyle karşı karşıya kalan ve aileye olan bağımlılığının kaybı tehdidiyle karşı karşıya kalan ergen kız, bu vakalardaki çatışmaya, keyifli yemek yeme deneyimlerine yönelik bilinçsiz özlemle çocuksu annelik ilişkisine gerileme yoluyla yanıt verir. Bu, yemek yeme ile şiddetli diyet yapma arasındaki sürekli salınımın ardından gelen dramada reddedilir; zayıflık arayışı genellikle hastanın annesine karşı düşmanca ve meydan okuyan bir itaat eylemini temsil eder.

Bruch (1975) anoreksiya nervozanın nevrozdan çok şizofrenik gelişime veya sınır durumlarına benzediğini defalarca belirtmiştir . Depresif özelliklerin özel bir değerlendirmeyi hak ettiğini ve birincil hastalık olarak gerçek bir depresyona işaret edebileceğini kabul ediyor, ancak bu bozukluğun "şizofrenik reaksiyonun altında yatan umutsuzluğu " (s. 802) ve altta yatan potansiyel olarak şizofrenik çekirdeğin tanınmasını ifade ettiğini savunuyor. Etkili tedavi için şarttır. Klinik deneyimime göre, erken ergenlik döneminde aniden ortaya çıkan klasik anoreksiya nervoza ile genellikle yetişkin hastalarda gelişen daha az ölümcül anoreksiya arasındaki önemli fark , ikincisinde özün şizofren olmaktan çok depresif olması ve klinik materyalin olmasıdır. Kohut'un içi boş, tükenmiş benlik ve narsisistik öfke tanımlarına işaret ediyor.

Anoreksinin nedeni ile ilgili geleneksel psikodinamik formülasyonların çoğu, erken ergenlik ile ilişkili fiziksel değişikliklerin yarattığı cinsel ve sosyal gerilimlerden kaynaklanan, yemeğe verilen fobik tepki etrafında yoğunlaşmıştır. Ancak 1945'te bile Fenichel (1945), yetişkinlikte gelişen anoreksinin "çok farklı bir dinamik öneme sahip olabileceğini" belirtti. Anoreksinin, sözlü olarak algılanan hamilelik korkusunu veya bilinçsiz sadist arzuları ifade eden basit bir histerik dönüşüm belirtisini temsil edebileceğini açıkladı. Aynı zamanda bir kompulsiyon nevrozunda çileci reaksiyon oluşumunun bir parçası olabilir, bir depresyondaki duygulanım eşdeğeri olabilir (burada yemeğin reddedilmesi semptomu, depresyonun diğer belirtileri gelişmeden önce ortaya çıkar), ya da bir depresyon olabilir. nesnel dünyayla herhangi bir temasın reddedilmesi ve dolayısıyla yeni başlayan bir şizofreninin işaretidir.

Fenichel, en azından yetişkinlerde, anoreksiyanın herhangi bir basit formülasyonundan çok uzun bir yol kat ediyor. Eissler tarafından bildirilen ve anoreksiyanın "tüm nesne ilişkilerindeki genel bir bozukluğun yalnızca bir belirtisi" olarak düşünüldüğünü gösteren bir vakadan bahsediyor. Fenichel yazıyor

Eissler'in hastasının “ego gelişiminin son derece arkaik bir aşamasının ötesine geçmediği. Anne 'hastanın egosunun en önemli parçası olmaya devam etti.' Yemeğin reddedilmesi, annenin birincil, hâlâ farklılaşmamış tatminine duyulan özlemi ve bunun hüsran sonrasındaki sadist çarpıklığını temsil ediyordu” (s. 177). Buradaki kavramsallaştırma Kohut'unkine daha yakın ama 25 yıl önce.

Yetişkin Yeme Bozukluklarına Kişisel Psikolojik Bir Yaklaşım

Bu bölümün başında bahsedilen psikosomatik tıbbın üçüncü alanında iki genel tür işlevsel bozukluk vardır. Bunlardan biri, Fenichel'in organ nevrozu olarak adlandırdığı, söz konusu işlevin uygunsuz kullanımından kaynaklanan istenmeyen fizyolojik değişikliklerden oluşur. Diğer tür rahatsızlıkların ise özel bir bilinçdışı anlamı vardır, bir fantezinin “beden dilinde” ifadesidir ve psikanaliz tarafından bir rüya gibi doğrudan erişilebilirdir. “Dönüşüm nevrozu” terimi genellikle bu kategoriye ayrılmıştır. Organ nevrozlarının belirli bir yüzdesi aslında duygu eşdeğeridir; karşılık gelen bilinçli zihinsel deneyim olmaksızın belirli bir duygulanımın spesifik fiziksel ifadesini temsil ederler. Örneğin, bazı durumlarda anoreksi , yakın zamandaki çalışmaların (Cantwell ve ark. 1977, Casper ve Davis 1977) gösterdiği gibi, depresyonun duygulanım eşdeğeridir .

Yetişkinlerde yeme bozukluğu vakalarının çoğunda, bilinçdışı sorunlardan kaynaklanan patolojik bir rahatsızlık - narsisistik dengesizlik - belirli bir davranışa neden olur ve bu da dokularda somatik değişikliklere neden olur . Kişinin diyet yapma, aşırı yeme veya ikisi arasında gidip gelme davranışı, başlangıçta bu narsisistik dengesizlikten kaynaklanan iç baskıyı hafifletmeyi amaçlıyordu ; Bu çabanın sonucunu oluşturan bedensel belirti genellikle kişi tarafından bilinçli ya da bilinçsiz olarak aranmamıştır. Daha sonra, şişmanlık veya zayıflıktaki bu vücut değişiklikleri çözüme dönüştürülebilir ve merkezi bir meşguliyet haline gelebilir.

Fenichel (1945), Wulff'un 1932'de yazdığı, daha çok kadınlarda görülen, "histeri, siklotimi ve bağımlılıkla" ilişkili ve pregenital cinselliğe karşı mücadeleyle karakterize edilen "psikonevroz"u anlatan bir makaleden de bahseder. Cinsel tatmin “kirli bir yemek” olarak algılanıyor. Hastaların kendilerini tıka basa doldurdukları ve kendilerini “şişman, şişkin, kirli, düzensiz veya hamile” hissettikleri depresyon dönemleri dönüşümlüdür.

münzevi davrandıkları, kendilerini zayıf hissettikleri ve ya normal ya da biraz sevinçli davrandıkları "iyi" dönemler. Çirkinlik ve güzellik gibi dönüşümlü duygular ve bedendeki duygulardaki salınımlar adet dönemi öncesi ve sonrası duygulara benziyor gibi görünmekte ve aynı zamanda teşhirci bir unsur da içerebilmektedir. Ancak Fenichel, pek çok geleneksel psikanaliz yazarı gibi, geleneksel psikodinamiği kullanan çatışma yorumları ile bu tür yorumların bu vakaların kompülsif bağımlılık yaratan yönlerini açıklamak için yeterli olmadığına dair sezgisel klinik bilgisi arasında bocalıyor.

Rado'yu takip eden Fenichel, yemek yemeyle ilgili "oral-erotik heyecanı" tanımlıyor; Yeme bağımlılıkları suçluluk, depresyon ya da kaygıyı aktivite yoluyla yenmek için yapılan başarısız girişimlerdir, ancak bunun nasıl çalıştığına dair hiçbir açıklama yapılmamaktadır. Fenichel için yeme bozuklukları, kendi deyimiyle "kaygıya karşı karakter savunmaları" haline geliyor; burada belirli temel çocukluk çatışmaları, yiyecek açısından tekrar tekrar çözülerek ustalaşılıyor.

Bruch (1973, 1974, 1975, 1979, 1982) yeme bozukluklarına yönelik kendi terapötik yaklaşımını geliştirdi, ancak onun kavramları eski klasik psikanalitik formülasyonlarla aynı genelleme anlayışına sahiptir. Bu hastalarda benlik saygısı, narsisistik öfke, tükenme ve depresyonun yanı sıra ebeveynlerle narsisistik güç mücadelesini içeren bir sorunun olduğunu kabul eder, ancak Sullivancı bir yaklaşım kullanarak kişilerarası teoriye dayanır.

Bruch (1979), anoreksiya nervozayı tartışırken şunu kabul eder: "Sıradan diyet gibi görünen bir şeyden, bu esnek olmayan, kendine zarar veren ama hararetle savunulan kilo ve yemek takıntısına kadar bu değişimin nasıl gerçekleştiği biliniyor" (s. 76) . Ancak Kohut (1971), şiddetli borderline ve şizofreni hastalarında kendiliğin parçalanma aşamalarını tanımladı; burada benliğin, vücudun belirli bölümlerinin yatırımı kesilerek ve işe yaramaz olarak görülmesiyle yeniden yapılandırıldığı; Bu tür hastalar bu noktada gerçekten de vücudun bir kısmını kesebilirler. Ergenlerde ve yetişkinlerde benliğin parçalanmasının, beden benliğinin işe yaramaz kısmının vücut yağı olduğu benzer bir yeniden yapılanmaya nasıl yol açabileceğini görmek zor değil. Bruch (1979), engin klinik deneyiminden yola çıkarak, kaç tane anoreksik hastasının aynaya tekrar tekrar bakarak zaman harcadığını, "kaybettikleri her kiloyla ve ortaya çıkan her kemikle gurur duyduklarını" belirtiyor. Bundan ne kadar gurur duyarlarsa, gayet iyi göründükleri iddiası da o kadar güçlü olur” (s. 82).

, benliğin bir kısmının bölündüğü, parçalanmış benliğin patolojik bir yeniden yapılanması olarak düşünülebilir.

geri kalanın sığ bir şekilde yeniden oluşturulmasına izin vermek için libidodan tamamen yoksun bırakıldı ; yatırımı kesilen bu kısım, daha sonra işe yaramaz, istenmeyen ve kesilmesi gereken olarak görülen vücut yağıyla temsil edilir. Aslında kendiliğin yeniden yapılanmasını sürdürmek, kendiliğin istenmeyen kısmını temsil eden bu işe yaramaz vücut yağının sürekli ve tehlikeli bir şekilde kesilmesini gerektirebilir; bu da bu hastaların kendilerini aç bırakma konusundaki ısrarlarını ve tedaviye yönelik katı olumsuzluklarını açıklayabilir. Zorla beslenirlerse intihar edebilirler.

Şiddetli patolojik anoreksi, Bruch'un söylediği gibi, obezitenin tuhaf bir ayna görüntüsünü temsil ediyor. Ayrıca her ikisinin de hatalı açlık farkındalığıyla ilişkili olduğunu savunuyor. Bu, Bruch'un, kişinin kendi hayatını yaşama konusundaki farkındalığının eksikliğinin, şiddetli yeme bozukluklarının gelişmesinde temel öneme sahip olduğu iddiasına yol açmaktadır. Klinik deneyimime göre , yetişkinlerin dünyasında etkisiz olma veya çocuk olma duygusu, yeme bozukluğu olan hastaların karakteristik özelliğidir .

Benno Blimpie "vakasında" olduğu gibi benim vurguladığım bir klinik özelliğe Bruch tarafından pek fazla önem verilmemektedir: bu tür hastalardaki derin içsel boşluk, kronik narsisistik öfke ve bunun sonucunda ortaya çıkan paranoid eğilimler. Ancak Bruch (1973), akut bir şizofreni krizi nedeniyle hastaneye kaldırılan ve ne zaman tartışsa ya da kendini tehdit altında hissetse açgözlülükle yemek yediği gözlemlenen şişman bir öğrenci hemşire vakasını bildirmektedir. Açıklaması, başkalarının düşmanlığının ve öfkeli sözlerinin içinde dolaşıp onu yaralamaya devam etmesinden korktuğuydu. “Kendini yemekle doldurarak içindeki yarayı lapa gibi kapatacak ve acıyı fazla hissetmeyecekti” (s. 92). İçe yansıtma ve yansıtma döngülerinin derin intrapsişik dinamikleri veya alternatif olarak Kohut'un tükenmiş nükleer benlik kavramı ve bunun parçalanma ürünleri Bruch'un formülasyonlarında göz ardı edilmiştir.

Yeme bozuklukları, hastayı, yeme bozukluğunun durdurulması durumunda ortaya çıkabilecek dayanılmaz etkilerden korur. Stunkard ve Burt (1967), Powers (1980) ve diğer pek çok kişi tarafından vurgulandığı gibi, son derece olumsuz kendilik imajı ve kendinden nefret - ya da Kohut'un terimleriyle narsisistik öfkenin parçalanma ürünü olan tükenmiş benlik - obezitenin gelişmesinden önce gelir. . Bu intrapsişik psikopatoloji, yetişkinlerde görülen çeşitli yeme bozukluklarının temelini oluşturur; bu bozukluklar, narsisistik gerilimin dayanılmaz hale gelmesi ve hatalı Oedipal öncesi kendini sakinleştirme sisteminin bunaltılmasıyla ortaya çıkar.

Benno Blimpie'nin Dönüşümü'nde olduğu gibi benlik daha sonra parçalanma tehdidinde bulunur veya bunu gerçekten yapar .

Klinik bir örnek olarak, Bruch'un (1973) Heckel'den ödünç aldığı "zayıf şişman insanlar" tanımını alabiliriz; kendisi daha 1911'de bizi şişman bir kişinin kilo vermesinin tek başına bir tedavi anlamına gelmediği konusunda uyarmıştı. Aslında hasta, kilo verdiğinde çok daha ciddi bir psikolojik rahatsızlık gösterebilir ve mücadele, kültürümüzdeki moda modelleri arasında çok popüler olan yarı aç bir görünümü sürdürme konusundaki saplantılı meşguliyetle kilo almamak için yapılan bir girişime dönüşebilir. Bu tatminsiz insanlar hala yeme bozukluğunun temsilcileridir. Aşırı zayıf kalma dürtüsü, çeşitli davranış değişiklikleri veya diğer semptom odaklı tedavilerle tedavi edilen obezite vakalarında yaygın bir klinik sonuçtur . Bu terapiler, sefil bir şişman kişiyi daha da sefil bir zayıf insana dönüştürdü ve her iki durumda da kişi, takıntılı bir şekilde yemek yemeyle meşgul oluyor. Genellikle bu yetişkin hastalar kötü huylu bir anoreksiya nervoza durumuna ilerlemezler, ancak zayıflıklarında belirli bir sefil stabiliteye ulaşırlar.

Yetişkin kompulsif yemek yiyenlerin veya diyet yapanların narsisistik yönleri, çok düşük özsaygı duyguları, yetersizlik inançları ve telafi edici fantezileri ve "şaşırtıcı büyüklük" hayalleriyle birlikte özellikle dikkat çekicidir (Bruch 1973). Obez hastalar sıklıkla tuhaf bir "ya hep ya hiç" tutumu sergilerler; öyle ki, sınırsız arzularının elde edilemeyeceği gerçeğiyle karşılaştıklarında pes etme, evde yatma ve şişmanlama eğilimi gösterirler! Bu tür hastalarla yapılan klinik çalışmalarda, hastanın, eğer psikoterapi başarılı olursa ve zayıflarsa, bunun bir şekilde büyüklenmeci beklentilerinin gerçekleşmesine yol açacağını varsaymasına izin vermek tehlikelidir . Bu tür bir tutum reklamlarla büyük ölçüde pekiştirilmektedir.

Bu tür hastaların diyet uygulayamamaları, narsistik fantezilerinin gerçeklik testine tabi tutulmasına karşı bir koruma görevi görür. Şişman oldukları sürece, kilo vererek her şeyi yoluna koymanın şimdi veya gelecekte ellerinde olduğunu hissederler. Temel psikolojik sorunları kilo verene kadar tam anlamıyla ortaya çıkmaz. Kalan yağ, kendi narsisistik psikopatolojileriyle yüzleşmeye karşı önemli bir savunmadır. Katı diyet, psikotik bir reaksiyonu veya derin bir depresyonu hızlandırabilir . Şizofreni hastalarının psikanalitik tedavisi sırasında Federn (1947), bazen kasıtlı kilo vermenin psikozu hızlandırdığını gözlemledi.

Klinik deneyimime göre hiçbir hastada ciddi oranda azalma görülmedi

son derece zor ve sancılı bir süreç yaşamadan kilo vermek ve kilo vermeyi sürdürmek. Obez kişilerde aktivitenin engellenmesi, bozukluğun aşırı yemeden daha temel bir yönüdür. Aktivite eksikliği, hayata genel yaklaşımdaki bir bozukluğu ifade eder ve Bruch'un (1973) belirttiği gibi, “kişinin bedenini kullanmaktan gerçekten keyif almaması veya kişinin ustalık becerisine karşı derin bir güvensizliği ” ortaya koyar (s. .314-315); Kohut'un ifadesiyle boş, tükenmiş nükleer benliğin bir temsilidir. Dolayısıyla kilo vermede egzersizin bilinen değeri, yaşam boyu süren pasiflik, boşluk, hayal kurma ve hareketsizlik modelinin tersine çevrilmesiyle ilgilidir .

“ZORUNLU” YEMEKLER

Kompülsif yemek yiyen şişman insanlar grubu, Hamburger'in (1951) işaret ettiği gibi, yeme bozukluklarının önemli bir alt grubunu temsil etmektedir. Bu hastalar yarım kalmış yiyecekleri kendi hallerine bırakamıyor gibi görünüyorlar; her şeyi zorunlu olarak bitirmek zorundalar. Başkasını memnun etme ritüelini gerçekleştiriyorlar; derin, narsisistik bir öfkeyi gizleyen bir ritüel. Ya endişeli, aşırı kontrolcü ebeveyn yemeğin değerli olduğu konusunda ısrar eder ve sadistçe ebeveynin sağladığı her parçanın tüketilmesini talep eder ya da hastanın patolojik olarak bağımlı olduğu eş, hastanın her şeyi kendi halinde yediğini görmeye yönelik derin nevrotik bir ihtiyaç duyar. görünüş. Bu hastalar, parçalanma ve öfkeden daha az dayanılmaz olan sahte kendiliği sürdürmek için, geçmişte hayati kendilik nesnesinden onlara ayna gibi onay getiren bir modeli kompülsif olarak tekrarlıyorlar. Saldırganlığın kontrolünde kompulsif ritüellerin rolü baskındır. Diğer hastalar kompülsif olarak yalnızca tatlı çörekler veya dondurma vb. gibi seçilmiş yiyecekleri yerler. Bu hastalarda organ nevrozu ile konversiyon bozukluğunun bir kombinasyonunun olduğu görülmektedir; Bazı durumlarda belirli bir yiyeceğin, ebeveynin öznesnesi ile hayati bir ilişkisinin izini sürmeyi başardım.

Yeme Bozukluklarının Psikoterapisi

Azaltma rejimlerine zararlı aile müdahalesi beklenebilir. Çocuklar ve ergenler söz konusu olduğunda beslenme rejimini baltalayanlar ebeveynlerdir, evli kişiler söz konusu olduğunda ise bu

Çoğunlukla hastanın şişman kalması konusunda bilinçsiz çıkarı olan eştir. Bu , vakanın başarılı olması için terapistin ailenin diğer üyelerinin de tedaviye gitmesi konusunda ısrar etmesi noktasına gelebilir . Weight Watchers veya TOPS gibi her türlü yardımcı destek grubunun yanı sıra diyet ve egzersizin tıbbi denetimi teşvik edilmelidir (Ingram 1976).

Ancak bunlardan, düzensiz beslenme kalıplarının bilinçdışı anlamının geleneksel yöntemlerle nihai olarak anlaşılmasının bir hata olduğu sonucu çıkmaz. Ancak dürtü psikolojisine dayanan geleneksel bir psikanaliz, bu tür bozukluklar hakkında öğrenilen her şeyi göz ardı etme riskini taşır. Kendilik psikolojisi odaklı psikoterapi, Bruch'un (1974, 1979, 1982) bile kabul edeceği bir yaklaşımla, öncelikle yapıların inşasına odaklanır : “kavramsal kusurları ve çarpıklıkları onarma çabası, derinlere yerleşmiş olan benlik duygusu. tatminsizlik, izolasyon ve yetersizliğe mahkumiyet” (Bruch 1979, s. 143). Bu terapi türü ikincil olarak yorumlamaya odaklanır ve Fenichel'in çoğu yeme bozukluğunu konversiyon nevrozlarından ziyade organ nevrozları olarak tanımlamasıyla tutarlıdır.

Yeme bozukluklarının yoğun psikoterapisindeki en ciddi sorun, şizofrenik bir gerçeklik testi kaybı değil, kusurlu bir nükleer kendilikte, genellikle temel paranoid parçalarla birlikte, klinik olarak aşağılayıcı bir kendilik imajı, sinizm, alaycılıkla kendini gösteren derin, boş bir depresyondur. ve umutsuzluk. Yeme bozukluğu düzeltildikçe derin narsisistik öfke de kendini göstermeye başlar. Bu nedenle, uzun ve zorlu, yoğun bir psikoterapi beklenmelidir çünkü nükleer kendilikte ciddi erken yapısal kusurlarla karakterize edilen derin bir Oidipal öncesi bozuklukla karşı karşıyayız. Bu hastalardaki temel değişimin en iyi klinik ölçüsü, onların aşağılayıcı beden imajı bozukluklarının azaltılmasıdır (Garner ve ark. 1976, Casper ve ark. 1979, 1981).

Paranoyak çarpıklıklar ve bulanık gerçeklik testlerinin mevcut gerçekçi duruma dikkatle dikkat edilerek düzeltilmesi gerekmektedir. Bruch'un (1973) yazdığı gibi, “Gerçekçi durum bu unsurları içermese de, kalıcı bir yalnızlık duygusundan veya başkaları tarafından saygı görmeme, hakarete uğrama veya istismar edilme duygusundan muzdariptirler. Gerçek ya da hayali hakaretlerin öngörülmesi ya da hatırlanması, gerçek durumdan uzaklaşmaya ve aşırı yeme krizine kaçmaya yol açabilir” (s. 337). Beden imajı konusundaki kafa karışıklıkları bile karmaşıktır (Powers 1980), gerçek boyut veya şeklin yanlış algılanması ile

Gerçekçi olmayan, olumsuz bir öz değerlendirme genellikle ergenlik döneminde pekişir .

Bu tür hastalar sessiz bir psikanaliz terapistine pek tahammül etmezler. Basch'in (1980) belirttiği gibi terapist, en azından tedavinin başlangıcında, hastanın mevcut durumunun ayrıntılarının tartışılmasına hastayla birlikte katılmaya istekli olmalıdır. Terapinin başlangıcında hasta, terapistin günlük yaşamdaki sorunların ayrıntılarını ve çözümlerini keşfetmesini sağlamada pratik olarak yararlı ve yardımcı olduğunu deneyimlemelidir. Krystal ve Raskin (1970) bunu "iyi huylu bir içe yansıtmanın oluşturulmasını kolaylaştırmak" olarak adlandırır; burada terapist "ilham almak için kullanabilecekleri bir nesne temsili yaratmak ve kimliklerinde ve işlevlerinde büyük bir değişiklik elde etmek için kullanılır" (p. .106). Başka bir deyişle, idealleştirici bir aktarımın oluşmasına izin verilmelidir. Psikoterapinin bu erken evresi gerektiği gibi geçilirse, Kohut'un tanımladığı narsisistik kendiliknesnesi aktarımlarına benzeyen, terapiste yönelik bağımlılık yaratan bir aktarım oluşur ve yoğun psikoterapi, giderek daha fazla yorumlayıcı psikanaliz moduna kayar.

KARŞI AKTARIM SORUNLARI

Yeme bozukluklarının yoğun psikoterapisinde karşılaşılan en ciddi karşı aktarım sorunu, Gunther'in (1976) tanımladığı gibi kendilik psikolojisi açısından da anlaşılabilir bir durumdur. Bu hastalardaki derin, boş depresyon, terapistte acı verici bir dengesizlik duygusu yaratır; çünkü terapistin normal canlılığı, coşkusu ve hastaya olan insani yatırımı, tekrar tekrar sessiz ve tükenmiş bir tepkiyle veya narsistik bir kendi kendine meşguliyetle karşılanır. Bu, terapist için yıllar boyunca tekrarlanan narsisistik hayal kırıklığı anlamına gelir; Yeme bozukluklarıyla çalışan herhangi bir terapist, bol miktarda bağımsız duygusal destek ve empati kaynağına sahip olmalı ve hastalara tatmin, yatıştırıcı veya narsisistik masaj için başvurmanın cazibesinden uzak olmalıdır. Kilo sorunu kendi kendine düzelmeye başladıkça, hastalar "kötüleşir"; öfke, umutsuzluk, yansıtmacı eğilimler ve herhangi bir hayal kırıklığı ya da aşağılanmaya karşı tahammülsüzlük, terapistle olan etkileşimlerde giderek daha fazla kendini gösterir (Ingram 1976).

Terapistler bu hastalara yönelik narsisistik dengesizlik ve bunun sonucunda ortaya çıkan narsisistik öfke ile bir reaksiyon oluşumu yoluyla başa çıkabilirler.

Aşırı endişeli ebeveynin bir kopyası haline gelmek ve hastanın kırılganlığıyla ilgili aşırı yansıtmacı endişeler nedeniyle sözde destekleyici tedaviye geçmek. Böylece hasta terapinin kontrolünü ele geçirir ve terapisti intihar, psikoz veya aşırı kilo dalgalanması tehditleriyle neşeli bir kovalamacaya sürükler. Offenkrantz ve Tobin (1974) tarafından belirtildiği gibi, bu hastaların tipik yansıtma fantezisi nedeniyle , " terapistin kendi içsel boşluk duygusunu, zevk eksikliğini ve özlemini hafifletmek için hastanın uzak durmasına ihtiyacı vardır" rahatlamak için”, bu fantezinin dışsallaştırılmasını (Chessick 1972a) önlemek için dikkatli ve sürekli bir öz analiz gereklidir. Meslektaşlara danışmak çoğu zaman faydalıdır.

Bu bozuklukların yoğun psikoterapisinde, dışarıdan tıbbi yardımın, grupların ve hatta anksiyolitik ilaçların tavsiyelerinin ne zaman gerekli olduğuna karar vermesi sıklıkla terapistten istenir. Bu yardımlar hastanın ihtiyaçlarına hizmet etmek yerine, karşıaktarımdaki hayal kırıklığı, öfke ve hüsran nedeniyle savunulduğunda tehlike ortaya çıkar . Eğer bu gerçekleşirse, hasta "yiyecek dolduran anne"yle ilgili empatik başarısızlığı yeniden yaşar. Tersine, uygun olduklarında bunları saklamak da karşı aktarımın yıkıcı bir tezahürüdür; her durumda dikkatli bir öz-analitik inceleme gereklidir.

Hastanın yaşam tarzını değiştirmek için gerçekçi adımlar atması gerektiğinde, önceden uyumlu ve işbirlikçi olan hasta, terapisti zorlu bir mücadeleye sokma konusunda zorlu bir kapasite göstermeye başlar. Terapistin bu mücadeleye girme ve yine de empatik ve analitik yorumlayıcı duruşunu sürdürme konusundaki istekliliği muhtemelen tedavinin başarılı olup olmayacağını belirleyen çok önemli faktördür . Nacht'ın (Chessick 1974) söylediği gibi, Kohut'un (1984, s. 15-16) erken dönem ebeveyn kendiliknesneleri hakkındaki ifadelerine benzer şekilde, terapistin yorumları terapistin gerçekte ne tür bir kişi olduğu kadar önemli değildir.

Terapistin, tedaviye çok yavaş yanıt veren ve yeme bozukluğu düzelmiş gibi görünen son derece rahatsız bir hastayla empatik teması ve ona derin bir içsel bağlılık duygusunu sürdürmesi son derece zordur. Aynı zamanda terapist, destekleyici veya mesih rolü üstlenerek kendini sakinleştirmenin cazibesine de direnmelidir. Mintz tarafından tedavi edilen şiddetli anoreksi vakasında gösterildiği gibi, terapistin becerileri, kapasiteleri, eğitimi ve kişisel analizine ilişkin bir test yapılır (Wilson 1983).

Narsisistik psikosomatik bozukluklarda, kusurlu kendini yatıştırma mekanizmalarının uygun kendiliknesnesi aktarımları ve dönüştürücü içselleştirmeler yoluyla onarılması gerekir. Daha iyi bir gerçeklik testi geliştirmek ve hem uygun yorumlarla hem de daha uyumlu bir benlik duygusunun oluşturulmasıyla geliştirilen, daha güçlü işleyen bir egoya dayalı yeni bir yaşam tarzı geliştirmek için hastanın bir partner olarak kaydedilmesi gerekir (Chessick 1985b).

Bölüm IV

KLİNİK DEĞERLENDİRME

Kohut ve Kıta
Psikiyatrisi ve Psikanaliz

Ohut'un kendilik psikolojisinin bazen yanlışlıkla "varoluşçuluğun" veya "kıtasal psikanaliz "in başka bir versiyonu olduğu iddia edilir; bunun anlamı onun bilim olmadığı ve özgün psikanaliz olmadığıdır. Ancak Kohut'un klinik materyal tanımı ve deneyimden uzak iki kutuplu kendiliği bir üst kavram olarak kavrayışı, Sartre ve Laing'in faili olarak kendilik veya Kierk Egaard'ın yazılarındaki otantik kendilik vurgusu ile çok az ortak noktaya sahiptir . İkinci kavram esasen ahlaki ve felsefidir ve hastalarla empatiden veya dolaylı iç gözlemden türetilmez.

son dönem kıta psikiyatrisi ve psikanalizindeki en derin ya da en azından en özgün düşünürler , ya psikolojik ya da psikanalitik, hatta felsefi bir kavram olarak benliği bütünüyle merkezden uzaklaştırmak istiyorlar. Her ne kadar Sartre paradoksal olarak Heidegger'den çok şey ödünç alsa da, onun seçim yapan bir fail olarak benlik kavramı, Heidegger, Lacan veya Foucault'dan ziyade Husserl'in (1913) (Sartre paradoksal olarak özellikle reddeder) “aşkın egosuna” gerçekten daha yakındır. Bunun nedeni, Heidegger, Lacan ve Foucault'nun ortaklaşa benimsediği, benliğin, onun doğasını bütünüyle belirleyen arka plandaki toplumsal uygulamalar tarafından oluşturulduğu inancında yatmaktadır. Eğer bu doğruysa, içebakışsal öz-

Bireyin kendisini bağımsız düşünen bir özne olarak tasavvur ettiği yansıma (Descartes'ın Cogito'su), aslında Lacan'ın deyimiyle bir “yanlış tanıma”dır.

Bütün bunlar Kohut'un benlik kavramından çok farklıdır ve Kohut'un düşüncesi doğası gereği hiçbir şekilde “varoluşsal”, “yapısal” veya “yapısal sonrası” olarak etiketlenemez. Heidegger, Lacan, Foucault ve Kohut arasında benzerlikler vardır ancak Heidegger, Lacan ve Foucault'nun temel konumu benliğin merkezden uzaklaştırılmasına dayanır ve onları kendilik psikolojisinin doğrudan karşısına yerleştirir. Heidegger de Sartre gibi Freud'un bilinçdışı kavramını kabul etmez. Ben (1986a) onun çalışmasını başka yerlerde psikoterapistlerle ilgili olarak tartışmıştım . Kohut'a göre benlik duygusu farklı bir şekilde tanımlanır ve içeriden kaynaklandığı düşünülürken, yapısalcı ve postyapısalcı düşünürler için içebakışsal benlik duygusu, doğuştan gelen nörofizyolojik yapılar veya kültür güçleri tarafından oluşturulan bir yanılsamadır.

Benliğin psikolojisi, modern Fransız yapısalcı ve postyapısalcı psikanaliz ve felsefeye ters düşer. Barthes, Levi-Strauss, Foucault, Lacan ve Derrida'nın çalışmaları, Nietzsche, Freud ve Saussure'ün kendi özel tarzlarında kullandıkları metinleriyle birlikte, özne veya bilinç olarak benlik kavramını sorgulamıştır. görünüşte özgür seçimlerimiz için bir anlam kaynağı ve bir açıklama ilkesi olarak hizmet edebilir . Foucault (1972) Bilginin Arkeolojisi'nde bize psikanaliz, dilbilim ve antropoloji "araştırmalarının" özneyi arzularının biçimini, dilinin biçimlerini, eylemlerinin kurallarını belirleme konusunda "merkezsizleştirdiğini" söyler. veya onun efsanevi ve yaratıcı yaratımlarının oyunu. Yani bu yazarların argümanları, benliği kültürün efendisi ve nihai kaynağı olan kontrol edici bir bilinç olarak görmek yerine, benliği dışsal veya içsel bağımsız koşulların tesadüfi etkilerinden oluşan veya bunlardan oluşan bir şey haline getirmiştir. .

dil veya simgesel sistemlerin edinilmesine eşlik eden veya onu takip eden çocuk gelişiminin türevlerine odaklanırlar . Saldırganlığın biyolojik güçleri ve hatta Freud'un içgüdüsel ölümü gibi, konuşma öncesi konular da çoğunlukla göz ardı ediliyor . Kendilik psikolojisi açısından yapısalcılar ve Lacan, gelişimin ve terapötik ilişkinin deneyimsel veya arkaik kendilik nesnesi yönünü göz ardı ederler ve neredeyse biyolojik ve söz öncesiymiş gibi yalnızca dilsel ve sembolik ifadeleri vurgularlar.

Kohut ve Kıta Psikiyatrisi ve Psikanaliz 287 diye bir şey yoktu ve insanlar arasındaki tüm iletişim sözlü veya sembolik olarak tasvir edilebilir.

