Sovyetler Birliği ve Amerika Birleşik Devletleri
Sovyetler Birliği ve Amerika Birleşik Devletleri arasındaki ilişkiler, yıllar içinde temkinli işbirliği ve genellikle sert süper güç rekabeti arasında geçişlere yol açan karmaşık bir ideolojik, politik ve ekonomik faktörler etkileşimi tarafından yönlendirildi. İki ülkenin siyasi sistemlerindeki belirgin farklılıklar, kilit politika konularında karşılıklı bir anlayışa ulaşmalarını çoğu zaman engelledi ve hatta Küba füze krizi örneğinde olduğu gibi, onları savaşın eşiğine getirdi.
Amerika Birleşik Devletleri hükümeti başlangıçta Sovyet liderlerine Rusya'yı I. Dünya Savaşı'ndan çıkardığı için düşmandı ve ideolojik olarak komünizme dayalı bir devlete karşıydı. Amerika Birleşik Devletleri 1920'lerin başında Sovyetler Birliği'nde bir kıtlık yardımı programına girişmesine ve Amerikan işadamlarının Yeni Ekonomik Politika döneminde (1921–29) burada ticari bağlar kurmasına rağmen, iki ülke 1933'e kadar diplomatik ilişkiler kurmadı. O zamana kadar, Joseph Stalin rejiminin totaliter doğası, Batı ile dostane ilişkilerin önünde aşılmaz bir engel oluşturdu. İkinci Dünya Savaşı iki ülkeyi ittifaka soksa da, Sovyetler Birliği'nin saldırgan Almanya'sı olan Nazi Almanya'sını yenmek ortak amacına dayanıyordu.
Sovyetler Birliği ve Amerika Birleşik Devletleri, önümüzdeki otuz yıllık süper güç çatışması ve nükleer ve füze silahlanma yarışı sırasında birbirlerinden çok uzak kaldılar. 1970'lerin başlarından itibaren, Sovyet rejimi bir yumuşama politikası ilan etti ve Batı ile ekonomik işbirliğini ve silahsızlanma müzakerelerini artırmaya çalıştı. Ancak Sovyetlerin insan hakları konusundaki tutumu ve 1979'da Afganistan'ı işgal etmesi iki ülke arasında yeni gerilimler yarattı. Bu gerilimler, 1989-91'deki dramatik demokratik değişiklikler Komünist sistemin bu geçen yılında çöküşüne yol açana ve Amerika Birleşik Devletleri ile Rusya ve aynı zamanda diğer yeni uluslar arasında eşi görülmemiş yeni bir dostluğun yolunu açana kadar var olmaya devam etti. eski Sovyetler Birliği.
Erken İşbirliği: Amerikan Kıtlık Yardımı
1917 Bolşevik Devrimi'nden sonra, devam eden İç Savaş, güneybatı Rusya'da akut gıda kıtlığına neden oldu. Savaş zamanı tahribatı, birbirini izleyen iki kuraklık mevsimi tarafından birleştirildi ve 1920'de Volga Nehri Vadisi, Kırım, Ukrayna ve Ermenistan'da tam ölçekli bir kıtlığın sürmekte olduğu açıktı. Koşullar o kadar umutsuzdu ki 1920 başlarında Sovyet hükümeti milyonlarca insanın açlıktan ölmesini önlemek için dünya çapında bir gıda yardımı çağrısında bulundu.
Amerika Birleşik Devletleri ve Avrupa'daki birkaç gönüllü grup o zamana kadar yardım programları düzenlemişti, ancak daha büyük ölçekte yardıma ihtiyaç duyulduğu anlaşıldı çünkü tahminen 10 ila 20 milyon hayat tehlikedeydi. Sovyet rejimini resmen tanımamış olmasına rağmen, Birleşik Devletler hükümetine birçok taraftan müdahale etmesi için baskı yapıldı ve Ağustos 1920'de bir kıtlık yardımı programını başlatmak için gayri resmi bir anlaşma müzakere edildi. 1921'de Başkan Warren Harding, yardım çabalarını organize etmek için o zamanlar ticaret sekreteri olan Herbert Hoover'ı atadı.
Kongre, 20 milyon dolar yetki verdi ve Hoover, işi yapmak için Amerikan Yardım İdaresi'ni (ARA) örgütlemeye başladı. Hoover'ın şartlarına göre, ARA, kıtlık bölgesindekilere yardım malzemelerinin (esas olarak gıda ve tohumluk tahıl) nakliyesi, depolanması ve teslimi için tamamen Amerikan tarafından yürütülen bir yardım programı olacaktı. Sovyet yetkilileri kabul ettikten sonra, programı denetlemek için yüzlerce Amerikalı gönüllü gönderildi. ARA yavaş yavaş yerel Komünist yetkililerin güvenini kazandı ve binlerce ton tahılın yanı sıra giysi ve tıbbi malzeme dağıtmak için neredeyse özgür bir el verildi. Bu olağanüstü insani çaba, milyonlarca hayatın kurtarılmasıyla ilişkilendirildi.
ARA yardımı 1923'e kadar devam etti, bu sırada yerel çiftlikler yeniden üretime geçti ve kıtlığın pençesi kırıldı. Hoover ve ARA'sı daha sonra ABD'nin bu umutsuz krizde gösterdiği özen ve cömertlikten dolayı Sovyet hükümeti tarafından onurlandırıldı.
Rusya'ya Gıda Gönderilerine İlişkin Belge
Bu öğeye yer işareti koyun: //www.loc.gov/exhibits/archives/sovi.html#obj1
Erken İşbirliği: Ekonomik İşbirliği
1920'lerde ve 1930'ların başlarında, Sovyetler Birliği ile Batı arasındaki gerilimler, özellikle ekonomik işbirliği alanında bir miktar hafifledi. Siyasi iktidarı pekiştirmelerinin ardından Bolşevikler, çarlık rejiminin hükümet bakanlarının karşılaştığı aynı ekonomik zorlukla karşı karşıya kaldılar: Sovyetler Birliği'nin geniş doğal ve insan kaynaklarını verimli bir şekilde nasıl örgütleyecekleri. Birinci Dünya Savaşı, 1917 devrimleri ve 1918-21 İç Savaşı'nın neden olduğu muazzam sosyal ve ekonomik altüst oluş ekonomik durumu daha da zorlaştırdı.
Fabrikalar atıl dururken ve kırsal kesimde kıtlık şiddetlenirken, Vladimir Lenin 1921'de komünist kontrollü ekonomiye enerji ve yön aşılamak için Yeni Ekonomik Politika'yı (NEP) başlattı. NEP, Komünist ortodoksiden çekildi ve Sovyet monolitini ekonomik olarak açtı.
Çeşitli nedenlerle -Sovyet halklarının acılarına karşı şefkat, büyük “sosyalist deney”e duyulan sempati, ama esas olarak kâr arayışı– Batılı işadamları ve diplomatlar Sovyetler Birliği ile temaslar kurmaya başladılar. Bu kişiler arasında Sovyetler Birliği'ne traktör satan Averell Harriman, Armand Hammer ve Henry Ford da vardı. Bu tür çabalar, Sovyetler Birliği ile Amerika Birleşik Devletleri arasındaki ticari bağları kolaylaştırdı ve iki ülke arasında daha fazla işbirliği, diyalog ve diplomatik ilişkiler için temel oluşturdu. Bu işbirliği dönemi hiçbir zaman tam anlamıyla kurulmamıştı, ancak
Mali İşler Komiserliği Kararı
Bu öğeye yer işareti koyun: //www.loc.gov/exhibits/archives/sovi.html#obj2
Sovyet ve Amerikan Komünist Partileri
Sovyet Komünist partisi, Rusya Sosyal Demokrat İşçi Partisi'nin 1903'te Vladimir Lenin tarafından kurulan Bolşevik kanadından evrildi. Lenin, Rusya'da ve dünyada kapitalizmi devirmede işçi sınıfına önderlik etmek için iyi disiplinli, hiyerarşik olarak örgütlenmiş bir partinin gerekli olduğuna inanıyordu. Kasım 1917'de, Bolşevikler St. Petersburg'da (o zamanlar Petrograd olarak anılırdı) iktidarı ele geçirdiler ve kısa bir süre sonra kendilerini tanımlamak için Komünist terimini kullanmaya başladılar. Mart 1918'de Bolşevikler partilerine Rus Komünist Partisi (Bolşevik) adını verdiler. Ertesi yıl, dünyadaki Komünist hareketi kontrol etmek için Komünist Enternasyonal'i (Komintern) kurdular. Komintern'in 1943'te dağılmasından sonra, Sovyet partisinin Merkez Komitesi, diğer ulusların Komünist partilerini Sovyet dış politikasının araçları olarak kullanmaya devam etti. Her ulusal partinin, üye ve örgütleri koşulsuz olarak daha yüksek makamların kararlarına tabi kılma şeklindeki Leninist ilkeye bağlı kalması gerekiyordu.