Bu filozoflar Kohut'un "varoluşçu" öncüleridir, çünkü gözlem ve deney yerine empatiye veya temsili iç gözleme benzeyen yorumsamacı bir yaklaşımı vurgularlar; Kaplan, Freedman ve Sadock'un (1980) Kapsamlı Psikiyatri Ders Kitabı'nda anlatılanlarla birlikte bunlar “küçük ama sesini duyuran psikiyatrist-filozoflardan oluşan küçük bir gruba” aittirler (s. 1283). Örneğin , Ricoeur (1974) "Bilinç ve Bilinçdışı" adlı makalesinde, hangi dünya görüşünün ve insan vizyonunun benzersiz bir insan bilimini mümkün kılacağı şeklindeki can alıcı soruyu sorar. Sağlıklı düşüncenin sorumluluğunu üstlenmek ve yine de deliliğe düşmeye yatkın olmak için insanın ne olması gerekir ; Entelektüel anlayışta daha fazla çaba göstermek zorunda olmak ve (Lacan'ın sözleriyle) id onun aracılığıyla konuştuğu sürece hâlâ Freud'un deterministik topografik veya yapısal modellerinin bir ürünü olarak kalmak zorunda mıyız? Bu düşünürlerin hepsi insan yaşamının deneyimine vurgu yapıyor; insanın biyolojik yönlerini vurgulamıyorlar.

Bu oldukça farklı yaklaşımların kafa karışıklığını açıklayan şey, kendilik psikolojisinin belirli yönlerinin erken dönem varoluşsal psikiyatriye yüzeysel bir benzerliğidir. Örneğin, 1913'te Jaspers (1972), varoluşsal psikiyatristler tarafından sıklıkla alıntılanan fenomenolojik psikiyatri ders kitabında "rasyonel" ve "empatik" anlayış arasında ayrım yapmıştı. Fenomenolojik psikiyatride, “kendimizi psişik bir duruma kaptırırız ve bir psişik olayın diğerinden nasıl ortaya çıktığını genetik olarak empati yoluyla anlarız ” (s. 301). Ancak Jaspers, Freud'un psikanalizine kesinlikle karşıydı.

Günümüzde Avrupa kıtasında psikiyatri ve psikanalizde , Amerikan Psikanaliz Birliği benzeri geleneksel psikanalistlerden varoluşçu psikanalistlere (Chessick 1977a'da tartışılmıştır), Lacancı psikanalizin radikal çağdaş takipçilerine ve Foucault'nun psikiyatri hakkındaki görüşlerine kadar pek çok karşıt bakış açısı bulunmaktadır. . Ben (1986b) Lacan ve Foucault'yu başka bir yerde ayrıntılı olarak tartıştım ve burada Lacancı psikanaliz ile kendilik psikolojisini karşılaştırmaya odaklanacağım.

Lacan Psikopatoloji Üzerine

Lacan'a göre (Lemaire 1981), söylemin "Ben"i, gelişimin "ayna aşamasında", yaklaşık 6 ila 18 aylıkken oluşur.

Bebek önce aynadaki yansımasına bakar ve kendisinin birliğine dair yanlış bir algıya ulaşır. Bu, gelişimin hayali, yarı halüsinasyonlu bir aşamasıdır; sahte bir ben

Gelişimin ikinci aşaması, çocuğun konuşmayı edinerek dil ve kültürün simgesel düzenine girdiği "babanın adı"dır . Bu ilginç ifade (Fransızca nom [isim] ve non [hayır] kelimeleri üzerine yapılan Lacancı bir kelime oyunu), Lacan'ın toplumsal düzen, tüm insan ilişkilerinin haritalanması ve çocuğun konuşmayı edinerek girdiği alışverişler için kullandığı bir metafordur. . Bu tür bir teorinin sonuçları Fransız Marksistleri için büyük ilgi uyandırdı; teori Freud ve Marx'ın görüşlerini birleştirdi. Eğer kültürü değiştirirseniz, bebek “baba adı” aşamasını tamamladığında farklı bir kişinin ortaya çıkacağını ima ediyordu.

, nevrozların ve ruhsal tercihlerin temel psikopatolojisini tasvir ederken "baba metaforunu" tanımlar: Babanın anne tarafından kabul edilmesi gerekir, aksi takdirde çocuk ona tabi kalacak ve simgesel düzene sığamayacaktır. Lacan bu felakete “haciz” diyor. Bu nedenle annenin hem babaya hem de çocuğa karşı tutumu akıl hastalığının oluşumunda kritik öneme sahiptir. Normal durumda babayla özdeşleşme çocuğu özgürleştirir ve çocuğa ailede ve kültürde güvenli bir yer sağlar. Haciz gerçekleşirse çocuk simgesel düzene giremez. Bu şekilde oluşturulan kişi, benlik ile dış dünya arasında ayrımsız olarak kalır, hayali alemde, yani psikozda ikamet eder . Nevrozlarda hayali ve simgesel dünyalar arasında bozulmuş bir ilişki vardır, öyle ki nevrotik semptomlarla temsil edilen konuşma ve davranışlar deforme olur. Hayali bir dünyada yaşayan psikotiğin aksine nevrotik, Lacan'ın yerine getirilmiş ama sakatlanmış bir arzu dediği şeyi sergiler.

LACAN'IN YÖNTEMİ

Muller ve Richardson (1982), Lacan'ın (1977) Ecrits'ine yönelik kılavuzlarında , Lacan'ın erken dönem Freud'un topografik teorisini dilbilime nasıl çevirdiğini açıklıyorlar. Serbest çağrışım, Saussure'ün dil teorisinden alınan bir terim olan "Göstergelerin" akışı olarak düşünülür . Her Gösteren bireysel bir "gösterilen" zihinsel arzu kavramına değil, özgür çağrışımlar zincirindeki başka bir Gösterene gönderme yapar . Konu geliştikçe ve dile getirildikçe

Kohut ve Continental Psikiyatri ve Psikanaliz 289 dilini kullanarak, gösteren zincirindeki birincil bilinçdışı arzusunu yabancılaştırır. Lacan'ın belirttiği gibi, gösterenlerin ağına yakalanmış gerçek arzunun başıboş gezinişleriyle karşı karşıyayız.

Freud'un birincil sürecin "yoğunlaştırma" yönü aslında bir metafordur ; bir ifadenin bir benzerlik öneren bir dizi diğer ifadeyi temsil ettiği dilsel bir süreçtir, örneğin "yemin yaylım ateşi". Dolayısıyla Freud'un teorisinin " yoğunlaştırılması" metafor yoluyla birbirine bağlanan bir dizi Gösterendir . Freud'un “yer değiştirmesi” metonomidir; bitişik bir unsurun diğerinin yerine geçtiği dilsel bir süreçtir, örneğin iyi yemek için “iyi bir masa”. Lacan, bilinçdışının bir dil gibi yapılandığına dair en ünlü açıklamasını yaparken , bilinçdışının metonomi ve metafor kurallarıyla birbirine bağlanan bastırılmış erken arzu gösterenlerinden oluştuğunu kastediyordu . Bilinçdışı tümüyle, kültürel düzene uyum sağlama talepleri nedeniyle daha da gizlenmek zorunda kalan erken dönem Gösterenlerden oluşur. Hiçbir dürtü ve içgüdü yoktur; biyoloji söz konusu değildir.

Lacan'ın İnsani Gelişme Teorisi

İlk birincil narsisizm aşaması ("sınırsız aşama") insan gelişiminde ilk olarak ortaya çıkar. Daha sonra , söz öncesi, simgesellik öncesi olan ve sahte bir ego oluşturan hayali veya ayna aşaması gelir . Bu, Lacan'ın (1968) 1953'te Roma'da yaptığı ünlü konuşmasında uzun uzadıya anlatılmıştır ve onun geleneksel psikanalitik yapısal teoriyle olan anlaşmazlığının temelini oluşturur. Daha sonra kısa bir geçiş aşamasında çocuk “yasak”la karşı karşıya gelir. Bu, çocuk dili edinirken sembolik aşamayla sonuçlanır; iç ve dış dünya arasında, sahte bir “ben” (sahte bir ego) ile dış dünya arasında bir bölünme vardır . Bunu çözebilmek için çocuğun babasının kanunları ve kültürel düzeniyle özdeşleşmesi ve başlangıçtaki arzusundan daha da uzaklaşarak nesne arayışına girmesi gerekir.

Çocuk başlangıçta annesiyle birlikte bir fallus olmayı arzular. Annenin arzuladığı, annenin fallusu olma arzusudur. Lacan burada dünya “fallusunu” bir sembol olarak kullanıyor; bunu yalnızca özellikle penisi kastetmek için kullanmıyor. Aynı zamanda annenin en çok istediği, onun doyumunu sağlayacak olan şeydir. Bu Hegelci bir kavramdır; Lacan'ı anlamak için “arzu”nun karşıdakinin arzu edileni olmak olduğunu söyleyen Hegel'i tanımak gerekir. Kişi yetişkinliğe doğru ilerledikçe zincir

Gösterenler, başlangıçta gösterilen arzudan ve kişinin gerçek benliğinden ve dolayısıyla kişinin kendi konuşmasının anlamını anlamasından uzaklaşır. Yetişkin birey, başka biriyle konuşurken kullandığı dilsel ifadelerle gerçekte ne kastedildiğini daha az bilir.

Lacan'da üç temel fikir vardır. Öncelikle birey dil tarafından oluşturulur. Bireyin özü, merkezi veya içgüdüleri yoktur. Bilinçdışı yalnızca bir dil gibi yapılanmış en eski Gösterenlerden oluşur. İkincisi, söylem toplumu somutlaştırır; Dilimizde bir siyaset var ve hepimiz onun içindeyiz, çünkü insan, dili ve topluma üyeliği nedeniyle yalnızca bireysel bir öznedir. Üçüncüsü, özerk ego diye bir şey yoktur. Lacan'a göre ex post facto bir açıklama, bunun yanlış bir fikir olduğunu söylüyor . Mesela bugün hisse senetlerinin neden düştüğünü açıklamak istersek, "Piyasa faiz oranlarından tedirgin" diyebilir. Bu, borsaya bir tür insanbiçimli kişilik kazandırır . Lacan, bir tür psikanalitik sapkınlık biçimiyle, nefret ettiği Amerika Birleşik Devletleri "ego psikolojisi" ekolünün lanetlediği ego kavramının yanlış ve yanıltıcı olduğunu söylüyor. Tıpkı yukarıdaki örnekte borsanın insanbiçimlendirilmiş olması gibi, bu da insan öznesinin yanlış bir şekilde merkezlenmesine yol açmaktadır . La can'ın ego hakkındaki görüşlerini RD Laing'inkilerle karşılaştırmak yardımcı olabilir . Laing, uyum sağlamada egonun değerinin farkına varıldığı ilk görüşten, kişinin aşkın benliğini serbest bırakmak için egonun parçalanmasını savunan daha sonraki radikal bir pozisyona doğru hareket eder (Collier 1977). Lacan, egonun her zaman sahte olduğunu ve gerçek arzularımızı bilmenin önünde durduğunu söylüyor.

Lacan'a göre insanı harekete geçiren güç libido değil, arzudur . Bu, hayvan talebinden, kendi deyimiyle vahşinin talebinden geliyor. İnsan ayna aşamasına girene kadar, insan bir hayvan gibidir ve talebi vardır; bir hayvanın sahip olacağı ham talep. Bebek, birincil narsisizmin alanı olan annesiyle ikili bir simbiyoz içinde başlar . Bu durum bozuldukça bebek kendisinin anne olmadığını anlar. Bu noktada insani istek, arzunun insani formu ortaya çıkmaya başlar. İnsan, annesiyle kaynaşma cennetini, annenin en çok arzu ettiği şey olmasını ve onunla kaynaşmayı arzular. Lacan bunun için anneyle mükemmel birleşme arzusunun göstergesi olan “fallus” sembolünü kullanır.

Lacan'a göre, bu kaynaşma gelişimin iniş çıkışları tarafından kaçınılmaz olarak bozulduğunda ilkel bir hadımlık meydana gelmiştir. Heidegger'i takip ederek, insanın sınırına ilişkin ilk deneyimin şu anda gerçekleştiğini söyler:

Kohut ve Kıta Psikiyatrisi ve Psikanaliz 291

bu birlik bozuldu. Lacan, kadın ve erkeğin en erken gelişimi arasında ayrım yapmaz. Daha sonra Hegel'in teorisine dayanan arzunun diyalektiği ortaya çıkıyor. Nihai arayış arzulanan tarafından tanınmak ve arzulanmaktır. Bu durum Kohut'un bahsettiği “annenin gözlerindeki parıltı” ile yakından ilgilidir. Aslında, Kohut'a (1971) göre ayrıca söz öncesi başlangıçların bir "ayna aşaması" (s. 124) vardır, ancak benzerlik burada sona ermektedir, çünkü Kohut'un ayna aşaması arkaik kendiliknesnesinin ortaya çıkan kendiliğe yansıtma ve onaylayıcı tepkisini içerir. bebeğe aittir ve ne aynaları ne de hayalleri içerir . Kohut bir görüntüden değil, bir deneyimden bahsediyor. Lacan'a göre çocuk, annesinin arzuladığı kişi, onun dolgunluğu, penisi olmak ister, ancak sonuçta sonsuz türetilmiş Gösteren zincirleri, dildeki çoklu yer değiştirmeler yoluyla yalnızca kültürel olarak meşru arzuları ifade etmek zorunda kalır.

Annenin arzuladığı kişi olmak imkansızdır çünkü fallusa sahip olan baba oradadır. Lacan "baba" terimini kullandığında üç şeyi kastediyor: gerçek baba, hayali baba ve babanın yasası. Lacan'a göre baba bir "şımarık oyundur". Bebeğe annenle yatamazsın diyor. Anneye, ürününüze tekrar el koyamazsınız diyor. O halde Oidipal mücadele, asıl arzudan vazgeçmek ve onu sembolik kültürel düzene kanalize etmek, onu bir şekilde kelimelerle ifade etmektir. Bunu, ödipal mücadelenin çözümüne ilişkin geleneksel dürtü çatışması psikanalitik görüşüyle karşılaştırmak ilginçtir. Örneğin Loewald (1980) babayı “hadım edici gerçekliği” temsil eden biri olarak tanımlar. Şöyle açıklıyor: "Babaya duyulan özlem, onun yardımını ve korumasını istemek, onun üstün, düşman gücüyle uzlaşmak için yapılan savunmacı bir uzlaşmadır" (s. 9). Lacan'a göre babayla özdeşleşmek meşru Gösterenler bulmaktır; bu da kültürü, hayatın gerçeklerini ve insanın sonluluğunu kabul etmek anlamına gelir. Bu, Lacan'ın ödipleşme adını verdiği, kişinin toplumsal düzene girdiği bir süreçtir . Kişi bunu başardığında Ödipal mücadele çözüme kavuşur; o andan itibaren kişinin dilinde, gösterilen arzunun gizlendiği ve sürekli olarak Gösterenler zincirinin altından kayan bir Gösterenler zinciri oluşur.

Lacan Psikanalitik Terapi Üzerine

Gösterilenlerin bir Gösterenler zincirinin altından "kayması" kavramı Lacan'ın tedavi teorisinin merkezinde yer alır. O (Turkle 1978) psikopatların tüm iddia edilen otoriterlik ve bürokratik tutumlarına karşı çıktı.

analitik liderler, enstitüler ve hiyerarşiler. Ayrıca Freud'un yapısal teorisine ve Amerika Birleşik Devletleri'ndeki ego psikolojisi ekolüne ve onun uyum sağlama hedefine karşı çıktı . Lacan, psikanalitik "kuruluşun" kültürün orta sınıf değerlerini temsil ettiğini ve psikanalitik terapinin analizanın talebini açıklığa kavuşturmak ve ortaya çıkarmak için bu değerleri incelemesi gerektiğini savundu: sembolik veya kültürel düzenin içinde gizlenmiş saf arzu.

Lacan'ın saldırısı kurumsallaşmış psikiyatri ve psikanaliz açısından bir paradoks teşkil ediyor. Elbette bazı kuralların olması gerekiyor; hepsini ortadan kaldırırsak bir tarikat elde ederiz. Lacan aynı zamanda kurumsallaşmış psikiyatri ve psikanalizdeki büyük tehlikenin de farkındaydı; eğer tedavinin amacı kişinin uyum sağlamaması ve uyum sağlamaması gereken bir kültüre uyum sağlamak ve uyum sağlamaksa, gerçeği gizlemek için gizli anlaşma tehlikesi.

Lacan teşhislere ve standart adlandırmalara ilişkin tüm kuralları sergiliyor . Onun kötü şöhretli "beş dakikalık saati", analist olmaya hazır olduğunu ilan etmesi fikri, enstitüsündeki meşhur "geçiş" (öğrenci arkadaşlarınız analist olup olmayacağınıza karar verir), sık sık kurum değiştirmesi , üniversite öğrencilerine psikanaliz öğretmesi, "olaylar" ya da gerçeküstü seminerleri, yüzleşmeleri ve kopmuş bağlılıkları, ezoterik ve cinaslı iletişim tarzı - bunların hepsi bizi yerleşik orta sınıf hiyerarşilerinden ve değerlerinden sarsma çabasıydı. Lacan'ın davranışlarının ve gösterişli faaliyetlerinin ayrıntıları Clément (1983) ve Schneiderman (1983) tarafından verilmektedir.

Lacan'a göre psikanaliz yorumbilimdir. Bilinçdışının altında yatan bağlamları ve yapıları ortaya çıkarır . Kişisel bir kodu ortaya çıkarır . Geçmiş, bireyin sembolik düzene uyma zorunluluğu nedeniyle meydana gelen dilsel dönüşümlerle gizlenir. Onun psikanalizdeki tarihsel yeniden inşası önemli değildir, çünkü psikanaliz “öteki” ile yapılan bir söylemdir. Metaforlarda ve kinayelerde gizlenen arzuları gün ışığına çıkarır, çünkü insan öznesi, dilin içinden geçtiği simgesel arzu düzeni tarafından sonsuza kadar yerinden edilir ve yeniden oluşturulur. Lacan'a göre hastanın dili üzerine yapılan bu çalışma, hastayı doyumsuz, bilinçdışı arzulara geri götürebilir.

, çocuğun ödipalleşme sırasında simgesel düzene uyum sağlamak için kullanması gereken metafor ve metonomiyi kullanan bir dizi dilsel dönüşümden ibarettir . Bu anlamda Lacan’a göre “İnsan, kendi kültürünün kuklasıdır.” Düşman egodur

Kohut ve Kıta Psikiyatrisi ve Psikanaliz 293, bireyin bir varlık olarak benliğine dair sahip olduğu yanlış bir düşüncedir.

Özetle Lacan benliği merkezden uzaklaştırır. Laing'in aksine Lacan, herkesin bölünmüş bir benliğe sahip olduğunu söylüyor; ayna aşamasından itibaren hepimiz gerçek benliğimize yabancılaştık. Bir kişinin özerk bir egosu veya merkezi yoktur. Teorinin odağını biyoloji veya içgüdülerden dile, mekanizmalardan kinayelere doğru değiştiriyor. Lacan ve Kohut'un benlik ve insani gelişme kavramları açısından tamamen farklı oldukları açıktır.

Kohut ve Lacan metodolojileri açısından da tamamen farklılar. Lacan asla bir vaka geçmişi sunmaz. Lacan'a göre özgün bir içgüdüsel bilinçdışı yoktur, yalnızca bilinçdışındaki Gösterenlerin zincirleri vardır. Onun teorisi, klinik kanıtlarla veya araştırmalarla kanıtlanamayan sürrealist bir teoridir. Psikopatolojide kişi, Gösterenler zinciri üzerindeki hakimiyetini kaybeder ve analistin söylemi sahibine geri vermesi gerekir. Psikiyatrik etiketler işe yaramaz çünkü her kişinin kendine özgü anlatımı çok önemlidir.

Lacan'a (1978) göre psikanaliz veya psikanalitik psikoterapi, "kukla" (le mart} analist nedeniyle bir tersine çevirmedir . Analistin sessizliği iki yönlü bir gerilemeye neden olur: Gösteren zincirleri arasında geriye doğru "gizli düğümleri çözer," Lacan'ın ifadesiyle, bilinçdışını oluşturan bilinçdışı ilksel arzu gösterenlerinden korunmaya ve ayna aşamasında egoyu oluşturan sahte narsisistik imgelerin kaybına yol açmaktadır. psikanalitik durum... Analistin kuklası hastanın talebini boşa çıkarır. Aktarım yoluyla, Gösterenler zinciri hastanın arzularının hakikatine ulaşana ve hastaya tam konuşmayı geri getirene kadar geriler.

Leavy (1980), bir hastanın sürekli olarak analistin müdahaleciliğinden şikayet ettiği klinik bir örnek sağlamaya çalışır. Leavy, bu hastanın analistin müdahaleciliğine ilişkin sürekli şikayetinin altında, hastanın analist-baba tarafından rahatsız edilme arzusu olduğunu göstermeye çalışıyor: "Neden benim çekiciliğimi görmezden geliyorsun?" Bu, hastanın tanınma talebidir ve Kohut'un hastanın kendiliknesnesi analistinden aynalama talebine ilişkin anlayışına benzer. Leavy'nin vaka malzemesi, gösterilenin Gösterenlerin altına sürekli kaymasının ne anlama geldiğini gösteriyor; Hastanın Leavy tarafından alıntılanan çeşitli şikayetlerinde sürekli bir Gösterenler zinciri vardır.

tanınma arzusu kayar. Hasta çekiciliğinin analist tarafından onaylanmasını ister; belki de daha derin bir Lacancı düzeyde, analistin arzuladığı şey olmak.

, hastalarla insan olarak ilişki kuran ve her hastanın benzersiz olarak ne söylediğine dikkat eden formda doktor üzerindeki vurgusudur . Lacan, birey ile toplum arasındaki etkileşime vurgu yapar ve Foucault gibi bireyi açıklamak için toplumun incelenmesine işaret eder. Lacan, politikanın dilimizin içine yerleşmiş olduğunu, dilin toplumu somutlaştırdığını ve dili geliştirdiğimiz zaman topluma girdiğimizi söylüyor. Bireyin kendiliğini oluşturan dil üzerindeki bu vurgu, Kohut'un söz öncesi kendiliknesnesi deneyimlerine odaklanmasından oldukça farklıdır.

Foucault ve Kohut

Michel Foucault (Dreyfus ve Rabinow 1982), felsefenin temel sorununun bizim ne olduğumuz sorusu olduğunu söylüyor. Foucault'ya göre yalnızca bizi biz yapan kültürel uygulamalara sahip olduğumuz için çağdaş felsefe politik, tarihsel ve yorumlayıcı olmalıdır . Ancak insan bilimleri her zaman bir dereceye kadar sözde bilimlerdir çünkü bilim bayrağı altında ilerleme iddiasında bulunurken, iktidarın mikro uygulamalarıyla yakından ilgilenmeye devam etmişlerdir. Foucault'nun en önemli kavramlarından biri baskıcı hipotezdir. Gerçeğin doğası gereği iktidara karşı olduğu ve hem kişisel hem de politik olarak özgürleştirici bir rol oynayabileceği konusunda ısrar eder . Bu hipotezin en son temsilcisi, özdüşünmeyi insanı baskıcı toplumlardan kurtarmanın bir yolu olarak gören Frankfurt Okulu'ndan filozof Jurgen Habermas'tır.

Kohut (1984), Freud'un bilginin iyileştireceği fikrini on dokuzuncu yüzyılın bilişsel ideali olarak tanımlarken, Freud'a baskıcı hipotezi atfediyor. Ancak Kohut, Foucault'nun (1973a) insan bilimlerinin her zaman doğası gereği istikrarsız, türetilmiş, epistemolojik olarak karmaşık, istikrarsız ve insanın çifte doğasından dolayı anlaşmazlıklarla dolu olduğu yönündeki argümanına katılmayacaktır. Foucault'ya göre bunlar şüphelidir ve hiçbir zaman doğa bilimlerine benzetilemezler; çünkü örneğin verili bir kültürde vücut bulan bir araştırmacı olarak psikiyatrist (Foucault 1973) ve onun incelediği nesnelerin her ikisi de hakim paradigmalar (“epistemes”) tarafından ya da Foucault'nun daha sonra söylediği gibi (1980, 1980a) üretilmiştir. ) buna biyoiktidar diyor

Kohut ve Kıtasal Psikiyatri ve Psikanaliz 295'in kültürleri, manipülasyonları ve etkileşimleri. Bu nedenle insan bilimlerindeki "bilgi ", o zamanın herhangi bir kültüründeki söylemsel uygulamalara (epistemler) veya söylemsel olmayan uygulamalara (biyoiktidar) bağlıdır. Doğa bilimlerine benzer bağlamdan bağımsız, değerden bağımsız, nesnel insan bilimleri yoktur. Öte yandan Kohut, psikanalizin, empatinin kendine özgü veri toplama yöntemi olduğu bir bilim olabileceği konusunda ısrar ediyor, dolayısıyla onun görüşü çok daha az radikal ve karamsar.

ÇÖZÜM

İnsan bilimlerinin tarihi, hem bireyin hem de bireyi araştıran bilim insanının kurucusu olan bilinçdışının ortaya çıkmasına yol açmaktadır. Tehlike, insan bilimlerinin mikroiktidar uygulamalarına, normalleştirmeye ve kendisi de bu hizmette yer alan araştırmacı tarafından baskı altına alınmaya hizmet etmek için kullanılmasının doğasında vardır .

Psikiyatrinin kullandığı model ne olursa olsun bu doğrudur. Biyolojik model, insanı organik bir "şey" olarak veya grupları "bedenler " olarak görür ve bu da sosyobiyoloji ve etolojiye yol açar. Marx'ın ekonomik modeli bireyi sınıf ve diğer ekonomik çatışmaların basit bir ifadesi olarak görür. Filolojik model yani hermeneutik, psikiyatri alanında Freud'la başladı; gizli anlamlar yorum yoluyla keşfedilir ve bu da Ricoeur (1970) tarafından arzunun tarihi olarak adlandırılan şeye yol açar. Dilsel model , göstergebilim disiplininin doğduğu dil ve mitlerin anlamlandırma sisteminde gizli evrensel yapıların bulunduğunu iddia eder . Freud'unki gibi melez sistemler, doğa bilimlerinin "aparat" ve "enerji" kavramlarını hermenötikle birleştirir. Kohut'unki, empati yöntemiyle toplanan klinik verileri Zeigarnik fenomeni tarafından öne sürülen güçlerle birleştiriyor. Laing'in politik modeli, teşhisi baskıcı bir politik eylem olarak görüyor. Foucault'nun iki modeli (Dreyfus ve Rabinow 1982, Chessick 1986b) gizli epistemlerin bilgiyi belirlediğini ortaya koyan “arkeoloji” ve gizli mikroiktidar uygulamalarının bilgiyi belirlediğini ortaya koyan “şecere”dir. Son olarak, Nietzsche ve Derrida'nın nihilist modelleri (Sturrock 1979), metinlerinin yapıbozumuyla ortaya çıkan tüm sistemlerde içkin bir paradoks olduğunu kanıtlamaya çalışır.

Psikiyatrist asla yalnızca başka bir tıp uzmanı olamaz. Eğer psikiyatrist disiplinin tarihini anlıyorsa, psikiyatri de

Chiatrist tüm bu diğer modellerin ve herhangi bir kişi hakkındaki bilimsel gerçeğe sahip olduğunu iddia etmenin içerdiği tehlikelerin farkında olmalıdır . Jaspers (1972) daha 1913'te bunu defalarca vurguladı.

Foucault'nun çalışmaları gibi benlik psikolojisinin de toplumsal sorunlar hakkında söyleyecek çok şeyi vardır. Kohut sıradan bir psikanaliz kuramcısı değil. Freud gibi o da güçlü bir toplumsal vicdana sahipti ve psikanalitik keşiflerinden bu amaçla yararlanarak sürekli olarak çağdaş toplumsal sorunları anlamaya ve tartışmaya çalıştı. Bir toplumun ahlaki değerinin ölçüsü, o toplumun yoksullara, hastalara ve delilere nasıl davrandığıdır. Foucault'nun (1973) söylediği gibi, belirli bir kültürdeki deliliğin, yoksulların ya da sapkınların tarihi, bir kültürün kendisini tanımlamasının aracıdır. Bu, Kohut'un, kontrolden çıkmış teknoloji ve insanlık dışılaştırma dünyasında boğulabilecek bireyin silinmesini önlemek için hayati önem taşıyan empatinin genişletilmesi yönündeki önerisine benzemiyor mu ?

Empati

Empatinin iyileştirici bir gücü var mı, yoksa sadece bir gözlem modu mu? Bir kişi başka bir kişi tarafından empatik olarak anlaşıldığını hissederse , bu iyileştirici bir etki yaratır mı? Eğer öyleyse, bu iyileştirici etkiyi metapsikolojik olarak nasıl tanımlayacağız?

Kohut'tan Önce Empatiye Yaklaşımlar

İlk ve deneysel bir yaklaşımda ben (1965) empatiyi, Nacht'ın (1962) terapistteki “belirli bir derin içsel tutum” olarak adlandırdığı şeye benzettim. Başka bir kişinin pozisyonunu aldığımızda hayal gücümüz kendimizden diğer kişiye doğru hareket eder. Kendi kaslarımızda ve gerçek fiziksel duruşumuzda bazı değişiklikler yaşayabiliriz . Empati yapmak, bireyin fiziksel duyumlar deneyimlemesi gerektiği anlamına gelmez; Empati fiziksel, yaratıcı veya her ikisi birden olabilir. Fenichel (1945), empatinin iki eylemden oluştuğunu öne süren Reik'ten alıntı yapar: “a) diğer kişiyle özdeşleşme ve b) özdeşleşme sonrasında kişinin kendi duygularının farkına varması ve bu yolla nesnenin duygularının farkındalığı. ” (s. 511).

Tanımlanabilir organik duyumlardan bağımsız olarak empati şunu ifade eder:

297

bir çeşit kişisel katılım ve duygu uyandırma. Eğer bedenlerimiz hiçbir fiziksel değişime uğramıyorsa ve sadece fantezilerimizde diğer kişinin durumuna giriyorsak empatimiz daha az gerçek değildir .

Ben (1965), Reik (1949) ile birlikte metapsikolojik açıdan kesin olmayan bazı sezgisel tanımlamalar ve empati tartışmaları sunan Katz'ın (1963) çalışmasına atıfta bulunuyorum. Katz, konuşmadaki ipuçlarından veya aldığımız izlenimlerden yola çıkarak sinyallerin bir tür "iç radar" aracılığıyla yönlendirilmesini tartışıyor. Reik (1949) şöyle açıklıyor: “Başka bir kişinin bilinçdışını kavramak için, en azından bir an için kendimizi değiştirmeli ve o kişiye dönüşmeliyiz . Biz ancak benzediğimiz ruhu anlarız” (s. 361).

Belki de Kohut'tan önce hiçbir yazar empatinin önemini Harry Stack Sullivan kadar vurgulamamıştı. Terimi hiçbir zaman gerçekten tanımlamadı, ancak "tümevarım" yoluyla gelişen empatiden bahsetti ve annelik yapan kişide mevcut olan kaygı geriliminin bebekte kaygıyı "uyardığını" öne sürdü. Bu tümevarımın gerçekleştiği süreç, Sullivan'ın empati adını verdiği kişilerarası sürecin bir tezahürü olarak anılır. Kendisi (1953) aynı zamanda iki kişinin birinin diğerinde bir duygu uyandıracak şekilde birbirine bağlandığı bir durum anlamına gelen “empatik bağlantı” terimini de tanıttı. Empati kavramına yönelik itirazları öngören Sullivan şunları yazdı :

Belirli bir eğitim geçmişine sahip insanlarla zaman zaman epey sorun yaşadım; empatiyi görme, duyma ya da başka bir özel duyu reseptörüne bağlayamadıkları ve bunun eter dalgaları ya da hava dalgaları yoluyla mı aktarıldığını bilmedikleri için empati fikrini kabul etmekte zorlanırlar, ( s.41)

Daha sonra, meşhur keskin ironisinin karakteristik özelliği olan bir pasajda şöyle devam ediyor: “Empati gizemli gelse de, evrende gizemli görünen pek çok şey olduğunu unutmayın, buna yalnızca siz alıştınız; ve belki empatiye alışırsın” (s. 41-42).

Fromm-Reichmann (1950) empatik sürecin dramatik bir klinik örneğini sundu. "Hiçbir şekilde açıklayamadığım empatik bir düşüncenin" onu bir hastaya nasıl geri döndürdüğünü ve bunun daha sonra o hastanın başarılı terapisinin başlangıcını işaret eden sonuçlar doğurduğunu açıkladı. Bu örnek, Sullivan'ın tanımı gibi , empatiyi oldukça gizemli bir sezgisel süreç olarak bırakıyor ve terapistte, hasta veya bir gözlemci tarafından gözlemlenebilecek bir tepkinin varlığıyla empatiyi ortaya koyuyor. Fromm-

Reichmann (1950), hasta ile terapist arasındaki empatinin psikoterapi için çok önemli olduğu konusunda ısrar etti. Terapinin, yaşamdaki zorlukların çözümünü ve semptomların tedavisini amaçlayan işbirlikçi rehberlik ruhuyla sunulması gerektiğini söylüyor. Şu sonuca varıyor: "Psikanalitik psikoterapinin başarısı ya da başarısızlığı ayrıca büyük ölçüde psikiyatrist ile hasta arasında gerçekten empatik bir niteliğin olup olmadığı sorusuna bağlıdır " (s-62).