Bolşevik Devrimi'nin başarısından güçlü bir şekilde etkilenen Amerikan sosyalistleri ve radikalleri, 1919'da bir Amerikan Komünist partisi düzenlemek için Chicago'da bir araya geldi. Ama Amerikalılar o kadar bölündüler ki onun yerine iki parti kurdular. Bir grup, esas olarak, Marksist ortodoksluğa ve proleter devrime bağlılığı vurgulayan nispeten yeni Rus ve Doğu Avrupa göçmenlerinden oluşuyordu. Yerli, biraz daha pragmatik Amerikan radikallerinin egemen olduğu diğer grup, kitlesel etki aradı. Bu tür çelişkili hedefler, Komünist doktrin ile Amerikan gerçekliği arasındaki tutarsızlıkla birleştiğinde, Birleşik Devletler'deki Komünist hareketi küçük bir sekter hareket haline getirdi.
1922'de Komintern, yaklaşık 12.000 üyeden oluşan iki Amerikan partisini birleşmeye ve Moskova'da kurulan parti çizgisini izlemeye zorladı. Amerikan partisi üyeliği Büyük Buhran'ın ardından 1938'de yaklaşık 75.000'e yükselmesine rağmen, birçok üye 1939 Nazi-Sovyet Saldırmazlık Paktı'nın imzalanmasından sonra partiden ayrıldı. Diğerleri, Nikita Kruşçev'in Stalin'in bazı suçlarını ve Sovyet kuvvetleri Macaristan'ı işgal etti. Sovyet politikasının bu şekilde tersine çevrilmesinden sonra geriye sadece çekirdek üyeler kaldı. Amerika Birleşik Devletleri'nde hiçbir zaman önemli bir siyasi güç olmasa da önemli bir siyasi güç olan Amerikan partisi,
Yoldaş Gitlow'un Tanıklığı
Bu öğeye yer işareti koyun: //www.loc.gov/exhibits/archives/sovi.html#obj3
İkinci Dünya Savaşı: İttifak
Sovyetler Birliği ile Batı demokrasileri arasındaki köklü güvensizlik ve düşmanlığa rağmen, Nazi Almanyası'nın Haziran 1941'de Sovyetler Birliği'ni işgali, Sovyetler ile Sovyet liderlerinin uzun süredir "emperyalist kamp" olarak adlandırdıkları iki büyük güç arasında anında bir ittifak yarattı. ": İngiltere ve Amerika Birleşik Devletleri. İşgalden üç ay sonra, Amerika Birleşik Devletleri Mart 1941 tarihli Borç Verme-Kiralama Yasası ile Sovyetler Birliği'ne yardımda bulundu. Eylül 1941'den önce, Amerika Birleşik Devletleri ile Sovyetler Birliği arasındaki ticaret öncelikle Birleşik Devletler'deki Sovyet Satın Alma Komisyonu aracılığıyla yürütülüyordu. Devletler.
Lend-Lease, Amerika Birleşik Devletleri ve Sovyetler Birliği arasındaki savaş zamanı işbirliğinin en görünür işaretiydi. Bu program kapsamında Sovyetler Birliği'ne yaklaşık 11 milyar dolarlık savaş malzemesi gönderildi. ABD Rus Savaş Yardımı (özel, kar amacı gütmeyen bir kuruluş) ve Kızıl Haç'tan ek yardım geldi. Yardımın yaklaşık yüzde yetmişi İran üzerinden Basra Körfezi üzerinden Sovyetler Birliği'ne ulaştı; geri kalanı Pasifik'i geçerek Vladivostok'a ve Kuzey Atlantik'i geçerek Murmansk'a gitti. Sovyetler Birliği'ne Borç Verme-Kiralama resmi olarak Eylül 1945'te sona erdi. Joseph Stalin, Borç Verme-Kiralama'nın ülkelerinin hayatta kalmasına olan katkılarını hiçbir zaman kendi halkına açıklamadı, ancak 1945 Yalta Konferansı'ndaki programa atıfta bulunarak şunları söyledi:
Lend-Lease matériel Sovyetler Birliği tarafından memnuniyetle karşılandı ve Başkan Roosevelt, Sovyetler Birliği'ni Almanya'ya karşı savaşta tutmak için kullanmaya en yüksek önceliği verdi. Yine de program, Sovyetler Birliği ile Hitler karşıtı ittifakın diğer üyeleri arasında sürtüşmenin gelişmesini engellemedi. Sovyetler Birliği, Müttefiklerin Almanya'ya karşı taarruzunun “ikinci cephesini” açmada uzun bir gecikme gibi görünen şeyden rahatsızdı. Doğudaki savaş Sovyetler Birliği'nin lehine dönerken ve Müttefiklerin 1944'te Normandiya'ya başarılı çıkarmalarına rağmen, daha önceki sürtüşme, Mihver karşıtı koalisyon içindeki savaş sonrası amaçlarla ilgili uzlaşmaz farklılıklar üzerinde yoğunlaştı. Lend-Lease, Sovyetler Birliği'nin Almanları topraklarından ve Doğu Avrupa'dan uzaklaştırmasına yardımcı oldu ve böylece savaşın sonunu hızlandırdı. Stalin'in Doğu Avrupa'yı ele geçirmesiyle savaş zamanı ittifakı sona erdi ve Soğuk Savaş başladı.
Wendell Wilkie'nin Tanıklığı
Bu öğeye yer işareti koyun: //www.loc.gov/exhibits/archives/sovi.html#obj4
İkinci Dünya Savaşı: Amerikan POW'ları ve MIA'lar
Uzak muharebelerin silahları uzun zaman önce sustu, ancak ABD askerlerinin eylemde kaybolması ve ülkesine geri gönderilmemiş savaş esirleriyle ilgili cevaplanmamış sorular ulusu endişelendirmeye devam ediyor. Son zamanlarda Vietnam Savaşı'ndan kalan kayıplar ve savaş esirleri ilgi odağı oldu.
Ancak II. Dünya Savaşı'ndan sonra daha erken bir döneme ait olan Sovyet arşiv belgeleri, Amerikalıların geniş Sovyet GULAG'ında gözaltına alındığını ve hatta telef olduğunu ortaya koyuyor. Alman esir kamplarından Kızıl Ordu tarafından kurtarılan ve ardından Sovyet kamplarında tutulan Amerikalılar hakkında ek bilgi bulmak için, 1992'nin başlarında ABD/Rus Savaş Esirleri/MIA'lar Ortak Komisyonu kuruldu. Diğerlerinin yanı sıra Kongre Kütüphanesi yetkilileri de yetkilendirildi. Moskova'da konuyla ilgili Rus arşiv materyallerini araştırmak.