Herkes, psikoterapide empati kullanımının, öznel katılım ile nesnel tarafsızlık arasında gidip gelen sarkaç benzeri bir eylemi gerektirdiği konusunda hemfikir görünüyor. Geleneksel analistler bunu, belirli hedeflere doğru kullanıldığında egonun hizmetinde bir gerileme olarak adlandırırlar. İyi bir empatik kişi egonun hizmetinde gerilediğinde, o kişi, hastanın hayatındaki olayları içsel olarak taklit ederek şakacı bir aktiviteye girişir. Etkinlik, yalnızca çocuğun fantazisi veya sanatçının şiirsel ehliyetiyle ilişkilendirilen rahat ve yapılandırılmamış bir deneyimi gerektirmesi anlamında gerileyicidir. Terapist daha sonra empatik süreç yoluyla elde edilen bilgiyi klinik olarak kullanabilmek için nesnel ve tarafsız bir ilişkiye geri dönebilmelidir .

Kohut'tan çok önce Fliess (1942), terapistin becerisinin “[hastanın] yerine geçme ve bu şekilde neredeyse ilk elden içsel bir bilgi edinme” yeteneğine bağlı olduğunu açıklamıştı. Böyle bir işlemin ortak adı empatidir” (s. 212-213). Levine (1961), empatinin, eğer doğru şekilde kullanılırsa, hastanın sorunlarının anında anlaşılmasına yol açtığını, bu anlayışın entelektüel çeşitlilikten daha üstün olduğunu iddia etmiştir.

French ve Fromm (1964) rüya yorumunda "empatik düşünmeyi" tartıştı ve "empatik anlayışın" hastanın bilinçdışı ile terapistin bilinçdışı arasında doğrudan sezgisel bir iletişim olduğunu vurguladı. Hasta, terapistte hastanın bilinçdışında "neler olup bittiğine dair empatik bir duygu" uyandırır. Freud (1912), terapistin bilinçdışını, hastanın “bilinçdışı iletme”sine göre ayarlanmış bir telefon ahizesi olarak karşılaştırırken, terapistin bilinçdışı ile hastanın bilinçdışı arasında bir tür rezonans olduğunu ima etmiştir. Bu rezonans terapistin hastanın bilinçdışının dilini anlamasını sağlar:

Tıpkı alıcının, telefon hattında ses dalgaları tarafından oluşturulan elektrik salınımlarını tekrar ses dalgalarına dönüştürmesi gibi,

Doktorun bilinçdışı, kendisine iletilen bilinçdışının türevlerinden, hastanın serbest çağrışımlarını belirleyen bilinçdışını yeniden inşa edebilir (s. 116).

French ve Fromm (1964), bu empatik anlayışın bilimsel analize uygun bir dile çevrilmesi gerektiğine işaret etmektedir . Bu çeviriye bu yazarlar tarafından "kavramsal analiz" adı verilmektedir ve böylece yukarıda anlatılan sarkaç benzeri hareketle yine karşı karşıyayız.

EMPATİYİ ETKİLEYEN FAKTÖRLER

Empati, yeni, korunmayan ve keşfedilmemiş alanlara girme konusunda esneklik ve isteklilik gerektirir. Her hastanın, kişisel ve benzeri görülmemiş bir takdir gerektiren benzersiz bir kalitesi vardır. Terapist başka bir kişinin içsel deneyimine tek başına girişmelidir ve bu yeni anlayışa ne bir etiket uygulayabilir ne de kendini rahat hissedebilir.

Klinik temelde, empatiyi en çok engelleyen şey, bireysel terapistin sıklıkla gizlenen ve fark edilmeyen kaygısıdır. Greenson (1960) empatiye müdahale eden patolojiyi ve empatinin metapsikolojisini tartışır. Kohut'un (1971) belirttiği gibi, empatinin önündeki özellikle büyük bir karakterolojik engel, terapistteki analiz edilmemiş narsisizm tarafından oluşturulur, çünkü başkalarını kendiliknesneleri olarak deneyimleme eğilimi, onların bireysel kişiliklerinin ve bakış açılarının tanınmasını engeller.

Bu müdahale, terapistlerin kendilerini mesleklerinin sabit rutinleri ve gelenekleriyle özdeşleştirme eğiliminde olduğu gibi, incelikli biçimlerde kendini gösterebilir. Uzmanlık eğitiminden yıllar sonra meslektaşlarla yaptığım görüşmelerde, klinik yaklaşım ve prosedürlerinde esnek olmama eğilimi olduğunu fark ettim. Terapist mesleki becerilere ve tekniklere o kadar kapılabilir ki hastalarla ilişkiler kişiliksizleşebilir. Çoğunlukla empatik iletişim jestleri yapılır, ancak toplantının gerçekliği ve tazeliği kaybolur ve onların yerine neredeyse kaçınılmaz bir yapaylık girer. Bu meydana geldiğinde terapistin dikkat eksikliğini yansıtır; rahat ve görünüşe göre verimli bir rutine giriyor (Chessick 1985c).

KOHUT'UN GÖRÜŞLERİNİN BEKLENMESİ

Empati üzerine yaptığım ilk deneysel çalışmamda (1965, Chessick ve Bassan 1968), empatinin hastayı anlamada çok önemli bir role sahip olduğu açıkça ortadaydı. İçgörüyü vurgulayan terapistler, empatiyi öncelikle hastanın içsel deneyimleri ve bilinçdışı süreçleri hakkında bilgi edinme aracı olarak kullanırlar. Onlara göre empati, hastanın dinamiklerini yorumlamada gerekli olan içsel bir yaratıcı aktiviteyi içerir. Bu tür terapistler hastanın deneyimine katılsalar da, hastayla paylaştıkları yalnızca kendi empatik faaliyetlerinin yoruma dönüştürülmesinin sonucudur. Hastanın içgörüsünün hastayı iyileştirdiğine inanıyorlar.

Evrensel ve iyi bilinen bir insan olgusu olan terapistin empatisine yanıt olarak hastada olumlu duygular kendiliğinden gelişir . Empati, terapistin sezgisel davranışıyla ya da empatik süreç yoluyla kazanılan içgörünün iletişimi yoluyla hastaya iletilir. Bu, Kohut'un (1971) geçmişte birçok terapistin sezgisel empatik becerilerini kullandıkları için kendilik psikologları kadar etkili bir şekilde pratik yaptıkları yönündeki görüşüyle tutarlıdır . Kendilik psikolojisinin amacı bu teknikleri belirlemek ve bunları tüm terapistlere bir zanaat olarak öğretilebilir hale getirmektir. Örneğin, Greenberg ve Mitchell (1983), Jacobson'un bazı vaka sunumlarını incelerken, onun farklı teorik yönelimine rağmen, “bazı teknik prosedürlerinin aslında Kohut'unkine oldukça benzediğini” belirtmektedir (s. 324).

Terapist hastayla empatik bir sürece girdiğinde , hasta terapistte aktif empati kurmanın farkına vardıkça belli bir doyum hisseder. Bu, borderline hastaların tedavisinde özellikle önemli bir husustur çünkü empatik ilişki, özellikle çocuklukta çok fazla duygusal soğukluk yaşamış hastaların tedavisinde, hastanın hayatında yeni bir deneyim olabilir.

Menninger (1958), Kohut'un daha sonra hastanın idealleştirilmesini kabul etme savunuculuğunu önceden tahmin ederek, terapistten tutarlı bir empati geldiğinde bunun bazen hastada terapiste karşı doğal ve gerçekçi bir sevgi veya şefkat duygusu uyandırdığını söyledi. Terapistin bu sevgiyi tamamen aktarıma bağlayarak savunmaya çalışmadan kabul etmesinin hastanın hayatında önemli bir deneyim olabileceğini ima etti.

kaygılarına empatik sakinleştirme yerine panikle yanıt verme eğiliminde olduğu hastalarda kendini gösterir . Bu, annenin kronik olarak kendisini bebekten uzaklaştırabileceği, hafif bir hastalıktan sonra bebeği onunla birleşmenin yararlı etkisinden mahrum bırakabileceği “zararlı olaylar zincirini” (Kohut 1984, s. 83) başlatır. sakinlik kaygısı. Panikle tepki vermeye devam edebilir, bu da ya "yaşam boyu süren kaygı ya da diğer duyguların dizginlenemeyen yayılmasına yönelik bir eğilime" yol açar ya da çocuğu "aşırı yoğun ve dolayısıyla travmatize edici" bir tepkiden kendini soyutlamaya zorlayarak psişenin yoksullaşmasına neden olur. ve tamamen insan olamama.

Empati Üzerine Kohut *

Kohut (1984) empatinin üç işlevini öne sürer: psikanalitik gerçekleri bulmanın vazgeçilmez aracıdır; insanın hemcinslerine karşı yıkıcılığını ortadan kaldırmak için bireyler arasında güçlü bir psikolojik bağ oluşturarak benliği diğerini kapsayacak şekilde genişletir ; ve kendiliknesnesi matrisinden doğar ve kendilik tarafından çağrılan ve insan yaşamının onsuz sürdürülemeyeceği psikolojik bir besin olarak ihtiyaç duyduğu insan yankısını kabul etme, onaylama ve anlama haline gelir. Kohut, bir gözlem veya psikanalitik bilgi toplama biçimi olarak empatiyi temel tanımından empatinin diğer işlevlerine doğru bu geçişte en büyük tartışmaya neden oldu .

Kohut (1971) empatinin kötüye kullanımına ilişkin bir tartışma sunar. Psikolojik olmayan bir alanın gözlemlenmesinde empatinin kullanılması, "hatalı, rasyonel olmayan, animistik bir gerçeklik algısına yol açar ve genel olarak algısal ve bilişsel çocukçuluğun tezahürüdür" (s. 300). Kohut empati ile sezgiyi birbirinden ayırır. Sezgileri, çok daha hızlı meydana gelmeleri dışında, rasyonel türden diğer tepkiler ve yargılarla tamamen aynı olarak tanımlar. Bir durumun sezgisel olarak kavranması gibi görünen şey, aslında usta bir satranç oyuncusunun tahtaya baktığında ve doğru hamleyi hızla gördüğünde gözlemlenebileceği gibi, hızlandırılmış bir dizi rasyonel karardır. Bu süreç, bir gözlem biçimi olarak dolaylı iç gözlemden temel olarak farklıdır .

Kohut (1971), empatik algı potansiyelinin yaşamın erken dönemlerinde kazanıldığını iddia eder; empatik yetenek paradoksal olarak ortaya çıkabilir

ebeveynle arkaik iç içe geçme korkusu nedeniyle çekirdek benliğin oluşumuna tehlike oluşturabilecek aynı durum. Örneğin, eğer narsist ebeveyn çocuğu, böyle bir tutumun uygun olduğu dönemin ötesinde veya optimalden daha yoğun bir şekilde veya ilgili tepkilerinde çarpık bir seçicilikle ebeveynin bir uzantısı olarak görüyorsa, o zaman çocuğun olgunlaşmamış psişik yapısı ortaya çıkar. organizasyon annenin (veya babanın) psikolojik organizasyonuna aşırı derecede uyum sağlayacaktır” (s. 277-278). Bu, başkalarının psikolojik süreçlerini algılama ve detaylandırma konusunda alışılmadık derecede büyük yeteneğe sahip hassas bir psikolojik aygıta yol açabilir. Bu beceri daha sonra psikoterapötik kariyerde kullanılabilir, özellikle de “psikolojik verileri anlamayı ve psikolojik malzemeye düzen getirmeyi amaçlayan ikincil süreçlerin alışılmadık bir şekilde büyümesiyle birlikte tehdit edici uyaran akışına” hakim olma ihtiyacıyla birleştirilirse (p. .280).

Kohut ilk kitabında filozof Dilthey (1833-1911) ile karşılaştırılacağının bilincindedir. Dilthey'in görüşüne karşı çıkıyor çünkü Dilthey'in empatiyi, rolünü bir veri toplama süreciyle sınırlamaktan bilimsel psikolojinin açıklayıcı aşamalarının yerini alacak şekilde kullanmaya dönüştürdüğünü iddia ediyor. Kohut bunu “ bilimsel standartların bozulması ve öznelliğe duygusallaştırıcı bir gerileme , yani insanın bilimsel faaliyetleri alanında bilişsel çocukçuluk” olarak kınamaktadır (1971, s. 301).

EMPATİ VE BİLİM

Ancak Kohut tartışmalarında Dilthey'in adı sıklıkla geçmektedir. İnsan bilimlerine uygun bir metodoloji formüle etme projesi, Dilthey tarafından "doğa bilimlerinin indirgemeci ve mekanik perspektifinden uzaklaşma ve fenomenlerin bütünlüğüne uygun bir yaklaşım bulma ihtiyacı bağlamında" görüldü. Palmer (1969, s. 100). Palmer'a göre Nietzsche, Dilthey ve Bergson gibi filozoflar (ve psikiyatrist-filozof Jaspers'ı da ekleyeceğim), “dünyadaki insan varoluşunun deneyimsel doluluğuna” ulaşmaya çalışıyorlardı (s. 101). Dilthey, tüm insan çalışmaları ile doğa bilimleri arasında temel bir ayrım gördü. Bu, onun tüm yaşamı için mistik bir zemine ya da kaynağa geri dönmeye çalıştığı anlamına gelmez; ancak o, empati yoluyla, bir başkasının kişiliğiyle temasa geçerek yaşamın doluluğuna ulaşmayı umuyordu.

insanın kendi içimizdeki deneyimi. Bu, Dilthey için Kohut'un empati ya da temsili iç gözlemin psikanalitik gerçekleri bulmanın vazgeçilmez yöntemi olduğu yönündeki ısrarına oldukça benzer bir metodoloji oluşturuyordu . Elbette Dilthey için bu daha felsefi ve şiirsel bir tarzda anlatılmıştı. Daha sonraki filozoflar, doğa bilimleri ile beşeri bilimler arasındaki keskin ayrımın, artık savunulamayan bir on dokuzuncu yüzyıl nosyonu olduğuna işaret etmişlerdir, çünkü doğa bilimlerinin temel öncülleri aynı zamanda yalnızca empatik olarak kavranabilecek beşeri temellere dayanmaktadır (Ches - hasta 1980b).

Empatinin mevcut bilimsel durumuna ilişkin kısa bir tartışma Goldberg (1983a) tarafından sunulmuştur. Psikanalitik literatürde empatinin psikanalizdeki rolü konusunda bir bölünme olduğuna dikkat çekiyor . Bir görüş, empatinin arzu edilir olabileceği konusunda hemfikir olsa da , onu nispeten nadir ve güvenilmez bir olgu olarak görüyor; karşı aktarım nedeniyle hata tehlikesiyle dolu. Diğeriyle tamamen zıt olan görüş ise empatiyi insanlar arasında ortak ve evrensel bir iletişim biçimi olarak görüyor. Bilmenin iki yolu arasında ayrım yapar: "Doğrudan, dışarıdan, kamuya açık gözlem veya dışarıdan gözlem ve içe doğru, özel gözlem veya iç gözlem. İçebakış ile kendini başkasının yerine koymanın birleşimi empatidir” (s. 156). Bu kısa incelemede bile Goldberg, Dilthey'den ve onun başka bir kişiye yönelik sempatik içgörü kavramından söz ediyor, bu da kişinin o kişinin yaşamının bir resmini oluşturmasına ve bunu bireyin deneyiminde anlamasına olanak tanıyor.

Hartmann (1927) erken bir tarihte psikanalitik çalışmadaki bu yaklaşıma şiddetle karşı çıktı ve bunun bilimsel olmadığını ve güvenilmez olduğunu iddia etti. Bu durum, Kohut'un (1978) 1959'da empatiyi dolaylı iç gözlem olarak tanımlamasıyla iyileştirildi; bu bize başka bir kişinin iç yaşamını keşfetmenin bir yöntemi olarak empati için işe yarar bir tanım verdi ve empatinin kötüye kullanılmasına karşı korunmayı mümkün kıldı. Herhangi bir bilimsel araştırma gibi, içe gözlemde vekaleten yapılan inceleme de gereksiz derecede önyargılı olmamalıdır ve kendi gözlemlerimizin ve müdahalelerimizin etkilerine karşı tetikte kalarak yöntemin daha sonraki kullanımlarıyla doğrulanabilirliğe tabi olmalıdır. Goldberg (1983a) “empati sürdürüldüğü zaman terapötik bir etkiye sahip gibi görünüyor” (s. 168) sonucuna varır ve Kohut'un empatiyi psikanalizde merkezi bir konuma yerleştirmesiyle aynı fikirdedir.

psikanalitik durumda empatinin rolü konusunun tamamı Levy tarafından gözden geçirilmektedir.

(1985) . Kohut'un empatiye verdiği "çoklu ve farklı anlamlardan" (s. 369) şikayetçidir. Loewald'ın (1980, bölüm 14) bir kısmı 1960'da yayınlanan ve analisti şu şekilde tanımlayan makalesinde de ileri sürüldüğü gibi, Kohut'un analistin yorumlarının yanı sıra önemli bir terapötik faktör öne sürmesinde yer alan aktarım doyumları konusunda uyarıda bulunur: yorumlama işlevine ek olarak hasta için potansiyel olarak yeni bir nesne . Loewald'ın makalesi de Kohut'un bazı kavramlarıyla dikkate değer bir benzerlik taşıyor ancak geleneksel psikanalizin dilinde.

Kendilik Psikolojisinin Empati Vurgusuna Eleştiri

Kendilik psikologlarının empatiye artan vurgusu, geleneksel psikanalistlerin şiddetli eleştirilerine maruz kalıyor. Shapiro (1974, 1981, Leider 1984) empatinin ne olduğunu bile bilmediğini ve empatiyi bir bilim olarak psikanalizi yok edecek bir animizm türü olarak gördüğünü iddia etmektedir. Lichtenberg, Bornstein ve Silver (1984, 1984a) empati konusu üzerine iki ciltlik yeniden basımlar ve bazı yeni makaleler topladılar; bu da empatinin zorluğunu ve tartışmalılığını gösteriyor. Koleksiyonları Buie'nin (ibid. 1984, s. 129-136) Shapiro'nun saldırısını desteklediğini gösteriyor; burada her iki yazar da kavramın belirsizliğini ve güvenilmezliğini eleştiriyor. Empatiyi yalnızca "uyumluluğu" ima eden bir gözlem modu olarak tanımlayarak işe başlayan kendilik psikologları arasındaki "karışıklığa" dikkat çekerler (Kohut 1977, s. 115, 304; Goldberg 1980, s. 458). Goldberg'in (1978) Kohut'un sonraki çalışmalarının özeti. Burada vurgu, gözlemci olarak analistten, empatik bir biçimde yanıt veren bir kişi olarak analiste doğru kaymaktadır ve artık empatiyi "hastanın ihtiyaçları ile analistin tepkisinin uygun bir şekilde hissedilmesi ve bunların birbirine uydurulması" olarak tanımlamaktadır (Goldberg 1978, s. 11). 8). Shapiro ve Buie, Kohut'un empatinin ilk versiyonunu tam anlamıyla bir gözlem modu olarak tercih ediyor. Empatinin doğru psikolojik anlayışın sağladığından daha fazlasını sağlayıp sağlamadığı konusunda kendilik psikologlarıyla kesinlikle aynı fikirde değiller . Empatiyi, örneğin Reik'in (1949) “üçüncü kulağı”ndan yararlanan özel bir psişik işlev olarak görmenin mistisizmin tehlikelerini vurguluyorlar. Buie (1981) empatinin doğruluğu ve kapsamındaki üç sınırlamayı açıklamaktadır: “Hastalar kendi ruh halleriyle ilgili davranışsal ipuçlarının ifadesini sınırlayabilir veya çarpıtabilir; Empati kuran kişinin zihninde mevcut olan referanslar yetersiz olabilir; ve çıkarımsal süreç doğası gereği belirsizdir” (s. 305).

Almanca Einjühlung kelimesi on dokuzuncu yüzyılın sonlarında estetik algıyı tanımlamak için kullanılmış ve İngilizceye "empati" olarak çevrilmiştir . Reed'in 1913'te Paget'ten alıntıladığı gibi, "algılayan öznenin faaliyetlerini algılanan nesnenin nitelikleriyle birleştirme eğilimi" olarak tanımlandı (Lichtenberg, Bornstein ve Silver 1984, s. 7). Reed, dikkatle alıntılanan alıntılara dayanarak empatinin yedi tanımını veriyor (s. 12-13). Empati:

1. Hem bilgi hem iletişim.

2. Aynı anda bir kapasite, bir süreç ve bir ifade.

3. Başkalarının duygulanımlarını örnekleyebilme ve onlara rezonans içinde yanıt verebilme yeteneği.

4. Bir veri toplama yöntemi.

5. Başka bir kişinin psikolojik durumunu paylaşma ve anlama konusunda içsel bir deneyim.

6. Özel bir algılama yöntemi.

7. Bir iletişim ve rasyonel olmayan anlayış aracı.

Pao (1983), Sullivan'ın bakış açısından başka bir tanım daha sunmaktadır :

Birinin başka bir kişinin ihtiyaçlarını ve isteklerini anlamak için empatik kapasitesini kullanması tek başına yapılacak bir aktivite değildir. Bu, iki katılımcının (anlamak isteyen ve anlaşılmak isteyen) her ikisinin de aktif olarak katılması gereken bir süreçtir. Bu iki katılımcı birlikte, giderek daha karmaşık bir bağlantılı iletişim “ağını” yavaş yavaş kuracaklar (s. 152-153)

Olinick (Lichtenberg, Bornstein ve Silver 1984), Kohut'un empati tanımını dolaylı iç gözlem olarak kabul eder ve “kolaydır ve sorularımızın hiçbirine cevap vermez” (s. 145). Literatürde sıklıkla karıştırıldığı için sempati ve empati arasındaki ayrımla özellikle ilgilenmektedir. Noy'un işaret ettiği gibi, empati ile paranoyak duyarlılık arasında çok daha önemli bir ayrım yapılmalıdır: "Bir adayın süpervizyonda veya seminer tartışmalarında başkalarına karşı sergilediği keskin duyarlılıktan etkilenebiliriz, ancak daha sonra bunu keşfedebiliriz. hastayı potansiyel bir düşman olarak algılayan genel bir tutuma dayanan paranoyak bir duyarlılıktır” (Lichtenberg, Bornstein ve Silver 1984, s. 175n).

Post ve Miller, empati vurgusuna yönelik çeşitli itirazları özetliyor ve empatiyi kesin olmayan veya nesnel ölçüm açısından asgari düzeyde erişilebilir olarak görenlere ve empati vurgusunun geleneksel psikanalizden sapmaları teşvik ettiğini savunanlara özellikle dikkat ederek, empati konusunu yeniden gündeme getiriyor. içgörünün iyileştirici gücü pahasına düzeltici bir duygusal deneyim. Ancak bu tür itirazların, alıntı yaptıkları çeşitli yazarlar tarafından ele alındığını iddia ediyorlar ve aynı itirazların literatürde neden yapılmaya devam ettiğini soruyorlar. Post ve Miller , empatik yaklaşıma yönelik eleştirilerin çoğunun “mantıklı görünmediğini; bazen ilgili literatürün büyük ölçüde yanlış okunmasına dayanırlar ; diğer zamanlarda bu literatür hiç okunmamış gibi görünüyor; bazılarında ise empatik konum doğru bir şekilde temsil edilir ve daha sonra herhangi bir tartışma olmadan, emirle reddedilir" ve bunu, empatik duruşun "bazı analistlerde derin bir endişeye neden olabileceği ve er ya da geç inkâra yol açabileceği" (Lichtenberg) zemininde açıklamaya çalışır. , Bornstein ve Silver 1984, s.232).

Lichtenberg (Lichtenberg, Bornstein ve Silver 1984a), Kohut'un çalışmasından alıntılar yaparak eleştirilere yanıt vermeye çalışır. Burada analistin karakter tarzıyla ilgili son derece kişisel bir sorun var. Terapist empati kavramına yapılan merkezi vurguyu kabul edebilir mi? Bu, alışılagelmiş bilimsel gözlem yöntemlerinden niteliksel olarak farklı bir kavramdır ve yanlış kullanımın yanı sıra yoruma ve kullanıma çok daha fazla öznel olarak uygundur.

Empati ve Analitik Ortam

Kendilik psikologlarının empatiye olan merkezi vurgusu, perhiz meselesi ve psikanaliz ile psikanalitik psikoterapinin genel ortamı hakkında hatırı sayılır bir tartışmayı da beraberinde getirdi . Wolf (1976) gibi kendilik psikologları, Freud'un kaçınma kuralını aşırı uçlara taşımanın, soğuk ve doğal olmayan bir ortama yol açmanın tehlikesini vurgulamaktadır. Fox (1984) tarafından gözden geçirildiği şekliyle Freud, aktarım sevgisinden kaynaklanan arzuların engellenmesinin aktarım tedavisinin engellenmesi için gerekli olduğunu düşünüyordu. Wolf (1976), aşırıya kaçıldığında bu mesafenin tedavide Freud'un hastalarına sağladığı ortamla aynı olmayan bir ortam yarattığını belirtir. Sıcak bir ortamın olumsuz aktarımın gelişmesine engel olmadığını ileri sürüyor ; ortalama, beklenebilir bir değer sağlamak

Hasta için ortam, hasta düşmanlığının ve eleştirisinin ortaya çıkmasını önlemek için hasta ile terapist arasında bir gizli anlaşma olarak görülemez . Bununla birlikte, Polonya (1984), "empatik tepki" sağlamaya yönelik kasıtlı bir girişimin bu tür bir gizli anlaşmaya yol açabileceği ve "empatik algısal doğruluktaki başarısızlığa çok sık [dayalı] aşırı terapötik aktiviteyi" temsil ettiği konusunda uyarmaktadır (s. 13). 288-290).

Kohut (1984), hastalarına empatik bir ortam sağlanmasının, hastaları için düzeltici bir duygusal deneyim oluşturduğu iddialarına itiraz etmemektedir. Myerson (1981), Guntrip'in (1975) Winnicott ile yaptığı analiz raporunu ve Kohut'un (1979) Bay Z. ile ilgili iki analizini inceledi ve hem Kohut'un hem de Winnicott'un klinik çalışmasında düzeltici bir deneyimin yer aldığı sonucuna vardı. Bu muhtemelen Winnicott'un Guntrip analizinde daha aşırı bir durumdur; burada Guntrip'e "Sen benim için iyisin" der ve iddiaya göre Guntrip'i şizoid kabuğundan çıkarıp herhangi bir misilleme olmadığını ve analistin başına hiçbir şey gelmediğini keşfeder.

Fox (1984), Eissler'in (1953) parametreler hakkındaki makalesinin etkisiyle Freud'un kaçınma ilkesinin yanlış uygulanan kaçınma kuralı haline geldiğini yazar. Fox, psikanalitik terapistler arasında hala "yoksunluk verenler" ve "doyuma ulaşanlar" olduğu sonucuna varıyor ve bize çok fazla yoksunluğun hasta tarafından narsisistik bir yara olarak deneyimlenebileceğini, çok fazla tatminin ise (Kohut'un önerdiği gibi) narsisistik bir yaralanma olarak deneyimlenebileceğini hatırlatıyor. Ödipal aktarımın oluşmamasına bağlı. Kohut'un teorisini altüst edecek ve Kohut'un "içgüdüsel" ödipal şehvet ve saldırganlık konusunda böylesine bir eksiklik gördüğünü, çünkü empatik bir ortam sağlama çabasıyla hastaya çok fazla tatmin sunduğunu iddia edecektir.

Polonya psikanalitik ortamın daha iyi tanımlanmasına katkıda bulunmuştur . He (1975) inceliği “ hastanın anlayışına dayalı olarak bir ifadenin nasıl yapıldığıyla ilgilenen sınırlı analitik teknik işlev” olarak ayırır (s. 155). İncelik düzgün çalıştığında görünmez olduğuna ve esas olarak başarısız olduğu veya başarısız olma tehlikesiyle karşı karşıya olduğu zamanlarda ortaya çıktığına dikkat çekiyor; “Bizim tarafımızda bir hata fark ettiğimizde veya hastaya nasıl bir ifade sunacağımızla ilgilendiğimizde” (s. 155). Polonya (1975), “son derece gelişmiş inceliğin analiz sanatının merkezinde yer aldığına” ve bunun empatiyle ilişkili olduğuna ancak aynı şey olmadığına inanmaktadır. İncelik empatiyi takip eder ve hem bilişsel anlayış hem de hastanın içsel işleyişi hakkında öğrenilenlerin bir kombinasyonu üzerine kuruludur.

empati. “Empati ve anlayışla öğreniyoruz, incelikle yorumluyoruz” diyor (s. 156).

, gücenmekten kaçınmak isteyen bir hastanın direncini temsil eden klinik "sözde doktrin" kavramını sunuyor . Hasta, terapist hakkında kötü bir şeyden bahsetmeyi dikkatli bir şekilde erteler ya da özellikle analist için "hassas" olduğu düşünülen ırk, din, fiziksel görünüm vb. konularda "ince ve kibar" olmak için kışkırtıcı yorumlardan kaçınır. .” Tersine, sahte dokunma analistin yorum yapmaktan kaçındığı bir karşıaktarım tezahürü olabilir çünkü terapist sadizme tepki olarak hastaya acı vermek istemez.

, terapi sürecindeki empatik ve bilişsel bilgi kaynaklarını “temel bir bütünsel deneyimin yönleri” olarak görmeye çalışır (s. 292). He (1984) empatiyi incelik ve tarafsızlıktan ayırır. Ayrıca nezaket ve empati arasındaki daha önceki (1975) ayrımını tekrarlıyor ve nezaketin , tarafsızlık gerekliliği ve diğer kişiye hükmetmeye çalışırken kişinin kendini veya değerlerini empoze etmekten kaçınması olan tarafsızlık gerekliliğine tabi olduğuna işaret ediyor . Gitelson'un (1952) yorumu da değerlidir: “Analistin, analitik sürecin hastanın ona kattığı temeller temelinde ilerlemesini sağlayacak şekilde davranması birincil öneme sahiptir” (s. 7).

Sonuç olarak, Polonya (1984) tarafından sunulan klinik bir öyküyü inceleyelim. "Genç bir analist", bebek bakıcısına parası yetmeyen genç bir kadını tedavi ediyor. Hasta analiste, analiz seansları için gereken iki saat boyunca her gün 5 yaşındaki oğlunu küçük bir odaya, gözetimsiz olarak kilitlediğini söylüyor. Meslektaşları dehşetle karşılık verince, “analist görevinin suçlu hissetmek değil, ortaya çıkan materyali analiz etmek olduğunu açıkladı. Aslında hastaya tuhaf düzenlemeler hakkında hiçbir zaman soru sormamış ya da yorum yapmamıştı ” (s. 295). Hepimiz Polonya'nın “bu kadar dramatik bir sözde tarafsızlığın nadir olduğunu ümit ediyoruz” (s. 295) şeklindeki yorumuna katılacağız. Ancak Polonya bu örneğin ortaya çıkardığı çok önemli bir soruyu yanıtsız bırakıyor. Bu kişi nasıl psikanalist olabilir? Bu örnek, Kohut'un (1984) psikanaliz adaylarının analizinde yaygın olarak bulunan kusur hakkındaki argümanını desteklemiyor mu? Bu bizi Kohut'un (1977, 1984) bir psikanalistin nasıl eğitilmesi gerektiği sorununa ilişkin tartışmasına geri göndermez mi?

ve onun nasıl bir insan olması gerektiği ve analistlerin eğitimi konusundaki dağınık yorumlarını (1978) gözden geçirmenin yanı sıra?

Kendilik psikologlarının empatiye yaptığı vurgu, kendilik psikologlarını ve geleneksel analistleri ayıran en sert konulardan biridir . Bu konuda kendilik psikologları ile geleneksel psikanalistlerin yönelimleri arasında uzlaşmaz bir anlaşmazlığa ulaştık . Kişisel tercihlerin kişisel faktörlere ve klinik deneyime bağlı olduğu görülmektedir. Ancak her iki taraf da bazen hatalı bir eğitim analizinin veya psikanalizin yanlış anlaşılmasının diğer grubun seçimini veya yönelimini açıklayabileceğini veya en azından etkileyebileceğini ileri sürer. Bu farklılıkları incelemek, anlamak ve belki de çözmek için daha iyi bir yöntem bulunmalıdır.

Eleştiri

BEN

kendilik psikolojisine ilişkin 18 kategorideki tartışmayı sunuyorum . Okuyucu bu kategorileri kendilik psikolojisini değerlendirmek ve konuyu eleştiren psikiyatri literatürünü incelemek için göstergeler ve kılavuzlar olarak kullanabilir.

NOSOLOJİ

Narsisizmin tanımı hem bireye hem de bir bütün olarak kültüre uygulandığında tartışmalı olmaya devam ediyor. Freud bu kavramı en az dört şekilde genişletti (Satow 1983); Freud'dan bu yana bu terim hem bireylere hem de gruplara birçok şekilde uygulanmıştır. Freudçular, Kleincılar, ego psikologları, nesne ilişkileri kuramcıları ve kendilik psikologlarının hepsi narsisistik fenomeni anlamak için farklı teorik sistemler sunarlar. Karışıklık, "şizoid" sözcüğünün " dürtü teorisinden kopuşlarını ifade etmekle ilgilenen ilişkisel model taraftarları (Fairbairn, Guntrip) tarafından" (Greenberg ve Mitchell 1983, s. 385) teşhis amacıyla kullanılmasıyla daha da artmaktadır. Kuzey Amerikalı yazarlar tarafından "narsist" olarak etiketlendi.

Narsistik kişiliklerin borderline kişiliklerden ayrılması veya tedavi seçimi konusunda herhangi bir anlaşma yoktur. Kemberg'in narsist olan ancak sınırda işlevsellik sergileyen hastalarının çoğu , Kohut tarafından narsisistik kişilik bozuklukları olarak değerlendirilmeyecektir . Kendilik psikologlarına göre "sınırda" terimi esas olarak bir psikoterapi denemesinde kendiliğinde geri dönülemez bir parçalanma sergileyen hastalar için geçerli görünüyor ; diğer yazarların çoğu , diğer DSM-III kişilik bozukluklarıyla örtüşen DSM-III tanısal belirti ve semptomlarını kullanmaktadır .

Stein (1979), Kohut'un (1977, Kohut ve Wolf 1978) kendilik bozuklukları kategorilerinin aslında literatürde daha önce tanımlandığı gibi çeşitli nevrotik bozuklukları “yuttuğundan” şikayetçidir . Şöyle devam ediyor, "[Kohut'un] sınıflandırması, onun yönteminin uygulanmasına ihtiyaç duyanların muhtemelen çok daha fazla sayıda olmasına karşın, 'geleneksel' [kendi terimiyle] psikanalizden yararlanabilecek kişiler için yararlı kriterlerin oluşturulmasında pek yardımcı olmuyor" (s. 676). Daha genel olarak London (1985), kendilik psikolojisinin zayıflığını “teorilerinin indirgemeciliğine” yerleştirir (s. 105).

ETİYOLOJİNİN EKSİKLİĞİ TEORİSİ

Stein (1979), kendilik bozukluklarının ebeveyn empati eksikliğinin sonucu olduğunu öne süren basit prensibin, psikopatolojinin etiyolojisinin olağanüstü karmaşık sorunlarına çözüm bulmaktan çok uzak olduğunu belirtmektedir: “Birinin ebeveynlerini suçlaması, hak etmiş olsalar da olmasalar da değil, basit ve tatmin edici; en iyi ihtimalle insan karakterinin kökenlerine ilişkin gerçeğin yalnızca bir kısmını yansıtır” (s. 677). Daha teknik olarak, Rothstein (1980) Kohut'un narsisistik kişilik bozukluklarının oluşumunu “ kendilik nesnesinin aynalanmasında tek faktörlü bir hayal kırıklığına” (s. 451) indirgediğini iddia eder. Bunu "indirgemeci bir yapı" olarak görüyor.

Schafer (1985) gibi birçok yazar, Kohut'un sisteminde hastanın esas olarak erken dönem kendiliknesnelerindeki başarısızlıkların kurbanı olarak görüldüğüne işaret etmektedir. Bu, “analiz edilenin bilinçdışı, son derece kararsız, güçlü, aktif ve çekingenlik, acı ve kötü muameleyle dolu bir hayatı deneyimleme ve hatta düzenleme konusundaki erken kısmının yeterli şekilde incelenmesini engelliyor gibi görünüyor” (s. 292). Silverman (1985), karşıaktarım faktörlerinin Kohut'un takipçilerinin "hastalarının nevrotik durumlarının tüm sorumluluğunu yansıtmalı olarak yüklemelerini" kabul etmelerine neden olabileceğini ileri sürmektedir.

ebeveyn istismarı ve başarısızlığından kaynaklanan rahatsızlıklar” (s. 181). Ancak Kohut'u takip edersek, onun sunduğu bir vakanın kendiliknesnesi aktarımını oluşturduğu kolaylıkla tanımlanabilir.

Treurniet (1983), kendilik psikologlarının "eksiklik" olarak adlandırdığı şeyin aslında "ödipallik öncesi çocuğun yaşadığı çatışmaların üstesinden gelmek için yetersiz yardımdan kaynaklanan, tersine çevrilebilir bir fenomen" olduğunu savunur (s. 77). Bu nedenle kendilik psikolojisinin "psikanalizin en merkezi açıklayıcı kavramlarından bazılarını - çatışma, aktarım ve direnç - aşındırdığına" inanıyor (s. 98). Basch (Stepansky ve Goldberg 1984) ise Kohut'un etiyolojik yaklaşımının Ferenczi ile başladığını ve psikanaliz geleneğini takip ederek bebek ile çevresi arasındaki kolaylaştırıcı etkileşimi merkeze aldığını iddia etmektedir.

PROGNOZ

Kohut'un kendilik psikolojisi, narsisistik kişilik bozukluğunu nispeten iyi huylu bir şekilde, gelişimsel duraklamayı temsil ediyor olarak görüyor. Kemberg (1972-1982a), narsisistik kişilik bozukluğunu ciddi derecede patolojik ve tedavisinin de zor olduğunu, hem hasta hem de terapist için patlama ve büyük rahatsızlık dönemleriyle karakterize olduğunu düşünmektedir. Genel olarak bakıldığında, kendilik psikologlarının, narsisistik kişiliklerin ve (Kohut'un bazı takipçileri arasında) borderline kişiliklerin tedavisini, psikanaliz literatüründe bu tür hastaların sunumlarında bulunandan daha umut verici bir şekilde sunma yönünde sıklıkla eleştirilen bir eğilim vardır. Kohut, tartışıldığı gibi, borderline hastaların psikanalitik tedavisi konusunda iyimser değildi . Kendilik psikolojisinin borderline hastaların tedavisinde uygulanmasına ilişkin daha fazla çalışma, prognozla ilgili bu sorunun çözülmesine yardımcı olacak ve çelişkili tanısal yaklaşımların, teorilerin ve terapötik önerilerin daha iyi anlaşılmasına yol açacaktır.

ÜSTÜN BİR KAVRAM OLARAK BENLİK

Schwartz (1973), Amerikan Psikanaliz Derneği'nin 1972 sonbahar toplantısında narsistik kişilik bozukluklarının tedavisinde teknik ve prognoz üzerine düzenlenen bir paneli gözden geçirdi. Toplantı sırasında Spruiell, üst düzeydeki "benlik" kavramının, egonun yapısal model kavramlarına tecavüz etmesine izin verildiğini savundu.

ve işlevleri. He (1974) başlangıçta “egonun benlik olduğunu ” ileri sürer (s. 277). Daha sonra, işlevleri açısından daha soyut bir biçimde tanımlandıkça, ego, "ama aynı zamanda artık benliği temsil etmediği kişiler için daha az" anlamına gelmeye başladı (s. 277). Spruiell , psikopatolojide geleneksel Oedipus kompleksi yerine Oedipal öncesi çatışmaların önemini vurgulayan psikanalistler ile egoyu daha düşük bir konuma indiren ve kendiliğin ağır basan önemini vurgulamaya çalışan psikanalistler arasında bir korelasyon olduğunu ileri sürer .

Bununla birlikte Slap ve Levine'e (1978) göre Kohut “hastanın fantezilerinin içeriğinin önemini en aza indirir ve intrapsişik çatışmanın önemini azaltır” (s. 504). Çatışmalar ve savunmalar yerine yapısal eksiklikleri vurguluyor. Kohut'un (1977), kendiliğin sürdürülmesi sağlandıktan sonra kişinin kişiliğin tüm yönleriyle ilgilenmesine gerek olmadığı iddiası, Stein'a (1979) Freud'un (1937) “Sonlandırılabilir ve Sonlandırılamaz Analiz”deki yaklaşımının tersine çevrilmesi gibi gelir . Freud bizi dürtüleri ve çatışmaları yalnız bırakmamamız konusunda uyarıyor: "Psişik yeraltı dünyasını keşfetme çabalarımızla bağlantılı olarak sıklıkla duyduğumuz, uyuyan köpeklerin yatmasına izin vermeliyiz uyarısı, zihinsel yaşam koşullarına uygulandığında özellikle yersizdir. ” (s. 231).

Rangell (1981a), Kohut'un paradigmasına ihtiyaç görmüyor çünkü “Benlik her zaman yapısal teoriye dahil edilmiştir” (s. 685). Ego teorisi ile kendilik kavramı arasındaki ilişkiye dair bir panel Richards (1982, s. 718-720) tarafından gözden geçirilir ve o (1982a) kendiliğin "üstün bir kavram" olarak kullanıldığı sonucuna varır. "Psikanalitik teoride" ifadesi akıllıca değildir: "[George] Klein, Gedo ve Kohut'un hepsi, benliği, psikanalitik çalışmanın doğasında olan felsefi, teorik ve klinik ikilikler için bir tür kavramsal sakinleştirici olarak sunarlar" (s. 956).

Bu sorun, kendiliğin çeşitli çelişkili tanımlarıyla ve Kohut'un (1977) daha önceki, kendiliğin “özünde” tanımlanamayacağı yönündeki ifadesiyle daha da artmaktadır. Kohut'un kendisi de, zihinsel birimlerden (id, ego, süperego) biri olarak değil, yan yana var olan benlik kavramından erken (1971, s. xv) bir kavramdan, daha sonraki iki kutuplu kendilik kavramına üst düzeyde bir geçiş yaptı. düzenleme ilkesi, “önemi parçalarının toplamını aşan, üst düzey bir konfigürasyon” (1977, s. 97). Benliğin üstün bir varlık olarak mı yoksa zihinsel aygıtın bir içeriği olarak mı görülmesi gerektiği meselesi hala bir konudur.

Psikanalistler arasındaki en güçlü anlaşmazlık alanları şunlardır (Meyers 1981).

TERMİNOLOJİ ZORLUKLARI

Giovacchini (1977, 1978) Kohut'un bastırma yerine yatay bölme, ayrışma yerine dikey bölme ve dönüştürme içselleştirme gibi terimleri kullanmasını sorgular: “Bir sıfat ile ismin yeni birleşimi, yeni ve yaratıcı bir içselleştirmeye sahip olduğumuz anlamına gelmez. fikir” (1978, s. 619). Benzer şekilde, "parçalanma" terimi , örneğin bunu "'parçalanma' kavramında vücut bulan soyutlamaya doğru bir sıçrama" (s. 436) ve Kemberg (s. 436) olarak gören Roth Stein (1980) tarafından önemli ölçüde sorgulanmıştır. 1982a) "zayıf bir benliğin 'parçalanması'nın" (s. 375) "parçalanma" ürünlerine ilişkin tüm kavramı sorgulayan kişi. London (1985) kendiliğin parçalanmasının “yapısal gerilemenin başka bir terimi ” olduğunu iddia eder (s. 97).

Ticho (1982), “Heinz Kohut'un kendilik psikolojisine ilişkin teorisinin önemli bir kısmının, çoğu kişinin düşündüğü kadar yeni olmadığını” (s. 849) belirtmektedir; Benliğin tanımları Adler, Jung, Horney ve Sullivan gibi okullar arasında önemli ölçüde farklılık gösterse de, benlik kavramları onların teorilerinde merkezi bir rol oynamıştır. Aslında Stepansky (1983), Adler ve Kohut'un çalışmaları arasında, özellikle de hakim psikanaliz geleneğinden muhalif konumları açısından yakın bir ilişki olduğuna inanmaktadır. Imber (1984), Sullivan ve Ko hut'un fikirleri arasındaki "bazı çok çarpıcı benzerlikler" ve "bazı önemli farklılıklar" olarak adlandırdığı şeyleri tasvir etmeye çalışır . Kohut'un kendilik psikolojisinin daha önceki psikanaliz öncüllerinin teorileriyle benzerlikleri lehinde ve aleyhindeki argümanlar, Kohut'un öncülleri tarafından kullanılan terminolojinin değerlendirilmesine dayanmaktadır. Kendilik psikologları bu benzerliğin yalnızca yüzeysel olduğundan ve Kohut'un kendilik kavramını kullanımının dikkatli bir şekilde incelenmesinin onu öncüllerinden açıkça farklılaştırdığından şikayetçidir.

ÇİFT EKSEN TEORİSİ

Kohut'un (1971) libido ve narsisizm için ayrı gelişim hatlarına ilişkin erken dönem kavramı, genellikle "çift eksen teorisi" olarak anılır ve hızla saldırıya uğradı. Kemberg (1974,1974a, 1975) defalarca

bu teoriyi sorguluyor. Hanly ve Masson (1976) bunun savunulamaz olduğunu ileri sürmektedir. Goldberg (1976) onların saldırılarına, "narsisizm ayrı bir gelişim çizgisi değildir" derken aslında "narsisizme ayrı bir gelişim çizgisi olarak bakmamayı seçiyorum" demek istediğini belirterek yanıt verir (s. 69). . Lichtenberg (1978) konuyu henüz çözümlenmemiş olarak görüyor ve kendilik psikolojisi literatüründe bile narsisizmin tam olarak toplanmış bir gelişim çizgisinin henüz çizilmediğini belirtiyor .

BEBEK KAPASİTELERİ

Giovacchini (1982) gibi pek çok yazar, Melanie Klein, Kohut ve hatta Freud'un bebekte var olduğu kanıtlanmamış belirli yeteneklerin olduğunu varsaydığını ileri sürmektedir; Örnekler, dış nesnelerin açıkça tanınması ve içe yansıtma kapasitesidir. Bu argümanlar genellikle Kohut'un sanal benlik kavramını Klein'ın çocukluk çağı egosunun bilgi ve fantezi yaşamına ilişkin karmaşık varsayımlarıyla gruplandırır. Kohut'un (1977, s. 101) “sanal” benliği, Klein'ın aksine belirli fanteziler ve algılar üzerinden değil, gerilimin artması veya azalmasıyla tanımlanır.

idealize edilmiş bir ebeveyn imagosu oluşturmak için yeterli kendilik ve nesne-bilişsel ayrımcılığına sahip olup olmadığı sorusuna açıktır . Eleştirmenler, çocuğun ebeveyninin ve dış dünyanın bilişsel olarak farkında olması gerektiğini öne sürüyor; Benzer bir sorun Kohut'un büyüklenmeci benlik kavramıyla ilgili olarak da mevcuttur.

MUHTEŞEM KENDİ

Daha da önemli bir tartışma ise büyüklenmeci benliğin tüm çocuklarda görülen normal bir gelişimsel oluşum mu yoksa patolojik bir oluşumu mu temsil ettiği etrafında dönüyor. Klein'ın çalışmalarından etkilenen Kernberg, büyüklenmeci kendiliği patolojik bir yapı olarak görmektedir. Normal küçük çocukların büyüklenmeciliği ile patolojik olarak narsisistik yetişkin hastalarda ifade edilen büyüklenmecilik arasındaki farka özel vurgu yaparak, normal çocuksu narsisizm ile patolojik narsisizmin farklı niteliklerini tanımlamaya çalışır (1974a, s. 219). Kohut (1984) bu argümana cevap vermiştir ve Gedo (1977), hem Kohut hem de Kemberg'den farklı bir yönelim sunmasına rağmen Kemberg'in görüşüne katılmamaktadır.

Büyüklenmeciliğin öncelikle öfke ve saldırganlığa karşı savunma sağladığı görüşü .

ZEİGARNİK FENOMENİ

Kendilik psikolojisinin bu varsayımı (Kohut 1977), içsel bir motivasyonun, fırsat verildiğinde gelişmemiş yapıları gelişimlerini sürdürmeye teşvik ettiğini varsayar; Bu motivasyonun ardındaki enerjinin Freud'un içgüdüsel dürtü kavramıyla hiçbir ilgisi yoktur ve bunun kökeni de açıklanmamıştır. Bu, Kohut'un yorumunda, herhangi bir görevin kesintiye uğramasının gerginliğe yol açtığı ve o göreve ilk fırsatta devam etme eğilimi göstererek gerilimi hafiflettiği bulgusunu ifade eden Zeigarnik (1927) etkisine dayanmaktadır . Kendilik psikologları bu fenomeni kendiliknesnesi aktarımlarının neden geliştiğini açıklamak için kullanırlar. Bunların, Zeigarnik etkisine dayalı, tamamlanmamış gelişimsel görevleri tamamlama ihtiyacından kaynaklandığına inanılıyor. Kendiliknesnesi aktarımlarının oluşumunda güdüleyici olan dürtüler kavramı ortadan kaldırılırsa böyle bir kavrama başvurmak gerekir; bu, kendilik psikolojisini akademik psikologların ve metapsikologların eleştirisine açık hale getirir . Slap ve Levine (1978) şunları yazıyor:

Kişinin hiçbir zaman sahip olmadığı (ve her halükarda teorik bir yapı olan) yapıya bir şekilde ihtiyaç duyması için hiçbir neden göremiyoruz. Bunun yerine, kayıp çocukluk nesnelerine benzer nesneleri tekrar tekrar arayan bir kişinin, dürtü tatmin edici ve savunmacı nedenlerin bir kombinasyonu nedeniyle tam da bunu yaptığını varsaymak daha ekonomiktir (s. 509).

Bu tartışmanın önemli bir klinik türevi, hasta materyalinin ve aktarım olgusunun yorumlanmasında ortaya çıkıyor . Terapist, doğası gereği açıkça cinsel olsa bile, verilerin kendiliknesnesi aktarımlarının veya nesne-içgüdüsel aktarımların oluşumu ve bunlara karşı savunmalarla ilgili konuları temsil ediyor olarak yorumlanıp yorumlanmayacağına karar vermelidir.

SALDIRGANLIK

kendilik psikolojisinin en tartışmalı yönlerinden biridir . Kohut bunu, kendiliknesnelerindeki uygunsuz aşamadaki hayal kırıklığına ikincil olarak normal atılganlığın bir parçalanma ürünü olarak görüyor ve atılganlığın,

kendine ait dönüşümlerle başka bir gelişim çizgisine giriyor. Erken dönem Kemberg, Melanie Klein ve geleneksel psikanalistlere göre saldırganlık bir tür birincil dürtüden kaynaklanır. Saldırganlığın doğuşu konusunda Kemberg'in daha sonraki görüşleri ile geleneksel psikanalistlerin görüşleri arasında önemli farklılıklar vardır (Goldberg 1985). Daha sonra Kemberg'e (1982) göre bu, en erken yansıtılan ve daha sonra içe atma yoluyla içselleştirilen nesne ilişkileriyle iç içe geçmiştir. Freud'un daha sonraki teorilerinde saldırganlık, ölüm içgüdüsünün bir tezahürüdür ve Melanie Klein bu görüşü kabul eder.

Yirminci yüzyılda tüm dünyada ortaya çıkan aşırı ilkel saldırganlık göz önüne alındığında, saldırganlığı birincil dürtü olarak görmemek zordur. Saldırganlığı bir parçalanma ürünü, kusurlu anne empatisine verilen tepkilerin bir tezahürü olarak gören kendilik psikologlarıyla aynı fikirde olmak da zordur (Tuttman 1978) . Bu nedenle, Rothstein (1980) kendilik psikolojisinin her insanın bir parçası olan temel öfke kaynağını vurguladığını yazar . Freud'un tanımladığı gibi “saldırgan dürtünün içgüdüsel biyolojik temellerinin önemini azaltır” (s. 432). Freud'a göre biz, şehvetli ve saldırgan dürtülerle kuşatılmış, süperego ve gerçekliğin talepleri tarafından sınırlanmış, isteksizce dürtüleri ehlileştirmeye ve mümkün olduğu kadar dürtü tatminini koruyacak bir uzlaşmaya varmaya çalışan yaratıklarız. Bu, Kohut'ta bulunmayan temelde karamsar bir insanlık görüşüne yol açmaktadır (Chessick 1984c).

Gedo (1979) bize çoğu analistin ölüm içgüdüsünü reddetmesinin önemli bir fenomen olan tekrarlama zorlantısını motivasyonel bir açıklama olmadan bıraktığını hatırlatır. Kohut'un saldırganlığı normal atılganlığın bozulan bir ürünü olarak tanımlamasına katılmayan geleneksel analistler ya ölüm içgüdüsünü açıklayıcı bir kavram olarak benimsemek, çeşitli nesne ilişkileri teorilerine geçmek ya da kendilerine ait kavramsallaştırmalar geliştirmek zorunda kalacaklardır .

Birincil dürtülerin var olup olmadığı ya da tüm "dürtülerin" çocuğun kendiliknesnesi matrisinin başarısızlığından kaynaklanan parçalanma ürünleri olup olmadığı sorusu , çeşitli çatışan saldırganlık teorilerinden daha net bir çözüm seçeneği sunar. Kendiliknesnesi başarısızlığına bağlı olarak normal atılganlığın saldırganlığa dönüşmesiyle ilgili çalışmanın deneysel potansiyeli vardır ve ön çalışmalar ortaya çıkmıştır (Lichtenberg, Bornstein ve Silver 1984a). Kendilik psikologları tarafından Freudyen anlamda herhangi bir dürtünün tamamen reddedilmesi, bu iki yaklaşım arasındaki en büyük farklılıklardan biridir.

İDEALİZASYON

Kemberg (1974, 1974a, 1975a), özellikle narsisistik veya borderline kişilik bozukluklarında ortaya çıktığında, idealleştirici aktarım veya idealleştirmenin, sadist eğilimlerin yansıtılmasıyla ilgili sözlü öfke, kıskançlık ve paranoid korkulara karşı bir savunmayı temsil ettiğine inanmaktadır. Tedavide terapiste karşı yoğun bir kıskançlık ve değersizlik olarak ortaya çıkar. Kemberg'e göre böyle bir aktarımın yorumlanması gerekiyor ki altta yatan sadizm ortaya çıksın ve tedavide derinlemesine çalışılsın. Kohut'a göre idealleştirici aktarım, narsist kişiliklerin tedavisinde önemli ve arzu edilen bir gelişmedir ve rahatsız edilmeden ortaya çıkmasına izin verilmelidir . Bu bir savunmayı değil, Zeigarnik olgusunun motive ettiği benliğin yapısını inşa etme görevini bir kez daha üstlenme girişimini temsil eder. İdealleştirici aktarıma bu "isteksizce uyum" , kendilik psikolojisinin bir eleştiri noktasıdır, çünkü eğer Kemberg haklıysa, bunun etkisi yoğun öfke görünümünü gizlemek için gizli anlaşma (Langs 1981) olacaktır. Bu konu sadece teorik değildir, çünkü her terapist idealleştirici bir aktarımın yorumlanıp yorumlanmayacağına ve nasıl yorumlanacağına karar verirken bu yaklaşımlar arasında seçim yapmak zorunda kalır .

İÇSELLAŞMAYI DÖNÜŞTÜRMEK

Gedo (1980, 1984), Kohut'un dönüştürücü içselleştirme kavramından şikayetçidir . Bunun esasen tanımsız olduğunu ve narsisistik bozuklukların psikanalizinde iyileştirici süreci temsil ettiğine dair hiçbir kanıt bulunmadığını savunuyor. Patton ve Sullivan (1980), Kohut'un dönüştürücü içselleştirme kavramının ayrıntılı bir tanımını sunmuş ve onu “zor” bir kavram olarak görmelerine rağmen psikanaliz perspektifine yerleştirmeye çalışmışlardır. İlgili, çözülmemiş bir sorun , bir yanda geleneksel içe yansıtma, bütünleştirme ve özdeşleşme, diğer yanda ise dönüştürücü içselleştirme kavramları arasındaki benzerlik ve farklılıkların incelenmesinden ortaya çıkar . Literatürdeki kafa karışıklığının çoğu, Kohut'un kendilik psikolojisi ile geleneksel psikanaliz arasındaki yönelim açısından önemli farklılıkların göz ardı edilmesinden kaynaklanmaktadır. Dönüştürücü içselleştirme, iki kutuplu benliğin inşasını tanımlarken, diğer kavramlar - giriş-

Bölme, bütünleştirme, özdeşleşme - geleneksel dürtü teorisini varsayalım ve bunlar egonun ve süperegonun inşasıyla ilgilidir.

Kohut'un yönelimini (en azından geçici olarak) kabul etmeye ve materyali hastanın kendilik durumunun değişimleriyle ilişkili olarak düşünmeye istekli olursak, dönüştürücü içselleştirmeye atfedilen sonuçların hastalarda gelişmesini izleyebiliriz . dolaylı iç gözlem yoluyla gözlemleyin. Dönüştürücü içselleştirmenin psikanalitik tedavide temel bir iyileştirici unsur olup olmadığı meselesi, narsisizm için ayrı bir zihinsel gelişim çizgisinin olup olmadığı tartışmasıyla ilişkilidir . Bu, terapistin Kohut'un oryantasyonundan elde edilen klinik verileri görmeye istekli olup olmadığına bağlıdır.

RÜYA YORUMU

Schafer (1985) ve Stein (1979) gibi bazı yazarlar, Kohut'un sözde benlik durumu rüyalarının açık içerik temelinde yorumlandığında ısrarcıdır ve bu nedenle Stein şöyle yazar: "Kohut'un rüya yorumuna ilişkin görüşü geniş çapta kabul görmektedir. 1900'de Freud tarafından belirlenen ve o zamandan bu yana analistler tarafından detaylandırılan yaklaşımla farklılık gösteriyor” (s. 673 674). Stein, Kohut'un Freud öncesi rüya görme görüşünü yeniden canlandırarak "anagojik yoruma" (Stein 1984) düşkün olduğuna inanıyor. Stein'ın (1979) verdiği örnek, Kohut'un (1977) Bay X.'in hayallerine ilişkin analizidir (s. 203-211). Bu argümana Goldberg (1976) daha önce şu cevabı vermiştir: “Edebiyatımızdaki pek çok rüyanın, tüm çağrışımlar olmaksızın, kısa olması adına sunulduğunu açıklamak gereksiz olsa gerek ; yazarı gevşeklikten dolayı bu şekilde kınamadan” (s. 69).

Kohut (Lichtenberg ve Kaplan 1983), benlik durumu rüyalarının açık içeriklerine göre yorumlandığını reddeder ve bu tür rüyalarla olan ilişkilerin, her ne kadar dikkatli bir şekilde not edilmesi gerekse de, hiçbir yere varmadığına işaret eder. Bu, bir benlik durumu rüyasıyla karşı karşıya olduğumuza dair klinik bir ipucu teşkil ediyor! Rüya yorumuna ilişkin tartışma, herhangi bir klinik olgunun dürtülere, savunmalara ve çatışmalara atıfta bulunulmadan anlaşılıp anlaşılamayacağı sorusundan kaynaklanmaktadır. Dürtülerin, savunmaların ve çatışmaların varlığına ilişkin tüm klinik olguları araştırmak üzere uygun şekilde eğitilmiş geleneksel bir psikanalist için, benlik durumu rüyası kavramı kesinlikle Freud öncesi mistisizme bir geri dönüş gibi görünecektir.

ÖDİP AŞAMASI VE OİDİPUS KOMPLEKSİ

Kendilik psikolojisi, Freud'un psikoanalizinin, Oedipus kompleksinin tüm yetişkin psikonevrozlarının merkezinde yer aldığını öne süren temel önermesine meydan okur. Kohut (1977, 1984) gelişimde Oedipus evresinin varlığını kabul eder, ancak normal durumda bunun Oedipus kompleksine yol açmadığını iddia eder. Yalnızca Oidipus evresi zayıflamış ya da parçalanmış bir kendiliğin varlığında ortaya çıkarsa ya da ebeveynlik yapan kendiliknesneleri tarafından evreye uygun olmayan belirtilerle yanıt verilirse, normal Oidipus evresinin parçalanma ürünleri (şehvet ve şehvet) ortaya çıkacaktır. Oedipus kompleksi olarak kendini gösteren saldırganlık) .

Wallerstein (1981), Kohut'un Oedipus evresindeki patolojinin çoğu kişinin düşündüğü kadar yaygın ve insanın ruhsal işleyişinde temel olmadığı yönündeki iddiasında haklı olabileceği görüşünü benimsemiştir: "Bu bana göre hiçbir şekilde temel doğayı ve varoluşun temel doğasını azaltmaz. Ödipal çatışmanın her yerde mevcut olması , normal insan gelişiminin değişimlerinin merkezinde yer alır” (s. 388). Daha tipik bir görüş, Waldron'un (1983) Kohut'un yaklaşımının, Waldron'un “ hastanın güncel yaşamında kendilerini gösteren ödipal çatışmaların unsurlarının tam analizinden kaçınmak” (s. 628) olarak tasarladığı yaklaşımının olup olmadığına ilişkin sorusudur. ), daha iyi terapötik sonuçlara yol açtığı iddia edilebilir. Waldron böyle bir iddiaya şüpheyle yaklaşıyor ve bunun kanıtlanmadığını ve "birikmiş klinik deneyimlerle çelişiyor gibi göründüğünü" savunuyor (s. 628-629).

Kohut'un yaklaşımının ödipal sorunlardan kaçındığı varsayımı literatürde defalarca karşımıza çıkmaktadır. Glenn (1984) şöyle yazıyor: “Bir yorum açıkça veya örtülü olarak cinselliği dışladığında, analist eksik ve hatalı bir analizi teşvik eder” (s. 320); burada açıkça cinsel içerik taşıyan materyallerden bahsediyor. Rangell (Rich Ards 1984) şunu belirtir: "Ödipal dönem ve iğdiş edilme kaygısı, yeni teorilerde sıklıkla savunulur ve bunlardan kaçınılır. Etiyolojik odaklar , yukarıdan ve aşağıdan kaçınılarak , Oedipal çatışmaların her iki tarafına da kolaylıkla sabitlenir ” (s. 590). Geleneksel psikanalistler tarafından Kemberg'in çalışmaları ve diğer nesne ilişkileri teorisyenlerinin iddiaları hakkında daha az sıklıkta benzer bir şikayette bulunulmuştur.

Cinsel faaliyetlere ve fantezilere ilişkin hasta materyalinin öncelikle cinsel olmayan veya narsisistik ve yapısal açıdan yorumlanması.

Turistik eksiklik zorlukları kendilik psikologları ile geleneksel analistler arasındaki en önemli anlaşmazlıklardan birini gündeme getirmektedir. Böyle merkezi bir anlaşmazlığın nasıl çözülebileceğini hayal etmek zordur ve literatür, özellikle kendilik psikologlarının yayınlanmış vaka materyallerine ilişkin, bu nitelikteki eleştirilerle doludur.

İşte burada Griinbaum'un (1983,1984) Freud'un “taklit” argümanına yönelik eleştirisi iyi bir şekilde ortaya çıkıyor, çünkü her iki taraf da iddialarını “kanıtlamak” için bu tür argümanlara başvuruyor. Ancak narsisistik ve borderline kişilik bozuklukları gibi ciddi patolojiler alanında anlaşmazlık, psikanalitik bilimsel yöntemdeki bir eksiklikten ziyade klinik verilerin doğasından kaynaklanabilir. Kendilik ile nesne arasındaki ayrımın kaybolma noktasına geldiği bu durumlarda, hangi teorik anlayışlar kullanılırsa kullanılsın, Oedipus kompleksinin yanı sıra diğer hususlar da ön plana çıkar. Dahası, Loewaid'in (1980) işaret ettiği gibi, "zihinsel işleyişin bu biçimlerinin daha fazla farkına vardıkça ve onları daha iyi tanıdıkça, aynı zamanda, esas olarak psikoseksüel ilişkilerin ışığında görülen klasik nevrozlardaki sorunların da farkına varmaya başladık." Oedipus evresinde kök salan çatışmalar çoğunlukla daha önceki evrelerde meydana gelen yıkıcı, çarpıtıcı ve engelleyici etkiler tarafından önemli ölçüde birlikte belirlenir ” (s. 377).

KUTU MALZEMESİ

13. Bölümde Kohut'un (1979) “ Bay Z'nin iki analizi”ne yönelik eleştirileri anlattım. Kendilik psikolojisinin diğer iki paradigmatik vakası eleştiri için seçilmiştir. Stein (1979), Kohut'un (1977) sunduğu Bay M. vakasına karşı çıktı ve Kohut'un vakanın dinamiklerine ilişkin anlayışını, hastanın zorluklarının etiyolojisine ilişkin anlayışını ve gerçek psikanalitik tedavi prosedürünü sorguladı. Stein, diğer bazı yazarlar gibi, vakada kullanılan kendilik psikolojisi açıklamaları, yorumları ve tekniklerine ikna olmamıştır.

Bay M.'nin durumu, Kohut'un (1977) “geniş anlamda kendilik psikolojisi” sunumunun merkezinde yer aldığı gibi, Bayan F.'nin durumu da Kohut'un (1971) “kendiliğin psikolojisi” sunumunun merkezinde yer alır. dar anlamda benlik.” Kemberg (1974a), Kohut'un bu vakaya ilişkin yorumunun örtülü olarak “hastanın öfkesine neden olduğu için hastanın annesini” suçladığını ve “koruyucu” olarak işlev gördüğünü öne sürmektedir.

hastanın kendi öfkesinin karmaşık kökenlerinin tam olarak incelenmesini sağlar” (P- 232). Kemberg'e göre Kohut'un yorumu hatalıydı ve hastanın savunmasını destekliyordu. Kendi bakış açısına göre çalışan Gedo (1984), Kohut'un, müdahaleleri analizanın ifade edebileceğinin ötesine geçtiğinde öfkeyle karşılık veren Bayan F.'yi ayna gibi görünen bir hasta olarak tanımlamasına da karşı çıktı. “Yankılanmayı” gerektiren aktarım. Bay Z.'nin durumunda olduğu gibi, kendilik psikologları, vaka sunumlarının, bakış açılarının "kanıtları" olmaktan ziyade örneklemeler olması gerektiğini ve bu nedenle farklı yorumlara açık olduklarını söyleyerek yanıt verirler. Grünbaum (1983, 1984) şunu sorar: Psikanalizde bakış açılarının kanıtları nelerdir ? Edelson (1984), hipotezlerin metodolojiye uygun şekilde kurulması ve klinik olarak test edilmesi koşuluyla bu alanda bilimsel kanıt elde etmenin mümkün olduğu yanıtını verir.

ORTAM

Kendilik psikologları, tedavi ortamının, geleneksel psikanaliz uygulamasına göre daha yardımsever, bir dereceye kadar farklı ve belki de daha iyileştirici olduğunu iddia etmektedir (Wolf 1976). Bu öncelikle, herhangi bir zamanda hastanın empatik anlayışına artan vurgunun ve empatik anlayışa dayalı olarak hastaya verilen yanıtların öneminin tanınmasının bir fonksiyonudur. Geleneksel psikanalistler bu iddiayı kabul etmekte zorlanırlar çünkü bu iddianın, hastalarına karşı kendilik psikologları kadar empatik olmadıkları yönünde bir ima içerdiğini ileri sürerler . Bu, ilgili kendilik psikologlarının iddiasını anlamak açısından bir hatadır, çünkü bu , herhangi bir zamanda hastanın kendilik durumuna dolaylı içgözlem yoluyla yakından uyum içinde kalmanın önemine ilişkin bir vurgu ve kanaat meselesidir . Kendilik psikolojisinden derinden etkilenen terapistler , konsantrasyonlarında hastalarının tepkilerine karşı hassasiyetlerini daha çok ön planda tutmuşlar ; Kendilik psikolojisine uzun süre dalmanın terapistte meydana getirdiği bu değişimin ortak gözlemi, kendilik psikologlarının daha iyileştirici bir ortam sağladıklarına dair iddialarına inandırıcılık kazandırmaktadır. Geleneksel psikanalistler, buradaki meselenin karşıaktarım ve uygun şekilde analiz edilmiş bir analist meselesi olduğunu ve yeni bir teorik yönelim gerektirmediğini söylerler .