Bu tür çabalar ve ek işbirliği sayesinde Soğuk Savaş'ta kaybolanların akıbeti de bilinebilir. Rus haber raporları, Nisan 1950'de Baltık Denizi üzerinde Sovyet önleyiciler tarafından düşürülen bir Birleşik Devletler B-29 uçağından bahsediyor. B-29'u düşüren Sovyet pilotlarından biri, uçağın denizden kurtarıldığını, ancak akıbetinin mürettebat belli değil.
Savaş tarihi, savaşta kayıplara ve savaş esirlerine ilişkin bazı soruların asla cevaplanmayacağını acımasızca gösteriyor. Bununla birlikte, açık sözlülük, iyi niyet ve tüm taraflardaki işbirliği ruhu bu tür soruları en aza indirebilir. Arşivlerin açılması, geçmişte yaratılan kafa karışıklığını ve şüpheyi ortadan kaldırabilecek gerçeğe ulaşmak için ileriye doğru atılmış bir adımdır.
savaş esirlerinin listesi
Bu öğeye yer işareti koyun: //www.loc.gov/exhibits/archives/sovi.html#obj5
Soğuk Savaş: Savaş Sonrası Yabancılaşma
Batı demokrasileri ve Sovyetler Birliği, Tahran (1943), Yalta (Şubat 1945) ve Potsdam'da (Temmuz-Ağustos 1945) konferanslarda II.
Potsdam'da Stalin
Joseph Stalin (sağ ortada, arkada beyaz üniformalı), 1945'te Almanya'nın teslim olmasının ardından yapılan Potsdam Konferansı'ndaki tartışmaları dinliyor. Konferans, Almanya'nın dört güçten oluşan bölümünü ve Doğu Avrupa'nın geleceğini belirleyecekti. Stalin'in sağında Sovyet dışişleri bakanı Vyachevslav Molotov var.
Bu öğeye yer işareti koyun: //www.loc.gov/exhibits/archives/sovi.html#obj6
Savaştan sonra, Sovyetler Birliği ile Batı demokrasileri arasındaki, özellikle de Doğu Avrupa devletlerinin Sovyetler tarafından ele geçirilmesi konusundaki anlaşmazlıklar, Winston Churchill'i 1946'da Avrupa'nın ortasından bir “demir perdenin” inmekte olduğu konusunda uyarmaya yöneltti. Joseph Stalin, 1946'da II. Dünya Savaşı'nın “kapitalist emperyalizmin” kaçınılmaz ve kaçınılmaz bir sonucu olduğunu öne sürerek ve böyle bir savaşın tekrarlanabileceğini ima ettiğinde, ABD ile Sovyetler Birliği arasındaki yabancılaşmayı derinleştirdi.
Soğuk Savaş, askeri-politik ittifaklar veya bloklar arasında karşılıklı düşmanca niyet algıları ile karakterize edilen, tam ölçekli savaşın dışında, Doğu-Batı rekabeti, gerilimi ve çatışması dönemiydi. Bazen "vekalet savaşları" olarak adlandırılan gerçek savaşlar vardı, çünkü bunlar SSCB'nin kendisi yerine Sovyet müttefikleri tarafından yapıldı - Üçüncü Dünya'da nüfuz rekabeti ve büyük bir süper güç silahlanma yarışı ile birlikte.
Stalin'in ölümünden sonra, Doğu-Batı ilişkileri, 1960'larda işbirlikçi bir aşama ve 1970'lerde yumuşama olarak adlandırılan bir başka aşama da dahil olmak üzere, dönüşümlü gevşeme ve yüzleşme aşamalarından geçti. 1980'lerin sonu ve 1990'ların başındaki son aşama, Başkan Mihail Gorbaçov ve özellikle yeni komünizm sonrası Rus cumhuriyetinin başkanı Boris Yeltsin ve Başkan George Bush tarafından iki devlet arasında bir ortaklığın başlangıcı olarak selamlandı. Bu, birçok küresel sorunu çözebilir.
Soğuk Savaş: Sovyet Perspektifleri
II. Dünya Savaşı'ndan sonra Joseph Stalin dünyayı iki kampa bölünmüş olarak gördü: bir yanda emperyalist ve kapitalist rejimler, diğer yanda komünist ve ilerici dünya. 1947'de Başkan Harry Truman, birbirine taban tabana zıt iki sistemden söz etti: biri özgür, diğeri diğer ulusları boyun eğdirmeye meyilli.
Stalin'in ölümünden sonra Nikita Kruşçev 1956'da komünist sistem güçlendiği için emperyalizm ve kapitalizmin savaş olmadan bir arada var olabileceğini belirtti. İngiltere, Fransa, Sovyetler Birliği ve Amerika Birleşik Devletleri arasındaki 1955 Cenevre Zirvesi ve Eisenhower ile Kruşçev arasındaki 1959 Camp David Zirvesi, Doğu ile Batı arasında daha işbirlikçi bir ruha ilişkin umutları artırdı. 1963'te Amerika Birleşik Devletleri ve Sovyetler Birliği bazı güven artırıcı anlaşmalar imzaladılar ve 1967'de Başkan Lyndon Johnson, New Jersey Glassboro'da Sovyet Başbakanı Aleksei Kosygin ile bir araya geldi. Bununla birlikte, işbirliğine yönelik bu tür hareketlerin arasına daha geniş bir çatışmayı tehdit eden düşmanca eylemler serpiştirilmişti.
Leonid Brejnev'in (1964–1982) uzun yönetimi, şimdi Rusya'da “durgunluk dönemi” olarak anılıyor. Ancak Sovyetlerin ABD'ye karşı tutumu 1970'lerin başında açıkça daha az düşmanca hale geldi. Amerika Birleşik Devletleri ve Sovyetler Birliği arasındaki müzakereler, zirve toplantıları ve stratejik silah sınırlama anlaşmalarının imzalanmasıyla sonuçlandı. Brejnev, 1973'te, barış içinde bir arada yaşamanın, Üçüncü Dünya'da çatışmanın devam edebileceği konusunda uyarmasına rağmen, emperyalist ve komünist ülkeler arasındaki ilişkilerin normal, kalıcı ve geri döndürülemez durumu olduğunu ilan etti. 1970'lerin sonlarında, artan iç baskı ve Sovyetlerin Afganistan'ı işgali, Soğuk Savaş düşmanlığının yenilenmesine yol açtı.
1985'in başlarında Mihail Gorbaçov iktidara geldikten sonra Sovyetlerin ABD'ye bakışı bir kez daha değişti. Silahların kontrolü müzakereleri yenilendi ve Başkan Reagan, Gorbaçov ile silahların azaltılmasına yol açan ve Komünistler arasında bile artan bir sempatiyi kolaylaştıran yeni bir dizi zirve toplantısı yaptı. daha fazla işbirliği için liderler ve sınıf temelli, çatışma odaklı bir dünya görüşünün reddi.
Başkan Yeltsin'in eski SSCB'nin diğer cumhuriyetleri için bağımsızlığını tanıması ve bir piyasa ekonomisi yaratmak için tasarlanmış tam ölçekli bir ekonomik reform programını başlatmasıyla, Rusya sonunda Sovyetler Birliği'nin hem emperyal hem de ideolojik mirasını aşma sözü verdi. .
Emperyalist Politikaları Ortaya Çıkarmak
Bu öğeye yer işareti koyun: //www.loc.gov/exhibits/archives/sovi.html#obj8
Soğuk Savaş: Küba Füze Krizi
Nikita Kruşçev'in anılarına göre, Mayıs 1962'de Küba'ya orta menzilli nükleer füzeler yerleştirme fikrini, stratejik füzeler geliştirme ve yerleştirmede ABD'nin yükselen liderliğine karşı koymanın bir yolu olarak tasarladı. Ayrıca planı, Küba'yı 1961'de Domuzlar Körfezi'ndeki başarısız girişim gibi ABD destekli başka bir istiladan korumanın bir yolu olarak sundu.