DÜZELTİCİ DENEYİM VEYA PSİKOANALİZ?

Kohut'un psikanaliz biçiminin psikanaliz olmadığı ifadesi kendilik psikolojisine ilişkin eleştirel literatürde yer almaktadır. Bu, destekleyici psikoterapilerin psikanalizin bir parçası olarak kabul edilip edilemeyeceği ya da psikanalizin yalnızca aktarım nevrozunun yorumlanması yoluyla tedaviyle sınırlandırılmasının gerekip gerekmediği şeklindeki daha genel sorunun bir çeşididir . Kemberg (1974a), Kohut'un tekniklerinin “hastanın büyüklenmeciliğinin daha uyumlu bir şekilde kullanılmasını teşvik eden yeniden eğitici unsurlara sahip olduğunu” söyler (s. 238). Friedman (1978), Kohut ve Kemberg arasındaki anlaşmazlığı, yorumun önemi hakkında uzun süredir devam eden bir tartışmanın yeniden canlandırılması olarak değerlendirir ; Psikanalizin kendine özgü kimliğini tehdit eden diğer birçok psikoterapiyle rekabet nedeniyle yorumun psikanalizin giderek daha merkezi hale geldiğini düşünüyor.

Giovacchini (1978) şöyle yazıyor: “Kohut'un teknik yöneliminin bu şekilde damıtılması, onun fikirlerinden herhangi birinin analizle ne kadar ilgili olduğunu ve bunların herhangi bir destekleyici manipülasyondan nasıl farklı olduğunu merak etmeme neden oluyor” (s. 619). Slap ve Levine (1978), Kohut'un “terapötik yönteminin telkin ve öğrenmeye dayandığını ancak içgörüye, çatışma çözümüne veya bilinçdışını bilinçli hale getirmeye dayanmadığını” iddia eder (s. 507). Eğer bu doğruysa Kohut'un kendilik psikolojisinin psikanaliz kapsamına nasıl dahil edilebileceğini anlamak zordur.

Rothstein (1980) şöyle yazıyor: “Kohut'un çalışması, gelişimsel bir müdahaleyi dönüştürmek için onarıcı bir nesne ilişkisini savunduğu noktaya kadar gelişti” (s. 447). “Daha geniş anlamda kendilik psikolojisini” Kohut'un daha önceki çalışmalarından “radikal bir ayrılma” olarak görüyor ve Kohut'un (1971) ilk kitabının ( Kendiliğin Analizi) ve Kohut'un (1977) ikinci kitabının başlığı olduğuna dikkat çekiyor. (Benliğin Restorasyonu) başlığını taşıyordu . Rothstein şöyle devam ediyor: " Eğer bir analist kendisini öncelikle onarıcı bir nesne olarak görmeyi seçerse, destekleyici bir psikoterapinin yürütüldüğü sonucuna varmak mantıklı görünüyor " (s. 448).

Basch (1981) bu formülasyona katılmayacaktır. Daha önce de belirtildiği gibi , eğer patoloji mevcutsa, tedavinin psikanaliz olduğu yargısına varır.

analist için aktarıma getiriliyor, hastanın kendisini anlamasını geliştirecek şekilde yorumlanıyor ve daha önce arızalı olan yapıların yeniden yapılandırıldığı noktaya kadar çalışılıyor.

Hastanın verimli bir yaşam sürdürebilmesini sağlayacak ölçüde depolanır veya kusurlu yapılar güçlendirilir. (s. 345)

Bu kritere dayanarak Basch, Kohut'un katkısının “klasik Freudcu analizle tam bir uyum içinde olduğunu” düşünmektedir (s. 345).

Treurniet (Lichtenberg ve Kaplan 1983) kendilik psikolojisini daha geniş anlamda psikanaliz açısından "özellikle teknik açıdan" "ciddi ve ciddi bir kayıp" olarak değerlendirir (s. 194). Kendilik psikoloğunun hastayı empatik olmayan geleneksel analistten "kurtardığı" izleniminden endişe duymaktadır ve " geniş anlamda kendilik psikolojisinin" "psikanalizin en değerli kısımlarından bazılarını elinden alma tehdidinde bulunduğunu" hissetmektedir. teknik kavramsal araçlar, dinamik ve ekonomik bakış açıları” (s. 194).

Richards (1984) benlik psikolojisinde empatiye yapılan vurguyu sorgular . Başarılı klinik çalışmanın önemli ve örtülü bir öncülü olmasına rağmen, klinik çalışmayı oluşturmaz: "Kendilik psikolojisinin empatiye verdiği teorik ve teknik öncelik, en iyi ihtimalle bizi bir empatinin başarılı bir şekilde uygulanması için tek bir ön koşula duyarlı hale getirmeye hizmet edebilir . teknik hâlâ klasik çatışma teorisine tam anlamıyla kök salmıştır ” (s. 600).

KENDİ PSİKOLOJİSİ VE FREUD'UN PSİKOANALİZİ

Kohut ve Kemberg'in görüşleri uzlaştırılamaz ve hiçbir esaslı anlaşmanın bulunamadığı alanlar vardır (Ornstein 1974). Greene'e (1984) göre, kendilik psikolojisi "psikanalizden ayrı ve farklı bir psikoloji olarak düşünülmesi daha iyidir" (s. 52), çünkü kendilik psikolojisi kavramları psikanalizdekilerden önemli ölçüde farklıdır ve birçok önemli teorik konuda psikanalizle çatışır. Friedman'a göre (1980) Kohut'un teorisi “aslında Freud'unkinden farklı türde bir teoridir” (s. 409). Ben (1980a), “dar anlamda kendilik psikolojisi”nin Freud'un teorileriyle uyumlu olmasına rağmen, “geniş anlamda kendilik psikolojisinin” uyumlu olmadığını ve biraz farklı, daha bütünsel, ve dar duyu teorisine göre daha az Freudcu benlik kavramı. Benlik kavramının dar ve geniş anlamdaki teorilerde kullanımı farklıdır ve teoriler arasında tamamen tutarlı değildir.

Rothstein (1980a), Kohut'un ego psikolojisi içinde çalışmaya yönelik özgün bir girişimden yeni bir paradigma yaratmaya doğru ilerlediğini ileri sürer. Kuhn'un (1962) bilimsel paradigmaların evrimi hakkındaki teorisini kısaca gözden geçirdikten sonra Rothstein, genel olarak psikanalitik paradigmalara ve onların yaratıcılarına yapılan narsisist yatırımı ele alıyor ve bunun "paradigma rekabetinin irrasyonel polemik yönlerine" (s. 394) katkıda bulunduğunu düşünüyor. . Kohut'un yeni bir paradigma mı yoksa tamamlayıcı bir teori mi önerdiği sorusu kısmen anlamsal olarak kalıyor, çünkü Kuhn'un kendisi bu terimi ne yazık ki belirsiz olduğundan dolayı kullandığından pişman olmuştur . Bunu "örnekler" ve "modeller" gibi terimlerle değiştirmeye çalıştı (Kuhn 1977). Freud'un muhtemelen "dar anlamda kendilik psikolojisini" tamamlayıcı bir teori olarak kabul edeceğini, ancak aslında farklı bir paradigmayı temsil ettiği için "geniş anlamda kendilik psikolojisini" reddedeceğini ileri sürdüm - ancak Freud bunu tasarlamadı. narsisistik ve borderline kişilik bozukluklarının tedavisine yönelik psikanalizi.

Kohut'un Suçlu Adam ile Trajik Adam arasındaki ayrımı onu bazı varoluşçu kavramlara yaklaştırmıştır ancak kendilik psikolojisi ile varoluşçu psikoanaliz arasında temel bir fark vardır ; birincisi bilinçdışını merkezi bir kavram olarak korur. Yine de Kohut'un anne empatisinin eksikliğine yaptığı vurgu, varoluşçu psikanalize benzer bir biçimde indirgemecilikle suçlanmış ve Klein ve Kemberg'inkiler gibi varsayılan intrapsişik fenomenlerin karmaşıklıklarından kaçınmıştır. Kohut varoluşsal ya da kıtasal psikiyatri ya da psikanaliz geleneğinde değildir, çünkü onun çalışması, bilinçli olarak seçim yapan bir fail olarak benliğe, öz-farkındalığın fenomenolojisine odaklanmak yerine, hastanın benliğinin temsili iç gözlemle "gözlemlenen" olduğunu vurgular. ya da benliğin merkezden uzaklaştırılması üzerine.

Son düşünceler

BEN

Greenberg ve Mitchell (1983) psikanalitik teoriye ilişkin incelemelerinde şunu ileri sürmektedir: “Her teorisyen açık ya da örtülü olarak ya dürtü/yapı modeline ya da ilişkisel/yapı modeline bağlılığını beyan eder. Bu bağlılık onun teorik stratejisini belirler” (s. 380). Kohut veya Sandler gibi psikanalistler, Greenberg ve Mitchell'in "karma model stratejiler" olarak adlandırdıkları şeyi sunmaya çalışsalar da, "psikanalitik teorilerin değerlendirilmesinin kişisel bir tercih meselesi olduğuna" (s. 407) ve tüm psikanaliz litik teoriler insanın doğasına ilişkin belirli felsefi varsayımlara dayanmaktadır (Chessick 1980b).

Psikanalitik Tedavide Yorumlayıcı Olmayan Unsurlar

Dorpat (1974), narsisistik bozukluğu olan hastaların geleneksel tartışmalarında ortaya çıktığı şekliyle hasta-analist ilişkisinin içselleştirilmesi kavramını gözden geçiriyor . Gelenek, psikanalizin hastaya “eğitim sonrası” bir fırsat sağladığını belirten Freud (1940a) ile başlamıştır: “Ebeveynlerinin onu eğitirken sorumlu olduğu hataları düzeltebilir” (s. 175).

Strachey (1934), "değişken yorumların" merkezi rolünü tanımlarken, bu tür yorumların analistin içselleştirilmesini ve "sızma" adını verdiği bir süreçle yeni süperego yapılarının oluşmasını etkilediğine işaret etmiştir (s. 290). ). Dorpat (1974) “onarıcı içselleştirme sürecinin, analistle taklitçi özdeşleşmeleri içeren bir fantazi ilişkisi aşamasından, analistle seçici özdeşleşmenin daha sonraki bir aşamasına doğru evrildiğini” öne sürmektedir (s. 183). Loewald (1962) tarafından tüm psikanaliz tedavisinin özelliği olarak tanımlanan hasta işlemlerinin içselleştirilmesinin, geleneksel nevrotik bozukluğu olan hastaların analiziyle karşılaştırıldığında gelişimsel kusurları olan hastaların analizinde en açık ve önemli olduğunu ileri sürer. Standart psikanaliz literatüründe bile psikanalitik tedavide yorumlayıcı olmayan unsurların rolü hakkında önemli bir tartışma devam etmektedir. •

Kohut (1984) bu sorunun kendilik psikolojisinde çözülmediğini kabul eder ve kendi dönüştürücü içselleştirme kavramının daha ileri düzeyde incelenmesini önerir. Pek çok önemli soruyu gündeme getiriyor. Bu nasıl oluyor? "Kendiliknesnesinin işlevlerinin orta derecede ödünç alınmasıyla aynı olmayan" kendiliknesnelerinin yardımıyla kalıcı psişik işlevler elde edilebilir mi?" (s. 100). Benliğin psikolojisinde hayal kırıklığının rolü nedir? Optimum hayal kırıklığının psişik yapının yerleşmesiyle nasıl bir ilişkisi vardır; Optimum hayal kırıklığı içselleştirmede dönüşerek bu yapının inşasına nasıl yol açar ? Kendiliknesnesi analistiyle kaba özdeşleşmeler ile dönüşümsel içselleştirme süreci arasındaki ilişki nedir ? “Belirleyici bir fark var mı? . . Psikanaliz tedavisi sırasında yetişkinlikte psişik yapının kazanılması ile çocuklukta psişik yapının kazanılması arasında” (s. 101) ve eğer öyleyse, bu fark nedir? Kohut'un işaret ettiği gibi, psikanalitik süreçte psişik yapının oluşumu sorunu hem geleneksel psikanalizde hem de kendilik psikolojisinde kritik ve çözülmemiş bir sorun olmaya devam etmektedir .

Stone (1981), kendilik psikolojisinin bakış açısının ötesinden bakıldığında psikanalitik tedavideki yorumlayıcı olmayan unsurların bir incelemesini sunar; Psikanalitik duruma ilişkin tanımı, kendilik psikolojisinin savunduğu tedavi ortamının geleneksel psikanalitik değerlendirmelerden ortaya çıkabileceğini göstermektedir. İstenilen ortamı belirleyen faktörler şunlardır :

1. Analistin makul, mantıklı olması gereken ve “soğukluk, uzaklık, keyfi alıkoyma,

duygusuzluk, tarafsızlık, ritüelleştirme veya sırf sırf kendi iyiliği için kurallara panik içinde bağlılık” (s. 100).

2. Analistin sözlü müdahalelerinin tonu ve retorik kalitesi ; Stone, "olumlayıcı duygulanım tonunu" savunuyor ve yukarıdaki alıntıda da belirtildiği gibi analitik tutuma hakim olabilecek potansiyel sadist tatmine karşı bizi uyarıyor.

3. Esneklik, en iyi şekilde Freud'un vaka sunumlarıyla karakterize edilir ; burada “Freud'un sağduyusu, daha şiddetli 'yoksunlukların' uygulanmasına ilişkin çekinceleri ve istisnalarının dışında bırakılmaz” (s. 102). Stone, Freud'un yönteminde "empatinin her halükarda analitik tekniğin ayrılmaz bir parçası olduğu" (s. 103) ifadesinin örtülü olduğuna inanır, ancak bunu Ferenczi'nin hastalara, daha önce yoksun oldukları türden bir sevgi gösterme girişiminden ayırır. erken çocukluk.

4. Freud'un vaka geçmişlerinde gösterdiği gibi , “ her hastayla doğal, dostane ve uygun, canlı bir kişisel ilişki ” (Stone 1981, s. 106n) kurulabilecek bir ortam. . Hastalar kişisel ilişkiye tepki gösterdiğinde Freud bu tür tepkileri yorumlamaya hazırdı ancak bunun doğallığını engellemesine izin vermedi.

5. Empati. Stone, analistin aynalayıcı empatisinin arkaik kendiliknesnelerindeki kusurları telafi edebileceğine inanmıyor, ancak bunun çok daha iyi bir analiz sağlayabileceğini savunuyor. Kendilik bozukluklarının tedavisinin yapısal çatışma nevrozlarının tedavisiyle karşılaştırılabileceği özel bir terapi sistemi olarak kendilik psikolojisine gerek görmüyor .

6. Teknik yöntemin nüansları: Ücretler, planlama ve her saatin sonunun halledilmesi gibi ayrıntıların terapist tarafından ele alındığı atmosferin yanı sıra devamsızlıklara, aradaki yaşam krizlerine ve diğer olaylara verilen tepkiler. Atmosfer, psikanalitik terapide yorumlayıcı olmayan kritik bir unsuru temsil eder.

7. Winnicott'un (1969) tanımladığı gibi, hastaların yoğun düşmanlığına maruz kaldığında analistin "yok edilemezliği", yorumlayıcı olmayan önemli bir faktördür. Stone şöyle açıklıyor: “Her şeyin iki yetişkin arasında başlayıp bittiği göz ardı edilmemeli. 'Tüm zihinsel ve duygusal varlığımı emanet ettiğim bu insan nasıl bir insan?' (s. 113).

Freud'un sağduyunun ötesinde, "bu tür tutumlar için belirli bir iletişim biçimi yoktur " (s. 115), ancak giderek artan bir kitle söz konusudur.

Geleneksel psikanaliz literatüründe bile bu faktörleri göz ardı eden terapistin pahalı, zorlu ve uzun vadeli bir tedavinin başarısını tehlikeye attığı görüşü yaygındır. Başarısızlık, bir hasta için psikolojik yaşam ile psikolojik ölüm arasındaki fark anlamına gelebilir.

Kendilik Psikolojisinin Psikanalitik Terapi
ve Psikanaliz Üzerindeki Etkisi

Psikanalitik psikoterapide hastayı dinleme sürecinin kavramsallaştırılmasında Freud'dan bu yana önemli ilerlemeler kaydedilmiştir. Varoluşçu bakış açısı, hastanın dünyada olma durumunun karşılaşmasını ve değerlendirilmesini, materyali önyargısız dinlemeyi ve kendiliğinden tepki vermek için karşılaşma olgusunu yakından takip etmeyi vurgular. Kohut ve takipçileri, hastanın materyalinde kendilerini gösteren aktarım benzeri yapılara (ayna ve idealleştirici aktarımlar) yönelik anlayışımızı ve arayışımızı detaylandırdılar ve hastanın benlik duygusunun, sağlamlaşmış bir durumdan sürekli bir değerlendirmesini savundular. bir parçalanmaya doğru. Kemberg ve diğer ılımlı neo-Kleiniciler, yansıtmalı özdeşleşime ve bölünmüş "tamamen kötü" kendilik ve nesne temsillerinin terapiste yansıtılan tezahürlerine dikkatimizi çekerek , bunların terapiste yansıtılan malzeme ve davranışlarda arandığını vurguladılar. hasta.

Langs (1981, 1982), terapistin patolojisini, hastanın terapisti iyileştirme ihtiyacını ve sarmallaşan iletişimsel etkileşimi vurgulayan tartışmalı bir görüş sunar (bkz. Chessick 1982a). Blanck ve Blanck (1973, 1979), ego gelişiminin erken evrelerinin aktarım ve hasta-terapist etkileşiminde yeniden yaşanmasına dikkat çekmişlerdir. Bu görüşler aynı zamanda tartışmalıdır ve Langs ile karşılaştırıldığında birbiriyle doğrudan çelişen bazı klinik ve teorik yaklaşımlara yol açmaktadır. Blanck ve Blanck, terapistin esnek olmasını gerektirir ve hastanın materyalini değerlendirmenin alternatif yollarını sunarlar; bunun, anlama ve ardından etkili ve doğru yorumlama fırsatlarında önemli bir artışa yol açabileceğini söylerler.

Bu konudaki tartışmaların, rakibin duygusal, vahşi analizine dönüşme ve çeşitli pozisyonların "yanında" ve "karşı" olanların kutuplaşmasını teşvik etme eğilimi vardır. Bu noktada farklı görüşleri, psikoterapide hastaları dinleme becerimizi artırabilecek alternatif olasılıklar olarak ele almalıyız. Bazen

özellikle terapinin iyi gitmediği durumlarda, bir görüşten diğerine, örneğin geleneksel Freudyen dinlemeden Bion'un hafıza, arzu veya anlayış olmadan dinleme tarzına geçmeyi denemek çok değerlidir . Bu, terapistin tutarsız ve uzlaşmaz konumlar arasında geçiş yapması gerekmesine rağmen, doğrulanacak yeni içgörüler veya hipotezler sağlayabilir.

, eğitimde psikoterapistlere psikanalitik dinlemenin öğretilmesine yönelik bir dizi öneride bulundum . Hastanın bilinçdışından gelen iletişime etkili bir şekilde uyum sağlamak için dikkatli bir gözetim altında titizlikle öğrenilmesi gereken özel duruş, ikili ilişkilerde empatik ve duyarlı olma konusunda ustalaşması en zor görevdir.

Bazı durumlarda empati, Schwaber'in (1981) tanımladığı gibi spesifik teknik müdahalelerle karıştırılmaktadır. Şöyle açıklıyor: " Daha ciddi patolojisi olan hastaların bizim açımızdan daha aktif bir tepkiye ihtiyacı var gibi görünüyor. . . Daha acil bir şey söylememiz veya yapmamız gerektiğini hissedebiliriz. . . Böyle bir müdahale çoğu zaman empatik bir tepkiyle eşanlamlı olarak ele alınmıştır” (s. 128). Ancak empati çalışmasından yararlanan analistin doğrudan müdahaleleri değil - ve aslında bu tür müdahaleler empati eksikliğini gösterebilir - hastanın iletişiminin anlamının amansız arayışıdır. Bu prosedürün başarısı ya da başarısızlığı, analist tarafından kararlaştırılan müdahaleler ya da bunların yokluğu ile ortaya çıkar. Hastaları basitçe semptomların taşıyıcıları olarak düşünmeye çalışmak psikofarmakolojide yapılabilir; ama bir insanın hayatına etkili ve kalıcı müdahalelerde bulunmak için girmeye çalışırken bir romancı anlayışı ya da bir sanatçı duyarlılığı gerekir. Schwaber (1983) bize bilimsel bakış açısının uzun bir süre boyunca “analist-gözlemcinin gözlem alanına özgü etkisini” (s. 386) gizlediğini hatırlatır .

Schwaber (1979), Kohut'un (1971) monografisinin “klinik teori gelişiminde bir dönüm noktası olarak ve daha fazla yaratıcı çabayı teşvik etmede benzersiz bir etki yapmış olarak seçilebileceğine” inanmaktadır (s. 468). Onun kendilik psikolojisi versiyonuna göre aktarım, “bakış açımızı değiştirir ve bağlamsal bir birim olarak hasta-analistin iç içe geçmiş matrisine odaklanmamızı derinleştirir” (s. 476). Schwaber'e göre psikanalizdeki kendilik psikolojisi perspektifi, kişinin diğer kişinin bir parçası olarak nasıl deneyimlendiğini ve nasıl tepki verildiğini keşfetmek için empati yönelimini ve dolaylı iç gözlemi dinlemeyi içerir; bu psikoterapiye yeni yollar açıyor

Hastanın analitik anlaşılması. Kendisi (1983), direniş olgusuna dair anlayışımızın bile değiştiği perspektifteki bu değişimin önemini tekrar tekrar vurguluyor. Direnci hastanın içindeki içsel baskıların bir ürünü olarak görmekten, onu "analistin katkısının özgüllüğünün onun doğasına içkin olarak görüldüğü" bir fenomen olarak görmeye geçiyoruz (s. 381). Schwaber'e göre, analistin çarpıtmanın gerçekleşip gerçekleşmediği konusunda sessiz hakem olduğunu varsayan eski görüş, terapötik ilişkide gerçeği bilen kişinin "bunun sonucunda incelikli bir şekilde, açıkça olmasa da hastayı bu görüş doğrultusunda yönlendirmek” (s. 391). Analistler boş bir ekran, gerçekliğin ve çarpıtmanın hakemi olduklarını iddia ettiklerinde, hastalarının çarpıtmalarına kendi katılımlarını ve kararlarını etkileyen karşı aktarım olasılığını göz ardı ederler.

Analistin aktarımdaki zararlı deneyimi, hastanın analisti deneyimleme biçimine içkin olabilir, ancak analist, hastanın deneyimine farkında olmadan katılımını reddetme arzusu nedeniyle bunu görmeye direnebilir. Bu durumda analist varsayılan bilimsel bağımsızlığa ve tarafsızlığa geri çekilir ; terapist gerçekliğin ve çarpıklığın yargıcı haline gelir. Bu psikanalizdeki eski bir sorundur: Hasta materyalinin "aktarıma" atfedilmesinin analisti, hasta materyalini uyarmaya yönelik karşıaktarım katkısını fark etmekten koruması her zaman mümkündür . Kendilik psikolojisi dışındaki bir yönelimden çalışan Gill (1982), tüm aktarım materyallerinin klinik durumda analistin bazı uyarımlarına dayandığını düşünür; bu görüş, "boş ekran" yönelimine taban tabana zıttır . Ben (1986) bu sorunu başka bir yerde gözden geçirdim, ardından Gill'in bir tartışmasını takip ettim.

, klinik psikanalizde yorumların formülasyonunda kendilik psikolojisinin etkisini vurgular . Aktarım ve dirence ilişkin yorumlar, hastanın gerçekliği çarpıtarak eski ve yeni nesneyi karıştırdığı fikrine dayanmaktadır. Aktarım yorumlarında veya yeniden yapılandırmalarında, analist geleneksel olarak (açıkça veya örtülü olarak) "tatmin veya güvence arzusunun anakronik doğasına işaret etmiş ve dolayısıyla çarpıtmayı doğrudan düzeltmeyi amaçlamıştır" (s. 208). Ornstein ve Ornstein'a (1980) göre, "Bu tür girişimler kaçınılmaz dirençleri gereksiz yere arttırır, çoğu zaman aşırı derecede sinir bozucu bir ortam yaratır ve bu tür girişimler önlenemeyen yüzeysel adaptasyonları teşvik eder.

derin, intrapsişik yapısal değişimden veya yeni psişik yapıların ediniminden kaçınır” (s. 208).

, hastanın davranışını doğrudan tetikleyen etkenleri tespit etmeye, aktarım anlamını anlamaya çalışmaya ve "çocukluk kümelenmesinin gerileyici yeniden canlanması bağlamında bunun uygunluğunu kabul etmeye" odaklanan, empatik yeniden yapılandırmacı yorumlar adını verdikleri şeyi savunuyorlar. (s. 208). Yorum artık yetişkin gerçekliği açısından çarpıklıkları düzeltmeye çalışmıyor; hastanın çocukluk deneyimlerini "analizdeki günümüzdeki gerileyici tepkisinin öncüsü olarak ve analistin bu tepkiyi hızlandırmadaki rolü de dahil" olarak anlamaya ve açıklamaya odaklanıyor ( s.208). Ornstein ve Ornstein, eğer süreç doğru empatik algıya, anlayışa ve doğru yeniden yapılanmaya dayalıysa , hastanın anlaşıldığını hissedeceğine ve bu aktarım çarpıklıklarını keşfetmek için inisiyatif alacağına inanıyor. Onlara göre bu, psikanalitik tedavide yapısal değişime giden doğru yolu temsil ediyor .

“GELENEKSEL BİR PSİKOANALİST” VAR MI?

Pek çok geleneksel psikanalist, Schwaber ve Ornstein ve Ornstein'ınki gibi görüşlerin, geleneksel psikanalisti sıradan bir adam olarak, hastaya kendi düşüncesini kabul etmesi için baskı yapan, empatik olmayan, mesafeli, kibirli, keyfi bir otorite figürünün bir tür karikatürü olarak kurduğuna inanır. onun gerçeklik versiyonu. İyi analiz edilmiş ve iyi eğitim almış pek çok psikanaliz terapisti vardır ve onların danışma odalarında bulunup hastalarla yaptıkları çalışmaların ayrıntılarını gözlemlemek imkansız olduğundan, "geleneksel psikanalist" diye bir kişinin -karikatür ya da karikatür gibi- var olduğuna dair kanıtlar vardır. değil - inandırıcı değil.

Hasta malzemesinin dürtü ve çatışma teorisiyle temel bir açıklaması - Freud'un takipçileri tarafından (Greenberg ve Mitchell [1983] tarafından tanımlanan) dürtü/yapı yönelimini genişletmek için düzeltilmiş - analistin metapsikolojik veya bilimsel inançlarını, bağlılığını karakterize edebilir. dürtü/yapı modelinin benimsenmesi mutlaka "geleneksel bir psikanalist" ortaya çıkarmaz. Dürtü/yapı teorisine bağlı geleneksel veya ortodoks psikanalistlerin klinik uygulamaları, yorumlayıcı olmayan müdahalelerden titizlikle kaçınanlardan , yorumlayıcı olmayan müdahalelerdeki önemli iyileştirici faktörleri vurgulayanlara kadar farklılık gösterir.

Bir zamanlar Heidegger'in öğrencisi olan Loewald (1980), "Anlaşılması gerekeni tamamen dokunulmamış ve değiştirilmemiş bırakan isme layık bir psikanalitik anlayış olmadığından şüpheleniyorum" (s. 381). Anlamanın hastaya yorum yoluyla iletildiği şeklindeki geleneksel görüşü takip etse de , anlamanın hastanın açık olması ve kendini vermesi gereken bir eylemi temsil ettiğini de ekler. Şu sonuca varıyor: "Anlamak, bir tür karşılıklı etkileşimi, zihinlerin buluşmasının özel bir biçimini içeren bir eylem gibi görünebilir " (s. 382).

Sorun daha da karmaşık hale geliyor çünkü Schwaber'in (1983) işaret ettiği gibi:

Literatürü incelerken karşılaşılan en zor zorluklardan biri, analistin katılımının spesifik ayrıntılarını ilişkilendiren klinik materyali bulmaktır. Çoğu zaman, hastanın malzemesi zaten dinamik olarak formüle edilmiş bir tarzda anlatılır ve okuyucu, analistin ne söylediğini ya da söylemediğini öğrenme fırsatından mahrum bırakılır. (s. 381)

Ayrıntılı transkriptlere sahip olsak ve bu tür transkriptlerin kaydedilmesinin psikanaliz tedavisinin kendisi üzerinde derin bir etkisi olmadığını varsayabilseydik bile, yine de yorumlayıcı olmayan müdahalelerin yalnızca ikinci el bir versiyonuna sahip olurduk . Bu durum, bu tür müdahalelerin nasıl değerlendirileceği sorununun çözülmesini zorlaştırmaktadır.

ÇÖZÜM

felaket olan nükleer benliğin parçalanmasından kaçınma çabalarında sıklıkla paniğe ve dürtüsel öz-yıkıcı şiddete neden olabileceği genel klinik bilgidir . Pre-ödipal hastaların psikoterapisi , arkaik kendiliknesnelerindeki hayal kırıklıklarına ve erken dönem kendiliknesnelerinden kaynaklanan yıkıcı istismara ilişkin empatik bir anlayışa dayanırsa, yıkıcı kendilik parçalanmasını ve kendilik yıkımını pekala önleyebilir.

Evrensel ölçekte genelleme yapan Kohut (1978), dünya çapındaki saldırganlığı ve türlerin kendi kendini yok etme tehdidini azaltmak için insanın iç yaşamının yoğunlaştırılmasını, detaylandırılmasını ve genişletilmesini önermektedir. Kohut'un bireylerin, ailelerin ve ulusların empatik anlayış yoluyla ilişki kurması gerektiği yönündeki vizyonu, onun eskiye olan umuduna dayanmaktadır.

bireyin iç yaşamının iyileştirilmesi ve genel olarak toplumun estetik ve uygarlık potansiyelinin daha yüksek düzeyde geliştirilmesi için.

Bu vizyon, Kohut'un düşüncesini, belki de hiçbir yerde Matthew Arnold'un (1869) “Kültür ve Anarşi” hakkındaki makalesinde olduğundan daha iyi ve daha parlak bir şekilde ifade edilmemiş olan, on dokuzuncu yüzyıldaki İngiliz edebiyatçılarının kibar geleneğine bağlar. Kohut'la tam bir döngüye girdik; "insanlığımızın daha uyumlu bir şekilde gelişmesini, rutin fikirlerimiz üzerinde özgür bir düşünce oyunu, bilincin kendiliğindenliği, tatlılık" isteyen kibar, makul, hoşgörülü, empatik İngiliz geleneğine geri döndük. ve ışık” (s. 191) Arnold tarafından “zamanımızın hastalıklı ruhuna hizmet edecek kalıcı bir gerçek” olarak değerlendiriliyor.

Referanslar

Abend, S., Porder, M. ve Willick, M. (1983). Borderline Hastalar: Psikanalitik Perspektifler. New York: Uluslararası Üniversiteler Basını.

İbrahim, K. (1919). Psikanalitik yönteme karşı özel bir nevrotik direnç biçimi. Psikanaliz Üzerine Seçilmiş Makalelerde . Londra: Hogarth Press, 1949.

Adler, G. (1981). Borderline-narsisistik kişilik bozukluğu sürekliliği. Amerikan Psikiyatri Dergisi 138:1-50.

Aichorn, A. (1955). Yönlü Gençlik. New York: Meridian Kitapları.

Akhtar, S. ve Thomson, J. (1982). Genel Bakış: Narsistik kişilik bozukluğu. Amerikan Psikiyatri Dergisi 139:1-20.

Alexander, F. (1950). Psikosomatik Tıp. New York: Norton.

Amis, M. (1985). Para: Bir İntihar Notu. New York: Viking.

Appels, A., Pool, J. ve van der Does, E. (1979). Miyokard enfarktüsünün psikolojik prodromatları. Psikosomatik Araştırma Dergisi 23: 405-421. '

Arlow, J. ve Brenner, C. (1984). Psikanalitik Kavramlar ve Yapısal Teori. New York: Uluslararası Üniversiteler Basını.

Arnold, M. (1869). Kültür ve Anarşi, ed. R. Süper. Ann Arbor: Michigan Üniversitesi Yayınları, 1980.

Bach, S. (1975). Narsisizm, süreklilik ve tekinsizlik. Uluslararası Psikanaliz Dergisi 56:77-86.

(1977) . Narsisistik bilinç durumu üzerine. Uluslararası Psikanaliz Dergisi 58:209-233.

(1977a). Narsist fanteziler üzerine. Uluslararası Psiko-Analiz İncelemesi 4:281-293.

Bak, R. (1973). Aşık olmak ve nesne kaybı. Uluslararası Psikanaliz Dergisi 54:1-8.

Balint, M. (1953). Birincil Sevgi ve Psiko-Analitik Teknik. New York: Yaşam Hakkı.

(1968) . Temel Hata: Regresyonun Terapötik Yönleri. Lon don: Tavistock.

Barnes, H. (1980-1981). Sartre'ın benlik kavramı. Varoluşçu Psikoloji ve Psikiyatrinin İncelenmesi 17:41-66.

Basch, M. (1980). Psikoterapi yapmak. New York: Temel Kitaplar.

(1981) . Kendiliknesnesi bozuklukları ve psikanalitik teori: Tarihsel bir bakış açısı. Amerikan Psikanaliz Derneği Dergisi 29: 337-351.

(1983) . Empatik anlayış: Kavramın gözden geçirilmesi ve bazı teorik düşünceler. Amerikan Psikanalitik Derneği Dergisi 31:101-126.

Bettelheim, B. (1982). Freud ve İnsanın Ruhu. New York: Knopf.

Bick, E. (1968). Erken dönem nesne ilişkilerinde derinin deneyimi. Uluslararası Psiko-Analiz Dergisi 49:484-486.

Bion, W. (1963). Psikanaliz Unsurları. New York: Temel Kitaplar.

(1967) . İkinci Düşünceler: Psikanaliz Üzerine Seçilmiş Makaleler. Londra don: Heinemann.

Blanck, G. ve Blanck, R. (1973). Ego Psikolojisi. New York: Colum bia University Press.

-------- (1979). Ego Psikolojisi, cilt. II. New York: Columbia Üniversitesi Yayınları.

Bornstein, M. (1984). Merton Gills'in Aktarım Analizi üzerine yorumlar . Psikanalitik Araştırma 4:391-392, 446.

Breu, G. (1979). Sağlık görevlileri: Heinz Kohut. People Weekly 11:60-63.

Breuer, J. ve Freud, S. (1893-1895). Histeri üzerine çalışmalar. Standart Baskı 2 :1-305.

Geniş, C. (1978). Kant: Bir Giriş. Cambridge: Cambridge Üniversitesi Yayınları.

Brown, L. ve Hausman, A. (1981). Kasıtlılık ve bilinçdışı: Sartre ve Freud'un karşılaştırılması. Jean-Paul Sartre'nin Felsefesi'nde , ed . P. Schilpp. La Salle, Illinois: Açık Mahkeme.

Bruch, H. (1973). Yeme Bozuklukları. New York: Temel Kitaplar.

-------- (1974). Psikoterapiyi Öğrenmek. Cambridge: Harvard Üniversitesi Yayınları.

(1975) . Anoreksiya nervoza. American Handbook oj Psychiatry'de, 2. baskı, cilt. IV, ed. S. Arieti. New York: Temel Kitaplar.

(1979) . Altın Kafes. New York: Eski Kitaplar.

(1982) . Anoreksiya nervoza: Terapi ve teori. Amerikan Psikiyatri Dergisi 139:1531-1538.

Buie, D. (1981). Empati: Doğası ve sınırlamaları. Amerikan Psikanaliz Derneği Dergisi 29:281-308.

Butler, C. (1984). Yorum. Hegel'de : Mektuplar, çev. C. Butler ve C. Seiler. Bloomington: Indiana Üniversitesi Yayınları.

Calder, K. (1980). Bir analistin kendi kendini analizi. Amerikan Psikanaliz Derneği Dergisi 28:5-20.

Calef, V. ve Weinshel, E. (1979). Yeni psikanaliz ve psikanalitik revizyonizm. Psychoanalytic Quarterly 48:470-491.

Cannon, W. (1953). Acı, Açlık, Korku ve Öfkede Bedensel Değişiklikler. Boston: Branford.

Cantwell, D., Sturzenberger, S., Burroughs, J., Salkin, B. ve Breen, J. (1977). Anoreksiya nervoza: Duygulanım bozukluğudur. Genel Psikiyatri Arşivi 34:1087-1096.

Carruthers, M. (1974). Batının Ölüm Yolu. New York: Pantheon Kitapları.

Casper, R. (1983). Bulimia nervozanın bir sendrom olarak ortaya çıkışı üzerine. Uluslararası Yeme Bozuklukları Dergisi 2:3-16.

(1983) ve Davis, J. (1977). Anoreksiya nervozanın seyrinde. Amerikan Psikiyatri Dergisi 134:974-978.

(1984) Halmi, K., Goldberg, S., Eckart, E. ve Davis, J. (1979). Anoreksiya nervozadaki diğer özellikler ve sonuçlarla ilişkili olarak vücut imajı tahminindeki bozukluklar . İngiliz Psikiyatri Dergisi 134: 60-66.

(1985) Offer, D. ve Ostrov, J. (1981). Akut anoreksiya nervozalı ergenlerin benlik imajı. Pediatri Dergisi 98:656-661.

Cassimatis, E. (1984). “Sahte benlik”: Varoluşsal ve terapötik konular. Uluslararası Psikanaliz İncelemesi 11:69-77.

Chessick, R. (1960). Uyuşturucu bağımlısında “farmakojenik orgazm”. Genel Psikiyatri Arşivleri 3 :545-556.

(1965) . Psikoterapide empati ve sevgi. Amerikan Psikoterapi Dergisi 19:205-219.

(1966) . Borderline hastaların ofis psikoterapisi. Amerikan Psikoterapi Dergisi 20:600-614.

(1968) . Psikoterapide terapistin “kritik ikilemi”

Sınırdaki hastaların. Amerikan Psikoterapi Dergisi 22:655-666.

_____ (1969). Psikoterapi Nasıl İyileşir? New York: Bilim Evi.

, (1971). Psikoterapistler Neden Başarısız? New York: Bilim Evi.

(1971a). Borderline hastaların psikoterapisinde kanepenin kullanımı . Genel Psikiyatri Arşivi 26:306-313.

_____ (1972). Sınırda bir hastanın yoğun psikoterapisi sırasında anjiyospastik retinopatinin gelişimi . Genel Psikiyatri Arşivleri 27:241—244.

(1972a). Dışsallaştırma ve varoluşsal ıstırap. Genel Psikiyatri Arşivi 27:764-770.

(1973). Borderline hastaların tedavisinden ego psikolojisine katkılar. Medikon 2:20-21.

(1974) . Yoğun Psikoterapi Tekniği ve Uygulaması. New York: Jason Aronson.

(1974a). Kusurlu ego duygusu ve sınır hastasında olma arayışı . Uluslararası Psikanalitik Psikoterapi Dergisi 3: 73-89.

(1974b). Sınırdaki hasta. American Handbook of Psychi atry'de, 2. baskı, cilt. 3, ed. S. Arieti. New York: Temel Kitaplar.

(1976) . Agonie: Yirminci Yüzyıl Adamının Günlüğü. Gent, Belçika : Avrupa Basını.

(1977) . Borderline Hastanın Yoğun Psikoterapisi. New York: Jason Aronson.

(1977a). Psikoterapide Harika Fikirler. New York: Jason Aronson.

(1978) . Sınırda hastalarla karşı aktarım krizleri. Psikiyatride Güncel Kavramlar 4:20-24.

(1979) . Borderline hastanın psikoterapisine pratik bir yaklaşım. Amerikan Psikoterapi Dergisi 33:531-546.

(1980) . Freud Psikoterapi Öğretiyor. Indianapolis: Hackett.

(1980a). Kant ve Kohut'ta sorunlu benlik. Psychoanalytic Quarterly 49:456-473.

(1980b). Yoğun psikoterapinin bazı felsefi varsayımları. Amerikan Psikoterapi Dergisi 34:496-509.

(1982) . Sınırda bir hastanın yoğun psikoterapisi. Genel Psikiyatri Arşivi 39:413-422.

(1982a). Psikanalitik dinleme: Langs'in görüşlerine özel atıfta bulunarak. Çağdaş Psikanaliz 18:613-634.

(1983) . Nietzsche'nin Dehasına Kısa Bir Giriş. Washington, DC: Amerika Üniversitesi Yayınları.

(1983a). Borderline hastanın yoğun psikoterapisindeki sorunlar. Dinamik Psikoterapi 1:20-32.

(1983b). Marilyn Monroe: Preödipal bozukluğun psikanalitik patografisi. Dinamik Psikoterapi 1:161-176.

-------- (1983c). Yüzük: Richard Wagner'in Oidipus öncesi yıkım rüyası . Amerikan Psikanaliz Dergisi 43:361-374.

-------- (1984). Sartre ve Freud. Amerikan Psikoterapi Dergisi 38: 229-238.

-------- (1984a). Freud kadın psikolojisi konusunda yanılmış mıydı? Amerikan Psikanaliz Dergisi 44:355-368.

-------- (1984b). Şizofreni hastasının psikanalitik psikoterapisindeki başarısızlık . Dinamik Psikoterapi 2:136-156.

-------- (1984c). Matthew Arnold, ölüm içgüdüsü ve insanın geleceği. Cogito 2:31-48.

-------- (1985). Paul Ricoeur'un "Freud ve Felsefe" eserinin incelenmesine giriş. Basında.

(1985a). Bergson ve Proust'ta özgün benliğin arayışı. İçinde. Edebiyat ve Filmde Psikanalitik Perspektifler, eds. J. Rep pen ve M. Charney. Madison, NJ: Farleigh Dickinson Üniversitesi Yayınları.

(1985b). Yetişkinlerde yeme bozukluklarının anlaşılmasına ve yoğun psikoterapisine yönelik klinik notlar . Yıllık Psikanaliz 13:301 322.

(1985c). Psikanalitik dinleme II. Amerikan Psikoterapi Dergisi 39 :30-48.

(1986) . Aktarım ve karşı aktarım yeniden ele alındı. Dinamik Psikoterapi. Basında.

(1986a). Psikoterapistler için Heidegger. Amerikan Psikoterapi Dergisi. Basında.

(1986b). Kohut ve çağdaş kıta geleneği: Kohut'un Lacan ve Foucault ile karşılaştırılması. Dinamik Psikoterapi: Teorik ve Klinik Katkılar, ed. P. Buirski. New York: Brunner /Mazel. Basında.

ve Bassan, M. (1968). Psikoterapide empati kavramına deneysel yaklaşımlar. Psikoterapi Sonuçlarının Değerlendirilmesi , ed . S. Lesse. Springfield, Illinois: Charles C. Thomas.

Clement, C. (1983). Jacques Lacan'ın Yaşamları ve Efsaneleri, çev. A. Goldhammer, New York: Columbia University Press.

Clements, C. (1982). Psikiyatrik modellerin kötüye kullanılması: Narsisizm kültürü . Psikanalitik İnceleme 69:283-295.

Collier, A. (1977). RD Laing: Psikoterapinin Felsefesi ve Politikası . Hassocks, İngiltere: Harvester Press.

Crease, R. ve Mann, C. (1984). Evren nasıl çalışıyor? Atlantic Monthly , 254:66-93.

Mürettebat, F. (1980). Analiz sonlandırılabilir. Yorum 70:25-34.

Dally, P. (1969). Anoreksiya nervoza. New York: Grune ve Stratton.

Darwin, C. (1965). İnsanda ve Hayvanlarda Duygunun İfadesi. Chi cago: Chicago Üniversitesi Yayınları.

Davis, G. (1976). Depresyon: Bazı güncellenmiş düşünceler. Psikanaliz Akademisi Dergisi 4:411-424.

De Beauvoir, S. (1984). Elveda: Sartre'a Veda. New York: Pantheon Kitapları.

Dembroski, T., MacDougall, J., Williams, R., Haney, T. ve Blumen thal, J. (1985). A Tipi, düşmanlık ve içe öfke bileşenleri: Anjiyografik bulgularla ilişki. Psikosomatik Tıp 47:219-233.

De Wald, P. (1964). Psikoterapi. New York: Temel Kitaplar.

Dorpat, T. (1974). Narsisistik bozukluğu olan hastalarda hasta-analist ilişkisinin içselleştirilmesi . Uluslararası Psiko-Analiz Dergisi 55-.183-188.

Dreyfus, H. ve Rabinow, P. (1982). Michel Foucault: Yapısalcılığın ve Yorumbilimin Ötesinde. Chicago: Chicago Üniversitesi Yayınları.

Dryud, J. (1984). Sartre ve psikanaliz: Bir sevgilinin kavgasından ne öğrenebiliriz? Çağdaş Psikanaliz 20:230-244.

Kartal, M. (1984). Psikanalizde Son Gelişmeler. New York: McGraw-Hill.

Edel, L. (1969). Henry James: Hain Yıllar: 1895-1901. Phila delphia: Lippincott.

Edelson, M. (1984). Psikanalizde Hipotez ve Kanıt. Chicago: Chicago Üniversitesi Yayınları.

Eissler, K. (1953). Ego yapısının psikanalitik tekniğe etkisi. Amerikan Psikanaliz Derneği Dergisi 1:104 143.

-------- (1971). Ölüm dürtüsü, kararsızlık ve narsisizm. Çocuğun Psikanalitik Çalışması 26:25-78.

-------- (1975). İnsanın düşüşü. Çocuğun Psikanalitik Çalışması 30:589 646.

Ellenberger, H. (1970). Bilinçdışının Keşfi: Dinamik Psikiyatrinin Tarihi ve Evrimi. New York: Temel Kitaplar.

Ellis, H. (1898). Oto-erotizm: Psikolojik bir çalışma. Alienist ve Nörolog 19 :260-299.

Ewing, A. (1967). Kant'ın “Saf Aklın Oğlunun Eleştirisi ” Üzerine Kısa Bir Yorum. Chicago: Chicago Üniversitesi Yayınları.

Fairbairn, W. (1963). Kişiliğin nesne ilişkileri teorisinin özeti . Uluslararası Psikanaliz Dergisi 44:224-225.

Fairlie, H. (1977). Tembellik veya acedia. New Republic, 29 Ekim 1977, s. 20-33.

Federn, P. (1947). Gizli şizofrenide psikoterapinin ilkeleri. Amerikan Psikoterapi Dergisi 2:129-147.

Fenichel, O. (1945). Nevrozun Psikanalitik Teorisi. New York: Norton.

Ferenczi, S. (1955). Seçilmiş Makaleler. Cilt III: Psikanalizin Sorunlarına ve Yöntemlerine Son Katkılar. New York: Temel Kitaplar.

Ferguson, M. (1981). İlerleme ve teori değişimi: Bay Z. Yıllık Psikanaliz 9:133-160'ın iki analizi .

Finlay-Jones, R. (1983). Genel olarak hayata karşı tiksinti. Avustralya Yeni Zelanda Psikiyatri Dergisi 17:149-162.

Fliess, R. (1942). Analistin metapsikolojisi. Psikanalitik Üç Aylık 2:211-227.

Foucault, M. (1972). Bilginin Arkeolojisi, çev. A. Smith. New York: Pantheon Kitapları.

(1973) . Delilik ve Medeniyet, çev. A. Smith. New York: Eski .

(1973a). Şeylerin Sırası. New York: Vintage.

(1980) . Güç/Bilgi: Seçilmiş Röportajlar ve Diğer Yazılar, ed. C. Gordon. New York: Pantheon Kitapları.

(1980a). Cinselliğin Tarihi, cilt. ben, trans. R. Hurley. New York: Vintage.

Fox, R. (1984). Kaçınma ilkesi yeniden ele alındı. Uluslararası Psikanaliz İncelemesi 11:227-236.

French, T. ve Fromm, E. (1964). Rüya yorumu. New York: Temel Kitaplar.

Freud, A. (1971). Psikanalizin Yolundaki Zorluklar: Geçmişin şimdiki bakış açılarıyla yüzleşmesi. Anna Freud'un Yazıları'nda, cilt . VII. New York: Uluslararası Üniversiteler Basını.

Freud, S. (1905). Cinsellik teorisi üzerine üç makale. Standart Baskı 7:125-248.

(1905a). Bir histeri vakasının analizinden bir parça. Standart Baskı 7 :3-124.

(1911) . Bir paranoya (dementia paranoides) vakasının otobiyografik anlatımı üzerine psikanalitik notlar. Standart Baskı 12:3-84.

(1912) . Psikanaliz uygulayan hekimlere öneriler. Standart Baskı 12:109-120.

(1914) . Narsisizm Üzerine: Bir Giriş. Standart Baskı 14:67-104.

(1914a). Psikanalitik hareketin tarihi üzerine. Standart Baskı 14:1-66.

(1917). Yas ve melankoli. Standart Baskı 14:237 258.

(1920) . Zevk ilkesinin ötesinde. Standart Baskı 18:3-66.

(1921) . Grup psikolojisi ve egonun analizi. Standart Baskı 18 :67-144.

_____ (1923). Ego ve kimlik. Standart Baskı 19:3-68.

(1926) . İnhibisyonlar, semptomlar ve kaygı. Standart Baskı 20: 77-178.

______ (1930). Medeniyet ve hoşnutsuzlukları. Standart Baskı 21:59-148.

(1933) . Psikanaliz üzerine yeni giriş dersleri. Standart Baskı 22 :3-184.

(1937). Analiz sonlandırılabilir ve sonlandırılamaz. Standart Baskı 23:209-254.

(1940) . Savunma sürecinde egonun bölünmesi. Standart Baskı 23 :273-278.

(1940a). Psikanalizin bir taslağı. Standart Baskı 23:141-208.

Friedman, E. ve Hellerstein, H. (1973). Psikososyal faktörlerin koroner risk üzerindeki etkisi ve fiziksel uygunluk değerlendirme programına uyum . Koroner Kalp Hastalığında Egzersiz Testi ve Egzersiz Eğitimi, ed . J. Naughton ve H. Hellerstein. New York: Akademik Basın.

Friedman, L. (1978). Psikanalitik tedavi teorisindeki eğilimler. Psychoanalytic Quarterly 47:524-567.

(1980) . Kohut: Bir kitap eleştirisi makalesi. Psychoanalytic Quarterly 49: 393-422.

Friedman, M. (1969). Koroner Arter Hastalığının Patogenezi. New York: McGraw-Hill.

(1981) ve Rosenman, R. (1974). A Tipi Davranış ve Kalbiniz. New York: Knopf.

(1982) ve Ulmer, D. (1984). A Tipi Davranışı ve Kalbinizi Tedavi Etmek. New York: Knopf.

Fromm-Reichmann, F. (1950). Yoğun Psikoterapinin İlkeleri. Chi cago: Chicago Üniversitesi Yayınları.

Frosch, J. (1977). Eyleme geçme ile dürtü kontrol bozuklukları arasındaki ilişki. Psikiyatri 40:295-314.

Garner, D., Garfinkel, P., Stancer, H. ve Moldofsky, H. (1976). Anoreksiya nervoza ve obezitede beden imajı bozuklukları. Psikosomatik Tıp 38:327-336.

Gediman, H. (1975). Romantizm, narsisizm ve yaratıcılık üzerine düşünceler . Amerikan Psikanaliz Derneği Dergisi 23:407-423.

Gedo, J. (1977). Arkaik aktarımların psikanalitik yönetimi üzerine notlar . Amerikan Psikanaliz Derneği Dergisi 25:787-803.

-------- (1979). Nesne ilişkileri teorileri: Metapsikolojik bir değerlendirme. Amerikan Psikanaliz Derneği Dergisi 27:361-374.

-------- (1980). Psikanalizdeki bazı güncel tartışmalar üzerine düşünceler. Amerikan Psikanaliz Derneği Dergisi 28:363-384.

(1984) . Psikanaliz ve Hoşnutsuzlukları. New York: Guilford Press.

(1985) ve Goldberg, A. (1973). Zihin Modelleri: Bir Psikanalitik Teori. Chicago: Chicago Üniversitesi Yayınları.

Gill, M. (1982). Aktarımın Analizi, cilt. I. New York: Uluslararası Üniversiteler Basını.

Giovacchini, P. (1977). Kohut'un narsisizm teorisinin eleştirisi. Ergen Psikiyatrisi 5:213-239.

(1978) . Kohut'un “Benliğin Restorasyonu” konulu sempozyumda tartışma. Psikanalitik İnceleme 65:617-620.

(1979). İlkel Zihinsel Durumların Tedavisi. New York: Jason Aronson.

(1982) . Bir Klinisyenin Freud Okuma Kılavuzu. New York: Jason Aronson.

Gitelson, M. (1952). Analistin psikanalitik durumdaki duygusal konumu. Uluslararası Psikanaliz Dergisi 33:1-10.

Glenn, J. (1984). "Psikanalitik Tekniğinde Uygulama ve Kurallar : Rudolph M. Loewenstein'ın Seçilmiş Makaleleri" kitabının gözden geçirilmesi . Psychoanalytic Quarterly 53:315-322.

Glover, E. (1956). Zihnin Erken Gelişimi Üzerine. New York: Uluslararası Üniversiteler Basını.

Goethe, J. von (1774). Genç Werther'in Acıları, çev. B. Morgan. New York: Ungar, 1954.

Goldberg, A. (1975). Psikanalitik depresyon kavramlarının evrimi . Depresyon ve İnsan Varoluşunda, ed . E. Anthony ve T. Benedek. Boston: Küçük, Kahverengi.

(1976) . C. Hanly ve J. Masson'un makalesi üzerine bir tartışma. Uluslararası Psiko-Analiz Dergisi 57:67-70.

(ed.) (1978). Benliğin Psikolojisi: Bir Vaka Kitabı. New York: Uluslararası Üniversiteler Basını.

(ed.) (1980). Kendilik Psikolojisindeki Gelişmeler. New York: Uluslararası Üniversiteler Basını.

(1980a). Editöre mektup. Uluslararası Psiko-Analiz Dergisi 61 :91-92.

(1982) . Ölüm ilanı: Heinz Kohut. Uluslararası Psiko Analiz Dergisi 63:257-258.

(ed.) (1983). Psikanalizin Geleceği. New York: Uluslararası Üniversiteler Basını.

(1983) A). Empatinin bilimsel durumu üzerine. Yıllık Psiko analiz 11:155-159.

Goldberg, D. (1985). Panel: Psikanalizde “nesne” kavramı üzerine. Amerikan Psikanaliz Derneği Dergisi 33:167-186.

Goodsitt, A. (1985). Kendilik psikolojisi ve anoreksiya nervozanın tedavisi.

Anoreksiya Nervoza ve Bulemi için Psikoterapi El Kitabı'nda, ed . D. Garner ve P. Garfinkel. New York: Guilford Press.

Graves, R. (1955). Yunan Mitleri, cilt. I. Baltimore: Penguen.

Greenberg, J. ve Mitchell, S. (1983). Psikanalitik Kuramda Nesne İlişkileri. Cambridge: Harvard Üniversitesi Yayınları.

Greene, M. (1984). Heinz Kohut'un kendilik psikolojisi. Menninger Kliniği Bülteni 48:37-53.

Greenson, R. (1960). Empati ve onun değişimleri. Uluslararası Psikanaliz Dergisi 41:418-424.

Grinker, R. ve Werble, B. (1975). Sınırda Hasta. New York: Jason Aronson.

Grunbaum, A. (1983). Freud'un teorisi: Bir bilim felsefecisinin bakış açısı. Amerikan Felsefe Derneği Bildirileri 57:5-31.

(1984) . Psikanalizin Temelleri. Berkeley: Kaliforniya Üniversitesi Yayınları.

Gunther, M. (1976). Tehlike altındaki benlik: Karşı aktarımın narsisistik belirleyicilerinin anlaşılmasına bir katkı. Yıllık Psikanaliz 4:201-224.

Guntrip, H. (1974). Psikanalitik nesne ilişkileri teorisi: Fairbairn-Guntrip yaklaşımı. American Handbook of Psychiatry'de, 2. baskı, cilt. 1, ed. S. Arieti. New York: Temel Kitaplar.

(1975) . Fairbairn ve Winnicott ile analiz deneyimim. Uluslararası Psikanaliz İncelemesi 2:145-156.

Hamburger, W. (1951). Obezitenin duygusal yönleri. Kuzey Amerika Tıp Klinikleri 35:483-499.

Hanly, C. (1979). Varoluşçuluk ve Psikanaliz. New York: Uluslararası Üniversiteler Basını.

(1976) ve Masson, J. (1976). Yeni narsisizmin eleştirel bir incelemesi . Uluslararası Psikanaliz Dergisi 57:49-66.

Hartmann, H. (1927). Anlama ve açıklama. Ego Psikolojisi Üzerine Denemeler'de . New York: International Universities Press, 1964.

(1950) . Egonun psikanalitik teorisi üzerine yorumlar. Ego Psikolojisi Üzerine Denemeler'de . New York: International Universities Press, 1964. Heimann, P. (1966). Dr. Kemberg'in makalesine yorum yapın. Uluslararası Psikanaliz Dergisi 47:254-260.

Hoffman, N. (1984). Meyer Friedman: A Tipi davranış kardiyovasküler araştırmaları devam ediyor. Amerikan Tabipler Birliği Dergisi 252:1385-1393.

Holzman, P. (1976). Psikanalizin ve enstitülerinin geleceği. Psychoanalytic Quarterly 45:250-273.

Hunter, P. (1977). Sartre'ın varoluşçu hümanizmi ve Freud'un varoluşçu natüralizmi. Psikanalitik İnceleme 64:289-298.

Hurst, J., Logue, R., Schlant, R. ve Wenger, N., eds. (1974). Kalp: Arterler ve Damarlar. New York: McGraw-Hill.

Husserl, E. (1913). Fikirler: Saf Fenomenolojiye Genel Giriş, çev. W. Gibson. New York: Macmillan, 1952.

Imber, R. (1984). Kohut ve Sullivan Üzerine Düşünceler. Çağdaş Psikanaliz 20 :363-380.

Ingram, D. (1976). Obez kişinin psikanalitik tedavisi. Amerikan Psikanaliz Dergisi 36:227-235.

Innaurato, A. (1977). Benno Blimpie'nin Başkalaşımı. Londra: TQ Yayınları.

Jacobson, E. (1964). Benlik ve Nesne Dünyası. New York: Uluslararası Üniversiteler Basını.

James, M. (1973). Benliğin Analizinin Gözden Geçirilmesi . Uluslararası Psikanaliz Dergisi 54:363-368.

Janik, A. ve Toulmin, S. (1973). Wittgenstein'ın Viyana'sı. New York: Simon ve Schuster.

Jaspers, K. (1972). Genel Psikopatoloji. Chicago: Chi cago Üniversitesi Yayınları.

Jenkins, C. (1971). Koroner hastalığın psikolojik ve sosyal öncüleri. New England Tıp Dergisi 28:244-255, 307-317.

(1976) . Koroner hastalık için psikolojik ve sosyal risk faktörlerini destekleyen yeni kanıtlar . New England Tıp Dergisi 294:987-994, 1033-1038.

Jones, E. (1955). Sigmund Freud'un Hayatı ve Çalışması, cilt. 2. New York: Temel Kitaplar.

Joseph, E. ve Wallerstein, R., eds. (1982). Psikoterapi: Psikanalitik Eğitime Etkisi. New York: Uluslararası Üniversiteler Basını.

Jung, C. (1933). Modern İnsan Ruh Arayışında. New York: Harcourt Brace.

Kainer, R. (1984). "Eşit bir şekilde dağılan dikkat"ten "vekâleten iç gözlem"e: Freud ve Kohut'ta dinleme sorunları. Amerikan Psikanaliz Dergisi 44:103-114.

Kant, E. (1781). Saf Aklın Eleştirisi, çev. N. Smith. New York: St. Martin's Press, 1965.

Kaplan, H., Freedman, A. ve Sadock, B. (1980). Kapsamlı Psikiyatri Metin Kitabı, 3. baskı. Baltimore: Williams ve Wilkins.

Katz, R. (1963). Empati, Doğası ve Kullanımları. New York: Glencoe Özgür Basın.

Kaufmann, W. (1980). Zihnin Keşfi. New York: McGraw-Hill.

Kernberg, O. (1972). Kleincı okulun eleştirisi. Taktik ve Teknolojide

niquesin Psikanalitik Terapi, ed. P. Giovacchini. New York: Bilim Evi.

(1974) . Narsisistik kişiliklerin doğası ve psikanalitik tedavisine ilişkin zıt bakış açıları : bir ön iletişim . Amerikan Psikanaliz Derneği Dergisi 22:255-267.

(1974a). Narsisistik kişiliklerin tedavisine daha fazla katkı . Uluslararası Psikanaliz Dergisi 55:215-240.

(1975) . Sınırda Koşullar ve Patolojik Narsisizm. New York: Jason Aronson.

(1975a). Narsistik kişiliklerin tedavisine daha fazla katkı : Paul H. Ornstein'ın tartışmasına bir yanıt. Uluslararası Psikanaliz Dergisi 56:245-248.

(1976) . Nesne İlişkileri Kuramı ve Klinik Psikanaliz. New York: Jason Aronson.

(1980) . İç Dünya ve Dış Gerçeklik. New York: Jason Aron'un oğlu.

(1981) ). Melanie Klein. Kapsamlı Psikiyatri Ders Kitabı, 3. baskı, ed. H. Kaplan, A. Freedman ve B. Sadock. Baltimore: Williams ve Wilkins.

(1982) . Benlik, ego, etkiler ve güdüler. Amerikan Psikanaliz Derneği Dergisi 30:893-917.

(1982a). Kendilik Psikolojisindeki Gelişmeler'in gözden geçirilmesi . Amerikan Psikiyatri Dergisi 139:374-375.

Kierkegaard, S. (1859). Bir Yazar Olarak Çalışmalarıma Bakış Açısı: Tarihe Bir Rapor, çev. W. Lowrie. New York: Harper ve Row, 1962.

Klein, M. (1975). Kıskançlık ve Minnettarlık ve Diğer Çalışmalar 1946-1963. New York: Delta.

Klein, M. ve Tribich, D. (1981). Kemberg'in nesne ilişkileri teorisi: Eleştirel bir değerlendirme. Uluslararası Psikanaliz Dergisi 62:27-43.

Kleist, H. (1976). O Markizi - ve Diğer Hikayeler, çev. M. Greenberg . New York: Ungar.

Kohut, H. (1966). Narsisizmin biçimleri ve dönüşümleri. Amerikan Psikanaliz Derneği Dergisi 14:243-272.

(1968) . Narsistik kişilik bozukluklarının psikanalitik tedavisi . Çocuğun Psikanalitik Çalışması 23:86-113.

(1971) . Benliğin Analizi. New York: Uluslararası Üniversiteler Basını.

(1977) . Benliğin Restorasyonu. New York: Uluslararası Üniversiteler Basını.

(1978) . Benliğin Arayışı, ed., P. Ornstein. New York: Uluslararası Üniversiteler Basını.

-------- (1979). Bay Z. Uluslararası Psiko Analiz Dergisi'nin iki analizi 60:3-27.

-------- (1982). İç gözlem, empati ve akıl sağlığının yarım dairesi. Uluslararası Psikanaliz Dergisi 63:395-407.

-------- (1984). Analiz Nasıl İyileştirir? Chicago: Chicago Üniversitesi Yayınları.

-------- ve Wolf, E. (1978) Kendilik bozuklukları ve tedavisi: Bir taslak. Uluslararası Psikanaliz Dergisi 59:413-425.

Kolb, L. ve Brodie, H. (1982). Modern Klinik Psikiyatri. Philadelphia: Saunders.

Krystal, H. (1982). Ergenlik ve madde bağımlılığı geliştirme eğilimleri. Psikanalitik Araştırma 2:581-618.

-------- ve Raskin, H. (1970). Uyuşturucu Bağımlılığı: Ego İşlevinin Yönleri . Detroit: Wayne Eyalet Üniversitesi Yayınları.

Kuhn, T. (1962). Bilimsel Devrimlerin Yapısı. Chicago: Chicago Press Üniversitesi.

(1977) . Temel Gerilim: Bilimsel Gelenek ve Değişim Üzerine Seçilmiş Çalışmalar. Chicago: Chicago Üniversitesi Yayınları.

Lacan, J. (1968). Psikanalizde Konuşma ve Dil, çev. A. Wilden. Baltimore: Johns Hopkins Üniversitesi Yayınları.

(1978) . Ecrits: Bir Seçim, çev. A. Sheridan. New York: Norton.

(1979) . Psikanalizin Dört Temel Kavramı, çev. A. Sheridan. New York: Norton.

Laing, R. (1960). Bölünmüş Benlik. New York: Pantheon Kitapları.

Langs, R. (1981). Dirençler ve Müdahaleler. New York. Jason Aron'un oğlu.

(1982). Psikoterapi: Temel Bir Metin. New York: Jason Aronson. Lasch, C. (1978). Narsisizm Kültürü. New York: Norton.

Leavy, S. (1980). Psikanalitik Diyalog. New Haven: Yale Üniversitesi Yayınları.

Leider, R. (1983). Analitik tarafsızlık: Tarihsel bir inceleme. Psikanalitik Araştırma 3:655-674.

, 1984). Analitik durumda analistin tarafsızlığına ilişkin panel raporu. Amerikan Psikanaliz Derneği Dergisi 32:573-586.

Lemaire, A. (1981). Jacques Lacan. Londra: Routledge ve Kegan Paul.

Leon, G. (1982). Obezitenin kişilik ve davranışsal bağıntıları. Obezitenin Psikolojik Yönleri içinde , ed. B. Wolman. New York: Van Nostrand ve Reinhold.

Levine, M. (1961). Psikiyatrik tedavinin ilkeleri. Freudcu Psikiyatrinin Etkisi'nde, ed . F. Alexander ve H. Ross. Chicago: Chicago Press Üniversitesi.

Levy, S. (1985). Empati ve psikanalitik teknik. Amerikan Psikanaliz Derneği Dergisi 33:353-378.

Lichtenberg, J. (1973). Benliğin Analizinin Gözden Geçirilmesi . Philadelphia Psikanaliz Derneği Bülteni 23:58-66.

_____ (1978). Narsisizmin bir gelişim çizgisi var mıdır? Uluslararası Psikanaliz İncelemesi 5:435-447.

, ve Kaplan, S., eds. (1983). Kendilik Psikolojisi Üzerine Düşünceler. Hills dale, NJ: Analitik Basın.