Fidel Castro'nun onayını aldıktan sonra, Sovyetler Birliği Küba'da füze tesisleri inşa etmek için hızlı ve gizlice çalıştı. 16 Ekim'de Başkan John Kennedy'ye Küba'da yapım aşamasında olan Sovyet füze tesislerinin keşif fotoğrafları gösterildi. ABD yönetiminde, Sovyet diplomatlarının Küba'da saldırı füzesi tesislerinin inşa edildiğini reddettiği yedi günlük ihtiyatlı ve yoğun tartışmadan sonra, Başkan Kennedy 22 Ekim'de televizyonda yayınlanan bir konuşmada tesislerin keşfedildiğini duyurdu ve şunu ilan etti: Küba'dan gelecek herhangi bir nükleer füze saldırısı, Sovyetler Birliği tarafından yapılmış bir saldırı olarak kabul edilecek ve buna göre yanıt verilecektir.
Kriz sırasında, iki taraf hem resmi hem de “arka kanal” olmak üzere birçok mektup ve diğer iletişim alışverişinde bulundu. Kruşçev, 23 ve 24 Ekim'de Kennedy'ye Küba'daki füzelerin caydırıcılığını ve Sovyetler Birliği'nin barışçıl niyetlerini belirten mektuplar gönderdi. 26 Ekim'de Kruşçev, Kennedy'ye, ABD'nin kendisinin veya vekillerinin Küba'yı işgal etmeyeceğine dair güvence vermesi karşılığında, füze tesislerinin söküleceğini ve personelin görevden alınacağını öneren uzun, başıboş bir mektup gönderdi. 27 Ekim'de Kruşçev'den Kennedy'ye başka bir mektup geldi ve ABD'nin Türkiye'deki füze tesislerini dağıtması halinde Küba'daki füze tesislerinin de dağıtılacağını öne sürdü. Amerikan yönetimi bu ikinci mektubu görmezden gelmeye ve 26 Ekim tarihli mektupta özetlenen teklifi kabul etmeye karar verdi. Bunun üzerine Kruşçev, 28 Ekim'de tesisleri söküp Sovyetler Birliği'ne iade edeceğini açıklayarak, Amerika Birleşik Devletleri'nin bunu yapacağına duyduğu güveni ifade etti. Küba'yı işgal etmeyin. ABD'nin Sovyet hafif bombardıman uçaklarının da Küba'dan çıkarılmasını talep etmesi ve ABD'nin Küba'yı işgal etmeme güvencesinin kesin biçimini ve koşullarını belirlemek de dahil olmak üzere, 28 Ekim anlaşmasını uygulamak için daha fazla müzakere yapıldı. Kruşçev daha sonra 28 Ekim'de, ABD'nin Küba'yı işgal etmeyeceğine olan güvenini ifade ederek, tesisleri söküp Sovyetler Birliği'ne iade edeceğini duyurdu. ABD'nin Sovyet hafif bombardıman uçaklarının da Küba'dan çıkarılmasını talep etmesi ve ABD'nin Küba'yı işgal etmeme güvencesinin kesin biçimini ve koşullarını belirlemek de dahil olmak üzere, 28 Ekim anlaşmasını uygulamak için daha fazla müzakere yapıldı. Kruşçev daha sonra 28 Ekim'de, ABD'nin Küba'yı işgal etmeyeceğine olan güvenini ifade ederek, tesisleri söküp Sovyetler Birliği'ne iade edeceğini duyurdu. ABD'nin Sovyet hafif bombardıman uçaklarının da Küba'dan çıkarılmasını talep etmesi ve ABD'nin Küba'yı işgal etmeme güvencesinin kesin biçimini ve koşullarını belirlemek de dahil olmak üzere, 28 Ekim anlaşmasını uygulamak için daha fazla müzakere yapıldı.
Kruşçev'in Başkan Kennedy'ye Mektubu
Bu öğeye yer işareti koyun: //www.loc.gov/exhibits/archives/sovi.html#obj9