, Bornstein, M. ve Silver, D. (1984). Empati, cilt. I. Hillsdale, NJ: Analitik Basın.

, Bornstein, M. ve Silver D. (1984a). Empati, cilt. II. Hillsdale, NJ: Analitik Basın.

Lipton, S. (1977). Fare Adam analizinde görülen Freud'un tekniğinin avantajları. Uluslararası Psikanaliz Dergisi 58: 255-273.

, 1979). “Freud'un tekniğinin Fare Adam analizinde gösterilen avantajları”na bir ek. Uluslararası Psiko Analiz Dergisi 60:215-216.

Küçük, M. (1981). Aktarım Nevrozu ve Aktarım Psikozu. New York: Jason Aronson.

Loewald, H. (1962). İçselleştirme, ayrılık, yas ve süper ego. Psychoanalytic Quarterly 31:483-504.

(1973) . Benliğin Analizinin Gözden Geçirilmesi . Psychoanalytic Quarterly 42:441-451.

(1980) . Psikanaliz Üzerine Makaleler. New Haven: Yale Üniversitesi Yayınları. Loewenstein, R., Newman, L., Schur, M. ve Solnit, A., eds. (1966). Psikanaliz — Genel Bir Psikoloji. New York: Uluslararası Üniversiteler Basını.

Londra, N. (1985). Benlik psikolojisinin değerlendirilmesi. Uluslararası Psikanaliz Dergisi 66:95-108.

Maass, J. (1983). Kleist: Bir Biyografi. Trans. A. Manheim. New York: Uzak RAR, Straus ve Giroux.

Maccoby, M. (1976). Gamesman: Yeni Kurumsal Lider. New York: Simon ve Schuster.

Mahler, M., Pine, F. ve Bergman, A. (1975). İnsan Bebeğinin Psikolojik Doğuşu. New York: Temel Kitaplar.

Malcolm, J. (1981). Psikanaliz: İmkansız Meslek. New York: Knopf.

Masson, J. ed. (1985). Sigmund Freud'un Wilhelm'e Tam Mektupları - Fliess: 1877-1904. Cambridge, MA: Harvard Üniversitesi Yayınları.

Masterson, J. (1976). Borderline Yetişkinin Psikoterapisi: Zihinsel Bir Yaklaşım Geliştirme. New York: Brunner/Mazel.

Mead, G. (1962). Zihin, Benlik ve Toplum. Chicago: Chicago Üniversitesi Yayınları.

Meissner, W. (1978). Borderline kişilik organizasyonunun bazı kavramsal yönleri üzerine notlar. Uluslararası Psikanaliz İncelemesi 5:297-311.

-------- (1978a). Sınırda kişilik kavramlarının teorik varsayımları . Amerikan Psikanaliz Derneği Dergisi 26:559-598.

-------- (1978b). Paranoyak Süreç. New York: Jason Aronson.

-------- (1980). Klasik psikanaliz. Kapsamlı Psikiyatri Ders Kitabı, 3. baskı, ed. H. Kaplan, A. Freedman ve B. Sadock. Baltimore: Williams ve Wilkins.

(1980a). İçselleştirme ve yapı oluşumu sorunu. Uluslararası Psikanaliz Dergisi 61:237-248.

(1984) . Sınır Çizgisi Spektrumu. New York: Jason Aronson.

Menninger, R. (1958). Psikanalitik Tekniğin Teorisi. New York: Temel Kitaplar.

Meyers, S. (1981). Bipolar benlik üzerine panel. Amerikan Psikanaliz Derneği Dergisi 29:143-160.

Mischel, T. (1977). Benlik: Psikolojik ve Felsefi Sorunlar. Öküz Ford: Blackwell.

Mitchell, S. (1981). Heinz Kohut'un narsisizm teorisi. Amerikan Psikanaliz Dergisi 41:317-326.

(1985) . Vasiyet sorunu. Çağdaş Psikanaliz 20: 257-265.

Modell, A. (1963). İlkel nesne ilişkileri ve şizofreniye yatkınlık. Uluslararası Psikanaliz Dergisi 44:282-292.

(1968) . Nesne Sevgisi ve Gerçeklik. New York: Uluslararası Üniversiteler Basını.

(1976). Tutma ortamı ve psikanalizin terapötik etkisi. Amerikan Psikanaliz Derneği Dergisi 24:255-307.

Moldofsky, H. (1984). Tıp ve psikiyatrinin arayüzünde klinik araştırmalar. Psikiyatri Güncellemesinde , cilt. Hastayım, ed. L. Grinspoon. Washington , DC: Amerikan Psikiyatri Basını.

Money-Kryle, R. (1974). Kleincı okul. American Handbook of Psychiatry'de, 2. baskı, cilt. ben, ed. S. Arieti. New York: Temel Kitaplar.

Montgomery, P. (1981). Ölüm ilanı —Heinz Kohut. New York Times, 10 Ekim 1981, s. 17.

Moore, B. ve Fine, D., eds. (1967). Psikanalitik Terimler ve Kavramlar Sözlüğü. New York: Amerikan Psikanaliz Derneği.

Muller, J. ve Richardson, W. (1982). Lacan ve Dil: Ecrits İçin Bir Okuyucu Kılavuzu . New York: Uluslararası Üniversiteler Basını.

Murdoch, I. (1980). Sartre: Romantik Gerçekçi. New York: Barnes ve Nobel.

Murphy, W. (1973). Hastalarda ve terapistlerde narsisistik sorunlar. Uluslararası Psikanalitik Psikoterapi Dergisi 2:113-124.

Myerson, P. (1981). Klasik analiz dışında gerçekleşen işlemlerin niteliği. Uluslararası Psikanaliz İncelemesi 8:173-189.

Nacht, S. (1962). Psikanalizde iyileştirici faktörler. Uluslararası Psikanaliz Dergisi 43:206-211.

Odier, C. (1956). Kaygı ve Büyülü Düşünce. New York: Uluslararası Üniversiteler Basını.

Offenkrantz, W. ve Tobin, A. (1974). Psikanalitik psikoterapi. Genel Psikiyatri Arşivi 30:593-606.

Ornstein, P. (1974). Otto F, Kemberg'in " Narsisistik kişiliklerin tedavisine daha fazla katkı" konulu makalesinin tartışması . Uluslararası Psikanaliz Dergisi 55:241-247.

(1981) . Psikanalitik tedavi sürecinde iki uçlu benlik: Klinik-teorik düşünceler. Amerikan Psikanaliz Derneği Dergisi 29:353-376.

ve Ornstein, A. (1980). Klinik psikanalizde yorumların formüle edilmesi. Uluslararası Psikanaliz Dergisi 61:203-212. Ornston, D. (1985). Freud'un anlayışı Strachey'inkinden farklıdır. Amerikan Psikanaliz Derneği Dergisi 33:379-412.

Ostow, M. (1979). Editöre mektup. Uluslararası Psiko-Analiz Dergisi 60:531-532.

Oxford (1970). İngilizce sözlük. Oxford: Oxford Üniversitesi Yayınları.

Palmer, R. (1969). Hermenötik: Schleiermacher, Dilthey, Heidegger ve Gadamer'de Yorum Teorisi. Evanston, Illinois: Kuzeybatı Üniversitesi Yayınları.

Pao, P. (1983). Terapötik empati ve şizofrenlerin tedavisi. Psikanalitik Araştırma 3:145-167.

Patton, M. ve Sullivan, J. (1980). Heinz Kohut ve klasik psikanaliz geleneği: Açıklama düzeyleri açısından bir analiz. Psikanalitik İnceleme 67:365-388.

Peterfreund, E. (1971). Bilgi, Sistemler ve Psikanaliz: Psikanalitik Teoriye Evrimsel Biyolojik Bir Yaklaşım. New York: Uluslararası Üniversiteler Basını.

Pflanze, O. (1972). Bismark'ın psikanalitik yorumuna doğru . American Historical Review 77:419-444.

Polonya, W. (1974). Analitik uygulamada empati üzerine. Phila delphia Psikanaliz Derneği Dergisi 1:284-297.

-------- (1975). Psikanalitik bir işlev olarak incelik. Uluslararası Psikanaliz Dergisi 56:155-162.

-------- (1984). Analistin tarafsızlığı üzerine. Amerikan Psikanaliz Derneği Dergisi 32:283-299.

Pope, H., Hudson, J., Jonas, J. ve Yugelun-Tood, D. (1983). İmipramin ile tedavi edilen bulemi . Amerikan Psikiyatri Dergisi 140:554-558.

Powers, P. (1980). Obezite: Kilonun Düzenlenmesi. Baltimore: Williams ve Wilkins.

Proust, M. (1981). Geçmiş Şeylerin Anılması, çev. C. Moncreiff, R. Kilmartin ve A. Mayor. New York: Rastgele Ev.

Pruyser, P. (1975). “Bölünme”de ne bölünür? Menninger Kliniğinden Rulletin 39:1-46.

Quinn, S. (1980). Oedipus Narcissus'a karşı. New York Times Magazine Sayı 9, 1980, s. 120-131.

Rado, S. (1926). Sarhoşluğun psişik etkileri. Davranışın Psikanalizi : Sandor Rado'nun Toplanan Makaleleri. New York: Grune ve Stratton , 1956.

Rangell, L. (1981). İçgörüden değişime. Amerikan Psikanaliz Derneği Dergisi 29:119-142.

(1981a). Psikanaliz ve Dinamik Psikoterapi: Yirmi Beş Yıl Sonra Benzerlikler ve Farklılıklar. Psychoanalytic Quarterly 50:665 693.

(1985) . Psikanalitik teoride nesne. Ameri Can Psikanaliz Derneği Dergisi 33:301-334.

Reich, A. (1960). Benlik saygısı düzenlemesinin patolojik biçimleri. Çocuğun Psikanalitik Çalışması 15 :215-232.

Reik, T. (1949). Üçüncü Kulakla Dinlemek. New York: Farrar, Straus.

Richards, A. (1982). Benliğin psikanalitik teorileri üzerine Panel Raporu. Amerikan Psikanaliz Derneği Dergisi 30:717-734.

(1982a). Psikanalitik teoride ve kendilik psikolojilerinde üstün benlik. Amerikan Psikanaliz Derneği Dergisi 30:939-958.

(1984) . Psikanalitik teori ile psikanalitik teknik arasındaki ilişkiye dair panel raporu. Amerikan Psikanaliz Derneği Dergisi 32:587-602.

Ricoeur, P. (1970). Freud ve Felsefe: Yorum Üzerine Bir Deneme. New Haven: Yale Üniversitesi Yayınları.

(1974) . Yorum Çatışması. Evanston, Illinois: Northwestern Üniversitesi Yayınları.

Riesman, D., Glazer, N. ve Denney, R. (1950). Yalnız Kalabalık: Değişen Amerikan Karakteri Üzerine Bir Araştırma. New York: Çift gün.

Rime, E. ve Bonami, M. (1979). Koroner kalp hastalığıyla ilişkili açık ve gizli kişilik özellikleri . Rritish Journal of Medical Psychology 52 :77-84.

Roazen, P. (1975). Freud ve Takipçileri. New York: Knopf.

Robbins, M. (1980). Klein ve Fairbairn arasındaki ayrılığın bir sonucu olarak nesne ilişkileri teorisindeki mevcut tartışma. Uluslararası Psikanaliz Dergisi 61:477-492.

(1982) . Simbiyotik bir karakter bozukluğu olarak narsist kişilik. Uluslararası Psikanaliz Dergisi 63:457-473.

Rosenfeld, H. (1964). Narsisizmin psikopatolojisi üzerine: Klinik bir yaklaşım . Uluslararası Psikanaliz Dergisi 45:332-337.

(1971) . Yaşam ve ölüm içgüdülerine ilişkin psikanalitik teoriye klinik bir yaklaşım: Narsisizmin saldırgan yönlerine dair bir araştırma . Uluslararası Psikanaliz Dergisi 52:169-178.

Rossner, J. (1983). Ağustos. Boston: Houghton Mifflin.

Rotenberg, C. (1983). Kişilik bozukluklarının tedavisi teorisine bir katkı . Amerikan Psikanaliz Akademisi Dergisi 11:227-249.

Rothstein, A. (1980). Benlik psikolojisinin eleştirisine doğru. Psychoanalytic Quarterly 49:423-455.

(1980a). Psikanalitik paradigmalar ve onların narsisistik yatırımları. Amerikan Psikanaliz Derneği Dergisi 28:385-396.

Sachs, D. (1979). Psikanaliz ve psikanalitik psikoterapi arasındaki ilişki üzerine . Philadelphia Psikanaliz Derneği Dergisi 6:119-145.

Sadow, L. (1969). Psikopatolojide ego ekseni. Genel Psikiyatri Arşivleri 21:15-24.

Sartre, J. (1964). Mide bulantısı. New York: Yeni Yönler.

(1973) . Varlık ve Hiçlik, çev. H. Barnes. New York: Washington Square Press.

(1976) . Diyalektik Aklın Eleştirisi. Londra: Yeni Sol Kitaplar.

(1984) . Savaş Günlükleri. New York: Pantheon Kitapları.

Satow, R. (1983). Colleen Clements'in "Psikiyatrik modellerin kötüye kullanılması: Narsisizm kültürü" makalesine yanıt. Psikanalitik İnceleme 69:296-302.

Schafer, R. (1968). İçselleştirmenin Yönleri. New York: Uluslararası Üniversiteler Basını.

-------- (1985). Vahşi analiz. Amerikan Psikanaliz Derneği Dergisi 33 :275-300.

Schneiderman, S. (1983). Jacques Lacan: Bir Entelektüel Kahramanın Ölümü. Cambridge: Harvard Üniversitesi Yayınları.

Schur, M. (1972). Freud: Yaşamak ve Ölmek. New York: Uluslararası Üniversiteler Basını.

Schwaber, E. (1979). Analitik teorinin matrisi içindeki “benlik” üzerine. Bazı klinik yansımalar ve yeniden değerlendirmeler. Uluslararası Psikanaliz Dergisi 60:467-479.

-------- (1981). Narsisizm, kendilik psikolojisi ve dinleme perspektifi. Yıllık Psikanaliz 9:115-131.

(1983) . Psikanalitik dinleme ve psişik gerçeklik. Uluslararası Psikanaliz İncelemesi 10:379-392.

Schwartz, L. (1973). Narsistik kişilik bozukluklarının tedavisinde teknik ve prognoza ilişkin panel raporu . Amerikan Psikanaliz Derneği Dergisi 21:617-632.

(1978) . Benliğin Restorasyonu'nun Gözden Geçirilmesi . Psikanalitik Üç Aylık 47:436-443.

Scruton, R. (1982). Kant. Oxford: Oxford Üniversitesi Yayınları.

Searles, H. (1985). Sınırda Hastalarla Psikanalitik Terapide Ayrılma ve Kayıp : İlave Açıklamalar. Amerikan Psikanaliz Dergisi 45:9-27.

Segal, H. (1974). Melanie Klein'ın Çalışmalarına Giriş. New York: Temel Kitaplar.

(1980) . Melanie Klein. New York: Viking.

(1983) . Melanie Klein'ın çalışmasının bazı klinik çıkarımları: Narsisizmin ortaya çıkışı. Uluslararası Psikanaliz Dergisi 64: 269-276.

Sennett, R. (1984). Brahms'ın Bir Akşamı. New York: Knopf.

Shainess, N. (1979). Sarkacın salınımı — anoreksiyadan obeziteye . Amerikan Psikanaliz Dergisi 39:225-235.

Shapiro, E. (1978). Borderline hastanın psikodinamiği ve gelişim psikolojisi: Literatürün gözden geçirilmesi. Amerikan Psikiyatri Dergisi 135:1305-1315.

Shapiro, T. (1974). Empatinin gelişimi ve çarpıklıkları. Psikoanalitik Üç Aylık Bülten 43:4-25.

(1981) . Empati: Kritik bir değerlendirme. Psikanalitik Araştırma 1: 423-448.

Silverman, M. (1985). Karşıaktarım ve mükemmel analiz edilmiş analist efsanesi. Psychoanalytic Quarterly 54:175-199.

Slap, J. ve Levine, F. (1978). Psikanalizde melez kavramlar üzerine. Psychoanalytic Quarterly 47:499-523.

Smith, N. (1962). Kant'ın Saf Aklın Eleştirisine Bir Yorum. New York: Beşeri Bilimler Basını.

Solberg, L. (1984). Lassitude: Birinci basamak değerlendirmesi. Amerikan Tabipler Birliği Dergisi 251:3272-3276.

Sol, I. (1981). Sartre'ın Freudyen bilinçdışını reddetmesi. Jean-Paul Sartre'ın Felsefesi'nde, ed . P. Schilpp. La Salle, Illinois: Açık Mahkeme.

Spf.fr, A. (1970). Üçüncü Reich'ın İçinde: Anılar. New York: Macmil lan.

Spillius, E. (1983). Melanie Klein'ın çalışmalarından bazı gelişmeler. Uluslararası Psikanaliz Dergisi 674:321-332.

Spitzer , R., Başkan (1980). Ruhsal Bozuklukların Tanısal ve İstatistiksel El Kitabı, 3. baskı. Washington, DC: Amerikan Psikiyatri Birliği.

Spruiell, V. (1974). Narsistik kişiliklerin tedavisine ilişkin teoriler. Amerikan Psikanaliz Derneği Dergisi 22:268-278.

Stein, M. (1979). Benliğin Restorasyonu'nun Gözden Geçirilmesi . Amerikan Psikanaliz Derneği Dergisi 27:665-680.

(1984) . Rasyonel ve anagojik yoruma karşı: Xenophon'un rüyası ve diğerleri. Amerikan Psikanaliz Derneği Dergisi 32: 529-556.

Stepansky, P. (1983). Muhalefete ilişkin perspektifler: Adler, Kohut ve psikanalitik araştırma geleneği fikri. Yıllık Psikanaliz 9:51-74.

Stepansky, P. ve Goldberg, A., eds. (1984). Kohut'un Mirası: Kendilik Psikolojisine Katkılar. Hillsdale, NJ .: Analitik Baskı.

Sterba, R. (1982). Viyanalı Bir Psikanalistin Anıları. Detroit: Wayne Eyalet Üniversitesi Yayınları.

Taş, L. (1961). Psikanalitik Durum. New York: Uluslararası Üniversiteler Basını.

(1981) . Psikanalitik durum ve süreçteki yorumlayıcı olmayan unsurlar üzerine notlar. Amerikan Psikanaliz Derneği Dergisi 29 :89-118.

Strachey, J. (1934). Psikanalizin terapötik etkisinin doğası. Uluslararası Psikanaliz Dergisi 15:127-159.

Stunkard, A. ve Burt, V. (1967). Obezite ve beden imajı II. Ameri can Journal of Psychiatry 123:1443-1447.

(1975) . Obezite. American Handbook of Psychiatry'de, 2. baskı, cilt. IV, ed. S. Arieti. New York: Temel Kitaplar.

(1980) . Obezite. Kapsamlı Psikiyatri Ders Kitabı, 3. ed., cilt. II, ed. H. Kaplan, A. Freedman ve B. Sadock. Baltimore: Williams ve Wilkins.

Sturrock, J., ed. (1979). Yapısalcılık ve O günden bugüne: Lévi Strauss'tan Der Rida'ya. New York: Oxford Üniversitesi Yayınları.

Sullivan, H. (1953). Psikiyatrinin kişilerarası teorisi. New York: Norton.

Tarachow, S. (1963). Psikoterapiye Giriş. New York: Uluslararası Üniversiteler Yayınlarında.

Tartakoff, H. (1966). Kültürümüzdeki normal kişilik ve Nobel Ödülü kompleksi. Psikanalizde : Genel Bir Psikoloji, ed. R. Loewenstein, L. Newman, M. Schur ve A. Solnit. New York: Uluslararası Üniversiteler Basını.

Taylor, C. (1975). Hegel. New York: Cambridge Üniversitesi Yayınları.

Teicholz, J. (1978). Narsisizmin teorik kavramsallaştırmalarına ilişkin psikanalitik literatürün seçici bir incelemesi. Amerikan Psikanaliz Derneği Dergisi 26:831-862.

Ticho, E. (1982). Alternatif okullar ve benlik. Amerikan Psikanaliz Derneği Dergisi 30:849-862.

Tolpin, P. (1983). Benlikte bir değişim: İdealleştirici bir aktarımın gelişimi ve dönüşümü. Uluslararası Psiko-Analiz Dergisi 64 :461-483.

Treurniet, N. (1983). Psikanaliz ve kendilik psikolojisi: Klinik bir örnekle metapsikolojik bir makale. Amerikan Psikanaliz Derneği Dergisi 31:59-100.

Trilling, L. (1971). Samimiyet ve Özgünlük: Altı Ders. Cambridge: Harvard Üniversitesi Yayınları.

Tuçman, B. (1984). Deliliğin Yürüyüşü. New York: Knopf.

Türkle, S. (1978). Psikanalitik Politika. New York: Temel Kitaplar.

Tuttman, S. (1978). Kohut'un Benliğin Restorasyonu üzerine sempozyumda tartışma . Psikanalitik İnceleme 65:624-629.

Volkan, V. (1976). İlkel İçselleştirilmiş Nesne İlişkileri. New York: Uluslararası Üniversiteler Yayınlarında.

Waelder, R. (1930). Çoklu fonksiyon ilkesi: Üstbelirlenme üzerine gözlemler. Psychoanalytic Quarterly 5:45-62.

Waldron, S. (1983). Michael Franz Basch'ın Psikoterapi Yapmak kitabının gözden geçirilmesi . Psychoanalytic Quarterly 52:624-629.

Wallerstein, R. (1981). Bipolar benlik: Alternatif bakış açılarının tartışılması . Amerikan Psikanaliz Derneği Dergisi 29:377-394.

Webster'ın (1961). Yeni Uluslararası İngiliz Dili Sözlüğü. Springfield: Merriam.

Weiss, E. ve English, O. (1957). Psikosomatik Tıp: Psikofizyolojik Reaksiyonların Klinik Bir Çalışması. Philadelphia: Saunders.

Williams, R., Haney, T., Lee, K., Kong, Y., Blumenthal, J. ve Whal en, R. (1980). A Tipi davranış, düşmanlık ve koroner damar tıkanıklığı. Psikosomatik Tıp 42:539-549.

Williamson, A. (1984). İçe Bakış ve Çağdaş Şiir. Kam köprüsü: Harvard University Press.

Wilson, C., ed. (1983). Şişmanlanma Korkusu. New York: Jason Aronson.

Winnicott, D. (1953). Geçiş nesneleri ve geçiş olguları: İlk ben olmayan mülkiyet üzerine bir çalışma. Uluslararası Psiko-Analiz Dergisi 34:89-97.

(1958) . Toplanan Makaleler: Pediatriden Psiko-Analiz'e. New York: Temel Kitaplar.

(1965) . Olgunlaşma Süreci ve Kolaylaştırıcı Çevre. New York: Uluslararası Üniversiteler Basını.

(1969) . Bir nesnenin kullanımı. Uluslararası Psikanaliz Dergisi 50:711-716.

(1971) . Bayan'a mektup. Jeannine Kalmanovitch. Nouvelle Revue de Psychoanalyse, cilt. 3. M. Kahn tarafından Winnicott's Collected Papers'a Giriş , 2. baskıda alıntılanmıştır. Toronto: Clarke, Irwin, 1975.

Kurt, E. (1976). Ortam ve yoksunluk. Yıllık Psikanaliz 4: 101-115.

(1979) . Kendilik bozukluklarının analizinde aktarım ve karşı aktarım. Çağdaş Psikanaliz 15:577-594.

(1980) . Yarının Benliği: Heinz Kohut'un ergen psikiyatrisine katkısı. Ergen Psikiyatrisi 8:41-50.

(1981) Gedo, J. ve Terman, D. (1972). Benliğin dönüşümü olarak ergenlik süreci üzerine. Gençlik ve Ergenlik Dergisi 1:257-272. Wollheim, R. (1984). Hayatın Konusu. Cambridge: Harvard Üniversitesi Yayınları.

Ahşap, A. (1981). Karl Marx. Londra: Routledge ve Kegan Paul.

Woolcott, P. (1981). Bağımlılık: Klinik ve teorik hususlar. Yıllık Psikanaliz 9:189-206.

Wooley, S. ve Wooley, O. (1980). Yeme bozuklukları: Obezite ve anoreksiya . Kadınlar ve Psikoterapide , editör A. Brodsky ve R. Hare-Muslin. New York: Guilford Press.

Zeigarnik, B. (1927). Tamamlanmış ve tamamlanmamış eylemlerin takibi hakkında. Psikolojik Araştırma 9:1-85.

indeks

Akşam, s. 14, 25, 61, 63, 71, 75

İbrahim, K., 9

Acedia, 9

Bağımlılık, obezite gibi, 266-267

Adler, G., 11, 26, 315

Ergenler, psikoterapi ile, 235-236

Yetişkinlerde yeme bozuklukları, bkz. Yeme bozuklukları, yetişkinlerde

Kendilik Psikolojisindeki Gelişmeler, 168

Saldırganlık, teorilerin eleştirisi, 317-318

Agnew, S., 19

Aichhorn, A., 235

Akhtar, S., 4-5, 16

Albee, E., 22

İskender, F№ 170, 258, 260

Alter-ego kişilikleri, 184

Tedavi ortamı, 191-192

eleştirisi, 323

empati ve, 307-310

Ameineus, 4

Amerikan Psikanaliz Derneği, 107, 287,

313

Amis, M., 132

Benliğin Analizi 91, 112, 117 136, 139, 165,

200, 236, 324

“Analiz Sonlandırılabilir ve Sonlandırılamaz,” 314

Anna O., 116-117

Anoreksiya, yetişkin ve anoreksiya nervoza, 271-273

Antisosyal Kişilik Bozukluğu, 12

Kaygı, dağılma, 176

Appels, A., 260

Bilginin Arkeolojisi, 286

Arlow.J., 178, 179

Arnold, M., 335

Artemis, 4

Augustinus, 87

Bach, S. ve narsisistik bilinç durumu, 16-17

Bak, R., aşık olmak üzerine, 17-18

Balint, M., 25, 60, 62, 94, 96, 102, 229, 231 kendilik ve nesneye ilişkin görüşler, 99-102

Barnes, H., 89

Barthes, R., 286

Basch, M., 98, 157, 206, 236, 243, 247, 313

“psikoterapi yapmak” üzerine 238-242

empati üzerine, 111

psikanaliz üzerine, 324-325

psikoterapi üzerine, 209-210

Bassan, M., 301

Beckett, S., 22

Varlık ve Hiçlik, 87, 104

Bergson, H., 140, 303

Berlin Psikanaliz Enstitüsü, 139

Bettelheim, B., 26

Haz İlkesinin Ötesinde, 46, 146, 180

Bick, E., 57

Bion, W., 51, 331

Bipolar benlik, Kohut'un 85-87, 152-154 tanımı, 162-165 gelişimi, 157-160 psikopatoloji ve ruh sağlığı, 160-162

Freud'un metapsikolojisine karşı, 167-172

Bismarck, O. von, 268

Beyaz, G., 330

Boş, R., 330

Bonami, M., 260

Borderline kişilik bozukluğu tanısı, 13-16 narsisistik kişilik bozukluğu ve 3-18

Sınırda Spektrum, 16

Sınırdaki eyaletler, 182

kişisel psikologlar tarafından görüntülendi, 217-218

Bornstein, M., 61, 221, 305, 306, 307, 318

Bowlby, J., 76

Brandchaft, B., 124

ve Stolorow, sınır eyaletlerinde, 221-224

Brenner, C., 178, 179

Breu, G., 108, 151-152

Breuer, J., 21, 116-117

Geniş, C., 165

Brodie, H., 265

Kahverengi, L., 88

Bruch, H., 267, 268, 269, 272, 278

ve yeme bozuklukları, 274-277

Buie, D., 305

Bulimareksiya, 269-270

Burt, V., 275

Butler, C., 232

Calder, K., 230

Calef, V., Kemberg'e eleştiri, 75-76

Cannon, W., 257

Cantwell, D., 268, 273

Kapasiteler, bebek, teorilerin eleştirisi, 316

Carruthers, M., 263

Vaka materyali, eleştirisi, 322-323

Tolpin'in psödooedipal nevroz vaka raporu, 220-221

'' Vaka Kitabı ''

Gedo'nun eleştirisi, 211-212

incelemesi, 213-217

Casper, R., 273, 269, 278

Cassimatis, E., 97-98

Chessick, R., 12, 13, 16, 17, 25, 81, 88, 100, 103, 143, 146, 163, 185, 188, 204, 218, 220, 223, 224, 228, 236, 239, 246 , 248, 249, 252, 264, 280, 287, 295, 301, 304, 318, 327, 330

Chicago Kendilik Psikolojisi Konferansı (1978), 108

Chicago Psikanaliz Enstitüsü, 107, 108

İsa, 16, 45-46

Churchill, W., 149

Medeniyet ve Hoşnutsuzlukları, 21, 45, 180

Kendilik psikolojisi ile düzeltilen klasik klinik hata, 247-250

Sınıflandırma(lar)

Sınırda Bozuklukların Belirlenmesi, Tolpin, 218-221

Kendilik Bozuklukları, Kohut, 181-187

özel klinik gözlemler ve Kohut tarafından, 175-195

tedavi yöntemleri, 228-230

Clement, G., 292

Clements, C., 24

Kohut'un kendilik psikolojisinin klinik uygulamaları, 173-281

özellikleri, 243-255

Kohut'un klinik vaka sunumları, 197-210

Klinik değerlendirme, 283-335

Klinik gözlemler, özel ve sınıflandırmalar, Kohut, 175-195

Kohut'un benlik tanımının klinik kökeni, 82-85

Klinik uygulama, psikoterapi uygulamasına yönelik çıkarımlar, 233-238

Bütünlük, parçalanma ve benliğin, Kohut ve, 166-167

CoUier, A., 103, 290

Sigmund Freud'un Fliess'e Tam Mektupları, 148

“Kompulsif” yiyenler, 277

“Bilinç ve Bilinçdışı,” 287

Temastan kaçınan kişilikler, 185

Kıta psikiyatrisi ve psikanaliz,

Kohut ve, 285-296

Cooper, A., kültürümüzde narsisizm üzerine, 19

Koroner arter hastalığı, 258-264

Düzeltici deneyim veya psikanaliz sorusu, 324-325

Karşı aktarım, 237-238

yeme bozukluklarında sorunlar, 279-281

Kırışık, R., 46

Yaratıcılık, dönüştürücü içselleştirmeler ve, Kohut ve, 134-136

Ekipler, F., 24

Kendilik psikolojisinin eleştirisi, 311-326

Pratik Aklın Eleştirisi, 167

Saf Aklın Eleştirisi, 34, 163, 164, 167, 168

Kültürel güç, hayati önem taşıyan psikanaliz, Kohut ve, 139-144

Kültür, içimizdeki narsisizm, 19-24

Narsisizm Kültürü, 20-22, 144

Tedavi, psikanalitik

Kohut'un görüşü, 192-195

Yorumlayıcı olmayan unsurlar, 327-330

Dalley, S., 271

Darwin, C., 257

Davis, G. ve narsisistik yaralama, 32

Davis, J.273

De Beauvoir, S., 144

Eksiklik teorisi, etiyoloji, eleştiri, 312-313

Benliğin tanım(lar)ı

Kohut'un, 81-91, 162-165

Sartre'ın, 87-89

Dembroski, T., 261

Denney, R., 23

Duyarsızlaşma, 104

Depresyon ve idealleştirme, Klein on, 52-53

Derrida, J., 286, 295

Descartes, R., 286

Gelişim

bipolar benlik, Kohut ve, 157-160

insan, Lacan'ın teorisi, 289-291

Kemberg'in gelişim aşamaları, 68-71

De Wald, S., 12

Teşhis

borderline kişilik bozukluğu, 13-16

narsisistik kişilik bozukluğu, Kohut'a göre, 185

“Zor” veya “dirençli” hastalar, 236-237

Dilthey ve empati, 303-304

Parçalanma kaygısı, 176

Bozukluklar

yeme, bkz. Yeme bozuklukları

narsist davranış, 182-183

narsistik kişilik, bkz. Narsistik kişilik bozuklukları)

narsistik psikosomatik, 257-281

benliğin, sınıflandırmanın, Kohut'un, 181-187

Bölünmüş Benlik, 102-106; ayrıca bkz. Laing, R.

“Psikoterapi yapmak,” Basch, 238-242

Dora, 235

Dorpat, T., 327, 328

Çift eksen teorisi, eleştirisi, 315-316

Rüya yorumu, eleştirisi, 320

Düşler, benlik durumu, Kohut ve, 176-178

Dreyfus, H., 294, 295

Dürtü psikolojisi ve kendilik psikolojisinin karşılaştırılması , Kohut ve, 168-172

Kohut'un psikolojisinde "dürtüler" durumu

benlik, 154-156

Dryud, J., 89

DSM-III, 7-8, 9, 11, 12, 14, 20, 72, 214, 219,

221, 222, 247-248, 312

Kartal, M., 98, 143

Yiyenler, “kompulsif” 277

Yeme bozuklukları, yetişkin, 264-281

psikoterapisi, 277-281

kendi kendine psikolojik yaklaşım, 273-277

Yankı, 3-4

Ekrit, 288

Edel, L., 135

Edelson, M., 197, 323

Ego, benlik ve ilişki, Kohut ve, 140-141

Ego ve Kimlik, 37, 38, 109

Ego psikolojisi, 39-40

Einfuhlung, 306

Eissler, K., 215, 272-273, 308 medeniyet üzerine, 45-46

Ellenberger, H., 148

EUis, H™ 4

Empati, 297-310

ve analitik ortam, 307-310 yaklaşımlar, Kohut'tan önce, 297-302 kendilik psikolojisinin vurgusunun eleştirisi, 305-307

müdahale eden faktörler, 300 Kohut ve, 110- 112, 137-138, 302-305

ve bilim, 303-305

İngilizce, O., 260-265

Yutulma, 103

Kıskançlık ve Minnettarlık, 55

Erikson, E., 5

Hatalar)

klinik, kendilik psikolojisi tarafından düzeltilmiş, 247-250 narsisistik aktarımlarla baş etmede,

Kohut ve, 116-117

Etiyoloji, eksiklik teorisi, eleştirisi, 312- 313

Değerlendirme, klinik, 283-335

Ewing, A., 164

Fairbairn, W., 54, 98, 102, 231, 311

benlik ve nesneye ilişkin görüşler, 93-96

Fairlie, H., 9

Fedem, S., 276

Fenichel, O., 297

ve anoreksiya , 272-273 , 274 , 278

Ferenczi, S., 98, 100, 313

Ferguson, M., 198, 208

ve Bay'ın durumu Z., 203

Güzel, D., 5

Finlay, Jones, R., 9-10, 23

Fliess, R., 299

Fliess, W 147, 148, 149.

“Narsisizmin Biçimleri ve Dönüşümleri,” 110, 112, 152, 200

Foucault, M., 285, 286, 287, 296

ve Kohut, 294,

Tilki, R., 307, 308

Benliğin parçalanması, 183

ve uyum, Kohut ve, 166-167

Frankfurt Okulu, 294

Özgür Üniversite (Berlin), 139

Freedman, A., 287

Fransız, T., 299, 300

Freud, A., 7, 58, 233

Freud, S., 4, 5, 6, 7, 17, 18, 19, 20, 21, 24, 47, 50-51, 54, 55, 58, 61, 65, 66, 71, 73, 75, 76 , 83, 84, 85, 88, 89, 90, 94, 95, 98, 99, 101, 103, 107, 108, 109, 116-117, 118, 119, 127, 139, 142, 145, 151, 152 -153, 159, 162, 163, 165, 168-169, 176, 178, 180, 181, 185,

Freud, S. (devam)

192, 202, 228, 229, 230, 231, 232, 235, 239, 242, 246, 286, 287, 288, 289, 292, 294, 295, 296, 307, 308, 311, 314, 316, 317 , 318, 320, 322, 325, 327, 329, 330, 331, 333

empati üzerine, 299-300

uygarlığın evrimi üzerine, 45

Kohut'un çalışması, 146-148

bipolar kendiliğe karşı metapsikoloji, Kohut ve, 167-172

narsisizm üzerine, 25-43

narsisizm teorisindeki belirsizlikler,

25-43

Kendilik psikolojisinin psikanalizi ve eleştirisi, 325-326

insan doğasına bakış, 46-47

Friedman, E., 259

Friedman, L., 264

Friedman, M., 264

ve koroner arter hastalığı, 259, 260, 261-262, 263

Fromm, E., 21, 84, 299, 300

Fromm-Reichmann, F. ve empati, 298-299

Frosch, J., 267

“Psikanalizin Geleceği,” 141

Garner, D., 278

Gediman, H., 17

Gedo, J., 61, 64, 101, 213, 228, 229, 230, 236, 314, 316, 318, 319

ve “The Casebook”un eleştirisi, 211-212 Genel Psikopatoloji, 231-232

Gill, M., 60-61, 332

Giovacchini, P., 9, 25, 33, 64, 65, 127, 315,

316, 324

Gitelson, M., 309

Camcı, N,, 23

Glenn, J., 321

Glover, E., bağımlılık üzerine, 270-271

Goethe, J. von, 18, 136

Goldberg, A., 98, 107, 108, 139, 151, 171-172, 157, 162, 168, 181, 211-212, 217, 218, 223, 224, 227, 228, 229, 230, 236-237 , 250, 252, 305, 313, 316, 320

tedavi ortamına ilişkin, 191

ve Bay Z.'nin davası, 205

ve empati, 304

melankoli üzerine, 35-36

Goldberg, D., 318

Goodsitt, A., 264

Görkemli benlik, eleştiri, 316-317

Graves, R., 4, 170

Greenberg, J., 47, 50, 67, 68, 73, 76, 81, 84,

97, 155, 171, 301, 311, 327, 333

Greene, M., 325

Greenson, R., 216, 300

Grinker, R., 14

Grup psikolojisi, Kohut on, 148-149

Grup Psikolojisi ve Egonun Analizi, 37-39,

147, 148

Grunbaum, A., 322, 323

Yol Gösterici İdealler, 152

Suçlu Adam, 17, 145, 152-153, 242, 326

Gunther, M., 279

karşı aktarım üzerine, 237-238

Guntrip, H., 94, 95, 308, 311

Habermas, J., 294

Hamburger, W., 265, 277

Hanly, C., 316

Hartmann, H., 5, 40, 43, 46, 67, 76, 112, 169,

304

Hausman, A., 88

Heckel, F., 276

Hegel, G., 232, 289, 291

Heidegger, M., 285, 286, 290, 334

Heimann, S., 74

Hellerstein, H., 259

“Psikanalitik Tarihi Üzerine

Hareket” 26

Histrionik Kişilik Bozukluğu, 12

Hitler, A., 22, 136, 149, 169, 184

Hoffinan, N., 259

Holzman, S., 74-75

Horney, K., 315

Analiz Nasıl İyileştirir? 152, 169-172

İnsani gelişme, Lacan'ın teorisi, 289-

291

İnsan doğası, Freud'un görüşü, 46-47

Hume, D., 163, 231

Avcı, S., 102

Hurst, J., 258

Husserl, E., 285

Hipokondriyazis, Kohut ve, 178-179

İdeallere aç kişilikler, 184

İdealleştirmeler)

Teorinin Eleştirisi, 319

depresyon ve Klein, 52-53

Kohut ve, 133-134

İdealler, yol gösterici, 152

Kimlik, 315

Imber, R., 315

Patlama, 103

Kuruluş, 65

Bebek kapasiteleri, teorilerin eleştirisi, 316

Ingram, D., 266, 278, 279

Engellemeler, Belirtiler ve Kaygı, 37

Innaurato, A., 271

İçgüdü teorileri, Freud'un, 29-32

Borderline Hastanın Yoğun Psikoterapisi,

İçselleştirme(ler), dönüştürme ve yaratıcılık, Kohut ve, 134-136

teorilerin eleştirisi, 319-320

Uluslararası Psikanaliz Derneği, 107.226 '

Rüyaların Yorumu, 202 “Metapsikolojiye Giriş”, 28 İçe Atma, 65

“İçgözlem, Empati ve Psikanaliz,” 108

“İç Gözlem, Empati ve Ruh Sağlığının Yarı Çemberi” 170

Ionesco, E., 22

Jacobson, E., 43, 64, 67-68, 71, 166

James, H., 135

James, M. ve narsisizm, 57-58

Janik, A., 246

Jaspers, K., 231-232, 287, 296, 303

Jenkins, C. ve koroner arter hastalığı, 260, 263

Johnson, L., 9

Jones, E., 25, 26, 27

Joseph, E., 226

Jung, C., 26-27, 232, 315

Kafka, F., 138

Kainer, R. ve Bay Z.'nin davası, 206-207

Kant, E., 34, 166, 168

ve bipolar benlik, 163-165 Kohut'a paralel, 85-87

Kaplan, H., 287

Kaplan, S., 19, 139, 152, 168, 171, 177, 207, 320, 325

Katz, R., 298

Kemberg. O., 8, 14-15, 20, 21, 47, 54, 58, 95, 96, 160, 169, 188, 221, 223, 231, 242, 312, 313, 315, 316-317, 318, 319 , 321, 322-323, 324, 325, 326, 330 eleştirisi, 74-77 Klein'ın eleştirisi, 59-61 gelişim aşamaları, 68-71 Kohut'a karşı, narsisistik kişilik bozukluğu üzerine , 185-187

ve modern nesne ilişkileri teorisi, 59-77 ve narsisizm, 6-7, 9, 11-12 kısmi nesne, 48 süperego, 71-72

Kierkegaard, S., 87, 98, 102, 285

Klein, G., 314

Klein, M., 6, 7, 23-24, 33-34, 68, 71, 75, 93, 95, 96, 98, 101, 125-126, 162, 169, 188, 223, 231, 232, 236 , 311, 316, 318, 326, 330 Kemberg'in eleştirisi, 59-61 Kemberg'in eleştirisi, 76-77 depresyon ve idealleştirme, 52-53 ve erken nesne ilişkileri teorisi, 45-58 narsisizm, 50-51 teorileri, eleştirisi, 53-55 çalışmaları, genel bakış, 47-50

Kleincılar, narsisizm üzerine, 55-58

Kleist, H. von, 136

Kohut, H., 4, 8, 9, 14, 16, 17, 20, 21-22, 23, 24, 25, 27, 30, 32 33-34, 39 42, 43, 46, 47, 52, 53 , 54, 56, 57, 60, 62, 66, 69, 71, 73, 74, 305, 306, 307, 308, 309, 312, 313, 314, 315, 316, 317, 318, 319, 320, 321 , 322-323, 324, 325, 326, 327, 328, 330, 331, 334, 335 bipolar kendiliğin, bkz . Bipolar kendiliğin, takipçileri tarafından sunulan Kohut vakalarının, 211-224 klinik vaka sunumlarının, 197-210 kendilik ve nesneye ilişkin diğer teorilerin 93-106 ve kıtasal psikiyatri ve psikanaliz teorileriyle karşılaştırılması, 285-296

benlik tanımları, 81-91, 162-165 ve empati, 110-112, 137-138, 302-305 öncesi empati yaklaşımları, 297-302 Foucault ve, 294-295

ve benliğin parçalanması ve bütünlüğü, 166 167

grup psikolojisi üzerine, 148-149 ve hipokondriyazis, 178-179 ve idealleştirmeler, 133-134 yöntemi, 108-112 ve narsisizm, 5-6 ve narsisistik öfke, 136-137, 179-180 ve “narsisistik” aktarımlar, 112- 117 Kant'a paralel, 85-87 ve fobiler, 181 ve hayati bir kültürel güç olarak psikanaliz, 139-144

ve psikanalitik tedavi, 192-195 kendiliğin psikolojisi, bkz. Kohut'un kendilik psikolojisi

meslektaşlar arasındaki kavgalar üzerine, 247 ve benlik ve ego ilişkisi, 140-141 eleştirmenlere yanıt, Bay Z. vakası üzerine, 207-210 “değerlerin yeniden değerlendirilmesi”, 141-144 ve benlik hayalleri, 176 -178 özel klinik gözlem ve sınıflandırma, 175-195

Freud'un incelenmesi, 146-148 ve aktarım, 109-110 geçişte, 129-149 ve içselleştirmeleri ve yaratıcılığı dönüştürme , 134-136

ve travmatik durumlar, 175-176

Kemberg'e karşı, narsistik kişilik bozukluğu üzerine, 185-187

ve derinlemesine çalışmak, 134

Kohut'un kendilik psikolojisi, 79-172 geniş anlamda, 145-149, 156-162 klinik uygulamaları, 243-255 klinik materyal ve yorumlar, 119-123 dürtü psikolojisinin karşılaştırılması ve, 168-172 yararlanılan klinik çalışmanın ayrıntıları , 123-127 “sürücüler”, durumu, 154-156 erken eleştirisi, 127

Kohut'un kendilik psikolojisi (devam) ilk versiyonu, 107-127, psikanalitik psikoterapide, 225-242

\ erken dönem incelemesi, 129-136

151-172'nin ikinci versiyonu

Kolb, L., 265

Kraepelin, E., 75, 105-106

Kris, E., 14, 46

Krystal, H., 269, 279

Kuhn, T., 208, 326

Lacan, J., 89, 285, 286, 287

yöntemi, 288-289

psikanalitik terapi üzerine, 291-294

psikopatoloji üzerine, 287-289

insan gelişimi teorisi, 289-291

Laing, R., 93, 181, 270, 285, 290, 293, 295 “bölünmüş benlik, 102-106

Langs, R., 192, 215, 216, 242, 319, 330

Lasch, C., 19, 20-22, 24, 144

Leavy, S. ve psikanalitik terapi, 293-294

LeBon, G., 38

Leider, R., 192, 305

Lemaire, A., 287

Leon, G., 267

Levine, F., 152, 314, 324

Zeigarnik fenomeni üzerine, 317

Levine, M., 299

Levi-Strauss, C., 286

Levy, S., 304-305

Lichtenberg,J., 19, 111, 124, 127, 139, 152, 168, 171, 177, 207, 221, 223, 305, 306, 307, 316, 318, 320, 325, 305, 306, 307,

Lipton, S., 192, 239, 329

Küçük, M., 62, 101

Loewald, H., 127, 291, 305, 322, 328, 334

Loewenstein, R., 46

Londra, N., 312, 315

Maass, J., 136

Maccoby, M., 21

Mahler, M., 63, 68-69, 99

Malcolm, J., 253

Mann, C., 46

Mann, T., 148

Marx, K., 20, 21, 46, 86, 288, 295

Masson, J., 148, 316

Masterson, J., 73

McCall, R., 81-82

McDougall, W., 38

Mead, G., 81, 82

Meissner, W., 16, 64, 68, 231

ve borderline kişilik bozukluğu, 14-15

Melville, H., 136

Menninger, R., 301

Ruh sağlığı, psikopatoloji ve bipolar kendilik, Kohut ve, 160-162

Birleşmeye aç kişilikler, 184-185

Freud'un metapsikolojisi, bipolar benlik

karşı, Kohut ve, 167-172

Meyers, S., 205, 206, 210

Miller ve empati, 307

Mintz, I., 280

Aynaya aç kişilikler, 184

Mischel, T., 81-82

benlik duygusu üzerine, 82

Mitchell, S'47, 50, 67, 68, 73, 76, 81, 84, 89,

97, 155, 171, 301, 311, 327, 333

ve Bay Z.'nin davası, 206

Modell, A., 17, 101

ve kültürümüzde narsisizm, 23

nesne ilişkileri teorisi, 61-63

Modern nesne ilişkileri teorisi,

Kemberg ve, 59-76

Moldofsky, H., 260

Para-Kryle, R., 49

Monroe, M., 216

Montgomery, P., 1077

Moore, B., 5

“Yas ve Melankoli” 34-37, 39, 65

MuUer.J., 288

Murdoch, I., 87

Murphy, W. ve narsist

kişilik bozukluğu, 11

Myerson, S., 308

Nacht, S., 280, 297

Narsisizm, 1-77

teorileri üzerine eleştirel yorumlar, 231-233

tanımı, 4-7

Freud açık, 25-43

Klein önde, 50-51

Klein'cılar önde, 55-58

kültürümüzde, 19-24

Balint'in birincil ve ikincil, 98-102

Narsistik davranış bozuklukları, 182-183

Narsistik kişilik bozuklukları), 183

ve borderline kişilik bozuklukları, 3-18

tanımı, 7-11

Kohut tanısı, 185

Kohut'a karşı, Kemberg, 185-187

Narsistik psikosomatik bozukluklar, 257-281

Narsistik öfke

ve yeme bozuklukları, 270-271

Kohut ve, 136-137, 179-180

Narsist tarz, 16-18

“Narsist” aktarımlar, Kohut ve,

112-117

Narsistik yaralama, Freud ve, 32

Nergis, 1-2, 9

Nau Psikanalize Giriş Dersleri, 37

Newman, L., 49

Nietzsche, F., 140, 141, 286, 295, 303

Nobel Ödülü Kompleksi, 10-11

Yorumlayıcı olmayan unsurlar, psikanalitik tedavide, 327-330

Burunoloji, eleştirisi, 311-312

“Kadın Cinselliği Üzerine Bir Not,” 146

Noy, P., 306

Bağımlılık olarak obezite, 266-267

Nesne, benlik ve, 93-106

Nesne ilişkileri teorisi

erken, Klein ve, 45-48

modern, Kemberg ve, 59-76

sorunlar, 63-67

“kendi kendine”, 67-68

Odier, C., 32

Oedipal Evre ve Oedipus Kompleksi, Teorilerin Eleştirisi, 321-322

Ödipleşme, 291

Oedipus, 170

Oedipus kompleksi, 7, 37, 42, 47-48, 73, 154-155, 169, 170-171, 201, 203, 209, 239, 241, 242, 244, 314

Oidipus evresi ve eleştirisi, 321-322

Offenkrantz, W., 270, 280

Olinick, S., 306

“Narsisizm Üzerine,” 25, 26-34

O'Neill, E., 135

Ornstein, A. ve yorumlar, 332-333

Ornstein, P., 138, 165, 186, 198, 205, 207, 325

ve Bay Z.'nin davası, 203-204

ve yorumlar, 332-333

Omston, D., 26

Osler, W., 259

Ostow, M. ve Bay Z.'nin davası, 204-205

Aşırı yüklenmiş kendine, 184

Aşırı uyarılmış benlik, 183-184

Sayfa, 306

? hedefleyici, R., 303

Pao, P., empati üzerine, 306

Paranoid Kişilik Bozukluğu, 12, 182

Hasta materyali, alternatif bakış açısı, 251-253

Patton, M., 319

Kişilik bozuklukları

borderline, bkz. Borderline kişilik bozuklukları )

nasist, bkz. Narsistik kişilik bozuklukları

Peterfreund, E., 6

Taşlaşma, 103-104

Pflanze, O., 268

Fobiler, Kohut ve, 181

Piaget, J., 231

Polonya, W. ve empati, 308-309

Papa, H., 268

Post, S. ve empati, 307

Güçler, S., 275, 278

Prognoz, eleştiri, 313

Proust, M., 185

Pruyser, S., 66

Psikanaliz

kıta psikiyatrisi ve, Kohut ve, 285

296. . .

düzeltici deneyim veya soru, 324-325

Freud, kendilik psikolojisi ve eleştirisi, 325-326

ve psikanalitik (psiko)terapi, 226-230 330-335

hayati bir kültürel güç olarak Kohut ve, 139-144

Psikanalist, “geleneksel” 333-334

“Toplumun Psikanalisti

Alimler” 142

Psikanalitik tedavi

Kohut'un görüşü, 192-195

Yorumlayıcı olmayan unsurlar, 327-330

Psikanalitik (psiko)terapi

Kohut'un kendilik psikolojisi, 225-242

Lacan, 291-294

psikanaliz ve, 226-230, 330-335

Psikanalitik teori, geleneksel, özsaygı

düzenleme, 41-43

“Narsistizmin Psikanalitik Tedavisi

Kişilik Bozuklukları” 112

Psikologlar, benlik, sınır durumlarını görüntüleyenler, 217-218

Psikoloji

dürtü ve kendilik psikolojisi, karşılaştırması, Kohut ve, 168-172

ego, 39-40

grup, 37-39, 147-149 benlik, bkz. Kendilik psikolojisi

Benlik Psikolojisi: Bir Vaka Kitabı, 211; Ayrıca bakınız

“Vaka Kitabı”

Psikopatoloji

Lacan, 287-289

ve ruh sağlığı, bipolar benlik, Kohut ve, 160-162

Psikozlar, 182

Psikosomatik bozukluklar, narsistik, 257-281

Psikoterapi

ergenlerle, 235-236

Bay Z.'nin davasının başvurusu, 209-210

"yapmak", Basch, 238-242

yeme bozuklukları, 277-281

psikanalitik, bkz. Psikanalitik (psiko) terapi

“Varlığın Ortaya Çıkışı Olarak Kalite” 87

Quinn, S., 151

Rabinow, S., 294, 295

Rado, S., 267, 274

Öfke, narsist

ve yeme bozuklukları, 270-271

Kohut ve, 136-137, 179-180

Rangell, L., 94, 205, 207, 314, 321

Sıra, O., 5 ' ,

Rappaport, D.,5

Raskin, H., 279

Reed, G., empati üzerine, 306

Düzenleme, öz saygı, geleneksel psikanalitik teoride, 41-43

Reich, A., 5, 157

ve öz saygının düzenlenmesi, 41-43

Reich, W., 135

Reik, T., 297, 298, 305

“Benliğin Oluşumu Hakkında Açıklamalar” 86

"Dirençli" hastalar, "zor" veya 236-237 Benliğin Restorasyonu, 86, 139, 152, 166-167, 169, 177, 214, 324

Kohut'un “Değerlerin yeniden değerlendirilmesi”, 141-144

Richards, A., 324, 321, 325

Richardson, W., 288

Ricoeur, S., 143, 287, 295

Riesman, D., 23

Kırağı, E., 260

Roazen, S., 246

Robbins, M.

ve Bay Z.'nin davası, 207

Fairbairn ve Kohut'ta, 96

Rosenfeld, H., narsisizm üzerine, 55-56

Rosenman, R., 260

Rossner, J., 253-254

Rotenberg, C., 232-233

Rothstein, A., 312, 315, 318, 324, 326

Sachs, D., 233

Sadock, B., 287

Sadow, L., 15

Sandler, J., 61

oartre.J., 90, 102, 104, 105, 144, 146, 285

benliğin tanımı, 87-89

Satow, R., 311

Saussure, F., 286, 288

Schafer, R., 64, 320

içe yansıtma üzerine, 65-66

Şizoid Kişilik Bozukluğu, 12, 182

Şizotipal Kişilik Bozukluğu, 12

Schneiderman, S., 292

Schreber, 149

Schur, M., 46, 162

Schwaber, E., 204, 333

ve empati, 331-332

“geleneksel psikanalist” üzerine 334

Schwartz, L., 166, 185, 186, 187, 313

Bilim, empati ve, 303-305

Scruton, R., 164

Kendini Arayış, 86, 138

Searles, H. ve nesne ilişkileri yaklaşımı, 254

255

Segal, H., 55, 56, 57, 60

öz

bipolar, bkz . Kohut'un Bipolar benliği

tanımı, bkz. Benliğin tanım(lar)ı

Kohut bozuklukları, sınıflandırılması, 181 187

Laing'in “bölünmüş”ü, 102-106

ve ego, Kohut'un ilişkisi ve, 140-141, Kohut'un parçalanması ve bütünlüğü ve, 166-167, 183

görkemli, teorilerin eleştirisi, 316-317 ve nesne, 93-106

nesne ilişkileri teorisinde, 67-68 aşırı yüklenmiş, 184

aşırı uyarılmış, 183-184

psikolojisi, bkz. Kendilik psikolojisi

DİE'ye eleştiri

az uyarılmış, 183

“Tarihteki Benlik,” 146

Benlik saygısı, 152,

geleneksel psikanalitik teoride düzenleme, 41-43

Kendilik psikolojik perspektifi, “psikoterapi yapmak ”, Basch, 238-242'den

Kendilik psikologları, sınır durumlarını görüntüleyenler, 217-218

Benlik psikolojisi

Dr. E. vakasına giriş olarak, 244-247 klasik klinik hata düzeltildi, 247-250 ve koroner arter hastalığı, 261-264 eleştirisi, 311-326

ve yeme bozuklukları, 267-269, 273-277

empatinin vurgulanması, eleştirilmesi, 305 307

ve Freud'un psikanalizi, eleştirisi, 325 326

psikanalitik terapi ve psikanaliz etkisi , 330-335

Kohut hakkında bkz . Kohut'un kendilik psikolojisi

Benlik rüyaları, Kohut ve, 176-178

Sennett, R., 220

Shainess, N., 265

Shapiro, E., nesne ilişkileri teorisi üzerine, 63

Shapiro, T., 305

“Gösterenler” 288-289, 290, 293

SUver, D., 221, 305, 306, 307, 318

Silverman, M., 312-313

Samimiyet ve Özgünlük, 23

Tokat, J., 152, 314, 324

Zeigarnik fenomeni üzerine, 317

Smith, N., 165

Solberg, L., 23

ve narsistik kişilik bozukluğu, 10

Toprak, L, 88

Solnit, A., 46

Speer, A., 184

Spillius, E., 55

narsisizm üzerine, 57

Spitzer, R., 7, 12

Spruiell, V., 313-314

Stein, M., 206, 312, 314, 320, 322

Steiner, R., 61

Stepansky, P., 98, 157, 223, 236-237 252, 313,

315

Sterba, R,, 147

Stolorow, R., 124, 236-237

Brandchaft ve sınır eyaletlerinde 221-

224

Taş, L., 192

psikanalitik tedavide yorumlayıcı olmayan unsurlar üzerine, 328-329

Strachey, J., 26, 34, 328

Histeri Üzerine Çalışmalar, 21

Stunkard, A., 266, 275

Sturrock, J., 295

Stil, narsist, 16-18

SuUivan, H., 81, 89, 181, 109, 306, 315, 319

empati üzerine, 298

Süperego, Kemberg, 71-72

Üst kavram, benlik olarak eleştiri,

313-315

Tarachow, S,, 215

Tartakoff, H. ve narsist kişilik bozukluğu

sipariş, 10-11

Taylor, C., 232

Teicholz, J.,

Jacobson'un nesne ilişkileri teorisi üzerine, 68-69

ve narsisizmin geleneksel psikanalitik teorisi , 43

Terman, D., 236

Terminoloji, zorluklar, eleştiri, 315

Terapi, bkz. Psikoterapi

Thomson, J., 4-5, 16

“Narsisizm ve Narsistlik Üzerine Düşünceler

Öfke,” 136

Cinsellik Teorisi Üzerine Üç Deneme, 4

Ticho, E., 315

Tobin, A., 270, 280

Tolpin, S., 217

borderline bozuklukların sınıflandırılması, 218-

221

sınır durumlarındaki muameleye ilişkin, 218

Toulmin, S., 246

Nesne ilişkilerinin geleneksel karşı örneği

yaklaşım, 254-255

“Geleneksel psikanalist,” 333-334

Geleneksel psikanalitik teori, benlik saygısı

düzenleme, 41-43

Trajik Adam, 17, 103, 145, 146, 153, 242, 326

Kohut ve, 109-110

“narsist,” Kohut ve, 112-117

Benno Blimpie'nin Başkalaşımı, 271, 276

İçselleştirme(ler)in dönüştürülmesi

ve yaratıcılık, Kohut ve, 134-136

teorilerin eleştirisi, 319-320

Travmatik durumlar, Kohut ve, 175-176

Tedavi, ambiyans, bkz. Ambiyans, tedavi ambiyansı

Tedavi yöntemleri, sınıflandırılması, 228-230

Treumiet, N., 313, 325

Tribich, D., 95

Kemberg'in eleştirisi, 76-77

Trilling, L., 23

Tuçman, B., 9

Türkle, S., 291

Tuttman, S., 318

“Bay Z.'nin İki Analizi,” 197, 322-323;

ayrıca bkz . Z., Bay.

A Tipi kişilik, 259-263

B Tipi kişilik, 259-260

Ulmer, D., 260, 261-262, 264

Yeterince uyarılmamış benlik, 183

Chicago Üniversitesi, 107

Kohut'un değerleri, “yeniden değerlendirilmesi”, 141-144

Volkan, V., 62-63, 64-65

Waelder, R., 5, 206

Wagner, R., 220

Waldron, S., 239, 321

Wallerstein, 205-206, 207, 226, 321

Savaş Günlükleri, 87

Weinshel, E., Kemberg'e yönelik eleştiri, 75-76

Weiss, E., 260, 265

Werbel, B., 14

Williams, R., 261

Williamson, A., 22

Wilson, C., 271, 280

Winnicott, S., 17, 61, 62, 89, 93, 94, 96, 101,

102, 308, 329

benlik ve nesneye ilişkin görüşler, 96-98

Kurt, W., 82, 86, 132, 163, 181, 183, 184,

191, 235, 236, 237, 252, 307, 312, 323

Kohut'un kendilik nesnesi modeli üzerine, 83

ve “dirençli” hastalar, 237

Wollheim, R., 232

Ahşap, A., 86

Woollcott, S., 267

Wooley, O., 266

Wooley, S., 266

Üzerinde çalışmak, Kohut ve, 134

Yaralayıcı, narsist, Freud ve, 32

Wulff, 273

Y., Hanım, 251-253 numaralı dava

Z., Bay, 212, 250, 308, 322-323 davası

hakkında yorumlar, 203-207

Kohut'un eleştirmenlere yanıtı, 207-210

özeti, 198-202

Zeigamik fenomeni, 167, 189-190, 295, 319

eleştirisi, 317

(Ön kapaktan devam)

kavrama. Terapistin empatik anlayışı ve yorumu sonucunda içselleştirmeyi dönüştürerek yapılanma, kendilik bozukluğunun tedavisini sağlar. Tedavinin amacı hastanın benliğini güçlendirmek, terapötik süreçteki onarıcı faaliyetler sonucunda “doğru seçimler” yapılmasını ve (hepimizin ihtiyaç duyduğu) sürdürülebilir bir empatik matrisin geliştirilmesini sağlamaktır.

Bu kitabın özü, Kohut'un psikanalitik psikoterapi pratiğine yönelik çalışmalarının tam olarak uygulanmasını açıkça ortaya koyan paha biçilmez klinik yorumlar ve vaka çizimleridir . Narsistik hastanın tedavisindeki spesifik tekniklerin yanı sıra aktarım ve karşıaktarım konuları kendilik psikolojisi çerçevesinde tartışılmaktadır ve Dr. Chessick , örneğin psikosomatik bozuklukların tedavisinde bazı yeni uygulamalar geliştirmektedir . Tartışmalı empati kavramı bu yaklaşımın merkezinde yer alıyor ve Dr. Chessick, Kohut'un bu kavramın kullanımı ve yanlış kullanımı hakkındaki yazılarına açıklık getiriyor.

Kendilik psikolojisi, özellikle benlik algısında bozukluk yaşayan hastaların tedavisinde terapistlere sunabileceği sayısız fikir ve tekniğe sahiptir. Dr. Chessick, Kohut'un hastayı empati yoluyla deneyimleme konusundaki zorlayıcı içgörüleri ve çağdaş psikoterapistlerin ihtiyaç duyduğu içe dönük beceriler konusunda dengeli bir bakış açısı ve eleştirel bir bakış açısı sunuyor.

Ceket Tasarımı Mel Geisler'den

Jason Aronson, Inc. 230 Livingston Caddesi Northvale, NJ 07647

3 Henrietta Street Londra, WC2E 8LU İngiltere

Richard D. Chessick, MD, Ph.D , ¹Northwestern Üniversitesi'nde Psikiyatri Profesörüdür ; Felsefe Bölümünde Yardımcı Profesör, Chicago Loyola Üniversitesi; ve Kıdemli Psikiyatri Uzmanı , Evanston Hastanesi. Kendisi Amerikan Psikiyatri Derneği, Amerikan Ortopsikiyatri Derneği , Psikosomatik Tıp Akademisi ve Amerikan Ergen Psikiyatrisi Derneği'nin üyesidir ; Alman Psikanaliz Derneği'nin ilgili üyesi; ve diğer 18 profesyonel derneğin üyesiyiz. Dr. Chessick iki önemli derginin yayın kurulunda yer almaktadır ve 1953'ten bu yana bilimsel dergilerde nöroloji, psikiyatri ve felsefe alanlarında 200'den fazla makale yayınlamıştır . Psikoterapi Nasıl İyileşir, Psikoterapistler Neden Başarısız Olur, Yoğun Psikoterapi Tekniği ve Uygulaması kitaplarının yazarıdır ^x— ^;— Borderline P SBg'nin Yirminci Terapisinin Günlüğü^

Freud Psiko'ya şunları öğretir: ^015-02-28 8:21

Nietzsche'nin dehası. Dr.

Evanston'daki psikiyatri, x....

7435 0-87668-743-5 The Scribner Book Companies, Inc. tarafından dağıtılır.

[*]Guntrip'in Fairbairn'in teorilerini ne ölçüde ve neden çarpıttığı konusunda şu anda çözülmemiş mesele bu kitabın kapsamı dışındadır.

[†]Bu hikaye Homeros'ta bulunmaz ancak Yunan trajedi yazarlarının kaybolduğundan beri eserlerinden oluşan mitolojik efsanelerin bir derlemesi olan Fabulae'den (Graves 1955) alınmıştır. Genellikle yanlış bir şekilde Latin bilim adamı Hyginus'a atfedilen Fabulae , MS 2. yüzyılda bilinmeyen bir yazar tarafından üretildi.

[‡]Rüyaların Yorumu'nun başında Virgil'den bir alıntıyı kullanmasına paralel olarak bu tanımlamaya Virgil'den bir alıntı eklemeyi gerekli görmüştür . Kohut'un “Timeo Danaos et dona ferentes” (Aeneid, Kitap II, 1. 49) sözü, “Hediye getirseler bile Yunanlılardan korkuyorum” anlamına geliyor.

[§]Ben burada bu geometrik metaforların ifade ettiği kavramları değil, terminolojiyi eleştiriyorum. Kohut'un burada verilen metaforuna ilişkin benim yorumum, onun başka bir yerde (Kohut 1977, s. 251) ruhun bir “sektörü” ile ruhun bir “katmanı” arasındaki karşıtlığıyla desteklenmektedir. Daha sonra (1984, s. 49) “sektörel”i “derinlemesine deneyim” olarak adlandırır.

[**]Ama Freud'unkiler değil . Bkz. Lipton (1977, 1979) ve Chessick (1980, 1982).

[††]Bir yıl sonra, hasta gerçekten de ego işleyişinde kayda değer bir iyileşme ile birlikte oldukça istikrarlı bir aktarım oluşturmuştu.

İsmail Hakkı Hayyam

Bu Blogda Ara

BENLİK PSİKOLOJİSİ VE NARSİSİZMİN TEDAVİSİ

Bu blogdaki popüler yayınlar

TWİTTER'DA DEZENFEKTÖR, 'SAHTE HABER' VE ETKİ KAMPANYALARI

FİRARİ GİBİ SEVİYORUM SENİ

YEZİDİLİĞİN YOKEDİLMESİ ÜZERİNE BİLİMSEL SAHTEKÂRLIK